Φθινοπωρινά Σινιάλα

Φθινοπωρινή μελαγχολία

Δρόσισαν πια τα βραδάκια στη βεράντα
δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
Σαν να μην την αγγίξαμε ποτέ…

Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
κι’ οι μικροί ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους έχουν τρελαθεί!
Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα
στα γυάλινα βάζα
προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
Κοχύλια,βότσαλα,μεγάλα και μικρά
άσπρα,μαύρα και χρωματιστά
τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
Αν είχαν στόμα…

Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι.
Έρχεται βροχή…

Νόνη Σταματέλλου

6 σκέψεις σχετικά με το “Φθινοπωρινά Σινιάλα

  • Σεπτέμβριος 27, 2009, 6:25 μμ
    Permalink

    Πολύ γλυκό! Πολύ ωραίο! Καλό περασμα στο χειμώνα να χουμε με περισσότερες κ ομορφότερες εμπειρίες!

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 28, 2009, 4:52 μμ
    Permalink

    ευχαριστούμε…
    τόσο αυτονόητο και δοσμένο τόσο μοναδικά και με ‘καινούριο΄ τρόπο………..
    Δυστυχώς: «έρχεται βροχή…»

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 28, 2009, 5:19 μμ
    Permalink

    Ευτυχώς, βρε!

    Μια βροχή, μια βροχή θα μας σώσει… που έλεγε και το τραγούδι!

    😀

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 28, 2009, 10:50 μμ
    Permalink

    ΠΟΣΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΨΥΧΗ?
    ΤΕΛΙΚΑ Ο ΑΣΤΕΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΦΕΡΕ ΓΟΥΡΙ…

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 28, 2009, 10:54 μμ
    Permalink

    Πολύ ωραίο ποίημα, πολύ όμορφα δοσμένο!

    Σχολιάστε
  • Σεπτέμβριος 29, 2009, 4:07 μμ
    Permalink

    27 TOY ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ έστω και καθυστερημένα
    για τα γενέθλια σου

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Τὸ σπουδαῖο εἶναι νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες ὅλων. Νὰ τοὺς νιώθουμε δικούς μας, νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν σωτηρία τους, νὰ ξεχνᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας. Νὰ κάνομε τὸ πᾶν γι᾿ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς. Μέσα στὴν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μὲ κάθε δυστυχισμένο καὶ πονεμένο κι ἁμαρτωλό. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ θέλει νὰ σωθεῖ μόνος του, χωρὶς νὰ σωθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος νὰ προσεύχεται κανεὶς γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τοὺς ἄλλους πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ μὴ χαθεῖ κανείς· νὰ μποῦν ὅλοι στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔχει ἀξία. Καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία πρέπει νὰ φύγει κανεὶς ἀπ᾿ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ πάει στὸ μοναστήρι ἢ στὴν ἔρημο.
    - Γέροντας Πορφύριος
  • Αρέσει σε %d bloggers: