Πῶς νὰ ἀρνηθοῦµε χωρὶς νὰ ποῦµε «ὄχι» (Ἡ σημασία τῆς αἰσιόδοξης διατύπωσης) Ιούλιος 9, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Μαρίνα Διαμαντῆ
Ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐλπίζει. Δὲν ἔχει τὸ σθένος καὶ τὴ δύναμη νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐλπίζει! Δὲν ἀντέχει οὔτε νὰ ἀκούσει κάτι ἀπαισιόδοξο. Ἀκόμη καὶ οἱ διατυπώσεις, ὁ τρόπος ποὺ ἐκφέρονται τὰ λόγια, παίζουν πολὺ μεγάλο ρόλο στὴ διαμόρφωση τῆς ψυχολογικῆς του κατάστασης, κάθε στιγμή. Ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αἰσιόδοξα μηνύματα καὶ ἀρνεῖται νὰ ἀκούσει τὴ λέξη «δέν».
Τὸ παράδοξο εἶναι πάντως πώς, ἐνῷ ἔχει τόση ἀνάγκη γιὰ ἐλπίδα, ἔχει ἀπορρίψει ἀπὸ τὴ ζωὴ του τὸ Θεὸ καὶ ἔχει ἐναποθέσει ὅλες του τὶς ἐλπίδες στὸν ἄνθρωπο! Ἀναζητᾶ τὴν πρόοδο σὲ νέες ἀθεϊστικὲς θεωρίες καὶ δὲν παραιτεῖται ἀπὸ τὴ μάχη του μὲ τὴν Ἀλήθεια, παρότι βλέπει ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἐπέλεξε εἶναι μιὰ πορεία ἀπελπισίας.
Ἂς σταθοῦμε ὅμως λίγο στὶς διατυπώσεις τῶν καθημερινῶν μας λόγων καὶ στὴν ἐπίπτωση ποὺ ἔχουν αὐτὲς στὴν ψυχικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου, στὸν ὁποῖο ἀπευθυνόμαστε.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μιὰ διαφορετικὴ διατύπωση τοῦ ἴδιου πράγματος μπορεῖ νὰ δημιουργήσει διαφορετικὴ ψυχικὴ κατάσταση στὸν ἄνθρωπο ποὺ τὴν ἀκούει. Γιὰ παράδειγμα, στὴν ἐρώτηση ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία, στὴ μέση τοῦ Χερουβικοῦ ὕμνου, ἐὰν μπορεῖ νὰ καθίσει στὸ κάθισμά του, ἡ ἀπάντηση εἶναι «ὄχι». Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ ἁπλᾶ καὶ σκέτα «ὄχι», ἀλλὰ μπορεῖ καὶ νὰ εἰπωθεῖ: «Τώρα δὲν καθόμαστε. Θὰ καθίσεις σὲ λίγο». Ὁ ἀντίκτυπος στὸ μικρὸ παιδὶ τῶν δύο αὐτῶν ἀπαντήσεων, ποὺ ἐπὶ τῆς οὐσίας λένε τὸ ἴδιο πρᾶγμα, εἶναι ἐντελῶς διαφορετικός: μὲ τὸ σκέτο «ὄχι» τὸ παιδάκι ἐξακολουθεῖ νὰ βρίσκεται μέσα στὴ δυσκολία του, χωρὶς νὰ ξέρει πότε θὰ βγεῖ ἀπὸ αὐτήν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αἰσθάνεται δυσφορία καὶ συχνὰ νὰ ἀντιδρᾶ μὲ γκρίνια. Μὲ τὴ δεύτερη ἀπάντηση ὅμως, λαμβάνει μὲν τὸ σωστὸ μήνυμα, ἀλλὰ ἔχει μπροστά του τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἔρθει σὲ λίγο ἡ ὥρα νὰ καθίσει καὶ ἔτσι ἡσυχάζει. Μιὰ μικρὴ διαφορὰ στὴ διατύπωση, λοιπόν, μπορεῖ νὰ ἔχει ἐντελῶς ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Δὲν ἀρκεῖ, δηλαδή, πολλὲς φορὲς νὰ δώσουμε μιὰ ἀπάντηση. Πρέπει νὰ δώσουμε τὴ σωστὴ ἀπάντηση, ὥστε νὰ ἔχει καὶ τὰ ἀνάλογα ἀποτελέσματα στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀπευθυνόμαστε.
Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως ἀποτέλεσμα μιᾶς αἰσιόδοξης καὶ ἐλπιδοφόρας ἀπάντησης εἶναι τὸ ὅτι ἐκφράζεται μὲ αὐτὴν τὸ ἐνδιαφέρον μας γιὰ τὸν ἄλλο ἄνθρωπο. Δὲν ἀπαντᾶμε ἁπλῶς στὴν ἐρώτησή του, ἀλλὰ περνᾶμε ἐμμέσως τὸ μήνυμα ὅτι εἴμαστε κοντά του, ἐνδιαφερόμαστε καὶ κατανοοῦμε τὸ πρόβλημά του καὶ προσπαθοῦμε μαζί του νὰ δώσουμε μιὰ λύση.
Δὲν ἀρκεῖ στὸ παιδί, στὸ παράδειγμά μας, ἁπλᾶ νὰ ἀπαντήσουμε στὴν ἐρώἁπλᾶησή του γιὰ νὰ μάθει ὅτι στὸ Χερουβικὸ ὕμνο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ καθίσει. Τοῦ ἀρκεῖ, ὅμως, νὰ νιώσει ὅτι καταλάβαμε πὼς κουράστηκε νὰ στέκεται ὄρθιο καὶ ὅτι σὲ λίγο θὰ μπορέσει νὰ καθίσει. Ἔχει σημασία γιὰ τὸ παιδὶ νὰ νιώσει ὅτι ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸ πρόβλημά του, ὅσο ἀσήμαντο κι ἂν τὸ θεωροῦμε ἐμεῖς. Γιατί γιὰ μᾶς μπορεῖ νὰ φαίνεται ἀσήμαντο τὸ νὰ σταθεῖ τὸ παιδὶ ἀκόμη λίγο ὄρθιο, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶναι πολὺ σημαντικό.
Μιὰ αἰσιόδοξη διατύπωση, ἂν παρατηρήσουμε στὶς καθημερινὲς συναναστροφές μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἐπηρεάζει πολὺ τὴν ψυχικὴ διάθεση τῶν γύρω μας. Ὅλοι θέλουμε νὰ ἀκούσουμε κάτι θετικό. Κι ἐμεῖς περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μᾶς δώσουν μιὰ ἐλπίδα στὰ θέματα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, ἀλλὰ καὶ οἱ γύρω μας ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς νὰ λάβουν ἕνα αἰσιόδοξο μήνυμα, τὸ ὁποῖο τελικὰ δὲν εἶναι ἁπλᾶ θέμα διατύπωσης, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴ διατύπωση αὐτὴ ἐκφράζεται τὸ ἐνδιαφέρον μας καὶ ἡ ψυχική μας διάθεση νὰ ἀσχοληθοῦμε πραγματικὰ μὲ τὸν διπλανό μας καὶ νὰ τοῦ προσφέρουμε μιὰ ἀνακούφιση σὲ αὐτὸ ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ. Ἔχει μεγάλη σημασία στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους νὰ δείχνουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας γι’ αὐτούς, ἐκφράζοντάς το μὲ κάθε τρόπο.
Ἡ αἰσιόδοξη διατύπωση ὅμως γιὰ νὰ εἰπωθεῖ, προϋποθέτει ἀπὸ μᾶς ποὺ τὴν ἐκφέρουμε, θετικὴ διάθεση πρὸς τὸν ἄλλο ἄνθρωπο. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τοῦ δώσουμε μιὰ ἐλπίδα, θὰ πρέπει νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐκλάβει τὴν ἀπάντησή μας. Θὰ πρέπει ὁ ἀπώτερος σκοπός μας νὰ εἶναι ἡ ἀνακούφιση τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἀγωνία τῆς στιγμῆς καὶ ὄχι αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴ ἡ ἀπάντηση ποὺ θὰ τοῦ δώσουμε ὥστε νὰ λάβει τὸ μάθημα ποὺ τοῦ χρειάζεται.
Οἱ γονεῖς δοκιμαζόμαστε σὲ αὐτὸ πολλὲς φορὲς κάθε μέρα. Τὰ παιδιὰ ζητοῦν διαρκῶς διάφορα, ἀλλὰ σὲ πολλὰ αἰτήματά τους ἡ ἀπάντηση ποὺ πρέπει νὰ δώσουμε εἶναι ἀρνητική. Πῶς θὰ τὸ κάνουμε αὐτὸ ὥστε καὶ νὰ μὴν ἀπογοητευθοῦν τὰ παιδιὰ καὶ νὰ λάβουν τὸ σωστὸ μήνυμα; Ἄλλοτε χρειάζεται νὰ δώσουμε μιὰ παράταση στὸ αἴτημά τους, νὰ τὸ μεταθέσουμε γιὰ ἄλλη χρονικὴ στιγμή, ἄλλοτε ὅμως χρειάζεται νὰ τὸ ἀπορρίψουμε ὁριστικά. Ἐκεῖ θέλει τρόπο γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀπόρριψη χωρὶς νὰ ἀπογοητευθοῦν καὶ νὰ ἀντιδράσουν ἄσχημα τὰ παιδιά. Θὰ μπορούσαμε γιὰ παράδειγμα, νὰ τοὺς προσφέρουμε μιὰ ἐναλλακτικὴ πρόταση ἢ νὰ δώσουμε μιὰ ἐξήγηση παραπάνω, ἐὰν ἡ στιγμὴ τὸ ἐπιτρέπει. Σὲ κάθε περίπτωση ὅμως, γιὰ νὰ ἔχει καλὸ ἀποτέλεσμα ὁ λόγος μας, θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκουμε μὲ τὴν ἀπάντηση ποὺ θὰ δώσουμε νὰ εἰρηνεύσει ἡ ψυχὴ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου καὶ ὄχι ἁπλᾶ νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα μάθημα.
Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δώσουμε ἕνα αἰσιόδοξο μήνυμα, ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἐνδιαφερθοῦμε πραγματικὰ γι’ αὐτὸ ποὺ ἀπασχολεῖ τὸν συνάνθρωπό μας.
Καί, γιὰ νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ ἄλλου, θὰ πρέπει νὰ σταματήσουμε γιὰ λίγο νὰ ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὰ δικά μας προβλήματα. Αὐτὸς ὁ «αὐτισμὸς» τῆς ἐποχῆς μας, ἡ τάση ὅλων μας νὰ ἀσχολούμαστε ὁ καθένας μὲ τὰ δικά του θέματα, νομίζω ὅτι ἔχει ὁδηγήσει τὴν κοινωνία μας στὸ ἀδιέξοδο ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά, τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ἐπικοινωνίας καὶ τῆς γενικῆς ἀδιαφορίας. Ὅσο ὅμως ἀσχολούμαστε εἰλικρινὰ μὲ τοὺς γύρω μας, τόσο πιὸ πολλὰ πράγματα συνειδητοποιοῦμε πρῶτα γιὰ τὸν ἑαυτόν μας καὶ ὕστερα γιὰ τοὺς ἄλλους. Σὰν νὰ γινόμαστε πιὸ ψύχραιμοι, πιὸ νηφάλιοι, πιὸ ταπεινοί, πιὸ ἱκανοὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς διάφορες καταστάσεις.
Ἂς βγοῦμε λοιπόν, γιὰ λίγο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ ἀπὸ τὰ δικά μας «θέλω» καὶ ἂς δώσουμε λίγη προσοχὴ στὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τοὺς γύρω μας. Ἂς θελήσουμε νὰ δώσουμε λύση στὰ αἰτήματά τους, ἀκόμη κι ἂν πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε. Ἂς μετατρέψουμε τὴν ἄρνηση ποὺ πρέπει νὰ δώσουμε σὲ μιὰ ἐναλλακτικὴ λύση. Ἂς δείξουμε, ἁπλᾶ, ἐνδιαφέρον!
Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ δική μας συμβολὴ στὴν ἐπίλυση αὐτῶν τῶν θεμάτων μπορεῖ νὰ εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴ ποὺ νομίζουμε ὅτι μποροῦμε νὰ προσφέρουμε, ἐνῷ παράλληλα, θὰ δεχθοῦμε κι ἐμεῖς τὴν εὐεργετικὴ συνδρομὴ τῶν ἄλλων στὶς δικές μας ἀναζητήσεις.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος – Ἰούλιος 2015
Πηγή: Συνοδοιπορία
Όχι απλά γονείς, αλλά χριστιανοί γονείς Ιούνιος 20, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 1 comment so far
Ἀναστάσιος Μυρίλλας
Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλοι μας ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε καθημερινῶς νὰ γίνονται σέ ὅλον τὸν κόσμο φοβερὰ καὶ τρομερὰ ἐγκλήματα. Κάθε χρόνο ποὺ περνάει, τὸ αἷμα καὶ ἡ βία αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο ἐνῶ τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ εἶναι πὼς πάρα πολλὲς φορὲς οἱ δράστες εἶναι ἀπὸ ἔφηβοι ἕως καὶ πολὺ νέοι ἐνήλικες. Ὅταν δείχνουν τὶς φωτογραφίες τους στὴν τηλεόραση, ἀκοῦς τοὺς γύρω σου νὰ διερωτῶνται «μὰ αὐτὸ τὸ παλικαράκι ἔκανε ἕνα τέτοιο ἔγκλημα;». Καὶ πράγματι, σὲ καμμία περίπτωση δὲν σοῦ πάει τὸ μυαλὸ ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ βλέπεις σκότωσε, βασάνισε, βίασε κ.ἄ. Καὶ συνεχῶς ἀναρωτιέται κανεὶς γιατί γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε χειρότερος ἀπὸ τὰ ζῶα; Γιατί τόση διαστροφὴ κι ἀνωμαλία στὴν ἐποχή μας;
Πρὶν ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸ νησί μου, ποὺ πηγαίνουμε κάθε καλοκαῖρι, εἶχε ἀνοίξει ἕνα βίντεο κλάμπ. Ἕνα πρωὶ ποὺ πῆγα γιὰ νὰ ἀγοράσω ἕνα φίλμ, ἦταν μέσα μία μητέρα μὲ τὸ γιό της, ὁ ὁποῖος ἦταν δὲν ἦταν ἐννέα ἐτῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πῆγα στὸν ὑπάλληλο καὶ περίμενα, ἔρχεται δίπλα μου τὸ ἀγοράκι καὶ ἀφήνει ἐπάνω στὸν πάγκο τὸ ἔργο ποὺ εἶχε διαλέξει γιὰ νὰ δεῖ. Ἀσυναίσθητα γύρισα καὶ ἔρριξα τὸ βλέμμα μου στὴν ταινία τοῦ μικροῦ καὶ τότε πραγματικὰ πάγωσα. Βλέπω στὸ ἐξώφυλλο τῆς θήκης νὰ εἰκονίζεται ἕνα ἀνθρώπινο κεφάλι, πάνω στὸ ὁποῖο εἶχαν καρφώσει καρφιὰ καὶ τὸ αἷμα ἔρεε ἄφθονο, ἐνῶ ταυτόχρονα ἔβλεπες τὸν πόνο στὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ τὸν βασάνιζαν. Χωρὶς νὰ τὸ σκεφτῶ, γυρίζω, κοιτάω τὴν μητέρα του καὶ τῆς λέω «Συγνώμη, τὸ παιδί σας θὰ δεῖ αὐτὸ τὸ ἔργο;» καὶ τότε παίρνω τὴν ἑξῆς ἀπάντηση ποὺ μὲ ἄφησε στὴν κυριολεξία ἄφωνο. «Ναί, τὸ χαζό, ὀκτὼ φορὲς τὸ ἔχει δεῖ καὶ θέλει νὰ τὸ ξαναδεῖ»!!!
Ἐὰν αὐτὸ τὸ ἐννιάχρονο ἀγοράκι μεγαλώνει βλέποντας συνέχεια βασανιστήρια, μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ γίνει ἕνας φυσιολογικὸς ἔφηβος; Μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ εἶναι γενικῶς ἕνας φυσιολογικὸς ἄνθρωπος; Μήπως στὰ δεκαπέντε του θὰ ἀρχίσει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ κάνει πράξη αὐτὰ ποὺ εἶδε καὶ τοῦ ἄρεσαν; Μήπως γι’ αὐτὸν ὁ πόνος τοῦ ἄλλου θὰ τοῦ προκαλεῖ εὐχαρίστηση;
Καί, βεβαίως, ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ κρίνουμε τὴν μάνα, γιὰ τὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὅ,τι καὶ νὰ πεῖ κανεὶς εἶναι λίγο. Ἢ τουλάχιστον πρὶν τὸ κάνουμε ἂς σκεφτοῦμε πρῶτα, πόσες ὧρες περνοῦν τὰ παιδιὰ μας μπροστά σὲ ἕναν ὑπολογιστὴ παίζοντας παιχνίδια βίας (πολεμικὰ κ.ἄ.), τῶν ὁποίων τὰ γραφικὰ εἶναι τόσο τέλεια, ποὺ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνεις πραγματικὰ ἀνθρώπους; Τί διεργασίες γίνονται στὸν ἐγκέφαλό τους τὴν ὥρα ποὺ σκοτώνουν ἢ μαχαιρώνουν κάποιον καὶ αὐτὸς σφαδάζει; Πῶς θὰ διαχειριστοῦν καὶ πῶς θὰ ἐκτονώσουν τὴν ψυχικὴ ταραχὴ καὶ τὴν ὑπερβολικὴ ἔνταση ποὺ δημιουργεῖται μέσα τους ἀπὸ τὴν ἔντονη κι αἱματηρὴ δράση, ἡ ὁποία γίνεται ἐντονότερη ἀπὸ τὴν βαριὰ ἐπικὴ μουσική, ποὺ ἀκούγεται σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ παιχνιδιοῦ; Στὴν μεγάλη ὀθόνη τῶν σινεμά, ποὺ εὔκολα καθηλώνει, τί καταγράφεται μέσα τους ὅταν παρακολουθοῦν τὰ θρίλερ τῶν τελευταίων ἐτῶν, ποὺ τὴν διαστροφὴ καὶ τὰ εἴδη βασανιστηρίων θὰ τὰ ζήλευαν οἱ κορυφαῖοι των δημίων ὅλων τῶν λαῶν; (Παρεμπιπτόντως, ἀναρωτιέμαι τί εἴδους ἄνθρωποι εἶναι οἱ σκηνοθέτες ποὺ ἐπινοοῦν καὶ παρουσιάζουν τέτοια φρίκη!) Νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ κάτι ἄλλο; Ὅταν τὰ πηγαίνουν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς, μὲ τοὺς φίλους τους στὰ σινεμὰ γιὰ νὰ δοῦν τὰ «αἰσθηματικὰ» νεανικὰ ἔργα, τῶν ὁποίων πρωταγωνιστὲς εἶναι τὰ βαμπίρ, μὲ τί εἰκόνες ἄραγε γεμίζει τὸ μυαλό τους; Πῶς θὰ τὶς ἐπεξεργαστοῦν καὶ τί ἐπιθυμίες θὰ τοὺς γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἔργα ποὺ δείχνουν «ἀθῶα» ἐρωτικὰ σκιρτήματα τῶν καλοφτιαγμένων βρυκολάκων (καὶ τοὺς ὁποίους, ὅπως καλὰ γνωρίζουμε εὔκολα ἐρωτεύονται οἱ μικροὶ ἔφηβοι θεατὲς) οἱ ὁποῖοι τρέφονται ἀχόρταγα μὲ αἷμα; Δὲν ὠθοῦνται νὰ συμπαθήσουν καὶ νὰ «ἐρωτευθοῦν» τὸ κακό;
Πατῶντας λίγα πλῆκτρα στὸν ὑπολογιστή, μπορεῖτε νὰ δεῖτε στὸ διαδίκτυο νεαρὰ κορίτσια κι ἀγόρια (φανατικοὺς θαυμαστές των βρυκολάκων), ποὺ ἔβαλαν ἐμφυτεύματα μακριῶν κυνοδόντων καὶ φοροῦν μαύρους ἢ κίτρινους φακοὺς ἐπαφῆς γιὰ νὰ μοιάσουν στὰ τέρατα ποὺ θαυμάζουν. Πολλοὶ μάλιστα, βάζουν ὑποδόρια ἐμφυτεύματα στὸ μέτωπο γιὰ νὰ δημιουργήσουν κέρατα ἢ βάζουν ἄλλα μεταλλικὰ ἐξογκώματα κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα σὲ κεφάλι, χέρια, πλάτη καὶ θώρακα, ποὺ θὰ τοὺς κάνουν νὰ μοιάσουν σὲ ἀπόκοσμα πλάσματα τῆς νύχτας. Κάποιοι ἔχουν φτάσει στὸ σημεῖο νὰ κόβουν τὴν γλώσσα τους στὰ δύο, γιὰ νὰ μοιάσουν σὲ διαβολικὲς μορφές. Καὶ ὅταν τοὺς ρωτοῦσαν γιὰ τὸν πόνο τῶν ἐμφυτευμάτων ἢ τὸ κόψιμο τῆς γλώσσας, ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι ὁ πόνος τοὺς προκαλεῖ ἡδονή!
Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγιναν σὲ μία νύχτα. Δὲν ξύπνησαν ξαφνικὰ κάποιοι καὶ εἶπαν ὅτι ὁ πόνος μοῦ ἀρέσει, τὸ αἷμα μοῦ ἀρέσει, θέλω νὰ μοιάσω σὲ τέρας, νοιώθω ἡδονὴ νὰ πονάει ὁ ἄλλος ἢ γιὰ μένα ἡ ζωὴ τοῦ ἄλλου εἶναι ἕνα τίποτα! Ὅλα αὐτὰ προσβάλλουν, διαβάλλουν καὶ διαστρέφουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι “παρὰ φύσιν”. Καὶ τὸ “παρὰ φύσιν” δὲν ἐμφανίζεται ξαφνικά, ἔρχεται σιγὰ σιγά. Μὲ μεγάλη τέχνη καὶ μεθοδικότητα ὡραιοποιεῖται, καλλιεργεῖται, διαδίδεται, μεταδίδεται καὶ τέλος ἑδραιώνεται σὰν καθημερινή, φυσιολογικὴ συνήθεια. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ φονιάδες μαθητὲς τῶν σχολείων τῆς Ἀμερικῆς, ἦταν ἐθισμένοι σὲ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια βίας.
Ὅπως καταλαβαίνετε τὸ θέμα εἶναι τεράστιο καὶ χρειάζονται ἄπειρες ὧρες συζητήσεων. Ἕως ὅτου ὅμως, νὰ λυθεῖ ὁριστικῶς (μὲ ποιὸ μαγικὸ τρόπο δὲν ξέρω) καλὸ θὰ ἦταν οἱ γονεῖς νὰ πάρουμε τὰ μέτρα μας. Θὰ πρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας, οὕτως ὥστε μεθαύριο νὰ μὴν βλέπουμε τὰ παιδιά μας καὶ δὲν τὰ ἀναγνωρίζουμε (ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις)! Πέραν τοῦ αὐτονόητου πὼς ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν διακριτικὰ τὸν ἔλεγχο σὲ κινητὰ καὶ ὑπολογιστές, χωρὶς νὰ φοβοῦνται μὴν πληγώσουν ἢ κακοκαρδίσουν τὰ παιδιά τους. Πέραν τοῦ ὅτι πρὶν πᾶνε νὰ δοῦν κάποιο ἔργο στὸ σινεμά, θὰ πρέπει νὰ κάνουν πρῶτα τὸν κόπο οἱ γονεῖς νὰ δοῦν τί δείχνει αὐτὸ τὸ ἔργο, τί προβάλλει καὶ γιὰ ποιὸ θέμα μιλάει. Πέραν λοιπὸν τῶν ἐλέγχων ποὺ (πάντα μέσα σὲ λογικὰ πλαίσια καὶ μὲ ὄμορφο τρόπο) εἶναι ἀπαραίτητοι νὰ γίνονται ἀπὸ ἕναν ὑπεύθυνο γονιὸ καθὼς καὶ τῶν συζητήσεων ποὺ πρέπει νὰ γίνονται σὲ μιὰ οἰκογένεια, τὸ μοναδικὸ στήριγμα γιὰ ἕνα παιδὶ ποὺ θὰ τὸ κρατάει σὲ ἀσφαλῆ μονοπάτια, εἶναι ὁ Χριστός.
Ἕνας γονιὸς πρέπει ἀπὸ μικρὴ ἡλικία νὰ μιλάει στὰ παιδιά του γιὰ τὸν Χριστό, νὰ καταλάβουν ποιὸς εἶναι, τί εἶναι, ποιὰ ἡ θυσία Του καὶ ἡ ἀνάστασή Του. Ἐὰν ἀγαπήσουν τὸν Χριστό, δὲν θὰ ρωτοῦν «γιατί». Δὲν θὰ ὑπάρχει κάποια ἀπορία τους ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἀπάντηση. Χωρὶς Χριστὸ τίποτε δὲν ἀπαντιέται. Χωρὶς Χριστὸ ὅλα μένουν σὲ μία ψευτοηθικὴ καὶ στὸ ἐκνευριστικὸ «ἔτσι πρέπει». Καὶ τὸν ἔφηβο ἡ ἀπάντηση αὐτὴ δὲν τὸν πείθει. Ἴσα ἴσα ποὺ τὸν ὠθεῖ ἀκόμα πιὸ πολὺ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ σκέφτεται, ἀφοῦ τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο, ποὺ ἦταν ὁ γονιός, γκρεμίζεται, μὴν ἔχοντας ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τὸν πείσει.
Ἕνα παιδὶ ὅμως, ποὺ φιλτράρει τὶς σκέψεις του στὸ φίλτρο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διαπράξει ἐγκλήματα σὰν αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε, διότι δὲν θὰ ἔχει ἀφήσει νὰ καλλιεργηθοῦν μέσα του ὅλες αὐτὲς οἱ διαστροφικὲς σκέψεις. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ φερθεῖ βίαια σὲ κάποιον καὶ νὰ νιώσει εὐχαρίστηση, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχει ἐντρυφήσει στὰ διαστροφικὰ θεάματα ποὺ προβάλλονται κατὰ κόρον παντοῦ. Δὲν θὰ κάνει τίποτε οὔτε στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ (λόγῳ π.χ. τοῦ προσηλυτισμοῦ του ἀπὸ κάποια αἵρεση), ἀφοῦ θὰ γνωρίζει καλὰ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ ζεῖ καὶ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Θὰ ἔχει τὴν τόλμη νὰ πεῖ ὅτι δὲν τοῦ ἀρέσει ἢ δὲν θέλει νὰ δεῖ κάτι, χωρὶς νὰ νιώθει ὅτι θὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν παρέα του. Ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀρχὲς τὸν σέβονται ὅλοι. Ἐπίσης, θὰ εἶναι σὲ θέση καὶ κάτι νὰ δεῖ, νὰ ξέρει καὶ νὰ ἀναγνωρίσει τὸ σωστὸ ἀπὸ τὸ λάθος, καὶ νὰ βοηθήσει ἔτσι καὶ τοὺς φίλους του ὥστε νὰ μὴν εἶναι πρόβατα ποὺ ὁδηγοῦνται στὴ σφαγὴ χωρὶς σκέψη καὶ κρίση. Ἀκόμα ὅμως, καὶ σὲ κάποιο σφάλμα νὰ πέσει, ἡ πίστη ποὺ θὰ ἔχει μέσα του καὶ ἡ διαρκὴς προσευχὴ τοῦ γονιοῦ θὰ τὸ ξαναφέρουν στὸν σωστὸ δρόμο.
Τὸ θέμα λοιπὸν τῆς σωστῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ καθοδήγησης ἑνὸς παιδιοῦ στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω γιὰ ὅλη τὴν μετέπειτα ζωὴ τὴν δική του ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω του. Διότι ἕνα τέτοιο παιδὶ ὅταν μεγαλώσει δὲν θὰ προκαλέσει πόνο μήτε στοὺς συνανθρώπους του μήτε καὶ στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Καὶ αὐτὸ ἐξαρτᾶται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό, ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς γονεῖς. Ἕνας γέροντας ἔλεγε πὼς ὅταν ὁ γονιὸς πεθάνει θὰ πρέπει ἢ νὰ παρουσιάσει τὰ παιδιά του στὸν Χριστὸ σωσμένα ἢ τὰ γόνατά του ματωμένα. Ἑπομένως, δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἁπλᾶ γονεῖς, ἀλλὰ χριστιανοὶ γονεῖς. Καλὸν ἀγῶνα!
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015
Πηγή: Συνοδοιπορία