Έτσι φεύγουν οι Άντρες (η ιστορία του Μάρκου)

 

[] Ο Μάρκος, ένα παιδί πανέμορφο στην κυριολεξία, με μια πολύ καλή δουλειά, παντρεμένος με μια κοπέλα τη Μ. επίσης πολύ όμορφη, μορφωμένη, με μία πολύ καλή δουλειά. Ζουν τον έρωτα τους, ο οποίος πολύ σύντομα πρόκειται να ολοκληρωθεί με τον ερχομό ενός παιδιού. [] Ο Μάρκος είναι πάρα πολύ συνειδητός και πιστός Χριστιανός, συμμετέχει δε πολύ ενεργά στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Όταν η Μ. ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μαθαίνουν ότι ο Μάρκος πάσχει από μία μορφή μη ιάσιμου καρκίνου. Σε μία εβδομάδα περίπου,  η Μ. αποβάλλει, και μένουν οι δυο τους να παλεύουν με τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, και τα πήγαινε έλα στα νοσοκομεία.

Μετά περίπου από ένα χρόνο, ο Μάρκος πεθαίνει στην ηλικία των 30 ετών, αφήνοντας μόνη και άκληρη την πολυαγαπημένη του γυναίκα τη Μ.

γυναίκα μοναξιά

[] Είναι προτιμότερο όμως να αφήσουμε, να μας αναφέρει τα γεγονότα η ίδια η γυναίκα του, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από μερικά  email που μας έστειλε.

«Ο καημένος ο Μάρκος Γιώργο μου, με τις τόσες ειρωνείες που του έκανα, δε μου έλεγε πάντα τι διαβάζει..
Θυμάμαι είχε ένα σκληρόδετο μπορντό προσευχητάριο, τώρα που το βλέπω, γράφει Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Πρεβέζης, ούτε ξέρω πού το βρήκε, έξι χρόνια που ήμασταν μαζί, ουδέποτε πήγε στην Πρέβεζα..
Μετά το απόγευμα, που γυρίζαμε στο σπίτι και τρώγαμε, για να ξεκουραστεί, διάβαζε εσπερινό, απόδειπνο και άλλα.
Περνούσα από το καθιστικό, τον κοιτούσα και του κουνούσα το κεφάλι. Του έλεγα »τι λες, την ευχή ,την ευχή;»
Ο γλυκός μου, γελούσε και μου έλεγε »ναι την ευχή, μόνο που λέω, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τη Μ.»

Το πόσο αγαπούσε το Χριστό, το πόσο ασκείτο σε πράγματα αδιανόητα σε μένα, μέσα στον ελάχιστο χρόνο του πόσο διάβαζε Πατερικά κείμενα.

Διαβάζω τώρα τη Θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και βλέπω υπογραμμισμένα από το Μάρκο, τόσα και τόσα που με ξενίζουν: άκτιστο φως, ουσία αμέθεκτος, ενέργειες…

Τώρα τράβηξα άλλο του βιβλίο υπογραμμισμένο παντού, λέει Άγιου Μάξιμου Ομολογητού, 400 Λόγοι περί Αγάπης.
Αυτό, πλην της εισαγωγής, που είναι λίγο στριφνή, φαίνεται βατό ακόμα και για αδαείς όπως εγώ..

Και τώρα, πλάι στα σχετικά με το αντικείμενό του, βλέπω τόσα Πατερικά και μένω έκπληκτη.
Φιλοκαλία, που ούτε ξέρω τι είναι, πολλά Αγιορειτών, και αρκετά, κι αυτό μου κάνει εντύπωση γιατί δεν τον γνωρίζω, του Μητροπολίτη Ναυπάκτου, ενός Ιερόθεου..

Ευτυχώς που πρόλαβα και σε βρήκα πριν μονάσεις του έλεγα. Και απαντούσε »ο ιερός Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει διαφορά .Ό,τι κάνουν οι μοναχοί ισχύει και για μας στον κόσμο»
Γιώργο, τώρα που δε μας ακούει, σκέφτομαι γιατί;
Γιατί του φύλαγε τέτοιο θάνατο κι εγώ το τέρας ζω;
Δεν λέω πως ήμουν καμιά άθεη, μα ούτε τυπική με την εκκλησία ήμουν, πλήρη άγνοια από τέτοια βιβλία είχα, άρα;

Όπως σου είχα γράψει, ξέραμε από την αρχή πως δεν υπάρχουν ελπίδες, στον ίδιο είπαμε πως ήταν μια ιάσιμη μορφή.
Δεν ξέρω αν το είχε πιστέψει. Πάντως, τρεις μήνες πριν το τέλος, νοσηλευόμασταν στο ………… Τον πήραν για μια τομογραφία. Ρώτησε το γιατρό κι εκείνος του απάντησε »είναι πάρα πολύ δύσκολη η περίπτωσή σου, μα στην Ιατρική ποτέ δε λέμε ποτέ». Από τότε ήταν σίγουρος. Κι αυτή τη στιχομυθία τη μάθαμε από το γιατρό όχι από τον ίδιο..
Ο Μάρκος ήταν η περίπτωση που ο πάσχων στήριζε το περιβάλλον κι όχι το περιβάλλον τον πάσχοντα.

Ο Μάρκος ήταν πάντα πολύ ήρεμος, δεν αγχωνόταν κι όταν τον ρωτούσα από πού αντλεί τη σιγουριά του, μου έλεγε διάφορα που δεν θυμάμαι, και το »και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Είχε πίστη, κι όταν του έλεγα, γιατί εγώ δεν μπορώ να ‘δω’, μου έλεγε »όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε φώτισόν μου το σκότος».

Όταν κατέρρεα κι έβγαζα τη »μάσκα» της ψύχραιμης, μου έδειχνε μια εικόνα της Παναγίας του ……..  που είχε δίπλα του, και μου έλεγε: »Μη στενοχωριέσαι, η Παναγία, των θλιβομένων η χαρά, δε θα σε αφήσει. Εγώ θα γίνω καλά, μη φοβάσαι»

Ένα βράδυ, έσπασα και του είπα »εγώ θα δώσω τέλος, αν συμβεί κάτι, θα δώσω τέλος»
Και ξέρεις Γιώργο, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα μάτια του γίναν ζωηρά και μου είπε »τέλος; μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη! θα δώσουμε τέλος, να χάσουμε τον Παράδεισο;»

Φορούσε πάντα έναν ξύλινο σταυρό με ένα πέτσινο λουράκι, δεν τον έβγαζε ποτέ, ούτε στη θάλασσα.
Μέσα στα νοσοκομεία, κρατούσε στην παλάμη του κι άλλον έναν. Ούτε όταν αποκοιμιόταν δεν του έπεφτε.
Όταν έκλαιγα, μου έλεγε, κράτα το σταυρό και λέγε, »σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου», λέγε, »χαίρε ξύλο μακάριο», και άλλα που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σε λειτουργίες.

Εξουθενωμένος από τον πυρετό και τις θεραπείες, έλεγε »συ ει η υπομονή μου Κύριε» και μου έλεγε να το λέω κι εγώ.
Θυμάμαι ξεκάθαρα τις τελευταίες του φράσεις, μεσημέρι Δευτέρας 13 Σεπτέμβρη.
Ήδη από την Κυριακή, μας είπαν οι γιατροί πως πέρασε σε γενικευμένη πολυοργανική ανεπάρκεια, μόνο η καρδιά του τον κρατούσε. Λίγες ώρες ή λίγες μέρες μας είπαν..

Το μεσημέρι της Δευτέρας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε: »Να ξαναπαντρευτείς, ν’ αποκτήσεις τον/την …………(το παιδί που δεν απέκτησαν) και να τον/την κάνεις ν’ αγαπήσει την …………(την ιδιαίτερη πατρίδα του)’.

Όταν άρχισα να έχω λυγμούς, μου κρατούσε το χέρι αδύναμα, και μου είπε »μη φοβάσαι, είμαι καλά, ΕΙΚΩΝ ΕΙΜΙ ΤΗΣ ΑΡΡΗΤΟΥ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ»

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Έπεσε σε κώμα.
Τρίτη 14 του Σεπτέμβρη,5:42 το απόγευμα έφυγε…
Οχτώ περίπου μήνες μετά, όταν στοιχειωδώς επανεντάχτηκα, τα είπα αυτά τα λόγια στο γέροντα στη μονή Μ………….
»Αχ παιδάκι μου, μου λέει, να ήξερες τι σημαίνει αυτό, να ήξερες πού είναι τώρα, κι εσύ κλαις..»

Λαμπάδα Πάσχα

Αυτός ήταν ο ΜΑΡΚΟΣ!!! Και για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι ακριβώς συνέβη, ας σκεφτούμε τα εξής: Ο Μάρκος μέσα σε μια εβδομάδα είδε μπροστά του να ξετυλίγεται ένα προσωπικό δράμα. Είδε, ο απόγονος του να χάνεται. Όσοι έχουν κάποια εμπειρία από αποβολές σε τέτοιο στάδιο εγκυμοσύνης, γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πρόβαλλε, απειλητικά μπροστά του το πρόσωπο του θανάτου, με μία λίαν επώδυνη μορφή. Στη συνέχεια, είδε το τέλος να έρχεται και σιγά – σιγά να αποχωρίζεται από οτιδήποτε τον συνδέει με τη ζωή. Και μάλιστα αυτό να γίνεται μέσα σε πόνους. Είδε ακόμη και αυτή του την ομορφιά να χάνεται, να πνίγεται μέσα στα ‘σχήματα’ της χημειοθεραπείας. Και όλα αυτά, ενόσω τα  ‘είχε’ καλά με το Θεό, ήταν σωστός στις υποχρεώσεις του. Και όμως.

Ο Μάρκος, όμως δεν λύγισε. Δέχτηκε τον σταυρό που μας υποσχέθηκε ο Χριστός. Τον αγάπησε τον σταυρό του, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και τον κουβάλησε πρόθυμα μέχρι το τέλος.  Άραγε είναι τυχαίο που ο Μάρκος ‘έφυγε’ την ημέρα της υψώσεως του Σταυρού, σταυρού που τόσο αγάπησε ώστε να λέει κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του τους Χαιρετισμούς του Σταυρού; Και τι έγινε στο τέλος; Απλά, για εμάς, ένα θαύμα!

Τα τελευταία του λόγια ήταν ένα απόσπασμα από τη νεκρώσιμη ακολουθία, που υποδήλωνε με σαφέστατο τρόπο, πως έφθασε το καθ’ ομοίωσιν, ότι αγίασε. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως παραληρούσε. Ναι θα μπορούσε να είναι και έτσι.

Αλλά, ξυπνώντας κάποιος από κώμα προερχόμενο από πολυοργανική ανεπάρκεια, εφόσον άρχιζε να παραληρεί, το πιο λογικό θα ήταν να χρησιμοποιεί στο παραλήρημα του φράσεις και εικόνες που χρησιμοποιούσε κάθε μέρα, και να τα συνδέει αυτά με τρόπο ασυνάρτητο αρκετές φορές.

Μόνο, που στην προκειμένη περίπτωση, αυτά τα λόγια ‘Εικών ειμί της αρρήτου δόξης Του’ δεν περιέχονται σε ΚΑΝΕΝΑ προσευχητάριο, δεν λέγονται από κανέναν Χριστιανό, στις προσευχές που κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πιο λογικό, εφόσον παραληρούσε, θα ήταν να λέει διάφορες προσευχές που συνήθιζε να διαβάζει κάθε μέρα.

Βέβαια, όλα όσα έλεγε ο Μάρκος ήταν απολύτως λογικά, και έβγαζαν νόημα. Δεν παραληρούσε ο Μάρκος. Τι συνέβη; Τίποτα το ιδιαίτερο…

Απλά έτσι ‘φεύγουν’ οι άντρες, έτσι κοιμούνται οι άγιοι, έτσι παίρνει σάρκα και οστά το:

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας…»

Πηγή: Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν (ΟΟΔΕ)

27 σκέψεις σχετικά με το “Έτσι φεύγουν οι Άντρες (η ιστορία του Μάρκου)

  • Απρίλιος 9, 2009, 10:35 μμ
    Permalink

    Ο καλος Θεος ας αναπαύσει την ψυχή του Μαρκου..
    Μεγάλο δίδαγμα για όλους μας..!

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 10, 2009, 2:30 μμ
    Permalink

    Ευχαριστούμε το Θεό που υπάρχουν αφανείς Άγιοι κι εσάς που μου τους παρουσιάζετε και ευγνωμονούμε για την αφύπνιση που μας προκαλείτε. Ας πρεσβεύει και για εμάς να αποκτήσουμε την πύρινη αγάπη που είχε για το Θεό μας.

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 10, 2009, 4:58 μμ
    Permalink

    Μεγάλο παράδειγμα, για μένα που φοβάμαι το παραμικρό

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 11, 2009, 10:07 πμ
    Permalink

    ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ…

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 11, 2009, 9:21 μμ
    Permalink

    Παρακολουθω το ιστολογιο σου και θεωρω οτι αυτή ειναι μακραν η καλυτερη καταχωρηση.

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 12, 2009, 4:57 μμ
    Permalink

    Και εγω θεωρώ την καταχώρηση αυτή εξαιρετική.Υπαρχουν αρκετές ψυχούλες που φευγουν με τον ιδιο τρόπο παραδομένες ολοκληρωτικά στο θέλημα του θεου.Απλά το σπουδαίο με αυτές είναι οτι με το ιδιο άφημα σ αυτόν πορεύτηκαν σε ολη την διάρκεια της ζωής τους.Γι΄αυτό τόση ηρεμία προ του τέλους τους ωστε να ωφελούμαστε όλοι μας.

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 12, 2009, 10:31 μμ
    Permalink

    Από το Σταυρό δεν κατεβαίνουν αλλά τους κατεβάζουν…
    Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 13, 2009, 2:39 μμ
    Permalink

    Πολύ συγκινητική κ αφυπνιστική η ιστορία του Μάρκου….
    Μακάριοι αυτοί που τα ζουν αυτά!

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 26, 2009, 4:15 μμ
    Permalink

    ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ.ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ..

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 28, 2009, 9:33 μμ
    Permalink

    καλο παραδεισο να εχεις μαρκο, με συγκηνισε πολυ αυτο που διαβασα ,το ποσο αγαπησε και πιστεψε στο χριστο ο μαρκος
    πολυ δυνατο μηνυμα , αναρωτιεμαι τελικα τι κανω εγω

    Σχολιάστε
  • Μάιος 25, 2009, 3:50 μμ
    Permalink

    Πριν λιγες μερες εφυγε απο αυτη τη ζωη μια ψυχούλα που ηταν στο κρεββάτι για 42 ολοκληρα χρόνια.Η αποδοχη του θελήματος του Θεου στη ζωη της ηταν τοσο τελεια ωστε οταν πηγαινες κοντά της μόνο να ωφεληθεις μπορούσες.Καθε βράδυ οι αγιοι και η Παναγία της εδιναν δυνάμεις να σηκώνει το σταυρό της.Το καταθέτω προς ωφέλεια ολων μας. Την ευχη αυτου του επίγειου αγγέλου ναέχουμε. Μακρίνα

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 10, 2009, 11:01 πμ
    Permalink

    Δεν μπορώ παρά να δοξάσω τον Θεό και να πω πως και σε αυτά τα χάλια που είμαστε δεν μας εγκαταλείπει, αλλά μας δροσίζει με τη χάρη Του και τις αγιασμένες ψυχές που Τον αγαπούν. Ο Κύριος να αναπαύσει τον Μάρκο και να παρηγορήσει τη γυναίκα του.

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 10, 2009, 1:22 μμ
    Permalink

    Συγνώμη, Βασίλη Κρομμύδα, μήπως έχεις καμιά συγγένεια με κάποιον Δημήτρη Κρομμύδα από την Λάρισα;

    Σχολιάστε
  • Ιούνιος 19, 2009, 4:49 μμ
    Permalink

    Ο θανατος ανεκαθεν μας φοβιζει. Το βλεπουμε συνεχεια. Οποτε δεν υπαρχει αυτο το «Ο Χριστος μας απαλλαξε απο το φοβο του θανατου….». Ο Χριστος σας δεν εκανε τιποτα. Η θρησκεια προσφερει το δεκανοικι της υποθετικης μεταθανατιας ζωης. Ο φοβος για το θανατο παντα θα υπαρχει. Και απ οτι φαινεται παντα καποιος στο τελος της ζωης του, για να τα χει καλα, θα προσευχηθει σε καποιο «θεϊκο ον». Βλεπουμε λοιπον οτι ο φοβος του θανατου δεν εχει αποτραβηχτει απ τους ανθρωπους.

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 21, 2009, 11:56 πμ
    Permalink

    Συγκλονιστικη η ιστορια του Μαρκου .Υπαρχουν διπλα μας ανθρωποι που αγιαζουν και ουτε που το αντιλαμβανομαστε …Θα ηθελα να επικοινωνησω με την γυναικα του Μαρκου η τον Γιωργο που αναφερεται στο κειμενο …Αν καποιος γνωριζει κατι,τα στοιχεια των παιδιων ,πως θα μπορουσα να επικοινωνησω μαζι τους , θα σας παρακαλουσα να με ενημερωσει .Ευχαριστω πολυ .

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 4, 2009, 11:37 μμ
    Permalink

    Μαρία,

    είμαι ο Γιώργος που αναφέρεται στο κείμενο. Αν θέλεις μπορείς ν επικοινωνήσεις μαζί μου στο ggiannikis@ymail.com. Στη διάθεση σου για ό,τι θέλεις.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 27, 2010, 12:56 μμ
    Permalink

    Εξαιρετικά συγκινητική και διδακτική ιστορία… Από αυτήν να μάθουμε, και εύχομαι κανένας μας να μη χάσει δικό του άνθρωπο με τέτοια αγάπη! Όχι γιατί φοβόμαστε το τέλος – αλλά τον πόνο του αποχωρισμού ποιος δεν τον φοβάται;

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 24, 2010, 7:26 πμ
    Permalink

    όντως σπάνια εξέλιξη.
    θέλω να ελπίζω.
    ελπίζω και πιστεύω πως στον καθένα τα πράγματα αποβαίνουν ίδια, γιατί καλύπτονται από την ευσπλαγχνία του θεού, μα είναι πάντα πολύ διαφορετικά.

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 24, 2010, 7:41 πμ
    Permalink

    ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ-ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΕΣ.
    ΡΩΤΗΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ Η ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΣΘΕΝΗΣ+Η ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΠΗΡΗ….ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ-ΟΔΥΝΗΡΗ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ,ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
    ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ-ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ.

    ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ+\
    Η ΘΕΟΧΑΖΗ+ΘΕΟΤΡΕΛΗ
    ΣΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΚΟΥΚΟΥ?!
    ΚΑΛΗΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΖΑΚΙΑ….

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 24, 2010, 6:42 μμ
    Permalink

    Καλησπέρα Αγάπη μου!
    Να είσαι πάντα καλά!

    Σχολιάστε
  • Pingback:Έτσι φεύγουν οι Άντρες (η ιστορία του Μάρκου) « Ηλιαχτιδα

  • Απρίλιος 24, 2011, 2:49 μμ
    Permalink

    11 Φεβρουαρίου 2009 έφυγε από τη ζωή ο δικός μου πολυαγαπημένος σύζυγος, ο Γιώργος σε ηληκία 49 χρ. χτυπημένος από την ίδια φοβερή αρρώστεια. 14 Σεπτεμβρίου 2008΄όταν και κοινώνησε Σώμα κ Αίμα Κυρίου για τελευταία φορά εν συνειδήση ο Κύριος του εναπώθεσε τον Σταυρό του Μαρτυρίου του για τους επόμενους τραγικούς 4 μήνες στο νοσοκομείο όπου υπέμηνε τα πάντα! Δεν λύγισε όμως. Οταν έφυγε είχε ακόμα περασμένο στο λαιμό του το σταυρουδάκι του, που περιείχε λείψανο του Αγίου Λουκά του Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του ιατρού, που δεν το αποχωρίστηκε στιγμή.
    Ανθρωποι σαν τον Μάρκο, σαν τον άντρα μου γίνονται πρεσβευτές και βοηθοί μας….Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει….

    Σχολιάστε

Απάντηση σε AGGELIKI Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Χωρίς οικογένεια δεν ζεις, χωρίς πατρίδα δεν ξέρεις που ζεις, χωρίς το Θεό δεν ξέρεις γιατί ζεις.
    - Anonymous
  • Αρέσει σε %d bloggers: