1. Εισαγωγή
Μεγάλο μέρος του υλικού του ιστολογίου οφείλεται στην ευγενή πρόνοια ραδιοφωνικών & τηλεοπτικών καναλιών να εκπέμπουν ζωντανά στο Διαδίκτυο με ροές ήχου ή βίντεο (streaming audio / video) και ιστοτόπων που διαθέτουν πνευματικό υλικό σε ψηφιακή μορφή.
Σκέφθηκα ότι ίσως ενδιαφέρουν μερικές πληροφορίες για το χειρισμό κι αποθήκευση ροών ήχου & βίντεο. Η σελίδα αυτή θα ανανεώνεται, όταν θα προκύπτουν νέες πληροφορίες ή εξελίξεις γύρω από αυτό το ζήτημα.
2. Ροές ήχου (streaming audio)
Ένα πολύ απλό και μικρό (228 Κb) δωρεάν πρόγραμμα που ηχογραφεί ροές ήχου σε mp3 είναι το Stepvoice Recorder. Δεν χρειάζεται εγκατάσταση. Δείτε και τις συνοπτικές οδηγίες χρήσης (pdf, 280 Kb).
3. Ροές βίντεο (streaming video)
Διακρίνουμε δύο περιπτώσεις:
3.1 Κατέβασμα βίντεο από δημοφιλείς ιστοσελίδες με ροές βίντεο όπως το youtube
Η πιο απλή λύση για κατέβασμα βίντεο από ιστοχώρους όπως το youtube είναι η χρήση βοηθητικών ιστοχώρων όπως ο youtubecatcher ή το keepvid.
Βεβαίως υπάρχουν και αντίστοιχες εφαρμογές που μπορείτε να εγκαταστήσετε στον υπολογιστή σας. Μια τρίτη μέθοδος αποθήκευσης βίντεο -σε περίπτωση που χρησιμοποιείτε το πρόγραμμα περιήγησης στο Διαδίκτυο Mozilla Firefox- είναι η χρήση κατάλληλου πρόσθετου προγράμματος (add-on), όπως π.χ. το VideoDownload Helper.
Υπόψιν ότι το αρχείο που αποθηκεύεται στον υπολογιστή σας είναι τύπου flv (flash video) . Για να δείτε/παίξετε αρχεία flv, χρειάζεστε ένα καλό πρόγραμμα αναπαραγωγής βίντεο, όπως ο VLC Player ή ο Media Player Classic (και τα δύο δωρεάν, το δεύτερο δεν χρειάζεται καν εγκατάσταση).
Εναλλακτικά, μπορείτε να μετατρέψετε τα αρχεία flv σε κάποια άλλη μορφή video, όπως avi, mpg, mov, wmv με τη βοήθεια ενός προγράμματος επεξεργασίας – μετατροπής αρχείων βίντεο (video converter).
Σημειώνεται ότι υπάρχουν ιστοσελίδες που αναλαμβάνουν δωρεάν τη μετατροπή αρχείων flv, όμως η λειτουργικότητα και το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο.
3.2 Βιντεοσκόπηση διαδικτυακών τηλεοπτικών σταθμών
Οι ροές βίντεο (streaming video) στο Διαδίκτυο χρησιμοποιούν πρωτόκολλα όπως RTSP, MMS. Από τεχνικής απόψεως χωρίζονται σε τέσσερις κύριες κατηγορίες, Windows Media – τύποι mms/asf/wmv, Real Media – τύποι: rm/ram/rmvb, Flash – τύποι: flv/swf και Quicktime – τύποι: mov.
Η βιντεοσκόπηση ροών βίντεο γίνεται με τη βοήθεια κάποιας αντίστοιχης εφαρμογής streaming video recorder. Συγκρίσεις & παράθεση εφαρμογών βιντεοσκόπησης ροών βίντεο υπάρχουν μεταξύ των άλλων στο videohelp.com και το al.ru. Για περισσότερες πληροφορίες και τεχνικές λεπτομέρειες επισκεφθείτε το χώρο συζήτησης stream-recorder.com.
Θα χαρώ να λάβω τις διευκρινίσεις, ερωτήματα ή παρατηρήσεις σας.
Καλή επιτυχία!
[ratings]
@Leviathan, θα σου λύσουμε την λογικότατη απορία σου.
Ο κάθε άνθρωπος είναι Μοναδικός, όπως ο Δημιουργός Του. Και από την Ευανθία-σαλόγραια, πού ήταν ίδια στο πρόσωπο της ανώνυμης που απαντούσα, καθώς αναφερώταν και με άλλα πολλά ψευδώνυμα, όπως «χαζό παιδί χαρά γεμάτο» και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, δεν αξίζει το κόπο και πολύ κι όλας ασχοληθήκαμε με δαύτη.
Εσύ όμως έχεις διαφορετική προσωπικότητα. Βασικά, στην ουσία μου αρέσεις κι ας είμαι σκληρός μαζί σου, πού έχει κι αυτό τον λόγο του.
Αν συνεχίσουμε τον διάλογο, στην πορεία θα νοήσεις γιατί είμαι, όταν πρέπει, σκληρός μαζί σου.
Βεβαίως, ακόμα και το μικρό σου όνομα, είναι προσωπικό δεδομένο και θα το σεβαστό απόλυτα.
Όπως σέβωμαι το πρόσωπό σου, κι ας μη φαίνεται κάποιες φορές ότι είναι έτσι. Το ίδιο ισχύει και για τον Πέτρο, την Ευανθία και κάθε άλλο πρόσωπο εδώ μέσα, πού νομίζει ότι του επιτέθηκα.
Λοιπόν θα μας πείς το όνομά σου; Σου υπόσχωμαι, σου δίνω λόγο τιμής ως άνδρας πρός άνδρα, ότι δεν θα χάσεις αλλά θα κερδίσεις πολλά, αν θες….
@Leviathan, βλέπουμε ότι δυσκολεύεσαι να μας πείς το όνομά σου, ώστε να συνεχίσουμε αυτόν τον διάλογο σε καθαρά και ξάστερα προσωπικό επίπεδο.
Θα σε βοηθήσουμε λίγο και θα σε καληνυχτήσουμε…
Στο Πρόσωπό σου βλέπουμε το δικό μας Πρόσωπο.
ΙΩΑΝΝΗ
ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΤΗ ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ,
ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ,
(ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ, ΑΛΛΑ
ΓΙΑ ΕΡΓΑ, ΤΑΧΑ,
ΤΑ ΟΠΟΙΑ Α Δ Υ Ν Α Τ Ε Ι Σ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΕΦΟΣΟΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΣΤΗΝ Α Λ Η Θ Ι Ν Η ΖΩΗ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ)
ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΙΔΕΑ Π Ο Ι Α ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΠΩΣ
Ζ Ε Ι ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,
ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΜΕ ΛΥΣΣΑ
ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ!
Η ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΟΛΟΙ Γ Ν Ω Ρ Ι Ζ Ο Υ Ν ΕΚΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ.
ΝΑ ΠΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ.
ΕΣΥ Π Ο Ι Ο Σ ΕΙΣΑΙ ΛΑΣΠΟΛΟΓΕ, ΙΩΑΝΝΗ;
ΓΙΑ ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ.
ΤΟ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΣΑΛΟΓΡΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ, ΚΑΛΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ.
ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΙΩΑΝΝΗ
ΠΟΥ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΣΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ Α Γ Ν Ω Σ Τ Α ΣΕ ΣΕΝΑ;
ΔΩΣΕ ΜΑς ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΕΤΑ.
ΚΑΗΜΕΝΕ ΙΩΑΝΝΗ ΟΣΟ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ Η ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΚΑΙ ΕΓΡΑΦΕΣ ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ, ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ;
ΜΟΛΙΣ ΕΜΑΘΕΣ ΟΤΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΟ, ΑΡΧΙΣΕΣ ΤΙΣ ΑΝΟΗΤΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ.
ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΘΛΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΒΕΒΑΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΚΑΙ…ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ!
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ, ΙΩΑΝΝΗ.
ΣΥΜΦΩΝΕΙ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΟΥ Ο Π. ΝΙΚΩΝ Ο ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟ;
ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕΙΣ , ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ.
ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ, ΟΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΣΟΥ.
ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ.
ΕΣΕΙΣ ΟΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΚΑΤ’ΟΝΟΜΑ,
ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΚΑΨΕΤΕ ΟΠΟΙΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ ΣΑΣ.
ΝΤΡΟΠΗ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΤΟΣΗ ΕΜΠΑΘΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ
ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΝΤΡΟΠΗ ΜΕΓΑΛΗ!
Η ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΙΩΑΝΝΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ , Ή ΕΙΣΑΙ Β Α Ρ Ι Α ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ
ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ
ΕΙΤΕ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗ ΕΙΤΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕ ΙΩΑΝΝΗ!
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΩ ΤΟ ΛΟΓΟ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ
ΠΟΟΟΟΛΥ
ΕΠΙΜΕΙΝΕΙΣ….
Αγαπημένη μου Ευανθία (το ψευδωνυμο σαλογραια δεν μας ταιριάζει)
Εύχομαι ολόψυχα και επιμένω να απευθύνεσαι σε μένα.
Οι γνήσιοι του Χριστου,δέν χωρίζουμεν ούτε ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από τόν εαυτό μας.
Εκ Γερμανίας
Ιωάννης
H περίπτωση του ψυχοπαθή Ιωάννη, που μιλά στο πρώτο πληθυντικό για τον εαυτό του, που θεωρεί πως είναι ανώτερος όλων, που νομίζει ότι έχει απευθείας επικοινωνία με το θείο, που θεωρεί τους πάντες δαιμονισμένους και κακούς, που θέλει να μας λυτρώσει (αναρωτιέμαι πώς), είναι άλλη μία επιβεβαίωση του τι μπορεί να κάνει η θρησκεία ως ιός στο μυαλό. Και πείτε μου πως αυτός ο άνθρωπος δεν θα ήταν πολύ πιο ήρεμος, φιλικός, δεν θα φανταζόταν ότι όλοι είναι εναντίον του αν αντί να μπλέξει στα δίχτυα της θρησκείας διάβαζε τη διδασκαλία του Σωκράτη ή του Επίκουρου ή του Μπερτραντ Ράσελ
@Leviathan , πρώτα όνομα και μετά απάντηση.
Η είμαστε άνδρες ή όχι .
Leviathan Mε κάλυψες. Δυστυχώς οι χριστιανοί είναι η ζωντανή δυσφήμιση του Χριστιανισμού σε αυτόν τον κόσμο.
Ιώαννη, μπορείς, έστω μία στιγμή να μην εκφράζεις τον μισογυνισμό του χριστιανισμού; Τι πάει να πει » ή είμαστε άντρες ή όχι», σε ποια εποχή ζεις; Σου έχω νέα, και οι γυναίκες, αν και τις θεωρείται άτιμες και μολυσμένες, μπορούν να ζουν μία ζωή με εντιμότητα.
Πρός σχόλιο ανώνυμος Νο 207,
Ευανθία εκ Πατρών, πάλι τα ίδια;;
Δεν έχεις τον Θεό σου!!!
@Leviathan , πάει να πεί ότι, ενώ είσαι ανδρας, δεν έχεις ανδρικό φρόνημα.
Περιμένουμε το όνομα σου, Άνδρα!
@ Leviathan
Διάβασα προσεκτικά τις τοποθετήσεις σου!
Ο σταυρός του Χριστού είναι σκάνδαλο για τους Εβραίους και ανοησία για τους υπόλοιπους.
Παρακάτω θα βρεις μια συνομιλία που σε ενδιαφέρει.
=======================================
Ένα πρωινό συζητά ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος με δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του. Ο ένας είναι ιδεολόγος, ορθολογιστής, «άθεος» και κομμουνιστής. Σε μια στιγμή έρχεται κάποιος απ’ έξω και τους πληροφορεί ότι η Αθήνα έχει γεμίσει από φωτογραφίες του Μαο Τσε Τουγκ με την επιγραφή: “Δόξα στον μεγάλο Μάο”. Ήταν η ημέρα κατά την οποία είχε πεθάνει ο Κινέζος δικτάτορας.
Γέροντας:
Έτσι είναι, παιδάκι μου. Δεν υπάρχουν άθεοι. Ειδωλολάτρες υπάρχουν, οι οποίοι βγάζουν τον Χριστό από τον θρόνο Του και στη θέση Του τοποθετούν τα είδωλά τους. Εμείς λέμε: «Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι». Αυτοί λένε: «Δόξα στον μεγάλο Μάο». Διαλέγεις και παίρνεις.
Επισκέπτης:
Και σεις, παππούλη, το παίρνετε το ναρκωτικό σας. Μόνο που εσείς το λέτε Χριστό, ο άλλος το λέει Αλλάχ, ο τρίτος Βούδα κ.ο.κ.
Γέροντας:
– Ο Χριστός, παιδί μου, δεν είναι ναρκωτικό. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Αυτός που με σοφία κυβερνά τα πάντα: από το πλήθος των απέραντων γαλαξιών μέχρι τα απειροελάχιστα σωματίδια του μικρόκοσμου. Αυτός που δίνει ζωή σε όλους μας. Αυτός που σ’ έφερε στον κόσμο και σου’ χει δώσει τόση ελευθερία, ώστε να μπορείς να Τον αμφισβητείς, αλλά και να Τον αρνείσαι ακόμη.
Επισκέπτης:
– Παππούλη, δικαίωμά σας είναι να τα πιστεύετε όλα αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αληθινά. Αποδείξεις έχετε;
Γέροντας:
– Εσύ όλα αυτά τα θεωρείς παραμύθια, έτσι δεν είναι;
Επισκέπτης:
– Βεβαίως.
Γέροντας:
– Αποδείξεις έχεις; Μπορείς να μου αποδείξεις ότι όσα πιστεύω εγώ είναι ψεύτικα;
Επισκέπτης:
– …
Γέροντας:
– Δεν απαντάς, διότι και συ δεν έχεις αποδείξεις. Άρα και συ πιστεύεις ότι είναι παραμύθια. Κι εγώ μεν ομιλώ περί πίστεως, όταν αναφέρομαι στον Θεό. Εσύ όμως, ενώ απορρίπτεις τη δική μου πίστη, στην ουσία πιστεύεις στην απιστία σου, αφού δεν μπορείς να την τεκμηριώσεις με αποδείξεις. Πρέπει όμως να σου πω ότι η πίστη η δική μου δεν είναι ξεκάρφωτη. Υπάρχουν κάποια υπερφυσικά γεγονότα, πάνω στα οποία θεμελιώνεται.
Επισκέπτης:
– Μια στιγμή! Μια και μιλάτε για πίστη, τι θα πείτε στους Μωαμεθανούς π.χ. ή στους Βουδιστές; Διότι κι εκείνοι ομιλούν περί πίστεως. Κι εκείνοι διδάσκουν υψηλές ηθικές διδασκαλίες. Γιατί η δική σας πίστη είναι καλύτερη από εκείνων;
Γέροντας:
– Μ’ αυτή την ερώτηση σου τίθεται το κριτήριο της αληθείας? διότι βεβαίως η αλήθεια είναι μία και μόνη. Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες. Ποιος όμως κατέχει την αλήθεια; Ιδού το μεγάλο ερώτημα. Έτσι, δεν πρόκειται για καλύτερη ή χειρότερη πίστη! Πρόκειται για τη μόνη αληθινή πίστη!
Δέχομαι ότι ηθικές διδασκαλίες έχουν και τα άλλα πιστεύω. Βεβαίως οι ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού υπερέχουν ασυγκρίτως. Εμείς όμως δεν πιστεύουμε στον Χριστό για τις ηθικές Του διδασκαλίες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους», ούτε για τα κηρύγματά Του περί ειρήνης και δικαιοσύνης, ελευθερίας και ισότητος. Εμείς πιστεύουμε στον Χριστό, διότι η επί γης παρουσία Του συνοδεύθηκε από υπερφυσικά γεγονότα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Θεός.
Επισκέπτης:
– Κοιτάξτε. Κι εγώ παραδέχομαι ότι ο Χριστός ήταν σπουδαίος φιλόσοφος και μεγάλος επαναστάτης, αλλά μην τον κάνουμε και Θεό τώρα…
Γέροντας:
– Αχ, παιδί μου! Όλοι οι μεγάλοι άπιστοι της ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκαλο που τους κάθισε στο λαιμό και δεν μπορούσαν να το καταπιούν, αυτό ακριβώς ήταν. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός.
Πολλοί από αυτούς ήσαν διατεθειμένοι να πουν στον Κύριο: Μη λες ότι είσαι Θεός ενανθρωπήσας. Πες ότι είσαι απλός άνθρωπος και μεις είμαστε έτοιμοι να σε θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις να είσαι Θεός ενανθρωπήσας και όχι άνθρωπος αποθεωθείς; Εμείς δεχόμαστε να σε αποθεώσουμε, να σε αποκηρύξουμε τον μέγιστο των ανθρώπων , τον αγιώτατο, τον ηθικώτατο, τον ευγενέστατο, τον ανυπέρβλητο, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο. Δεν σου αρκούν όλα αυτά;
Ο κορυφαίος του χορού των αρνητών, ο Ερνέστος Ρενάν, βροντοφωνεί περί του Χριστού: «Για δεκάδες χιλιάδες χρόνια ο κόσμος θα ανυψώνεται δια σου», είσαι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ανθρωπότητας ώστε το να αποσπάσει κάποιος το όνομά σου από τον κόσμο τούτο θα ήταν ίσο με τον εκ θεμελίων κλονισμό του», «οι αιώνες θα διακηρύσσουν ότι μεταξύ των υιών των ανθρώπων δεν γεννήθηκε κανένας υπέρτερός» σου. Εδώ όμως σταματούν, και αυτός και οι όμοιοί του. Η επόμενη φράση τους; «Θεός όμως δεν είσαι!»
Και δεν αντιλαμβάνονται οι ταλαίπωροι ότι όλα αυτά συνιστούν για την ψυχή τους μια ανέκφραστη τραγωδία! Το δίλημμα αναπόφευκτα είναι αμείλικτο: Ή είναι Θεός ενανθρωπήσας ο Χριστός, οπότε πράγματι, και μόνον τότε, αποτελεί την ηθικωτέρα, την αγιωτέρα και την ευγενεστέρα μορφή της ανθρωπότητος, ή δεν είναι Θεός ενανθρωπήσας, οπότε όμως δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας.
Επισκέπτης:
– Τι είπατε;
Γέροντας:
– Αυτό που άκουσες! Βαρύς ο λόγος, απολύτως όμως αληθής. Και ιδού γιατί: Τι είπαν για τον εαυτό τους, ή ποια ιδέα είχαν για τον εαυτό τους όλοι οι πράγματι μεγάλοι άνδρες της ανθρωπότητος;
Ο «ανδρών απάντων σοφώτατος» Σωκράτης διεκήρυσσε το: «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα».
Όλοι οι σπουδαίοι άνδρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, από τον Αβραάμ και τον Μωϋσή μέχρι τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Παύλο, αυτοχαρακτηρίζονται «γη και σποδός (=στάχτη)», «ταλαίπωροι», «εκτρώματα» κ.τ.τ.[1]
Η συμπεριφορά, αντιθέτως, του Ιησού είναι παραδόξως διαφορετική! Και λέω παραδόξως διαφορετική, διότι το φυσικό και το λογικό θα ήταν να είναι παρόμοια η συμπεριφορά Του. Αυτός μάλιστα, ως ανώτερος και υπέρτερος από όλους του άλλους, θα έπρεπε να έχη ακόμα κατώτερη και ταπεινότερη ιδέα για τον εαυτό Του[2]. Ηθικώς τελειότερος από κάθε άλλον έπρεπε να υπερακοντίζει σε αυτομεμψία και ταπεινό φρόνημα όλους τους παραπάνω και οποιονδήποτε άλλον, από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο!
Πρώτα – πρώτα διακηρύσσει ότι είναι αναμάρτητος: «Τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ιωάν. η’ 46). «Έρχεται ο του κόσμου τούτου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάν. ιδ’ 30).
Εκφράζει επίσης πολύ υψηλές ιδέες περί Εαυτού: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωάν. η’ 12). «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιωάν. ιδ’ 6).
Εκτός όμως αυτών, προβάλλει και αξιώσεις απολύτου αφιερώσεως στο Πρόσωπό Του. Εισχωρεί ακόμη και στις ιερώτερες σχέσεις των ανθρώπων και λέει: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος? και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. ι’ 37). «Ήλθον διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής» (Ματθ. ι’ 35). Απαιτεί ακόμη και μαρτυρική ζωή και θάνατο από τους μαθητές Του: «Παραδώσουσιν υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς? και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού… Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς? και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου? ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται… Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα… Όστις αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ… Ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν» (Ματθ. ι’ 17 κ.ε.).
Και τώρα σε ρωτώ: Τόλμησε ποτέ κανείς να διεκδικήσει υπέρ αυτού την αγάπη των ανθρώπων πάνω κι απ’ την ίδια τους τη ζωή; Τόλμησε ποτέ κανείς να διακηρύξει την απόλυτη αναμαρτησία του; Τόλμησε ποτέ κανείς να εκστομίσει το: «Εγώ ειμί η αλήθεια»; (Ιωάν. ιδ’ 6). Κανείς και πουθενά! Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τα κάνη αυτά. Φαντάζεσαι τον δικό σας τον Μαρξ να ‘λεγε κάτι τέτοια; Θα τον περνούσαν για τρελό και δεν θα βρισκόταν κανείς να τον ακολουθήσει.
Για σκέψου, τώρα, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσίασαν τα πάντα για χάρη του Χριστού, ακόμα και αυτή τη ζωή τους, πιστεύοντας στην περί εαυτού αλήθεια των λόγων Του! Εάν οι περί εαυτού διακηρύξεις του ήσαν ψευδείς, ο Ιησούς θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας οδηγώντας τόσους πολλούς σε τόσο βαριά θυσία. Ποιος άνθρωπος, όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος, όσο σοφός κι αν είναι, θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Ποιος; Κανένας! Μόνο εάν ήταν Θεός!
Μ’ άλλα λόγια: Όποιος άνθρωπος απαιτούσε αυτή τη θυσία από τους οπαδούς του, θα ήταν η απαισιοτέρα μορφή της ιστορίας. Ο Χριστός όμως και την απαίτησε και την πέτυχε. Παρά ταύτα από τους αρνητές της θεότητός Του αναγορεύθηκε η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ιστορίας. Οπότε: Ή παραλογίζονται οι αρνητές ονομάζοντας αγιώτερο τον απαισιώτερο, ή, για να μην υπάρχει παραλογισμός, αλλά να έχη λογική η συνύπαρξι απαιτήσεων του Χριστού και αγιότητός Του, θα πρέπει αναγκαστικά να δεχθούν ότι ο Χριστός εξακολουθεί να παραμένει η ευγενεστέρα και αγιωτέρα μορφή της ανθρωπότητος μόνο όμως υπό την προϋπόθεσι ότι είναι και Θεός! Αλλιώς είναι, όπως είπαμε, όχι η αγιωτέρα, αλλά η φρικτοτέρα μορφή της ιστορίας, ως αιτία της μεγαλυτέρας θυσίας των αιώνων, εν ονόματι ενός ψεύδους! Έτσι η θεότητα του Χριστού αποδεικνύεται με βάσι αυτούς τους ίδιους τους περί αυτού χαρακτηρισμούς των αρνητών Του!…
Επισκέπτης:
– Όσα είπατε είναι πράγματι εντυπωσιακά, δεν αποτελούν όμως παρά συλλογισμούς. Ιστορικά στοιχεία, που να θεμελιώνουν την Θεότητά του, έχετε;
Γέροντας:
– Σου είπα και προηγουμένως ότι τα πειστήρια της Θεότητας Του είναι τα υπερφυσικά γεγονότα που συνέβησαν όσο καιρό ήταν εδώ στη γη. Ο Χριστός δεν αρκέσθηκε μόνο να διακηρύσσει τις παραπάνω αλήθειες, αλλά επικύρωνε τους λόγους Του και με πλήθος θαυμάτων. Έκανε τυφλούς να βλέπουν, παράλυτους να περπατούν, έθρεψε με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλαπλάσιες γυναίκες και παιδιά, διέτασσε τα στοιχεία της φύσεως και αυτά υπάκουαν, ανέστησε νεκρούς μεταξύ των οποίων και τον Λάζαρο τέσσερις μέρες μετά τον θάνατό του. Μεγαλύτερο όμως από όλα τα θαύματα είναι η Ανάσταση Του.
Όλο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως. Αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α’ Κορ. ιε’ 17). Αν ο Χριστός δεν ανέστη, τότε όλα καταρρέουν. Ο Χριστός όμως ανέστη, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου, άρα Θεός.
Επισκέπτης:
– Εσείς τα είδατε όλα αυτά; Πως τα πιστεύετε;
Γέροντας:
– Όχι, εγώ δεν τα είδα. Τα είδαν όμως άλλοι, οι Απόστολοι. Αυτοί στη συνέχεια τα γνωστοποίησαν και μάλιστα προσυπέγραψαν τη μαρτυρία τους με το αίμα τους. Κι όπως όλοι δέχονται, η μαρτυρία της ζωής είναι η υψίστη μαρτυρία.
Φέρε μου και συ κάποιον να μου πει πως ο Μαρξ απέθανε και ανέστη και να θυσιάσει τη ζωή του για την μαρτυρία αυτή κι εγώ θα τον πιστεύσω ως τίμιος άνθρωπος.
Επισκέπτης:
– Να σας πω. Χιλιάδες κομμουνιστές βασανίσθηκαν και πέθαναν για την ιδεολογία τους. Γιατί δεν ασπάζεστε και τον κομμουνισμό;
Γέροντας:
– Το είπες και μόνος σου. Οι κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Δεν πέθαναν για γεγονότα. Σε μια ιδεολογία όμως είναι πολύ εύκολο να υπεισέλθει πλάνη. Επειδή δε είναι ίδιον της ανθρώπινης ψυχής να θυσιάζεται για κάτι στο οποίο πιστεύει, εξηγείται γιατί πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους. Αυτό όμως δεν μας υποχρεώνει να την δεχθούμε και ως σωστή.
Είναι άλλο πράγμα να πεθαίνεις για ιδέες κι άλλο για γεγονότα. Οι Απόστολοι όμως δεν πέθαναν για ιδέες. Ούτε για το «Αγαπάτε αλλήλους» ούτε για τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού. Οι Απόστολοι πέθαναν μαρτυρούντες υπερφυσικά γεγονότα. Κι όταν λέμε γεγονός, εννοούμε ό,τι υποπίπτει στις αισθήσεις μας και γίνεται αντιληπτό από αυτές. Οι Απόστολοι εμαρτύρησαν δι’ «ο ακηκόασι, ο εωράκασι τοις οφθαλμοίς αυτών, ο εθεάσαντο και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν» (Α’ Ιωάν. α’ 1)[3].
Με βάση έναν πολύ ωραίο συλλογισμό του Πασκάλ λέμε ότι με τους Αποστόλους συνέβη ένα από τα τρία: Ή απατήθηκαν ή μας εξαπάτησαν ή μας είπαν την αλήθεια.
Ας πάρουμε την πρώτη εκδοχή. Δεν είναι δυνατόν να απατήθηκαν οι Απόστολοι, διότι όσα αναφέρουν δεν τα έμαθαν από άλλους. Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες όλων αυτών. Εξ άλλου δεν ήσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι ούτε είχαν καμία ψυχολογική προδιάθεση για την αποδοχή του γεγονότος της Αναστάσεως. Αντιθέτως ήσαν τρομερά δύσπιστοι. Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων: δυσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις ότι κάποιοι Τον είχαν δει αναστάντα[4].
Και κάτι άλλο. Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ο Χριστός; Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί ή οραματιστές φιλοσοφικών και κοινωνικών συστημάτων, που περίμεναν να κατακτήσουν την ανθρωπότητα και να ικανοποιήσουν έτσι τις φαντασιώσεις τους; Κάθε άλλο. Αγράμματοι ψαράδες ήσαν. Και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πιάσουν κανένα ψάρι να θρέψουν τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό και μετά τη Σταύρωση του Κυρίου, παρά τα όσα είχαν ακούσει και δει, επέστρεψαν στα πλοιάρια και στα δίχτυα τους. Δεν υπήρχε δηλ. σ’ αυτούς, όπως αναφέραμε, ούτε ίχνος προδιαθέσεως για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Και μόνο μετά την Πεντηκοστή, «ότε έλαβον δύναμιν εξ ύψους», έγιναν οι διδάσκαλοι της οικουμένης.
Η δεύτερη εκδοχή: Μήπως μας εξαπάτησαν; Μήπως μας είπαν ψέματα; Αλλά γιατί να μας εξαπατήσουν; Τι θα κέρδιζαν με τα ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως αξιώματα, μήπως δόξα; Για να πη κάποιος ένα ψέμα, περιμένει κάποιο όφελος. Οι Απόστολοι όμως, κηρύσσοντες Χριστόν και Τούτον εσταυρωμένον και Αναστάντα εκ νεκρών, τα μόνα τα οποία εξασφάλισαν ήσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι από ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις και τέλος ο θάνατος. Και όλα αυτά για ένα ψέμα; Είναι εντελώς ανόητο και να το σκεφθή κάποιος.
Συνεπώς ούτε εξαπατήθηκαν ούτε μας εξαπάτησαν οι Απόστολοι. Μένει επομένως η Τρίτη εκδοχή? ότι μας είπαν την αλήθεια.
Θα πρέπει μάλιστα να σου τονίσω και το εξής: Οι Ευαγγελιστές είναι οι μόνοι οι οποίοι έγραψαν πραγματική ιστορία. Διηγούνται τα γεγονότα και μόνον αυτά. Δεν προβαίνουν σε καμμία προσωπική κρίσι. Κανένα δεν επαινούν, κανένα δεν κατακρίνουν. Δεν κάνουν καμμία προσπάθεια να διογκώσουν κάποιο γεγονός ή να εξαφανίσουν ή να υποτιμήσουν κάποιο άλλο. Αφήνουν τα γεγονότα να μιλούν μόνα τους.
Επισκέπτης:
– Αποκλείεται να έγινε στην περίπτωση του Χριστού νεκροφάνεια; Τις προάλλες έγραψαν οι εφημερίδες για κάποιον Ινδό, τον οποίο έθαψαν και μετά από τρεις μέρες τον ξέθαψαν και ήταν ζωντανός.
Γέροντας:
– Αχ, παιδάκι μου. Θα θυμηθώ και πάλι το λόγο του ιερού Αυγουστίνου: «Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι. Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά, για να αρνηθείτε το θαύμα!».
Όχι, παιδί μου. Δεν έχουμε νεκροφάνεια στον Χριστό. Πρώτα – πρώτα έχουμε την μαρτυρία του Ρωμαίου κεντυρίωνος, ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο ότι ο θάνατος είχε επέλθει.
Έπειτα το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ο Κύριος κατά την ίδια την ημέρα της Αναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας με δύο μαθητές Του προς Εμμαούς, που απείχε πάνω από δέκα χιλιόμετρα από τα Ιεροσόλυμα.
Φαντάζεσαι κάποιον να έχει υποστεί όσα υπέστη ο Χριστός και τρεις μέρες μετά το «θάνατό» του να του συνέβαινε νεκροφάνεια; Αν μη τι άλλο θα ‘πρεπε για σαράντα μέρες να τον ποτίζουν κοτόζουμο για να μπορεί να ανοίγει τα μάτια του, κι όχι να περπατά και να συζητά σαν να μη συνέβη τίποτα.
Όσο για τον Ινδό, φέρε τον εδώ να τον μαστιγώσουμε με φραγγέλιο – και ξέρεις τι εστί φραγγέλιο; Μαστίγιο στα άκρα του οποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ή σπασμένα κόκκαλα ή μυτερά καρφιά -, φέρε τον, λοιπόν, να τον φραγγελώσουμε, να του φορέσουμε ακάνθινο στεφάνι, να τον σταυρώσουμε, να του δώσουμε χολή και ξύδι, να τον λογχίσουμε, να τον βάλουμε στον τάφο, κι αν αναστηθεί, τότε τα λέμε.
Επισκέπτης:
– Παρά ταύτα όλες οι μαρτυρίες, τις οποίες επικαλεσθήκατε, προέρχονται από Μαθητές του Χριστού. Υπάρχει κάποια μαρτυρία περί αυτού, που να μην προέρχεται από τον κύκλο των Μαθητών του; Υπάρχουν δηλ. ιστορικοί, που να πιστοποιούν την Ανάσταση του Χριστού; Αν ναι, τότε θα πιστέψω κι εγώ.
Γέροντας:
– Ταλαίπωρο παιδί! Δεν ξέρεις τι ζητάς! Αν υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί που να είχαν δει τον Χριστό αναστημένο, τότε αναγκαστικά θα πίστευαν στην Ανάσταση Του και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί, οπότε και πάλι θα αρνιόσουν τη μαρτυρία τους, όπως ακριβώς απορρίπτεις τη μαρτυρία του Πέτρου, του Ιωάννου κ.λ.π. Πως είναι δυνατόν να βεβαιώνει κάποιος την Ανάσταση και ταυτόχρονα να μη γίνεται Χριστιανός; Μας ζητάς «πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί και να λαλεί»! E, δεν γίνεται!
Σου θυμίζω πάντως, εφ’ όσον ζητάς ιστορικούς, αυτό το οποίο σου ανέφερα και προηγουμένως: ότι δηλ. οι μόνοι πραγματικοί ιστορικοί είναι οι Απόστολοι.
Παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε και μαρτυρία τέτοια όπως την θέλεις: από κάποιον δηλ. που δεν ανήκε στον κύκλο των Μαθητών Του. Του Παύλου. Ο Παύλος όχι μόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού, αλλά και εδίωκε μετά μανίας την Εκκλησία Του.
Επισκέπτης:
– Γι’ αυτόν όμως λένε ότι έπαθε ηλίαση και εξ αιτίας της είχε παραίσθηση.
Γέροντας:
– Βρε παιδάκι μου, αν είχε παραίσθηση ο Παύλος, αυτό που θα ανεδύετο θα ήταν το υποσυνείδητό του. Και στο υποσυνείδητο του Παύλου θέση υψηλή κατείχαν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες. Τον Αβραάμ και τον Ιακώβ και τον Μωυσή έπρεπε να δη κι όχι τον Ιησού, τον οποίο θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα!
Φαντάζεσαι καμία πιστή γριούλα στο όνειρό της ή στο παραλήρημά της να βλέπει τον Βούδα ή τον Δία; Τον Άϊ Νικόλα θα δη και την Αγία Βαρβάρα. Διότι αυτούς πιστεύει.
Και κάτι ακόμη. Στον Παύλο, όπως σημειώνει ο Παπίνι, υπάρχουν και τα εξής θαυμαστά: Πρώτον, το αιφνίδιο της μεταστροφής. Κατ’ ευθείαν από την απιστία στην πίστη. Δεν μεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο. Δεύτερον, το ισχυρόν της πίστεως. Χωρίς ταλαντεύσεις και αμφιβολίες. Και τρίτον, πίστι δια βίου. Πιστεύεις ότι αυτά μπορεί να λάβουν χώρα μετά από μια ηλίαση; Δεν εξηγούνται αυτά με τέτοιους τρόπους. Αν μπορείς, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορείς, παραδέξου το θαύμα. Και πρέπει να ξέρης ότι ο Παύλος με τα δεδομένα της εποχής του ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευμένος. Δεν ήταν κανένα ανθρωπάκι να μην ξέρη τι του γίνεται.
Θα προσθέσω όμως και κάτι επί πλέον. Εμείς, παιδί μου, ζούμε σήμερα σε εξαιρετική εποχή. Ζούμε το θαύμα της Εκκλησίας του Χριστού.
Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του ότι «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις’ 18), οι οπαδοί Του αριθμούσαν μόνο μερικές δεκάδες πρόσωπα. Έκτοτε πέρασαν δυο χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αυτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, η Εκκλησία όμως του Χριστού παραμένει ακλόνητη παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγμούς εναντίον της. Αυτό δεν είναι ένα θαύμα;
Και κάτι τελευταίο. Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο αναφέρεται πως, όταν η Παναγία μετά τον Ευαγγελισμό επισκέφθηκε την Ελισάβετ, τη μητέρα του Προδρόμου, εκείνη την εμακάρισε με τα λόγια: «Ευλογημένη συ εν γυναιξί». Και η Παναγία απάντησε ως εξής: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί» (α’ 48).
Τι ήταν τότε η Παναγία; Μια άσημη κόρη της Ναζαρέτ ήταν. Ποιος την ήξερε; Παρά ταύτα από τότε ξεχάσθηκαν αυτοκράτειρες, έσβησαν λαμπρά ονόματα γυναικών, λησμονήθηκαν σύζυγοι και μητέρες στρατηλατών. Ποιος ξέρει ή ποιος θυμάται τη μητέρα του Μεγ. Ναπολέοντος ή τη μητέρα του Μεγ. Αλεξάνδρου; Σχεδόν κανείς. Όμως εκατομμύρια χείλη σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σ’ όλους τους αιώνες υμνούν την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Ζούμε ή δεν ζούμε εμείς σήμερα, οι άνθρωποι του εικοστού αιώνα, την επαλήθευσι του προφητικού αυτού λόγου της Παναγίας;
Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν όσον αφορά και σε μια «δευτερεύουσα» προφητεία του Χριστού: Όταν στην οικία του Σίμωνος του λεπρού μια γυναίκα περιέχυσε στο κεφάλι Του το πολύτιμο μύρο, είπε ο Κύριος: «Αμήν λέγω υμίν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής» (Ματθ. κς’ 13). Πόσος ήταν ο κύκλος των οπαδών Του τότε, για να πη κανείς ότι αυτοί θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά ώστε να εκπληρωθεί η προφητεία αυτή του Διδασκάλου τους; Και μάλιστα μια τέτοια προφητεία, η οποία με τα κριτήρια του κόσμου δεν έχει και καμιά σημασία για τους πολλούς;
Είναι ή δεν είναι θαύματα αυτά; Αν μπορείς, εξήγησέ τα. Αν δεν μπορείς όμως, παραδέξου τα ως τέτοια.
Επισκέπτης:
– Ομολογώ ότι τα επιχειρήματα σας είναι ισχυρά. Έχω όμως να σας ρωτήσω κάτι ακόμη: Δεν νομίζετε ότι ο Χριστός άφησε το έργο του ημιτελές; Εκτός κι αν μας εγκατέλειψε. Δεν μπορώ να φαντασθώ έναν Θεό να παραμένει αδιάφορος στο δράμα του ανθρώπου. Εμείς να βολοδέρνουμε εδώ κι εκείνος από ψηλά να στέκεται απαθής.
Γέροντας:
– Όχι, παιδί μου. Δεν έχεις δίκιο. Ο Χριστός δεν άφησε το έργο Του ημιτελές. Αντιθέτως είναι η μοναδική περίπτωση ανθρώπου στην ιστορία, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ολοκλήρωσε την αποστολή Του και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνη και να πη.
Ακόμη κι ο μέγιστος των σοφών, ο Σωκράτης, ο οποίος μια ολόκληρη ζωή μιλούσε και δίδασκε, στο τέλος συνέθεσε και μια περίτεχνη απολογία και, αν ζούσε, θα είχε κι άλλα να πει.
