Άγγελέ μου πρόσεξε, μη χάσεις τα φτερά σου!
Κάποτε, λέει ένας μύθος, ήταν ένας άγγελος, που θέλησε να γνωρίσει τις χαρές και τις ηδονές, που ξελογιάζουν τους ανθρώπους. Ήταν παράξενος να μάθει γι’ όλα αυτά, που οι ανθρωποι θυσιάζουν ακόμη και τη ψυχή τους.
Παρουσιάσθηκε λοιπόν μπροστά στο θρόνο του ∆εσπότη Χριστού και ζήτησε να κατέβει στη Γη και να ζήσει κι αυτός όπως οι άνθρωποι. Ο Πανάγαθος Θεός θέλησε να τον αποτρέψει. Όμως αυτός τον πίεζε με παρακάλια να τον αφήσει. Τελικά τον άφησε, λέγοντάς του με πόνο:
– «Άγγελέ μου πρόσεξε, μη χάσεις τα φτερά σου»!
Κατέβηκε λοιπόν στη γη ο άγγελος με την φωτεινή του τη μορφή και τα ολόλευκα φτερά του κι άρχισε να συναναστρέφεται με τους ανθρώπους, που γλεντούσαν, όπως έλεγαν, τη ζωή τους. Στην αρχή η καθάριά του μορφή και η καλοσύνη ελέγχανε τους σκοτι σμένους απ’ τα πάθη τους ανθρώπους και τον κοιτούσαν όλοι τους εκστατικοί, με δέος. Όμως, σαν μάθανε γιατί και πώς βρέθηκε εκεί, άρχισαν από κακία κι από ζήλια να προσπαθούν στης αμαρτίας τις πλάνες τέχνες να τον μυήσουν, για να τον κάνουν όμοιο μ’ αυτούς και η συνείδηση – όση τους είχε απομείνει – να πάψει πια να τους ελέγχει. Κι έτσι πες-πες, σιγά-σιγά, με την μαλαγανιά και τη ψευτιά και την ψευδαίσθηση της ηδονής τον έκαναν τελείως να ξεχάσει ποιος ήταν και από πού κατέβηκε.
Διαβάστε τη συνέχεια του διηγήματος του Ιωάννη Γ. Θαλασσινού εδώ.
πολύ γλυκό διήγημα, μου έφτιαξε τη διάθεση, ( παρόλο που το μήνυμά του είναι πολύ σοβαρό, και πρέπει να μας απασχολεί διαρκώς όλους όσους έχουμε παιδιά)
Δυστυχώς σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να χάσουν την αθωότητά τους παρά να χάσουν το κινητό τους…
Έχω μικρά παιδιά ακόμα, αλλά «ακούω» και αισθάνομαι τη σημερινή κατάσταση μέσα από συγγενικά πρόσωπα και φίλους.
Δεν είναι ανάγκη να συμβιβαστούμε ή να «κατανοήσουμε» την σημερινή πραγματικότητα, κάνοντας την «χάρη» στο άθλιο σύστημα να εξαφανίσει την αθωότητα των παδιών μας.
ευχαριστώ
http://www.youtube.com/watch?v=ex-3c5sErAI
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.
Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τὸ σπουδαῖο εἶναι νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες ὅλων. Νὰ τοὺς νιώθουμε δικούς μας, νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν σωτηρία τους, νὰ ξεχνᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας. Νὰ κάνομε τὸ πᾶν γι᾿ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς. Μέσα στὴν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μὲ κάθε δυστυχισμένο καὶ πονεμένο κι ἁμαρτωλό…..
– Γέροντας Πορφύριος