jump to navigation
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία, Οικογένεια / Παιδί ,
Η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Οι γονείς μου ήταν εργάτες και οι δύο, εργαζόμενοι από την εφηβεία τους. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία, διπλοβάρδιες στα εργοστάσια, αιματηρές οικονομίες για να αγοράσουν οικόπεδο, να χτίσουν σπίτι και να επιστρέψουν στην πατρίδα, όπου δεν είχαν τίποτα.
Εγώ και η αδερφή μου μεγαλώσαμε σχεδόν μόνες μας. Από την πρώτη Δημοτικού φτιάχναμε το πρωινό μας (όχι σαν αυτό το διαφημίσεων), κλειδώναμε το σπίτι, περπατούσαμε 15 λεπτά ως τη στάση του λεωφορείου και πηγαίναμε στο σχολείο. Επιστρέφαμε, ζεσταίναμε το φαγητό μας και στρωνόμασταν αμέσως στο διάβασμα. Οι γονείς έλειπαν από τα ξημερώματα και επέστρεφαν αργά το απόγευμα. Στις διπλοβάρδιες, την επομένη το πρωί.
Η μητέρα μου μόλις επέστρεφε, πάντα έκανε την ίδια ερώτηση: Διαβάσατε;<
Ήταν αγράμματη, οπότε δεν μπορούσε και να μας ελέγξει. Αν απαντούσαμε καταφατικά, μας άφηνε να παίξουμε τον υπόλοιπο χρόνο που έμενε μέχρι να πάμε για ύπνο. Αν καταλάβαινε ότι δεν είχαμε ακριβώς τελειώσει τα μαθήματα, έλεγε την φράση που έμεινε παροιμιώδης στην οικογένεια: «Να καθίσετε να τελειώσετε το διάβασμα, εκτός αν θέλετε να πάω να πλύνω τα κατσαρόλια».
Ο μύθος, που εμείς ως παιδιά είχαμε πιστέψει, ήταν πως μας είχαν αγοράσει από ένα κατσαρόλι. Το κατσαρόλι ήταν ένα μεταλλικό σκεύος, στο οποίο έβαζαν το φαγητό τους για να φάνε το μεσημέρι στο εργοστάσιο. Γιατί βέβαια δεν ξόδευαν δεκάρα για να αγοράσουν οτιδήποτε από τις καντίνες. Μας είχαν πει λοιπόν, πως αν κάποια στιγμή καταλάβαιναν πως «δεν παίρνουμε τα γράμματα», θα μας έπλεναν το ωραίο μας κατσαρόλι και θα πηγαίναμε την επόμενη μέρα για μεροκάματο. Μπορεί να μην ήξερα τι διαφορά θα είχε η δουλειά που θα έκανα τελειώνοντας το σχολείο από αυτή που έκαναν οι δικοί μου στο εργοστάσιο, αλλά ήξερα πως ο πατέρας μου όταν ήταν στο σπίτι, δεν ήταν σε θέση να κάνει τίποτ’άλλο εκτός από το να πέσει για ύπνο. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί όταν δεν μπορούσε να κοιμηθεί, τα νεύρα του ήταν σε τέτοιο χάλι που κρατούσαμε την αναπνοή μας για να μην ακούει ήχους (άλλη φορά θα σας πω τι συνέβαινε, αν γινόταν το λάθος και τους άκουγε). Ήξερα ακόμα πως τα παπούτσια του ήταν γεμάτα μεταλλικά ρινίσματα (γρέζια τα έλεγε) και μαζί με τη μητέρα μου τα βγάζαμε ένα-ένα για να σώσουμε τα παπούτσια. Ήξερα ότι τα χέρια της μάνας μου είχαν ρόζους και έτριβε κάθε βράδυ τα μπράτσα και τα δάχτυλά της βογκώντας. Και κάθε φορά που άκουγα την απειλή για το κατσαρόλι, μολονότι ως σπασικλάκι που ήμουν, είχα τελειώσει τα μαθήματά μου, τους έριχνα άλλη μια ματιά για καλό και για κακό.
Ακόμα κι όταν εκείνο το πρώτο όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα πραγματοποιήθηκε, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Πάλι φορούσα τα ρούχα της αδερφής μου, πάλι τρώγαμε παγωτό μία φορά την εβδομάδα (από το φτηνό), πάλι οι γονείς μου δούλευαν όλη μέρα και δεν ξεκουράζονταν ποτέ. Κι εμείς το ίδιο.
Από 12 χρονών είχαμε μάθει να μαγειρεύουμε, να καλλιεργούμε το περιβολάκι, να φροντίζουμε τα ζώα, να διορθώνουμε τις ελαφριές ηλεκτρικές και υδραυλικές βλάβες, να βάφουμε, μέχρι και να χτίζουμε, όταν ο πατέρας μας αποφάσισε να «σηκώσει» άλλον έναν όροφο. Μόνοι μας. Εργάτης, τεχνίτης δεν πάτησε κανείς. Είχαμε ένα μικρό, συνοικιακό χρωματοπωλείο. Μάθαμε να ζυγίζουμε, να τιμολογούμε, να συναλλασσόμαστε με τους πελάτες, να παραλαμβάνουμε από τους προμηθευτές.
Η μοναδική μας πολυτέλεια, και στη Γερμανία και εδώ, ήταν το ποδήλατο. Μόνο που δεν είχαμε πολύ χρόνο να το χαρούμε, γιατί ακόμα κάθε απόγευμα η μητέρα κράδαινε το κατσαρόλι! Κι εμείς έπρεπε να είμαστε εντάξει με το σχολείο. Και λέξεις όπως φροντιστήριο ήταν απαγορευμένες. «Αν είναι να θες σαράντα πέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες, άστο! Πάρε το κατσαρόλι σου, να έχεις και το κεφάλι σου ήσυχο», έλεγε η μάνα μου.
Το κατσαρόλι, λοιπόν, όσο και αν σας τρομάζει εσάς που το ακούτε πρώτη φορά, με έμαθε πολλά πράγματα. Περισσότερα από όσα, ίσως, φαντάστηκαν οι γονείς μου. Και άκουγα τον μεταλλικό του ήχο και αφού εκείνοι έφυγαν πρόωρα από τη ζωή.
Με έμαθε να εκτιμώ τους ανθρώπους που εργάζονται καταπονώντας το σώμα τους και να τους σέβομαι απεριόριστα.
Με εξοικείωσε με την ιδέα της χειρονακτικής εργασίας και όταν χρειάστηκε να εργαστώ για να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω, δεν δίστασα και δεν ένιωσα άσχημα να κάνω την μαγείρισσα, την καθαρίστρια, την εργάτρια σε θερμοκήπιο και σε βιοτεχνία.
Κρατούσε το μυαλό μου προσηλωμένο στον στόχο. Σε αυτό που ήθελα να κάνω και με βοήθησε να το πετύχω έστω και μερικά χρόνια αργότερα από το κανονικό.
Με έμαθε να εκτιμώ αυτά που κερδίζει κανείς με τον ιδρώτα του, είτε εργάζεται σωματικά είτε πνευματικά. Να μην τα σπαταλώ, αν και από τη φύση μου γεννήθηκα σπάταλη. Το ισορρόπησα.
Με εμπότισε με βαθύτατη απέχθεια για τους ανέντιμους ανθρώπους, που δεν ντρέπονται να κερδίζουν χρήματα χωρίς να εργάζονται. Και για εκείνους που εκμεταλλεύονται την αγνότητα ανθρώπων όπως η μάνα μου, για να εκμεταλλευτούν τον κόπο τους παριστάνοντας τους προστάτες τους.
Γέννησε μέσα μου τον έρωτα για την Παιδεία! Όχι την άγρα πτυχίων. Την αληθινή. Την αγάπη για την εργασία και την προσφορά. Την επιδίωξη της αξιοπρέπειας και της αυτάρκειας. Αυτά ονειρεύτηκα να μεταδώσω σε όσους θα μου έκαναν την τιμή να γίνουν μαθητές μου.
Μου έδωσε το θάρρος να αντιμετωπίσω διεστραμμένες αντιλήψεις γονέων, που με προσλάμβαναν νομίζοντας πως η δουλειά μου είναι να φροντίζω να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με λυμένες τις ασκήσεις.
Το κατσαρόλι ήταν το σύμβολο της πραγματικής ζωής. Θα νόμιζε κανείς πως ένα παιδί, ακούγοντας με τη φαντασία του τον μεταλλικό του ήχο, θα αποκτούσε φοβίες για τη φτώχεια, την χειρωνακτική εργασία, την ταπεινή καταγωγή. Θα έκανε όμως λάθος!
Για εμένα και την αδερφή μου, το κατσαρόλι είπε αυτά που οι αγράμματοι γονείς μας δεν είχαν την ικανότητα να εκφράσουν: Ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος ζωής είναι να εργάζεσαι, να παράγεις, να προσφέρεις. Με κάποιον τρόπο πρέπει μόνος σου να γεμίζεις το κατσαρόλι σου, να κερδίσεις τη ζωή σου. Καθήκον σου είναι να το γεμίσεις. Δική σου απόφαση αν θα καταπονήσεις το πνεύμα ή το σώμα. Κάθε επιλογή αποδεκτή, αρκεί να είναι αυτό που σου ταιριάζει.
Διαλέγεις και παίρνεις!
Πηγή: Σκεπτέον Εστί
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί ,
Έχω ακούσει πολλά όνειρα:
“Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”,
ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”
, πιο έπειτα:
“Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα,
να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές:
“Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε,
να ησυχάσω…”.
Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα
και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ.
Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν,
αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…
Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα
τα έλυναν μόνα τους, αλλά…
Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά…
Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας
όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά
ή με γάμο.
Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο
έκανε ο γονιός της Μεσογείου
και έτσι πραγματικά ησύχασα.
Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή:
γονιός για πάντα και από τότε…
… ησύχασα.
Γονιός για πάντα,
κάτω από την ίδια στέγη για πάντα
και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο
αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε,
έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους.
Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού
υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό.
Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα
και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό.
Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε
από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο
όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά,
χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε:
“Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”.
Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει
. “Καλά” μου απάντησε.
Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά,
γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά.
Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν,
γιατί φαλίρισα.
Οι οικογενειακοί καβγάδες
είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…
Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι
είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα
προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι.
Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα
τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο
και με την πείρα σου τους πείσεις
πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες
για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας
και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον
ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους.
Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια
ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ
που έπαθες.
Αργότερα τα εγγόνια
θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα..
Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική,
δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε
και τακτικά ούτε για πολλές ώρες,
αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία
θα τρέξουν σε σένα
και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.
Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που
κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία.
Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν
πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.
Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή
να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα,
ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα
πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”.
Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία
των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο,
αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”,
όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει
και από τα παιδιά μου.
“Το μωρό, μάνα, αρρώστησε·
θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.
Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου
τα παιδιά σου.
Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες.
Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια,
αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας.
.Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις
την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν
όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα.
Περιμένουν να τους δώσεις
την πίστη για την αξία
του αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται
να κουρνιάσουν τα όνειρα,
οι φόβοι, οι αγωνίες
και της καινούργιας γενιάς.
Τι είπατε;
Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας
ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;
Μα ετοιμαστείτε για
μία ευλογημένη αλήθεια:
“Γονιός για πάντα”!
“Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”.
Ευτυχώς!!!
της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία ,
Μια πρωτοβουλία από τον Ιερό Ναό Τριών Ιεραρχών Πανεπιστημίου Πατρών:
Καλός μαθητής της 3ης Λυκείου από φτωχή οικογένεια αδυνατεί να πληρώσει τα δίδακτρα του φροντιστηρίου του που ανέρχονται στο ποσόν των 250 € / μήνα.
Ο Ναός των «Τριών Ιεραρχών» του Πανεπιστημίου Πατρών κάνει έκκληση σε όσους επιθυμούν να βοηθήσουν την ευγενή προσπάθεια αυτή του μαθητή, να δηλώσουν ένα ελάχιστο ποσό το οποίο θα δίνουν κάθε μήνα μέχρι το τέλος των Πανελληνίων εξετάσεων (μέσα Μάιου). Έτσι αθροιστικά, από τη συνεισφορά πολλών που επιθυμούν να βοηθήσουν, θα συγκεντρωθούν τα χρήματα που απαιτούνται.
Μπορεί επίσης να δοθούν χρήματα εφάπαξ.
Όσοι επιθυμούν να συνεισφέρουν μπορούν να το δηλώσουν
-μέσω e-mail inaos@upatras.gr
-Στην Επιτροπή του Ναού (Ώρες λειτουργίας Ναού 10.30-14.30 καθημερινά)
-Στα τηλέφωνα: 2610-997470 και 6936697942
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Αταξινόμητα ,
Καλή σχολική χρονιά!
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί ,
Γροθιά στο στομάχι, είναι η ιστορία με πρωταγωνιστή έναν 18χρονο μαθητή του Εσπερινού Γυμνασίου Ηρακλείου, τον οποίο έβγαλε από το σπίτι ο πατέρας του την ημέρα που ενηλικιώθηκε.
Η συγκλονιστική ιστορία έγινε γνωστή, μέσα από την σελίδα του Γυμνασίου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, όπου είχαν μάλιστα αναρτηθεί και επιπλέον στοιχεία, για την περιπέτεια του νεαρού που βρέθηκε άστεγος στα 18 χρόνια του.
»Καταλάβαμε πως η οικογένεια του, δεν ενδιαφέρεται για τον μαθητή, όταν μετά από ένα επεισόδιο που είχε στην υγεία του, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και ενώ επικοινωνήσαμε μαζί τους, ο πατέρας αδιαφόρησε πλήρως» δηλώνει στο flashnews.gr ο διευθυντής του σχολείου Αν. Τσεπαπαδάκης.
Όπως φαίνεται η -πολύτεκνη – οικογένεια, είχε γυρίσει από νωρίς την πλάτη στον 18χρονο. Όπως περιγράφει ο διευθυντής του σχολείου, πρόκειται για ένα σεμνό παιδί, χαμηλών τόνων που έχει όνειρα για τη ζωή παρά το γεγονός ότι σήμερα βρέθηκε άστεγος.
»Είναι εξαιρετικό παιδί, παρά τις δυσκολίες που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει διαθέτει καλό χαρακτήρα και όνειρα. Θέλει να γίνει μάγειρας, του αρέσει πολύ. Ελπίζω να μπορέσουν εκείνοι που μπορούν να το υλοποιήσει» λέει ο κ. Τσεπαπαδάκης για το νεαρό.
Πηγή: Flashnews
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Πολιτική ,
Στην Εκκλησία μαθαίνουμε να δια-κρίνουμε τις συμπεριφορές από τους ανθρώπους αποφεύγοντας «ταμπέλες» και να τοποθετούμαστε κατάλληλα. Επίσης δίνουμε προτεραιότητα στην ατομική ευθύνη και δράση αντί της (εύκολης) καταγγελίας αλλότριων λαθών. Αναδημοσιεύουμε την παρακάτω μαθητική επιστολή με την προτροπή να διαβαστεί με πνεύμα διάκρισης, ώστε να αντλήσουμε τα χρήσιμα κι ωφέλιμα μηνύματα που περιέχει.
—
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.
Κάποιοι απ’ αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα ”χώνει”, η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε). Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.
Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.
Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’ έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.
Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!
Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Πηγή: Lay-out
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βιβλία / Περιοδικά, Οικογένεια / Παιδί ,
Σκηνές του παρελθόντος και ίσως χρήσιμες ιδέες & διαχρονικές πρακτικές συμβουλές για γονείς.
Από το βιβλίο Μαθήματα διά τους παίδας – τόμος Α (pdf) του Κωνσταντίνου Βαρδαλάχου. Όλοι οι τόμοι είναι ελεύθερα διαθέσιμοι στην ψηφιακή βιβλιοθήκη Ανέμη. Θερμές ευχαριστίες στον Δημήτριο Δημ. που ανακάλυψε και μοιράστηκε μαζί μας.
***
Πατήρ: Καλῶς ἤλθετε παιδία μου!
ἔχετε τὴν εὐχὴν μου! Φιλήσατε καὶ τῆς μητρὸς σας τὴν δεξιάν. Μὲ ὁποίαν χαρὰν σᾶς βλέπω, ὅταν ἔρχεσθε ἀπὸ τὸ σχολεῖον! Τί σᾶς εἶπεν ὁ διδάσκαλος;
Παιδία: Ὦ πάτερ! ὀλίγα μᾶς εἶπεν, ὅμως εὔμορφα πράγματα.
Πατ: Εἰπέτε καὶ εἰς ἐμὲ, τί ἐμάθετε, διὰ νὰ χαρῶ.
* Ἐδῶ νοεῖται, ὅτι καθημέραν κάμνουν τὴν ἐπανάληψιν τῶν μαθημάτων τῆς αὐγῆς ἐμπρὸς εἰς τοὺς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορῶσιν εἰς τὴν προκοπὴν τῶν ἰδίων τέκνων, καὶ νὰ ἐπιφορτίζουσι τὸν διδάσκαλον ὅλον τὸ βάρος τῆς ἀνατροφῆς, ἀλλὰ νὰ ἐξετάζωσι καὶ αὐτοὶ καθημέραν τοὺς υἱοὺς των· καὶ νὰ μὴ βαρύνονται ἀπὸ τὰς φονὰς των, καὶ τὰ διώχνουν νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ σχολεῖον. Τὸ παιδίον καὶ ὁ νέος, ὅσην περισσοτέραν ὥραν συναναστρέφεται μὲ ἅλλα παιδία, καὶ μὲ ἄλλους νέους, τόσον περισσότερον φθείρονται τὰ ἤθη των· καὶ ἄς προσέχουν οἱ γονεῖς, καὶ ἄς μὴ νομίζουν, ὅτι ὅσον ἀργοπορεῖ εἰς τὸ σχολεῖον τὸ παιδίον, τόσον περισσότερον ὠφελεῖται.
Τὰ παιδία λέγουν, ὅσα ἤκουσαν εἰς τὸ σχολεῖον.
Πατ: Ἐλᾶτε, παιδία μου! νὰ σᾶς φιλήσω. Καὶ τώρα ποῦ ὑπάγεται;
Παιδ: Εἰς τὸ μαγειρεῖον, διὰ νὰ βοηθήσωμεν τὴν μητέρα νὰ μᾶς κάμη τὸ φαγητόν, νὰ πλύνωμεν τὰ πινάκια, νὰ φέρωμεν νερὸν, καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται.
* Πρέπει νὰ συνειθίζωσι τοὺς παῖδας οἱ γονεῖς νὰ κάμνουν μερικὰς ἐλαφρὰς ἐργασίας, διὰ νὰ γίνωνται εὐκίνητοι, καὶ ἐπιτήδειοι εἰς τὰ μέλην τοῦ σώματος, καὶ εἰς τόν νοῦν ἐφευρετικοί.
Πατ: Ναὶ, παιδία μου! Βοηθεῖτε τὴν μητέρα· διότι θέλει ἔλθει καιρὸς, ὁπότε, διὰ τὸ γῆρας καὶ διὰ τὴν ἀδυναμίαν της, δὲν θέλει ἡμπορεῖ νὰ σᾶς δουλεύῃ καὶ τότε πρέπει σεῖς νὰ μαγειρεύετε, καὶ νὰ κάμνετε ὅλα τὰ εἰς τὴν οἰκίαν ἀναγκαῖα· καὶ νὰ μὴ προσμένετε ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτας, ἀλλὰ νὰ ἦσθε ἀληθινοὶ οἰκοδεσπόται· ὅλα πρέπει νὰ τὰ ἐξετάζετε, διὰ νὰ μὴ σᾶς ἀπατῶσιν οἱ ὑπηρέται· καὶ παρεκτὸς τούτου, εἰς πᾶσαν περίπτωσιν, καὶ εἰς κάθε τόπον, ὅπου εὑρεθῆτε, δὲν θέλετε ἔχει χρείαν ἀπὸ ὑπηρέτην, ὅταν ἠξεύρετε νὰ ἀνάπτετε φωτίαν μόνοι σας, νὰ μαγειρεύετε, καὶ νὰ κάμνετε ἄλλας ὑπηρεσίας. Πρέπει νὰ ἠξεύρετε, παιδία μου! ὅτι ὁ ὑπηρέτης δὲν εἶναι δοῦλος (σκλάβος), ἀλλὰ βοηθὸς μας εἰς ὄσα ἡμεῖς δὲν ἡμποροῦμεν νὰ κοπιάζωμεν. Στοχασθῆτε καὶ τοῦτο, ὅτι καὶ αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος, καθὼς καὶ σεῖς. Ἡ πτώχεια τὸν κάμνει νὰ εἶναι ὑποκείμενος εἰς ἡμᾶς· ἂς μὴ κάμνωμεν λοιπὸν βαρυτέραν τὴν δυστυχίαν του μὲ τὴν ἀδιακρισίαν καὶ ἀσπλαγχνίαν μας. Ὑπάγετε λοιπὸν, καὶ ἀφοῦ ἐπιστρέψετε, δι ἀμοιβὴν, θέλω σᾶς εἰπεῖ καὶ ἐγὼ εὔμορφα πράγματα, ἕως νὰ γείνῃ τὸ φαγητὸν.
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Οικογένεια / Παιδί, Παιδεία / Εκπαίδευση ,
Τό ἔξυπνο πείραμα μίας δασκάλας ποῦ ἔγινε σέ ἑλληνικό σχολεῖο
Σήμερα στο σχολεῖο ἔπρεπε νά καλύψω τό κενό ἑνός συναδέλφου ποῦ ἔλειπε. Ἔμεινα λοιπόν στήν τάξη και πρότεινα στούς μαθητές μου νά παίξουμε ἕνα παιχνίδι. Τούς ζήτησα νά φανταστοῦν πῶς εἴμαστε κάτοικοι τῆς Σμύρνης καί μαθαίνουμε ὅτι αὔριο θά κάψουν οἱ Τοῦρκοι τά πάντα καί θά μᾶς ἀναγκάσουν νά φύγουμε ἀπό τά σπίτια μας. Σκεφτεῖτε, λοιπόν, εἶπα στά παιδιά μου, ἕνα μόνο ἀντικείμενο ποῦ θά παίρνατε γιά πάντα μαζί σας ἀπό τό σπίτι σας καί γράψτε τό μέ τό ὄνομά σας σέ ἕνα χαρτί..
Γεμίσαμε λοιπόν ἕνα κουτί μέ 22 χαρτάκια. Στή συνέχεια τούς εἶπα ὅτι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι ἔλεγαν πῶς εἴμαστε ὅ,τι εἶναι καί οἱ ἐπιθυμίες – ἀνάγκες μας. Ἄρα ὅ,τι γράψατε στό χαρτί αὐτό εἶστε. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αἰφνιδιασμένα. Χώρισα, λοιπόν, τρεῖς ὁμάδες καί τίς ἔγραψα στόν πινάκα. Στήν πρώτη τά ὑλικά. Ἄν ἔχετε γράψει ἀντικείμενα γιά νά πάρετε μαζί σας ἀπό τό σπίτι ποῦ θά χάσετε γιά πάντα σκεφτεῖτε, τούς εἶπα, πῶς ὅταν πεθαίνουμε δέ μᾶς χρησιμεύουν σέ τίποτα. Ἄρα εἴμαστε ἕνα τίποτα. Στή δεύτερη ὁμάδα ἔβαλα μία σημαία καί ἀντικείμενα ἐθνικά καί ὅσοι τά προτίμησαν εἶναι γνήσιοι Ἕλληνες καί στήν τρίτη Σταυρό καί εἰκόνες Ἁγίων καί ἄρα ἐπιλογή χριστιανῶν Τά παιδιά ἀνήσυχά μου ζήτησαν νά ξαναπάρουν πίσω τά χαρτάκια γιά νά συμπληρώσουν κάτι. Ναί ἀγαπητοί μου. Ἄρχισαν νά καταλαβαίνουν τή λάθος ἐπιλογή..
Ἀφοῦ ἀρνήθηκα μέ γλυκό τρόπο νά δώσω πίσω τά χαρτάκια, τούς ὑπενθύμισα πῶς….
ὁ ὀδοντίατρος μπορεῖ νά μᾶς πονέσει ἀλλά φροντίζει τά δοντιά μας. Ἔτσι καί ἡ δασκάλα τούς μπορεῖ νά τούς πονέσει μέ αὐτό τό παιχνίδι, μά ὁ δρόμος ποῦ θά μᾶς ὁδηγήσει στό νά βρουμε ποιοί εἴμαστε καί νά διορθωθοῦμε ὁπού χρειάζεται, εἶναι δύσκολος. Τά μικρά μου ἀγγελούδια τό δέχτηκαν καί συνέχισαν. Διάβαζα μεγαλόφωνα τί ἔγραψε κάθε παιδί ὀνομαστικά καί ἕνα-ἕνα σηκωνόταν καί μόνο τοῦ ἔγραφε στόν πινάκα σέ ποιά ὁμάδα ἄνηκε..
Στό τέλος, λοιπόν, διαπιστώσαμε ὅτι ἀπό τούς 22 μόνο 7 ἔγραψαν ὅτι θά ἔπαιρναν ἕνα ἀντικείμενο ἑλληνικό ἤ χριστιανικό. Καί ἡ μικρή Ἕλλη σήκωσε τό χέρι της καί μοῦ εἶπε.Καλά λέει ὁ μπαμπάς μου κύρια ὅτι εἴμαστε μέσα στήν κρίση γιατί εἴμαστε ὑπερκαταναλωτές. Χαμογέλασα ἁπλά καί κυρίως ἀνακουφίστηκα ποῦ εἴχαμε φτάσει στήν αὐτογνωσία. Μοῦ ζήτησαν νά τό ξαναπαίξουμε αὐτό τό παιχνίδι καί ἀφοῦ τά κυτταξα τρυφερά τους εἶπα: αὐτή ἦταν μία πρόβα. Ἄν πότε αὐτό συμβεῖ στήν πραγματικότητα ἐσεῖς θά εἶστε ἕτοιμοι γιά τό σωστό, γιατί θά ξέρετε ποιοί εἴστ Ἕλληνες..
Ὁδηγῆστε τά παιδιά μας στό δρόμο τῆς αὐτογνωσίας. Εἶναι τό κλειδί γιά τήν ἀναγέννηση τῆς Ἑλλάδος.
Πηγή: Κατηχητικά Σχολεία Καρπάθου
Αναδημοσίευση: Συνοδοιπορία
Ευχαριστούμε την κα. Ιωάννα Ιωαννίδου για την αποστολή του κειμένου
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί, Παιδεία / Εκπαίδευση ,
Αγαπητέ φίλε,
Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πρίν τις εξετάσεις. Ότι έχεις μεταπτώσεις στην συναισθηματική σου κατάσταση. Άλλοτε νιώθεις ήσυχος και σίγουρος και άλλοτε τα νιώθεις μαύρα – δύσκολα – ακατόρθωτα και νιώθεις τις προσπάθειές σου περιττές. Ότι άλλοτε κάνεις αστεία, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα, και άλλοτε το πιο μικρό αστείο που θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα…
Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν και άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας οι ίδιοι, προσπαθούν να σε πείσουν να μην ανησυχείς…Καθώς σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Ότι όταν διαβάζεις πολύ, σου λένε ότι πρέπει να βγείς έξω, να ξεσκάσεις, αλλά όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάζουν ανήσυχα μήπως και έχεις παραιτηθεί…
Μου ζήτησαν λοιπόν επειδή συνεργάζομαι με τους εφήβους και τις οικογένειές τους, να γράψω κάτι που να μπορεί να βοηθήσει…
Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος, όπως πρέπει να είσαι, όταν αναφέρεσαι στην ζωή.
Το άγχος, η αγωνία, η ανησυχία, η ανασφάλεια, η αποσταθεροποίηση, η ξενοιασιά, ο εκνευρισμός, ο φόβος, όλα αυτά τελοσπάντων όχι μόνο δεν είναι αρνητικά στοιχεία στην πορεία σου, αλλά αντιθέτως αποτελούν αποδείξεις οτί είσαι ζωντανός, υγιής και υπεύθυνος…
Ένας υγιής άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε μία εσωτερική διεργασία, όταν θέτει στόχους, όταν δίνει εξετάσεις (οποιουδήποτε είδους εξετάσεις), όταν ανοίγεται, τότε είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται… Είναι η ανάληψη της ευθύνης της ελευθερίας του που τον δυσκολεύει…
Είναι ωραίο το να έχεις ένα σκοπό και να τον παλεύεις. Τότε είσαι και νιώθεις ζωντανός. Στην διάρκεια του αγώνα, αν είσαι φυσιολογικός θα αναρωτηθείς και για το εάν θα τα καταφέρεις. Θα αναρωτηθείς και για το εάν αξίζει τόσος κόπος. Για το εάν είναι αυτός που σου ταιριάζει ή ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δικός σου στόχος ή κάποιοι άλλοι σου τον έχουν επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα…
Όμως όλα αυτά δεν είναι αδυναμία. Δεν αποτελούν προδοσία. Είναι η ευκαιρία του να επαναδιαβεβαιώσεις και να επαναπροσδιορίσεις τον στόχο σου. Είναι το τίμημα της ελευθερίας. Και όταν ακόμη κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ασχολείσαι με τέτοια ερωτήματα και αυτό υγεία είναι, καθώς γνωρίζεις οτι η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, δεν θα σημαίνει τον τελικό προσδιορισμό , αλλά αντίθετα να σου επιτρέψεις να θέσεις και άλλους στόχους στην συνέχεια…
Ένας αθλητής που τρέχει 100 m, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ανάσα και τρέχει δίχως να γυρίσει να δεί δίπλα του ή μέσα του, τι συμβαίνει. Ένας μαραθωνοδρόμος όμως, καθώς τρέχει σκέφτεται, ξανασκέφτεται , ιδρώνει, εξαντλείται, αναρωτιέται για τις δυνάμεις του, για την επάρκειά της προπόνησής του, για τις δυνατότητές των αντιπάλων του, για το εάν θα πρέπει τώρα ή αργότερα να δώσει όλες του τις δυνάμεις. Αναρωτιέται ακόμα και για το εάν το να τρέχεις Μαραθώνιο είναι η καλύτερη επιλογή ή άν θα έπρεπε να ασχολείται με κάτι άλλο. Και καθώς αναρωτιέται τρέχει…Και δεν πρόκειται βέβαια για κάποιον αδύναμο άνθρωπο, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να τρέχει Μαραθώνιο…
Είναι η μακρά επίπονη και απαιτητική διαδικασία του Μαραθώνιου που θέτει ερωτήματα. Και εσύ φίλε μου δεν τρέχεις 100 m. Μαραθώνιο τρέχεις και σου αξίζει το χειροκρότημα μου, όπως και να νιώθεις.
Σου εύχομαι να πετύχεις, αλλά όχι μόνο σε μία σχολή ή σε μία καλή σχολή, αλλά σε κάτι περισσότερο. Στο να υπερασπίζεις τις επιλογές σου και ταυτόχρονα να τις διευρύνεις…
Δημήτρης Καραγιάννης
φωτογραφία: giulia dF
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις ,
- Πως μιλάει ένας θεολόγος σήμερα για το θεό στα πλαίσια του μαθήματος των Θρησκευτικών;
- Bρίσκεται ο Θεός στα γονίδια μας;
- Μπορεί να δημιουργηθεί πλούτος δίχως απληστία, δίχως αδικία;
- Πώς αντιλαμβάνεσθε το δίστιχο «κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι!»;
- Είμαστε πλασμένοι για τον θάνατο;
- Πιστεύατε πάντοτε; Έχει δοκιμαστεί η πίστη σας ποτέ;
Σε αυτά και άλλα ερωτήματα απάντησε την Παρασκευή 6 Απριλίου του 2012 ο καθηγητής Θεολογίας κ. Θανάσης Παπαθανασίου Στα Άκρα με τη Βίκυ Φλέσσα.
Στα Άκρα - Θανάσης Παπαθανασίου
