Στέλλα, το σπουργιτάκι του Θεού

Με την Στέλλα γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 1979 στην Σοκολατοποιΐα. Ήταν εργάτρια, εργαζόταν πολύ σκληρά, υπερέβαινε τις 9 ώρες καθημερινά. Όλοι την εκμεταλλευόντουσαν, όλοι την διέταζαν και αυτή υπήκουε άμεσα και με χαμόγελο. Στέλλα, εδώ, Στέλλα, εκεί. Ο ιδιοκτήτης-εργοδότης την αγαπούσε για την υπακοή της και την εργατικότητά της.

Για τους πιο πολλούς εργαζομένους ήταν «η Στέλλα η χαζή». Το πρόσωπό της έλαμπε, τα χείλη της ψέλλιζαν. Όταν την αφουγκραζόσουν άκουγες το «Δόξα σοι, ο Θεός».

Πολύ συχνά ο προϊστάμενος μας ανέθετε να διεκπεραιώσουμε από κοινού κάποια εργασία και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δεχθώ την καλωσύνη της, την αγάπη της. Θυμάμαι ότι μονίμως έλεγε την ευχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε το κεφαλάκι της προς τους ουρανούς. Τότε έλαμπε.

«Δόξα σοι, ο Θεός» άκουγες συχνά από το στόμα της.

Η Σοκολατοποιΐα αυτή έκανε διάφορα είδη σοκολατάκια. Τα δεύτερης κατηγορίας τα εξήγαγε σε χώρες της Αφρικής. Αυτό στενοχωρούσε την Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε που εργαζόμασταν στην συσκευασία μαζί, θυμάμαι την Στέλλα πάνω από τα κουτιά συγκεντρωμένη να εύχεται «για τα αραπάκια που θα έτρωγαν τα σοκολατάκια».

Σε οποιαδήποτε αδικία που συνέβαινε στο χώρο της εργασίας –μας «τρώγανε» μεροκάματα– δεν απαντούσε, δεν κατέκρινε, δεν αντιδρούσε. Εκείνη την περίοδο η Στέλλα ήταν για μένα ένα λιμανάκι θαλπωρής, εγώ αντιδρούσα σε κάθε αδικία. Εκείνη στα σχόλιά μου απαντούσε με ένα γέλιο, με μια λέξη «Α! Μηλίτσα». Δεν την θυμάμαι ποτέ να έβαλε ένα σοκολατάκι στο στόμα της (υπενθυμίζω ότι εργαζόμασταν σε εργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Αν και οι πιο πολλοί εργαζόμενοι την θεωρούσαν «χαζή», εντούτοις την σέβονταν και διερωτώντο πως κατόρθωνε να εργάζεται τόσο αποτελεσματικά.

Η Στέλλα δεν συμμετείχε σε συζητήσεις που κάναμε· ήταν μαζί μας, αλλά συγχρόνως μακριά από σχόλια, μακριά από περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, όταν την ρωτούσαν να πη τη γνώμη της, έκανε την παλαβή. Το είχα προσέξει ότι το έκανε επίτηδες. Για όλα τα του κόσμου ήταν τρελή, παλαβή, όταν όμως της ζητούσες βοήθεια στην εργασία, τα χεράκια της κινιόντουσαν με στοργή να βοηθήσουν, ει δυνατόν και να δουλέψουν για σένα.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωριστήκαμε. Την σεβόμουν τόσο που ποτέ δεν την ρώτησα για την προσωπική της ζωή. Από μόνη της μου είπε ότι καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι όλοι όσοι την γνώριζαν την χαρακτήριζαν λίαν επιεικώς «τρελή», ενώ εγώ ένιωθα ότι κάνουν λάθος. Η αλήθεια είναι ότι πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η Στελλίτσα ήθελε να την θεωρούν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε να είμαστε οι δυό μας και να μιλάμε φυσιολογικά και όταν πλησίαζε κάποιος άρχιζε και έλεγε άλλα αντί άλλων. Εμένα μου δημιουργούσε αίσθημα γαλήνης και με άφηναν αδιάφορη οι κρίσεις των άλλων.

Στο εργοστάσιο αυτό της Σοκολατοποιΐας εργάσθηκα για λίγο χρονικό διάστημα. Την Στελλίτσα την συναντούσα συχνά στους δρόμους και πάντα είχε στην καρδιά της, στα χείλη της την ευχή. Συνήθιζε να την λέη εκφώνως, αλλά πολύ σιγά. Που και που ερχόταν στο σπίτι μου. Εκείνη την εποχή κατοικούσε στο πλυσταριό μιας διώροφης κατοικίας.

Τα χρόνια πέρασαν, την έχασα, μα πάντα την θυμόμουν με μια γλυκειά ανάμνηση και νοσταλγία.

Μετά παντρεμμένη πια θα την συναντούσα στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Είχαμε πάει με τον άνδρα μου και θα διανυκτερεύαμε στην Μονή για την πρωϊνή Θεία Λειτουργία. Οι μοναχές με πολλή στοργή και ευγένεια μου ζήτησαν συγγνώμη, επειδή λόγω των οικοδομικών εργασιών δεν είχαν χώρο να με φιλοξενήσουν και αναγκαστικά έπρεπε να μοιραστώ το κελλί, όπου εφιλοξενείτο «μια ιδιόρρυθμη γυναίκα». Δέχθηκα. Με οδήγησαν στο κελλί, όπου με κατάπληξη διεπίστωσα ότι «η ιδιόρρυθμη γυναίκα» ήταν η στοργική μου Στελλίτσα, που είχα χρόνια να την ιδώ. Η χαρά μου δεν περιγράφεται. Μείναμε αγκαλιασμένες για αρκετή ώρα και ξαφνικά ακούω τις αδελφές να φωνάζουν: «Ελάτε, Γερόντισσα, να δήτε την Στελλίτσα με την Μηλίτσα αγκαλιά». Όλοι χαρήκαμε. Εκείνο το βράδυ η Στελλίτσα έκανε σαν παιδάκι από την χαρά της. Χτυπούσε παλαμάκια, γελούσε, σταυροκοπιόταν…

-Μηλίτσα μου, πολύ χάρηκα που παντρεύτηκες. Ξέρεις πολύ προσευχήθηκα για να παντρευτής. Χαίρομαι, χαίρομαι. Στενοχωριέμαι που υποφέρεις από τα ποδαράκια σου. Ξέρω έχεις πρόβλημα. Υπομονή, προσευχή. (Υπ’ όψιν ότι η Στελλίτσα δεν γνώριζε ότι μου είχε εμφανισθή ένα χρόνιο επώδυνο πρόβλημα υγείας στα πόδια μου). Ο άνδρας σου θ’ αλλάξη χώρο, μην ανησυχής, θα είναι καλύτερα. (Πράγματι, τελείως ξαφνικά, αναγκάσθηκε να μεταφέρη σε άλλο χώρο το κτηνιατρείο του).

Εκείνο το βράδυ ειπώθηκαν πολλά. Την άλλη μέρα και ενώ η Στέλλα ήταν μακριά, είπα στις αδελφές ο,τι είχα αντιληφθή γι’ αυτήν, ότι επρόκειτο για αγία ψυχή… Τήν επόμενη μέρα η Στέλλα έφυγε από το Μοναστήρι. Το κατάλαβε. Δεν ήθελε να την επαινής. Όταν αργότερα συναντηθήκαμε, με αυστηρό τρόπο με επέπληξε για το ότι την επαινώ. Ξαφνιάστηκα, γιατί μπροστά της δεν είχα πη τίποτε. Κι όμως το ήξερε…

Αργότερα, κάποια άλλη στιγμή, μου είχε πη: «Δεν αντέχω την τιμή που μου κάνει η Γερόντισσα. Να, κοίτα να δης· τελευταία με έβαλε να φάω μαζί τους· με τις αγίες ψυχές! Ποιά είμαι εγώ… Πω, πω, πω, Μηλίτσα!».

Για μεγάλο χρονικό διάστημα χάσαμε τα ίχνη της. Η Γερόντισσα μας τηλεφωνούσε και μας ρωτούσε αν την είδαμε. Εκείνο το διάστημα κατάλαβα ότι, αν θέλω να τη δω δεν πρέπει να μιλώ γι’ αυτήν.

Τώρα η Στελλίτσα ήταν άστεγη, από την εργασία της είχε συνταξιοδοτηθή με το πιο μικρό ποσό της σύνταξης του ΙΚΑ (411 ευρώ μηνιαίως), τα οποία μοίραζε σε φτωχούς, φυλακισμένους, στην Εξωτερική Ιεραποστολή κ.α. Τώρα πλέον ζούσε στα παγκάκια, στα υπόστεγα, στα ερημοκκλήσια, στις σκάλες, σε οικοδομές. Μου το εμπιστεύθηκε.

Κάτω από την πίεση της Γερόντισσας και τη δική μου, ήλθε κάποιες φορές, όταν έκανε βαρυχειμωνιά, και έμεινε κοντά μας. Ζητούσε να μείνη στο πιο ταπεινό μέρος του σπιτιού.

Θυμάμαι με πολλή νοσταλγία, όταν την φιλοξενούσαμε στο σπίτι επικρατούσε γαλήνη, φως, όλα ειρηνικά. Όταν στην παρέα μας ερχόταν ο άνδρας μου, η Στελλίτσα έφευγε και όταν της μιλούσε δεν τον κοιτούσε ποτέ. Χαρά της ήταν να τρώη αλάδωτες ντοματόσουπες. Συνέχεια δοξολογούσε τον Θεό και η ψυχή της ξεχείλιζε από ευγνωμοσύνη με ένα αδιάκοπο «σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ».

Πολλές φορές το βράδυ, προφασιζόμενη ότι είμαι κουρασμένη, της ζητούσα να κάνη αυτή το Απόδειπνο. Αδύνατον να περιγράψω τι συνέβαινε, όταν άρχιζε την προσευχή. Σιγά-σιγά αλλοιωνόταν η έκφρασή της, το προσωπάκι της φωτιζόταν, ξεχνιόταν στην δοξολογία του Θεού. Την άφηνα και πήγαινα για ύπνο.

Κάποια φορά, ενώ την σκεπτόμουν με συμπόνοια «πως γυρνάει σαν σπουργιτάκι στους δρόμους» ξαφνικά με κοιτάζει και μου λέει: -«Μη στενοχωριέσαι, θέλημα Θεού είναι να κοιμάμαι στα παγκάκια. Είμαι πολύ καλά, είμαι ευτυχισμένη. Ξέρεις εκεί στα παγκάκια ράβω και τα ρούχα μου. (Η Στέλλα ήταν και πολύ καλή ράπτρια). Να, το Πάσχα πέρασα πολύ ωραία. Το Μ. Σάββατο πήγα και πήρα λίγο αρνάκι, το έβαλα σε ένα ταψάκι από μπακλαβά, το έδωσα στο φούρνο και μου το έψησαν. Το έκρυψα στο παγκάκι και την άλλη μέρα έκανα Πάσχα στο παγκάκι μου, χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ο Ιερέας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο αυγό. Μη στενοχωριέσαι για μένα. Όχι, όχι, γιατί είμαι υπό την σκέπη της Παναγίας μας».

Μια άλλη φορά, όπως μου διηγήθηκε, πήγε και λούστηκε στην τουαλέτα των Ιατρείων του Δήμου. Την είδαν οι εργαζόμενοι και την επέπληξαν αυστηρά. Η Στέλλα δεν δέχθηκε την παρατήρηση λέγοντάς τους ότι δεν κλέβει τίποτα, ούτε νερό, ούτε σαπούνι, γιατί όλα αυτά τα έχει πληρώσει εισφορές στο ΙΚΑ ως εργαζόμενη. Τους μίλησε άσχημα και αυτοί κάλεσαν την Αστυνομία κι έτσι η Στέλλα οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα. Κάπως έτσι μου διηγήθηκε τον διάλογο με τον Διοικητή:

«Κύριε Διοικητά, συγχωρέστε με που σας κουράζω, αλλά ακούστε με, σας παρακαλώ. Είμαι άστεγη, δεν έχω τίποτα δικό μου. Να μόνο αυτό το βιβλιάριο ασθενείας του ΙΚΑ, που βεβαιώνει ότι έχω πληρώσει εισφορές. Τα Ιατρεία που λούστηκα είναι του ΙΚΑ, άρα ανήκουν και σε μένα. Όταν βρίσκομαι μέσα στο ΙΚΑ, νιώθω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Συγχωρέστε με».

Διοικητής: «Πήγαινε τώρα, αλλά την άλλη φορά που θα λουστής να προσέξης να μη σε δουν. Άντε στο καλό».

Έφυγε δοξάζοντας τον Θεό και ευγνωμονώντας τον Διοικητή.

Πολλά βράδια κοιμόταν σε σαλόνια Νοσοκομείων, καλύτερα να πούμε προσποιόταν ότι κοιμόταν, γιατί όταν ησύχαζε το Νοσοκομείο, έτρεχε κοντά σε μοναχικούς ασθενείς, που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους συνέτρεχε, αλλά, όταν καταλάβαινε ότι κάποιο τρίτο πρόσωπο την αντιλαμβανόταν, τότε άρχιζε τα «παλαβά» της.

Πολλά πρωϊνά πηγαίνοντας για την εργασία μου (γύρω στις 6,30-7π.μ.) την συναντούσα να βγαίνη από το Νοσοκομείο ΚΑΤ και στην επιμονή μου γιατί δεν έρχεται να κοιμηθή στο σπίτι μας μου ομολόγησε: Αγαπούσε πολύ τους Αγίους, τους θεωρούσε φίλους της, συγγενείς της, έτρεχε στην εορτή τους, στα πανηγύρια, χαιρόταν όταν μοίραζαν και φαγητό, όπως μου έλεγε. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους γύριζε σε διάφορα προσκυνήματα. Την Κυριακή των Μυροφόρων στο Μανταμάδο για την εορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, της Αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο κ.α. Ενδεικτικά αναφέρω το εξής: Μια φορά της Αγίας Παρασκευής πήγε στην Ναύπακτο και έκανε σαν μικρό παιδί, όπως μου το διηγήθηκε. Αγαπούσε τον Σεβασμιώτατο Ιερόθεο, τον θεωρούσε δικό της άνθρωπο, χαιρόταν που τον έβλεπε να χοροστατή με τα λαμπρά του άμφια και να μιλάη τόσο ωραία. Του είχε μεγάλο σεβασμό. Καμάρωνε πολύ που της είχε μιλήσει και της έδωσε την ευχή του στο μοναστήρι στο Ακραίφνιο. Τον χαιρόταν, όπως έλεγε.

Όλες οι διηγήσεις της Στελλίτσας ήταν για μένα απόλαυση, ξεκούραση. Έβλεπα μια μεγάλη γυναίκα να νιώθη και να εκφράζεται σαν μικρό παιδί.

Κάποτε είχαμε γιορτή στο σπίτι μας με αρκετούς καλεσμένους. Ξαφνικά ήλθε η Στελλίτσα. Κάθισε και ακριβώς δίπλα της εγώ. Μεταξύ των καλεσμένων και ένα ζευγάρι με πολλά προβλήματα, τα οποία γνώριζα. Η Στελλίτσα «στον κόσμο της» ψιθύριζε την ευχή και συγχρόνως πολύ χαμηλόφωνα έλεγε τι συμβαίνει με αυτό το ζευγάρι, τι φταίει, ενώ στους άλλους έλεγε άσχετα η τους χαμογελούσε. Πάντα όμως συγκεντρωμένη στην ευχή. Οι πιο πολλοί την θεώρησαν «παλαβή», άλλο που δεν ήθελε η Στέλλα, για να μην την καταλαβαίνουν.

Ήταν 12 Αυγούστου 2004, ήμουν στο γραφείο μου και εκείνη την ημέρα ήταν να ταξιδέψω για Λέσβο για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Από το πρωΐ βασανιζόμουν από μια ασήμαντη σκέψη, κοινώς είχα «κολλήσει». Δεν είχα ένα μπρελόκ να βάλω τα κλειδιά που θα άφηνα στους γείτονες να ποτίζουν τον κήπο. Ξαφνικά γύρω στο μεσημέρι ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Στελλίτσα, καταϊδρωμένη, κουρασμένη, ασθμαίνουσα και μου λέει: «Να, πάρτο. Ήμουν στην Ομόνοια και μου είπε να σπεύσω να σου φέρω το μπρελόκ». Τα έχασα. Στην ερώτηση ποιός της είπε να μου το φέρη στην αρχή ψέλλισε «η Παναγία», μετά άρχισε τα δυσνόητα, τα «παλαβά» της. Το μπρελόκ το είχε αγοράσει από το μοναστήρι και παρίστανε το γενέσιο της Παναγίας μας. Στην επιμονή μου να μείνη λίγο κοντά μου να ξεκουραστή, να πιή κάτι, να δροσιστή κάθισε στον καναπέ και άρχισε να μιλάη για τον εαυτό της. Και τότε μου είπε: «Μηλίτσα μου, εγώ θα πεθάνω στους δρόμους μόνη μου. Κανένας δεν θα το μάθη, κανείς, κανείς». Αυτό με πόνεσε πολύ και της είπα με απαίτηση: «Στελλίτσα μου, σε παρακαλώ θέλω να το μάθω. Θέλω να μάθω το φευγιό σου». Και την αγκάλιασα. Μετά από αυτό σταμάτησε να μιλάη για αρκετά λεπτά. Ξαφνικά με κοιτάζει με ένα στοργικό βλέμμα γεμάτο αγάπη και μου λέει: «Μηλίτσα μου, θα το μάθης, θα το μάθης».

Για τελευταία φορά έμεινε στο σπίτι μου τον Οκτώβριο του 2004. Τότε της πονούσε το πόδι και αναγκάσθηκε να περιορίση τις πεζοπορίες. Έτυχε τότε να χρειασθή να φιλοξενήσω κάποιο πρόσωπο που δυσκολευόταν από την παρουσία της και ιδιαίτερα από την βραδινή προσευχή, διότι έπεφτε για ύπνο νωρίς και σηκωνόταν αργά τη νύχτα και προσευχόταν ψάλλοντας δυνατά. Πολλές φορές ακούγαμε να επαναλαμβάνη το: «Ζη Κύριος ο Θεός».

Εν όψει αυτού του προβλήματος, λοιπόν, προσφέρθηκε μια φίλη μας, η Χρυσούλα, να της παραχωρήση ένα διαμερισματάκι, που ήταν άδειο μετά τον θάνατο των γονέων της. Χάρηκε που έμενε σε σπιτάκι κοντά σε ανθρώπους με αγάπη και κατανόηση, τώρα μάλιστα που δυσκολευόταν από τους πόνους των ποδιών της. Εκεί έμεινε μέχρι τον Μάϊο του 2005. Την 1η Ιουνίου 2005 η Χρυσούλα την είδε να φεύγη από το σπίτι. Από την ημέρα εκείνη χάθηκαν τα ίχνη της.

Αργότερα ανησυχήσαμε, αλλά επειδή συνήθιζε να εξαφανίζεται, πιστεύαμε ότι θα εμφανισθή. Κάθε τόσο επικοινωνούσαμε με την Γερόντισσα η Χρυσούλα και εγώ για να μάθουμε για την Στέλλα. Η Γερόντισσα έλεγε συνέχεια: «Ψάξτε να την βρήτε». Εμείς όμως πιστεύαμε ότι είχε φύγει για κάποιο ταξίδι και ότι θα επέστρεφε.

Μετά το Πάσχα του 2006 ένα βράδυ, πολύ αργά και ενώ η οικογένειά μου είχε αποκοιμηθή, ξάπλωσα κι εγώ και αποκοιμήθηκα αμέσως, πράγμα παράδοξο για μένα, και ξύπνησα αμέσως (το διεπίστωσα βλέποντας το ξυπνητήρι) από ένα δυνατό όνειρο: Είδα την Στελλίτσα κάτω από ένα ωραίο δένδρο, όρθια να ακουμπάη ελαφρά στον κορμό του, σε νεανική ηλικία, πανέμορφη, γλυκύτατη και με κοιτούσε με ένα βλέμμα γεμάτο απέραντη θαλπωρή. Ένιωσα την ψυχή μου να βγάζη μια ουρανομήκη κραυγή, που αισθανόμουν να μου ξεσχίζη το στέρνο: «Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου, Στελλίτσα μου…» Κι έτρεξα να την αγκαλιάσω, προτείνοντας τα χέρια μου, αλλά όταν έφτασα στο δένδρο εξαφανίστηκε και στην θέση της έκαιγε μια ολόλευκη πασχαλιάτικη λαμπάδα, που έχυνε γύρω ένα υπέροχο φως και η φλόγα της ανέβαινε ολόϊσα στον ουρανό. Αμέσως βλέπω στο χώμα, δίπλα στη λαμπάδα, ένα απόκομμα εφημερίδας που έδειχνε ένα εξαιρετικά κακοποιημένο σώμα σαν από τρομακτικό αυτοκινητικό δυστύχημα.

Ένα βαρύ μήνυμα κατέκλυσε το είναι μου: «Η Στέλλα πέθανε!». Ξύπνησα κυριευμένη από αμφιθυμία αισθημάτων: Χαρά μεγάλη από την παρουσία της Στέλλας και το φως της λαμπάδας και φόβο από την φωτογραφία της εφημερίδας. Ήθελα να ξυπνήσω τον Δημήτρη, τον άνδρα μου, να του πω για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι», όπως τη λέγαμε, όχι μόνον επειδή ζούσε «ως στρουθίον μονάζον επί δώματος», αλλά και επειδή το βάδισμά της θύμιζε σπουργίτι. Κάτι δυνατό όμως με απέτρεψε να τον ξυπνήσω. Την επομένη τηλεφώνησα στην Γερόντισσα και στην Χρυσούλα και τους είπα το όνειρο. Και οι δυό μου συνέστησαν να ψάξουμε για την Στέλλα. Από εκείνη την στιγμή άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση. Τροχαία, Νοσοκομεία, Στρατονομία, Νεκροτομεία….

Η Χρυσούλα έμαθε ότι στις 3 Ιουνίου 2005 και ώρα 6,10 μ.μ. κοντά στο σπίτι της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων. (Τα πουλιά δεν έχουν όνομα!). Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Όλη η έρευνα απέδειξε ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Στελλίτσα. Ενώ διέσχιζε τον δρόμο, την παρέσυρε ένα αυτοκίνητο με οδηγό αξιωματικό του στρατού, ο οποίος έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Την συνέθλιψε. Μόνο το προσωπάκι της ήταν ευδιάκριτο (όπως έδειξαν οι φωτογραφίες της Τροχαίας).

Η Στελλίτσα παρέμεινε μέχρι τις 18 Ιουνίου 2005 στο Νοσοκομείο «Ασκληπιείον» και μετά το πτώμα της μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσοκομείου, όπου παρέμεινε στα αζήτητα μέχρι τις 20 Ιουλίου 2005, οπότε και δόθηκε για ενταφιασμό. Το Γραφείο που την ενταφίασε μας πληροφόρησε ότι Νεκρώσιμη Ακολουθία δεν εψάλη, μόνο ένα Τρισάγιο επί του τάφου.

Πρέπει να τονισθή ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με την ανεύρεσή της, στην προσευχή μας της μιλούσαμε και της λέγαμε: «Εάν μας ακούς, εάν έχης παρρησία στο Θεό, οδήγησέ μας, βοήθησέ μας». Και πράγματι μας βοήθησε και φθάσαμε μέχρι τον χορταριασμένο «ανύπαρκτο» τάφο της, στην ανατολική άκρη του Νεκροταφείου του Ζωγράφου, με το νούμερο 8915.

Την ημέρα της αποδόσεως της εορτής του Πάσχα, ένα χρόνο μετά την κοίμησή της, εψάλη η Νεκρώσιμη Ακολουθία της Στέλλας, στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, όπου συνήθιζε να εκκλησιάζεται κατά την Πασχάλιο Περίοδο. Ο Ιερέας είπε για την Στέλλα: «Έκανε τα παλαβά της, αλλά έλεγε σωστά πράγματα και πάντα ερχόταν γεμάτη τρόφιμα για τους πτωχούς, πρόσφορο, λάδι, νάμα για την Θεία Λειτουργία… Μάλιστα έχει παραγγείλει να αγιογραφηθή η Αγία Μαρίνα στον Ναό μας…..».

Στις 3 Ιουνίου 2006 έγινε το ετήσιο μνημόσυνό της χοροστατούντος του λίαν προσφιλούς της Επισκόπου, π. Ιεροθέου, στο Μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου ( Οσίας Πελαγίας) στο Ακραίφνιο.

Σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις μου είπε: «Νιώθω γεμάτη από αυτή τη ζωή. Όλα μου τα έχει δώσει ο Κύριος. Μόνο μια επιθυμία μου δεν έχει εκπληρωθή: Ήθελα να βαπτίσω δυό παιδάκια, που να τους έδινα το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και της Παναγίας μας, αλλά κανείς δε με θέλησε για κουμπάρα». Όταν της πρότεινα ότι θα προσπαθήσω να βαπτίσω εγώ τα δυό παιδάκια στη θέση της και μάλιστα, όταν μεγαλώσουν θα τους μιλήσω για την «πραγματική νονά τους», καταχάρηκε και αναφώνησε: «Τώρα ησύχασα. Είμαι έτοιμη να φύγω».–

 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι κατά Χριστόν σαλοί ανήκαν σε μια κατηγορία ανθρώπων που αποφάσιζαν να ακολουθήσουν μια δύσκολη οδό. Ζώντες στις πόλεις, προσεποιούντο τον τρελλό. Έκαναν πράξεις που θα έκανε ένας τρελλός, αλλά όμως οι πράξεις αυτές είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο. Οι κατά Χριστόν σαλοί είχαν σε ύψιστο βαθμό νοερά ενέργεια, είχαν ακόμη σώας τας φρένας, διάλεγαν όμως έναν σκληρό δρόμο και τρόπο ζωής…..

Η ζωή των κατά Χριστόν σαλών ήταν μια τελεία, ίσως και ακραία εφαρμογή της μωρίας κατά Χριστόν, που είναι η πεμπτουσία όλου του πνεύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπορούν, βέβαια, όλοι να παριστάνουν τον κατά Χριστόν σαλό, όπως το είδαμε προηγουμένως, γιατί αυτό είναι ένα ιδιαιτερο χάρισμα και μια ιδιαίτερη ευλογία του Θεού, αλλά όλοι μπορούν να βιώσουν την κατά Χριστόν σαλότητα σε μετριότερη μορφή και ανάλογη προσαρμογή. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από το ότι η ζωή που έχει η Εκκλησία, ζωή της αγάπης, της πίστεως, της εγκρατείας αποβλέπει και εμπνέεται από ένα άλλο πολίτευμα, που είναι σαφώς αντίθετο από τα ανθρώπινα πολιτεύματα. Όλη αυτή η ζωή που έχει η Εκκλησία δεν μπορεί να γίνη εύκολα αντιληπτή από τους ανθρώπους, που κέντρο τους έχουν την λογική και τις αισθήσεις. Η χριστιανική ζωή, χωρίς να καταργή την λογική και τις αισθήσεις, κινείται πέρα από αυτές.

της Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικού-Υπαλλήλου Υπ. Εργασίας

Πηγή

38 σκέψεις σχετικά με το “Στέλλα, το σπουργιτάκι του Θεού

  • Αύγουστος 2, 2009, 12:32 μμ
    Permalink

    ευχαριστούμε μηλίτσα για τον κόπο που έκανες να μας μεταφέρεις την ιστορία της στέλλας. να εύχεσαι να αποκτήσουμε λίγη από αυτή την αγάπη που δεν ζητά τα εαυτής. να σαι καλά .

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 2, 2009, 5:55 μμ
    Permalink

    H μακαριστή Γερόντισσα Φωτεινή μου είχε μιλήσει με ιδιαίτερα μεγάλη αγάπη για τη Στελλίτσα! Ευχαριστώ πάρα πολύ τη Μηλίτσα που μετέφερε τη ζωή της, είναι μεγάλη ωφέλεια για κάθε αναγνώστη η ζωή της Στελλίτσας!

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 2, 2009, 6:09 μμ
    Permalink

    Σ’ ευχαριστώ κι εγώ κυρία Μηλίτσα. Να ‘σαι καλά.
    Σ’ ευχαριστώ

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 3, 2009, 6:28 πμ
    Permalink

    πολύ συγκινητική η ιστορία! Ευχαριστώ που τη μοιράστηκες μαζί μας! Μακάρι ο Θεός να την αναπαύει!

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 3, 2009, 8:42 πμ
    Permalink

    Ευχαριστούμε πολύ κ. Μηλίτσα! Ο Θεός να σας ευλογεί και η φίλη σας η Στέλλα να μας βοηθά όλους, με τις προσευχές της~` Αιωνία της η μνήμη! Αμήν!

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 3, 2009, 12:43 μμ
    Permalink

    Ευχαριστούμε πολύ κ.Μηλίτσα!
    Ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις που ακούμε καθημερινά, σήμερα μας ανακοινώσατε τη σπουδαιότερη:
    την ύπαρξη μιας ακόμη ψυχής που αγίασε στις μέρες μας, ανάμεσά μας.
    Δε φαντάζεστε πόση χαρά μας δώσατε!
    Την ευχή της να έχουμε!

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 4, 2009, 12:34 πμ
    Permalink

    ευχαριστούμε θερμότατα!

    Ζη Κύριος Ο Θεός!

    Σχολιάστε
  • Αύγουστος 7, 2009, 5:11 μμ
    Permalink

    Πόσο ανάπαυση βρήκα αδέλφια σε αυτή την ανάγνωση. Πόσο απλή είναι η ζωή των αγίων. Να μας δίνει φωτίσει ο Θεός να αποκτήσουμε αυτή την αγία απλότητα.

    Ο Θεός φωτίζει και τους αγιογράφους. πόσο απλή και ουσιαστική ήταν αυτή η ανάγνωση…

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 1, 2009, 9:00 πμ
    Permalink

    Δρόσισες τη ψυχή μας! Σ’ευχαριστώ!

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 7, 2009, 11:00 μμ
    Permalink

    Κάποτε η Βικτωρία Νταγκουνάκη παρουσίασε στην εκπομπή της θέματα σχετικά με τους αγίους γέροντες της εποχής μας, τα θαύματα που συμβαίνουν στα πλαίσια της Εκκλησίας κ.λ.π. («Ενοείται» ότι έκτοτε εξαφανίστηκε από την τηλεόραση). Σε μία από τις εκπομπές της αυτές έκανε λόγο για τον «Άγιο της διπλανής πόρτας. Μπορεί να ζούμε κοντά, ακόμη και δίπλα σε έναν άγιο και να μην το μάθουμε ποτέ σ’ αυτή τη ζωή. Πόσοι ήξεραν για τον Γέροντα Πορφύριο όταν ήταν στην Πολυκλινική? Ελάχιστοι. Αλλά τουλάχιστον αυτοί που τον γνώριζαν καταλάβαιναν την αγιότητά του. Υπάρχουν όμως ο Θεός ξέρει πόσες περιπτώσες αγίων που δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Δεν είναι μόνο οι δια Χριστόν σαλοί. Μπορεί ο άνθρωπος κυριολεκτικά της διπλανής πόρτας να είναι ένας άγιος του Θεού. Μπορεί να έχει την οικογένειά του (η τής), το σπίτι του, τη δουλειά του και όλα τα σχετικά με τις μέριμνες και τις φροντίδες τους. Φαινομενικά είναι όπως όλοι, δεν διαφέρει σε τίποτε από τους άλλους (σε μικότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και σκοπίμως για να μην γίνει αντιληπτή η αρετή του). Αν σου πουν ότι ο τάδε είναι άγιος θα γελάσεις, θα πεις «μπορεί να είναι καλός άνθρωπος μα όχι και άγιος! Είναι όπως όλοι, έχει την οικογένειά του, τη δουλειά του κ.λ.π.» Κι όμως «το Πνεύμα όπου θέλει πνει και ουκ οίδες πόθεν έρχεται ή που υπάγει». Αν αυτά που γράφω φαίνονται υπερβολικά επιτρέψτε μου να πω ότι στηρίζονται σε κάποιο βαθμό σε προσωπική μου εμπειρία. Αυτοί οι άγνωστοι άγιοι κρατούν τον κόσμο με τις προσευχές τους. Ο Θεός να μας ελεήσει με τις πρεσβείες πάντων των αγίων του, των εν τω ουρανώ και των επί της γης. Αμήν

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 9, 2009, 2:09 μμ
    Permalink

    ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΡΟΣΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΛΙΤΣΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΡΩ ΜΑΣ.ΑΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΟΥ! ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΗΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙς ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΟΥ!

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 9, 2009, 3:18 μμ
    Permalink

    Γεια σου φιλε Γιωργο,

    ειναι παραξενο και τελικα θλιβερο που απο το φως και το ξεκαθαρο βρεθηκες στο σκοταδι και στο (ανοητο) μυστηριακο. Για πες μου (ας ελπισουμε οτι δεν θα μου πεις τα γνωστα κοινοτοπα) τι σε εκανε να απευθυνθεις και κει. Θα θελα να μαθω, ετσι για την ιστορια.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 9, 2009, 3:51 μμ
    Permalink

    Και πριν το κανεις αυτο φιλε Γιωργο, ριξε μια ματια στη μια απο τις 100+ θρησκειες που πιστευεις. Αυτη τη φορα πιο προσεκτικα:

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 20, 2009, 6:16 μμ
    Permalink

    Eυχαριστουμε.
    Να εχουμε την ευχη της.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 23, 2009, 12:26 πμ
    Permalink

    καλη μου μηλιτσα,μου εχεις μηλισει για τη στελιτσα πριν ενα χρονο..και σημερα,ο θεος θελησε να μαθω ακριβως την ιστορια της, αλλα και για μια ακομα φορα να νιωσω την βαθια αγαπη που δειχνεις για τους ανθρωπους..αυτους τους αγγελους της διπλανης πορτας…
    μιλωντας στο τηλ. το πρωι πηρα μεγαλη χαρα που σ’ακουσα παλι…οπως και συ, με τα ευχαριστα νεα μου!!
    πριν μπω στο internet παρακαλεσα το θεο να μου δωσει ενα σημα…η κατι….μια αισθηση οτι θα πανε ολα καλα,για καποια δυσαρεστα που εμαθα και ανησυχισα πολυ.. και εκει λοιπον που ψαχναμε με την κορη μου για μια εργασια για το σχολειο της πεσαμε…πανω στη στελιτσα….!!!
    καθε στιγμη η θαυμαστη παρουσια του θεου ειναι διπλα μας, αρκει να το ζητησουμε.. μεσα απο την ιστορια της στελιτσας πηρα την απαντηση…… μηλιτσα μου ας εχουμε την ευχη της!!!!

    Σχολιάστε
  • Νοέμβριος 13, 2009, 11:30 μμ
    Permalink

    Κ. Μηλίτσα σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μας όλα αυτά που ζήσατε με τον επίγειο Άγγελο που ονομαζόταν Στελλίτσα! Το παράδειγμα και οι προσευχές της ας μας συνοδεύουν πάντα και να πρεσβεύει για όλους εμάς στον Κύριο. Τέτοια πρότυπα πρέπει να προβάλλονται και όχι αυτά που μας κατακλύζουν!!!

    Σχολιάστε
  • Δεκέμβριος 10, 2009, 7:46 πμ
    Permalink

    Πολλές φορές στη χριστιανική ζωή μας και ιδιαίτερα στην απάνθρωπη και ψεύτικη σύγχρονη ζωή μας του εξελιγμένου δυτικού πολιτισμού δεν ήμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την αγιότητα… τη θεωρούμε μωρία. Ακόμη και οι μοναχοί και οι ιερείς που είναι εξασκημένοι στο να διαβάζουν ή να εμπειρίζονται τέτοιες περιπτώσεις σαλότητας, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν και να δεχθούν… Πόσο μάλλον για μας, τους απλούς, τους αμαρτωλότατους πιστούς. Ο Κύριος να μας συγχωρέσει για την υποκρισία και την έλλειψη διάκρισης που μας διακρίνει που δηλώνουν ότι τελικά, δεν έχουμε αληθινή, γνήσια σχέση με Το Πρόσωπό Του, που δεν τον γνωρίζουμε Ποιός είναι πραγματικά…

    Σχολιάστε
  • Δεκέμβριος 30, 2009, 4:31 μμ
    Permalink

    Πραγματικά σε ευχαριστώ για την αφήγηση σου.
    Τέτοιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι.
    Εύχομαι οι ευχές της να μας συνοδεύουν στον αγώνα μας και ο Θεός να μας ελεήση.

    Σχολιάστε
  • Δεκέμβριος 31, 2009, 12:45 πμ
    Permalink

    Θα ‘θελα να ‘ξερω.. Είναι αληθινή ιστορία;;?;

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 16, 2010, 4:24 μμ
    Permalink

    Χίλια ευχαριστώ!!! Χίλια ευχαριστώ!!!
    Ζει Κύριος ο Θεός!!!

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 16, 2010, 8:42 μμ
    Permalink

    ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ!
    ΕΚ ΒΑΘΟΥΣ ΨΥΧΗΣ….ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ+
    ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΝΑ Σ ΑΝΤΑΜΟΙΨΕΙ,ΑΔΕΛΦΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΜΗΛΙΤΣΑ,ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΙΤΣΑΣ…ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΣ ΕΔΩ,ΜΕΣΑ.
    ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.

    ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ+

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 16, 2010, 8:43 μμ
    Permalink

    Μακάρι τούτες τις Άγιες Μέρες να είναι ο Θεός και η Παναγιά
    στο πλάι όλων μας. Να μας συντροφεύουν στο δύσκολο μονοπάτι της πνευματικής αναζήτησης και της αυτογνωσίας.
    Να καθαρίσουν τα μάτια της ψυχής μας για να μπορέσουμε να
    »δούμε» λίγο φως μέσα μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να »βλέπουμε» τέτοιους ανθρώπους γύρω μας.Καλή Σαρακοστή σε όλους..

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 24, 2010, 2:24 μμ
    Permalink

    ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ FREEDOM OF MIND
    ΛΙΓΟ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ.
    Έριξα πολύ προσεχτική ματιά στο youtube που μου πρότεινες, για τις 100+1 θρησκείες που πιστεύω (κατα την δική σου άποψη) και θα ήθελα να σου πώ τα εξής:
    Είναι λάθος να κατατάσεις την πίστη σε θρησκείες. Η πίστη μου είναι σε έναν Θεό ζωντανό προσωπικό. Σε έναν Θεό που με την θυσία Του πάνω στο σταυρό μου παρέχει την σωτηρία. Δεν με υποχρεώνει να Τον πιστέψω, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», μας λέει. Αλλά με το να ζείς μαζί Του, αποκτά πραγματικό νόημα η ζωή σου.Αν έχεις να μου προτείνεις κάτι καλύτερο απο τον Χριστό να το ακούσω. Εξυπακούεται ότι θα το έχεις δοκιμάσει και θα μπορέσεις να με πείσεις. Πάντως εγώ δεν θέλω να σε πείσω να ακολουθήσεις τον Χριστό. Άλλοστε μή νομίζεις οτι σε έχει Αυτός ανάγκη! Μου κάνει όμως εντύπωση ότι, ενώ Τον απορρίπτεις, σύμφωνα πάντα με αυτά που γράφεις, τριγυρνάς σε ιστοσελίδες στις οποίες συμμετέχουν άνθρωποι που πιστεύουν! Ή είσαι πολύ εγωϊστής και νομίζεις ότι κατέχεις την αλήθεια της άκρας απιστίας και θα σώσεις εμάς τους αφελείς, ή θέλεις να πιστέψεις και κάποιος άλλος σε εμποδίζει. Εν πάσει περιπτώσει δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις ζητώντας απευθείας απο Τον Θεό να σου δείξει τον δρόμο Του. Όσο για μένα, σε καταλαβαίνω, γιατί πριν πολλά χρόνια, με τον εγωϊσμό του μαθηματικού μιαλού μου νόμιζα ότι όλα μπορώ να τα λύσω , μέχρι που έπιασα πάτο και ζήτησα το έλεος του Θεού. Την αποκάλυψή Του στη ζωή μου, θα χρειαζόντουσαν ημέρες για να σου την περιγράψω. Πάντως ήμουν αρκετά θρασύς απέναντί Του όταν Του είπα :» δείξε μου ότι υπάρχεις και εγώ θα σε ακολουθήσω» Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο αλλά θα σου πρότεινα να μιλήσεις με ειλικρίνεια απευθείας ο ίδιος με Τον Χριστό μας. Για να βρείς απαντήσεις στα ερωτήματά σου και να γαληνέψει η ψυχούλα σου.
    Χριστός Ανέστη!
    Ασημακόπουλος Γεώργιος
    Μαθηματικός – Θεολόγος

    Υ.Γ. ‘Οσο για το video που με παρέπεμψες, είναι φτιαγμένο με ανακριβή στοιχεία και θυμίζει παραμορφωτικό καθρέφτη που δεν δίνει την αληθινή εικόνα. Θα σε συμβούλευα να διαβάσεις την Καινή Διαθήκη με διάθεση να δείς την Αλήθεια και όχι να αποδείξεις κάτι που a priori έχεις αποδεχτεί χωρίς να το ερευνήσεις.

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 24, 2010, 10:48 μμ
    Permalink

    «Έριξα πολύ προσεχτική ματιά στο youtube που μου πρότεινες, για τις 100+1 θρησκείες που πιστεύω (κατα την δική σου άποψη)»

    Μα….ειναι φιλε μου…ειναι. Ο καθενας παρουσιαζει το δικο του δρομο για τη «λυτρωση». Και ομως δεν μπορεις να το αρνηθεις αυτο. Μη φοβασαι. Εισαι ενας απο τους τοσους. Στην ουσια δε διαφερεις.

    «Είναι λάθος να κατατάσεις την πίστη σε θρησκείες. Η πίστη μου είναι σε έναν Θεό ζωντανό προσωπικό. Σε έναν Θεό που με την θυσία Του πάνω στο σταυρό μου παρέχει την σωτηρία. Δεν με υποχρεώνει να Τον πιστέψω, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», μας λέει. Αλλά με το να ζείς μαζί Του, αποκτά πραγματικό νόημα η ζωή σου.Αν έχεις να μου προτείνεις κάτι καλύτερο απο τον Χριστό να το ακούσω. Εξυπακούεται ότι θα το έχεις δοκιμάσει και θα μπορέσεις να με πείσεις. Πάντως εγώ δεν θέλω να σε πείσω να ακολουθήσεις τον Χριστό.»

    Α, ναι; Νομιζεις οτι σου προσφερει ελευθερια; Ακου λοιπον:
    στην ουσια ο θεος σου σου λεει το εξης, «ξερεις κατι, ακολουθησε με και θα περασεις υπεροχα. Θα αναπτερωθει το ειναι σου κλπ κλπ. Αν ομως επιλεξεις τον αλλο δρομο…..θα υποφερεις! ΘΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ! ΘΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!! ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ! Παρολα αυτα εγω σ’ αγαπαω.»
    Λιγο μαφια και Αλ Καπονε δεν σου θυμιζει αυτο; Φυγε απο τη φαμιλια και…. Πιστευεις οτι πραγματικα αξιζει αυτο; Αν κανεις ενα πολυ σοβαρο λαθος ο θεος θα σε λιωσει και θα σε τιμωρησει σκληρα αργα ή γρηγορα. Εγω/εσυ/ολοι δεν θα το κανω.

    «Μου κάνει όμως εντύπωση ότι, ενώ Τον απορρίπτεις, σύμφωνα πάντα με αυτά που γράφεις, τριγυρνάς σε ιστοσελίδες στις οποίες συμμετέχουν άνθρωποι που πιστεύουν! Ή είσαι πολύ εγωϊστής και νομίζεις ότι κατέχεις την αλήθεια της άκρας απιστίας και θα σώσεις εμάς τους αφελείς, ή θέλεις να πιστέψεις και κάποιος άλλος σε εμποδίζει. Εν πάσει περιπτώσει δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις ζητώντας απευθείας απο Τον Θεό να σου δείξει τον δρόμο Του.»

    Μπα δεν ειμαι τπτ απ’ αυτα που λες. Απλα σας «μελεταω» και βλεπω στο προσωπο σας τον εαυτο πριν καμποσα χρονια…..και λυπαμαι. Αλλα και εκνευριζομαι. Δεν μπορω να καταλαβω τι πιστευα (εστω και λιγο) αυτα τα χρονια. Αλλα αν η μανα ειναι θρησκα… 🙂
    Αλλα γα πες μου. Τι κανεις ΕΣΥ σαν ΠΙΣΤΟΣ σ’ ενα τετοιο μερος. Ε; Προσπαθεις να αποδειξεις κατι στον εαυτο σου; Σας εχω καταλαβει τι κουμασια ειστε. Αλληλοκαλυπτεστε και «εμπνεεστε» ο ενας απο τον αλλον. Θλιβερο.
    Και θα σου πω και κατι ακομα. Εγωιστης δεν ειμαι εγω αλλα εσεις. Εσεις που μπας και καλα προσπαθειτε να αποδειξετε οτι σε ενα ολοκληρο αχανες συμπαν υπαρχουμε μονο εμεις…οι «ξεχωριστοι». Μα καλα για σκεψου. Τοση φυρα για τοσους λιγους νοματαιους. Σκεψου λιγο.

    «Όσο για μένα, σε καταλαβαίνω, γιατί πριν πολλά χρόνια, με τον εγωϊσμό του μαθηματικού μιαλού μου νόμιζα ότι όλα μπορώ να τα λύσω , μέχρι που έπιασα πάτο και ζήτησα το έλεος του Θεού. Την αποκάλυψή Του στη ζωή μου, θα χρειαζόντουσαν ημέρες για να σου την περιγράψω. Πάντως ήμουν αρκετά θρασύς απέναντί Του όταν Του είπα :» δείξε μου ότι υπάρχεις και εγώ θα σε ακολουθήσω» Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο αλλά θα σου πρότεινα να μιλήσεις με ειλικρίνεια απευθείας ο ίδιος με Τον Χριστό μας. Για να βρείς απαντήσεις στα ερωτήματά σου και να γαληνέψει η ψυχούλα σου.»

    Τί ειδους πατο; Χα! Και τι ειδους «αποκαλυψη». Εχεις καταλαβει οτι η θρησκεια διαιρει τους ανθρωπους; Μα κοιταξτε επιτελους γυρω σας! Δεν βλεπετε οτι ξεφυτρωνουν συνεχεια νεες θρησκειες και παρακλαδια. Δεν βλεπετε τους πολεμους; Για πια αποκαλυψη μου μιλας; Της φρικης;
    Και οσο για τη παροτρυνση σου για το chat με το Jesus θα σου απαντησω με το ωραιο: «You speak to God, you’re religious. God speaks to you, you are phychotic».
    Και κατι ακομα. Δεν ειναι ντροπη ουτε θρασυτητα να ζητας μια απαντηση. Η θρησκεια δεν προσφερει απαντησεις. Μαλλον μπερδευει το πραγματα φιλε μου. Ντροπη ειναι λοιπον, για σενα, το να θυσιαζεις τη λογικη και τη κριση σου στο βωμο του ανεξηγητου και του φοβου. Να φοβασαι να ορθωσεις αναστημα οπως εχω κανει πχ εγω. «Αυτο» ειναι ντροπη. Να σε κανει η θρησκεια σου ενδομυχα να μη μπορεις να αναπτυξεις τις σκεψεις σου.

    «Υ.Γ. ‘Οσο για το video που με παρέπεμψες, είναι φτιαγμένο με ανακριβή στοιχεία και θυμίζει παραμορφωτικό καθρέφτη που δεν δίνει την αληθινή εικόνα. Θα σε συμβούλευα να διαβάσεις την Καινή Διαθήκη με διάθεση να δείς την Αλήθεια και όχι να αποδείξεις κάτι που a priori έχεις αποδεχτεί χωρίς να το ερευνήσεις.»

    Καλα, καλα. Θα σου συστησω ενα βιβλιο «Η περι Θεου Αυταπατη» του εξελικτικου βιολογου Richard Dawkins. Μπορει να σε βοηθησει να ξεκαθαρησεις το νεφος μυστικισμου που υπαρχει στο μυαλο σου.

    Adios amigos!

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 25, 2010, 12:02 μμ
    Permalink

    προς ΦΡΗ-ΔΗΘΕΝ-ΜΑΗΝΤ…
    ΠΟΙΟΣ ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΒΡΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ?
    ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΠΟΥΛΑΣ?
    ΑΝ ΒΑΛΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΕΙΣ?
    ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ…ΑΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΒΙΑΣΕΙΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΨΥΧΗ,ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ -ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΑ?
    ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ?
    Σ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΑΓΑΠΗ? Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΟΥ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΕΙ?
    ΤΗΝ ΑΚΟΥΣ?
    ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΟΥ ΤΗ…
    ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΑΣ ΑΣΧΗΜΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ κουμασια ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΣ?
    ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ΛΕΣ ΚΑΙ Adios amigos.
    KSEREIS TI SHMAINEI A-DIOS?
    A DIOS=STO THEO
    DHLADH-EYXH=NA PAS/PATE STO THEO.
    KAI AMIGOS=FILOI…
    H LANTHANOUSA GLWSSA THN ALH8EIA LEGEI….
    ANTIDRASTIKE!!!!!!
    THINK…..
    H TRELLLLH…

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 27, 2010, 2:15 μμ
    Permalink

    Αγαπητέ φίλε
    δεν θα σου απαντήσω σε όσα λες,γιατί κατάλαβα πως δεν αναζητάς τίποτα. Τα ξέρεις όλα, έχεις άποψη για όλα, εκνευρίζεσαι με αυτά που πιστεύουμε εμείς οι αφελείς και απο το ανάστημα που έχεις ορθώσει και είσαι τόσο ψηλά δεν μπορείς να καταλάβεις εμάς τους πτωχούς «τω πνεύματι».
    Απο όσα αναφέρεις καταλαβαίνω πως ποτέ δεν πίστευες,ούτε λίγο που λες, αλλά δεν έχει σημασία. Αν εσύ νοιώθεις καλά, μείνε εκεί που είσαι. Στη σορεία των εξυπνάκηδων που τους βολεύει να μην υπάρχει Θεός γιατί έτσι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν, χωρίς να δώσουν ποτέ λόγο για τις πράξεις τους. Σε διαβεβαιώ όμως ότι υπάρχει και κάποια μέρα θα το καταλάβεις, θέλεις δεν θέλεις! Ανήκεις σε αυτούς που ανοήτως πιστεύουν ότι υπάρχει «αίτιον » χωρίς «αιτιατόν» αλλά αυτή είναι η επιλογή σου, γιατί είσαι ελεύθερος.
    Όμως να σε ρωτήσω κάτι: Γιατί αλήθεια τόσο μένος κατά των Χριστιανών; Αφού εμείς νοιώθουμε ωραία και γαλήνια ζώντας κοντά στο Χριστό μας, εσύ γιατί ταράζεσαι αφού είσαι σε ανώτερο επίπεδο; Μείνε στο θρόνο του εγωϊσμού σου που φαίνεται να τον απολαμβάνεις (προσωρινά ) και όταν κάποτε κατρακυλήσεις θα καταλάβεις τί είναι πάτος. Μέχρι τότε σου εύχομαι να ηρεμήσεις,να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου ακόμη και όταν διαφωνείς μαζί τους,να μην είσαι κάθετος και δογματικός σε πράγματα που ξεπερνούν το πεπερασμένο μιαλό σου και κλείνοντας θα σου πω ότι και για σένα σταυρώθηκε ο Χριστός και σε περιμένει…αν Τον θέλεις.
    Σου θυμίζω ότι
    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 27, 2010, 4:09 μμ
    Permalink

    ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ_+
    ΑΝΩΝΥΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ-Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ αντιΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΟΧΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ,Η ΣΩΤΗΡΙΑ,Η ΖΩΗ,ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ….
    ΚΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΨΕΜΑ
    ΚΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ
    ΝΙΚΑΕΙ Η ΖΩΗ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
    ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
    ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΑΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
    ΜΗΝ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΛΟΙΠΟΝ,γιατι τοσο μενος κατα των Χριστιανων….
    ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΛΥΣΑΞΕΙ…
    ΑΠΛΑ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ,ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ..ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙ ΚΑΙ ΚΕΙΝΟΣ
    ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ-ΑΝΕΚΑΘΕΝ
    ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΘΑΡΓΟ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ…
    ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ
    ΚΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ.
    +ΑΜΗΝ
    ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ.
    ΑΣ ΑΓΑΠΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ…
    ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ.+.

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 27, 2010, 10:05 μμ
    Permalink

    Τι ωραια διηγηση
    Σε ευχαριστωπαρα πολυ…
    Την ευχη τηs να εχομαι

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 28, 2010, 1:44 μμ
    Permalink

    Αγαπητέ φίλε reedom of mind
    δεν θα σου απαντήσω σε όσα λες,γιατί κατάλαβα πως δεν αναζητάς τίποτα. Τα ξέρεις όλα, έχεις άποψη για όλα, εκνευρίζεσαι με αυτά που πιστεύουμε εμείς οι αφελείς και απο το ανάστημα που έχεις ορθώσει και είσαι τόσο ψηλά δεν μπορείς να καταλάβεις εμάς τους πτωχούς «τω πνεύματι».
    Απο όσα αναφέρεις καταλαβαίνω πως ποτέ δεν πίστευες,ούτε λίγο που λες, αλλά δεν έχει σημασία. Αν εσύ νοιώθεις καλά, μείνε εκεί που είσαι. Στη σορεία των εξυπνάκηδων που τους βολεύει να μην υπάρχει Θεός γιατί έτσι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν, χωρίς να δώσουν ποτέ λόγο για τις πράξεις τους. Σε διαβεβαιώ όμως ότι υπάρχει και κάποια μέρα θα το καταλάβεις, θέλεις δεν θέλεις! Ανήκεις σε αυτούς που ανοήτως πιστεύουν ότι υπάρχει «αίτιον » χωρίς «αιτιατόν» αλλά αυτή είναι η επιλογή σου, γιατί είσαι ελεύθερος.
    Όμως να σε ρωτήσω κάτι: Γιατί αλήθεια τόσο μένος κατά των Χριστιανών; Αφού εμείς νοιώθουμε ωραία και γαλήνια ζώντας κοντά στο Χριστό μας, εσύ γιατί ταράζεσαι αφού είσαι σε ανώτερο επίπεδο; Μείνε στο θρόνο του εγωϊσμού σου που φαίνεται να τον απολαμβάνεις (προσωρινά ) και όταν κάποτε κατρακυλήσεις θα καταλάβεις τί είναι πάτος. Μέχρι τότε σου εύχομαι να ηρεμήσεις,να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου ακόμη και όταν διαφωνείς μαζί τους,να μην είσαι κάθετος και δογματικός σε πράγματα που ξεπερνούν το πεπερασμένο μιαλό σου και κλείνοντας θα σου πω ότι και για σένα σταυρώθηκε ο Χριστός και σε περιμένει…αν Τον θέλεις.
    Σου θυμίζω ότι
    ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

    Σχολιάστε
  • Pingback:Στέλλα, το σπουργιτάκι του Θεού « Ηλιαχτιδα

  • Νοέμβριος 19, 2010, 1:16 πμ
    Permalink

    ευχαριστουμε για την ωραια ιστορια. Συγκινήθηκα.
    Ο θεος ειναι πανταχου παρων. Ακομα και στις δύσκολες αυτες εποχες υπαρχουν ζωντανα παραδειγματα αγιων.
    δοξα τω θεω.

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 21, 2013, 2:37 μμ
    Permalink

    Διάβασα και εγώ την ιστορία της Στέλλας.
    Την γνώριζαν οι δικοί μου, (ήταν Νεοκόροι σε κάποια εκκλησία όπου πήγενε η Στέλλα και τους βοηθούσε).
    όλοι την νομίζαν τρελλή και παλαβή, που να ήξεραν ότι περιφερόταν ένας άγγελος ανάμεσα τους που θα είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
    Η ψυχή της να αναπαύται, να κάνει και για΄μας καμιά προσευχή να μας ελεεί ο Θεός και να γίνουμε και εμείς σαν την ταπεινή και γλυκιά μας Στέλλα.

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 29, 2013, 8:09 μμ
    Permalink

    εδώ και 4 χρόνια διαβαζω το μυρωμένω συναξάρι τη οσιοτάτης αυτής ψυχής και καθε φορά νομίζω ότι είναι
    είναι η πρώτη. Η κα Μηλιτσα να έχει την ευχή της και εμείς την παρηγοριά της. Πατρικιος ναυαγός.

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Ανώνυμος Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.
    - Anonymous
  • Αρέσει σε %d bloggers: