Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο «Μ’ αρέσει» και «Αγαπώ»; ρώτησαν μια μέρα κάποιον σοφό.
«Να σας πω» απάντησε εκείνος χαμογελώντας.
«Βλέπετε στο κήπο σας ένα όμορφο λουλούδι. Σας αρέσει πολύ. Σκύβετε το κόβετε και το παίρνετε μαζί σας. Αν όμως αγαπάτε το λουλούδι που είδατε, το ποτίζετε και το φροντίζετε κάθε μέρα. Καταλάβατε;
Αγαπώ αυτήν την εικόνα.
Αγαπώ τους αγωνιστές
και τους συμπαραστάτες τους.
Αγαπώ τους ιατρούς και τους νοσηλευτές
που τους φροντίζουν νυχθημερόν.
Αγαπώ τους βοηθούς του Πατέρα
και τους υπηρέτες της Ζωής.
Αγαπώ τους ασθενείς και τους αρρώστους
και τους φτωχούς όλου του κόσμου.
Αγαπώ αυτούς που αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα,
δηλαδή αυτούς που ξέρουν να αγαπούν αληθινά.
Αγαπώ αυτούς που ήταν κάλπικοι
και στη δοκιμασία τους μεταμορφώθηκαν σε ποιητές.
Αγαπώ τα δάκρυά σου και
θέλω να μου να τα χαρίσεις για διαμάντια.
Αγαπώ τον πόνο το δικό σου που σε κάνει Άνθρωπο
κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Αγαπώ το σταυρό που κουβαλάς,
γιατί σε πάει στη Βασιλεία των Ουρανών.
Αγαπώ ακόμα και το θάνατο που θα έρθει αναπόφευκτα,
γιατί οδηγεί στην Αναστάση και την Αιώνια Ζωή.
Αγαπώ την απόγνωση που σε έφθασε στον πάτο,
γιατί τώρα σου έχει μείνει μόνο ο Ουρανός.
Αγαπώ τη στιγμή που πέφτεις,
γιατί για να σηκωθείς πιάνεις το χέρι του Ιησού Χριστού.
Αγαπώ τη θλίψη και την αποτυχία σου,
γιατί σου αποκαλύπτουν την πραγματική Ελπίδα.
Αγαπώ τα πάθη και τα λάθη σου,
γιατί μαθαίνεις όσα οι δάσκαλοι δε θα σου πουν ποτέ.
Αγαπώ τις ατέλειες και τις πληγές σου,
γιατί σε φέρνουν με ταπείνωση στο Φως.
Ό,τι κι αν γίνει, να θυμάσαι ότι
σε αγαπώ γι’ αυτό που είσαι και όχι για ό,τι έχεις.
Ό,τι κι αν συμβεί, θα είμαι κοντά σου
σαν αόρατο άγγιγμα και άρωμα προσευχής.
Ό,τι κι αν προκύψει στο δρόμο σου – μη φοβηθείς –
θα είμαι εκεί για να σε κουβαλήσω στα χέρια μου.
Σ Ε Α Γ Α Π Ω . . .
Ακόμα απορώ και εξίσταμαι! Σταματάει ο νους μου και δεν μπορώ να το χωνέψω. Αν προσπαθήσω να εννοήσω το βάθος, σαλεύομαι. Μόλις νοιώσω λίγο την αγαθότητα και το έλεος, συντρίβομαι. Η σίγουρη αίσθηση της αναξιότητάς μου και της αχαριστίας μου απέναντι σ’ όλα αυτά που μου χαρίστηκαν με κάνει να φρίττω, να τρέμω και να παραληρώ για τη συγκατάβαση και την καταδεκτικότητα. Πόσο συγκαταβαίνουν προς την αναξιότητά μας ο Θεός και οι Άγιοί του!!
Είχα κάποτε τη μεγάλη τιμή και ευλογία να μεταφέρω το γέροντα Παΐσιο κάπου με το αυτοκίνητό μου. Μέσα στη μεγάλη του απλότητα και ταπείνωση, ξεχνιόμουν και εγώ και παρασυρόμουν σε μία… οικειότητα. Έβλεπα μπροστά μου τον πατέρα μου και λησμονούσα ότι ο Θεός κατοικούσε μόνιμα μέσα του. Λησμονούσα ότι είχε πραγματώσει στο έπακρο τις δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης και ότι είχε γίνει ένας θεοφόρος. Λησμονούσα ότι με το λόγο του διώχνει δαιμόνια, ότι με ένα λόγο του ανίατες ασθένειες εξαφανίζονται, ότι το πρόσωπό του έλαμψε σαν ήλιος μπροστά στα μάτια μου, ότι… ότι… ότι με ατελείωτα χαρίσματα έχει τιμηθεί και στολισθεί από το Άγιο Πνεύμα, τη Χάρη Του Θεού.
Τα γνωρίζω καλά όλα αυτά και τα φυλάω βαθειά μέσα στα βάθη της ψυχής και παρακαλώ το Θεό με αγωνία και δάκρυα να μη μου τα κλέψει ποτέ από κει ο λυσσασμένος εχθρός μου, ο διάβολος. Κι όμως… όταν βρισκόμουν με το γέροντα, πολλές φορές η απλή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του, η γεμάτη καλοσύνη και χιούμορ, με παρέσερνε στην οικειότητα, από την οικειότητα κατρακυλούσα στην αναίδεια και το θράσος, και άνοιξα το στόμα μου με όλη την αναισθησία και τη χαζομάρα μου και είπα.
– Γέροντα, πες μου για το Θεό, μίλησέ μου, πώς είναι;
Ο γέροντας δε μίλησε κι εγώ εξακολουθούσα να οδηγώ, σε στροφές μάλιστα πάνω στο βουνό.
Θεέ μου !… Άρχισα ξαφνικά να νοιώθω το Θεό παντού. Μέσα στο αυτοκίνητο, έξω στα βουνά, μακριά στους απόμακρους Γαλαξίες. Ήταν παντού, γέμιζε τα πάντα, αλλά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Μια ουσία που διαπερνούσε όλες τις άλλες, χωρίς να μπερδεύεται ή να συγχέεται μ’ αυτές. Μια δύναμη παντού παρούσα που όμως κανείς δεν την αντιλαμβάνεται, έξω από κάθε αντίληψη. Δεν μπορεί κάποιος να την ανακαλύψει με δική του… αλαζονική προσπάθεια. Μια δύναμη που μόνο… αυτοαποκαλύπτεται. Όλα αυτά τα βουνά, τα αστέρια, τα δέντρα, οι άνθρωποι υπήρχαν και διατηρούνταν στη ζωή χάρις στη δική Του δύναμη. Μπορούσε σε μια στιγμή μέσα να τα εξαφανίσει, να πάψουν να υπάρχουν χωρίς θόρυβο ή πάταγο ή αντίσταση. Όπως γυρίζουμε το διακόπτη και σε μια στιγμή χάνεται το φως. (περισσότερα…)
Μοναξιά δεν είναι να μην έχεις σύντροφο.
Μοναξιά είναι να μην έχεις δώσει στον εαυτό σου την ευκαιρία να μοιράσει έστω λίγο από την καρδιά του στον άλλο.
Υ.Γ. λες ότι αγαπάς μα δεν φτάνει…
δεν φτάνει, γιατί δεν είσαι έτοιμος να σταυρωθείς…
δεν φτάνει, γιατί βάζεις όρια στο «δόσιμό» σου…
Η αγάπη προς τον σύντροφό μας και τα παιδιά μας είναι το πρώτο πεδίο εφαρμογής της εντολής του Κυρίου “ν’ αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας”. Παρ΄όλα αυτά κάποιες χρηστικές συμβουλές προς τους συζύγους μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση του τρόπου εφαρμογής της εντολής αυτής μέσα στο Γάμο:
Αν θέλεις να διατηρήσεις τον γάμο σου σταθερό και ακλόνητο, αν θέλεις να μην φτάσεις ποτέ στο διαζύγιο, ακολούθησε τις παρακάτω συμβουλές:
[1] Μάθε να εκδηλώνεις την αγάπη στον ή στη σύντροφό σου. Η αγάπη είναι δώρο του Θεού στους συζύγους, για να τους βοηθήσει να στηρίξουν την σχέση τους. Η αγάπη δεν παύει ποτέ να είναι της μόδας ή επίκαιρη. Η τρυφερότητα δεν θεωρείται ταμπού σε κανέναν πολιτισμό. Και ο άντρας και η γυναίκα έχουν ανάγκη να αγαπιούνται μέχρι το τέλος της ζωής τους,, όπως και την ημέρα του γάμου τους.
[2] Μάθε να ενισχύεις και όχι να καταστρέφεις την αυτοεκτίμησή του ή της συντρόφου σου. Πρακτικά, όλοι μας από καιρό σε καιρό, αναρωτιόμαστε αν αξίζουμε ή όχι. Σε τέτοιες στιγμές τίποτα δεν είναι τόσο καταστροφικό όσο η αποκάλυψη ότι το πρόσωπο, που όφειλε να μας γνωρίζει καλύτερα και να μας αγαπά περισσότερο, είναι αυτό που μας υποτιμά και μας περιφρονεί.
[3] Μάθε να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις. Είναι καλό να ξέρεις πώς να ζεις όταν έχεις αφθονία αγαθών, αλλά είναι καλύτερο να ξέρεις πώς να ζεις όταν στερείσαι. Ποτέ μην προσπαθήσεις να ζεις πολυτελέστερα απ’ ότι σου επιτρέπει το εισόδημά σου, ή ν’ αγοράζεις με πίστωση πέρα από τις δυνατότητές σου. Τα οικονομικά προβλήματα κι η συσσώρευση χρεών δημιουργούν ένταση μέσα στην οικογένεια και μπορεί να οδηγήσουν σε ατέλειωτους τσακωμούς.
[4] Μην παντρευτείς κάποιον ή κάποια με τη σκέψη να τον ή να την αλλάξεις. Μελέτες έχουν αποδείξει ότι ελάχιστος αριθμός ανθρώπων μπορεί να σημείωσε κάποια αλλαγή, απλά και μόνο χάρη στο γάμο τους. Μάθε ν’ αποδέχεσαι και ν΄ αγαπάς τον σύντροφό σου όπως είναι. Αν θεωρείς κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του ανυπόφορο, τότε φρόντισε να μην προχωρήσεις στο Γάμο. Αν το διαπιστώσεις μετά το Γάμο τότε βρες τρόπο να το ξεπεράσεις με περισσότερη αγάπη.
Ψυχωφέλιμη ὀμιλία τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Βαρνάβα Γιάγκου (διάρκεια: 67′) πάνω σέ ἀποσπάσματα βιβλίου του γέροντα Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτη με σχόλια και ἐρμηνεία γιά τά κεφάλαια περί Ἀγάπης τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὀμολογητοῦ. Ἀκοῦστε ἤ κατεβάστε τήν ὁμιλία ἀπό ἐδώ.
Μιά ἔμμονη σκέψη ἤ λογισμός που ἐπανέρχεται, μιά ἐπίμονη ἀνάγκη, κάτι που μας ἀπασχολεί ζωηρά -ἕνα «κόλλημα» που ἔχουμε «φάει»- σημαίνει ὄτι ὑπάρχει κάποιο πάθος μέσα μας που πρέπει να ἀνακαλύψουμε…
Ὁταν μπαίνουμε στη διαδικασία να βροῦμε ποιος φταίει σέ μιά σχέση, αὐτό σημαίνει ὄτι δεν τόν/τήν ἀντιμετωπίζεις ὠς δικό σου ἄνθρωπο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει κενό μέσα μας.
Τό πάθος που κρύβεται πίσω ἀπό μια ζωηρή ἐμμονή εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐξής τέσσερα: Ἐπιθυμία, Λύπη, Ὀργή, Μνησικακία
Μιά ἐπιθυμία, ἀγαθή ἤ κακή, μάς βλάπτει ἐάν μας «κλέβει» το νου, ἐάν μας συγκινεί ἔντονα, ἐάν τελικά ὑποκαθιστά τό Θεό.
…Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.
Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.
Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
- Γέροντας Σωφρόνιος
Διάλογος
ευλογείτε: Divna Ljubojevic i Melodi – Aksion esti https://www.youtube.com/watch? v=yPqRAqQ8ZpM
