14 σκέψεις σχετικά με το “Τα ρω του Έρωτα

  • Ιούνιος 1, 2009, 8:04 μμ
    Permalink

    Όλα τα πήρε το καλοκαίρι… τα μαύρα σου μάτια, τα άγρια μαλλιά σου… την εύνοια, την οικειότητα, την συντροφικότητα, την αγάπη… κι έμεινε μία στυφή ανάμνηση, ίσως και μια οδυνηρή πληγή. Κι όμως ο απόστολος διακηρύτει ότι «η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Αλλά εμείς βυθιζόμαστε ξανά στη μελαγχολία… μέχρι την επόμενη απόπειρα να βρούμε και να ζήσουμε την αγάπη. Απόπειρα κατά πάσα πιθανότητα κι αυτή αποτυχημένη- εκτός κι αν μας λυπηθεί ο Θεός και βρούμε μια άλλη «αδελφή ψυχή» που ψάχνει κι αυτή μέσα στο σκοτάδι. Και πάλι πρέπει να βγούμε στο φως… μόνοι μας ή μαζί με τον άλλο πρέπει κάποια στιγμή να βγούμε στο φως. Τότε η αγάπη μπορεί να αποκτήσει πραγματική υπόσταση, να πάψει να’ναι ένα όνειρο, μία σκιά. Για περισσότερα διαβάστε την «μικρή γοργόνα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (το αυθεντικό κείμενο).
    Αφιερωμένο στην Αλίκη που προσπάθησε πολλές φορές αλλά δεν μπόρεσε να βρει την αγάπη και σε κάθε Αλίκη που ψάχνει ψηλαφητά μέσα στο σκοτάδι του κόσμου ετούτου.

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 1, 2009, 9:15 μμ
    Permalink

    Θα ήθελα να μιλήσω με κάποιον αρμόδιο της ιστοσελίδας παρακαλώ.

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 2, 2009, 6:33 πμ
    Permalink

    @Ανώνυμος
    Ελπίζω η Αλίκη να βρεί αυτό που ψάχνει.
    Όλοι σαν την Αλίκη είμαστε και μας εχει φάει το σκοτάδι…

    @Θεολόγος
    Δες στην καρτέλα «Περι ήμων…» πάνω.
    Εκεί έχει το e-mail.

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 2, 2009, 12:15 μμ
    Permalink

    Aκουσα και του Δάντη (το τραγούδι). Συμπαθητικό, ασν και αυτός δεν με πολυαρέσει. Οι φωτογραφίες, τέλειες

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 2, 2009, 10:04 μμ
    Permalink

    ειστε ολοι λιγουρια!
    επειδή διαβάσατε, μάλλον κακοδιαβάσατε Γιανναρα,
    νομίζετε μπούληδες μαμάκηδες ότι γίνατε αντρες.
    φλώρια είσαστε
    όσο για τις μεγαλοκυρίες, ή τις ψευτοδεσποινίδες,
    άντε πλύντε κανά πιάτο, διαβάστε καμια Μανίνα και μέχρι εκεί!.
    Αν σας σας πούνε να γίνετε παπαδιές, ούτε που να τα ακούσετε, γιατί και εσείς όπως και ο κόσμος πιστεύετε πως η ιερωσύνη είναι για τους αποτυχημ΄νους , τους απόκληρους, τους ανέραστους, τους ηλίθιους, τους «Λάκηδες»., τους ομοφυλόφιλους άγαμους.
    Και σεις ψευτοαντράκια, και εσεις γυναικούλες όλοι την βολή σας θέλετε, ψευτορομαντισμούς και την μαμά να μας καθαρίζει το αυγό, το σπίτι, να μας κρατάει τα παιδιά,
    ιδιαίτερα εσείς ψευτοαντράκια θ΄λετε να κάνετε τους μεγάλους ερωτο-θεολόγους εκ του ασφαλούς, αλλά τζίφος΄
    αντε όλοι σας για τις κούνιες

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 3, 2009, 5:56 πμ
    Permalink

    μήπως αλλάζετε το μέχρι στιγμής προφίλ σας; υπάρχει κάποιος λόγος γι αυτή την αλλαγή;

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 3, 2009, 7:28 πμ
    Permalink

    @thermopyles
    Πάντως πολύ μεγάλη τιμή μας κάνεις και ασχολείσαι μαζί μας αν η περιγραφή σου είναι σωστή.
    Ευχαριστούμε πολύ λοιπόν – αν και δεν καταλαβαίνω γιατί έκανες τόσο κοπο…

    «…εσείς όπως και ο κόσμος πιστεύετε πως η ιερωσύνη είναι για τους αποτυχημένους , τους απόκληρους, τους ανέραστους, τους ηλίθιους, τους “Λάκηδες”…»

    Προφανώς δε γνωρίζεις ότι το μόνο που χωρίζει ένα κληρικό από ένα λαικό είναι ένα χρίσμα, ένα ράσο και μερικές χιλιάδες ευρω παραπάνω το μήνα. Εγώ εαν μπορούσα να κανω αυτή τη δουλεια δε θα ήμουν τόσο ηλιθιος να σπουδάζω τόσα χρόνια…
    Τότε όμως θα είχα να αντιμετωπίσω τον κάθε τρελό και ανόητο που θα μου έπρηζε το συκώτι με τις ανοησίες του.
    Εεε, όχι φιλε μου δεν είμαι τέτοιος ήρωας.
    Πιστεύω στα θαύματα, αλλα μεταμόσχευση εγκεφάλου δε μπορώ να κάνω ακόμα.
    Μαθε ακόμα ότι το επάγγελμα δεν κάνει τον άνθρωπο, αλλα ο άνθρωπος το επάγγελμα και ότι εάν είχες την ελάχιστη αυτοεκτίμηση δεν θα νοιαζόσουν για το τι λεει ο κοσμος εξ’ αρχής…
    Η συμβουλή μου : Get a life !

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 3, 2009, 8:40 πμ
    Permalink

    Θα περιμένω πολύ ακόμη για να επικοινωνήσω με κάποιον;
    Επιτέλους, φοβάσαι τίποτε και δεν απαντάς;

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 3, 2009, 11:18 πμ
    Permalink

    Βρίσκω κάτι πιό βαθύ στις δηλώσεις του thermopyles. Θέλω να πω κάνοντας και την αυτοκριτική μου, ότι υπάρχει μια περιρέουσα εκοσμίκευση. Δηλαδή λείπει το θυσιαστικό φρόνημα (αγάπη) και ότι θέλουμε μόνο τα ευχάριστα. Και το ένα να κάνουμε και το άλλο να μην αφήσουμε, και να είμαστε χριστιανοί και να μην τα τσουγκρίσουμε με τους άλλους (Εδώ θυμόμαστε ότι μεγίστη πάντων αρετών εστί η διάκριση). Βέβαια για τις υπόλειπες αρετές δεν λέμε τίποτα. Μας αρέσει αυτή η γλυκερή, μαλθακή ατμόσφαιρα των πνευματικών συντροφιών που κάποτε μας αποκιμοίζει. Πάντως δεν ήθελα να κάνω γενικεύσεις. Όμως εχω ένα προβληματισμό ως προς την παρατηρημένη εκοσμίκευση στο χώρο της εκκλησίας που μας οδηγεί στα αποτυχυμένα δυτικά μονοπάτια.

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 4, 2009, 11:51 μμ
    Permalink

    @Θεολόγε με συγχωρείς για την προσωρινή απουσία. Είχαμε πρόβλημα με το email. Είμαι στη διάθεσή σου στο istologio.org@gmail.com

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 5, 2009, 12:01 πμ
    Permalink

    @Άννα

    Δεν κάνουμε κάποια (συνειδητή) αλλαγή. Κάθε κριτική ή πρόταση για τις επιλογές μας είναι ευπρόσδεκτη.

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: