Ο άγνωστος εαυτός μου

Ποτραίτο είδωλο εαυτός

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο. Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω.
Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος.
Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.
Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».
Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.
Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!
Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.
Να δω επί τέλους ποιός είμαι.
Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή.
Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.
Γι’ αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα, κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου.
Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.
Κύριε θέλω να σου δώσω την δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου.[…]

πηγή

2 σκέψεις σχετικά με το “Ο άγνωστος εαυτός μου

  • Ιούλιος 13, 2009, 2:26 πμ
    Permalink

    Rather interesting. Has few times re-read for this purpose to remember. Thanks for interesting article. Waiting for trackback

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 15, 2011, 9:05 πμ
    Permalink

    ααααχχχ καλό θα είναι να μην δούμε ποτέ αυτή την φωτογραφία γιατι το σοκ θα είναι πολύ μεγάλο, όμως στην πορεία της ζωής μου και συγκεκριμένα στα 29 μου χρονια(πριν 5χρόνια) ανάγκασα τον Χριστό μας να μου την δείξει και πραγματικά σοκαρίστικα…. η αλήθεια όμως είναι οτι διόρθωσα αυτά που έκανα λάθος και άρχισα πάλι να περπατάω στα σωστά μονοπάτια αλλά….. με τις πατερίτσες μου….. και Του είπα: Αν είναι να γευτώ τον Παράδεισο δεν θέλω να ξαναπερπατήσω χωρίς αυτές…

    Σευχαριστώ Βασιλιά μου…. Σ ευχαριστώ

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βλέπω ένα πλήθος αναρίθμητο ομοίων και ίσων ανθρώπων που περιστρέφονται ακούραστα περί τον εαυτό τους για να προσπορισθούν μικρές και φτηνές απολαύσεις, με τις οποίες γεμίζουν την ψυχή τους.
    Ο καθείς από αυτούς αποτραβηγμένος παράμερα, νιώθει σαν ξένος προς τη μοίρα όλων των άλλων: τα παιδιά του και οι προσωπικοί του φίλοι αποτελούν για αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
    Οσο για τους γείτονές του, βρίσκεται δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει, τους αγγίζει και δεν τους αισθάνεται, υπάρχει μόνο εν εαυτώ και δι' εαυτόν, και, αν ίσως του μένει μια οικογένεια, δεν έχει, όμως, πλέον πατρίδα.
    Πάνω από αυτούς υψώνεται μια τεράστια κηδεμονική εξουσία, που επιφορτίζεται να διασφαλίζει την απόλαυσή τους και να αγρυπνά για τη τύχη τους.
    Είναι απόλυτη, διεξοδική, έρρυθμη, προνοητική και ήπια. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία εάν, όπως αυτή, είχε ως αντικείμενο την προπαρασκευή ανθρώπων για την ενηλικίωση. Αντιθέτως, εκείνο που επιδιώκει είναι να τους σταθεροποιήσει αμετακλήτως στην παιδική ηλικία. Της αρέσει να ευφραίνονται οι άνθρωποι, αρκεί να σκέπτονται μόνο το πώς θα ευφρανθούν...
    - Τοκβίλ
  • Αρέσει σε %d bloggers: