Του Αρκαδιού το Oλοκαύτωμα (Βραβευμένη Ταινία Μαθητή με Playmobil!) Δεκέμβριος 15, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a commentΣυγκίνησε ο 15χρονος Ρεθυμνιώτης που μετέφερε το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου σε κόμικ!
Δείτε τη βραβευμένη, ταινίας μικρού μήκους «Του Αρκαδιού το Oλοκαύτωμα» του 15χρονου Ρεθυμνιώτη, μαθητή της Α’ Λυκείου, Γιώργου Λελεδάκη που γυρίστηκε με χρησιμοποίηση Playmobil στους ρόλους των Κρητών αγωνιστών και των Τούρκων στρατιωτών, σε συνδυασμό ηχητικά αποσπάσματα από το θεατρικό έργο «Αρκάδι» του Γιώργη Καλογεράκη.
Η ταινία ξεκινά στο 29’40» της καταγραφής της εκδήλωσης – παρουσίασης του ομώνυμου κόμικ του ίδιου έφηβου δημιουργού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έαρ» σε σκίτσα Σπύρου Ζαχαρόπουλου.
Για το κόμικ, αλλά και τον νεαρό συγγραφέα του μίλησαν συγκινημένοι ο θεολόγος και συγγραφέας Θεόδωρος Ρηγινιώτης και ο Γιώργης Καλογεράκης, δάσκαλος ειδικής αγωγής – συγγραφέας, ενώ για την προσπάθεια του μίλησε και ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος Λελεδάκης.
Πηγή: Ρεθυμνιώτικα Νέα
Ευχαριστίες στον Θεόδωρο Ρ.
Χωρίς λέξεις κλειδιά.
Ελένη Αρβελέρ: «Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες που ξέχασαν να είναι Έλληνες. Έλληνας είναι αυτός που αναγνωρίζει τον εαυτό του και ζει με ελληνικό τρόπο. Δηλαδή ορθώς και όρθιος» Δεκέμβριος 7, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ευρώπη, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Κοινωνία, Πολιτισμός, Πολιτική , 1 comment so far
– Κυρία Αρβελέρ, πώς θα περιγράφατε την Ελλάδα του σήμερα; Θα ενισχύατε αυτό που υποστήριζε ο Ελύτης, ότι επιβάλλεται οι ποιότητες του παρελθόντος να μεταφερθούν οπωσδήποτε στο παρόν, και αυτό που έλεγε ο Αξελός ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια «απότομη σπαθιά»; Με σημερινούς όρους μια επανεκκίνηση, μια νέα έγερση;
Το παρελθόν δεν είναι ποτέ ολότελα παρελθόν. Και το παρελθόν πρέπει να έχει μέλλον. Το μέλλον του παρελθόντος για την Ελλάδα είναι οι βεβαιότητες ακριβώς που είχε από το ένδοξο παρελθόν. Αλλά οι κακοί Ευρωπαίοι λένε ότι η Ελλάδα είναι υπερήφανη για τις απώλειές της.
Έχασε το ένδοξο παρελθόν αλλά είναι περήφανη για αυτό. Οι δε ακόμη πιο κακοί λένε ότι οι Έλληνες βομβαρδίζουν τον κόσμο με ένδοξα πτώματα.
Εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι οι Έλληνες. Εάν υπάρχει κάτι για το οποίο υποφέρει σήμερα ο τόπος είναι ότι μιλάμε για φιλέλληνες και δεν μιλάμε για Έλληνες.
Φιλέλληνες υπήρξαν όταν η Ελλάδα δεν ήταν ελεύθερη. Όταν μιλάμε τώρα για φιλέλληνες σημαίνει ότι δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας. Το πράγμα το οποίο νομίζω ότι χρειάζεται η Ελλάδα ως επανεκκίνηση, εάν θέλετε, είναι να πιστέψουν οι Έλληνες στον εαυτό τους. Και όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένα μπορώ.
– Δηλαδή, αυτό που επιβάλλεται είναι οι Έλληνες να γίνουν Έλληνες…
Ναι, να είναι Έλληνες. Και όταν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, όταν είσαι σίγουρος για τον πολιτισμό σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτε.
– Οι σημερινοί Έλληνες είναι σίγουροι για τον εαυτό τους;
Να γίνουν.
– Άραγε δεν είναι, πρέπει να γίνουν…
Να γίνουν. Εάν δεν είναι, να γίνουν. Δεν μπορούμε βέβαια να το λέμε για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, αλλά δεν είναι για τον εαυτό τους παρά για τον πολιτισμό τους. Λέμε παραδείγματος χάριν ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα για τους μετανάστες, εάν κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας και όλα αυτά. Από τη στιγμή που μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να υπηρετούμε τον πολιτισμό μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε.
– Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι λόγοι της κρίσης που βιώνει η Ελλάδα; Είναι λόγοι οικονομικοί, πολιτικοί ή κάτι βαθύτερο; Μήπως η πατρίδα μας βιώνει μια παρακμή; Και πόσο αισιόδοξη ή απαισιόδοξη είστε για το μέλλον της Ελλάδος;
Τα επακόλουθά της ήταν κοινωνικά και τα κοινωνικά έγιναν και πολιτιστικά.
Αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μου η κρίση είναι γενική. Γενική στις πτυχές της και για αυτό ακριβώς υπάρχει ένα είδος ληθάργου στον κόσμο.
Αν ήταν μόνο τα οικονομικά, μόνο τα πολιτιστικά, θα ήταν μόνο ορισμένες κατηγορίες, αλλά τώρα κανείς δεν είναι ελεύθερος από αυτή την κρίση…
– Εάν η κρίση είναι γενική, τότε μιλάμε για παρακμή…
Όχι. Στη Γαλλία λέμε ζήτω η κρίση. Ζήτω η κρίση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν υπάρχει κρίση, υπάρχει μία τάση για να αντιμετωπίσεις την κρίση οπότε υπάρχει μία τάση για αναγέννηση, οπότε η κρίση μπορεί να είναι ή κάτι καταστρεπτικό που σε πάει προς τα κάτω ή κάτι που σου δίνει την ευκαιρία να πας αλλού. Και το αλλού αυτή τη στιγμή είναι έξω από την κρίση. Τώρα γιατί την έχουμε αυτή την κρίση; Πολύ απλά γιατί νομίζω ότι οι ηγέτες της χώρας αγαπούν την καρέκλα τους περισσότερο από τη χώρα.
– Και λέγοντας ότι η κρίση θα μας πάει κάπου αλλού, προς το θετικότερο, είστε αισιόδοξη;
Ναι. Όχι γιατί λέει το τραγούδι ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά γιατί νομίζω ότι όταν έχεις φτάσει σε ένα σημείο αυτογνωσίας, χάρις στην κρίση, οι Έλληνες οπωσδήποτε έχουν τη βάση να πουν ότι μπορούμε να πάμε και αλλού. Απόδειξη ότι τα παιδιά που φεύγουν, είτε οι μεγάλοι, που πάνε αλλού, πετυχαίνουν. Γιατί λοιπόν μόνο να πετύχουν στο αλλού το έξω και να μην κάνουν αλλού το δικό τους. Δηλαδή, για μένα, το αλλού, εάν το αλλού γίνει Ελλάδα, έχει πετύχει η Ελλάδα.
– Θα γίνει;
Το ελπίζω…
– Μια και είπατε πριν ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», να σας θυμίσω τι έλεγε ο φίλος σας ο Μάνος Χατζιδάκις, ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει για αυτό και δεν πρόκειται να αναστηθεί». Τώρα σε όλα αυτά που συζητάμε, στην κρίση συνέβαλε ένας ηδονιστικός καταναλωτισμός, ένας άκρατος καταναλωτισμός και τώρα γίνεται αναπόδραστα η «ιστορική διόρθωση»;
Δείτε. Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική.
Πέρασε η Κύπρος, πέρασε η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και τα λοιπά. Γιατί μόνο οι Έλληνες μένουν ακόμη στο μνημόνιο και όχι οι άλλοι;
Νομίζω δεν κατάφερε ποτέ η Ελλάδα να νικήσει το σύνδρομο του Κάιν. Δηλαδή την εμφυλιακή τάση. Μόνο οι Έλληνες ανά την υφήλιο κάνουν ηρωικώς πόλεμο εμφύλιο.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ότι, πραγματικά, κανένας δεν πιστεύει στον άλλον, πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στον άλλον, ο διπλανός δεν έχει ποτέ δίκιο, κι αν έχει δίκιο εγώ το ξέρω και όχι ο ίδιος, αυτή λοιπόν η τάση, η εμφυλιακή που λέω, κάνει αυτή τη στιγμή να μην μπορούμε να πάμε λίγο παρακάτω και να είναι η αιτία της κρίσης.
Να πάμε λίγο ψηλότερα. Όπως λέει το «Ολυμπιακόν», γρηγορότερα και ψηλότερα.
– Συμμερίζεστε την άποψη του κ. Γιανναρά, ότι ο Ελληνισμός τελείωσε, ότι αυτή η χώρα έπαψε να έχει ιστορική συνέχεια, ότι αυτός ο λαός έπαψε να έχει ιστορική συλλογική συνείδηση, ότι οι ίδιοι οι Έλληνες σκότωσαν τη χώρα τους;
Όχι. Δεν συμφωνώ καθόλου. Νομίζω ότι η ιστορική συνέχεια είναι υποχρεωτική. Αν πάρεις βέβαια το ένδοξο παρελθόν ως ένα ολοκληρωτικό πράγμα και να πεις η λογοτεχνία, η σκέψη, η…, η…, οπωσδήποτε υπάρχει αλλαγή. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει παρακμή. Αλλά δεν θα μπορούσε παρά να είναι έτσι. Γιατί εάν δεν υπήρχε αλλαγή θα είμαστε όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ακόμη. (περισσότερα…)
Το Κανονάκι του Παππού απ’ την Σμύρνη Οκτώβριος 17, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Κοινωνία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις , add a commentΑυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από τον παππού μου είναι το χαμόγελό του. Σαν χτες μου φαίνεται που καθόταν και μας έβλεπε να παίζουμε, καθισμένος στην κόκκινη πολυθρόνα του σαλονιού, και έστριβε χαρούμενος το παχύ λευκό του μουστάκι. Και αν έλεγε ο μπαμπάς κανένα αστείο; Ο παππούς ξεσπούσε σε ένα πολύ δυνατό γέλιο, ένα γέλιο μικρού παιδιού, ένα γέλιο που το άκουγε όλη η γειτονιά. Κι εμείς χαιρόμασταν πολύ που τον ακούγαμε να γελάει έτσι και ξεχνούσαμε ότι είναι 80 χρονών και κρατάει μπαστούνι και τον προσκαλούσαμε να παίξει μαζί μας. Κι αυτός πολλές φορές ερχόταν και παίζαμε με τα αυτοκινητάκια μας ή με τα επιτραπέζιά μας. Άλλες φορές που ένιωθε κουρασμένος μας έλεγε: «Θα παίξουμε αργότερα. Έχετε όρεξη να ακούσετε μια όμορφη ιστορία από τη Σμύρνη;» Και εμείς, σαν φρόνιμα εγγόνια που ήμασταν, καθόμασταν ήσυχα – ήσυχα στον καναπέ και τον ακούγαμε με μεγάλη προσοχή να μας αφηγείται με τις ώρες τις ιστορίες από την παιδική του ηλικία.
«Η Σμύρνη, παιδιά μου», μας έλεγε δακρυσμένος, «δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφη πόλη. Έξι χρονών ήμουνα και όμως τη θυμάμαι πεντακάθαρα. Θυμάμαι τους δρόμους, τις πλατείες, τις άμαξες με τα άλογα. Είχε πολλά θέατρα, και μαγαζιά. Είχε μέχρι και κινηματογράφο η Σμύρνη. Ήταν ένα κέντρο πολιτισμού. Και όπου και αν γυρνούσες να κοιτάξεις… μουσική! Παντού μουσική! Οι άνθρωποι έφτιαχναν χορωδίες και τραγουδούσαν στην πλατεία, έξω από τα μαγαζιά ήταν δύο – τρεις οργανοπαίχτες και διασκέδαζαν τον κόσμο, μπάντες παρέλαυναν στα σοκάκια και τους δρόμους.
Η μουσική και οι οργανοπαίχτες έδιναν ζωή στην πόλη. Ένας από αυτούς και ο πατέρας μου με το κανονάκι του, ή ψαλτήριον όπως το έλεγαν επί Βυζαντίου. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ αυτό το όργανο. Τον θυμάμαι να κάθεται σε μια καρέκλα να ακουμπάει στα γόνατά του το 
όργανο, όργανο με τραπέζιο σχήμα, να φοράει τις πένες στα δάχτυλά του, κάτι πένες που έμοιαζαν σαν ψεύτικα νύχια, και να τσιμπάει τις 80 χορδές με πάθος. Κάθε χορδή έχει στα αριστερά της 5 ή 6 «μανταλάκια» τα οποία ο πατέρας μου τα κουνούσε κάθε
φορά που άλλαζε τραγούδι. Οι μελωδίες του ακόμα μου έρχονται στο μυαλό. Πώς θα μπορούσα να τις ξεχάσω άλλωστε…
Μια μέρα όμως, αρχές Οκτώβρη ήταν, όλα άλλαξαν. Εγώ έβλεπα τους μεγάλους ανήσυχους αλλά δεν καταλάβαινα, ήμουν πολύ μικρός. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, ο πατέρας μου άνοιξε απότομα την πόρτα του σπιτιού και είπε σε μένα και στη μάνα μου: «Αρπάξτε γρήγορα ό, τι μπορείτε και πάμε αμέσως στο λιμάνι!».
Διαβάστε και ..ακούστε τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας στην Πεμπτουσία.
Μη Αναγκαίοι Ανθρωποι και η Συνενοχή του Αμέτοχου στο Έγκλημα Σεπτέμβριος 27, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ευρώπη, Ιστορία, Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μόλις είδα ένα βίντεο από μια διαμαρτυρία εναντίον των τοξικομανών και των ομοφυλόφιλων. Αιτία μια ληστεία ή ίσως ληστεία δεν είναι ακόμη σίγουρο, από τοξικομανή ομοφυλόφιλο. Το σύνθημα που φώναζαν στην συγκέντρωση ήταν «πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι». Και σαφέστατα η άποψη τους, είναι να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης, με οποιοδήποτε τρόπο. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που δεν είναι αναγκαίοι; Πόσο βαριά και σκοτεινή κουβέντα. Πόσο βαθιά απάνθρωπη, κτηνώδης και αντιχριστιανική.
Λίγο αργότερα μια άλλη είδηση έπεσε στην αντίληψη μου, που αναφερόταν με φωτογραφικό υλικό αυτή την φορά, σε προκηρύξεις που είχαν πετάξει άτομα του ίδιου χώρου, αναγράφοντας πάνω την άποψη, «η αυτοάμυνα δεν είναι αδίκημα αλλά ένστικτο», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, στις σημερινές κοινωνίες του 21αιων, μετα την σάρκωση του Χριστού οι άνθρωποι πρέπει να αντιδρούμε βάσει ενστίκτων, άρα με κυρίαρχη την ζωώδη πλευρά του εαυτού και της φύσης μας. Εκείνη την πτωτική, την πιο σκοτεινή και ανελεύθερη. Γιατί εάν είμαι τα ένστικτα μου, δεν υπάρχει ελευθερία, απλά λειτουργώ ορμέμφυτα ενστικτωδώς και αναγκαστικά. Άρα ως ζώο, και σαφέστατα όχι θεούμενο.
Ξέρω ότι αρκετοί που αυτή την στιγμή διαβάζεται αυτό το κείμενο, θα αναρωτιέστε, «μα καλά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες σκέψεις και πρακτικές; Εαν υπάρχουν θα είναι ελάχιστοι.». Σας απαντώ λοιπόν λέγοντας πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι δίπλα σας, μαζί σας, μέσα μας. Και όχι μόνο δεν είναι λίγοι αλλά με την ίδια ψυχολογία και ρητορική είναι πάρα πολλοί. Το κακό δεν κατοικεί κάπου σε ένα άλλο πλανήτη αλλά σε αυτόν που υπάρχουμε και ζούμε.
Οι άνθρωποι του σκότους και οι υμνητές του μίσους δεν ανήκουν σε κάποια σπάνια φυλή ή είδος. Ούτε ήρθαν από έναν άλλο κτηνώδη πλανήτη. Όχι. Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας και οι γείτονες μας, ίσως εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε καθημερινός άνθρωπος.
Εκείνοι που έκαναν τα πιο φρικτά εγκλήματα κατά αμάχων πληθυσμών, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν ο φασιστικός τακτικός στρατός, αλλά οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μου μεταμορφώθηκαν σε κτηνώδεις προσωπικότητες. «Το έγκλημα της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης δεν έγινε από μόνο του, το έκαναν άνθρωποι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν μόνο τα στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος, τα Ες Ες και κάποια άλλα τέρατα, ήταν οι κανονικοί άνθρωποι της γερμανικής κοινωνίας, καλοί οικογενειάρχες, προκομμένοι επαγγελματίες, ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Το έγκλημα έγινε με την ενεργό συμπαράσταση ή με την ένοχη αδιαφορία όλης της γερμανικής κοινωνίας. Οχι όμως μόνο της γερμανικής κοινωνίας. Το έργο που ανέλαβε η Γερμανία, τον αφανισμό δηλαδή των Εβραίων από τον κόσμο, δεν ήταν εύκολο να το φέρει σε πέρας μόνη της. Χρειαζόταν συνεργούς. Τους βρήκε εύκολα και πρόθυμα στους φασίστες και αντισημίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών»(1)
Το κακό είναι μέσα μας, το ζώο κρύβεται καλά στις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Διψά για αίμα, και όταν το μυρίσει βγαίνει να το απολαύσει.
Η βαρβαρότητα από τον πολιτισμό και η αγιότητα από την δαιμονιώδη αντίληψη του μίσους, δεν απέχουν πιστέψτε με και πολύ. Είναι πολύ κοντά εάν δεν προσέξουμε και αν καθημερινά δεν ασκούμαστε στην υπεύθυνη επιλογή να παραμείνουμε αυτό που θέλησε ο Θεός, άνθρωποι, εικόνες Του. Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι οι άνθρωποι αντιδρούν κατά αυτόν τον φασιστικό τρόπο διότι υπάρχει οικονομική κρίση και οριακές συνθήκες βίου, είναι απογοητευτικά άστοχο. Αντιθέτως, σε τέτοιες οριακές καταστάσεις πρέπει να φανερώσουμε τις πολιτισμικές μας αξίες και την χριστιανική μας ταυτότητα. Το κατά πόσο είμαστε μαθητές Εκείνου. Ο αυστριακός αγρότης Φραντς Γαιγκερσταίτερ, θα είναι ο μόνος από το χωριό του, που θα ψηφίσει εναντίον της συνεργασίας της Αυστρίας με την φασιστική Γερμανία, και κατά επέκταση θα αρνηθεί να πάρει μέρος στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, όχι επειδή ανήκει σε κάποια πολιτική οργάνωση ή ιδεολογία, αλλά γιατί είναι χριστιανός. «…είναι πιστός χριστιανός, που τοποθετεί καθημερινά τον εαυτό του και τα έργα του ενώπιον του Θεού. Η βαθιά πίστη του θα τον οδηγήσει το 1943 να αρνηθεί να υπηρετήσει στον ναζιστικό στρατό και να συμπολεμήσει με τους ναζήδες σε έναν άδικο πόλεμο. Τη στάση του δεν την καταλαβαίνει κανείς απολύτως, κληρικοί, συγχωριανοί, φίλοι, η ίδια η γυναίκα του, κανείς. Ολοι προσπαθούν να τον μεταπείσουν με διάφορους τρόπους. Εκείνος όμως μένει αμετάπειστος, θεωρεί ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή, και τώρα είναι μια τέτοια ακριβώς στιγμή, που είναι καλύτερα να υπακούς στον Θεό παρά να ακούς τους ανθρώπους. Ο Φραντς Γαιγκερσταίτερ παίρνει τοις μετρητοίς την εντολή της αγάπης για τον πλησίον και δεν παίζει με τη μέλλουσα κρίση του Θεού. Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο και η ποινή εκτελείται, με γκιλοτίνα, στη φυλακή Μπράντενμπουργκ, στο Βερολίνο. Πεθαίνει άφοβα για την πίστη του, μαρτυρεί ως χριστιανός, όχι ως πολιτικός αγωνιστής. Εχει τρία μικρά παιδιά, κορίτσια, το μεγαλύτερο έξι χρόνων»(2).
Το κρίσιμο διακύβευμα είναι να παραμένεις άνθρωπος και χριστιανός στις δύσκολες στιγμές του ατομικού και συλλογικού βίου.
Θα κλείσω αυτές τις σύντομες σκέψεις, με κάτι που είχε επισημάνει ο Σ. Ζουμπουλάκης, στην σημαντική ομιλία του «Για το Ολοκαύτωμα»: «Το πρώτο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι προφυλαγμένος από το κακό της αβέβαιης, ρευστής και αντιφατικής ανθρώπινης φύσης. Και το δεύτερο, ότι η παθητικότητα μπροστά στο κακό δεν είναι μια ηθικά ουδέτερη στάση, μια και αφήνει το κακό να κυριεύει. Ηθικά επιλήψιμος δεν είναι μονάχα εκείνος που διαπράττει το κακό, αλλά και αυτός που το παρατηρεί αμέτοχος».
[1] «Για το Ολοκαύτωμα», Στ. Ζουμπουλάκης, Εκδόσεις Πόλις, σελ.14-16 .
[2] Σ. Ζουμπουλάκης:Φραντς Γαιγκερσταίτερ (1907-1943), Καθημερινή,02.09.2018
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης; Μάιος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Άλωση της Βαστίλης έγινε στις 14 Ιουλίου 1789 και αποτελεί ορόσημο για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αν και πρακτικά η σπουδαιότητά της ήταν μικρή.
«Το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, εκτός των 200 περίπου θυμάτων, ήταν περιορισμένης σημασίας και καμία ουσιώδη πολιτειακή αλλαγή ή κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός δεν επέφερε. Παρά ταύτα η μετέπειτα προπαγάνδα (ενενήντα χρόνια αργότερα) το ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης, καθιερώνοντας μάλιστα την ημερομηνία του γεγονότος σε εθνική επέτειο της Γαλλίας»1.
Στον τόπο μας μαίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, όχι σήμερα αλλά τουλάχιστον από την εποχή των σταυροφόρων, για να μην πω από την εποχή του Καρλομάγνου, που θεωρείται πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά για τους Βυζαντινούς ήταν σκληρός εχθρός.
Πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ναι – δηλαδή μιας Ευρώπης καπιταλιστικής, σκληρής και κατακτητικής. Αυτής, στην οποία παραδώσαμε αμαχητί γην και ύδωρ με αντάλλαγμα χρήματα.
Ο πολιτισμός που εδραιώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και οι επίγονοί του κυριάρχησαν στην Ευρώπη και πράγματι δημιούργησαν τη μεσαιωνική Ευρώπη, κατακτώντας τους ντόπιους πληθυσμούς και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της φεουδαρχίας, είναι ο πολιτισμός της αποικιοκρατίας και της κατάκτησης. Ο δικός μας πολιτισμός, που κρατάει από την αρχαία Ελλάδα και διασχίζει το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία, είναι πολιτισμός με πολλά στοιχεία αυτοκαταστροφής (όπως η αγάπη για την εξουσία και οι συνακόλουθες εμφύλιες διαμάχες), αλλά και σημαντικές ηθικές και πνευματικές αξίες, προερχόμενες από το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των ζωντανών αγίων, που έζησαν σε όλες τις εποχές δίπλα στους απλούς ανθρώπους. Δεν είναι πολιτισμός αποικιοκρατών και κατακτητών.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αυτό το αξιακό σύστημα, που σέβεται το συνάνθρωπο και τη φύση και όλα τα πλάσματα του κόσμου, και προάγει την πίστη στο Θεό, λίγο πολύ υπάρχει στους πολιτισμούς όλων των λαών (γι’ αυτό και πολλοί φαίνεται να ταιριάζουν τόσο έντονα με το χριστιανισμό2), εκτός ίσως από τους καθαρά κατακτητικούς πολιτισμούς, όπως των Μογγόλων, των Ρωμαίων (όχι των Βυζαντινών), των Αράβων, των Οθωμανών κ.τ.λ., και αναμφίβολα των Φράγκων, που είναι οι πατέρες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πάντα στους λαούς αυτούς υπήρχαν και σοφοί και ειρηνικοί άνθρωποι, αλλά ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού τους ήταν οι κατακτητές.
Ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός που θεωρεί απαράδεκτο να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου λαχανικά δηλητηριασμένα με φυτοφάρμακα – έτσι τον σκοτώνεις και συνεπώς είσαι φονιάς ενώπιον του Θεού.
Ο πολιτισμός μας νικήθηκε. Νικήθηκε, γιατί όλοι – ίσως με λίγες εξαιρέσεις – παραδοθήκαμε στο σύγχρονο τρόπο ζωής, που δεν είναι αθώος, όπως δεν ήταν αθώα η βιομηχανική επανάσταση, η οποία τσάκισε την ψυχή και το σώμα των εργατών κάθε ηλικίας και φύλου. Για να καταλάβεις τι λέω, αγαπητέ αναγνώστη, αναζήτησε στο Διαδίκτυο τα θέματα: «Οι σκλάβοι της σοκολάτας» και «Οι σκλάβοι του κοβαλτίου». Να, εκεί στηρίζεται η «απόλαυσή μας» και η «ευημερία μας»…
Λοιπόν, όσα πυροτεχνήματα κι αν πετάξουμε για πολιτισμό, παράδοση, πνευματικότητα και ήθος, είμαστε νικημένοι και συμβιβασμένοι. Νικηθήκαμε και κατακτηθήκαμε από τον πολιτισμό που γεννήθηκε με την Άλωση της Βαστίλης, τον πολιτισμό των παλαιών και σύγχρονων αποικιοκρατών. Ο δικός μας πολιτισμός, που συμβολικά κατέρρευσε με την Άλωση της ΚΠολης, ποτέ δεν ανέκαμψε.
Δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό το ζήτημα, αλλά πολύ βαθύτερο: οι συνειδήσεις μας είναι είτε διεφθαρμένες είτε συμβιβασμένες.
Δεν θεωρούμε πια απαράδεκτη αμαρτία να πουλάμε προϊόντα που δηλητηριάζουν τον πελάτη ή να καρπωνόμαστε με απάτη κρατικά χρήματα, ούτε να απολαμβάνουμε προϊόντα που παράγονται από την εργασία κανονικών σημερινών δούλων, ενηλίκων και παιδιών, σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω!
Ποιος θα μας σώσει;
Αν μπορούσαμε να διδαχτούμε από τα τελευταία ζωντανά οχυρά του πολιτισμού μας, τις μοναστικές κοινότητες και ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ίσως θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν άλλο πολιτισμό, ξανά δικό μας, πολιτισμό δίκαιο, ανθρώπινο, θεανθρώπινο και φυσικά οικολογικό… Αλλά αυτό προϋποθέτει οργάνωση και η οργάνωση χρειάζεται ηγεσία. Πού είναι αυτή η ηγεσία;
Εννοώ πνευματική ηγεσία, αφού η πολιτική ηγεσία (συγγνώμη που θα το πω) είναι διεφθαρμένη και υποτελής στους ξένους, όπως (ας μη γελιόμαστε) κι εμείς, ο λαός, φυσικά. Πού είστε, ηγέτες μας;
Ηγέτες που θα κάνουν πράξεις, δεν θα πουν μόνο λόγια όπως αυτός ο κουρελής, στην ψυχή, που πληκτρολογεί τώρα ανάξια αυτές τις γραμμές…
Έτσι κάτι θα γινόταν. Έτσι θα είχαμε μια ανάσταση του Γένους – όχι εθνικιστική, αλλά ουσιαστική, πραγματικά ελληνική και φυσικά χριστιανική. Και μια τέτοια ανάσταση πιστεύω πως θα οδηγούσε και σε άλλου τύπου οικονομία, άλλου τύπου πολιτική, άλλες σχέσεις με τους έξω. Όχι μόνο με τους «εταίρους» μας (αποικιοκράτες), αλλά με όλο τον κόσμο – και προπαντός με τους γείτονές μας και ιδίως με τα ορθόδοξα έθνη και τους ορθόδοξους πληθυσμούς όπου Γης, που νομίζω πως θα έπρεπε να τους θεωρούμε 100% δικούς μας!
