Παλλικαριά και τρόμος

Μια καλή και σημαντική είδηση με πολύ μεγαλύτερο βάθος απ’ ό,τι φανερώνει.

«Τα παιδιά αυτά [] είναι η Ελπίδα οτι όσο κι άν κακοποιήσαμε την Ελληνική Ψυχή, αυτή δεν χάθηκε!»

Δεκτοί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έγιναν σήμερα οι εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τη σκοπιά τους στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη παρά την προειδοποίηση για την τοποθέτηση βόμβας λίγα μέτρα μακριά από το σημείο.

Πρόκειται για τους Μάριο Θεοδώρου (στρατιώτη-παρατηρητή στο Μ.Α.Σ) από τη Λειβαδιά, Βασίλειο Βερνίκο (στρατιώτη-σκοπό στο Μ.Α.Σ.) από τη Νάξο και Ιωάννη Ανδρεάκο (στρατιώτη-σκοπό στο Μ.Α.Σ.) από την Ελιά Μάνης, τους οποίους συνόδευαν ο διευθυντής του Στρατιωτικού Γραφείου της Προεδρίας της Δημοκρατίας Δ.Μανδύλης και ο υποδιοικητής της Προεδρικής Φρουράς ταγματάρχης Ν.Θάνος.

«Θερμά συγχαρητήρια για την αφοσίωσή σας στο καθήκον. Μπράβο σας. Δώσατε ένα μήνυμα που, επαναλαμβάνω, ότι στα δύσκολα φαίνεται η ψυχή του Έλληνα», δήλωσε ο Κάρολος Παπούλιας υποδεχόμενους τους ευζώνους και πρόσθεσε:

«Είστε λεβέντες. Και καλοί πολίτες. Γιατί είμαι βέβαιος ότι θα είστε και καλοί πολίτες».

πηγή

26 σκέψεις σχετικά με το “Παλλικαριά και τρόμος

  • Ιανουάριος 19, 2010, 11:39 πμ
    Permalink

    συγχαρητήρια στα παληκάρια..! μακάρι και άλλοι να είχαν το σθένος τους..!

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 19, 2010, 9:59 μμ
    Permalink

    Χαίρομαι που αποδίδετε τιμή εκεί που πρέπει να αποδοθεί.
    Αυτά τα παιδιά αξίζουν Συγχαρητήρια και είναι η Ελπίδα οτι όσο κι άν κακοποιήσαμε την Ελληνική Ψυχή, αυτή δεν χάθηκε!

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 20, 2010, 11:26 πμ
    Permalink

    Αναΐς, σε μια φράση αποτύπωσες εύστοχα το λανθάνον νόημα της είδησης. Ευχαριστούμε!

    ΥΓ Πολύ ωραίο το ιστολόγιό σου.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 25, 2010, 6:23 μμ
    Permalink

    «Τι τιμή στο παλληκάρι..» που έγραψε ο Τυρταίος ενθαρρύνοντας τους νεαρούς Σπαρτιάτες πολεμιστές !
    Χαίρομαι που ένας συμπατριώτης τους είναι ανάμεσα στα παιδιά, τους λεβέντες, που μας κάνουν περήφανους τους Ελληνες και δείχνουν πόσο βαθιά στην ψυχή μας είναι ριζωμένες οι αξίες των προγόνων μας..

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 25, 2010, 11:12 μμ
    Permalink

    Τιμή, τιμή!

    Σε όλους τους φαντάρους όλων των εθνών!
    Σε όλους όσους είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν για τα ιδανικά τους.
    Εις πάντας τους αιώνας…
    Τούρκους, Αλβανούς, Ουζμπέκους, κ.λπ.

    Ιδανικά τραγικό και ρεαλιστικά εξιδανικευμένο, ε?

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 26, 2010, 11:57 μμ
    Permalink

    «Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια ο ρόλος της Ελλάδας δεν ωφέλησε τον σερβικό λαό, αλλά το καθεστώς Μιλόσεβιτς, βοηθώντας τον Σέρβο δικτάτορα να διατηρηθή στην εξουσία . Πιστεύω ότι η Ελλάδα έπαιξε έναν επαίσχυντο ρόλο. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς σαν παράδειγμα χώρας που υποστήριζε την πατριωτική Σερβία. Η περίφημη «ελληνοσερβική φιλία» ήταν απλώς μια μάσκα, που επέτρεψε στην οικογένεια Μιλόσεβιτς να απολαμβάνει τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης.
    Ολοι θυμούνται τις διαδηλώσεις υπέρ του Μιλόσεβιτς στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο για μας να καταλάβουμε για ποιο λόγο η Ελλάδα στήριξε έναν εγκληματία πολέμου, έναν άνθρωπο που εξαπέλυσε πόλεμο στη Βοσνία την Κροατία και το Κόσσοβο. Οι Έλληνες θα έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί χαράμισαν δέκα χρόνια υποστηρίζοντας κάτι που ήταν παρανοϊκό, πρωτόγονο και εγκληματικό»

    Πέταρ Λούκοβιτς, Σέρβος δημοσιογράφος και αντιστασιακός

    Δική μου υποσημείωση:
    Βγήκε ποτέ επίσημα από την εκκλησία μας κάποιος ιεράρχης να ζητήσει συγνώμη από τις μουσουλμανικές οικογένειες της Σερμπρένιτσα;
    Στη σφαγή και τις ομαδικές εκκαθαρίσεις εκείνες δολοφονήθηκε άμαχος πληθυσμός και γυναικόπαιδα. Συμμετείχαν και τα παλικάρια μας, οι εθελοντές της «ελληνοσερβικής φιλίας».
    Να υπενθυμίσω πως είχαν πάει όλοι τους με τις ευλογίες και τις προσευχές της ορθοδοξης εκκλησίας.
    Δεν αναφέρω συγκεκριμένους ιεράρχες, είναι γνωστοί.

    Εγώ ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να την κάνω έμπρακτη τη συγνώμη μου, γιατί συμμετέχω στην ευθύνη και ως Έλληνας και ως ορθόδοξος.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 3:51 πμ
    Permalink

    Δεν διαφωνώ με την αυτοκριτική και με την αυτομεμψια. Εφόσον συνοδεύονται από ελπίδα προς την αγάπη του Χρίστου. Αραγε ομως κανουμε αυτοκριτικη?η κανουμε τους εξυπνους?
    Με το να εστιαζόμαστε στα αρνητικά και συχνά να γραφούμε ανακρίβειες γινόμαστε κουραστικοι και μοιάζουμε τις μύγες που αρέσκονται στα κοπριά, και όχι μέλισσες …..

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:03 μμ
    Permalink

    Ο κ. Πέτρος λέει ¨
    » Τιμή, τιμή!

    Σε όλους τους φαντάρους όλων των εθνών!
    Σε όλους όσους είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν για τα ιδανικά τους.
    Εις πάντας τους αιώνας…
    Τούρκους, Αλβανούς, Ουζμπέκους, κ.λπ.

    Ιδανικά τραγικό και ρεαλιστικά εξιδανικευμένο, ε ; »

    Αραγε κ. Πέτρο , εχουν εξαλειφθεί οι λόγοι για τους οποίους γίνονται οι πόλεμοι ?
    Η ανθρώπινη απληστία, ματαιοδοξία, αλαζονία και όποια άλλη διαστροφή ;
    Όταν μάθω πως οι Τούρκοι , Αλβανοί , Ουζμπέκοι αλλά και οι Ελληνες βέβαια , πήραν τα βουνά, κατέκλυσαν τις σπηλιές αρνούμενοι τα περιττά καταναλωτικά αγαθά ( βασικότατος λόγος εδαφικών διεκδικήσεων αν το προεκτείνουμε ), αλλά και τις άλλες γενεσιουργές των πολέμων αιτίες , τότε θα συμπαραταχθούμε .
    Μέχρι τότε σας θερμοπαρακαλώ, πείσετε πρώτα τους καημένους αλλοδαπούς να πετάξουν τα όπλα και μετά η κατακαημένη με τόνους αίματος χυμενο στο έδαφος Ελλάδα θα ακολουθήσει.
    Οι μεταμοντέρνες ιδέες , που κατά κόρον μεταφέρεται εδώ μέσα συνήθως με αμετροέπεια και μονόμπαντα ( με κάποια ψήγματα αλήθειας που περνάτε περιστασιακά), με βρίσκει στο αντίθετο στρατόπεδο (λέξη που συνάδειν εδώ) . Ωστόσο βέβαια, κανείς δε σας στερεί το δικαίωμα να λέτε αυτά που λέτε και μη φοβάστε δε θα σας πυροβολήσω .

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:06 μμ
    Permalink

    Odi

    Η αλήθεια δεν είναι αρεστή, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους μύθους και τα στερεότυπά μας.

    Προτιμάμε λοιπόν να γινόμαστε συνένοχοι σε εγκλήματα παρά να αναγνωρίζουμε τα σφάλματά μας.

    Εγώ μιλώ προσωπικά για εμένα, γιατί πραγματικά το φέρω βάρος στη συνείδησή μου που δεν αντέδρασα τότε σε αυτή την τραγική κατάσταση και δεν λειτούργησα σαν Άνθρωπος.

    Εννοείται πως έχω απαιτήσεις από εκεί και πέρα από όσους έχουν θέσεις εξουσίας και μιλούν εκ μέρους μου, ιεράρχες και πολιτικούς της Ελλάδας.

    Δεν αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά, ούτε σε χαρακτηρίζω.
    Και δεν τολμώ να σύρω το όνομα του Χριστού στις προσωπικές μου επιλογές.

    Εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να επιλέγεις ότι η συνείδησή σου και η αγάπη σου σου υπαγορεύει.
    Όπως επίσης, έχεις κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιείς κάθε φορά το όνομα του Χριστού για να του χρεώσεις τις επιλογές σου.

    Όχι όμως να με βρίζεις και να με χαρακτηρίζεις προσωπικά.
    Ένιγουέι, πάρε το κι αυτό το δικαίωμα, αν το έχεις ανάγκη.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:10 μμ
    Permalink

    @ odi

    Αν θέλεις δέχομαι να χαρακτηριστώ μύγα, αλλά τα νεκρά γυναικόπαιδα της Σερμπρένιτσα δεν μπορείς να τα ονομάζεις κοπριά.
    Πλιζ, δηλαδή.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:17 μμ
    Permalink

    To prosopo tou Xristou den to xrisimopiasa Petro.

    Signomi pou den mporw na anektw Paparologies. Milame gia tria paidia pou eminan me kindino tis zwhs tous, gia na yperaspisoun ena mnimio pros timi tou kathe agnou Ellhna stratioti pou edose ti zwh tou gia na zw kai na zeis elevtheros.
    Signomi pou den eimai agios kai den mporw na dexthw tis mpourdes sou.
    Gia tous politikous kai ta xalia mas, oti theleis mporeis na les, alla edw milame gia tria paidia pou timisan ena ethnos pou f8irete se megalo va8mo logo tou neomenternismou kai tis vlakias merikwn.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:26 μμ
    Permalink

    @ ανώνυμος 777

    Μπορείτε απλά να πάρετε κι εσείς προσωπική θέση στα γεγονότα. Άν θέλετε, δεν είναι υποχρεωτικό.

    Το γεγονός:
    Επίσκοποι της Ελλάδας ευλόγησαν τους εθελοντές ακροδεξιούς που συμμετείχαν σε εθνοκάθαρση.
    Πρόσφατα πράγματα.
    Κανείς δεν βγήκε υπεύθυνα να ανακαλέσει μετά την αποκάλυψη.

    Ποια είναι η στάση μας;
    Η συγκάλυψη και η αδιαφορία;

    Εγώ θεωρώ πως η προσωπική και υπεύθυνη θέση απέναντι σε συγκεκριμένα γεγονότα είναι που μας λυτρώνει απέναντι στην αναπόφευκτη τραγικότητα που έχει η ζωή μας πολλές φορές.
    Τραγικά περιστατικά θα συνεχίσουν πιθανώς να συμβαίνουν, αυτό δεν αλλάζει. Η στάση μας απέναντί τους όμως μπορεί να αλλάζει.

    Αν όχι, καλώς έχουν όλα και «παρακαλώ μην ενοχλείτε γιατί κοιμόμαστε».
    Και προσευχόμαστε.
    Και οι ιεράρχες μας ιερουργούν την επόμενη ευλογία στα όπλα.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 2:47 μμ
    Permalink

    @ Odi

    Τα δύο θέματα συνδέονται άμεσα σε αυτό που το «λανθάνον νόημα της είδησης» (όπως έγραψε στο σχόλιο ο ιστολόγος):

    Η ελπίδα της ελληνικής ψυχής είναι οι φαντάροι.
    Με την ίδια επωδό στείλαμε και τους ακροδεξιούς για την εθνοκάθαρση.

    Τα όπλα και ο πόλεμος, όσο τραγικά αναγκαία κι αν κρίνονται κάποιες ιστορικές στιγμές δεν είναι η ψυχή μας.
    Και πολύ περισσότερο, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα το πνευματικό.

    @ 777
    Δεν κατάλαβα για ποιους «καημένους αλλοδαπούς με όπλα που πρέπει να πετάξουν» μιλάτε.
    Κι επιπλέον, δεν αναφέρομαι σε ιδέες, πόσο μάλλον σε μεταμοντέρνες.
    Σε αίμα αναφέρομαι.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 4:20 μμ
    Permalink

    edw milame kai e3imnoume tous treis fantarous kai oxi tous fasistes, aristerous oi de3ious! An theleis na peis kati gia ta tria avta paidia kalos, an oxi mporis na sinexisis na genikologeis.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 5:00 μμ
    Permalink

    Κύριε Πέτρο ,
    Λέτε : » Εγώ θεωρώ πως η προσωπική και υπεύθυνη θέση απέναντι σε συγκεκριμένα γεγονότα είναι που μας λυτρώνει απέναντι στην αναπόφευκτη τραγικότητα που έχει η ζωή μας πολλές φορές. »
    Μα καλά αυτά όλα που σας έγραψα στο προηγούμενο κείμενο δηλαδή τι ήταν ;

    Γενικά προσπαθείτε να μην απαντάτε σ αυτό που σας λέω και ή δεν καταλαβαίνετε ( απ τον τρόπο και όχι απ την ουσία των γραφομένων σας, δεν το πιστεύω), ή έχετε κάποιο λόγο που εντέχνως πολλές φορές ( σας παρακολουθώ πολλούς μήνες τώρα) προσπαθείτε να μεταφέρεται αλλού την κουβέντα.
    Σας μιλάω για ανθρώπινα πάθη σαν αιτίες πολέμων, δηλαδή κάνω αναφορά στο όλον και αναφέρεστε σε κάποια θλιβερά συμβάντα , δηλαδή καταπιάνεστε με το μερικό για να δικαιολογήσετε το όλον; Δηλαδή τι να υποθέσω, πως επειδή οι συγκεκριμένοι Επίσκοποι ευλόγησαν ακροδεξιούς, αυτό αποτελεί δικαιολογητική βάση για να καταργήσουμε το στρατό υπεράσπισης των πατρίων εδαφών; ( και παρακαλώ όχι με την έννοια τη μιλιταριστική) . Που κολλάει κύριέ μου αυτό ;

    Λέτε επίσης : » Και οι ιεράρχες μας ιερουργούν την επόμενη ευλογία στα όπλα.»
    Και εγώ κάποτε είχα αντιρρήσεις γι αυτές τις ευλογίες, αφού ο Χριστός μας λέει να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο. Τελικά όμως σε ποιούς απευθύνεται; Μα σαφώς σ αυτούς τους αμαρτωλούς, που αγωνίζονται να νικήσουν τα πάθη και απέχουν απο πολλά εκ των του κόσμου αυτού του απατηλού . Δεν απευθύνεται σε εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς, που είμαστε πλεονέκτες, άρπαγες, αλλόφρονες, ξιπασμένοι, αλλαζόνες και θέλουμε τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου και με την πρώτη ευκαιρία θα πιούμε το αίμα του άλλου. Μα γι αυτούς και απ αυτούς είναι φτιαγμένοι οι Στρατοί όλου του κόσμου. Εσείς προσωπικά κ. Πέτρο γι αυτούς και για άλλους λόγους , απλά μη πατήσετε τη σκανδάλη, αφήστε τον άλλο να σας προλάβει και το εννοώ βέβαια, δεν κάνω πλάκα. ¨Η καλύτερα πάρετε τα βουνά αποποιηθείτε κάθε κοσμικό και δώστε μόνον έτσι το καλό παράδειγμα, αφήνοντας τις επικίνδυνες χιλιαστικές θεωρίες σας, αν δεν σας καλύπτει το »μεταμοντέρνες ιδέες» , (παρακαλώ, δεν υπονοώ τίποτε πέραν του ότι αυτές είναι καθαρά θέσεις χιλιαστών – όχι ότι κάτι αλλάζει αν δεν ήταν των χιλιαστών, αλλά κάποιων δικών μας ορθοδόξων, ή οποιονδήποτε άλλων ) .

    Odi : Δόξα τω Θεώ .

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 5:34 μμ
    Permalink

    @ Odi

    Αν δεν βλέπεις την σύνδεση των θεμάτων μπορείς να πεις πως τα βρίσκεις άσχετα μεταξύ τους.
    Δεν μπορείς να πεις όμως ότι γενικολογώ, γιατί αναφέρομαι σε συγκεκριμένα περιστατικά. Θα γενικολογούσα αν μιλούσα γενικά και αόριστα, χωρίς συγκεκριμένα γεγονότα και παραδείγματα.

    Για εμένα τα δύο θέματα συνδέονται άρρηκτα.
    Η σύνδεσή τους είναι η εξής: για μία ακόμα φορά το στρατιωτικό καθήκον αποκτά πνευματική διάσταση (ελληνική ψυχή) υπό το πρίσμα του ελληνορθόδοξου μορφώματος.
    Δεν είναι νιόπαντρο ζευγάρι η ελληνορθοδοξία με τέτοιες καταστάσεις, ώστε να μην προβληματιζόμαστε.

    Το παράδειγμα με τις ευλογίες των ιεραρχών στους ακροδεξιούς ελληνορθόδοξους που σφαγίασαν γυναικόπαιδα στη Σερμπρένιτσα είναι ακόμα καυτό.

    Αν θέλουμε να το παραβλέπουμε και να το συγκαλύψουμε, ενώ είναι τόσο πρόσφατο, φαντάσου πόσα άλλα έχουμε αποκρύψει από την ιστορία μας.

    Η τραγικότητα της στρατιωτικής παράνοιας δεν επιτρέπεται να μετατρέπεται σε ύψιστο πνευματικό χαρακτηριστικό. Αυτό δε με αντιπροσωπεύει, ούτε ως Έλληνα, ούτε ως ορθόδοξο.
    Κατά τη φτωχή μου άποψη, πάντα.

    Αν ήμουν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εννοείται πως κι εγώ θα τιμούσα τους φαντάρους, θα γνώριζα όμως πως υπηρετώ ένα αναγκαίο κακό, και αυτή θα ήταν η ευθύνη μου έναντι του κράτους.
    Ως πολίτης και ως άνθρωπος όμως, σε καμία περίπτωση δε θα ανήγαγα την υπόθεση σε ύψιστο πνευματικό αγαθό.

    Κι αν θέλουμε τόσο πολύ να συνδέουμε την θρησκευτικότητά μας με τα πολεμικά μας χαρακτηριστικά, πρέπει να επιβραβεύσουμε ηθικά και όλους τους άλλους λαούς που του κάνουν.

    Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος, για να επανέλθω στην εξιδανικευμένη παράνοια…

    Βεβαίως ξέρω πως όλα αυτά είναι απλά οι μπούρδες μου. «Εσείς» τα έχετε λυμένα.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 30, 2010, 3:30 μμ
    Permalink

    @ Ανώνυμος

    Ναι, ως κεντρικό σύνθημα σε χριστιανική κατασκήνωση στέκει μια χαρά. Έτσι, μονοδιάστατα και απλά. Μπορώ να σου μαζέψω και υλικό αν θες.

    Επίσεις μια από της αγαπημένες μου ταινίες είναι η Θυσία, του Ταρκόφσκι.
    Δεν απαξιώνω τη θυσία. Θεωρώ πως μπορεί να στέκει μόνο δίπλα στην αγάπη. Και η αγάπη απευθύνεται σε πρόσωπο, όχι σε ιδέα.

    Ακόμα κι εκεί όμως, πράξεις αυτοθυσίας από μόνες τους δεν έχουν καμία αξία. Μπορούν να είναι εγωκεντρικές, απάνθρωπες, καταστροφικές, παρανοϊκές, να κρύβουν ακόμα και διαστροφή.
    Η θυσία ως άρνηση της ζωής, ως πράξη αυτοκαταστροφική και αυτοκτονική που είναι, λειτουργεί προς διάφορες κατευθύνσεις.
    Άλλη η αυτοθυσία του στρατιώτη, άλλη του πιστού, άλλη του γονέα. Σε κάθε περίπτωση έχει διαφορετικό κίνητρο και διαφορετική λειτουργία.

    Πέρα από τη μελέτη της θυσίας ως μεμονωμένο περιστατικό, είναι πολύ σημαντικό να δούμε πώς χρησιμοποιείται ως «αξία» από φορείς όπως η θρησκεία, οι ιδεολογίες, τα κράτη κ.λπ.

    Στη θρησκευτική τους διάσταση οι πράξεις αυτοθυσίας έχουν τη διάσταση συναλλαγής. «Θυσιάζομαι γιατί αυτό που θα κερδίσω είναι ανώτερο.»
    Σε όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, η θυσία έχει κεντρική θέση ως εργαλείο εξαναγκασμού συνειδήσεων.

    Οι μάρτυρες και το μαρτύριο είναι ο απαραίτητος μοχλός για την επικράτηση και την επιβολή της θρησκείας.

    Αυτό έχει μεταφερθεί από τις θρησκείες ακόμα και σε ιδεολογίες ή κοινωνικά ρεύματα.
    Από τη στιγμή που θα επιτευχθεί η καταγραφή μαρτύρων, θεωρείται δεδομένος ο εξαναγκασμός των υπολοίπων.
    Επίσης λειτουργούν ως εργαλείο κοινωνικού ελέγχου: «πρέπει να θυσιαστείς κι εσύ, όπως θυσιάστηκε αυτός.»

    Στις οικογένειες μπορείς να δεις πολύ καλά το πως μεταφέρεται η λειτουργία της θυσίας για τον εξαναγκασμό των παιδιών. Οι γονείς αν αισθάνονται πως θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους, αισθάνονται την ηθική λύτρωση μόνο αν δουν και τα παιδιά τους να θυσιάζονται. Αλλιώς βιώνουν τραγικότητα.

    Γενικά όταν κάποια επιλογή-πράξη αυτοπροσδιορίζεται ως θυσία, φέρει μέσα της το τραγικό βάρος της αντιθυσίας ή την ανταμοιβής.

    Για εμένα η θυσία έχει αξία όταν είναι καθαρά προσωπική και στιγμιαία απόφαση, σε εξαιρετικές περιπτώσεις που ο θυσιαζόμενος δεν θεωρείται μάρτυρας.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 31, 2010, 1:07 πμ
    Permalink

    egw egra4a to minima , Den diafonw me ta osa les sto sigkekrimeno minima.

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 9, 2010, 9:12 μμ
    Permalink

    Πέτρο .

    Επ ευκαιρία της εορτής του Αγ. Νικηφόρου σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να σε ρωτήσω:

    Λές: «Η θυσία ως άρνηση της ζωής, ως πράξη αυτοκαταστροφική και αυτοκτονική που είναι, λειτουργεί προς διάφορες κατευθύνσεις.»
    Συμφωνούμε , εφ όσον όντως είναι έτσι, δηλαδή άρνηση της ζωής. Εκτός αν μπαίνει το δίλημμα , ποιας ζωής και για ποιο λόγο δε θέλω να ζήσω περαιτέρω την τάδε ζωή.

    Ωστόσο επίσης λές: » Στη θρησκευτική τους διάσταση κλπ………πρέπει να θυσιαστείς κι εσύ, όπως θυσιάστηκε αυτός.»
    Ϊσως όμως σωστότερα θα ήταν για μένα : « Σε μια κακή εκδοχή του πράγματος, θα μπορούσαν τα κίνητρα να είναι τα εξής ευτελή …..».

    Επίσης λές : «Δεν απαξιώνω τη θυσία. Θεωρώ πως μπορεί να στέκει μόνο δίπλα στην αγάπη. Και η αγάπη απευθύνεται σε πρόσωπο, όχι σε ιδέα ». Ωραίο .
    Άρα λοιπόν, οι Άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης, που γιορτάζαμε χθες και που έτρεξαν να συμπαρασταθούν σε άλλους μάρτυρες, δεν είχαν κίνητρο κάποιο απ αυτά τα ευτελή, αφού εδώ δεν έχουμε ιδέες, αλλά το πρόσωπο των συνανθρώπων τους και συνάμα Του Χριστού. Δε συμφωνούμε;.

    Επίσης αν σου ζητήσουν μετά βίας να αλλαξοπιστήσεις, άραγε θα ισχύσει αυτό που λές ; : « Για εμένα η θυσία έχει αξία όταν είναι καθαρά προσωπική και στιγμιαία απόφαση, σε εξαιρετικές περιπτώσεις που ο θυσιαζόμενος δεν θεωρείται μάρτυρας»
    Αν δεν είναι απ αυτές τις περιπτώσεις, τότε θα αλλαξοπιστήσεις ;
    Αν είναι απ αυτές, τότε δεν είναι που είσαι όντως μάρτυρας ;

    Μετά πάλι, όταν ο ερωτευμένος αισθάνεται πως υπάρχει ενδεχόμενο να χάσει το αγαπημένο πρόσωπο, δεν είναι που δεν έχει νόημα η ζωή του πιά ;
    Πρόσφατα γιορτάσαμε τον Αγ. Ιγνάτιο . Είχε κάποια ιδιοτέλεια – σχέση τυχοδιωκτική ( όπως λές κάποιο στοιχείο αντιθυσίας, ή ανταμοιβής ), το δόσιμό του; Δεν είναι που του φαίνονται τα δόντια του λιονταριού λύτρωση, μπροστά στο να χάσει Τον Μεγάλο του Έρωτα, δηλαδή να ζήσει μια ζωή χωρίς Χριστό, αλλά και να βρεθεί μια ώρα αρχύτερα κοντά του ;

    Κοίταξε, προσωπικά όσο όλα αυτά τα βλέπω μόνο διανοητικώς μέσω του νου, δε γίνεται κάτι. ¨Όταν εισέρχομαι στο χώρο των παθών , η διανοητική επεξεργασία, πάει περίπατο. Και συνηθίζεται να λέγεται το εξής : « μα θα βάλουμε τη λογική μπροστά, δε χρειαζόμαστε τίποτε άλλο». Ελέγχονται τα ανθρώπινα πάθη με τη λογική πέραν ενός ορίου ;
    Αυτά τα πράγματα είναι υπέρβαση μέσα σε μια μεταστροφή των διεστραμμένων παθών μας και έτσι δεν μπορούν να αναλυθούν διανοητικώς, ούτε καν με ψυχολογικές προσεγγίσεις μάλλον.
    Επι πλέον για ποια λογική μιλάμε ; Εδώ ο κάθε ένας, ή η κάθε μια ομάδα ανθρώπων έχει τη δική της λογική.
    Αν θα βάζαμε και οι δυό τη δύναμη της καρδιάς, του πνεύματος και του έρωτα, αντί του νου, τότε θα είχαμε πολύ διαφορετικά πράγματα.

    Υπήρχε περίπτωση, ο Σαπρίκιος να μπορέσει να κάνει την υπέρβαση, αφού δε συγχωρούσε με τίποτε τον Αγ. Νικηφόρο, όταν ο τελευταίος του το ζητούσε επιμόνως για κάτι που είχε προκύψει κάποτε μεταξύ τους ;
    Το ίδιο δεν θα συμβεί, αν το κάνουμε με τη λογική σκέτα, ή για τα μάτια του κόσμου, ή απο φόβο μη χάσουμε τον Παράδεισο, ή ανταλλακτικά κοκ ;

    Πιστεύω ακράδαντα πως ο ευδαιμονισμός σαν τρόπος ζωής , άρα και σαν ένα εκ των εμποδίων(αιτίων), δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να »δει», έστω και αν κοιτά επιμόνως.
    Ο Ιησούς Χριστός το ξεκαθάρισε νέτα σκέτα : » μόνον με νηστεία και προσευχή θα βγει αυτό το γένος……» Και γι αυτό κατά βάθος τον έχουμε όλοι στη μπούκα, γιατί μας χαλάει τη συνταγή ( και μένα πρώτο και καλύτερο), του πολλά αλλοφρόνως κατέχειν και σαρκικώς ( με την κακή εκδοχή του όρου) απολαμβάνειν.

    ΥΣ Ξεκαθάρισέ μου σε παρακαλώ κάτι, λες : «Στις οικογένειες μπορείς να δεις πολύ καλά το πως μεταφέρεται η λειτουργία της θυσίας για τον εξαναγκασμό των παιδιών. Οι γονείς αν αισθάνονται πως θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους, αισθάνονται την ηθική λύτρωση μόνο αν δουν και τα παιδιά τους να θυσιάζονται. Αλλιώς βιώνουν τραγικότητα.»
    ΄Ελπίζω, πως εδώ εννοείς, πως κάποτε όλοι οι γονείς που θυσιάζονται, υπάρχει εκδοχή να λειτουργήσουν κατ αυτό τον τρόπο. Και πως θα βιώσουν δυστυχώς τα πλείστα εκ των διαφορετικών επιπέδων συμπεριφορών, άρα ακόμη και αν αγωνίζονται για το αντίθετο, θα πέσουν χαμηλά κάποια στιγμή. Αλλιώς αν δε το διατυπώσουμε έτσι, πρόκειται περί ισοπέδωσης και τότε πράγματι υπάρχει τραγικότητα….

    Γενικά, βοήθα με σε παρακαλώ, γιατί μιλάς σαν οι εν λόγω αυτοθυσιαζόμενοι αδυνατούν να ασκήσουν το αυτεξούσιο που τους έδωσε ο Θεός, αλλά ενεργούν σαν ρομποτοειδή. Ϊσως αυτό να αφορά μόνο τους καμικάζι, ή τους εν γένει φονταμενταλιστές, έτσι δεν είναι;-

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 9, 2010, 9:26 μμ
    Permalink

    Κύρος και Ιωάννης γιόρταζαν την περασμένη Κυριακή, όχι χθες, συγγνώμη.
    Λέω επίσης » Το ίδιο δε θα συμβεί, αν το κάνουμε με τη λογική σκέτα, ή για τα μάτια του κόσμου, ή απο φόβο μη χάσουμε τον Παράδεισο, ή ανταλλακτικά κοκ ;»
    Εννοώ, «όπως ο Σαπρίκιος δεν άντεξε τελικά, αν το κάνουμε….»

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 10, 2010, 3:03 πμ
    Permalink

    @ Ζωντανό Ιστολόγιο
    Αξιόλογοι οι σύνδεσμοι που δώσατε στο σχόλιο 22.
    Οι περιπέτειες των ιδεών είναι κάτι που πάντα με ενδιαφέρει. Διευρύνουν την αντίληψή μου και κλονίζουν λίγο τα αυτονόητά μου.

    @ Ελευθέριο

    Απαντώ από το τέλος προς την αρχή.
    Για εμένα όπως σου είπα, μια θυσία έχει αξία όταν είναι τυχαίο περιστατικό αγάπης. Αν δεν βιώνεται δηλαδή σα θυσία και αν δεν είναι αποτέλεσμα διανοητικού – συναισθηματικού σεταρίσματος ή προγραμματισμού.

    Στα συγκεκριμένα παραδείγματα αυτό βλέπω. Δεν αναφέρομαι σε διανοητικούς ακροβατισμούς, ούτε στη θυσία ως νοητικό σχήμα, όπως την αντιλαμβανόμαστε θεωρητικά.

    Η επιβολή του νοητικού σχήματος της θυσιας διαφαίνεται από τα «αποθησαυρισμένα» παραδείγματα που έχουμε εσωτερικεύσει στην βιβλιοθήκη των συλλογισμών μας.

    Συνήθως χρησιμοποιούμε τέτοια παραδείγματα, σαν αυτά που αναφέρεις και που μαθαίνουμε στο κατηχητικό, ωραιοποιημένα, στιλιζαρισμένα, αποκομμένα από το πλαίσιο και την συγχρονικότητά τους.
    Εννοείται πως και πάλι δεν το ισοπεδώνω, σε πολλές περιπτώσεις είναι πραγματικά ενδιαφέροντα ως πρότυπα. Αρκεί παράλληλα να αντιλαμβανόμαστε την μυθοποιημένη διάστασή τους ή την υποκειμενικότητα της αφήγησης, αν πρόκειται για διήγηση από πρώτο χέρι.

    Στόχος με την παραπάνω διαδικασία είναι να προκαλέσουμε διανοητικά και συναισθηματικά, όχι βιωματικά.
    Να δημιουργήσουμε δηλαδή τα νοητικά σχήματα. Αυτό είναι το διανοητικό που αναφέρεις.

    Αν έχουμε στόχο την βίωση παραδειγμάτων, τότε κάνουμε ένα βιωματικό εργαστήριο ή αναλύουμε συγκεκριμένο περιστατικό που βιώνεται τώρα, με τη συμμετοχή των συγκεκριμένων προσώπων.

    Παραδείγματος χάριν το ερώτημα που χρησιμοποιείς για να φέρεις πραγματική διάσταση στο θέμα: «αν σου ζητήσουν μετά βίας να αλλαξοπιστήσεις», είναι ένα ερώτημα διανοητικό, κατασκευασμένο για κατηχητικό σκοπό και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον.
    Χρησιμοποιείται εντελώς ανιστόρητα, ακόμα και σήμερα στην εκπαίδευσή μας, για να σετάρουμε εγκεφαλικά τα παιδιά μας, να τους δημιουργήσουμε τα διανοητικά και συναισθηματικά αντανακλαστικά που εξυπηρετούν το θρησκευτικό στόχο μας.

    Ιστορικά αν διερευνήσουμε το αν, πότε, πώς, από ποιους και γιατί ζητήθηκε να αλλαξοπιστήσουν, δεν θα βρούμε τη στιλιζαρισμένη κατηχητική αφήγηση που έχουμε εσωτερικεύσει, αλλά θα προχωρήσουμε σε εντελώς άλλη ποιότητα συμπερασμάτων. Αυτό βεβαίως δεν μας ενδιαφέρει στην κατήχηση.

    Τελικά όλα αυτά καθορίζουν το τι μας ενδιαφέρει, που εστιάζουμε, τι θέλουμε να θυμόμαστε και τι διαλάθει της προσοχής μας.
    Βασικές αρχές κυβερνητικής.

    Στην ζωή μας, όποτε τίθεται περιστατικό σχετικό, στην οικογένεια, σε φιλίες ή οπουδήποτε αλλού, αντί να αναπαράγουμε τις στερεοτυπικές εκφράσεις περί θυσιαζομένων και να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε θεολογίες και θεωρίες, είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε και να αναλύσουμε το ρόλο που παίζει κάθε πρόσωπο που συμμετέχει.
    Τότε αλλάζει δραματικά η στερεοτυπική αντίληψη (νοητικό σχήμα).

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 10, 2010, 3:08 πμ
    Permalink

    …και τότε αρχίζουμε να εξυπηρετούμε τα πρόσωπα κι όχι τα νοητικά σχήματα.

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Ανώνυμος Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Δε μπορώ να καθίσω με ανθρώπους της ηλικίας μου, γιατί βλέπω ότι σ' αυτή την ηλικία μοιάζουν σαν να είναι μαθητές επί 80 χρόνια στην πρώτη τάξη. Δε μπορούμε να είμαστε τόσα χρόνια στην ίδια τάξη. Πρέπει να προχωρήσουμε παραπάνω. Και δεν έχω να πω και τίποτε διότι άλλα λέω εγώ, άλλα καταλαβαίνουν.
    - Γερόντισσα Αικατερίνα Δέρβα
  • Αρέσει σε %d bloggers: