Ἡ άντιμετώπιση τοῦ χρόνου

Χρόνος θάνατος φθορά

Διαλύομαι

στην ἔννοια τοῦ χρόνου,

χάνομαι.

Στ’ ἀόρατα τοῦ χρόνου

δάχτυλα συμφύρομαι, συντρίβομαι

καί ἡ ζωή μου ἄνεμος τῆς στιγμῆς,

φωνή ἀπομένει ἐναγώνια,

ἀφανίζομαι καί ζητῶ

στοῦ θανάτου τό νόημα

καταφύγιο ἀπίθανο ἐκεῖ,

νά βρεθῶ ἀκατάλυτη παρουσία.

Ζωή Καρέλλη

Πηγή: Ἐπίγνωση φωτογραφία: Makednos

15 σκέψεις σχετικά με το “Ἡ άντιμετώπιση τοῦ χρόνου

  • Σεπτέμβριος 9, 2009, 7:37 μμ
    Permalink

    μπορώ να σας στείλω ποιήματά μου για δημοσίευση?
    είμαι εκπαιδευτικός κ έχω εκδόσει μια ποιητική συλλογή απ’ τις εκδ. gutenberg με τίτλο «παιχνίδι αιχμηρό»
    Ευχαριστώ

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 17, 2009, 5:43 μμ
    Permalink

    Μάνα

    Το διάνεμά σου μες στο σπίτι
    σαν να μην έχεις φύγει από καιρό
    κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
    κάποιος ποτίζει το βασιλικό
    και σαν δροσίζει τα χαράματα
    κλείνει απαλά το τζάμι.
    Νάρχεσαι
    Να με ξυπνάς
    Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
    Όπως τότε.
    Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
    απ’ το παλιό αναγνωστικό.
    Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
    απ’ το στόμα σου,μάνα.
    Άλλο βάρος τα Συναξάρια…

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 17, 2009, 9:35 μμ
    Permalink

    ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ. ΕΧΑΣΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ, ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΝΑ.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 20, 2009, 7:43 μμ
    Permalink

    ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΣΙΝΙΑΛΑ

    Δρόσισαν πια τα βραδάκια στη βεράντα
    δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
    Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
    Σαν να μην την αγγίξαμε ποτέ…

    Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
    σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
    κι’ οι μικροί ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους έχουν τρελαθεί!
    Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα
    στα γυάλινα βάζα
    προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
    και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
    Κοχύλια,βότσαλα,μεγάλα και μικρά
    άσπρα,μαύρα και χρωματιστά
    τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
    Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
    Αν είχαν στόμα…

    Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
    Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι.
    Έρχεται βροχή…

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 25, 2009, 11:32 πμ
    Permalink

    Νόνη σε ευχαριστούμε για τα όμορφα ποιήματά σου, θα τα παρουσιάσουμε με χαρά στο ιστολόγιο.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 28, 2009, 1:15 μμ
    Permalink

    Θα ήθελα κι εγώ να σ` ευχαριστήσω αδελφή Νόνη (νομίζω ο Κύριος μου δίνει το προνόμιο και την τιμή να σε προσφωνήσω έτσι) !

    Όπως έχει πει πολύ σοφά και ο μακάριος γέροντας Πορφύριος, »ο Χριστιανός πρέπει να γίνει πρώτα ποιητής….να πετάει στην θάλλασα, στα λουλούδια, στην φύση…..».

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 29, 2009, 6:21 μμ
    Permalink

    ΥΠΟΚΛΙΣΗ
    Το μονοπάτι φτάνει στον λόφο με τα κυκλάμινα.
    Αμέτρητα ροζ κεφαλάκια
    υποκλίνονται στον ήλιο που ξεμακραίνει.

    Σαν κάποιος να πήρε απ’ το τοπίο τη χαρά.
    Νωχελική πορεία προς το Χειμώνα
    η γραμμή ανάμεσα στα δέντρα.

    Κοιτώ με τις ώρες τους σχηματισμούς των πουλιών
    στην πρώτη βροχή.
    Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι τον ορίζοντα.
    Τρυπάω τα σύννεφα
    Γυρεύω τη χώρα του Καλοκαιριού
    Μα χάνω το δρόμο…

    Προσγειώνομαι στο λόφο
    Χρωματίζω τη θλίψη μου
    Τη βαφτίζω ελπίδα
    κι’ υποκλίνομαι ευλαβικά στο Φθινόπωρο.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 29, 2009, 6:24 μμ
    Permalink

    Τα ποιήματα είναι απ’ την ποιητική συλλογή «Παιχνίδι αιχμηρό»που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2009 απ’ τις εκδόσεις gutenberg.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 29, 2009, 7:26 μμ
    Permalink

    Παρακαλώ διορθωστε στον πρώτο στίχο τη λέξη δρόμος κ γράψτε τη λέξη λόφος.δηλ «το μονοπάτι φτάνει στο λόφο με τα κυκλάμινα»
    Ευχαριστώ

    Σχολιάστε
  • Νοέμβριος 25, 2009, 5:35 μμ
    Permalink

    «Και πεθαίνουμε στερημένοι/σ’ έναν Παράδεισο από λέξεις…»(Τάσος Λειβαδίτης)

    Σχολιάστε
  • Δεκέμβριος 19, 2009, 6:00 μμ
    Permalink

    φύγατε και με αφήσατε,άδειασε η ζωή μου μα η αναμνησή σας έμεινε για πάντα στη ψυχή μου. Από μικρή με πήρατε μέσα στην αγκαλιά σας αγάπη πολύ μου δώσατε με όλη την καρδιά σας. Μάνα,πατέρας,μου σταθήκατε όλα αυτά τα χρόνια και όταν εγώ σας πλήγωνα,μου δείχνατε συμπόνια. Τι βάσανα περάσατε και οι δύο στη ζωή σας μα μείνατε ξεχωριστοί ως το τέλος της πνοή σας. Με νοσταλγία αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια τότε που πίστευα μικρή πως θα σας είχα αιώνια. Ο χωρισμός μας άφησε την πίκρα στη ζωή μου και όταν σας σκέφτομαι πονά ακομή και η ψυχή μου. Αν δεν σας φέρθηκα καλά,ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ζητάω εύχομαι να μου την δώσετε στο θεό παρακαλάω. Αχάριστη αν στάθηκα και άδικη μαζι σας ξέρω ότι κακία δεν μου κρατήσατε όταν έβγαινε η ψυχή σας. Και εκεί ψηλά που είσαστε ,πιστεύω μαζί και οι δύο σας με προστατεύετε ξανά,και με έχετε εμπρό σας. Ακόμη και αν φύγετε,ποτέ δεν σας ξεχνάω σας νιωθώ πάντα δίπλα μου,και έτσι προχοράω. Και όταν με το θέλημα θεού θα έρθει και η σειρά μου παππού,γιαγια μου,θα είσαστε και πάλι εσείς κοντά μου.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 6, 2012, 12:19 πμ
    Permalink

    Οι Πρόγονοι
    Καλά είναι να θυμάσαι
    Αυτούς, που χρόνια πρίν περπάτησαν
    Στη γή αυτή απάνω.

    Τα γέλια τους,
    σαν θρόυσμα τ΄ανέμου ακούγονται
    στις παρυχές του χρόνου

    Αυτοί που κάποτε
    Τον κόσμο διοικούσαν
    Ένα μ αυτόν τελικά έγιναν
    Ένα με το χώμα, που τόσο αγαπούσαν

    Καλά είναι να θυμάσαι
    Αυτούς που χωρίς, εσύ δεν θα υπήρχες
    Σ’ αυτό το χώμα που τόσο αγαπάς….

    Σχολιάστε
  • Δεκέμβριος 26, 2013, 9:25 μμ
    Permalink

    Παύση

    «Μικρή διακοπή της συνέχειας μουσικού μέλους»

    Παύση

    Ένα τέλος μικρής διάρκειας.

    Τέλος

    Η ολοκλήρωση ενός εξελικτικού κύκλου γεγονότων και συναισθημάτων

    Εάν η παύση κατά τη μικρή χρονική της διάρκεια,

    δεν πάρει μορφή καθαρού-οριστικού τέλους,

    η συνέχεια του μουσικού μέλους δεν είναι τόσο φωτεινή.

    Γι αυτό η παύση ( για να υποστηρίξει την ύπαρξη της)

    Πρέπει να μην ξεχωρίζει απ’ το τέλος σαν αίσθηση

    Αλλιώς δεν θα ‘ναι παύση, μα συνοχή.

    Σχολιάστε
  • Νοέμβριος 18, 2014, 4:18 μμ
    Permalink

    Οι άνθρωποι με κάνουννα φοβάμαι.
    Οι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω πως υπάρχω.
    Νιώθω πως βλέπω, νιώθω πως έβλεπα αλλά
    έβλεπα σκοτάδι και όπως κυλάει πάλι θα δω πως
    δε βλέπω…Θέλω να βλέπω αυτό
    που προσπαθώ σ’ εμένα. Προσπάθεια αδιάκοπη. Και Κουράζομαι. Κι εκεί απογοητεύομαι, κι εκεί φοβάμαι, κι εκεί κλείνω ταμάτια, κι εκεί χάνομαι, νιώθω ακόμα κι εκεί το κενο και εκεί έρχεται το καινό γιατί συνειδητοποιώ πως κι εκεί νιώθω άρα πρέπει να δω.
    Μόλις καταφέρω να δω εμένα θα δώ κι εσένα. Κι εσύ
    βλέπεις, έχεις δει και θα δεις.
    Όμως εσύ θα με αφήσεις να σε δω; Θα σεαφήσεις να με δεις ή μήπως κι εσύ ακόμα φοβάσαι;
    Κι εγώ φοβόμουν αλλά όχι τους ανθρώπους τελικά φοβόμουν εμένα και φόβησα κι εσένα. Ίσως
    έφταιγε εκείνος, ίσως εκείνη, ίσως εσύ,ίσως εγώ, ίσως το χώμα, ίσως το νερό.
    Έγιναν λάσπη μα απο λάσπη φτιάξαμε σπίτια, στη λάσπη ζωγράφισα πρόσωπα αυτά ύστερα μαρμάρωσαν. Είναι σίγουρο πως έπαιξες κι εσύ.
    Αυτό να θυμάσαι και ποτέ να μη φοβάσαι.
    Να φοβάσαι μόνο να ξεχάσεις,να ξεχάσεις ναι νιώθεις, να ξεχάσεις πως οι άνθρωποι σε κάνουν να υπάρχεις, αυτοί μόνο πως υπήρξες.

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Νόνη Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Επειδή υπάρχουν τόσοι άνθρωποι ανάξιοι της αγάπης του Θεού, θέλησε να τους αφήσει στερημένους από το αγαθό το οποίο δεν θέλουν. Δεν θα ήταν λοιπόν δίκαιο να φανερωνόταν μ’ έναν τρόπο ξεκάθαρα θεϊκό και απολύτως ικανό να πείσει όλους τους ανθρώπους. Αλλά δεν θα ήταν επίσης δίκαιο να ερχόταν μ’ έναν τόσο κρυφό τρόπο, ώστε να μην μπορούν να Τον αναγνωρίσουν εκείνοι που Τον γυρεύουν ειλικρινά…
    Υπάρχει αρκετό φως για κείνους που δεν επιθυμούν παρά να Τον δουν, και αρκετό σκοτάδι για κείνους που έχουν αντίθετη διάθεση.
    - Πασκάλ
  • Αρέσει σε %d bloggers: