Όχι απλά γονείς, αλλά χριστιανοί γονείς

Ἀναστάσιος Μυρίλλας

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλοι μας ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε καθημερινῶς νὰ γίνονται σέ ὅλον τὸν κόσμο φοβερὰ καὶ τρομερὰ ἐγκλήματα. Κάθε χρόνο ποὺ περνάει, τὸ αἷμα καὶ ἡ βία αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο ἐνῶ τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ εἶναι πὼς πάρα πολλὲς φορὲς οἱ δράστες εἶναι ἀπὸ ἔφηβοι ἕως καὶ πολὺ νέοι ἐνήλικες. Ὅταν δείχνουν τὶς φωτογραφίες τους στὴν τηλεόραση, ἀκοῦς τοὺς γύρω σου νὰ διερωτῶνται «μὰ αὐτὸ τὸ παλικαράκι ἔκανε ἕνα τέτοιο ἔγκλημα;». Καὶ πράγματι, σὲ καμμία περίπτωση δὲν σοῦ πάει τὸ μυαλὸ ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ βλέπεις σκότωσε, βασάνισε, βίασε κ.ἄ. Καὶ συνεχῶς ἀναρωτιέται κανεὶς γιατί γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε χειρότερος ἀπὸ τὰ ζῶα; Γιατί τόση διαστροφὴ κι ἀνωμαλία στὴν ἐποχή μας;

Πρὶν ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸ νησί μου, ποὺ πηγαίνουμε κάθε καλοκαῖρι, εἶχε ἀνοίξει ἕνα βίντεο κλάμπ. Ἕνα πρωὶ ποὺ πῆγα γιὰ νὰ ἀγοράσω ἕνα φίλμ, ἦταν μέσα μία μητέρα μὲ τὸ γιό της, ὁ ὁποῖος ἦταν δὲν ἦταν ἐννέα ἐτῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πῆγα στὸν ὑπάλληλο καὶ περίμενα, ἔρχεται δίπλα μου τὸ ἀγοράκι καὶ ἀφήνει ἐπάνω στὸν πάγκο τὸ ἔργο ποὺ εἶχε διαλέξει γιὰ νὰ δεῖ. Ἀσυναίσθητα γύρισα καὶ ἔρριξα τὸ βλέμμα μου στὴν ταινία τοῦ μικροῦ καὶ τότε πραγματικὰ πάγωσα. Βλέπω στὸ ἐξώφυλλο τῆς θήκης νὰ εἰκονίζεται ἕνα ἀνθρώπινο κεφάλι, πάνω στὸ ὁποῖο εἶχαν καρφώσει καρφιὰ καὶ τὸ αἷμα ἔρεε ἄφθονο, ἐνῶ ταυτόχρονα ἔβλεπες τὸν πόνο στὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ τὸν βασάνιζαν. Χωρὶς νὰ τὸ σκεφτῶ, γυρίζω, κοιτάω τὴν μητέρα του καὶ τῆς λέω «Συγνώμη, τὸ παιδί σας θὰ δεῖ αὐτὸ τὸ ἔργο;» καὶ τότε παίρνω τὴν ἑξῆς ἀπάντηση ποὺ μὲ ἄφησε στὴν κυριολεξία ἄφωνο. «Ναί, τὸ χαζό, ὀκτὼ φορὲς τὸ ἔχει δεῖ καὶ θέλει νὰ τὸ ξαναδεῖ»!!!

Ἐὰν αὐτὸ τὸ ἐννιάχρονο ἀγοράκι μεγαλώνει βλέποντας συνέχεια βασανιστήρια, μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ γίνει ἕνας φυσιολογικὸς ἔφηβος; Μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ εἶναι γενικῶς ἕνας φυσιολογικὸς ἄνθρωπος; Μήπως στὰ δεκαπέντε του θὰ ἀρχίσει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ κάνει πράξη αὐτὰ ποὺ εἶδε καὶ τοῦ ἄρεσαν; Μήπως γι’ αὐτὸν ὁ πόνος τοῦ ἄλλου θὰ τοῦ προκαλεῖ εὐχαρίστηση;

