Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’
‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: ‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘
‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’
‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: ‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘
‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’
‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης. ‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.’
Από το athos.edo.gr μέσω της φίλης Κατερίνας. Φωτογραφίες από το flickr.
EIMAI O STATHIS HARITOPOULOS
http://WWW.AGIONOROS.COM – http://WWW.MOUNTATHOS.COM
http://WWW.MAKEDONIA.GR – http://WWW.ELLADA.EY
ΚΑΤΑΣΚΕΒΑΣΑ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΣΕ 10
ΓΛΩΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΧΙΑ ΦΙΛΙΚΟ
ΚΑΙ ΕΝΓΚΥΚΛΟΠΕΔΙΚΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ , ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΜΕ ΜΕΡΑΚΗ
ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΗ Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Τι ανοησίες θεέ μου!!!Δηλαδή τόσα παιδάκια στον κόσμο υποφέρουν από πείνα και ασθένειες με επακόλουθο θάνατο επειδή δεν προσεγγίζουν το θεό???Απλά είστε θρασείς.Θρασείς και απάνθρωποι.
Tα παιδακια αυτα τα περιμενει ο παραδεισος….Εσενα ,εμενα τι?
Εχουμε δουλεια να κανουμε ….πολυ δουλεια….
Kai esi pos kseris pos iparxei paradeisos?Etsi se mathane.De milame gia aplo thanato alla gia friki.Kopste loipon tous mythous.
H gh ftanei na tous 8repsei olous.Kapoioi skotwnoun auta ta paidia.Ta monopwlia kai oi kiverniseis pou psifizoume einai 100% ypeu8unes.Otan vretheis brosta stin kalpi psifise to swsto,psifise an8rwpia kai oxi pali tous dolofonous twn ethnwn.
http://www.stoppoverty.gr/
»Και εσυ πως ξερεις πως υπαρχει παραδεισος»?……Θα σου απαντησω αντιστοιχως φιλτατε…….Και εσυ πως ξερεις οτι ΔΕΝ υπαρχει?..
Αγαπητέ tokakoeinaipantou, στην ερώτησή σου περί παραδείσου, θα σου απαντήσω με όση ειλικρίνια διαθέτω. Ξέρω πως υπάρχει παράδεισος (ίσως όχι αυτό που έχεις στο μυαλό σου ως Παράδεισο πάντως) όπως ξέρεις εσύ ότι η μανούλα σου αγαπάει. Δεν μπορείς να φέρεις αποδεικτικά στοιχεία γι αυτό, αλλά το γνωρίζεις. Έτσι και ο πιστός γνωρίζει καρδιακά την ύπαρξη του Παραδείσου. Τον βιώνει άλλωστε ήδη στην παρούσα ζωή σε κάποιον βαθμό. Αν δεν σε ικανοποιεί η απάντηση και θέλεις επιστημονική αιτιολόγηση, τότε είσαι σε λάθος δρόμο γιατί έχεις παρεξηγήσει την εκκλησία. Δια της ορθής πίστης θα βρεις όσες απαντήσεις ψάχνεις κι ακόμα περισσότερες.
Σχετικά με τον κουρέα και το θεό θα ήθελα να πω ότι ο θεός δηλαδή είναι άνθρωπος όπως εμείς; γι’ αυτό τον παραμοιάζουν με τον κουρέα; έχει αδυναμίες και πάθη όπως οι άνθρωποι; υποτίθεται ότι ο θεός είναι κάτι διαφορετικό κάτι άλλο και πλησιάζει τους ανθρώπους που δεν τον πιστεύουν και αυτούς που έχουν ανάγκη ακριβώς επειδή μπορεί να βλέπει τα πάντα.
διαφορετικά σύμφωνα με τη δική σας εκδοχή ο θεός είναι άνθρωπος
Η ουσία της παρομοίωσης αυτής (καθότι επί τούτου πρόκειται) είναι η απάντηση σε όσους λένε ‘γιάτι θεέ μου αφήνεις να γίνουν οι πόλεμοι? Γιατί τόσες αδικίες θεέ μου?’ Αυτές οι αδικίες προέρχονται απο την κακία των ανθρώπων (που βέβαια η αμαρτία έχει εισαγάγει καθότι μόνον το αγαθό έχει ποιήσει ο Κύριος) και δεν προέρχονται από τον Θέο. Βέβαια κάποιες φορές ο Κύριος τιμωρεί (και ας πσοσευχόμαστε η Αγιομάνα Ελλάς με τα όσα αντιορθόδοξα γίνονται στο Πατρινό καρναβάλι να μην έχουμε και εμείς σειρά). Με άλλα λόγια η κάκια και οι αδικίες προέρχονται από την ΕΠΙΛΟΓΗ του ανθρώπου να ζει ξένος Θεού, αφού έχει το δικαίωμα επιλογής ώντας ‘καθ’εικόνα και ομοίοσιν’ του Υψίστου.
Και αφού λες για τα παιδία που πεινάνε. Βοήθησε και έσυ. Οι ιεραποστολικές απόστολές στην Αφρική (μεταξύ άλλων αλλά όταν σκεφτόμαστε πέινα ο νούς μας παεί ) έχουν συνδέσμους στην Ελλάδα και στην Κύπρο και αποστέλουν φαγητό, λεφτά, βιβλία για να βοηθηθούν τα παιδία αυτά.
Αλλά ασ μην πάμε και τόσο μακρία φίλε SIOPIANOHTE. Μπορέις και εδώ στην Ελλάδα να κάνεις κάτι. Την επόμενη φορά που θα δέις ένα παιδάκι τον δρόμο να του δώσεις ένα 20ευρώ και να μην περάσεις δίπλα του αμέριμνος. Διότι δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης να βοηθηθούν όλοι αυτόι άλλα είναι ευθύνη όλονων. Τότε θα κάνεις μία συνεισφορά. Και προσπάθα κάθε φορά να δίνεις έστω και κάτι. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για όλους. Προτίστως των όσων λένε ‘Πιστεύω’. Θυμίζω το περιστατικό με τον Ιερό Χρυσόστομο. Ένας επίσκοπος (αν θυμάμε καλά) είχε ακούσει τόσα και τόσα για την ελεημοσύνη του αγίου και ήθελε να δεί εάν είναι αλήθεια. Ετσι ντύθηκε σαν ζητιάνος και στάθηκε σε ένα δρόμο από όπου ήξερε οτι πέρναγε καθημερινός ο άγιος. Βλέποντας τον να έρχεται, του ζητάει να κάνει έλεος. Αυτός λέει σε αυτόιν που ήταν μαζί του να του δώσει. Στην συνέχεια ο επίσκοπος, όταν έφυγε ο άγιος, προχήρησε μέσα από δρομάκια και πάλι στάθηκε σε σήμείο από όπου θα περνούσε ο Άγιοσ περιμένοντας τον. Όταν τον είδε και πάλι ζήτησε και πάλι ο άγιος είπε δώσε. Αυτός που ήταν μαζί του κατάλαβε ότι ήταν ο ίδιος ζητιάνος αλλα δεν μίλησε. όταν έφυγαν ο επίσκοπος έκανε το ίδιο και πάλι ο άγιος είπε δώσε. Τότε ο άλλος δεν άντεξε ‘Μα πάτερ, είναι ο ίδιος ζητιάνος και αυτή είναι η τρίτη φορά που σου ζητάει’. ‘Το ξέρω’, του απαντάει ο άγιος ‘αλλα΄ίσως είναι ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός και θέλει να με δοκιμάσει’.
Έτσι αδερφοι μου ‘να δίνεται σε όποιον σας ζηταέι’ όπως ο Κύριος είπε. Άλλωστε ο άγιος κατάλαβε τον λόγο του Θεού όποισ δίνει σε αυτούς τους ελάχιστους των αδερφών μου, σε εμένα δίνει’. Για αυτό και οι πατέρες λένε, ‘είδες αδερφό σου, είδες Κύριο τον Θεό σου’
Δεν σου φαίνονται τελείως παιδαριώδεις αυτές οι ιστοριούλες;; Ούτε στο κατώτερο κατηχητικό δεν τις λέγανε… Το πρόβλημα της θεοδικίας προσπάθησαν μεγάλοι φιλόσοφοι να το αντιμετωπίσουν και απέτυχαν, ο δε Επίκουρος είχε πει (μάλλον τελεσίδικα): «Είτε δεν υπάρχει αδικία στη ζωή, είτε δεν υπάρχει θεός». Αυτό περίπου το 300 π.Χ. κι από τότε είμαστε στο ίδιο σημείο.
Και δεν μπορείς να ρωτάς τον άλλο, πώς ξέρει ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Εσύ ισχυρίζεσαι την ύπαρξή του, εσύ έχεις και την υποχρέωση της απάντησης.
Κακά τα ψέματα, ο θεός είναι σιωπηρός, επειδή είναι ανύπαρκτος. Βρες κάτι άλλο για να γεμίσεις τη ζωή σου, κάτι δημιουργικό όμως, όχι ψευδαισθήσεις!
ΥΓ: Παύλο, δεν πας καλά!
@sfrang
δες αν θες το εξής:
Θεέ, αν υπάρχεις ΡΕ, βγάλε μου τα μάτια!
Φιλικά,
Για αυτό οι πιστοί πληρώνουν τις εκκλησίες;; ΣΩΣΤΟ!!! ΔΙΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΥΡΕΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΦΡΑΓΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΡΙΧΕΣ!!!…. ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΙΣΚΟ… ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ (;) ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!!!!
«Τα παιδάκια αυτά τα περιμένει ο παράδεισος» Αγαπητέ μου, από έναν παντοδύναμο και πανάγαθο θεό, θα περίμενα κάτι πολύ καλύτερο από φρικτά βάσανα εν ζωή σε ένα αθώο πλάσμα. Κανένας μεταθανάτιος παράδεισος δεν μπορεί να τα αντισταθμίσει και τίποτα δεν τα δικαιολογεί.
Όσο για την ιστορία του κουρέα: Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσεγγίζουν με πίστη τον θεό, και παρόλα αυτά βασανίζονται εν ζωή. Ξαναλέω ότι καμμία μεταθανάτια ανταμοιβή δεν μου φαίνεται αρκετή για να αντισταθμίσει την εν ζωή αδικία.
Επιπλέον, όπως σου ειπώθηκε ήδη, δεν ξέρουμε αν υπάρχει παράδεισος
Τέλος μια απλή ερωτησούλα: όταν γίνονται φυσικές καταστροφές, υποφέρουν αδιακρίτως όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί (και τα αθώα ζώα και φυτά), τόσο πιστοί όσο και άπιστοι. Είναι αδύνατον να είναι όλοι οι σεισμοπαθείς και πλημμυροπαθείς άπιστοι. Στην Αϊτή συγκεκριμένα υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν τόσο πολύ στον θεό, ώστε είχαν αρνηθεί να φύγουν από τις επικίνδυνες περιοχές, γιατί πίστευαν ότι ο θεός δεν θα τους βλάψει – και οι άνθρωποι αυτοί πλήγηκαν από τις πλημμύρες.
Πώς δικαιολογείται το φαινόμενο αυτό, δεδομένου ότι ο θεός είναι παντοδύναμος και πανάγαθος και δεδομένου ότι (όπως μας λέει η ιστοριούλα σου) αρκεί να τον προσεγγίσεις με πίστη για να σε βοηθήσει;
Δεν μιλάμε για μετά θάνατον ανταμοιβή εδώ, μιλάμε για εν ζωή βοήθεια, την οποία υποτίθεται ότι μπορεί κανείς να ζητήσει με προσευχή και να του δοθεί, έτσι δεν είναι;
Ξέχασα να ολοκληρώσω αυτό που έγραφα για τον παράδεισο.
Το γεγονός ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί η ανυπαρξία ενός πράγματος, δεν συνιστά απόδειξη ότι υπάρχει. Με το ίδιο σκεπτικό «αποδεικνύουμε» ότι υπάρχουν νεράιδες, βρυκόλακες, πεταλουδάνθρωποι και ιπτάμενες τσαγέρες στο νεφέλωμα της Ανδρομέδας.
Όταν ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει ένα αντικίμενο, ένας τόπος ή ενα φαινόμενο, οφείλεις να προσκομίσεις αποδείξεις, διαφορετικά η λογική υπαγορεύει να θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει.
Ζωντανό Ιστολόγιο – Φεβρουαρίου 10, 2010
Πήγα εκεί που με παρέπεμψες, αν και περίμενα να απαντήσεις εσύ ο ίδιος σ’ αυτά που σε ρώτησα, δεν χρειαζόταν να με στείλεις στον ανώτερό σου… Δεν έγραψα εκεί κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι εδώ, αλλά έχει έλεγχο σχολίων ο φίλος σου και μάλλον θα θάψει το σχόλιό μου! Ξέρω πόσο δύσκολη είναι η απάντηση επί της ουσίας…
Κι αν δεν μπορείς να απαντήσεις για τη «θεοδικία» θα μπορούσες να πεις τι σκέφτεσαι, όταν ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει παράδεισος και ζητάς από άλλον να σου αποδείξει ότι δεν υπάρχει. Στο έθεσε και η Αόρατη Μελάνη! Σου λέω εγώ: «μου χρωστάς 1.000 €, απόδειξε ότι δεν μου χρωστάς!» Πώς θα σου φαινόταν αυτή η λογική; Τουλάχιστον σ’ αυτό θα μπορούσες να διατυπώσεις μια δική σου απάντηση, πώς το σκέφτεσαι από λογικής πλευράς…
Παιδιά,
ως ένας άνθρωπος που δε δηλώνει πιστός, αγνωστικιστής, άθεος, ή οποιοδήποτε άλλο δηλωτικό θα ήταν απάντηση σε στημένη ερώτηση που εξυπηρετεί συμφέροντα κι εξουσίες, θέλω να μεταφέρω την εμπειρία μου:
Ζω μια ζωή.
Θέλω να την ζω όμορφα.
Να μαθαίνω πραγματάκια.
Να αλλάζω όσο μπορώ ότι δε μου αρέσει.
Να βλέπω ανθρώπους γύρω μου που αισθάνονται ότι ζούνε τη δική τους μοναδική ζωή, όχι τη ζωή που τους υπαγόρευσαν, που είναι υποχρωμένοι να ζήσουν.
Να εκτιμώ και να χαίρομαι ότι ωραίο.
Να μη φοβάμαι, να μην απαξιώνω.
Δε θέλω να μεταφέρω στους άλλους τις προκαταλήψεις μου και τις δισειδαιμονίες μου.
Δε θέλω οι φόβοι μου και τα αδιέξοδά μου να χρησιμοποιούνται.
Είναι δεδομένο ότι ζω εδώ, ότι ζω εγώ.
Όλες οι υπόλοιπες θεωρητικές ερμηνείες περί ματαιότητας και όλα τα στημένα ερωτήματα περί νοήματος της ζωής και ανταποδοτηκότητας, παραδείσου, κόλασης και δαιμονολογίας, έμαθα πώς φέρνουν τη δυστυχία και τη μιζέρια.
Επίσης έμαθα πως όσοι τα εγκολπώνονται θέλουν αγχωμένοι να τα περάσουν υποχρεωτικά και στους άλλους.
Η πνευματική μιζέρια είναι κάτι κολλητικό.
Κατά τα άλλα, όποιος χαρούμενος κι ευτυχής άνθρωπος είναι δίπλα μου, είτε πιστός, μοναχός, ιερέας, πολύτεκνος, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι ευπρόσδεκτος και είμαστε συνοδοιπόροι.
Εγραψε ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής ότι ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΚΟΥΣΙΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΑΣ ΣΕ ΕΚΟΥΣΙΑ ΠΑΘΗ.
Αυτό εξηγεί ένα μέρος του κακού που μας ταλανίζει…
Ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος γραφει αλλου:ούτε η φτώχεια, ούτε η αρρώστια, ούτε ο πόλεμος , ούτε η πείνα ούτε ο θάνατος είναι αληθινά κακά…Αληθινό κακό είναι μόνο η Αμαρτία διότι μόνο η Αμαρτία θα χωρίσει την ψυχή από την αιωνιότητα.
Η αίσθηση του χρόνου που έχουμε είναι άκρως υποκειμενική.
Οταν πεθάνουμε όσο χρόνο και να ζήσαμε, σαν δευτερόλεπτα θα μας φανεί μπροστά στο άχρονο της Αιωνιότητας που θα απλώνεται ενώπιόν μας.
Και κατά ποία έννοια το ρητό του Αγίου Μάρκου ερμηνεύει τη ύπαρξη φυσικών καταστροφών που σκοτώνουν και ταλαιπωρούν εκατομμύρια αθώων ανθρώπων?
Με τον αββά Ισαάκ θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω: το μόνο αληθινό κακό είναι η φτώχεια, η αρρώστια, η πείνα, ο πόλεμος και ο θάνατος. Η αμαρτία είναι μια επινόηση του ανθρώπινου μυαλού.
Kατ αρχήν που τους είδατε τους αθώους καλέ μου άνθρωπε;
Ξεχνάτε την έννοια της συλλογικής ευθύνης;
Συνειδητοποιείτε τον εαυτό σας που απ το πρωί ως το βράδυ θα κάνει 100 «καλές» και 100 «κακές» σκέψεις, ή πράξεις;
Δεν φτάνει που κάνουμε τις μαλ…ίτσες μας θέλουμε να τη βγάζουμε και καθαρή, αντί αυθόρμητα να λέμε καλά να πάθω-ουμε ρε παιδάκι μου, τέτοιος-οι που μαι-αστε.
Και μην ακούσω για αθώα παιδάκια, γιατί τότε υποβαθμίζεται η νοημοσύνη, όταν και με την συμβολή της σύγχρονης επιστήμης αν θέλετε για εμάς τους θετικιστές, απλά επαληθεύτηκε με το DNA, η κληροδότηση όλου του γενετικού υλικού και όχι μόνον του κατ επιλογήν καλού.
Απλά με τα παιδάκια, η ειδοποιός διαφορά για μένα είναι, πως είναι τόσο γλυκούτσικα και εύπλαστα, που νοιώθεις πως θα δολοφονήσεις άνθρωπο αν κάποιος τα πειράξει και συγχρόνως θες αυτά αν είναι δυνατόν να μη μας μοιάσουν στα κακά μας.
Κι όταν μας το λέει αυτό ο Αββάς Ισαάκ, δεν είναι που εννοεί πως ακριβώς, οι αμαρτίες μας είναι η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών; Τι πρέπει να μας τα κάνει λιανά κάθε στιγμή;
Έ και τι αν είναι επινόηση, ή όχι του ανθρώπινου μυαλού; που κολλάμε δηλαδή;
Ν αγιάσει το στόμα της Σαλογραίας, τελικά.
Και για αποφυγή διολίσθησης προς μηδενισμό, είναι άλλο θέμα, το να μιλήσουμε για τον κόσμο που μας παραδόθηκε και την υποχρέωση που έχουμε απέναντί του να τον βελτιώνουμε, πάντα μέσα απ τον προσωπικό αγώνα βελτίωσης, έτσι;
Τέλος που διαβάζετε μέσα στο Χριστό, στους Αποστόλους, στους Πατέρες να λένε πως όποιος πιστεύει στο Θεό τη γλυτώνει απο αρρώστιες, κακουχίες, θανάτους και κάτι τέτοια;
Ίδια προβλήματα και πάλι αντιμετωπίζει, αλλά η διαφορά είναι στον τρόπο αντιμετώπισης (υπομονή, καρτερικότητα, μακροθυμία, ταπείνωση κοκ.)
Μου θυμίζει το τελευταίο, όταν ένας ιερέας αποδήμησε από καρκίνο( τώρα εν Κυρίω, ή όχι δεν γνωρίζω) και ένας ορθολογιστής ο καημένος, είπε σ ένα συγγενή του,πως ιερέας ήταν, δεν μπορούσε να κάνει κάτι ο Θεός γι αυτόν;
Και ο συγγενής σχετικά εύστοχα, απάντησε πως αν ήταν έτσι, τότε όλοι θα θέλαμε να γίνουμε ιερείς για να τη σκαπουλάρουμε, καλό έ;
@sfrang
«Είτε δεν υπάρχει αδικία στη ζωή, είτε δεν υπάρχει θεός»
Αν μετά από τόση προσπάθεια (!) οι «μεγάλοι φιλόσοφοι» κατέληξαν σε αυτή τη φράση τότε όχι απλώς απέτυχαν αλλά κατέληξαν και στο συμπέρασμα ότι 1+1=23…
Από την άλλη εγώ βρίσκω πολύ μεγαλύτερο τον φιλόσοφο που έγραψε το κείμενο της ανάρτησης (ίσως γιατί ήταν φορέας της ύψιστης φιλοσοφίας: της θεολογίας)!
«When the philosophers and scientists climb their mountains of knowledge, they find the theologians at the top waiting for them»
– Κάποιος…
«Αρχή και ρίζα παντός αγαθού είναι η ηδονή του στομαχιού, ακόμα και η σοφία και οι υψηλοί στοχασμοί σ’ αυτή στηρίζονται.»
– Μαντέψτε ποιος…
«Αυτό περίπου το 300 π.Χ. κι από τότε είμαστε στο ίδιο σημείο.»
Προφανώς μιλάς για τον εαυτό σου…
«Και δεν μπορείς να ρωτάς τον άλλο, πώς ξέρει ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Εσύ ισχυρίζεσαι την ύπαρξή του, εσύ έχεις και την υποχρέωση της απάντησης.»
Αν το φιλοσοφούσες το πράγμα λίγο θα καταλάβαινες ότι το να ζητάς να σου αποδείξουν ότι υπάρχει παράδεισος και Θεός είναι χαζό γιατί δεν υπάρχει ορισμός του τι είναι Θεός και τι παράδεισος. Πολλοί άνθρωποι γεύονται τι είναι Θεός και παράδεισος αλλά και πάλι δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι. Ακριβώς όπως και οι φυσικοί ξέρουν ότι υπάρχουν κάποια σωματίδια (την φύση των οποίων δεν γνωρίζουν) μόνο μαθηματικούς υπολογισμούς και δεν μπορούν να στο αποδείξουν γιατί για να το καταλάβεις θα πρέπει να τρίψεις μόνος τα μούτρα σου για μισό χρόνο πάνω σε θεωρίες, εξισώσεις και μετρήσεις.
» ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν.»
– Ιω. 14,21
Εξάλλου, κανένας δε σου ζήτησε να ρθεις στον παράδεισο… Ζούμε σε έναν σχετικά ελεύθερο κόσμο. Ο καθένας ότι αγαπάει και αναζητάει, το ψάχνει και το βρίσκει. Και από το παραπάνω απόσπασμα είναι εμφανές ότι ο Θεός θέλει αυτούς που τον αγαπάνε και όχι αυτούς που απλά θέλουν να τον ερευνήσουν. Το να σου αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού ή του παραδείσου μάλλον παρεμβαίνει στην ομαλή λειτουργία του φίλτρου που έχει βάλει ο Θεός (ή μάλλον υπάρχει από μόνο του) στις πύλες του παραδείσου.
«Κακά τα ψέματα, ο θεός είναι σιωπηρός, επειδή είναι ανύπαρκτος. Βρες κάτι άλλο για να γεμίσεις τη ζωή σου, κάτι δημιουργικό όμως, όχι ψευδαισθήσεις!»
Αν ο Θεός σου φαίνεται σιωπηλός θα είναι μάλλον γιατί δεν Του δίνεις το λόγο…
Αν ο Θεός ήταν ανύπαρκτος το καλύτερο πράγμα που θα είχαμε να κάνουμε είναι να αυτοκτονούσαμε. Αν το φιλοσοφήσεις έτσι είναι. Μάλιστα, όσοι άθεοι το συνειδητοποίησαν αυτό και είχαν τα κότσια αυτοκτόνησαν («το γοργόν και χάριν έχει» που έλεγαν και οι πάνσοφοι πρόγονοί μας)… Χωρίς Θεό, η ζωή μας και η δημιουργικότητά μας είναι εντελώς άχρηστα και χωρίς κανένα νόημα. Ομοίως όποιος δημιουργεί και πιστεύει ότι η ζωή του έχει νόημα, ομολογεί με τις πράξεις του το ότι πιστεύει πως υπάρχει Θεός (ή έστω έχει θεοποιήσει κάτι και προσπαθεί να ξεχάσει τη μέρα που θα γίνει λίπασμα για τα κυπαρίσσια). Επίσης, όποιος θεωρεί πως η απίστευτα σύντομη ζωή του έχει νόημα και αξία και τη χαραμίζει είτε με το να επισκέπτεται blogs που δεν τον εκφράζουν/ευχαριστούν είτε με το να «τρώγεται» με το τι κάνουν οι άλλοι (π.χ. παπάδες), προφανώς πιστεύει ΚΑΙ στη μεταθανάτιο ζωή μιας και δε φαίνεται να εξοικονομεί την παρούσα…
Υπάρχουν φυσικά και «χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα» τα οποία βρίσκουν νόημα σε όλα χωρίς καμία προσπάθεια να βάλουν τον εγκέφαλό τους να λειτουργήσει και να φιλοσοφήσει για να δουν την πραγματικότητα. Αυτοί κάποτε θα ωριμάσουν… (ίσως)
Κρίνοντας από το γεγονός ότι διαβάζεις και ποστάρεις σε ένα blog που δε σε ενδιαφέρει καθόλου θα μπορούσα με ασφάλεια να συμπεράνω ότι εσύ ακόμα δεν βρήκες κάτι άλλο πιο δημιουργικό να γεμίσεις τη ζωή σου… Καλή επιτυχία στο μέλλον!
Στο # 19 πιο πάνω, έκανα λάθος λέγοντας : «Έ και τι αν είναι επινόηση, ή όχι του ανθρώπινου μυαλού; που κολλάμε δηλαδή;» . Επιπόλαια, το επινόηση αλλιώς το εξέλαβα.
Και ασφαλώς δεν πρόκειται περί επινόησης η αμαρτία. Τι λέτε τώρα. Τα θέλετε όλα όσα κάνετε, καλώς καμωμένα, έτσι; Μακάρι να ήταν καλώς καμωμένα, αλλά η Ιστορία του ανθρώπου μας διαψεύδει όλους.
Τελείωνε πιὰ τὸ προσκύνημά μας. Τὶς παραμονὲς τοῦ μισεμοῦ πῆρα τὸν ἀνήφορο μοναχός, ν’ ἀνέβω στ’ ἄγρια ἡσυχαστήρια, ἀνάμεσα στοὺς βράχους ἀψηλὰ ἀπάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα, στὰ Καρούλια. Τρυπωμένοι μέσα σὲ σπηλιές, ζοῦν ἐκεῖ καὶ προσεύχουνται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, καθένας μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν καὶ τὴν παρηγοριὰ νὰ βλέπουν ἀνθρώπους, οἱ πιὸ ἄγριοι,οἱ πιὸ ἅγιοι ἀσκητὲς τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ἕνα καλαθάκι ἔχουν κρεμασμένο στὴ θάλασσα, κι οἱ βάρκες ποὺ τυχαίνει κάποτε νὰ περνοῦν ζυγώνουν καὶ ρίχνουν μέσα λίγο ψωμί, ἐλιές, ὅ,τι ἔχουν, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουν τοὺς ἀσκητὲς νὰ πεθάνουν τῆς πείνας. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄγριους αὐτοὺς ἀσκητὲς τρελαίνουνται• θαρροῦν πὼς ἔκαμαν φτερά, πετοῦν ἀπάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ καὶ γκρεμίζουνται• κάτω ὁ γιαλὸς εἶναι γεμάτος κόκκαλα.
Ἀνάμεσα στοὺς ἐρημίτες τούτους ζοῦσε τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ξακουστὸς γιὰ τὴν ἁγιοσύνη του, ὁ Μακάριος ὁ Σπηλαιώτης. Αὐτὸν κίνησα νὰ δῶ• ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ πάτησα στὸ ἱερὸ βουνό, εἶχα πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ πάω νὰ τὸν δῶ, νὰ σκύψω νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι καὶ νὰ τοῦ ξομολογηθῶ. Ὄχι τὰ κρίματά μου, δὲν πίστευα νὰ ‘χα κάμει ὥς τότε πολλά, ὄχι τὰ κρίματά μου παρὰ τὴν ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ποὺ συχνὰ μ’ ἔσπρωχνε νὰ μιλῶ μὲ ἀναίδεια γιὰ τὰ ἑφτὰ μυστήρια καὶ τὶς δέκα ἐντολὲς καὶ νὰ θέλω νὰ χαράξω δικό μου δεκάλογο.
Ἔφτασα κατὰ τὸ μεσημέρι στ’ ἀσκηταριά• τρῦπες μαῦρες στὸν γκρεμό, σιδερένιοι σταυροὶ καρφωμένοι στοὺς βράχους, ἕνας σκελετὸς πρόβαλε ἀπὸ μιὰ σπηλιά, τρόμαξα• σὰ νὰ ‘χε φτάσει κιόλας ἡ Δευτέρα Παρουσία καὶ ξεπρόβαλε ὁ σκελετὸς αὐτὸς ἀπὸ τὴ γῆς καὶ δὲν εἶχε ἀκόμα προφτάσει νὰ ντυθεῖ ὅλες τὶς σάρκες του. Φόβος κι ἀηδία μὲ κυρίεψε, καὶ συνάμα κρυφὸς ἀνομολόγητος θαμασμός• δὲν τόλμησα νὰ τὸν ζυγώσω, τὸν ρώτησα ἀπὸ μακριά• ἅπλωσε τὸ ξεραμένο μπράτσο, ἀμίλητος, καὶ μοῦ ‘δειξε μιὰ μαύρη σπηλιὰ ἀψηλὰ στὰ χείλια τοῦ γκρεμοῦ.
Πῆρα ν’ ἀνεβαίνω πάλι τοὺς βράχους, μὲ καταξέσκισαν τ’ άγκρίφια τους, ἔφτασα στὴ σπηλιά. Ἔσκυψα νὰ δῶ μέσα• μυρωδιὰ χωματίλα καὶ λιβάνι, σκοτάδι βαθύ• σιγὰ σιγὰ διέκρινα ἕνα σταμνάκι δεξά, σὲ μιὰ σκισμάδα τοῦ βράχου, τίποτα ἄλλο• ἔκαμα νὰ φωνάξω, μὰ ἡ σιωπὴ μέσα στὸ σκοτάδι ἐτοῦτο μοῦ φάνηκε τόσο ἱερή, τόσο ἀνησυχαστική, ποὺ δὲν τόλμησα• σὰν ἁμαρτία, σὰν ἱεροσυλία μοῦ φάνηκε ἐδῶ ἡ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶχαν πιὰ συνηθίσει τὰ μάτια μου στὸ σκοτάδι, κι ὡς τὰ γούρλωνα καὶ κοίταζα, ἕνας φωσφορισμὸς ἁπαλός, ἕνα πρόσωπο χλωμό, δυὸ χέρια σκελεθρωμένα κουνήθηκαν στὸ βάθος τῆς σπηλιᾶς κι ἀκούστηκε γλυκιὰ ξεπνεμένη φωνή:
— Καλῶς τον!
Ἔκαμα κουράγιο, μπῆκα στὴ σπηλιά, προχώρησα κατὰ τὴ φωνή. Κουλουριασμένος χάμω, εἶχε σηκώσει τὸ κεφάλι ὁ ἀσκητής, καὶ διέκρινα στὸ μεσόφωτο τὸ πρόσωπό του ἄτριχο, φαγωμένο ἀπὸ τὶς ἀγρύπνιες καὶ τὴν πείνα, μὲ ἀδειανοὺς βολβούς, νὰ γυαλίζει βυθισμένο σὲ ἀνείπωτη μακαριότητα• τὰ μαλλιὰ του εἶχαν πέσει, ἔλαμπε τὸ κεφάλι του σὰν κρανίο.
— Εὐλόγησον, πάτερ, εἶπα κι ἔσκυψα νὰ τοῦ φιλήσω τὸ κοκαλιασμένο χέρι.
Κάμποση ὥρα σωπαίναμε• κοίταζα μὲ ἀπληστία τὴν ψυχὴ τούτη ποὺ εἶχε ἐξαφανίσει τὸ κορμί της, αὐτὸ βάραινε τὶς φτεροῦγες της καὶ δὲν τὴν ἄφηνε ν’ ἀνέβει στὸν οὐρανό. Ἀνήλεο, ἀνθρωποφάγο θεριὸ ἡ ψυχὴ ποὺ πιστεύει• κρέατα, μάτια, μαλλιά, ὅλα τοῦ τά ‘χε φάει.
Δὲν ἤξερα τί νὰ πῶ, ἀπὸ ποῦ ν’ ἀρχίσω. Σὰν ἕνα στρατόπεδο ὕστερα ἀπὸ φοβερὴ σφαγή μοῦ φάνταζε τὸ σαράβαλο κορμὶ μπροστὰ μου• ξέκρινα ἀπάνω του τὶς νυχιὲς καὶ τὶς δαγκωματιὲς τοῦ Πειρασμοῦ.
Ἀποκότησα τέλος:
— Παλεύεις ἀκόμα μὲ τὸ Διάβολο, πάτερ Μακάριε; τὸν ρώτησα.
— Ὄχι πιά, παιδὶ μου• τώρα γέρασα, γέρασε κι αὐτὸς μαζὶ μου• δὲν ἔχει δύναμη• παλεύω μὲ τὸ Θεό.
— Μὲ τὸ Θεό! ἔκαμα ξαφνιασμένος• κι ἐλπίζεις νὰ νικήσεις;
— Ἐλπίζω νὰ νικηθῶ, παιδὶ μου• μοῦ ἀπόμειναν ἀκόμα τὰ κόκαλα• αὐτὰ ἀντιστέκουνται.
— Βαριὰ ἡ ζωή σου, γέροντά μου• θέλω κι ἐγὼ νὰ σωθῶ, δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος;
— Πιὸ βολικός; ἔκαμε ὁ ἀσκητὴς καὶ χαμογέλασε μὲ συμπόνια.
— Πιὸ ἀνθρώπινος, γέροντά μου.
— Ἕνας μονάχα δρόμος.
— Πῶς τὸν λέν;
— Ἀνήφορο• ν’ ἀνεβαίνεις ἕνα σκαλί• ἀπὸ τὸ χορτασμὸ στὴν πείνα, ἀπὸ τὸν ξεδιψασμὸ στὴ δίψα, ἀπὸ τὴ χαρὰ στὸν πόνο• στὴν κορφὴ τῆς πείνας, τῆς δίψας, τοῦ πόνου κάθεται ὁ Θεός. Στὴν κορφὴ τῆς καλοπέρασης κάθεται ὁ Διάβολος• διάλεξε.
— Εἶμαι ἀκόμα νέος• καλὴ ‘ναι ἡ γῆς, ἔχω καιρὸ νὰ διαλέξω.
Ἅπλωσε ὁ ἀσκητὴς τὰ πέντε, κόκαλα τοῦ χεριοῦ του, ἄγγιξε τὸ γόνατό μου, μὲ σκούντηξε:
— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πρὶν σὲ ξυπνήσει ὁ Χάρος.
Ἀνατρίχιασα.
— Εἶμαι νέος, ξανάπα γιὰ νὰ κάμω κουράγιο.
— Ὁ Χάρος ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ Κόλαση ἀγαπάει τοὺς νέους• ἡ ζωὴ ‘ναι ἕνα μικρὸ κεράκι ἀναμμένο, εὔκολα σβήνει, ἔχε τὸ νοῦ σου, ξύπνα!
Σώπασε μιὰ στιγμή, καὶ σὲ λίγο:
— Εἶσαι ἕτοιμος; μοῦ κάνει.
Ἀγανάχτηση μὲ κυρίεψε καὶ πεῖσμα.
— Ὄχι! φώναξα.
— Αὐθάδεια τῆς νιότης! Τὸ λὲς καὶ καυχιέσαι, μὴ φωνάζεις• δὲ φοβᾶσαι;
— Ποιὸς δὲ φοβᾶται; Φοβοῦμαι. Κι ἐλόγου σου, πάτερ ἅγιε, δὲ φοβᾶσαι; Πείνασες, δίψασες, πόνεσες, κοντεύει νὰ φτάσεις στὴν κορφὴ τῆς σκάλας, φάνηκε ἡ πόρτα τῆς Παράδεισος• μὰ θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα αὐτὴ νὰ μπεῖς; θ’ ἀνοίξει; εἶσαι σίγουρος;
Δυὸ δάκρυα κύλησαν ἀπὸ τὶς κόχες τῶν ματιῶν του• ἀναστέναξε• καὶ σὲ λίγο:
— Εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ νικάει καὶ συχωρνάει τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου.
— Κι ἐγὼ εἶμαι σίγουρος γιὰ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• αὐτὴ λοιπὸν μπορεῖ νὰ συχωρέσει καὶ τὴν αὐθάδεια της νιότης.
— Ἀλίμονο νὰ κρεμόμαστε μονάχα ἀπὸ τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ• ἡ κακία τότε κι ἡ ἀρετὴ θὰ μπαῖναν ἀγκαλιασμένες στὴν Παράδεισο.
— Δὲν εἶναι, θαρρεῖς, γέροντά μου, ἡ καλοσύνη τοῦ Θεοΰ τόσο μεγάλη;
Κι ὡς τό ‘πα, ἄστραψε στὸ νοῦ μου ὁ ἀνόσιος, μπορεῖ, μά, ποιὸς ξέρει, μπορεῖ ὁ τρισάγιος στοχασμός, πὼς θά ‘ρθει καιρὸς τῆς τέλειας λύτρωσης, τῆς τέλειας φίλιωσης, θὰ σβήσουν οἱ φωτιὲς τῆς Κόλασης, κι ὁ Ἄσωτος Υἱός, ὁ Σατανᾶς, θ’ ἀνέβει στὸν οὐρανό, θὰ φιλήσει τὸ χέρι τοῦ Πατέρα καὶ δάκρυα θὰ κυλήσουν ἀπὸ τὰ μάτια του: «Ἥμαρτον!» θὰ φωνάξει, κι ὁ Πατέρας θ’ ἀνοίξει τὴν ἀγκάλη του: «Καλῶς ἦρθες» θὰ τοῦ πεῖ «καλῶς ἦρθες, γιὲ μου• συχώρεσέ με ποὺ σὲ τυράννησα τόσο πολύ!».
Μὰ δὲν τόλμησα νὰ ξεστομίσω τὸ στοχασμὸ μου• πῆρα ἕνα πλάγιο μονοπάτι νὰ τοῦ τὸ πῶ.
— Ἔχω ἀκουστά, γέροντά μου, πὼς ἕνας ἅγιος, δὲ θυμᾶμαι τώρα ποιός, δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ ἀνάπαψη στὴν Παράδεισο. Ἄκουσε ὁ Θεὸς τοὺς στεναγμούς του, τὸν κάλεσε: «Τί ἔχεις κι ἀναστενάζεις;» τὸν ρώτησε• «δὲν εἶσαι εὐτυχής;—Πῶς νά ‘μαι εὐτυχής, Κύριε;» τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἅγιος. Στὴ μέση μέση τῆς Παράδεισος ἕνα συντριβάνι καὶ κλαίει. —Τί συντριβάνι;—Τα δάκρυα τῶν κολασμένων».
Ὁ ἀσκητὴς ἔκαμε τὸ σημάδι τοῦ σταυροῦ, τὰ χέρια του ἔτρεμαν.
— Ποιὸς εἶσαι; ἔκαμε μὲ φωνὴ ξεψυχισμένη• ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ!
Ἔκαμε πάλι τὸ σταυρὸ του τρεῖς φορές, ἔφτυσε στὸν ἀέρα:
— Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ, ξανάπε, κι ἡ φωνὴ του τώρα εἶχε στερεώσει.
Ἄγγιξα τὸ γόνατό του ποὺ γυάλιζε γυμνὸ στὸ μεσόφωτο• τὸ χέρι μου πάγωσε.
— Γέροντά μου, τοῦ κάνω, δὲν ἦρθα ἐδῶ νὰ σὲ πειράξω, δὲν εἶμαι ὁ Πειρασμός• εἶμαι ἕνας νέος ποὺ θέλει νὰ πιστέψει ἁπλοϊκά, χωρὶς νὰ ρωτάει, ὅπως πίστευε ὁ παππούς μου ὁ χωριάτης• θέλω, μὰ δὲν μπορῶ.
—Ἀλίμονό σου, ἀλίμονό σου, δυστυχισμένε• τὸ μυαλὸ θὰ σὲ φάει, τὸ ἐγὼ θὰ σὲ φάει. Ὁ ἀρχάγγελος Ἑωσφόρος, ποὺ ἐσὺ ὑπερασπίζεσαι καὶ θὲς νὰ τὸν σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στὴν Κόλαση; Ὅταν στράφηκε στὸ Θεὸ κι εἶπε: Ἐγώ. Ναὶ ναί, ἄκου, νεαρέ, καὶ βάλ’το καλὰ στὸ νοῦ σου:
Ἕνα μονάχα πράμα κολάζεται στὴν Κόλαση, τὸ ἐγώ. Τὸ ἐγώ, ἀνάθεμά το!
Τίναξα τὸ κεφάλι πεισματωμένος:
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ ζῷο, μὴν τὸ κακολογᾶς, πάτερ Μακάριε.
— Μὲ τὸ ἐγὼ αὐτὸ ξεχώρισε ἀπὸ τὸ Θεό. Πρῶτα ὅλα ἦταν ἕνα μὲ τὸ Θεό, εὐτυχισμένα στὸν κόρφο του. Δὲν ὑπῆρχε ἐγὼ καὶ σὺ κι ἐκεῖνος• δὲν ὑπῆρχε δικό σου καὶ δικὸ μου, δὲν ὑπῆρχαν δυό, ὑπῆρχε ἕνα• τὸ Ἕνα, ὁ Ἕνας. Αὐτὸς εἶναι ὁ Παράδεισος ποὺ ἀκοῦς, κανένας ἂλλος• ἀπὸ κεῖ ξεκινήσαμε, αὐτὸν θυμᾶται καὶ λαχταρίζει ἡ ψυχὴ νὰ γυρίσει• βλογημένος ὁ θάνατος! τί ‘ναι ὁ θάνατος, θαρρεῖς; Ἕνα μουλάρι, τὸ καβαλικεύουμε καὶ πᾶμε.
Μιλοῦσε, κι ὅσο μιλοῦσε τὸ πρόσωπό του φωτίζουνταν• γλυκό, εὐτυχισμένο χαμόγελο ζεχύνουνταν άπὸ τὰ χείλια του κι ἔπιανε ὅλο του τὸ πρόσωπο. Ἔνιωθες βυθίζουνταν στὴν Παράδεισο.
— Γιατί χαμογελᾶς, γέροντά μου;
— Εἶναι νὰ μὴ χαμογελῶ; μοῦ ἀποκρίθηκε•’ εἶμαι εὐτυχής, παιδὶ μου• κάθε μέρα, κάθε ὥρα, γρικῶ τὰ πέταλα τοῦ μουλαριοῦ, γρικῶ τὸ Χάρο νὰ ζυγώνει.
Εἶχα σκαρφαλώσει τὰ βράχια γιὰ νὰ ξομολογηθῶ στὸν ἄγριο τοῦτον ἀπαρνητή της ζωής• μὰ εἶδα ἦταν ἀκόμα πολὺ ἐνωρίς• ἡ ζωὴ μέσα μου δὲν εἶχε ξεθυμάνει, ἀγαποῦσα πολὺ τὸν ὁρατὸ κόσμο, ἔλαμπε ὁ Ἑωσφόρος στὸ μυαλό μου, δὲν εἶχε ἀφανιστεῖ μέσα στὴν τυφλωτικὴ λάμψη τοῦ Θεοῦ. Ἀργότερα, συλλογίστηκα, σὰ γεράσω, σὰν ξεθυμάνω, σὰν ξεθυμάνει μέσα μου κι ὁ Ἑωσφόρος.
Σηκώθηκα. Ἄσκωσε ὁ γέροντας τὸ κεφάλι.
— Φεύγεις; ἔκαμε• ἄε στὸ καλό• ὁ Θεὸς μαζί σου.
Καὶ σὲ λίγο, περιπαιχτικά:
— Χαιρετίσματα στὸν κόσμο.
— Χαιρετίσματα στὸν οὐρανό, ἀντιμίλησα• καὶ πὲς στὸ Θεὸ, δὲ φταῖμε ἐμεῖς, φταίει αὐτὸς ποὺ ἔκαμε τὸν κόσμο τόσο ὡραῖο.
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz0h9JLwsGI
Το 23 ειναι αποσπασμα απο την ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ του Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ.Αφιερωμενο σε ολους τους συνοδοιπορους της αναζητησης!
«Όταν ακούεις πόνο, προσεύχου γι’ αυτόν που πονάει: Όχι ο Θεός να τον απαλλάξει από τον πόνο, αλλά υπομονή να του δώσει. Γιατί μέσα στον πόνο βρίσκεται ο Θεός».
– Ιερομόναχος Εφραίμ Κατουνακιώτης
http://anastasiosk.blogspot.com/2010/02/blog-post_5185.html
Ευλογημένο μου 777
και γω σ’αγαπάωωωωωωω!
…………………….
προς ο Καθένας…
το κείμενο της Αναφοράς στο Γκρέκο φανταστικό!
…………….
Ανώνυμε, τα είπες καλά…
………………
Πέτρο…
είναι φανερό ότι ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ…ΌΜΩΣ…ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ…
@ Salograia
όμως,
το άδικο το όμως
της ύπαρξής μας σκώμμος.
Να προκαταλάβω αυτό το όμως σας;
Έχετε ακούσει για το ποιο είναι το πιο δυνατό είδος μαγείας; Περί ηθικής κακοποίησης γνωρίζετε; Πιστεύω ότι θα σας ενδιαφέρει.
Πρώτα μια εικόνα:
«Μαμά, μαμά! Σου αρέσει η ζωγραφιά μου;»
«Ναι ωραία είναι, πήγαινε τώρα να κάνεις τη δουλειά σου.»
(Λάιτ παράδειγμα, δε διαθέτω πιο σκληρό άμεσα.)
Και ακολουθεί η σε γνωστό ύφος ανάλυσή μου:
Γιατί να αρκεί η αγάπη;
Ποιος είπε πως κάτι από μόνο του «πρέπει» να αρκεί;
(Γιατί δηλαδή πρέπει να ξαναστήσουμε ολοκληρωμένο θεωρητικό οικοδόμημα;)
Εγώ αναφέρομαι (σχ. 16) σε συνθήκες διαβίωσης, στο πλαίσιο, το υπόστρωμα, το μπακράνουντ.
Αυτό που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει.
Υπάρχουν και άλλα πολλά υποστρώματα, εννοείται, τα βλέπουμε, τα βιώνουμε.
Σε ένα υπόστρωμα σαν αυτό, που θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι το δεδομένο μας, μπορεί κάποιος να έχει μεγαλύτερα περιθώρια να αντιληφθεί τον εαυτό του και τον κόσμο. Να ζήσει άνετα. Να επιλέξει ότι θέλει χωρίς φόρτηση. Και να φτιάξει κιόλας τα μικροπλαίσιά του, να κάνει τις αναδομήσεις του. Και πάνω σε αυτό μπορούν να συμβούν πολλά και ωραία και άσχημα.
Να προτιμήσουμε ένα θρησκευτικό μονοδιάστατο πλαίσιο γεμάτο με ένταση, πνευματικό πόλεμο, αιρετικοποίηση και κατευθυνόμενες αντιλήψεις;
Ένα πλαίσιο σαν αυτό που μας ετοιμάζουν οι ακραίες θρησκευτικές στάσεις;
Να ευχηθούμε καταστροφές και πληγές για να μην έχουμε πλέον άλλη καταφυγή πέραν του θείου και να κερδίσουμε την αιώνια βασιλεία;
Το ακούω ευθέως από ακραίους ‘χριστιανούς’ ή, όπως διαβάζω σε δεύτερη (η και τρίτη…) ανάγνωση, υποκρίπτεται ως ευχή πίσω από τα λεγόμενά άλλων όχι τόσο ακραίων χριστιανών.
Δεν τα χορτάσαμε πια αυτά;
Πόσα καταστροφικά σενάρια μπορεί να αντέξει το καημένο συλλογικό μας υποσυνείδητο;
Πόσες αυτοεκπληρούμενες ματαιώσεις;
Κατά τα άλλα, εννοείται πώς σε οποιοδήποτε πλαίσιο μπορείς να βρεις ή ποτέ να μη βρίσκεις την ευτυχία.
Αλλά επειδή είναι πολύ ωραιοποιημένη η προσέγγυση με το ευτυχισμένο παιδί που ζει στην μιζέρια, κι επειδή έχω δει διάφορες ευτυχίες, από τη μία άκρη του φάσματος μέχρι την άλλη, μην παιχνιδίζουμε, μην στήνουμε υποθέσεις για να ικανοποιηθεί η δική μας ανεπάρκεια.
Εννοείται αγαπητή πως το ‘όμως’ σας, ήταν μια απλή ευκαιρία να πω τα δικά μου.
Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά εννοείτε εσείς!
😀
Εννοείται αγαπητή πως το ‘όμως’ σας, ήταν μια απλή ευκαιρία να πω τα δικά μου.
Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά εννοείτε εσείς!
………………….
Πάλι αυτό το φινάλε, ήταν όλα τα λεφτά…
Το είδα αργά όμως…και πονάνε τα γέρικα ματάκια μου…
Καλό ξημέρωμα, περιστεράκι μου…
#
Κέρασμα
Τίποτα δεν είναι του Θεού εάν δεν έχει αγάπη και χαρά!
– Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος Σαχάρωφ
Ναι, ναι…ο,τι έχει ταραχή και αρνητικά συναισθήματα γενικότερα, είναι του Εξαποδού…
Η ταραχή και η έλλειψη αγάπης, χαράς , ειρήνης, ελπίδας, ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ, είναι πάντα του Κερατά του Εξαποδού…
Στώμεν καλώς ως πολυόμματα χερουβίμ επί των επάλξεων της καρδίας μας…
@sfrang
και όμως ΣΟΥ ΑΝΕΒΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ, ΦΙΛΤΑΤΕ…
και δεν σε παρέπεμψε σε ανώτερό του…
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΩΤΕΡΟΣ.
ΟΛΟΙ ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ…
Sfrang & αόρατη μελάνη & κ. Πέτρο
Λέτε : «μου χρωστάς 1.000 €, απόδειξε ότι δεν μου χρωστάς!»
Συγχωράτε με, αλλά εσείς πρέπει να τρέξετε να το αποδείξετε αυτό, πως σας χρωστάω δηλαδή, όχι εγώ.
Το βάρος της αποδείξεως εσείς το φέρετε.
Και δικαστικώς να με πατε, πως, αφού δε φαίνεται από κάποιο χαρτί τιμολόγιο, απόδειξη λιανικής, ή έστω απλή χειρόγραφη απόδειξη να έχω αγοράσει, ή δανειστεί κάτι από σας , βγαίνω να σας χρωστάω κάτι;
Αυτά έτσι για να γίνεται και λογοπαίγνιο.
Αλλά εσεις τώρα πείτε μου.
Με τη φαντασία σας, μεταφερθείτε πίσω 2 αιώνες πριν και αποδείξτε μου πως δεν υπάρχουν ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες!
Επιπλέον; Πεθαίνουμε εξ αιτείας τους, υπό συνθήκες.
Θέλετε και κάτι άλλο;
Είμαστε στο 400 πχ και αποδείξτε μου πως ο Δημόκριτος στερείται σοβαρότητας, διατεινόμενος πως υπάρχουν άτομα (μόρια) και πως το κενό δεν ταυτίζεται με το τίποτα, κ.ο.κ!
Περαιτέρω; Υπάρχουν τα άτομα και τα λοιπά σωματίδια, που μάλιστα υπό συνθήκες επηρεάζονται απο την ανθρώπινη σκέψη και μεταβάλλουν θέση (δέστε κβαντομηχανική κλπ).
Ως προς την αδικία τώρα, κατά μία έννοια και που έχουμε αναλύσει διεξοδικά όλοι μας εδώ μέσα, είναι μόνο στο μυαλό ολονών μας,
Ακόμη ας πούμε, ότι έχουμε τα ραδιοφωνάκια μας.
Οι δέκτες μας όμως δεν πάνε καλά, δεν ακούμε καλά τον σταθμό και αρχίζουμε να βρίζουμε τον ιδιοκτήτη του σταθμού. Ωραία!
777 βλέπω ξεκίνησες το απόγευμά σου με κέφι!
Κρίμα που πρέπει να φύγω!
Να είστε όλοι καλά!
🙂
PAIZAKIA GEIAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!
WRAIA TAINIA TO OSTROB
AGIA RWSSIA SE AGAPW!!!
DEN MPORESA NA MPW OLH MERA DIOTI MPLOKARE TO WIFI STO SPITI,DEN EINAI DIKO MOU,KAI OPOTE MPAINW EINAI THAUMA
KALHNYXTA AN DEN MPORESW NA MPW META APO KEI….
NOW I M OUT
MAKIAAAAAAAAAAAAAA SE OLA TA KALA PAIZAKIA!
DIEYXWN TWN AGIWN PATERWN HMWN+
KALO PARADEISO SE OLOUS+AMHN
@ 777
Εμένα μου απαντάς σε κάτι που δεν αναφέρθηκα, οπότε μου δίνεις την ευκαιρία να παραπονεθώ πως αυτό που περιμένω είναι συλλογισμοί σε αυτά που αναφέρθηκα και όχι σε άσχετα.
Δεν χρειάζεται να τρέξω να αποδείξω κάτι που δεν είπα, όπως με προτρέπεις, καλέ μου φίλε. (Εντούτοις τρέχω ευχαρίστως για να πω τα δικά μου 😀 )
Γιατί όμως κάνεις ομαδοποιήσεις;
Άλλος άνθρωπος είμαι εγώ, αλλός η αόρατη μελάνη και άλλος ο Sfrag.
Αγαπητοί κι αγαπημένοι όλοι, αλλά ξεχωριστά πρόσωπα, όχι πρόβατα σε μαντρί.
😉
Μου δίνεις επίσης την ευκαιρία να σου πω ότι είναι χρήσιμος ο προβληματισμός γύρω από το θέμα των ομαδοποιήσεων.
Γιατί και πότε εμφανίζονται;
Κάτω από ποιο νοητικό μοντέλο, δηλαδή, συνηθίζονται. Αλήθεια, πες μου, ποιος έχει υποσχεθεί ότι θα χωρίσει τους ανθρώπους σε ομάδες και θα τους κρατήσει χωρισμένους για πάντα?
Πάμε παρακάτω.
Χθες έκανα εντελώς τυχαία ένα πείραμα. Ξεκίνησα μια φράση και ζήτησα από αρκετούς συναδέλφους να μου τη συνεχίσουν.
Η μισή φράση ήταν η εξής:
«Αρχή σοφίας….»;;
Όλοι, μα όλοι οι συνάδελφοι (που καμία ιδιαίτερη σχέση δεν έχουν με την θρησκεία, πέρα από το κοινό κοινωνικό κι εκπαιδευτικό πλαίσιο στο οποίο μεγαλώσαμε), μου τη συνέχισαν συνδιάζοντας διάφορα άχρηστα θεολογικά, εκκλησιαστικά ή θρησκευτικά λόγια με τα οποία μας έχουν παραγεμίσει το κεφάλι από παιδιά.
Άκουσα τα εξής απίστευτα:
«Αρχή σοφίας, μήτηρ πάσης κακίας»
«Αρχή σοφίας, φόβος θεού»
«Αρχή σοφίας…. εεεε, δε θυμάμαι, νομίζω κάτι για μαλακία λέει μετά.» (Το πάσα νόσον και πάσα μαλακία θυμόταν…)
Άκουσα και αρκετά άλλα… Όλα από το θρησκευτικό μας πλαίσιο. Όλα λίγο πολύ απαξίωναν το ανθρώπινο πνεύμα…
Το μόνο που δεν άκουσα ήταν το:
«Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις», του Αντισθένη.
Ούτε έστω κάτι άλλο από την παράδοσή μας, μη θρησκευτικό (Αν και δεν θεωρείται ότι η φιλοσοφία εντάσεται στην παράδοσή μας. Κρατάμε την ιστορική σύνδεση, αλλά έχουμε κομμένη οποιαδήποτε άλλη. Την φιλοσοφία την καταριόμαστε κάθε χρόνο με ευλάβια θρησκευτική).
Ας μη μιλάμε λοιπόν για πιστούς και μη. Όλοι μας είμαστε βαθιά διαποτισμένοι με τα νοητικά μοντέλα και τα στερεότυπα του χριστιανισμού και ο αγώνας για βελτίωση είναι κοινός.
Μαζί όλοι πρέπει να ξεκολλήσουμε και να συνεργαστούμε.
Κατά τα άλλα είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί. Με διαφορετικά συλλογιστικά. Ούτε εσύ είσαι περισσότερο πιστός, ούτε εγώ περισσότερο άπιστος. Αλλού είναι το θέμα.
Εγώ τουλάχιστον, δεν όρισα ποτέ στρατόπεδο στο οποίο ανήκω, ώστε να με εντάσει κάποιος.
Λέω μόνο ότι είμαι άνθρωπος που σκέφτεται και προσπαθεί όσο μπορεί να αναλύσει ότι βλέπει.
Αν μπερδεύεσαι και νομίζεις ότι κάνω κι εγώ ομαδοποιήσεις, θα σου έλεγα να διακρίνεις ότι δε βάζω από εδώ τους πιστούς κι από εκεί τους άπιστους.
Σε όλα αυτά που γράφω για το θρησκευτικό τρόπο σκέψης, τον οποίο και προσπαθώ να αναλύσω, ξεκαθαρίζω πως είναι λίγο πολύ κάτι στο οποίο όλοι μετέχουμε.
Δεν είναι μόνο πρόβλημα όσων δηλώνουν πιστοί (λόγο κάποιου είδους ελεύθερης επιλογής τους), αλλά μετέχουμε όλοι, γιατί εδώ και μιάμιση χιλιετία δομούμε ή αναδομούμε καταναγκαστικά τις έννοιές μας πάνω στα χριστιανικά νοητικά μοντέλα (π.χ. ακόμα και ο κομουνισμός είναι διαμορφωμένος πάνω σε μεσσιανικές αντιλήψεις).
Για να δώσω μόνο ένα σημερινό παράδειγμα, να θυμίσω ότι στην εκπαίδευση, ακόμα και σήμερα, δεν προβλέπεται μάθημα το οποίο να διαπραγματευόμαστε έννοιες ηθικής, σχέσεων, προσωπικού αγώνα, ταυτότητας και αξιών.
Όλα αυτά που αφορούν κάθε άνθρωπο και πολίτη, μέσα στο σχολείο τα έχουμε εκχωρήσει, σύμφωνα με έναν άρρητο ηθικό εκβιασμό, στα θρησκευτικά.
Τα μαθήματα τα οποία θα κάλυπταν αυτά τα θέματα, είτε απλά δεν επιτρέπει η κρατική θρησκεία να μπουν στο σχολείο (ανθρώπινες σχέσεις και σεξουαλικότητα), είτε είναι εξαιρετικά υποβαθμισμένα και αποστειρωμένα από τέτοιες προσεγγίσεις (αγωγή του πολίτη και κοινωνιολογία).
Είναι κλασική και κοινή η διαπίστωση ότι στο σχολείο δε μας μαθαίνουν για τη ζωή και πως ότι ακούμε για ηθική, σχέσεις και αξίες, είναι τα κατηχητικά λόγια των θρησκευτικών.
Όσον αφορά στην ανάλυση του συλλογιστικού σου στο σχόλιο 32 έχω να πω τα εξής:
Αρχικά, είναι πασιφανές ότι η απόδειξη βαραίνει αυτόν που ισχυρίζεται κάτι, που αναπτύσει μια θεωρία, όχι αυτόν που ακούει τη θεωρία.
Επίσης είναι τραγικά ελλιπές να μην διακρίνουμε ανάμεσα σε φαινόμενο και ερμηνεία φαινομένου.
Οι ακτινοβολίες είναι ένα φαινόμενο. Η ερμηνεία του φαινομένου είναι που πρέπει να αποδειχθεί, όχι το ίδιο το φαινόμενο.
Το φαινόμενο μέσα στο χρόνο δε θα αλλάξει, οι θεωρίες που θα κατασκευάσουμε γι’ αυτό όμως θα αλλάξουν.
Δηλαδή, αν το φαινόμενο είναι ο θεός (εσύ το θέλεις… είναι ανάρμοστο να μπλέκουμε θεολογία με επιστήμη, αλλά οκ, ας το κάνουμε), αν οριστεί ως φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί, μένει να διατυπωθούν και να αποδειχθούν οι ερμηνείες, δηλαδή οι θρησκείες.
Όχι το ίδιο το φαινόμενο. Το φαινόμενο υποτίθεται πως το παρατηρήσαμε, είτε με τις αισθήσεις μας είτε με πειραματικές διατάξεις.
Όπως γνωρίζουμε, έχουν ήδη διατυπωθεί χιλιάδες προσεγγίσεις θρησκευτικές περί θεού. Ζωή να’ χουμε να διαβάζουμε.
Το θέμα είναι:
Μπορεί κάποια θεωρία περί θεού να αποδειχθεί;
Μπορεί κάποια θεωρία περί θεού να διαψευστεί;
Υπάρχουν κοινά κριτήρια με βάση τα οποία θα βάλουμε κάτω αυτές τις θεωρίες και θα τις αξιολογίσουμε;
Βρίσκει μεγαλύτερη εφαρμογή μια θεωρία σε σχέση με άλλες;
Έγινε ποτέ επιλογή ή απόρριψη θρησκείας με βάση τα παραπάνω ή άλλα κριτήρια;
Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, τότε όλες οι θρησκείες έχουν τον ίδιο βαθμό αυθαιρεσίας.
Θα σε συμβούλευα ωστόσο, να μην εμπιστεύεσαι θεολογικά τεχνάσματα που διαβάζεις, σαν αυτό που μετέγραψες.
Δεν λένε τίποτα απολύτως.
Είναι γνωστά σε όλους και η κοινή τους βάση είναι ότι παίζουν βάναυσα με τη λογική.
Το θέμα δεν είναι μόνο να αποδεχτείς το ότι υπάρχει θεός κι ας μην είναι ορατός.
Πρέπει αναγκαστικά να αποδεχτείς και όλη τη θεωρία περι θεού που πρεσβεύει μια συγκεκριμένη θρησκεία.
Εκεί είναι πολύ μεγαλύτερο το κόλλημα!!!
Για να βοηθήσω όμως, να πώ ότι υπάρχει, εντούτοις, ένας απλός και λογικός τρόπος να διαλέξεις την αληθινή θρησκεία:
Διαλέγεις το πού και πότε θα γεννηθείς.
Όσο λογικό είναι αυτό, τόσο λογική είναι και οποιαδήποτε «προσπάθεια απόδειξης», περί θρησκείας.
Και τελικά για να λύνουμε το πρόβλημα ως συνεπείς και σκεπτόμενοι, καταλήγουμε στο κλασικό τέχνασμα που λένε όλες οι καθώς-πρέπει-θρησκείες: «μα η δική μου η πίστη δεν είναι ανθρώπινη θεωρία περί θεού, είναι η αλήθεια αποκεκαλυμμένη από τον ίδιο τον θεό.»
Πάμε και στο επόμενο.
Το παράδειγμα με το Δημόκριτο έχει ενδιαφέρον, όπως ενδιαφέρον έχει να διαβάσεις και όλες τις εκατοντάδες άλλες θεωρίες που είχαν προταθεί. Κάθε τόσο, μια από αυτές μπορεί να προσιδιάζει στις αντιλήψεις μας.
Η συλλογιστική όμως που θα ακολουθήσουμε δεν πρέπει να είναι ανάποδη.
Εμείς σήμερα βρίσκουμε ομοιότητες στη θεωρία εκείνη, με τις σημερινές επιστημονικές αντιλήψεις. Επίσης υπάρχουν και βασικότατες διαφορές (π.χ. η ίδια η ονομασία του ατόμου, του έχει δοθεί γιατί θεωρείτω ότι δεν τέμνεται περαιτέρω, πράγμα που δεν ισχύει). Επίσης μπορεί πολύ σύντομα να αφήσουμε πίσω όλα αυτά περί στοιχειωδών σωματιδίων και να πάμε γι’ άλλα.
Πέρα από όλα αυτά, το σημαντικότερο είναι ότι αυτή ήταν μια θεωρία, όχι μια θρησκευτική απόλυτη αλήθεια.
Και τότε και τώρα. Μια από όλες τις θεωρίες. Δεν κατείχε, δηλαδή, ο Δημόκριτος, κάποιου είδους υπερβατική γνώση, ούτε απαιτούσε πίστη.
Τι όμως μπορούμε να αποδείξουμε με αυτό, πέραν του ότι πρέπει πάντα να διατηρούμε ένα μεγάλο βαθμό σκεπτικισμού;
Θα πρέπει, μήπως, κάθε φορά που βγαίνει μια νέα, αυθαίρετη θεωρία, να την αποδεχόμαστε με πίστη, γιατί «Ποιος ξέρει? μπορεί και να είναι αληθινή!» ???
Πιθανώς, κάποιος πιστός θέλει απλά να κρατήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει θεός και να είναι τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφει μια συγκεκριμένη θρησκεία.
Αυτό είναι απόλυτα σεβαστό.
Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι στο σημείο να αναποδογυρίζουμε όλες τις έννοιες και τις συλλογιστικές διαδικασίες, έχει μια κάποια απόσταση, νομίζω.
Στο τέλος του σχολίου σου αναφέρεσαι στην αδικία.
Αν δεν κάνω λάθος, στην ουσία λες με άλλα λόγια το γνωστό: «Τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην αμαρτία της μεταπτωτικής κατάστασης.»
Θέλεις να συζητήσουμε για τα αποτελέσματα που είχε και έχει στην ανθρώπινη ιστορία και τον πολιτισμό αυτό το νοητικό μοντέλο;
Δεν επηρέασε τον τρόπο με τον αποίο αντιλαμβανόμαστε τη δυναμική μας;
Όσο κυριαρχούσε ως αντίληψη, τι συνέβει;
Ας το συζητησουμε πρακτικά, όχι θεωρητικά. Δε θα σου πω για αυτά που νομίζω, αλλά για αυτά που γνωρίζω ότι έγιναν με τη χρήση αυτού του μοντέλου.
Τι ζήσαμε και τι είδους πολιτισμό αναπτύξαμε τα χρόνια εκείνα.
Ξέρεις, για να μιλήσω λίγο συναισθηματικά, αυτό που με πληγώνει, δεν είναι το ότι ο καθένας μας έχει κάποιες ιδέες διαφορετικές και το δικό του τρόπο σκέψης.
Με πληγώνει όταν βλέπω πως κάτι μας εμποδίζει να συνειδητοποιήσουμε την προσωπική μας διαφορετικότητα και ισοπεδωνόμαστε.
Αρπάζουμε ένα δογματικό υποστήριγμα γιατί αλλιώς δεν μπορούμ να υπάρχουμε. Γινόμαστε στρατιωτάκια και αντιλαμβανόμαστε τα πάντα μόνο μέσα από το στενό πολεμικό μας πρίσμα.
Προβάλλουμε πάνω στα πρόσωπα και τις ζωές των άλλων το δικό μας μπέρδεμα.
Διάβασε τι έγραψε στο σχόλιο 21 ο «Καθένας»:
«Αν ο Θεός ήταν ανύπαρκτος το καλύτερο πράγμα που θα είχαμε να κάνουμε είναι να αυτοκτονούσαμε.»
Τι είπε το άτομο….
Πού το είδε;
Πώς του ήρθε;
Επειδή αυτός ως πιστός που δηλώνει, δεν μπορεί να το δει αλλιώς, πρέπει να προβάλλει την εν κρανίω σύγχυσή του και στους άλλους;
Μηδενισμός και απαξίωση πλήρης!
Και τα μυαλά στα κάγκελα…
Ευχαριστώ για την υπομονή
😀
Πέτρο μου
θα ήθελα να μάθω έστω στο περίπου την ηλικία σου και αν είσαι έγγαμος ή όχι…
Γιατί ρωτώ;
Διότι η ηλικία και η έγγαμη εμπειρία ή όχι…έχουν να κάνουν με τις νοητικές μας τοποθετήσεις επίσης…
Καλημέρα αγαπητή σαλόγραια.
Χμ!
Δεν θεωρώ ότι αλλάζουν τα νοητικά μοντέλα μας, αλλά τις στάσεις μας, πράγμα που είναι τελείως διαφορετικό.
Τα νοητικά μοντέλα αλλάζουν μόνο αν έχουμε καλλιεργήσει αυτή την ικανότητα της αλλαγής των νοητικών μοντέλων. Είναι κάτι σαν τον χορό. Σε όσα πανηγύρια κι αν χορεύεις, όσα χρόνια κι αν το κάνεις, μπορεί να γίνεις εξπέρ στη έκφραση π.χ. του χασάπικου, ή η στάση σου να μετατραπεί από απορριπτική σε θετική, ή ακόμα και το ανάποδο (να το σιχαθείς) αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτόματα καλλιέργησες και άλλου είδους χορευτικές εκφράσεις.
Ενώ δηλαδή, μπορεί να αλλάζει η στάση σου απέναντι σε δεδομένο χορό, δεν εξυπακούεται ότι σπουδάζεις το χορό, γενικά. Σπουδάζεις τα πανηγίρια και το κάνεις ειδικά.
Μην παρεξηγήσετε το παράδειγμα, δεν εννοώ κάτι πέρα από το σχήμα αντιστοιχίας που κατασκεύασα.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πάνω σε αυτό που θέτετε. Η στάση της αντίδρασης στο κατεστημένο που μπορεί να έχει κάποιος ως έφηβος, μπορεί να αλλάξει (και όντως αλλάζει) αν αλλάξει ο ρόλος σου, δηλαδή αν παντρευτείς.
Τότε, χωρίς να αλλάξεις νοητικά μοντέλα, αλλάζεις στάση απέναντι σε αυτά.
Και στις δύο περιπτώσεις το νοητικό μοντέλο είναι η συντήρηση έναντι της αντίδρασης.
Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να εστιάσω στο ποια ακριβώς ή έστω πια περίπου είναι αυτά στα οποία ανφέρεστε;
Έχει ενδιαφέρον να τα δούμε πρακτικά. Ένα κι ένα, να μαζέψουμε τουλάχιστον καμπόσα από αυτά για να βγάλουμε ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Χτύπησε κουδούνι, αν και δεν ολοκλήρωσα το συλλογισμό μου, σας φιλώ!
XAIRETE+AGALIASTHE EN KYRIW…………………ADELFAKIA!!!
O THEOS EINAI EDW………….OPOIOS TOU «EXEI GYRISEI THN PLATH»
APLA DEN THELEI NA TON BLEPEI!!!!!!!!!
DEN VOLEYEI H YPARKSH TOU THEOU OTAN EIMASTE AMETANOHTOI…
KI EPIPLEON,AKOMA KI AN KAPOIOS PISTEUEI,PREPEI TA ERGA THS PISTEWS NA EINAI PANW STA LOGIA TOU KYRIOU MAS+
DIOTI KI O PONHROS PISTEYEI AN TON RWTHSEIS K DEN KOIMATAI POTE+DEN TRWEI,ALLA AGAPH DEN EXEI-OUTE METANOIA.
KALH ANASTASH STO PNEUMA MAS+
Πετρο ασε να μαντεψουμε.Εγω νομιζω οτι εισαι δασκαλος το πρωι,χορευτης αρχαιοελληνικων χορων το απογευμα,παντρεμενος με γυναικα ομορφη,αλλα μουγγη και μετα το γαμο,ξεκινησε και το πιοτο.Μηπως πρεπει να αρχισεις και εσυ λιγο να πινεις μπας και αφησει λιγο το μυαλο σου την πολυ φιλοσοφια και ξεθολωσει?
ΥΠΕΡ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ/ΦΩΤΙΣΜΟΥ+ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ-ΕΠΕΙΓΕΙ
ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ,ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΣΟΦΙΑ-ΓΕΩΡΓΙΑ
χαχαχα!
Κατερίνι προσκυνώ την συνδιαστική φαντασία σου!
Άσε το κουταλάκι όμως κάτω! Δε μασάω εγώ από αυτά! Έχω γαϊδουρινή υπομονή, χάριν του επαγγέλματος.
(Το κουταλάκι είναι αναφορά σε ένα παλαιό βίντεο που είχα λινκάρει: «The Horribly Slow Murderer with the Extremely Inefficient Weapon». Ο κακόμοιρος ο μαυροντυμένος, αν κυνηγούσε δάσκαλο θα την είχε πατήσει από χέρι!)
Το ξέρω βρε πως είναι δεδομένο στο χώρο της πίστης ότι η σκέψη κάνει κακό.
Για κάποιους επέχει θέση απάντησης. Θα ήθελε, δηλαδή…
Σημείωση:
Εσείς εδώ απαξιώσατε τη φιλοσοφία. Ανάλογα με το τι σχόλιο έχω κάνει, άλλοι μου έχουν απαξιώσει την ψυχολογία, την κοινωνιολογία, την ελεύθερη σκέψη, κ.λπ.
Να ρωτήσω αν επιτρέπεται, όλα αυτά είναι απαγορευτικά, αν θέλουμε να μας επιτρέπεται ο λόγος;
(Δεν σχολιάζω ότι απλά με ότι γράψατε επιβεβαιώσατε όλη τη συλλογιστική μου στο σχόλιο 35)
Αν είναι αυτός ο τρόπος να μου πείτε να ξεκουμπιστώ, πείτε το ευθέως. Κι εγώ θα σας απαντήσω ότι απλά δε χρειάζεται να ασχολείστε μαζί μου.
Μην ασχολείστε εξαναγκαστικά, ένα πράμμα, κι απαντάτε λέγοντας ότι δεν έπρεπε να υπάρχει διάλογος και σκέψη.
Έχουμε τόσο πολύ εσωτερικεύσει τη στάση αυτή και θεωρούμε τόσο μάταια τη σκέψη (διάβασε και το παράδειγμα με τους συναδέλφους μου που έφερα παραπάνω) που η πιο αυτόματη σκέψη μας είναι να ξορκίζουμε τη σκέψη και να αντιδρούμε σε συμφωνία με τα στερεότυπα.
Θέλω να πω ότι αυτό που μου επαναλαμβάνετε ως απάντηση στο πρόβλημα, είναι το ίδιο το πρόβλημα που του έχει επισυμβεί θεολογικής προέλευσης αντιστροφή.
Ότι καταλάβατε, αν και είναι εντελώς ξεκάθαρο πως μιλάω στον εαυτό μου.
Μπορεί να είμαι διάφορα πράγματα, ηλίθιος όμως δεν είμαι για να μην το καταλαβαίνω.
Και για εμένα όμως, μη νομίζετε, δύσκολο είναι το να συλλογίζομαι.
Δε μεγάλωσα στον Άρη, στην ίδια χώρα μεγαλώσαμε, την ίδια παιδεία δεχτήκαμε.
Έχω κάνει την προσωπική μου επιλογή, παρόλαυτά, όχι μόνο να χρησιμοποιώ το μυαλουδάκι που μου δόθηκε, αλλά να το χρησιμοποιώ όλο και καλύτερα.
Είναι δημιουργική εργασία που απαιτεί αφοσίωση και ολοκληρωτικό δώσιμο, όταν γίνεται. Πρέπει δηλαδή να αφήσω πολλά από τα δεδομένα μου έξω, για να μπορέσω να προχωρήσω δυο τρεις συνεπείς συλλογισμούς κάθε φορά.
Και αυτό θεωρώ ότι το κάνω με συνέπεια, όχι αυθαίρετα. Δηλαδή, αν από τα λεγόμενά μου, βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο θρησκευτικός τρόπος σκέψης είναι αυτό και αυτό, δεν το λέω αυθαίρετα, έτσι επειδή θέλω να το πω.
Θεωρώ όμως ότι μέχρι τώρα όλοι όσοι μου έχουν επαναλάβει με χίλιους δύο τρόπους αυτό που λέτε κι εσείς
(«Μηπως πρεπει να αρχισεις και εσυ λιγο να πινεις μπας και αφησει λιγο το μυαλο σου την πολυ φιλοσοφια και ξεθολωσει?»), το λέτε χωρίς σκέψη.
Το λέτε αυθαίρετα, στερεοτυπικά, είναι η αυθόρμητη εσωτερικευμένη αντίδρασή σας.
Είναι το νοητικό σχήμα που μιλάει, όχι η δική σας σκέψη.
Είναι η ανάγκη να απαντήσετε, χωρίς όμως να έχετε τη δυνατότητα να απαντήσετε πραγματικά.
Διατηρώ μια ελπίδα ότι η δική σας προσωπική σκέψη, οι ολοδικοί σας συλλογισμοί, θα ήταν υπέροχοι, αν ποτέ τους επιτρεπόταν να υπάρξουν.
Αγαπημένε μου Πέτρε…
αρχή σοφίας ονομάτων επί-σκεψις, που είπε και ο αρχαίος- ο Αντισθένης είπες το είπε;
Καλώς το είπε, το χρυσούλι μου…τουτέστιν, πριν κουβεντιάσουμε ίσως πρέπει να ορίσουμε τις έννοιες…
Για να υπάρχει ένα κοινό έδαφος στο οποίο να ξετυλίξουμε κάποια επιχειρήματα…
Για παράδειγμα, θέλω να ρωτήσω άλλη μια φορά να το ακούσουν και όσοι δεν άκουσαν προηγουμένως…τι εννοείς όταν λές νοητικά μοντέλα;
Τους χάρτες πλοήγησης και ερμηνείας του κόσμου που κουβαλάει ο καθένας μας μες στο κεφάλι του;
Αυτό εννοείς;
Ρωτώ διότι εγώ αυτό εννοώ όταν λέω νοητικά μοντέλα…τα οποία μοντέλα δεν θεωρώ ότι μένουν ανεπηρέαστα από την ε μ π ε ι ρ ί α εκάστου προσὠπου.
Δεν πολυκατάλαβα το παράδειγμα με το χορό, αλλά θα πώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση μια γυναίκα που δεν έχει γεννήσει να καταλάβει και να νιώσει αυτά που νιώθει μια γυναίκα που γέννησε και θήλασε και έγινε μάνα.
Όσες ταινίες και να δει επί του θέματος, όσα θεωρητικά και να μελετήσει…όσο και να βοηθήσει σε μεγάλωμα ανεψιών…αν ή ΙΔΙΑ δεν λάβει την ΕΜΠΕΙΡΙΑ της γέννας,στο δικό της ΣΩΜΑ, οι χάρτες πλοήγησης και ερμηνείας του κόσμου, επί του θέματος της αξίας της ύπαρξης π.χ. ΔΡΑΣΤΙΚΑ , ΔΕΝ θα μεταβληθούνε…
Δεν μου απάντησες στις δυο, προηγούμενες ερωτήσεις…
Που σημαίνει ΔΕ θές να μου φανερώσεις τις βασικές εμπειρίες σου, προκειμένου να καταλάβω και γω προς ποια κατεύθυνση ανα-δημιουργούνται οι νοητικοί χάρτες μέσα στο κεφάλι σου…
Τέλος πάντων…η κουβέντα μπορεί να μας ξημερώσει(και δυστυχώς πρέπει να φύγω…) και γέλασα πολύ που πιθανολόγησε μια κοπελιά, ότι είσαι παντρεμένος μάλλον με μουγκή που έχει αρχίσει να πίνει!
Πολλές ταινίες βλέπετε τα κορίτσιαααα!:-)
(Είχα δει και γω, παλιά, μια παρόμοια με τον Αντυ Γκαρσίας στο ρόλο τέλειου συζύγου (ήταν πιλότος) και η πολλή του τελειότητα έσπασε τα νεύρα της γυναίκας του (Μεγκ Ράιαν )οποία έπιασε πάτο από τα πολλά ποτά που κατανάλωνε προκειμένου να του σπάσει το ηθικό και τον …τσαμπουκά της τελειότητας…και αφού τον έκανε ρετάλι τον Αντυ…έγινε τέλεια αυτή μετά και τον έτρεχε σε κέντρα για αποτοξίνωση – ο σκηνοθέτης Αντλεριανής σχολής ήταν σίγουρααα! )
@ Σαλόγρια
Και να ολοκληρώσω την απάντηση που διέκοψε το κουδούνι.
Συμφωνώ, ότι πολλοί άνθρωποι με το γάμο αλλάζουν στάση σε διάφορα θέματα.
Είναι η αλλαγή του ρόλου και συνθήκες ανάγκης που αλλάζουν πολλές από τις προταιρεότητες.
Εξυπακούεται, πως αν είναι να αναλύσουμε και να αναφερθούμε σε θέματα σχέσεων ή τεκνογονίας, θα ζητήσουμε τη γνώμη ανθρώπων που βιώνουν τη σχέση ή την τεκνογονία.
Δεν είναι θεωρητικό το θέμα, είναι πρακτικό και πρέπει να αναλύσουμε την αντίληψή μας. Τι είδους αντίληψη άραγε όμως έχουμε για αυτά τα θέματα αν δεν τα βιώνουμε;
Εκεί που διαφωνώ, είναι στο αν αλλάζουν τα νοητικά μοντέλα.
Εγώ έχω παρατηρήσει ότι συνήθως παγιώνονται τα στερεότυπα που προϋπήρχαν και δεν τα είχε διαχειριστεί το άτομο.
Έχω παρατηρήσει πολλές φορές, π.χ., άτομα που ήταν πολύ αντιδραστικά ως έφηβοι, με άστατη ζωή, ότι μετά το γάμο έγιναν αντίγραφα των γονιών τους.
Αυτό δεν μπορώ να το χαρακτηρήσω ως βελτίωση των νοητικών μοντέλων, ούτε ως γνωστική εξέλιξη. Θεωρώ ότι απλά βγαίνουν στη φόρα και δραστηριοποιούνται όλα τα εσωτερικευμένα στερεότυπα, ειδομένα από το νέο ρόλο, πλέον.
Συνεχίζουμε να αναφερόμαστε δηλαδή στα ίδια νοητικά μοντέλα, αλλάζει απλά η στάση απέναντί τους.
Όσο μικρότερη ήταν η δυνατότητα επεξεργασίας και διαχείρισης αυτών των μοντέλων από τα πρόσωπα που πλέον έγιναν γονείς, τόσο πιο επαναλαμβανόμενη θα είναι η διαδραμάτηση των μοντέλων αυτών.
Εντάσσεται κι αυτό σε ότι ονομάζουμε οικογενειακή κληρονομιά.
Τα πρόσωπα, από την άλλη πλευρά, που είχαν διαχειριστεί με συνεπή τρόπο αυτά τα στερεότυπα και δεν είχαν απλά και μόνο προχωρήσει σε αντιδράστικές συμπεριφορές, δεν είναι πιστά αντίγραφα κανενός.
Αυτές είναι οι παρατηρήσεις μου.
Δεν μπορώ να βρώ κάποια κοινά, ώστε να καταλάβω τι εννοείτε.
Τι είναι κοινό ανάμεσα στους οικογενειάρχες κι έρχεται σε αντίθεση με αυτά που έχω αναλύσει;
Παραδείγματος χάριν, το 80% των γονέων θέλει να μπει η αγωγή ανθρωπίνων σχέσεων και σεξουαλικότητας στο σχολείο. Είναι κάτι που βρίσκεται στης άμεσες εμπειρίες τους, κάτι ξέρουν κι αυτοί που το θέλουν.
Λόγο του επαγγέλματος που κάνω τώρα, αλλά και άλλου επαγγέλματος που είχα κάνει για πολλά χρόνια, είχα πάντα τη δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με μεγάλο ηλικιακό εύρος γονέων (οι πιο μεγάλοι γονείς τώρα είναι στα 60 τους) και από εντελώς διαφορετικά κοινωνικά στρώματα. Παρακολούθησα τις στάσεις τους σε διάφορα θέματα για πολλά χρόνια.
Πέρα από την πρακτική ανάγκη τους, να βρίσκονται δηλαδή «ον δε σέιφ σάιντ» στις επιλογές τους, δεν βρίσκω κάτι άλλο κοινό που να σχετίζεται με νοητικά μοντέλα.
Οπότε βοηθήστε με να καταλάβω αν εννοείτε κάτι που μου διαφεύγει και θα μας οδηγούσε σε κάποιο συμπέρασμα.
BOH8EIA!!! EDW KAI MERIKA XRONIA APO DIAFORA BASANA KAI AMARTIES BRISKOMAI KAI KINOYME SAN ENA ROBOT. KAPOIA STIGMH PAGWSA DEN MPOROYSA NA ANTIDRASW KAI AKOMA BRISKOMAI SE KATASTASH SOK. PEIRASMOS MEGALOS EIPE O PNEYMATIKOS MOY. KATALABAINW OTI PREPEI NA BGW EKSW APO TON EAYTON MOY KAI NA PALAIPSW. MONH MOY DEN MPORW. PERIMENW THN HLIAXTIDA POY 8A MPEI PALI STH PSYXH MOY. ELEOS ADELFIA.
Στείλαμε και οι δύο σχεδόν ταυτοχρόνως, οπότε το τελευταίο σχόλιό μου δεν απαντά στο τελευταίο δικό σας.
😀
Διαβάζω το σχόλιό σας, ώστε να απαντήσω.
Αγαπητή OLYA,
Αισθάνομαι πως ταλαιπωρείς τον εαυτό σου περισσότερο με αυτόν τον τρόπο.
Έχεις δοκιμάσει να βρεις ένα έμπειρο επαγγελματία ψυχικής υγείας, να σε συμβουλεύσει;
Πέτρος:
<>
Ερὠτηση δική μου:
μήπως συμβαίνει αυτό, διότι τα παιδιά ήταν αντιδραστικά νοητικά- δηλαδή περισσότερο με τη σκέψη και τη φαντασία τους, και σε πράγματα που δεν είχαν για τη ζωή τους ιδιαίτερο κόστος;
Μήπως, αργότερα, όταν παντρευτούν, μιμούνται τους γονείς, επειδή αυτή την ε μ π ε ι ρ ί α ζωής, κατέγραψε ως εικόνα και ως συναίσθημα ο εγκέφαλός τους, πλησίον των παραδοσιακών γονέων επί πολλά χρόνια;
(Αν οι γονείς ζούσαν σε χίπικο κοινόβιο, ίσως ήταν κοινοβιακού τύπου οι έγγαμες επιλογές των παιδιών στη συνέχεια…)
……………..
Τι εννοούμε τώρα όταν μιλάμε για γνωστική εξέλιξη;
Ότι έχουμε διεύρυνση και αύξηση της πληροφορίας και των γνωστικών αντικειμένων, είναι σαφές.
Το άλλο ερώτημα είναι:
Αυτή η γνώση που μαζεύουμε από τις επιστήμες, κάθε μέρα, ΠΟΣΟ επηρεάζει την καθημερινότητά μας; τη ζωή μας;τα συναισθήματα;τη σχέση μας με την πολιτεία και τους θρησκευτικούς εκπροσώπους της θρησκείας;
Πόσο επηρεάζει τη σχέση μας με το Θεό;
Ας πούμε, πιστεύω ότι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, θα έλαβαν ένα τεράστιο πλήγμα πολλές συνειδήσεις ανθρώπων όταν προσέλαβαν την πληροφορία -το 16 αιώνα- που διακήρυξε ο Κοπέρνικος(επηρεασμένος ίσως και από τον Αρίσταρχο το Σάμιο) ότι το πλανητικό μας σύστημα ήταν ηλιοκεντρικό και όχι γαιοκεντρικό όπως λανθασμένα επί αιώνες πιστεύαν…
Κατόπιν, με το Χάμπλ και τα λοιπά τρομερά διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, η πληροφορία ότι η Γη δεν είναι παρά ένας κόκκος σκόνης μέσα στο αχανές των Γαλαξιών, και του Σύμπαντος, δημιουργεί επίσης μετατροπή στους νοητικούς χάρτες ερμηνείας του κόσμου και του νοήματος της ζωής μας…(αναφέρομαι σε ευαίσθητες-προβληματισμένες διάνοιες ανθρώπων)
Στη συνέχεια με την κβαντομηχανική και την πληροφορία ότι ηλεκτρόνια του σώματός μας, μπορεί να περιστρέφονται ΜΕΧΡΙ και στην άλλη άκρη του σύμπαντος, παθαίνουμε άλλο νοητικό …λαλά, διότι εκεί που νομίζαμε ότι είμαστε σχεδόν ανύπαρκτα διαστημικά σκουπίδια, αόρατα σχεδόν δια γυμνού οφθαλμού, αρχίζουμε να ψυλλιαζόμαστε ότι πιθανόν ακόμα και το μη φαινόμενο φυσικό μας μέγεθος να είναι ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ…πράγμα που μας ξαναφέρνει τους νοητικούς μας χάρτες σε μια καινούργια στραμπουληχτική έκσταση απερίγραπτη…και πάει λέγοντας!
(προσεχώς θα επανέλθω…)
Έχω παρατηρήσει πολλές φορές, π.χ., άτομα που ήταν πολύ αντιδραστικά ως έφηβοι, με άστατη ζωή, ότι μετά το γάμο έγιναν αντίγραφα των γονιών τους
…………………
η παραπάνω ήταν φράση του Πέτρου πάνω στην οποία κάνω αρχικά μια ερώτηση.
Μου τη…φάγανε τα εισαγωγικά.
Αμα βάζω εισαγωγικά, εξαφανίζεται η εντος εισαγωγικών φράση…δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό…το παθαίνω και στο δικο μου το blog
ΕΠΕΙΓΟΝ
Φυγε και σωζου αδερφέ.
Κύριε Πέτρο,
Λέτε: «….είναι τραγικά ελλιπές να μην διακρίνουμε ανάμεσα σε φαινόμενο και ερμηνεία φαινομένου……………, είτε με τις αισθήσεις μας είτε με πειραματικές διατάξεις».
Δε διαφωνώ. ¨Όμως αυτό που θέλουμε να σας πούμε είναι να είστε επιφυλακτικός ως προς την διάσταση που δίνετε στα εργαλεία που επιλέγετε για να ερμηνεύσετε το φαινόμενο.
Αυτό που θέλει να καταδείξει το παράδειγμα είναι το τι λέτε εσείς και λέτε: τι γίνεται; υπάρχει Θεός; πού είναι; δεν τον βλέπω με τη λογική, τις διανοητικές και επιστημονικά εργαστηριακές μελέτες μου.
Επίσης λέτε: «Το θέμα είναι: Μπορεί κάποια θεωρία περί θεού να αποδειχθεί;…………………..Έγινε ποτέ επιλογή ή απόρριψη θρησκείας με βάση τα παραπάνω ή άλλα κριτήρια;»
Βεβαίως και μπορεί, ή δεν μπορεί. ¨Όχι με τον τρόπο που πάει να το κάνει ο ορθολογιστής άνθρωπος μετατρέποντας τα εργαλεία του νου-διάνοια (λογική) από μέσα που είναι, σε αυτοσκοπό.
Επίσης λέτε: «Πρέπει αναγκαστικά να αποδεχτείς και όλη τη θεωρία περι θεού που πρεσβεύει μια συγκεκριμένη θρησκεία.
Εκεί είναι πολύ μεγαλύτερο το κόλλημα!!!»
Συμφωνώ και επαυξάνω, γιατί και εδώ έχει σημασία να μη κάνεις ερμηνεία κατά το δοκούν.
Επίσης λέτε: «… η δική μου η πίστη δεν είναι ανθρώπινη θεωρία περί θεού, είναι η αλήθεια αποκεκαλυμμένη από τον ίδιο τον θεό.»»
Για κάποιους από εμάς ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά νοσοκομείο και είναι απλά η αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Αλλά και στις θρησκείες αυτό που λέτε δεν ισχύει, αφού ο Βούδας ο ίδιος αποδοκίμαζε κάθε προσπάθεια να τον ονομάζουν Θεό. Για τον Μωάμεθ, δεν έχω προσωπικά διαβάσει να θεωρείται εξ αποκαλύψεως, ούτε καν σαν Θεός, Στον Ινδουισμό υπάρχει παθνεισμός, Στη δε Ιαπωνία το Ζεν είναι παρακλάδι του Βουδισμού.
Επίσης λέτε:» Το παράδειγμα με το Δημόκριτο ………. Δεν κατείχε, δηλαδή, ο Δημόκριτος, κάποιου είδους υπερβατική γνώση, ούτε απαιτούσε πίστη.»
Ως προς την πίστη δεν ξέρω, αλλά ως προς το υπερβατική γνώση, είναι πολύ-πολύ συζητήσιμο. Πάλι όπως και στο προηγούμενο παράδειγμα με τις ακτινοβολίες, σας λέω πως άλλο νόημα θέλω να προσδώσω.
Επίσης λέτε: «Στο τέλος του σχολίου σου αναφέρεσαι στην αδικία.
Αν δεν κάνω λάθος, στην ουσία λες με άλλα λόγια το γνωστό: «Τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην αμαρτία της μεταπτωτικής κατάστασης.»»
Εάν έχετε την καλοσύνη πηγαίνετε στο #19 και #20 πιο πάνω. Αναφέρομαι ακριβώς σ αυτό.
Επίσης λέτε: «Θέλεις να συζητήσουμε για τα αποτελέσματα………….Τι ζήσαμε και τι είδους πολιτισμό αναπτύξαμε τα χρόνια εκείνα.»
Αγαπητέ κ Πέτρο, αφήστε το καλύτερα, Μ αρέσει κάτι που σας λέει γι αυτό ο κ. Αββι, στο «Άξιον εστι και Κύριε ελέησον» του Ζωντανού Ιστολογίου, στις 16/9/09 στο #11.
Επίσης λέτε; «Ξέρεις, για να μιλήσω λίγο συναισθηματικά……………………διαφορετικότητα και ισοπεδωνόμαστε.»
Κοιτάξτε, επιτρέψτε μου να σας πω πως ανθρώπους με το δικό σας σκεπτικό έχω πολλούς του προσωπικού μου περιβάλλοντος και τελικά ζούμε μαζί. ¨Όταν όμως συζητάμε τέτοια θέματα δεν μπορώ να συμφωνώ σώνει και καλά μαζί τους. Αυτό δεν είναι κάτι που μας χωρίζει, αλλά ούτε και μας ενώνει βέβαια.
Ευχαριστώ για την υπομονή κι εγώ.-