Η Διάκριση της Νοσοκόμας

Ο μικρός Φοίβος είναι άρρωστος με ψηλό πυρετό, όμως εκεί στο κρεβάτι του νοσοκομείου κοιτάζει συνεχώς στην πόρτα σαν να περιμένει κάποιον. Η αδελφή Κλαίρη,στοργική νοσοκόμα πληροφορήθηκε από την μητέρα του παιδιού ότι ο πατέρας αρχιτέκτονας είναι σε ένα συνέδριο στη Ρώμη με την γραμματέα του. Η μητέρα του Φοίβου είπε στην καλή νοσοκόμα το μυστικό ότι η γυναίκα αυτή θέλει να χωρίσει το ανδρόγυνο.

Την επόμενη μέρα το παιδί έχει όχι μόνο πυρετό, αλλά και πολύ πόνο στο κεφάλι και στο σώμα. Η μητέρα αρνείται να ειδοποιήσει τον πατέρα του παιδιού για την αρρώστια του, δεν την αφήνει ο εγωισμός.

Έχει βραδιάσει, όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και ένας κομψός άνδρας με ένα αρκούδι και με έκδηλη αγωνία πλησιάζει τον μικρό Φοίβο. Ήρθες μπαμπά ψιθυρίζει το άρρωστο παιδί και με μεγάλη χαρά αρπάζει το αρκουδάκι. Λίγο μετά χτυπά το κινητό του πατέρα: «Λυπούμαι αλλά η συνάντησή μας δεν θα γίνει, είμαι με την γυναίκα και τον γιο μου, η συνεργασία μας τελείωσε».

Μετά μερικές μέρες ο μικρός εντελώς υγιής έφυγε για το σπίτι κρατώντας τους γονείς του από το χέρι. Η Κλαίρη τον χαιρέτησε με ένα φιλί, κανείς όμως δεν θα μάθει ότι αυτή η στοργική νοσοκόπα τηλεφώνησε στον πατέρα και τον έφερε κοντά στο παιδί και την ευτυχία στην οικογένεια.

Διασκευή του Σπύρου Γκ. από τον κόσμο της Ελληνίδος Δεκέμβριος 2011

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Η Διάκριση της Νοσοκόμας

  • Απρίλιος 2, 2012, 12:10 πμ
    Permalink

    ε παλι καλα῎………………………..
    ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ.

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: