Η Μυστική Θύρα του Πόνου Αύγουστος 10, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Πόνεσες, κοιμήθηκες μερόνυχτα στην κόλαση, αισθάνθηκες να χάνεις τα λογικά σου και να ουρλιάζεις δίχως λέξεις, το κορμί σου ένιωσες να τρυπάει στην μοναξιά, χιλιάδες φορές κατέρρευσες μα κι άλλες τόσες αναστήθηκες και τώρα είσαι εδώ να κοιτάς μια νέα μέρα που σε καλημερίζει. Πλέον, νομίζω να κατάλαβες, ότι ο πόνος έχει μια μυστική θύρα, μέσα από την οποία εισέρχεται, ο άνθρωπος, ο άγιος, ο σοφός. Εκεί μαθαίνεις και βλέπεις αυτά που οι άλλοι απλά κοιτάζουν, και αισθάνεσαι εκείνα που λίγες καρδιές σε αυτή την ζωή θα νιώσουν, γιατί απλά παρέα με τον πόνο θα κάνεις μακροβούτια στο βυθό την στιγμή που οι άλλοι απλά θα παίζουν επιφανειακά με τα κύματα. Και να θυμάσαι, ότι η θέα είναι στα υπόγεια και ο παράδεισος γεννιέται μες στην κόλαση. Όταν εσύ θα ανθίζεις πολλοί από τους επικριτές σου, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους….
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος – Λίβυος (FB)
Διδάγματα από τους Χριστιανούς Επιτυχόντες στις Εξετάσεις της Ζωής Ιούνιος 27, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a commentΟμιλία για τους Άγιους Πάντες
Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*
«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού», Ψαλμ., ΞΖ΄, 36.
Η σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων οφείλεται εις μιαν γυναίκα, αγίαν γυναίκα, την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, πρώτη σύζυγο του Λέοντος του σοφού. Η καθιερωθείσα όμως από τους Πατέρας Κυριακή των αγίων Πάντων έχει βαθύτερη σημασία. Και είναι όντως θεόπνευστη αυτή τους η επιλογή μετά την Κυριακήν της Πεντηκοστής, γιατί η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος είναι το ιδρυτικό και συστατικό της Εκκλησίας γεγονός. Γι’ αυτό και η ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Αγιοπνευματική και σήμερα γιορτάζει όλο το πλήρωμα των πιστών της, που είναι οι Άγιοι Πάντες.
Την ονομασία άγιος την φέρουμε όλοι (πάντες) οι χριστιανοί, όπως θα δούμε πιο κάτω, όσοι έζησαν μέχρι σήμερα και όσοι θα ζήσουν μέχρι συντελείας των αιώνων. Γιατί για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει άγιος δηλαδή αφιερωμένος (όχι κατ’ ανάγκην αναμάρτητος, δίκαιος, άμεμπτος, κλπ).
Άγιος στη γενική έννοια θα πει ξεχωρισμένος από τον κόσμον και αφιερωμένος στον Χριστό. Και αυτό γίνεται κατά το βάπτισμα και το χρίσμα. Οπότε όλοι οι εισερχόμενοι εις την εκκλησία ονομάζονται πρώτα άγιοι και έπειτα χριστιανοί. Παράδειγμα: Για να γίνει κανείς επιστήμων πρέπει πρώτα να γίνει φοιτητής και έπειτα επιστήμων. Για να γίνει κάποιος Πρωταθλητής πρέπει πρώτα να γίνει αθλητής και έπειτα Πρωταθλητής.
Παραινέσεις με Διάκριση Ιούνιος 23, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Να γίνεσαι καλύτερος… χωρίς διαταγές!
Να χαίρεσαι… χωρίς να υποκρίνεσαι!
Να μιλάς… χωρίς να περιαυτολογείς!
Να δουλεύεις… χωρίς να υποδουλώνεσαι!
Να είσαι ελεύθερος… χωρίς να γίνεσαι ασύδοτος!
Να είσαι τολμηρός… χωρίς επίδειξη!
Να είσαι εκδηλωτικός… χωρίς να είσαι επιπόλαιος!
Να παλεύεις… χωρίς να απελπίζεσαι!
Να είσαι οδηγός… χωρίς να κομπάζεις!
Να διαλέγεις… χωρίς να περιφρονείς!
Πηγή: Αγιορείτικες Διαδρομές (FB)
Τι να τις κάνω τις νηστείες… Ιούνιος 10, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Τί να τις κάνω τις νηστείες,
τις αγρυπνίες, τις ασκήσεις,
[]
τα χρόνια που λέω ότι «ζω εν Χριστώ»,
όταν δεν τολμώ να πω συγνώμη,
όταν δεν τολμώ να δεχτώ την συγνώμη του άλλου
όταν προτιμώ να ζω χωρίς τους άλλους;
—————
Όλα «παίζονται» στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Γιατί όπως λέγει και ο ποιητής:
«Οι άνθρωποι υπάρχουν από τη στιγμή που βρίσκουμε μια θέση στην ζωή των άλλων.
Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων…»
π. Παύλος Παπαδόπουλος (FB)
Εικόνα: Sculpture by the sea
Η Πρόταση Ευτυχίας της Εκκλησίας Μάρτιος 15, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η πρόταση της Εκκλησίας δεν είναι να γίνουμε «καλοί άνθρωποι». Η Εκκλησία μας κηρύττει ότι ακόμα και μέσα στην αποτυχία μας να είμαστε καλοί μπορούμε να αγαπηθούμε και αυτή η αγάπη προς εμάς μας δίνει την δυνατότητα προόδου.
Η αποτυχία μας να ζούμε αγαπώντας γνήσια δεν στέκεται εμπόδιο για την γνήσια αγάπη του Θεού προς εμάς.
Ο άνθρωπος τις πιο πολλές φορές προφασίζεται ότι αγαπά, προφασίζεται ότι δεν ενοχλείται από τους άλλους. Και το κάνει αυτό σε μία προσπάθεια κάλυψης της υπαρξιακής αποτυχίας του να είναι καλός.
Το να είσαι καλός δεν είναι ο στόχος του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν ψάχνει τρόπους για να γίνει καλός ή τέλειος ή επιτυχημένος με μία τήρηση συγκεκριμένων συμπεριφορών.
Ο άνθρωπος θα πρέπει να αναζητά την Χάρη η οποία τα «ασθενεί θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Δεν είναι σκοπός μας να «εξαφανίσουμε» την ατέλειά μας αλλά αναγνωρίζοντάς την να την εναποθέσουμε στα πόδια του Χριστού μας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που θεωρούμε ότι ο Χριστός μας θέλει τέλειους με μία κοσμική έννοια του όρου. Η «τελειότητα» που ζητά ο Χριστός από εμάς έγκειται στον προτρεπτικό λόγο του «Μάθετε απ’εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».
Θα τολμήσουμε λοιπόν να πούμε ότι η τελειότητα βρίσκεται στην αποδοχή της ατέλειά μας, στην παραδοχή ότι χρειαζόμαστε βοήθεια.
Τελικά τέλειος είναι ο άνθρωπος που ζει με μετάνοια· ταπεινός και πράος ζει με τους άλλους με ομόνοια, με διάθεση διακονίας του πλησίον.
Και εκεί, στο προσωπικό του ναυάγιο δεν παύει να προσδοκεί την αγάπη ως πρόσωπο και όχι ως μία αφηρημένη ρομαντική έννοια.
Και πλέον εκεί, στο χαλασμό των ειδώλων του, η ζωή πλέον δεν φαντάζει υπερβολή…
π. Παύλος Παπαδόπουλος (FB)
Φωτογραφία: Sculpture by the Sea
Ὃποιος θέλει νά γίνει Χριστιανός, πρέπει πρώτα νά γίνει Ποιητής Φεβρουάριος 4, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή.
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάς. Ν’ αγαπάς και να πονάς. Να πονάς γι’ αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες, δε λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές, ούτε δυσκολίες, εξαιτίας της αγάπης. Η αγάπη προς το Χριστό είναι άλλο πράγμα, απείρως ανώτερο.
Και όταν λέμε αγάπη, δεν είναι οι αρετές που θ’ αποκτήσουμε αλλά η αγαπώσα καρδιά προς το Χριστό και τους άλλους. Το καθετί εκεί να το στρέφουμε. Βλέπουμε μια μητέρα να έχει το παιδάκι της στην αγκαλιά, να το φιλάει και να λαχταράει η ψυχούλα της; Βλέπουμε να λάμπει το πρόσωπό της, που κρατάει το αγγελούδι της; Όλ’ αυτά ο άνθρωπος του Θεού τα βλέπει, του κάνουν εντύπωση και με δίψα λέει: “Να είχα κι εγώ αυτή τη λαχτάρα στο Θεό μου, στο Χριστό μου, στην Παναγίτσα μου, στους αγίους μας!”. Να, έτσι πρέπει ν’ αγαπήσουμε τον Χριστό, τον Θεό. Το επιθυμείς, το θέλεις και το αποκτάς με την χάρι του Θεού.
Εμείς, όμως, έχουμε φλόγα για το Χριστό; Τρέχουμε, όταν είμαστε κατάκοποι, να ξεκουρασθούμε στην προσευχή, στον Αγαπημένο ή το κάνουμε αγγάρια και λέμε: “Ω, τώρα έχω να κάνω προσευχή και κανόνα…”; Τι λείπει και νιώθουμε έτσι; Λείπει ο θείος έρως. Δεν έχει αξία να γίνεται μια τέτοια προσευχή. Ίσως μάλιστα κάνει και κακό.
Αν στραπατσαρισθεί η ψυχή και γίνει ανάξια της αγάπης του Χριστού, διακόπτει ο Χριστός τις σχέσεις, διότι ο Χριστός “χοντρές” ψυχές δε θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να συνέλθει πάλι, για να γίνει άξια του Χριστού, να μετανοήσει “έως εβδομηκοντάκις επτά”. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρει τον αγιασμό. Όχι να λες, “πάνε τα χρόνια μου χαμένα, δεν είμαι άξιος” κ.λπ., αλλά μπορείς να λες, “θυμάμαι κι εγώ τις μέρες τις αργές, που δε ζούσα κοντά στο Θεό…”. Και στη δική μου τη ζωή κάπου θα υπάρχουν άδειες μέρες. Ήμουνα δώδεκα χρονών, που έφυγα για το Άγιον Όρος. Δεν ήταν αυτά χρόνια; Μπορεί βέβαια να ήμουν μικρό παιδί, αλλά έζησα δώδεκα χρόνια μακράν του Θεού. Τόσα πολλά χρόνια!…
Ακούστε τι λέει ο Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ στο βιβλίο του Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν :
“Κάθε εργασία σωματική και πνευματική, η οποία δεν έχει πόνο ή κόπο, ουδέποτε καρποφορεί γι’ αυτό που την καταπιάνεται. Επειδή η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και “βιασταί αρπάζουσιν αυτήν”, και λέγοντας βία εννοεί τη συνεχή επίπονη άσκηση του σώματος”. (περισσότερα…)
Εἶναι ἔτοιμη ἡ καρδιά μας γιά τό Θεό; Νοέμβριος 28, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου (Ψαλμ. 56, 8)
Αδελφοί μου, είναι μακάριος όποιος μπορεί να πει αυτά τα λόγια στον Κύριό Του!
Μακάριος, εκείνος που η καρδιά του είναι εντελώς έτοιμη, να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού!
Τί σημαίνει η ετοιμότητα της καρδιάς του ανθρώπου;
Ν’ ακολουθεί με χαρά το θέλημα του Θεού και να μην έχει εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με δικές του σκέψεις και επιθυμίες.
Ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ, αρχικώς, είχε ακολουθήσει τις δικές του αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις· γι’ αυτό ήταν σαν καράβι ακυβέρνητο μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι η θύελλα θα τον έπνιγε στο τέλος, στράφηκε με μεγάλη μετάνοια και θερμά δάκρυα προς τον Θεό και, ακριβώς τότε, έστρεψε το καράβι της ζωής του ολοκληρωτικά προς το θέλημα του Θεού.
«Ετοίμη η καρδία μου, ο Θεός, ετοίμη ή καρδία μου!» αναφώνησε με απέραντη ειρήνη στην ψυχή του, διότι γνώριζε ότι είχε παραδώσει το καράβι του στα χέρια του τέλειου Κυβερνήτη.
Η θύελλα μαινόταν ακόμη, οι άνεμοι και τα κύματα τον έδερναν με μανία· εκείνος όμως δεν φοβόταν, πεπεισμένος ότι τίποτα δεν μπορούσε να του συντρίψει το καράβι της ζωής του και ότι το καράβι του θα έπλεε σύντομα με ασφάλεια σε λιμάνι εύδιο.
«Έτοιμη καρδία» σημαίνει: καρδιά καθαρή από την υπερηφάνεια, ταπεινωμένη μπροστά στη μεγαλειώδη δύναμη και σοφία του Θεού.
«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά που έχει αδειάσει απ’ όλες τις κοσμικές επιθυμίες και αυταπάτες και είναι στραμμένη μόνο προς τον Θεό και στην αγάπη προς Αυτόν.
«Έτοιμη καρδία» σημαίνει καρδιά θεραπευμένη από κάθε ανησυχία, φόβο και βιοτική μέριμνα, καθησυχασμένη και ενδυναμωμένη από την παρουσία της χάριτος του Θεού.
«Θα σε δοξολογήσω ψάλλοντάς σου ύμνους με όλη μου την ψυχή» (Ψαλμ. 56, 8), συνεχίζει ο ψαλμωδός. Εδώ φαίνεται ότι η καρδιά του είναι αληθινά έτοιμη, διότι δεν καυχιέται για τη βασιλική δόξα του, αλλά την αποδίδει στον Θεό. Ταπεινώθηκε, ενώπιον του Θεού σαν να ήταν ένα τίποτα και τώρα μοναδική του απόλαυση είναι να μεγαλύνει και να δοξάζει ακατάπαυστα τον Θεό.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Οκτώβριος, εκδ. Άθως, σ. 304-305
Ἀναδημοσίευση ἀπό: Διακόνημα | Σαλογραία
Πραγματική Νηστεῖα εἶναι… Νοέμβριος 19, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
[] πραγματική νηστεία είναι μόνο να μην κάνεις τίποτε άδικο. Να λύνεις κάθε δεσμό αδικίας. Συγχώρησε τον πλησίον σου για το κακό που σου έκανε και ξέχασε αυτά πού σου χρωστάει.
Η νηστεία σας να είναι καθαρή απο δικαστικές πράξεις και προστριβές. Κρέας δέν τρως αλλά κατασπαράζεις τον αδελφό σου. Νηστεύεις το κρασί αλλα εισαι σπάταλος στις αδικίες. Περιμένεις να έρθει το βράδυ για να φάς αλλά ξοδεύεις ολη την ημέρα σου στα δικαστήρια. Αλοίμονο σε κείνους που δεν μεθάνε απο κρασί αλλα απο τις αδικίες.
— Μ. Βασίλειος
Μερικοί προσέχουν πολύ την είσοδο των φαγητών, αλλά αδιαφορούν για την έξοδο των λόγων. Δεν έχουν μάθει να διώχνουν την οργή απ’ την καρδιά τους, και την επιθυμία από την σάρκα τους, όπως λέει ο Εκκλησιαστής, όμως έτσι μόνο κτίζεται η καθαρή καρδιά από το Πνεύμα που ανακαινίζει.
— Όσιος Ηλίας
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος… Νοέμβριος 17, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση , 1 comment so far
Το συγκλονιστικό ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» σε αφήγηση από τον Κώστα Καζάκο.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Το Σαρανταλείτουργο Νοέμβριος 11, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Ἕνας βράχος ἔπεσε καὶ καταπλάκωσε πολλοὺς ἐργάτες σ’ ἕνα νταμάρι. Ἡ γυναίκα ἑνὸς ἀπ’ αὐτούς, ἡ κ. Ἀργυρώ , θεωρώντας νεκρὸ πλέον τὸν ἄνδρα της, ἔδωσε σ’ ἕναν παπᾶ ὅ,τι μποροῦσε ἀπ’ τὸ ὑστέρημά της, γιὰ νὰ κάμει σαράντα λειτουργίες ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν τοῦ ἔδινε καθημερινὰ ἕνα πρόσφορο, ἕνα μπουκαλάκι νάμα καὶ μιὰ λαμπάδα.
Ὅταν ὁ ἱερέας ἔφτασε στὶς εἴκοσι λειτουργίες, ὁ διάβολος φθόνησε τὴν εὐλάβεια τῆς γυναίκας. Τῆς παρουσιάζεται λοιπὸν καὶ τῆς λέει, ὅτι ὁ παπᾶς ἔφυγε γιὰ κάποια ἐπείγουσα δουλειά του. Δὲν εἶχε νόημα νὰ τοῦ στείλει πρόσφορο. Θὰ τοῦ τὸ ἔστελνε τὴν ἄλλη ἡμέρα. Αυτὸ τῆς τό ’καμε τρεῖς φορὲς στὸ διάστημα τῶν σαράντα λειτουργιῶν.
Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ διασῶστες προσπαθοῦσαν νὰ ἀπομακρύνουν τὰ χώματα. Ἔβγαζαν συνεχῶς πολλοὺς νεκρούς. Σὲ κάποιο ση-μεῖο ἄκουσαν ἀπὸ τὸ βάθος μιὰ φωνή:
– Προσέξτε, ζῶ. Σκάψτε μὲ προσοχή, γιατὶ ἀπὸ πάνω μου εἶναι δυὸ πέτρες. Ἂν πέσουν θὰ μὲ θανατώσουν.
Οἱ διασῶστες κατάπληκτοι ἔσκαψαν προσεκτικὰ ἀπὸ τὰ πλάγια καὶ βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο ζωντανό. Ἦταν ὁ ἄνδρας τῆς κ. Ἀργυρῶς!
Στὴν ἀπορία ὅλων πῶς ἐπέζησε τόσες μέρες χωρὶς τροφή, ἀπάντησε:
– Κάθε μέρα μοῦ ἔδινε κάποιος, χωρὶς νὰ τὸν βλέπω, ἕνα ψωμί, ἕνα μπουκάλι κρασὶ καὶ μιὰ λαμπάδα ἀναμμένη ποὺ ἔφεγγε μπροστά μου. Ἔτσι ἔτρωγα, ἐκτὸς ἀπὸ τρεῖς μέρες ποὺ δὲν ἔφαγα τίποτα, οὔτε φῶς εἶδα καὶ πικράθηκα πολύ, γιατὶ νόμισα πὼς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου σταμάτησε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ βοηθᾶ. Κι ἐνῷ περίμενα πὼς θὰ πεθάνω ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὴ δίψα, εἶδα τὴν ἀναμμένη λαμπάδα, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ξανὰ σὰν πρῶτα καὶ δόξασα τὸν Θεό, ποὺ δὲν μὲ ἐγκατέλειψε μέχρι τὸ τέλος.
Γεμᾶτοι θαυμασμὸ δόξασαν τότε ὅλοι τὸν Θεό.
Τὸν Νοέμβριο μήνα ἀνοίγει τὸ σαρανταλείτουργο καὶ τὸ παραπάνω περιστατικὸ δείχνει τὴ μεγάλη σημασία του γιὰ τὴ ζωή μας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τὸ ἀνώτερο ἔργο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε πάνω στὴ γῆ. Καὶ δὲν ὠφελεῖ μόνο τοὺς ζῶντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς κεκοιμημένους. «Γιατὶ ὁ ὑπεράγαθος Κύριος νικᾶται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ φιλανθρωπία του, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καὶ θὰ νικᾶται συνέχεια μέχρι τὴ στιγμὴ τῆς τελικῆς ἀντα-ποδόσεως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ὁπότε καὶ τελειώνει ὁ χρόνος τῆς βοήθειας. Μέχρι τότε θέλει νὰ σπεύδει ὁ καθένας σὲ βοήθεια τοῦ πλησίον του καὶ ὅλοι νὰ εὐεργετούμαστε μεταξύ μας καὶ ἐνόσῳ ζοῦμε καὶ μετὰ θάνατον.
Καὶ ἐπειδή αὐτὸ εὐχαριστεῖ σὲ μέγιστο βαθμὸ τὸν Κύριο, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει τὴ Θεία Λειτουργία πάντοτε καὶ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων. Ἂν αυτὸ δὲν ἦταν καλὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, θὰ εἶχε σίγουρα καταργηθεῖ. Ἀντιθέτως οἱ θεοφόροι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ὅλοι ἐπικυρώνουν τὸ πράγμα καὶ προσαυξάνουν, τονίζοντας τὸ μεγάλο κέρδος ποὺ ἔχουν οἱ ψυχὲς ἀπὸ τὴν προσφορὰ τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ὅλων τῶν προσευχῶν καὶ τῶν ἐλεημοσυνῶν μας γι’ αυτούς».
«Ἂν δὲν πρόφτασες ὅσο ζοῦσες νὰ διευθετήσεις ὅλα ὅσα ἀφοροῦν τὴν ψυχή σου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, παράγγειλε στοὺς δικούς σου ἔστω καὶ στὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, νὰ σοῦ στείλουν μετὰ τὸ θάνατό σου τὰ πράγματά σου (τὶς ἀποσκευές σου). Νὰ σὲ βοηθήσουν δηλ. μὲ ἀγαθὰ ἔργα: ἐλεημοσύνες καὶ Λειτουργίες. Μὴ γένοιτο νὰ παραλειφθεῖ κάτι ἀπὸ αὐτά. Γιατὶ τότε, κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, θὰ κατηγορηθοῦμε ἀπὸ τοὺς οἰκείους μας, ὅτι ἀμελήσαμε νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε ὑπὲρ αὐτῶν».
Πάνω στὴ γραμμὴ αὐτὴ ἐνταγμένο καὶ τὸ ἱερὸ σαρανταλείτουργο ἔρχεται νὰ βοηθήσει τὰ μέγιστα καὶ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους. Ἂς τὸ κάνουμε ὅλοι μας, ἀλλὰ μὲ τρόπο σωστό. Ὄχι νὰ ξοφλήσουμε μ’ ἕνα χαρτάκι ὀνόματα ποὺ θὰ δώσουμε στὸν ἱερέα. Ἀλλὰ μὲ τὴν οὐσιαστικὴ συμμετοχή μας στὴ Θεία Λειτουργία, ὥστε «πάντων ἡμῶν»νὰ μνησθεῖ «Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐν τῇ Βασιλείᾳ αὐτοῦ. Ἀμήν».
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 364, Νοέμβρ. 2013)