Γιατί αποτυχαίνουν οι σχέσεις σήμερα (Χρ. Γιανναράς) Σεπτέμβριος 20, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Σχέσεις , 3Σχόλια
«Δεν φταίνε οι άνθρωποι σήμερα όταν δεν μπορούν να ερωτευθούν, όταν ταυτίζουν τον έρωτα μόνο με τη χρήση του άλλου»
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ἔχουμε δύο λέξεις γιὰ νὰ σημάνουμε τὰ ἀντι-κείμενα τῆς ἐμπειρικῆς μας πιστοποίησης: τὴ λέξη «πράγματα» καὶ τὴ λέξη «χρήματα».
«Πράγματα» εἶναι τὰ παράγωγα τοῦ πράττειν, τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς ποιητικῆς ἐνέργειας, τὰ πεπραγμένα ἑνὸς δημιουργοῦ προσώπου. «Χρήματα» εἶναι ἐκεῖνα ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ καθορίζονται κυρίως ἀπὸ τὴ χρήση τους, ἐξυπηρετοῦν χρηστικὲς ἀνάγκες, εἶναι χρήσιμα στὴν πρακτικὴ τοῦ βίου.
Τὰ πράγματα ἐνδέχεται νὰ διασώζουν τὴν ἑτερότητα (μοναδικότητα καὶ ἀνομοιότητα) ἑνὸς προσωπικοῦ δημιουργικοῦ λόγου, νὰ παραπέμπουν στὸ πρόσωπο τοῦ δημιουργοῦ τους (ὅπως ἡ ζωγραφιὰ στὸν ζωγράφο καὶ τὸ ποίημα στὸν ποιητή).
Τὰ χρήματα ταυτίζονται ἁπλῶς μὲ τὴ χρηστική τους σκοπιμότητα, παραπέμπουν στὴν ἴδια γιὰ ὅλους ὠφέλιμη διευκόλυνση.
EΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΛΕΞΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ: τὴ λέξη «νομίσματα». Εἶναι ἐκεῖνα ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ τὴ χρήση τους τὴν καθορίζουμε ἐμεῖς (κάθε ἀνθρώπινη κοινωνία) μὲ κοινὴ συμφωνία-σύμβαση. Ἀντιπροσωπεύουν τὴ σύμβαση (τὸν δικό μας «νόμο»), δὲν ἔχουν δική τους «φύση-οὐσία», γι’ αὐτὸ καὶ τὰ λέμε «νομίσματα»: εἶναι τὰ νομιζόμενα, «ὅτι οὐ φύσει, ἀλλὰ νόμῳ κεῖνται», καθὼς ὅρισε ὁ Ἀριστοτέλης.
Μὲ τὰ νομίσματα κατορθώνουμε οἱ ἄνθρωποι νὰ «ἰσάζωμεν» τὶς ἀνταλλακτικές μας σχέσεις, νὰ κοινωνοῦμε τὶς ἀνάγκες μας «κατὰ λόγον», μὲ τρόπο λογικό: τὸν τρόπο τῆς συμπαντικῆς ἁρμονίας καὶ κοσμιότητας. Στόχος εἶναι οἱ ἁρμονικές, κόσμιες σχέσεις μας (στόχος ὑπαρκτικῆς ἀλήθειας καὶ γνησιότητας τόσο γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ὅσο —ὡς ἐλευθερία ἀγάπης— καὶ γιὰ τοὺς Χριστιανούς).
ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΜΕΣΟ, τὸ ἐργαλεῖο ποὺ ὑπηρετεῖ τὴ λογικότητα τῶν σχέσεών μας. Γι’ αὐτὸ καὶ μοιάζει ἀδιανόητο (τουλάχιστον γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη) νὰ αὐτονομεῖται τὸ νόμισμα, νὰ λειτουργεῖ ἄσχετα ἀπὸ τὶς σχέσεις, γιὰ παράδειγμα νὰ αὐτοπολλαπλασιάζεται μὲ τὸν «τόκο»: ὁ τόκος, τὸ νὰ «τίκτει» τὸ νόμισμα, «παρὰ φύσιν τῶν χρηματισμῶν ἐστι».
Τὰ «πράγματα» προσφέρονται στὴ σχέση, τὰ «χρήματα» καὶ τὰ «νομίσματα» στὴ χρήση ποὺ ὑπηρετεῖ τὴ σχέση (ὅταν ἀποβλέπει ἡ χρήση στὴν «κοινωνία τῆς χρείας»).
ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΤΡΟΠΟ ΒΙΟΥ (δηλαδὴ πολιτισμό) ποὺ μειώνει συνεχῶς τὸ πεδίο τῶν σχέσεων, τὸ ἐνδιαφέρον ἢ τὴν ἀνάγκη τῆς σχέσης, γιὰ χάρη τῆς προτεραιότητας τῶν χρήσεων.
Στὸν πολιτισμό μας ἡ χρήση αὐτονομεῖται ἀπὸ τὴ σχέση, τείνει νὰ ὑποκαταστήσει τὴν κοινωνία τῆς χρείας μὲ παράλληλες ἄπληστες χρήσεις. Διαμορφώνει ἀνεπαίσθητα τὸν ψυχισμό μας αὐτὸς ὁ πολιτισμός, μᾶς μπολιάζει μὲ ἀντανακλαστικὰ κυρίως χρησιμοθηρικά, μὲ προϊούσα ἀνικανότητα σχέσης, ἀνέραστη συμπεριφορά.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΟΥΝ, ὅταν ταυτίζουν τὸν ἔρωτα μόνο μὲ τὴ χρήση τοῦ ἄλλου. Δὲν φταῖνε, γιατὶ δὲν ἀσκήθηκαν ποτὲ στὴ σχέση, δὲν ξέρουν νὰ σχετίζονται, κάθε ἐπιθυμία τους ἐκπληρώνεται πατώντας ἕνα κουμπί. Δὲν ἔμαθαν νὰ μοιράζονται τὸ θέλημά τους, νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ ἐγώ τους. Ξέρουν μόνο τὴ χρήση, ὄχι τὴ σχέση, μόνο τὰ χρήματα, ὄχι τὰ πράγματα.
Ο Χρήστος Γιανναράς (10 Απριλίου 1935) είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και στο Παρίσι (Σορβόνη). Το συγγραφικό του έργο σχετίζεται πολύ με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στη δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 10 γλώσσες.
Πηγή: doctv | yannarasbooks (pdf)
Η Διαφύλαξη των Ορίων: Χριστιανική Μέθοδος για Ευτυχισμένες Σχέσεις (ζευγαριών και όχι μόνο) Αύγουστος 20, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Σχέσεις , add a comment
Ομιλία π. Βαρνάβα Γιάγκου για την υγιή ανάπτυξη σχέσεων στο γάμο.
Μερικά σημεία από την ομιλία:
- Οι Χριστιανοί σύζυγοι πρέπει να ανέχονται τα πάντα… Σωστό ή Λάθος;
- Τα όρια ως τρόπος σεβασμός της ελευθερίας στη σχέση
- Χριστιανική Αγάπη και Διαφύλαξη Ορίων
- Υγιή και αρρωστημένα παραδείγματα θυσίας, υπακοής, δοσίματος, ισορροπίας
- Αγαπητική υποχωρητικότητα ή επιβράβευση της αρρώστιας;
- 2 εμπόδια της διαφύλαξης των ορίων: Οργή και η καλλιέργεια Ενοχών
- Πότε πρέπει να υποχωρούμε και πότε να κοντραριζόμαστε;
- Τα 3 στάδια ανάπτυξης της σχέσης:
1. Αυτοεξέταση και οριοθέτηση του εαυτού μας
2. Φανέρωση του εαυτού μας: Επικοινωνία των ορίων και επιθυμιών μας στον άλλον (ψυχολογική ωρίμανση)
3. Συνεργασία για την εύρεση της χρυσής τομής των ορίων (πνευματική ωρίμανση) - Ο μύθος της «μαγικής σχέσης»: βρήκα έναν άνθρωπο – πατάω το κουμπί – περνάω καλά // σταμάτησα να περνάω καλά – χρεωκόπησε η σχέση – χωρίζω
- Ο έρωτας φεύγει, η αγάπη έρχεται με διαρκή πάλη (με τον εαυτό μας)
- Αληθινή Αγάπη & Ταπείνωση = «Να αγαπήσω όχι αυτό που φανταζόμουν και επιθυμούσα, αλλά αυτό δεν ήθελα αλλά που μου ήρθε στη ζωή»
- Η χρησιμότητα της διακινδύνευσης στη σχέση ως αντίδοτο στην αδιαφορία
- Σταύρωμα του θελήματος, διαφύλαξη ορίων και θυσία (με πνευματικούς καρπούς)
Αν προτιμάτε, μπορείτε να μεταφορτώσετε την ομιλία από εδώ.
Φωτογραφία: Γεώργιος Κόρδης
Η Τελειότητα των Συζύγων Ιούλιος 28, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , 5Σχόλια
Ο άλλος δεν είναι ο Θεός σου αλλά ο άνθρωπος σου, μην ζητάς τελειότητα γιατί δε μπορεί να στην προσφέρει.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Φωτογραφία: Erik Johansson
Η Ανατομία του Πνευματικού Ναρκισισμού Ιούλιος 20, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Σχέσεις , add a comment
Ομιλία π. Βαρνάβα Γιάγκου για την κατάκριση στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα στο γάμο.
Μερικά σημεία από την ομιλία:
- Να πάψουμε να είμαστε «έξυπνοι» για τους άλλους
- Η σκληρή υπερηφάνεια του πνευματικού ανθρώπου
- Συγκρίσεις και κατακρίσεις ανθρώπων και ομάδων
- Η άρρωστη αντιμετώπιση της πνευματικής ζωής: η ατομική καταξίωση και αυτοδικαίωση μέσω των αρετών
- Οι διαστάσεις του πνευματικού ναρκισισμού
- Πνευματική χαρά και βίωση της προσωπικής σχέσης και συνάντησης με τον Χριστό
- Βασική προϋπόθεση συνάντησης του Θεού: η συντριβή του εαυτού μας
- Κανείς δε μας έχρισε κριτές ανθρώπων, συστημάτων ή της οικουμένης
- Να σιωπούμε και να προσευχόμαστε
- Πρώτη προτεραιότητα στο γάμο η αποφυγή της κατάκρισης του συζύγου και των συγγενών μας
- Αν όλα μας πάνε καλά στη ζωή, πως θα ωριμάζαμε σαν άνθρωποι;
- Αυτοί που «δε μας αφήνουν να αγιάσουμε» είναι οι σωτήρες μας γιατί μας δείχνουν το πάθος μας
- «Δεν ξέρω τι θα κάνετε, αλλά δυό φορές την ημέρα να δίνετε το παρόν στο Θεό»
- Μόνο με το παράδειγμά μας αλλοιώνονται οι άνθρωποι
Αν προτιμάτε, μπορείτε να μεταφορτώστε την ομιλία από εδώ.
Φωτογραφία: Γεώργιος Κόρδης
Τι να τις κάνω τις νηστείες… Ιούνιος 10, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Τί να τις κάνω τις νηστείες,
τις αγρυπνίες, τις ασκήσεις,
[]
τα χρόνια που λέω ότι «ζω εν Χριστώ»,
όταν δεν τολμώ να πω συγνώμη,
όταν δεν τολμώ να δεχτώ την συγνώμη του άλλου
όταν προτιμώ να ζω χωρίς τους άλλους;
—————
Όλα «παίζονται» στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Γιατί όπως λέγει και ο ποιητής:
«Οι άνθρωποι υπάρχουν από τη στιγμή που βρίσκουμε μια θέση στην ζωή των άλλων.
Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων…»
π. Παύλος Παπαδόπουλος (FB)
Εικόνα: Sculpture by the sea
Αγάπη που Αντέχει στο Χρόνο Ιούνιος 2, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Πολυμέσα, Σχέσεις , add a comment
Να εκπέμπεις αγάπη, γιατί εδώ είμαστε περαστικοί Μάιος 6, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση, Σχέσεις , add a comment
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
Ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986),
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή.
Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Όσκαρ Ουάιλντ.
Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του «Οι κόκκινοι ρυθμοί» όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos («μόρτες»), γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και «φαντασίες», ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή «Η απέναντι Σελήνη» και τα δοκίμια «Έρευνες», θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, «Οι συνωμότες».
Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη.
Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλοκύρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995
Ευχαριστίες στην Ε.Τ.
Ουτοπίες (Κική Δημουλά) Μάιος 5, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση, Σχέσεις , add a comment
Ουτοπίες
Καθ’ οδόν
(7 και 30΄ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.
Αναβάλλω την υπόστασή μου,
ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα,
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,
ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο
σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα,
και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν
και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!»
ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο
απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.
Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη,
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέσιν
και χειμώνες.
Από τη συλλογή Ερήμην (1958) της Κικής Δημουλά
Πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα (εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)
Αναδημοσίευση από: Κική Δημουλά
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Η Τέχνη της Αγάπης Απρίλιος 21, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Σχέσεις , add a comment
Ομιλία – ερμηνεία π. Βαρνάβα Γιάγκου πάνω σε κείμενα του Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου για την αγάπη προς τους ανθρώπους.
Μερικά σημεία από την ομιλία:
- Η έννοια της αγάπης σήμερα έχει «κακοποιηθεί»
- Είναι πραγματική αγάπη η προβολή δικών μας αναγκών και επιθυμιών;
- Ποιο είναι το κύριο ζητούμενο στη ζωή μας;
- Γιατί (θα έπρεπε να) παντρεύονται οι άνθρωποι;
- Πρέπει να έχουμε στόχους σε μια σχέση;
- Ποια η σύνδεση της ικανοποίησης με την αγάπη;
- Η σημασία της εξόδου από τον εαυτό μας.
- Πρέπει σε μια σχέση να υπάρχει αναγνώριση ή ανταπόδοση;
- Πότε η αγάπη είναι γνήσια και ανόθευτη;
- Ποια η σύνδεση της αγάπης με την ελευθερία;
- Πότε μια σχέση γίνεται ναρκωτικό ή εκμετάλλευση;
- Μπορούμε να σχετιστούμε και να αγαπήσουμε εάν δεν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας;
- Ποιο είναι το μυστικό της διαφύλαξης της ενότητας σε κάθε σχέση;
- Ποια είναι η διαφορά της εθελοντικής φιλανθρωπίας και της χριστιανικής προσφοράς;
- Ποιος είναι ο πιο σύντομος δρόμος για το Θεό;
- Ποια χαρακτηριστικά μιας σχέσης δείχνουν εάν είναι φαντασίωση ή αυθεντική αγάπη;
- Με ποιο τρόπο «δεν θα έχουμε ανάγκη» εάν μας αγαπάνε οι άλλοι άνθρωποι;
- Τι δείχνει εάν έχουμε ανάγκη και ζητάμε την αγάπη των άλλων;
- Τι σημαίνει «Σκλαβιά εν Ελευθερία»;
- «Παίρνεις ό,τι δίνεις!»
- (Λάθος) κίνητρα, αγάπη, σωτηρία, παράδεισος και κόλαση
- Η απαίτηση είναι αμαρτία!
- «Αυτό που δεν ζητάς, παίρνεις!»
Αν προτιμάτε, μπορείτε να μεταφορτώστε την ομιλία από εδώ.
Φωτογραφία: Γεώργιος Κόρδης
Γαμήλιο Ταξίδι ἀπό τόν Παράδεισο στήν Κόλαση καί πάλι στόν Παράδεισο… Απρίλιος 7, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί, Σχέσεις , 16Σχόλια
Τί χαρά, τί εὐτυχία πλημμύριζε τὶς καρδιές τους τὴν ὥρα τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου! Γύρω τους συγγενεῖς καὶ φίλοι πολλοὶ τοὺς παραστέκονταν στὴν εὐλογημένη ἀρχὴ τῆς οἰκογενειακῆς τους ζωῆς. Δυὸ νέοι ἄνθρωποι, ὁ Τάσος καὶ ἡ Μαρία, ξεκινοῦσαν τὸν δρόμο τῆς οἰκογενειακῆς τους ζωῆς μὲ τὶς Εὐχὲς καὶ τὴ Χάρη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἀγαποῦσαν εἰλικρινὰ καὶ ποθοῦσαν τὴν εὐτυχία τους.
Ἦταν ὑπάλληλοι σὲ διαφορετικὲς Δημόσιες Ὑπηρεσίες καὶ δὲν εἶχαν πρόβλημα οἰκονομικό, οὔτε πρόβλημα ὑγείας. Τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν ἦταν τῆς Μαρίας, κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν πατέρα της.
Ὅλα κυλοῦσαν ἤρεμα. Ὅταν ἐπέστρεφαν στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς δουλειές τους καὶ ἀλληλοασπαζόντουσαν, ξεχνοῦσαν τὸν κόπο τῆς μέρας. Ἦταν ἡ ὡραιότερη στιγμὴ τῆς μέρας τους αὐτή.
Δὲν ἄργησαν ν’ ἀκουστοῦν καὶ τὰ πρῶτα κλαψουρίσματα τοῦ πρώτου παιδιοῦ τους, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ δικά τους γέλια ἔμοιαζαν σὰν μιὰ ὡραία συμφωνικὴ ὀρχήστρα στὸ σπίτι τους.Ὁ εὐτυχισμένος μπαμπὰς ἔπαιρνε στὴν ἀγκαλιά του τὸν πρωτογιό του, τὸν σήκωνε ψηλὰ καὶ τὸν καμάρωνε καὶ ἀσπαζόταν τὴ γυναίκα του ποὺ τοῦ χάρισε διάδοχο. Δὲν ἤξερε τί νὰ πρωτοκάνει γιὰ νὰ τὴν ξεκουράσει καὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσει.
Βάφτισαν σύντομα τὸ παιδί τους καὶ τὸ ὀνόμασαν Νικόλαο, γιὰ νὰ θυμοῦνται τὸν μακαρίτη τὸν πατέρα τοῦ Τάσου.
Ἡ εὐτυχία εἶχε θρονιαστεῖ στὸ σπιτικό τους. Τὸ ζοῦσαν καθημερινά. Τὸ ἔνιωθαν ὅταν διασταυρώνονταν τὰ βλέμματά τους.
Ξαφνικὰ ὅμως σὰ νὰ ράγισε τὸ γυαλί. Ὁ μισάνθρωπος καὶ μισόκαλος Σατανᾶς φθόνησε τὴν εὐτυχία τους καὶ ἔριξε ἕναν τρίτο ἄνθρωπο ἀνάμεσά τους. Μιὰ γυναίκα ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία, ὅπου ἐργαζόταν ὁ Τάσος, παρόλο ποὺ γνώριζε ὅτι ἦταν παντρεμένος καὶ μὲ παιδί, τὸν παρέσυρε στὸ κακό, κι ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος.
Γύριζε στὸ σπίτι μὲ σκοτεινὸ πρόσωπο, ἀγνώριστος. Ὅλα τοῦ ἔφταιγαν. Τὰ φαγητά, οἱ φωνὲς τοῦ παιδιοῦ, ἡ παρουσία τῆς γυναίκας του…
Ἡ Μαρία δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴν ἀλλαγή.
–Τάσο μου, σοῦ ἔφταιξα τίποτε καὶ δὲν τὸ ἔχω καταλάβει; τόλμησε νὰ τὸν ρωτήσει κάποια μέρα. Συγγνώμη, ἄντρα μου. Δὲν ἤθελα νὰ σὲ στενοχωρήσω.
–Ἄσε με ἥσυχο μὲ τὶς συγγνῶμες σου! Δὲν ἔχω ὄρεξη γιὰ κουβέντες, εἶπε ἐκεῖνος κοφτὰ καὶ πῆγε καὶ ξάπλωσε.
–Δὲν θὰ φᾶμε;
–Ὄχι! Φάε μόνη σου!
Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε καὶ δυό-τρεῖς ἄλλες φορές, καὶ ἀναγκάστηκε ἡ Μαρία μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ τοῦ πεῖ κάποτε:
–Τί σοῦ συμβαίνει, Τάσο μου; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀνεξήγητη γιὰ μένα συμπεριφορά σου; Φταίω ἐγώ;
–Δὲν φταῖς, ἀλλὰ σὲ βαρέθηκα. Θὰ φύγω! Θὰ ἀνοίξω ἄλλη οἰκογένεια. Αὐτὸ εἶναι ὅλο! καὶ ἄσε με ἥσυχο. Ἀπόψε στὶς 8 ἔκλεισα ραντεβοῦ στὸ γνωστό μας δικηγόρο, γιὰ νὰ κανονίσουμε τὰ χαρτιά. (περισσότερα…)