Τέλος πάντων, όνειρα θερινής νυκτός.
Τα τελευταία λίγα χρόνια νομίζω πως με την κρίση έχουμε θυμηθεί πιο έντονα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου) απ’ ό,τι πριν από 20 χρόνια π.χ. Αυτό κάποιοι το χλευάζουν, το θεωρούν μεγαλοϊδεατική φαντασίωση τεμπέληδων και μπαταξήδων ζητιάνων, που, ενώ δεν μπορούν να οργανωθούν για να πληρώσουν τα χρέη τους, φαντάζονται πως είναι πρίγκιπες και απόγονοι αυτοκρατόρων! Αυτοί θεωρούν πως μας αφορά μόνον η Άλωση της Βαστίλης, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μετέχουμε στον πολιτισμό του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και να στείλουμε με μια κλωτσιά το σκοταδιστικό Βυζάντιο στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως έλεγε κάποιος, ο Θεός να τον αναπαύσει!…
Εμένα αυτή η άνθιση της μνήμης της επετείου της Άλωσης με τρομάζει κάπως, γιατί νιώθω να ξυπνάει ο εθνικισμός. Η σκέψη, που γίνεται σύνθημα, «να πάρουμε την Πόλη», είναι μια αυταπάτη (και συχνά πάει χέρι χέρι με το να ρίξουμε τους άπλυτους μετανάστες στη θάλασσα, αντί να τους μιλήσουμε για το Χριστό, ενώ προσκυνούμε συγχρόνως σαν Χατζηαβάτηδες τους τουρίστες, πάλι χωρίς να τους λέμε κουβέντα για το Χριστό3). Η πνευματική «Πόλη» πρέπει να μας νοιάζει. Το εξηγούμε, επιτρέψτε μου, στο άρθρο μας «29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!…», που παρακαλώ, αν δεν το έχετε διαβάσει, να το διαβάσετε.
Κυκλοφορούν και οι προφητείες του αγίου Παϊσίου [σημ.: πολλές από αυτές αμφίβολης αυθεντικότητας] λες και είναι επαναστατικές προκηρύξεις. Μα επαναστατική προκήρυξη, καημένε εαυτέ μου, είναι μία: το Ευαγγέλιο! Βυθίσου μέσα σ’ αυτό και θα δεις πώς πρέπει να ζήσεις και πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Διάβασε αληθινά τι διδάσκουν οι άγιοί μας για την αγάπη και την αδελφοσύνη4, όχι μόνο τα μεγαλοϊδεατικά, που πάνω απ’ όλα και οι ίδιοι οι άγιοι πιστεύω πως τα εννοούσαν πνευματικά – δηλ. πως η Πόλη έχει σημασία επειδή εκεί φωλιάζει η Ορθοδοξία, ο δρόμος της σωτηρίας όλων των εθνών της Γης, κι όχι για να έχουμε μια δυνατή και πλούσια Ελλαδάρα!
Σημειώσεις
- Δείτε χαρακτηριστικά: Ι. Δ. Λάππας, «Η Αρχή της Προσαρμογής (της Σάρκωσης) στην ιεραποστολική σκέψη και πράξη του π. Κοσμά Γρηγοριάτη».
- Δείτε σχετικά: «Έκκληση προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα»: και «Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;»
- Χαρακτηριστικά: πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, «Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας»
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!… Μάιος 29, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far29 Μαΐου: η μέρα που, για αιώνες, κάθε χρόνο, οι Έλληνες και όλοι οι πρώην Βυζαντινοί λαοί θρηνούσαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους! Θρηνούσαν την καταστροφή της μεγάλης πατρίδας τους, του Βυζαντίου, και ανανέωναν τις ελπίδες τους για το «ποθούμενο» – την απελευθέρωση, με κέντρο την ΚΠολη, τη Βασιλεύουσα!
«Βασιλιάς μας είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», κατά την περίφημη ρήση του Κολοκοτρώνη, μέσα στην επανάσταση του 1821.
Καιρό τώρα πιστεύουμε πως η Τουρκοκρατία τελείωσε με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και πως δεν υπάρχει λόγος να θρηνούμε. Μάλιστα, όποιοι επιμένουν να θρηνούν τέτοια μέρα θεωρούνται σοβινιστές και ιμπεριαλιστές: ότι ξεθάβουν το τσεκούρι του πολέμου και τρίζουν τα δόντια κατά τη μεριά της Τουρκίας, για να ξεχαστούν τα δικά μας προβλήματα ή τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα.
Ένα βήμα πιο πέρα, ακόμα και το να θυμόμαστε πως σαν αυτή τη μέρα έγινε κάτι θλιβερό μυρίζει «επικίνδυνα» συντήρηση εθνικιστικών ιδεών. Πατρίδα μας τώρα πια είναι οι Τράπεζες κι οι Αγορές – κάθε διαφορετική σκέψη είναι «προδοσία» αυτής της καινούργιας πατρίδας που μας «αγαπά» και μας παιδεύει…
Από την άλλη, εκείνοι που θυμούνται και πονάνε είμαστε κάμποσοι ακόμα. Να μια αναζήτηση δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο για την Άλωση. Κάντε μια βόλτα…
Η γνώμη μου είναι πως, κι αν ακόμα το Βυζάντιο δεν ήταν η πατρίδα μας (που είναι, όπως είναι κι η πατρίδα όλων των Βαλκανικών λαών και πολλών λαών της Ασίας και ολίγων της Αφρικής), θα άξιζε να θρηνήσουμε την καταστροφή του. Μια καταστροφή βέβαια που άρχισε πολύ καιρό πριν την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 και την Άλωση. Θα άξιζε, γιατί το Βυζάντιο (παρά τις συκοφαντίες εναντίον του, που μας μπούκωσε η δύση τόσα χρόνια και που και σήμερα μερικοί Έλληνες καθηγητές διδάσκουν) δεν παύει να είναι ένα από τα πιο πολιτισμένα κράτη που εμφανίστηκαν στην Ιστορία. Και τούτο, για τις επιστήμες του, τη φιλοσοφία του, τη νομοθεσία, τις τέχνες του (σειρά άρθρων εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/romi.htm), αλλά και τους αγίους του, που είναι αναρίθμητοι, πολύ μεγάλοι και ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα: αγρότες, πολιτικοί, μορφωμένοι, παπάδες και θεολόγοι…
Το Βυζάντιο, παρά τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που είχε, όπως και κάθε άλλη κοινωνία, είναι ασφαλώς πιο πολιτισμένο από τη μεσαιωνική δύση, αλλά και από τη νεώτερη Ευρώπη, γιατί, παρά την έκρηξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ευρωπαϊκή ματιά δεν έπαψε να είναι κατακτητική και εξουσιαστική (κατακτούμε τη γνώση, όπως κατακτούμε τους λαούς της υφηλίου), ενώ η βυζαντινή ματιά δεν είναι κατακτητική (μετέχουμε στη γνώση).
Διαφωνείτε; Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια εκδίδονται κάποια βιβλία, που αποκαθιστούν την πνευματική αξία του Βυζαντίου στα αλλοτριωμένα μάτια των νεοελλήνων, όπως το «Γιατί το Βυζάντιο» της κυρίας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και το «1204» του Γιώργου Καραμπελιά (βλ. εδώ: http://www.parathemata.com/2009/10/blog-post_14.html και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/ptwsi_kwnst.htm)…
Εθνικισμός ή Πνευματικότητα
Το θέμα είναι: θυμόμαστε την Άλωση με ποιο σκοπό; Σε τι είδους πράξη θα θέλαμε να μετουσιωθεί η εθνική και ιστορική μας μνήμη;
Τόσο καιρό μετά την Άλωση, μετά το 1821, μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική τραγωδία, νομίζω πως μπορούμε πια να δούμε το θέμα με ψυχραιμία και να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά και ορθόδοξοι χριστιανοί, πως δεν είμαστε μόνο γήινοι, αλλά και καλεσμένοι να γίνουμε ουράνιοι…
Πώς λοιπόν θέλεις να δεις την ιστορία, αδελφέ Συνέλληνα; Σαν γήινος ή σαν ουράνιος;
Αν τη βλέπεις σαν γήινος, και βλέπεις μόνο πολιτικές λύσεις και διπλωματικές ή στρατιωτικές μάχες, έχε υπόψιν πως εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό…
Αν δούμε λίγο τα πράγματα με τον ουράνιο τρόπο, τώρα που ώς ένα βαθμό οι πληγές κλείνουν και τα πάθη παλιώνουν (οι άγιοι βέβαια τα έβλεπαν έτσι ακόμη και μέσα στην Τουρκοκρατία), θα πούμε πως ταιριάζει να συμπεριφερθούμε στους Τούρκους όπως οι απόστολοι συμπεριφέρθηκαν στους σταυρωτές του Κυρίου αμέσως μετά την πεντηκοστή.
Δηλαδή πώς; Ενδιαφερόμενοι για τη σωτηρία τους – προσκαλώντας τους να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Χριστού, για να λάβουν άφεση αμαρτιών και να πάρουν μέσα τους το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και να σωθούν, να γίνουν άγιοι! (Όμορφα επισημαίνει το θέμα ο Αμερικανός π. Αλέξιος Καρακαλληνός στο βιβλίο του «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν»).
Θέλεις λοιπόν, Συνέλληνα αδελφέ μου, κατοχύρωση της εθνικής σου ανεξαρτησίας; Διάβασε τους βίους των μαρτύρων και μάθε να θυσιάζεσαι για τα ιερά και τα όσιά σου.
Θέλεις αξιοπρέπεια; Μάθε να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, τη δειλία, την απληστία, την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό σου, με τον τρόπο που έχουν διδάξει οι άγιοι διδάσκαλοι της φυλής σου, οι άγιοι Πατέρες.
Θέλεις να νικήσεις τον «αιώνιο εχθρό», που διεκδικεί κομμάτια της πατρίδας μας, τον Τούρκο (εξυπηρετώντας συνήθως άλλους, κρυμμένους βαθύτερα ισχυρούς εχθρούς); Και παράλληλα να εκδικηθείς για όσα τράβηξαν οι πρόγονοί μας, από την Άλωση μέχρι το Κυπριακό; Κάνε μια επίθεση Ορθοδοξίας και τράβηξε στην Εκκλησία του Χριστού όσο πιο πολλούς Τούρκους μπορείς.
Τότε θα εκδικηθείς και θα νικήσεις τον αληθινό εχθρό, το διάβολο. Και θα σώσεις τους αδελφούς σου, τους Τούρκους, θα σώσεις την πατρίδα σου, θα σώσεις και τον εαυτό σου και τα παιδιά σου. Θα τα σώσεις όχι μόνο στο τώρα, αλλά στην αιωνιότητα.
Αυτά ορίζει η ορθόδοξη κληρονομιά, η ουράνια ματιά. Τις εθνικιστικές κραυγές και τα υψωμένα ξίφη ας τα προτιμούν κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ίσως τώρα σε εξοργίζουν αυτά. Σκέψου τα, κάνε και μια προσευχούλα να σε φωτίσει ο Θεός, συζήτησέ τα και με τον πνευματικό σου, αν έχεις (ευκαιρία να βρεις, αν δεν έχεις), και θα καταλάβεις… Και, αν είσαι έφηβος και σε μεθάνε με συνθήματα εθνικιστικές ή «πατριωτικές» ομάδες, θα καταλάβεις αργότερα.
Δες εδώ μερικούς Τούρκους ορθόδοξους αγίους: http://www.oodegr.com/oode/islam/agioi_tou_islam_1.htm, δες και κάποιους τουρκόφωνους ορθόδοξους ιστότοπους: http://www.oodegr.com/tourkika/desmoi/desmoi.htm.
Να και η τουρκική ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/tourkika/index.htm & ο Κρυπτοχριστιανός: http://kryptoxristianos.blogspot.gr/.
Βοήθησε όπως μπορείς την υπόθεση της Ορθοδοξίας στην Τουρκία. Ξέρεις Τούρκους; Μιλάς με Τούρκους (αγγλικά ίσως, στο Facebook); Προώθησε την Ορθοδοξία όπως μπορείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην πατρίδα, αυτό φέρνει πιο κοντά το ποθούμενο (άλλωστε, κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, το ένα τρίτο των Τούρκων θα γίνουν ορθόδοξοι (*) – πώς θα γίνουν, νομίζεις, χωρίς τη βοήθειά μας;). Θυμήσου πως η Επανάσταση του 21, η ηρωική μα και άγρια, κατέληξε σε εμφύλιους πολέμους και σκλαβωμό στους Ευρωπαίους… Έτσι – με μάρτυρες, όχι με άγριους πολεμιστές, με αίματα μαρτύρων, όχι εχθρών σφαγμένων, ούτε, πολύ περισσότερο, με γυναικόπαιδα του εχθρού σφαγμένα – η Κυρά η Δέσποινα θα πάψει να δακρύζει και πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά σου θα ‘ναι…
Αμήν.
(*) «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά» (Γνωστή προφητεία, καταγεγραμμένη και στο κλασικό βιβλίο του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για τον άγιο Κοσμά. Υπάρχει και σε αυτό το αφιέρωμα: http://noiazomai.agrino.org/patrokosmas.html).
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
Το Χαμόγελο του Ετοιμοθάνατου Ήρωα Μάιος 27, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a comment
Η Μάχη της Κρήτης με τα Μάτια Γερμανού Αλεξιπτωτιστή
Αφήγηση ενός Γερμανού αξιωματικού των αλεξιπτωτιστών για περιστατικό που συνέβη στην περιοχή Γαλατά των Χανίων, όπου πραγματοποιήθηκε η κυρία προσπάθεια των Γερμανών στην Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου – 1 Ιουνίου 1941):
Στὸ λιγοστὸ φῶς τῆς ἡμέρας θυμᾶμαι ποὺ πετάχθηκε σὰν ἀγρίμι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους, σὰν ἀστραπή, μιὰ λεβεντόκορμη σιλουέτα, στὰ μαύρα ντυμένη, μὲ ψηλὲς μπότες καὶ σαρίκι στὸ κεφάλι, ποὺ δίχως καθυστέρηση φύτεψε μὲ τὸ γερμανικὸ αὐτόματο, ποὺ κρατοῦσε, πέντε σφαῖρες στὸ στομάχι δύο ἀλεξιπτωτιστῶν.
Πρὶν προλάβουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἔπεσε κάτω, γλιστρώντας σὰν φίδι μέσα στοὺς θάμνους μὲ δαιμονισμένη ταχύτητα. Ἀντιδρῶντας γρήγορα, τὸν κυκλώσαμε καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὸν ἐξουδετερώσουμε. Αν και είχα υποσετί τη σκληρή εκπαίδευση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών επί επτά μήνες στο Βερολίνο, με είχε συναρπάσει ο τρόπος που γλιστρούσε σέρνοντας το κορμί του πάνω στο χώμα. Ήταν μια τακτική αυτοσχέδια που θύμιζε περισσότερο ερπετό παρά άνθρωπο. Με πολύ κόπο καταφέραμε να τον κυκλώσουμε και ν ατον αχρηστέψουμε με μια χειροβομβίδα. Κατάφερε την τελευταία στιγμή να πληρώσει στον αριστερό μηρό ακόμα έναν αλεξιπτωτιστή. Μετά την έκρηξη της χειροβομβίδας πλησίασα με προφύλαξη. Ήθελα να δω από κοντά τον άγνωστο πολεμιστή που με εντυπωσίασε. Ὅταν ἔφθασα κοντά του δὲν εἶχε ἀκόμα πεθάνει. Τὰ μάτια του ἀνοικτά, κατάμαυρα, λὲς καὶ φοβέριζε τὸν ἐρχομὸ τοῦ θανάτου, ὅμως ὅλο σχεδὸν τὸ κορμί του ἦταν χτυπημένο ἀπὸ τὰ θραύσματα τῆς χειροβομβίδας. Τὸν σήκωσα καὶ ἀκούμπησα τὴν πλάτη του στὸν κορμὸ μιᾶς χοντρῆς ἐλιᾶς. Εἰλικρινὰ μὲ εἶχε συναρπάσει ἡ τακτικὴ ποὺ μαχόταν.
Η αιμορραγία είχε βάψει όλο το χώμα, θὰ ἦταν περίπου 18 χρονῶν. Το πρόσωπό του, με έντονα χαρακτηριστικά, αν και είχε σκεπαστεί με σκόνες και αίματα, έδειχνε τόσο νεανικό. Πρὶν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιὰ μέσα στὰ μάτια τὸ στοχασμό μου καὶ χαμογέλασε.
Ξαφνιάστηκα!
Δὲν ξέρω ἄν χαμογελοῦσε σὲ μένα ἤ στὸν θάνατο, ποὺ φτερούγιζε γιὰ νὰ τὸν πάρει. Σήκωσε μὲ κόπο τὸ δεξί του χέρι, πῆρε ἀπὸ τὸ λαιμό του ἕνα σταυρό ποὺ κρεμόταν, τὸν φίλησε κι ἔγειρε τὸ κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας μὲ καρφωμένο στὰ χείλη του τὸ χαμόγελο.
Ὅμως, ἡ ἔκπληξή μου ἔμελλε νὰ κορυφωθεῖ, ὅταν τραβῶντας τὸ σαρίκι του γιὰ νὰ τὸν ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν ἀπ’ τὸ κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πὼς ἦταν γυναῖκα. Βουβάθηκα.
Ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Ἔνοιωσα στὸ λαιμό μου ἕναν κόμπο νὰ μὲ πνίγει. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συνειδητοποίησα ὅτι ἡ μοίρα τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν θὰ ‘ ταν πολὺ δύσκολη στὴν Κρήτη. Ἔφυγα, ἀφήνοντας τὴ σκέψη μου κάτω ἀπὸ τὴ γέρικη ἐλιά, κοντὰ στὴ νεκρὴ κοπέλα».
Πηγή: Στρατιωτική Επιθεώρηση ΓΕΣ (τ. 3-4/1991, σελ. 95)
Αναδημοσίευση από: Εφημερίδα Ρήξη τ. 144
10 μύθοι και αλήθειες για το ζήτημα του ονόματος «Μακεδονία» Φεβρουάριος 24, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Πολιτική , add a comment
Μύθος 1ος. Πρώτο μέρος.
140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού χάσαμε το παιχνίδι.
Αλήθεια:
Οι διμερείς αναγνωρίσεις υστερούν των διεθνών. Δεν υπάρχει ούτε μία αναγνώριση διεθνούς οργανισμού ως «Μακεδονία». Παντού είναι ως πΓΔΜ. Όταν μία χώρα που τους έχει αναγνωρίσει ως «Μακεδονία» έχει επίσημο ρόλο ως εκπρόσωπος ή προεδρεύουσα χώρα ενός διεθνού οργανισμού, τότε χρησιμοποιεί το πΓΔΜ. Αυτό κάνει ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2018 η Βουλγαρία ως προεδρεύουσα της ΕΕ, παρόλο που ήταν η πρώτη χώρα που την αναγνώρισε ως «Μακεδονία».
Μύθος 1ος. Δεύτερο μέρος.
140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού έτσι θα συνεχίσουν να την ονομάζουν.
Αλήθεια:
Οι αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» μέχρι σήμερα συμπεριλαμβάνουν τον όρο ότι οι αναγνωρίσεις αυτές ισχύουν έως ότου η Ελλάδα συμφωνήσει με τα Σκόπια σε νέο όνομα. Τότε, θα ισχύσει το νέο όνομα.
[Το είπε ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στη ΕΡΤ]
Μύθος 2ος.
Το πΓΔΜ περιλαμβάνει ήδη τον όρο Μακεδονία, άρα τους έχουμε αναγνωρίσει ήδη.
Αλήθεια:
Το πΓΔΜ είναι «πρώην» όνομα. Το πΓΔΜ αναφέρεται σε (πρώην) «Γιουγκοσλαβική» Δημοκρατία, η οποία δεν υπάρχει. Το πΓΔΜ είναι προσωρινό όνομα μέχρι να υπάρξει τελική συμφωνία. Δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.
Μύθος 3ος.
Τους έχουμε ήδη αναγνωρίσει τον όρο Μακεδονία όταν ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας.
Αλήθεια:
Δεν έχουμε κάνει αναγνώριση κράτους. Το όνομα της επαρχίας ή ομοσπονδίας, είναι εσωτερικό όνομα του κράτους. Άλλωστε, είχαμε κι εμείς όλο αυτό το διάστημα εσωτερικό όνομα περιφέρειας με το όνομα Μακεδονία. Η ισορροπία δύο εσωτερικών ονομάτων σπάει, όταν το ένα καθίσταται κράτος. Διότι όνομα κράτους σημαίνει όνομα εθνότητας και όνομα γλώσσας. Ενώ το εσωτερικό όνομα όχι. Το ζήτημα αναγνώρισης κράτους με το όνομα Μακεδονία εμφανίστηκε τον χειμώνα του 1991. Όχι νωρίτερα.
Μύθος 4ος.
Μας πιέζουν οι Αμερικάνοι. Πρέπει να υποχωρήσουμε.
Αλήθεια:
Ας δεχτούμε, χάριν συζήτησης, ότι οι Αμερικάνοι πιέζουν να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το όνομα, όσο η ένταξη. Ποιος καίγεται περισσότερο να ενταχθεί από τα δύο μέρη; Η Ελλάδα ή τα Σκόπια; Προφανώς τα Σκόπια. Αυτοί που καίγονται, αυτοί υποχωρούν. Εμάς δεν μας νοιάζει. Οι Αμερικάνοι πιέζουν για λύση. Πιέζουν αυτόν που έχει ανάγκη να λάβει κάτι ως αντάλλαγμα, δηλαδή την ένταξη. Όχι αυτόν που δεν θα λάβει τίποτα.
[Επίσης, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων είναι αδιευκρίνιστη. Δεδομένου ότι το Κόσσοβο είναι αμερικανικό προτεκτοράτο και εκεί υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην Ευρώπη και πλήρης αμερικανικός έλεγχος, από την πλευρά της Αλβανίας, και δεδομένου ότι η Βουλγαρία είναι η πιο φιλοαμερικανική χώρα στα Βαλκάνια και δεδομένου ότι εμείς είμαστε ήδη στο ΝΑΤΟ, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων για τους αμερικανούς γίνεται ελάχιστη]
Μύθος 5ος.
Μας συμφέρει στρατηγικά να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Αντίπαλός μας ουσιαστικά είναι η Τουρκία.
Αλήθεια:
Τα Σκόπια τα έχουν προσεγγίσει οι Τούρκοι από το 1991 με διάφορους τρόπους, μέχρι και οικονομική ενίσχυση. Είναι πασιφανές ότι εντός ΝΑΤΟ τα Σκόπια θα συνηγορούν συνεχώς υπέρ των θέσεων της Τουρκίας εναντίον μας.
Μύθος 6ος.
Η λύση του ζητήματος θα φέρει σταθερότητα στην περιοχή και στο εσωτερικό τους.
Αλήθεια:
Από πού συνάγεται αυτό το συμπέρασμα; Το κράτος των Σκοπίων είναι εγγενώς ασταθές επειδή το 30% του πληθυσμού είναι Αλβανοί. Το ΝΑΤΟ είναι στρατιωτική συμμαχία των Αμερικανών. Η Ισπανία είναι στο ΝΑΤΟ και κινδυνεύει με διάλυση στο εσωτερικό της. Το Ηνωμένο Βασίλειο διενήργησε δημοψήφισμα αποσκίρτισης της Σκωτίας, ενώ βρέθηκε για δεκαετίες σε ένα είδος ψυχρού πολέμου με την Ιρλανδία. Καμία εσωτερική ασφάλεια δεν διασφαλίζει το ΝΑΤΟ. Μόνο συμμαχία διασφαλίζει έναντι κοινών εξωτερικών εχθρών. Και ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να διαλυθεί ή να αποσταθεροποιηθεί από μόνο του.
Μύθος 7ος. Πρώτο μέρος.
Αν λυθεί ο αλυτρωτισμός, δεν μας ενοχλεί το όνομα.
Αλήθεια:
Το όνομα είναι το όχημα του αλυτρωτισμού. Χωρίς το όνομα, ο αλυτρωτισμός σβήνει αυτομάτως. Αντίθετα, με το όνομα παραδεδομένο, ο αλυτρωτισμός παραμένει ζωντανός.
Μύθος 7ος. Δεύτερο μέρος.
Αν αλλάξουν Σύνταγμα, παύει ο αλυτρωτισμός.
Αλήθεια:
Είναι αδύνατον να παύσει ο αλυτρωτισμός δια παντός με μία απόφαση κάποιας κυβέρνησης σε μία δεδομένη στιγμή. Ταυτόχρονα, η αποδοχή της παράδοσης του ονόματος Μακεδονία είναι τελεσίδικη, οριστική και αμετάκλητη. Ο αλυτρωτισμός μπορεί να επανέλθει την επόμενη ημέρα. Η αποδοχή του συμβιβασμού ποτέ.
Μύθος 7ος. Τρίτο μέρος.
Το Σύνταγμα έχει αλλάξει το 1995. Δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος για να παύσει ο αλυτρωτισμός.
Αλήθεια:
Διατάξεις με αναφορές σε «όλους τους Μακεδόνες» υπάρχουν ακόμη στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Δεν αφαιρέθηκαν όλες. Το ότι κάποιοι ψελλίζουν ότι δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος, παράγεται από την αδυναμία του Κοινοβουλίου να εγκρίνει αλλαγή Συντάγματος. Όμως αυτό είναι παράλογο, διότι το όνομα του κράτους ορίζεται στο Σύνταγμα (άλλωστε συχνά το αναφέρουμε ως το «Συνταγματικό τους όνομα»), πώς λοιπόν θα αλλάξει «Συνταγματικό όνομα» η χώρα, χωρίς να αλλάξει, έστω αυτό το στοιχείο, από το Σύνταγμα;
Εκτός αυτού, η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει δημόσια υπηρεσία που να μην έχει αναρτημένους στους τοίχους χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», με ελληνικά εδάφη. Επίσης, στα βιβλία Ιστορίας γράφονται τραγελαφικά πράγματα που θρέφουν γενιές εκεί. Και ασφαλώς, όλα αυτά δεν αλλάζουν σε ένα απόγευμα.
Μύθος 8ος. Πρώτο μέρος.
Βασικά, αναγνωρίζουν ότι είναι Σλάβοι και δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες.
Αλήθεια:
Ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι που το ισχυρίζονται αυτό. Ο Γκεοργκιέφσκι, πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων, πήρε Βουλγαρική υπηκοότητα και από την Βουλγαρία γκρεμίζει τον «Μακεδονισμό» των Σκοπίων σήμερα. Δεν είναι όμως όλοι έτσι. Άλλωστε, ο σφετερισμός της Ιστορίας δεν αφορά μόνο στους Έλληνες. Ονομάζουν «Μακεδονικούς χρόνους» αυτό που διεθνώς ονομάζεται «Ελληνιστικοί χρόνοι», θεωρούν «Μακεδόνισσα», πχ την Κλεοπάτρα κλπ. Τον τόνο τον δίνουν οι άλλοι. Βλέπε αγάλματα, ονόματα, επίσημη προπαγάνδα κλπ.
Μύθος 8ος. Δεύτερο μέρος.
Θέλουν το όνομα Μακεδονία, όχι ως σύνδεση με την αρχαία Μακεδονία, αλλά γεωγραφικά. Άλλωστε κατοικούν στην Μακεδονία.
Αλήθεια:
Κατοικούν σε ποια Μακεδονία ακριβώς; Χρονικά δηλαδή ποια Μακεδονία; Αυτό που θεωρούν ως «Μακεδονία», και που μοιράστηκε στα τρία σημερινά κράτη της Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σκοπίων, είναι η έκταση τριών συγκεκριμένων Βιλαετίων κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αρχαία Μακεδονία ήταν αρκετά μικρότερη σε έκταση.
Η ουσία είναι ότι το «Άνω Μακεδονία» είναι δόκιμος ιστορικός όρος, ο οποίος απαντάται από τον Ηρόδοτο στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή 150 χρόνια πριν τον Μέγα Αλέξανδρο. Το «Νέα Μακεδονία» ορίζει την χώρα ως τη σύγχρονη έκδοση της αρχαίας. Τα ονόματα αυτά έχουν ιστορική και όχι γεωγραφική χροιά. Το Βόρεια Μακεδονία αυτόματα εγείρει το ερώτημα των νοτίων και της ένωσης μαζί τους.
Δεν θα επέμεναν τόσο πολύ σε τέτοια ονόματα, αν δεν εκμεταλλευόταν την ιστορική βαρύτητα της αρχαίας Μακεδονίας. Αυτό είναι σαφές.
Μύθος 8ος. Τρίτο μέρος.
Το Βόρεια ή Άνω ή Νέα ή «Του Βαρδάρη» – Μακεδονία, είναι «σύνθετα ονόματα με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Αλήθεια:
Όπως ειπώθηκε παραπάνω, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το «Μακεδονία» έχει εθνική χροιά, όχι γεωγραφική. Το ότι υπάρχει γεωγραφικός όρος, όχι απλώς δεν σημαίνει ότι το Μακεδονία γίνεται γεωγραφικός όρος, αλλά αντιθέτως ενισχύει το ότι το «Μακεδονία» έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Οι «Άνω/Βόρειοι/Νέοι Μακεδόνες» είναι Μακεδόνες στην εθνότητα. Εμπεδώνει δηλαδή και επιβραβεύει την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, άρα του «Μακεδονισμού» τους.
Ένα παράδειγμα, ίσως το μοναδικό, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προσδιορίζει το «Μακεδονία» ως γεωγραφικό όρο, είναι το «Σλαβομακεδονία». Σ’ αυτόν τον όρο, το Σλαβο- ορίζει το έθνος και το Μακεδονία- ορίζει την γεωφραφία. Και εδώ όμως, η παρανόηση είναι ανοιχτή.
Μύθος 9ος.
Δεν απειλούμαστε στρατιωτικά από τα Σκόπια. Είναι γελοία σκέψη.
Αλήθεια:
Αφ’ ενός, ο συνδυασμός δυνάμεων και συμμαχιών στο μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, όπως αναφέρθηκε και στην δήλωση των 6 το 1992.
Αφ’ ετέρου, ας δεχθούμε ότι το επιχείρημα ευσταθεί, χάριν συζήτησης. Η πάνδημη άρνηση των Ελλήνων να αποδεχθούν τον συμβιβασμό της παράδοσης του ονόματος δεν άπτεται στρατιωτικής απειλής. Εσκεμμένη ή όχι, πρόκειται για παρανόηση. Η άρνηση των Ελλήνων έγκειται στην αίσθηση απώλειας ταυτότητας, στην αίσθηση απώλειας τμήματος της Ιστορίας. Όταν ο Έλληνας Μακεδόνας δεν θα μπορεί να δηλώνει ότι είναι Μακεδόνας, διότι δια της κυβέρνησής του θα έχει αναγνωρίσει έναν άλλο λαό ως «Μακεδόνες», αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Μύθος 10ος.
Πρέπει να βρούμε λύση. Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.
Αλήθεια:
(Αυτό θυμίζει λίγο Κύπρο 2004, αλλά τελικά η ένταξη στην ΕΕ έγινε παρά τις Κασσάνδρες).
Ξεχνάμε ότι η χώρα αυτή έχει δύο εθνικές συνιστώσες: Σλάβους και Αλβανούς. Ας σκεφτούμε τους Αλβανούς. Μας λένε ότι δεν δέχονται το Σλαβομακεδονία επειδή δεν είναι Σλάβοι. Μάλιστα. Σάμπως είναι Μακεδόνες; Όχι βέβαια. Όσο ξένο τους είναι το Σλαβο-κάτι, τόσο ξένο τους είναι και το Κάτι-Μακεδονία. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.
Το 1992 δεν είχαν ούτε έναν Αλβανό βουλευτή. Σήμερα έχουν 4 κόμματα, 2 στην κυβέρνηση, το 1 έχει δικό του αντιπρόεδρο. Τα Αλβανικά είναι πλέον επίσημη γλώσσα της χώρας. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια θα επιζητήσουν ένα όνομα κράτος ουδέτερο εθνικά, δηλαδή χωρίς κανέναν από τους όρους Σλαβο- ή Μακεδονία-, το οποίο κράτος αυτό θα έχει δύο εθνικές συνιστώσες. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το Βέλγιο, που είναι όνομα κράτους απαρτιζόμενο από δύο εθνότητες με άλλα ονόματα.
Αυτό το ενδεχόμενο, αυτομάτως υποβαθμίζει το πρόβλημα από πρόβλημα αναζήτησης ονόματος σε κράτος-εθνότητα-γλώσσα (και άρα, παρουσία σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και γενικότερα διεθνείς σχέσεις), σε πρόβλημα αναζήτησης εσωτερικού ονόματος μίας εθνικής συνιστώσας.
Αυτό μας δίνει και τον κατάλληλο χρόνο, ώστε από τότε και μετά, να συνεχίσουμε εκείνο το πνεύμα του Μακεδονικού Αγώνα που δεν σκόπευε να «απελευθερώσει την Μακεδονία» (όπως κακώς νομίζουμε), αλλά σκόπευε να θυμίσει στους κατοίκους της Μακεδονίας ότι είναι Έλληνες και να τους αφυπνίσει καταλλήλως, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε. Εξ ου και οι «Γραικομάνοι» (κατά τους Βουλγάρους) πληθυσμοί, οι οποίοι πολέμησαν όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες χωρίς να γνωρίζουν ελληνικά. Μακροπρόθεσμος στραγητικός στόχος είναι αυτός.
Ανδρέας Σταλίδης
Πηγή: Αντίβαρο
Ελένη Γλυκατζή-Αρβελέρ: οι Ελληνες οφείλουμε τα πάντα στο Βυζάντιο Νοέμβριος 12, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a comment
Γιατί οι Ελληνες οφείλουμε τα πάντα στο Βυζάντιο, ακόμη κι όταν… τρώμε τον περίδρομο.
Γιατί ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι περισσότερο συγγενής με έναν αγιογράφο παρά με έναν σύγχρονό του.
Γιατί υπάρχουν ταμπού στη διδασκαλία της Βυζαντινής Ιστορίας.
Εξηγήσεις από μια μεγάλη βυζαντινολόγο
– Κυρία Αρβελέρ, γιατί μας ενδιαφέρει σήμερα τόσο πολύ το Βυζάντιο;
«Γιατί το Βυζάντιο είναι η ελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία, δηλαδή τα δύο βασικά συστατικά της ελληνοσύνης. Βέβαια το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, αλλά ήταν μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη. Το ότι το Βυζάντιο ήταν ελληνόφωνο έσωσε όλον τον ελληνικό πολιτισμό. Οταν ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ έγραφε ότι δεν υπάρχουν Γάλλοι, υπάρχουν μόνο γαλλόφωνοι, και όποιος μιλάει γαλλικά είναι Γάλλος εννοούσε ότι η γλώσσα είναι η σύμπτυξη όλου του πολιτισμού και όλης της παράδοσης. Και το Βυζάντιο είναι ελληνόφωνο από τον 7ο αιώνα».
– Και γιατί επί δύο αιώνες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος απωθήσαμε εντελώς το Βυζάντιο;
«Είμαστε οι μόνοι που δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Κωνσταντινούπολη, και κάναμε πρωτεύουσα ένα λασποχώρι, όπως ήταν το 1830 η Αθήνα, ένα λασποχώρι με μερικές χιλιάδες σπίτια, από τα οποία πάρα πολλά ήταν χωρίς στέγη. Για να μην πούμε ότι η Αθήνα ήταν τότε αλβανοκρατούμενη, πράγμα που δεν έχει καμία σημασία, αλλά το λέω επίτηδες για τους εθνικίζοντες. Το ότι από μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία φτάσαμε ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς σε ένα πολιτικό μόρφωμα, το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι “δευτερεύον”, για να μην πω τίποτε χειρότερο, αυτό δημιουργεί ένα είδος συμπλέγματος».
– Δηλαδή απωθήσαμε το Βυζάντιο ψυχαναλυτικά;
«Αμα θέλετε, το λέτε κι έτσι. Σημασία έχει ότι από το λασποχώρι φτάσαμε απευθείας στον Περικλή, βάζοντας σε παρένθεση χίλια χρόνια της μόνης ελληνόφωνης αυτοκρατορίας».
– Σήμερα είναι ζωντανό το Βυζάντιο;
«Βεβαίως. Πάμε στην εκκλησία. Τι ακούμε; “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια” ή “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”. Γυρνάμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς λέγεται Παναγιώτης, η μάνα Βασιλική, υπάρχει το εικονοστάσι. Χρησιμοποιούμε βυζαντινές παροιμίες. Λέμε “έφαγε τον περίδρομο” επειδή το πινάκιο, το βαθύ πιάτο των Βυζαντινών, είχε γύρω γύρω ένα περιθώριο όπου ξεχείλιζε το φαγητό. ΄Η λέμε “τα παίζει στα δάχτυλα”, επειδή ακριβώς οι Βυζαντινοί μετρούσαν τα πάντα».
– Επομένως είναι μια συνέχεια οργανική…
«Είναι μια οργανική συνέχεια που εκφράζεται με τη λέξη ρωμιοσύνη. Αυτή η οργανική συνέχεια δεν είναι άλλη από τη ρωμιοσύνη…».
– Λέξη που σήμερα έχει κάτι το απαξιωτικό…
«Πράγμα σκανδαλώδες, γιατί η λέξη “ρωμιός” είναι η μόνη που είναι αυτοκρατορική. Το Βυζάντιο ποτέ δεν αποκαλούσε τον εαυτό του Βυζάντιο. Οταν ο Ψελλός ή ακόμη και ο Μιχαήλ Χωνιάτης λένε “οι Βυζαντίου πολίτες” εννοούν τους Κωνσταντινουπολίτες. Δεν εννοούν τίποτε άλλο. “Εσείς οι Βυζαντίου πολίτες” γράφει ο Μιχαήλ Χωνιάτης από την Αθήνα, όπου ήρθε ως μητροπολίτης, στον αδελφό του στην Κωνσταντινούπολη. Διαμαρτύρεται ο Χωνιάτης στον αδελφό του, που ήταν πρωθυπουργός, γιατί οι τρυφεροί πολίτες της Κωνσταντινουπόλεως τον έστειλαν σε έναν τόπο όπου δεν έβρισκε ένα βιβλίο. Κι έπρεπε να πηγαίνει στο μοναστήρι της Κέας για να βρει».
– Τους Ευρωπαίους τους αφορά ή πρέπει να τους αφορά το Βυζάντιο;
«Ακόμη περισσότερο. Γιατί τι είναι ο Ευρωπαίος; Οπως έλεγε ο Πολ Βαλερύ είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών. Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη. Κι όλα αυτά τα τρία, συμπυκνωμένα μαζί, είναι το Βυζάντιο. Επομένως το Βυζάντιο είναι Ευρώπη, γιατί είναι ελληνόφωνο όπως η Αθήνα, χριστιανικό όπως η Ιερουσαλήμ κι έχει υιοθετήσει όλη τη ρωμαϊκή διοίκηση». (περισσότερα…)
«Έξοδος 1826»: Μια άξια επική ιστορική ταινία Μάρτιος 25, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a commentΠριν από λίγες μέρες πήγαμε σινεμά και είδαμε την αξιόλογη επική ελληνική ταινία «Έξοδος 1826» του Βασίλη Τσικάρα. Αυτή είναι η πρώτη ταινία με θέμα την Επανάσταση του 1821 που γυρίστηκε 46 χρόνια μετά τη γνωστή ιστορική ταινία «Ο Παπαφλέσσας».
Η υπόθεση
Πρόκειται για ένα άγνωστο περιστατικό της Επανάστασης του 1821, η ιστορία μιας ομάδας 120 άντρων (εκ των οποίων γύρισαν πίσω ζωντανοί μόνο 33), που ξεκίνησαν από το χωριό της Σαμαρίνας Γρεβενών, προκειμένου να συντρέξουν τους κατοίκους του Μεσολογγίου, που πολιορκούνται από το στρατό των Τούρκων. Οι περιπέτειες των Σαμαριναίων (οι οποίες σημειωτέον ενέπνευσαν τη δημιουργία του γνωστού δημοτικού τραγουδιού «Τα παιδιά της Σαμαρίνας») στο 10ημερο ταξίδι τους προς το Μεσολόγγι και οι δυσκολίες που συνάντησαν αναπαρίστανται με δραματικό τρόπο στην ταινία «Έξοδος 1826». Αποφασισμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία, οι άντρες προσπαθούν πάση θυσία να μη γίνουν αντιληπτοί από τουρκικές περιπόλους καθώς διασχίζουν τα άγρια βουνά. Αυτό όμως δεν στέκεται εφικτό, με αποτέλεσμα να δώσουν σκληρή μάχη πριν φτάσουν στο Μεσολόγγι…
Πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή, συνολικού προϋπολογισμού …12.000 € που γυρίστηκε χωρίς ουδεμία κρατική αρωγή και με τη βοήθεια και την αγάπη πολιτιστικών Συλλόγων και απλών ανθρώπων που αγαπούν την χώρα τους και την ιστορία της.
Κριτική
Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από την κριτική του Πρόδρομου Νικολαΐδη στη Huffington Post με την οποία συμφωνούμε:
[] Τι κάνει λοιπόν αυτή την ταινία να διαφέρει από τις υπόλοιπες επικές; Ο ρεαλισμός της.
Αν περιμένετε να δείτε ψευτοηρωισμούς τύπου Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα, θα απογοητευτείτε. Αν περιμένετε να δείτε μάχες γεμάτες ειδικά εφέ και χιλιάδες κομπάρσους, θα διαψευστείτε. Ο Τσικάρας αποφάσισε να αποδώσει την ιστορία όπως αυτή έλαβε χώρα. Ταλαιπωρία, άγχος, φόβος, μοναξιά. Ήρωες του ’21 που δεν ήταν δίμετροι παλικαράδες που τρώγανε δέκα Τούρκους στην καθισιά τους, αλλά απλοί άνθρωποι, βοσκοί και ψαράδες, ψηλοί, κοντοί, χοντροί κι αδύνατοι, που βάλανε μια στολή, πήρανε ένα κουμπούρι και πήγανε στον πόλεμο για να σώσουν την πατρίδα τους και τις οικογένειες τους. Η Έξοδος λοιπόν είναι η αποτύπωση της δικής τους ιστορίας, μέσα από τα δικά τους μάτια. Δεν περιέχει μεγαλοστομίες, δεν περιέχει Έλληνες στρατιώτες να σκοτώνουν με 2 μαχαιριές 5 Τούρκους. Δεν περιέχει ρομάντζο και υποσχέσεις αιώνιας αγάπης μεταξύ των πρωταγωνιστών. Δείχνει ανθρώπους που αποφάσισαν συνειδητά να πάνε στον θάνατο για την πατρίδα τους και το συναίσθημα αυτό στο δημιουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στο δρόμο φοβούνται, μουρμουράνε ότι δεν θα γυρίσουν πίσω, θυμούνται τις γυναίκες και τα παιδιά τους, ζητάνε παρηγοριά από τους συντρόφους τους. Όμως προχωράνε. Βλέπουν το τέλος τους να πλησιάζει και πηγαίνουν ολόισια καταπάνω του. Όπως δηλαδή έκαναν οι Έλληνες στο πρώτο μισό της επανάστασης, όταν υστερούσαν σε όλα έναντι των Τούρκων και σφαγιάζονταν επανειλημμένα για να κρατήσουν τη φλόγα της επανάστασης αναμμένη.
[] Η ταινία αυτή δεν προβάλλεται στις μεγάλες αίθουσες.[] Θα πρέπει να ψάξετε στο διαδίκτυο για να βρείτε μεμονωμένους κινηματογράφους που ανέλαβαν την προβολή της σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.
[] Η «Έξοδος 1826» δε θα σε συγκλονίσει με τα εφέ της. Όμως θα σε συγκινήσει. Θα σου δώσει μια γεύση της πραγματικής εμπειρίας του να βρίσκεσαι στην Ελλάδα του 1826 και να φοράς τη στολή του τσολιά.
Οι συντελεστές της ταινίας μιλούν για αυτή:
Η προεπισκόπηση (trailer) της ταινίας:
Το κύριο μουσικό θέμα της ταινίας
Παιδιά της Σαμαρίνας (στίχοι)
Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα
παιδιά της Σαμαρίνας
μωρέ παιδιά καημένα
παιδιά της Σαμαρίνας
κι ας είστε λερωμένα.
Αν πάτε πάνω μωρέ στα βουνά
κατά τη Σαμαρίνα
μωρέ παιδιά καημένα
κατά τη Σαμαρίνα
κι ας είστε λερωμένα.
Τουφέκια μωρέ να μη ρίξετε
τραγούδια να μη πείτε
μωρέ παιδιά καημένα
τραγούδια να μη πείτε
κι ας είστε λερωμένα.
Κι αν σας ρωτήσει μωρ’ η μάνα μου
κι η δόλια η αδερφή μου
μωρέ παιδιά καημένα
κι η δόλια η αδερφή μου
κι ας είστε λερωμένα.
Μη πείτε πως μωρέ εχάθηκα
πως είμαι σκοτωμένος
μωρέ παιδιά καημένα
πως είμαι σκοτωμένος
κι ας είστε λερωμένα.
Πείτε τους μωρέ πως παντρεύτηκα
τη μαύρη γη πως πήρα
μωρέ παιδιά καημένα
τη μαύρη γη πως πήρα
κι ας είστε λερωμένα.
Περισσότερες πληροφορίες: Επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας Έξοδος 1826 |Έξοδος 1826 στο Facebook
Αναδημοσίευση κριτικής από: Huffington Post – Έξοδος 1826: Η Επανάσταση όπως έγινε
ΥΓ
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες στην αυτόνομη δημοτική κίνηση «Κοινοτικόν» που οργάνωσε την α’ προβολή της ταινίας στην Πάτρα, η οποία είχε ενθουσιώδη και συγκινητική υποδοχή. Γι’ αυτό το λόγο θα ακολουθήσουν νέες προβολές τον Απρίλιο.