Καί, βεβαίως, ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ κρίνουμε τὴν μάνα, γιὰ τὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὅ,τι καὶ νὰ πεῖ κανεὶς εἶναι λίγο. Ἢ τουλάχιστον πρὶν τὸ κάνουμε ἂς σκεφτοῦμε πρῶτα, πόσες ὧρες περνοῦν τὰ παιδιὰ μας μπροστά σὲ ἕναν ὑπολογιστὴ παίζοντας παιχνίδια βίας (πολεμικὰ κ.ἄ.), τῶν ὁποίων τὰ γραφικὰ εἶναι τόσο τέλεια, ποὺ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνεις πραγματικὰ ἀνθρώπους; Τί διεργασίες γίνονται στὸν ἐγκέφαλό τους τὴν ὥρα ποὺ σκοτώνουν ἢ μαχαιρώνουν κάποιον καὶ αὐτὸς σφαδάζει; Πῶς θὰ διαχειριστοῦν καὶ πῶς θὰ ἐκτονώσουν τὴν ψυχικὴ ταραχὴ καὶ τὴν ὑπερβολικὴ ἔνταση ποὺ δημιουργεῖται μέσα τους ἀπὸ τὴν ἔντονη κι αἱματηρὴ δράση, ἡ ὁποία γίνεται ἐντονότερη ἀπὸ τὴν βαριὰ ἐπικὴ μουσική, ποὺ ἀκούγεται σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ παιχνιδιοῦ; Στὴν μεγάλη ὀθόνη τῶν σινεμά, ποὺ εὔκολα καθηλώνει, τί καταγράφεται μέσα τους ὅταν παρακολουθοῦν τὰ θρίλερ τῶν τελευταίων ἐτῶν, ποὺ τὴν διαστροφὴ καὶ τὰ εἴδη βασανιστηρίων θὰ τὰ ζήλευαν οἱ κορυφαῖοι των δημίων ὅλων τῶν λαῶν; (Παρεμπιπτόντως, ἀναρωτιέμαι τί εἴδους ἄνθρωποι εἶναι οἱ σκηνοθέτες ποὺ ἐπινοοῦν καὶ παρουσιάζουν τέτοια φρίκη!) Νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ κάτι ἄλλο; Ὅταν τὰ πηγαίνουν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς, μὲ τοὺς φίλους τους στὰ σινεμὰ γιὰ νὰ δοῦν τὰ «αἰσθηματικὰ» νεανικὰ ἔργα, τῶν ὁποίων πρωταγωνιστὲς εἶναι τὰ βαμπίρ, μὲ τί εἰκόνες ἄραγε γεμίζει τὸ μυαλό τους; Πῶς θὰ τὶς ἐπεξεργαστοῦν καὶ τί ἐπιθυμίες θὰ τοὺς γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἔργα ποὺ δείχνουν «ἀθῶα» ἐρωτικὰ σκιρτήματα τῶν καλοφτιαγμένων βρυκολάκων (καὶ τοὺς ὁποίους, ὅπως καλὰ γνωρίζουμε εὔκολα ἐρωτεύονται οἱ μικροὶ ἔφηβοι θεατὲς) οἱ ὁποῖοι τρέφονται ἀχόρταγα μὲ αἷμα; Δὲν ὠθοῦνται νὰ συμπαθήσουν καὶ νὰ «ἐρωτευθοῦν» τὸ κακό;

Πατῶντας λίγα πλῆκτρα στὸν ὑπολογιστή, μπορεῖτε νὰ δεῖτε στὸ διαδίκτυο νεαρὰ κορίτσια κι ἀγόρια (φανατικοὺς θαυμαστές των βρυκολάκων), ποὺ ἔβαλαν ἐμφυτεύματα μακριῶν κυνοδόντων καὶ φοροῦν μαύρους ἢ κίτρινους φακοὺς ἐπαφῆς γιὰ νὰ μοιάσουν στὰ τέρατα ποὺ θαυμάζουν. Πολλοὶ μάλιστα, βάζουν ὑποδόρια ἐμφυτεύματα στὸ μέτωπο γιὰ νὰ δημιουργήσουν κέρατα ἢ βάζουν ἄλλα μεταλλικὰ ἐξογκώματα κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα σὲ κεφάλι, χέρια, πλάτη καὶ θώρακα, ποὺ θὰ τοὺς κάνουν νὰ μοιάσουν σὲ ἀπόκοσμα πλάσματα τῆς νύχτας. Κάποιοι ἔχουν φτάσει στὸ σημεῖο νὰ κόβουν τὴν γλώσσα τους στὰ δύο, γιὰ νὰ μοιάσουν σὲ διαβολικὲς μορφές. Καὶ ὅταν τοὺς ρωτοῦσαν γιὰ τὸν πόνο τῶν ἐμφυτευμάτων ἢ τὸ κόψιμο τῆς γλώσσας, ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι ὁ πόνος τοὺς προκαλεῖ ἡδονή!

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγιναν σὲ μία νύχτα. Δὲν ξύπνησαν ξαφνικὰ κάποιοι καὶ εἶπαν ὅτι ὁ πόνος μοῦ ἀρέσει, τὸ αἷμα μοῦ ἀρέσει, θέλω νὰ μοιάσω σὲ τέρας, νοιώθω ἡδονὴ νὰ πονάει ὁ ἄλλος ἢ γιὰ μένα ἡ ζωὴ τοῦ ἄλλου εἶναι ἕνα τίποτα! Ὅλα αὐτὰ προσβάλλουν, διαβάλλουν καὶ διαστρέφουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι “παρὰ φύσιν”. Καὶ τὸ “παρὰ φύσιν” δὲν ἐμφανίζεται ξαφνικά, ἔρχεται σιγὰ σιγά. Μὲ μεγάλη τέχνη καὶ μεθοδικότητα ὡραιοποιεῖται, καλλιεργεῖται, διαδίδεται, μεταδίδεται καὶ τέλος ἑδραιώνεται σὰν καθημερινή, φυσιολογικὴ συνήθεια. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ φονιάδες μαθητὲς τῶν σχολείων τῆς Ἀμερικῆς, ἦταν ἐθισμένοι σὲ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια βίας.

Ὅπως καταλαβαίνετε τὸ θέμα εἶναι τεράστιο καὶ χρειάζονται ἄπειρες ὧρες συζητήσεων. Ἕως ὅτου ὅμως, νὰ λυθεῖ ὁριστικῶς (μὲ ποιὸ μαγικὸ τρόπο δὲν ξέρω) καλὸ θὰ ἦταν οἱ γονεῖς νὰ πάρουμε τὰ μέτρα μας. Θὰ πρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας, οὕτως ὥστε μεθαύριο νὰ μὴν βλέπουμε τὰ παιδιά μας καὶ δὲν τὰ ἀναγνωρίζουμε (ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις)! Πέραν τοῦ αὐτονόητου πὼς ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν διακριτικὰ τὸν ἔλεγχο σὲ κινητὰ καὶ ὑπολογιστές, χωρὶς νὰ φοβοῦνται μὴν πληγώσουν ἢ κακοκαρδίσουν τὰ παιδιά τους. Πέραν τοῦ ὅτι πρὶν πᾶνε νὰ δοῦν κάποιο ἔργο στὸ σινεμά, θὰ πρέπει νὰ κάνουν πρῶτα τὸν κόπο οἱ γονεῖς νὰ δοῦν τί δείχνει αὐτὸ τὸ ἔργο, τί προβάλλει καὶ γιὰ ποιὸ θέμα μιλάει. Πέραν λοιπὸν τῶν ἐλέγχων ποὺ (πάντα μέσα σὲ λογικὰ πλαίσια καὶ μὲ ὄμορφο τρόπο) εἶναι ἀπαραίτητοι νὰ γίνονται ἀπὸ ἕναν ὑπεύθυνο γονιὸ καθὼς καὶ τῶν συζητήσεων ποὺ πρέπει νὰ γίνονται σὲ μιὰ οἰκογένεια, τὸ μοναδικὸ στήριγμα γιὰ ἕνα παιδὶ ποὺ θὰ τὸ κρατάει σὲ ἀσφαλῆ μονοπάτια, εἶναι  ὁ Χριστός.

Ἕνας γονιὸς πρέπει ἀπὸ μικρὴ ἡλικία νὰ μιλάει στὰ παιδιά του γιὰ τὸν Χριστό, νὰ καταλάβουν ποιὸς εἶναι, τί εἶναι, ποιὰ ἡ θυσία Του καὶ ἡ ἀνάστασή Του. Ἐὰν ἀγαπήσουν τὸν Χριστό, δὲν θὰ ρωτοῦν «γιατί». Δὲν θὰ ὑπάρχει κάποια ἀπορία τους ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἀπάντηση. Χωρὶς Χριστὸ τίποτε δὲν ἀπαντιέται. Χωρὶς Χριστὸ ὅλα μένουν σὲ μία ψευτοηθικὴ καὶ στὸ ἐκνευριστικὸ «ἔτσι πρέπει». Καὶ τὸν ἔφηβο ἡ ἀπάντηση αὐτὴ δὲν τὸν πείθει. Ἴσα ἴσα ποὺ τὸν ὠθεῖ ἀκόμα πιὸ πολὺ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ σκέφτεται, ἀφοῦ τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο, ποὺ ἦταν ὁ γονιός, γκρεμίζεται, μὴν ἔχοντας ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τὸν πείσει.

Ἕνα παιδὶ ὅμως, ποὺ φιλτράρει τὶς σκέψεις του στὸ φίλτρο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διαπράξει ἐγκλήματα σὰν αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε, διότι δὲν θὰ ἔχει ἀφήσει νὰ καλλιεργηθοῦν μέσα του ὅλες αὐτὲς οἱ διαστροφικὲς σκέψεις. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ φερθεῖ βίαια σὲ κάποιον καὶ νὰ νιώσει εὐχαρίστηση, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχει ἐντρυφήσει στὰ διαστροφικὰ θεάματα ποὺ προβάλλονται κατὰ κόρον παντοῦ. Δὲν θὰ κάνει τίποτε οὔτε στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ (λόγῳ π.χ. τοῦ προσηλυτισμοῦ του ἀπὸ κάποια αἵρεση), ἀφοῦ θὰ γνωρίζει καλὰ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ ζεῖ καὶ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Θὰ ἔχει τὴν τόλμη νὰ πεῖ ὅτι δὲν τοῦ ἀρέσει ἢ δὲν θέλει νὰ δεῖ κάτι, χωρὶς νὰ νιώθει ὅτι θὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν παρέα του. Ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀρχὲς τὸν σέβονται ὅλοι. Ἐπίσης, θὰ εἶναι σὲ θέση καὶ κάτι νὰ δεῖ, νὰ ξέρει καὶ νὰ ἀναγνωρίσει τὸ σωστὸ ἀπὸ τὸ λάθος, καὶ νὰ βοηθήσει ἔτσι καὶ τοὺς φίλους του ὥστε νὰ μὴν εἶναι πρόβατα ποὺ ὁδηγοῦνται στὴ σφαγὴ χωρὶς σκέψη καὶ κρίση. Ἀκόμα ὅμως, καὶ σὲ κάποιο σφάλμα νὰ πέσει, ἡ πίστη ποὺ θὰ ἔχει μέσα του καὶ ἡ διαρκὴς προσευχὴ τοῦ γονιοῦ θὰ τὸ ξαναφέρουν στὸν σωστὸ δρόμο.

Τὸ θέμα λοιπὸν τῆς σωστῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ καθοδήγησης ἑνὸς παιδιοῦ στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω γιὰ ὅλη τὴν μετέπειτα ζωὴ τὴν δική του ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω του. Διότι ἕνα τέτοιο παιδὶ ὅταν μεγαλώσει δὲν θὰ προκαλέσει πόνο μήτε στοὺς συνανθρώπους του μήτε καὶ στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Καὶ αὐτὸ ἐξαρτᾶται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό, ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς γονεῖς. Ἕνας γέροντας ἔλεγε πὼς ὅταν ὁ γονιὸς πεθάνει θὰ πρέπει ἢ νὰ παρουσιάσει τὰ παιδιά του στὸν Χριστὸ σωσμένα ἢ τὰ γόνατά του ματωμένα. Ἑπομένως, δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἁπλᾶ γονεῖς, ἀλλὰ χριστιανοὶ γονεῖς. Καλὸν ἀγῶνα!

 «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155,  Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015

Πηγή: Συνοδοιπορία

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Όχι απλά γονείς, αλλά χριστιανοί γονείς

  • Ιούνιος 20, 2015, 12:44 μμ
    Permalink

    Ιστορικης σημασιας το αρθρο,απτα πιο ουσιωδη που εχουν γραφτει,καθως η ελλειψη των απλων ηθικων κανονων ανθρωπινης συμπεριφορας και αξιοπρεπειας που διακατεχει την πλειοψηφια του κοσμου μας(ζευγαρια),εχει οδηγησει δυστηχως μεγαλο μερος αυτου σε ξεχωριστους δρομους.
    Ετσι ακριβως ειναι ,η πηγη των παντων ειναι η ακολουθια της ηθικης κ της αξιοπρεπειας που αναποφευκτα οδηγουν στο σεβασμο αλλα και την ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ(με κεφαλαια διοτι πρεπει να τονιστει λογω εξαφανισης της απτην σημερινη ελληνικη κοινωνια κ οικογενεια).
    συγχαρητηρια για το αρθρο!!!!

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Η Χάρις του Θεού πάει μόνο στον ταπεινό και πράο άνθρωπο.
    - Γέροντας Παΐσιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: