Ἀγάπη vs. Μοναξιά
Μοναξιά δεν είναι να μην έχεις σύντροφο.
Μοναξιά είναι να μην έχεις δώσει στον εαυτό σου την ευκαιρία να μοιράσει έστω λίγο από την καρδιά του στον άλλο.
Υ.Γ. λες ότι αγαπάς μα δεν φτάνει…
δεν φτάνει, γιατί δεν είσαι έτοιμος να σταυρωθείς…
δεν φτάνει, γιατί βάζεις όρια στο «δόσιμό» σου…
π. Παῦλος Παπαδόπουλος (FB)
Φωτογραφία: Ben Heine (flickr)
Συνήθως δεν μένω στα μειονεκτήματα μιας ανάρτησης, ιδίως όταν οι τοποθετήσεις είναι μια ανακούφιση σε μεγάλους
πόνους και οδηγούν στο φως το εγωιστικό σκοτάδι…
Όμως το
«δεν φτάνει, γιατί βάζεις όρια στο «δόσιμό» σου…»
ενοχλεί, μάλλον αποπροσανατολίζει από την πάντα συμφέ- ρουσα χρυσή τομή’ είναι ευλογία η Πρακτική της Αγάπης
-εκτός από τίτλος βιβλίου- αλλά γιατί να μην έχει τα εύλογα όρια? ….για να αμείβεται η κακία? για να απουσιάζει η ισορρο-πία? για να κερδίζει η αμαρτία? για να γίνονται ζάρια οι ανθρώπινες σχέσεις? για να ζημιώνει το δόσιμο στον Θεό?
Τελικά, ο,τιδήποτε σκελετώνει την Σχέση σου με τον Θεό υπερτρέφει την σχέση σου με το άστοχο, το σφάλμα, την αμαρτία….και είναι πολύ κουτό αυτό το δόσιμο, όχι θεϊκό!!
Τα όρια, μας διασφαλίζουν τη θέση μας όχι στο περιθώριο
αλλά στο θρανίο, όπου πάντα θα μαθητεύουμε την πρακτική της Αγάπης , ενώ όταν τα παραμερίζουμε αμέσως βρισκόμα- στε σε μια θέση υπερβολής, «ισχύος» , στην έδρα του εγώ «μπορώ», στο λάθος ! Και τα λάθη ακόμη κι όταν σβήσουν πληρώνονται ‘ έτσι είθισται μεταξύ των ανθρωπίνων κοινω -νιών.
Δεν είναι κήρυγμα το παρόν, αλλά μια αποσαφήνιση του δοσίματος σε χρόνο και χώρο μη λειτουργικό’ γι’ αυτό επινοήθηκε και η λέξη ό ρ ι α !
υγ.Και σου μιλώ πάνω από έναν σταυρό’ το μόνο που μπορώ είναι να σου πω ,πως σε θυμάμαι αδελφέ μου όταν είσαι σταυρωμένος στο δικό σου ξύλο, κι αυτό φιλώ…!