Προσωπικές Μνήμες Άγιου Παϊσίου Αγιορείτου
Μνήμες… 12 Ιουλίου η πρώτη πανελλαδικά θεία Λειτουργία προς τιμήν του Άγιου Γέροντα Παϊσίου Αγιορείτου
Τον γνώρισα μετά τα φοιτητικά μου χρόνια. Έκτοτε ο αδελφός μου είχε στενότερες σχέσεις, γιατί ακολούθησε το μοναχικό σχήμα… Οι εμπειρίες αρκετές από την επαφή στο Άγιο Όρος, αλλά και στη Σουρωτή και τη μ. Αγίας Τριάδας.
Δεν θα αναφέρω τα όσα μας είπε προσωπικά για τις ζωές μας και τις συμβουλές του. Ατελείωτος κόσμος ως τα ξημερώματα για μιαν ευχή, ακατάβλητες οι δικές του δυνάμεις. Οι τρεις σταυροί, από αυτούς που σκάλιζε ο γέροντας, στη χούφτα της χήρας μάνας μου ως εναπομείναντες στο σπίτι μας -η πρώτη σιωπηλή, παρηγορία- όταν νεότερη τον πρωτοείδε, χωρίς κάτι να του αναφέρει. Σ’ αυτούς τους αγιοπνευματικούς ανθρώπους δεν χρειάζονται τα λόγια. Αρκεί που είσαι κοντά τους. Ησυχάζεις! Έχουν μιαν αύρα, μια ενέργεια διαφορετική. Είναι σαν να εισχωρείς στο νοερό τους κύκλο, όπου εκεί η κάθε είδους ταραχή «απενεργοποιείται»!!!!
Δυστυχώς πολλοί πλησίαζαν τον γέροντα, όπως θα πήγαιναν σ’ ένα «μάγο» να τους πει τα μελλούμενα. Η θρησκοληψία και οι φανατισμοί πάντα έβλαπταν την Ορθοδοξία. Η ανάγκη για άμεση απάντηση στα προβλήματά μας και ο μεγάλος πόνος στη ζωή μας πολλές φορές φθάνει στην προσωπολατρεία και στον «γεροντισμό». Ξεχνούμε πως πάνω απ’ όλα είναι το πρόσωπο του Χριστού. Ακόμη και οι άγιοι δεν ήταν αλάνθαστοι! Άνθρωποι ήταν, αλλά που αγάπησαν έως θανάτου προσωπικού τον Σταυρό του Κυρίου και υπέταξαν το ανθρώπινο θέλημά τους για την αγάπη Εκείνου και των ανθρώπων.
Μια μαρτυρία μονάχα θα αναφέρω: ο γέροντας- άγιος πια- ανέφερε πως πολλοί στο μέλλον θα βγαίνουν και θα λένε, ως δικά του, λόγια τους και απόψεις. Πολλοί θα καπηλεύονται το όνομά του για δημοσιότητα, οφέλη και προσωπική προβολή. Ίσως το έκανα κι εγώ μέσα στις τάξεις των παιδιών μου, ούσα παρορμητική. Ας με συγχωρέσει κι ας έχει ο τόπος μας την ευλογία του.
Πηγή: κατερίνα 2015