Να διώξω τα σύννεφα

Της νύχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου διώχνει η βροχή,
φοβάμαι μη σ’ άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή
φοβάμαι μη σ’ άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή

Να διώξω τα σύννεφα
θα γίνω αγέρι
να φέγγω στο δρόμο σου
θα γίνω αστέρι
κι αν πάλι τ’ απόβραδο
καημό θα μου φέρει
θα μείνω στο δρόμο σου
να γίνω φωτιά

Να διώξω τα σύννεφα

Την πόρτα χτυπάει αγέρας
το σπίτι βαραίνει σιωπή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή

Να διώξω τα σύννεφα

Της νύχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου πήρε η βροχή
μη χάθηκες σ’ άγνωστες χώρες
μη σ’ έδεσαν ξένοι καημοί
μη χάθηκες σ’ άγνωστες χώρες
μη σ’ έδεσαν ξένοι καημοί

Να διώξω τα σύννεφα

Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Ηλέκτρα Παπακώστα

1η ἐρμηνεία: Καίτη Χωματά

2η ἐρμηνεία: ΝΑΜΑ

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βλέπω ένα πλήθος αναρίθμητο ομοίων και ίσων ανθρώπων που περιστρέφονται ακούραστα περί τον εαυτό τους για να προσπορισθούν μικρές και φτηνές απολαύσεις, με τις οποίες γεμίζουν την ψυχή τους.
    Ο καθείς από αυτούς αποτραβηγμένος παράμερα, νιώθει σαν ξένος προς τη μοίρα όλων των άλλων: τα παιδιά του και οι προσωπικοί του φίλοι αποτελούν για αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
    Οσο για τους γείτονές του, βρίσκεται δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει, τους αγγίζει και δεν τους αισθάνεται, υπάρχει μόνο εν εαυτώ και δι' εαυτόν, και, αν ίσως του μένει μια οικογένεια, δεν έχει, όμως, πλέον πατρίδα.
    Πάνω από αυτούς υψώνεται μια τεράστια κηδεμονική εξουσία, που επιφορτίζεται να διασφαλίζει την απόλαυσή τους και να αγρυπνά για τη τύχη τους.
    Είναι απόλυτη, διεξοδική, έρρυθμη, προνοητική και ήπια. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία εάν, όπως αυτή, είχε ως αντικείμενο την προπαρασκευή ανθρώπων για την ενηλικίωση. Αντιθέτως, εκείνο που επιδιώκει είναι να τους σταθεροποιήσει αμετακλήτως στην παιδική ηλικία. Της αρέσει να ευφραίνονται οι άνθρωποι, αρκεί να σκέπτονται μόνο το πώς θα ευφρανθούν...
    - Τοκβίλ
  • Αρέσει σε %d bloggers: