Περί εξομολόγησης, Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

Περιληπτικά:
– Τι είναι εξομολόγηση;
– Η ευθύνη του πνευματικού
– Ο ιερέας οφείλει να είναι προσευχόμενος και όχι σκεπτόμενος
– Ζητούμενα σ’ έναν πνευματικό
– Ο καλός πνευματικός είναι αυτός που φέρνει ο Θεός μπροστά μας, όχι αυτός που επιλέγουμε με δικά μας κριτήρια
– Η έννοια της υπακοής στην εξομολόγηση

Περί εξομολόγησης - +Μεσογαίας Νικόλαος

Πηγή: Παντοκράτορας

4 σκέψεις σχετικά με το “Περί εξομολόγησης, Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

  • Φεβρουάριος 28, 2013, 1:03 πμ
    Permalink

    Τα λόγια του Μητροπολίτη είναι ευλογία Θεού για εμάς σήμερα και αποτελούν σύγχρονη πατερική φωνἠ η οποία έρχεται να συμπληρώσει το έργο του π. Βλάχου ο οποίος ερμηνεύει τη Θεολογία του Πατέρα της Εκκλησίας (όπως ο ίδιος τον ονομάζει επισήμως) μακαριστού π. Ρωμανίδη, στον οποίον οφείλουμε πάρα πολλά.

    Ευχαριστούμε για αυτό.

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 16, 2013, 4:36 μμ
    Permalink

    Μαρίνα,
    έμαθα από την αδερφή μου ότι επικοινωνήσατε!
    Τέλεια! Αυτή θα σου συνιστούσα για το θέμα που μου έλεγες, αλλά κάτι το e-mail σου που πήγε στα junk και μετά το έχασα, κάτι το τρελό τρέξιμο αυτή την περίοδο, δεν κατάφερα να επικοινωνήσω.

    Φιλιά,
    Πέτρος

    Σχολιάστε
  • Μάρτιος 17, 2013, 10:45 μμ
    Permalink

    Καλη Σαρακοστή σε όλους!
    Πέτρο μικρός που είναι ο κόσμος!!!

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βλέπω ένα πλήθος αναρίθμητο ομοίων και ίσων ανθρώπων που περιστρέφονται ακούραστα περί τον εαυτό τους για να προσπορισθούν μικρές και φτηνές απολαύσεις, με τις οποίες γεμίζουν την ψυχή τους.
    Ο καθείς από αυτούς αποτραβηγμένος παράμερα, νιώθει σαν ξένος προς τη μοίρα όλων των άλλων: τα παιδιά του και οι προσωπικοί του φίλοι αποτελούν για αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
    Οσο για τους γείτονές του, βρίσκεται δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει, τους αγγίζει και δεν τους αισθάνεται, υπάρχει μόνο εν εαυτώ και δι' εαυτόν, και, αν ίσως του μένει μια οικογένεια, δεν έχει, όμως, πλέον πατρίδα.
    Πάνω από αυτούς υψώνεται μια τεράστια κηδεμονική εξουσία, που επιφορτίζεται να διασφαλίζει την απόλαυσή τους και να αγρυπνά για τη τύχη τους.
    Είναι απόλυτη, διεξοδική, έρρυθμη, προνοητική και ήπια. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία εάν, όπως αυτή, είχε ως αντικείμενο την προπαρασκευή ανθρώπων για την ενηλικίωση. Αντιθέτως, εκείνο που επιδιώκει είναι να τους σταθεροποιήσει αμετακλήτως στην παιδική ηλικία. Της αρέσει να ευφραίνονται οι άνθρωποι, αρκεί να σκέπτονται μόνο το πώς θα ευφρανθούν...
    - Τοκβίλ
  • Αρέσει σε %d bloggers: