Η μικρή Zhou Dingshuang ζει στην Κίνα και είναι κυριολεκτικά τα χέρια και τα πόδια του 12χρονου ανάπηρου αδελφού της, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα κίνησης από τη γέννησή του.
Παρά τα πολλές φορές επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, την προσωπική της κούραση ή οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να παρουσιαστεί, η εννιάχρονη Zhou δεν αφήνει ποτέ πίσω τον αδερφό της, Dingfu.
«Δεν θα τον αφήσω ποτέ πίσω. Θα είμαι τα πόδια του για πάντα».
Κάθε πρωί η γλυκιά Zhou πλένει τα χέρια και το πρόσωπο του αδερφού της, τον βοηθάει να ντυθεί και έπειτα τον ανεβάζει στις πλάτες της και κατευθύνονται προς το σχολείο, από το οποίο να σημειωθεί πως δεν έχουν χάσει ούτε ένα μάθημα.
Αφού γυρίσουν από το σχολείο, το κοριτσάκι βοηθάει τον μικρό Dingfu με τις εργασίες του και μετά συμβάλει στις δουλειές του σπιτιού, αφού και οι δύο γονείς της είναι ανάπηροι. Πλένει τα λαχανικά, ταΐζει τα ζώα που εκτρέφουν και πλένει τα ρούχα της οικογένειας στο χέρι.
Η δασκάλα των αχώριστων αδερφών, Liu Yan, δήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό πως έχει κλείσει έναν ξενώνα για τα δύο παιδιά, αφού πρόσεξε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Ο ξενώνας αυτός απέχει 500 μέτρα από το σχολείο, οπότε η μικρή κουβαλά τον αδερφό της όπως και να ‘χει, χωρίς να κουράζεται ή να μετανιώνει.
Εκοιμήθη ο επονομαζόμενος «Άγιος του Μπαιλόβο», ο Ντόμπρι Ντιμίτροβ Ντόμπρεβ, πιο γνωστός ως παππούς Ντόμπρι, σε ηλικία 103 ετών. Ζητιάνευε καθημερινά μπροστά από τον καθεδρικό ναό του Αγ. Αλεξάνδρου Νέβσκυ (Alexander Nevsky), στη Σόφια της Βουλγαρίας, και τα χρήματα που συγκέντρωνε τα δώριζε για την αποκατάσταση διαφόρων ορθοδόξων εκκλησίων και ορφανοτροφείων.
Ο Ντόμπρι γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1914, στο χωριό Μπαιλόβο. Ο πατέρας του πέθανε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) και η μητέρα του μεγάλωσε τα παιδιά της μόνη της. Σε μία από τις βομβιστικές επιθέσεις στη Σόφια, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μία βόμβα έσκασε κοντά του και έχασε σχεδόν τελείως την ακοή του.
Με το πέρασμα των ετών, ο γέροντας απαρνήθηκε την υλιστική ζωή, για τον πνευματικό κόσμο. Γύρω στο έτος 2000, δώρισε όλα τα υπάρχοντά του στην εκκλησία και μέχρι τώρα ζούσε μία ασκητική ζωή, στο πατρικό του χωριό Μπαιλόβο.
Η κηδεία του έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 2018 στον Ιερό Ναό Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι του στο Μπαιλόβο.
Μάθετε περισσότερα για αυτόν από τα παρακάτω βίντεο:
Ο Αναστάσιος Μαλαμάς, υπόδειγμα πίστης και ταπεινότητας, έζησε δύσκολα, όμως δεν λύγισε ποτέ. Ακόμα και όταν έχασε το πόδι του λόγω του σακχάρου και αργότερα την όρασή του, συνέχισε να απαγγέλλει χωρία από την Αγία Γραφή.
Συχνά στη σύντομη διαδρομή του βίου μας γινόμαστε μάρτυρες σε περιπτώσεις ανθρώπων που αποτελούν φωτεινό παράδειγμα, έχοντας επιλεγεί από τον Κύριο για να ενσαρκώσουν με την ευλογημένη ταπεινότητά τους τη δύναμη της πίστης και του θεϊκού Λόγου. Σε αυτή την κατηγορία θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τον μακαριστό Αναστάσιο (Τάσος) Μαλαμά, τον θεοδίδακτο βοσκό, που με την απαράμιλλη ταπεινότητα, την απλότητα του αμόρφωτου ανθρώπου και τη θεοφώτιστη σοφία του κέρδισε επάξια μια θέση στη Βασιλεία των Ουρανών.
Σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του αντλούμε από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο» (τόμος Β’), που εκδόθηκε από το Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στη Χαλκιδική. Στο παρακάτω βίντεο εξιστορείται ο βίος και οι νουθεσίες του.
Yιοθεσία
Γεννήθηκε το 1929 στο χωριό Κοκκαλού, κοντά στη λίμνη Βόλβη, έξω από τη Θεσσαλονίκη, και ήταν το έκτο παιδί της οικογένειας. Ο πατέρας του (πέθανε σε ηλικία μόλις 37 χρονών) ξεχώριζε για την αγάπη του προς τον Θεό. Είχε αγοράσει από ένα μετόχι την εικόνα των Αγίων Αναργύρων και την είχε μεταφέρει στην εκκλησία του χωριού. Τα παιδικά χρόνια του Τάσου ήταν πολύ βασανισμένα. Σε ηλικία 2,5 ετών δόθηκε για υιοθεσία σε μια οικογένεια ενός διπλανού χωριού, καθώς όμως έπεφτε συχνά θύμα βάναυσης συμπεριφοράς, οι βιολογικοί γονείς του τον ξαναπήραν κοντά τους. Από 4 χρονών άρχισε να φυλάει πρόβατα, γνώρισε τις κακουχίες και τις υπέμεινε με αξιοθαύμαστη αντοχή, χωρίς να λυγίσει μπροστά στην κούραση ή σε οποιονδήποτε φόβο.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής και στον Εμφύλιο βρέθηκε συχνά αντιμέτωπος με τον θάνατο. Η παρουσία του Θεού όμως ήταν αρκετή για να τον προστατέψει. «Πολλές φορές γλίτωσα από θαύμα […], σφαίρες βούιζαν έξω από το μαντρί, τα πρόβατα όρθια, δεν τα έπιανε ύπνος» αφηγούνταν αργότερα. Οταν έφτασε στην ηλικία των 16 χρονών, αναρωτήθηκε ποιον δρόμο -της αρετής ή της κακίας- θα έπρεπε να πάρει: «Γονάτισα κάτω και ορκίστηκα στον Θεό ν’ ακολουθήσω τον δρόμο της αρετής, γιατί θυμήθηκα τι μας έλεγε ο δάσκαλός μας, ο Γιάννης Μητσαντώνης. Και από τότε αυτή η κατάσταση δεν με αφήνει. Εγώ είχα μεράκι στα πρόβατα και στην προσευχή. Με πιάνει συγκίνηση, θρηνώ και οδύρομαι για το πιστεύω. Γιατί το πιστεύω είναι ένα σχοινί που μας κρατά και προσπαθεί να μας το κόψει ο πειρασμός».
Ενας συγχωριανός του, ο οποίος είχε υπηρετήσει με τον Τάσο στον Στρατό, είχε περιγράψει το εξής περιστατικό: «Δεν έκανε ποτέ φασαρίες. Το Ευαγγέλιο το είχε μέσα του και το τηρούσε, χωρίς να επηρεάζεται από τα σχόλια του κόσμου. Το 1954 παντρεύτηκε τη Βάια και απέκτησε δύο παιδιά, ενώ συνέχισε να παραμένει στο χωριό, εργαζόμενος σκληρά. Επειτα από δέκα χρόνια αποφάσισαν να μετακομίσουν στο χωριό Νέα Μάδυτος, όπου εκεί έζησε έως τον θάνατό του. Καταπιάστηκε με πολλές χειρωνακτικές εργασίες και φρόντιζε πάντα να διατηρεί μια ευγένεια και καλοσύνη σε όλες τις συναλλαγές του. Ποτέ δεν άφησε να φωλιάσει μέσα του το κακό, ευεργετούσε ακόμη και όσους τον εξαπατούσαν ή του φέρονταν άδικα, χωρίς να αναγνωρίζουν τον κόπο της εργασίας του. Συνήθιζε να λέει: “Αν έλθεις σε φασαρίες, τότε χάνεις, γιατί γίνεται αυτό που λέει το Ευαγγέλιο: Το άλας χαλνάει!”»
Τα πιστεύω του
Κάποτε αναγκάστηκε να φύγει από μια δουλειά, επειδή το αφεντικό του έβριζε τα θεία και δεν μπορούσε αυτό να το αντέξει. «Τον εχθρό μας να τον φέρνουμε στο ύψος και εμείς στα πόδια του να παρακαλάμε τον Θεό να τον συγχωρέσει. Τα πιστεύω μας δεν είναι αέρας, θα πει να μη χαλάσεις την καρδιά του άλλου. Οσο πιστεύεις στον Θεό τόσο δεν θέλεις να χαλάσεις την ψυχή του άλλου. Αν σε έλθει φώτιση, να πεις: “Αχ, Θεέ μου!” Θα πονέσεις και θα κλάψεις για το Ευαγγέλιο». Ακουγε συχνά ειρωνικά και προσβλητικά σχόλια από τους συντοπίτες του, αλλά τα προσπερνούσε ήρεμα, χωρίς κανέναν θυμό. «Με λέγαν: “Γιατί δεν γλεντάς, γιατί δεν γυρνάς;” Εγώ, σαν άνθρωπος, πήγαινα σε γιορτές, μα δεν ήξερα άλλα. Και τους λέω μια φορά: “Βρε σεις, είδατε στις εικόνες κάναν Αγιο να γελάει;”» Εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε με το σάκχαρο, το 1998 οι γιατροί έκοψαν το αριστερό πόδι του, ενώ έπειτα από έναν χρόνο έχασε και την όραση.
«Ας παραλύσει το σώμα. Μόνο να κάνω τον σταυρό μου. Η προσευχή τα διαλύει όλα»
Τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του τα πέρασε ακινητοποιημένος σ’ ένα μικρό δωμάτιο του σπιτιού του. «Ας παραλύσει το σώμα. Μόνο το δεξί χέρι να έχω για να κάνω τον σταυρό μου» έλεγε στους δικούς του ανθρώπους. Οσοι τον επισκέπτονταν τον άκουγαν έκπληκτοι και με αγαλλίαση να απαγγέλλει αυτός χωρία από την Αγία Γραφή! Τηρούσε απαρεγκλίτως -όντας ασθενής- τη νηστεία και άκουγε τη θεία λειτουργία από το ραδιόφωνο. Η κατάσταση της υγείας του συνεχώς έβαινε προς το χειρότερο.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004 ασπάσθηκε τα χέρια της γυναίκας του και σταύρωσε τα χέρια του. Αμέσως μετά είπε: «Παναγία μου, λύτρωσέ μου!» Και η ψυχή του φτερούγισε προς την αγκαλιά του Θεού. Αν και ταπεινής καταγωγής, ο «κυρ Τάσος» κέρδιζε τον ανυπόκριτο σεβασμό όλων με τις θρησκευτικές γνώσεις του, την πνευματική γαλήνη και την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει την πίστη σε λόγο διδαχής. Απευθυνόμενος στους κοντινούς του ανθρώπους, τους συμβούλευε να προσεύχονται όσο πιο συχνά ήταν αυτό δυνατό:
«Οι προσευχές τα πάντα τα λιώνουν και αμέσως προλαβαίνει η καλοσύνη του Θεού. Αν με φερθούν άσχημα, να πέσω στο ήμαρτον. Αν το αφήσω, θα με κάνει ζημιά. Αν ένας με φταίξει, τον παρουσιάζω σε έναν κλοιό προσευχής. Με την προσευχή τα διαλύεις όλα! Ο Χριστός είναι επανάσταση καλοσύνης!» Σε όποια ρήση του και αν σταθείς, δεν έχεις παρά να θαυμάσεις το μεγαλείο της σκέψης του. Σε όλη τη ζωή του υπηρέτησε τον Λόγο του Θεού, ήταν με τον τρόπο του μέρος της ζώσας Εκκλησίας: «Η Εκκλησία είναι Κιβωτός του Νώε. Για τους καλόγερους και το ράσο κάνω ιδιαίτερη προσευχή. Χωρίς Ευαγγέλιο, δεν καταλαβαίνεις τι λέει η Εκκλησία. Θέλω να ζω για να προσφέρω λατρεία με το ήμαρτον στον Θεό…»
Στην τέταρτη εκπομπή «Ανθρώπων Πράξεις» της ΕΤ3 συναντάμε τον Βασίλη Τερζάκη έναν νεαρό αστυνομικό ο οποίος περιπολώντας στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα, άκουσε το συγκεντρωμένο πλήθος να φωνάζει ότι μέσα σ’ ένα φλεγόμενο δια-μέρισμα βρίσκονται εγκλωβισμένα μικρά παιδιά.
Μαθαίνουμε για το έργο της Φιλόπτωχου Αδελφότητας Κυριών Θεσσαλονίκης, η οποία ιδρύθηκε πριν από 145 χρόνια και από τότε δεν έχει σταματήσει να προσφέρει καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα αναγκών.
Γνωρίζουμε το έργο της Αντηρίδας, της εθελοντικής οργάνωσης, που λειτουργεί εδώ και 6 χρόνια στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου και βοηθά ασθενείς και εργαζόμενους χωρίς να εμπλέκεται στο έργο του προσωπικού.
Μια τζούρα από παράδεισο πήρα μια Κυριακή
μη ψάχνεις μες την άβυσσο, Θεός δεν είναι εκεί
Βγήκα έξω απ’τα γήινα και τα φανερωμένα
δεν ρίχνει Ο Θεός φωτιά, δεν τιμωρεί κανέναν
Ότι βλέπεις και ότι αγγίζεις, είναι έργο αλλουνού
και ότι εσύ Θεό νομίζεις, είναι πλάνη του μυαλού
Μια τζούρα από παράδεισο πήρα μια Κυριακή
Θεέ μου πόσο θα ήθελα να ‘ταν όλοι εκεί
Είδα το φως το αληθινό, σαν Θεϊκό σημάδι
χάθηκε από την σκέψη μου, της ύλης το σκοτάδι
Ότι βλέπεις και ότι αγγίζεις, είναι έργο αλλουνού
και ότι εσύ Θεό νομίζεις, είναι πλάνη του μυαλού
Η Δύναμη της Συνεργασίας – Ευημερούσα Ουτοπία στον 21ο αιώνα
Αξιοβιώσιμη Αναπτυξη Τοπικών Κοινωνιών: το μοντέλο της Marinaleda (0% ανεργία και μισθοί 1200 ευρώ)
Με σχεδόν καθόλου αστυνομία, έγκλημα ή ανεργία, αυτή η πόλη περιγράφεται ως μια δημοκρατική, σοσιαλιστική ουτοπία.
Η ανεργία είναι ανύπαρκτη στη Marinaleda, ένα χωριό της Ανδαλουσίας στη νότια Ισπανία, που είναι ευημερούσα, χάρη στον γεωργικό συνεταιρισμό του.Μια πόλη όπου όλοι δουλεύουν, δεν υπάρχει αστυνομία, ενώ οι μισθοί είναι 1200 ευρώ! Εκ πρώτης όψεως, η ισπανική πόλη της Marinaleda δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη στην περιοχή της. Τοποθετημένη στην γραφική κοιλάδα Campiña, η γύρω περιοχή αποτελείται από καταπράσινους λόφους, μίλια από ελαιώνες και χρυσαφένιες εκτάσεις με σιτάρι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να δει.
Η πόλη είναι όμορφη, ήσυχη και χαρακτηριστική αυτών που βρίσκονται στην Ανδαλουσία, την φτωχότερη,νότια επαρχία της Ισπανίας. Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.
Στον συνεταιρισµό, λοιπόν του Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.(περισσότερα…)
Δεν υπάρχει καλύτερη συντροφιά από το να νιώθει κανείς την παρουσία του Χριστού οποιαδήποτε στιγμή, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις. Εκείνος άλλωστε είναι πανταχού παρών, δηλαδή είναι σε κάθε μέρος. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του, ακόμη κι αν εξωτερικά φαίνεται έτσι. Ο Χριστός είπε «Εγω ειμί», δηλαδή πάντοτε είναι ο ίδιος· σε όλους τους αιώνες. Είναι άχρονος, αναλλοίωτος και αμετάτρεπτος. Το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού και του δικού μας σταυρού συναντώνται. Ο Χριστός έχει μόνο αγάπη για μας, είναι αγάπη, ακόμη κι η δικαιοσύνη του είναι αγάπη.
Η πνευματική ζωή θέλει αφοσίωση, αφιέρωση, χρόνο, να το θυμάσαι. Αν για μια ξένη γλώσσα κάνεις τόσα χρόνια μαθήματα, πόσο μάλλον για να μάθεις τη γλώσσα του Θεού, της αγάπης, του Παραδείσου. Άρα, μη παραπονιέσαι όταν αργούν τα αποτελέσματα. Σημαίνει ότι δεν δίνουμε πολλά στο Θεό.
- π. Ανδρέας Κονάνος
Διάλογος
ευλογειτε: Είναι ευλογία να λες καλημέρα μέσω…ψηφιακής τεχνολογίας…αλλά δεν είναι καθόλου ευχάριστο, ούτε...
DimiD: Η τεχνολογία είναι ένας μονόδρομος που βλέπει τον άνθρωπο κάτι ανάμεσα σε προϊόν(με αριθμό) και καταναλωτή. Ο...
ευλογειτε: Άνθρωπος- Χριστιανός- ΄Ελληνας θα ακουγόταν στα αυτιά μου οι καλύτερες λέξεις της γης… Σε μια...
Παν: Ο Λεβινάς θα πει, «η αγάπη είναι αδύνατη χωρίς την δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη παραμορφώνεται χωρίς την αγάπη»...
enas apexo: Me olo ton sevasmó, prepi na diafonísso telíos. Polí epikíndini ápopsi kírie. Ef óson i idiórrythmi kai...