Μόνο ο Χριστός σε τρία χρόνια δίδαξε ό,τι είχε να διδάξει, έπραξε ό,τι ήθελε να πράξη και είπε το «τετέλεσται». Δείγμα κι αυτό της θεϊκής Του τελειότητας και αυθεντίας.
Όσο για την εγκατάλειψι, την οποία ανέφερες, σε καταλαβαίνω. Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσης τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί, γιατί, γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί».
Κατάλαβέ το! Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του τα «γιατί» αυτά. Μόνο με τον Χριστό εξηγούνται όλα: Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει ο Κύριος να πάρουμε απάντηση σε μερικά από τα «γιατί» αυτά.
Αξίζει τον κόπο να σου διαβάσω ένα ωραίο ποίημα από τη συλλογή του Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Δάφναι και Μυρσίναι» με τον τίτλο «Ερωτηματικά».
Είπα στον γέροντα ασκητή τον εβδομηκοντάρη,
που κυματούσε η κόμη του σαν πασχαλιάς κλωνάρι:
Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη ‘δω τη σφαίρα
αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα;
Γιατί, σαν να ‘σαν δίδυμα, φυτρώνουμε αντάμα
τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;
Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα
σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;
Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει
και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,
μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει
κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει;
Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει
το στάχυ, ώσπου να γενή ψωμάκι και καρβέλι
και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο
πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,
ενώ ο παρασιτισμός αυτόματα θεριεύει
κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιή γυρεύει;
Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία
να χώνεται η σύγχυσι κι η ακαταστασία;
Απήντησε ο ασκητής με τη βαρειά φωνή του
προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:
Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη
κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).
Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν
την όψι την ξανάστροφη, παιδί μου, θεωρούμε.
Και είναι άρα φυσικό λάθη ο νους να βλέπη
εκεί που να ευχαριστή και να δοξάζη πρέπει.
Πρέπει σαν Χριστιανός να έλθη η ημέρα
που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίση τον αιθέρα
και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξης
και τότε… όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις!
Ο Χριστός, παιδί μου, δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Παραμένει κοντά μας, βοηθός και συμπαραστάτης, μέχρι συντέλειας των αιώνων. Αυτό όμως θα το καταλάβεις, μόνο αν γίνεις συνειδητό μέλος της Εκκλησίας Του και συνδεθείς με τα Μυστήριά της.
[Αναδημοσίευση από το βιβλίο: ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, «ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ»]
——————————————————————————–
Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
[1] Από την ιερά ιστορία βλέπουμε τον Αβραάμ να αυτοαποκαλείται «γη και σποδός» (Γεν. Ιη’ 27). Ομοίως και τον Ιώβ (μβ’ 6). Ο μέγας Μωυσής διστάζει να αναλάβει την αποστολή της απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, θεωρώντας τον εαυτό του μικρό και ανεπαρκή για το έργο αυτό: «Και είπε Μωϋσής προς τον Θεόν. τις ειμί εγώ ότι πορεύσομαι προς Φαραώ βασιλέα Αιγύπτου; … ουχ ικανός ειμί… ισχνόφωνος και βραδύγλωσσος εγώ ειμί…» (Εξ. Γ’ 11, δ’ 10). Παρόμοια λέει αργότερα και ο Κριτής Γεδεών: «Κύριέ μου, εν τίνι σώσω τον Ισραήλ; … και εγώ ειμί μοκρότερος εν τω οίκω του πατρός μου…» (Κριτ. ς’ 15). Ο Δαυίδ ονομάζει τον εαυτό του «κύνα τεθνηκότα και ψύλλον» (Α’ Βασ. κδ’ 15), «σκώληκα και ουκ άνθρωπον, όνειδος ανθρώπων και εξουδένημα λαού» (Ψαλμ. κα’ 27). Ο Ησαΐας αναφωνεί: «ω τάλας εγώ ότι κατανένυγμαι (=ταλαίπωρος εγώ? έχω συνταραχθή), ότι άνθρωπος ων και ακάθαρτα χείλη έχων, εν μέσω λαού ακάθαρτα χείλη έχοντος εγώ οικώ και τον βασιλέα Κύριον Σαβαώθ είδον τοις οφθαλμοίς μου» (ς’ 5). Ο Ιερεμίας κραυγάζει: «Ω Δέσποτα Κύριε, ιδού ουκ επίσταμαι λαλείν ότι νεώτερος εγώ ειμί… ίασαί με, Κύριε, και ιαθήσομαι. σώσόν με, και σωθήσομαι. ότι καύχημά μου συ ει…» (α’ 6, ιζ’ 14). Οι τρεις Παίδες εξομολογούνται και για τους εαυτούς των και για όλο τον λαό: «… ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν αποστήναι από σου (=με το να απομακρυνθούμε από Σένα) και εξημάρτομεν εν πάσι και των εντολών σου ουκ ηκούσαμεν… εν ψυχή συντετριμμένη και πνεύματι ταπεινώσεως προσδεχθείημεν (=ας γίνουμε δεκτοί)…» (Δανιήλ, Προσευχή Αζαρίου 56 και 15).
Ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών» Ιωάννης ο Βαπτιστής «ωμολόγησε και ουκ ηρνήσαντο. και ωμολόγησεν ότι ουκ ειμί εγώ ο Χριστός. Και ηρώτησαν αυτόν? τι ουν; Ηλίας ει συ; Ουκ ειμί. Ο Προφήτης ει συ; Και απεκρίθη Ου… Εγώ φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου… εγώ ουκ ειμί άξιος ίνα λύσω αυτού (=του Ιησού) τον ιμάντα του υποδήματος…» (Ιωάν. Α’ 20 κ.ε.). Ο μοναδικός, τέλος, και ανεπανάληπτος Παύλος θεωρεί τον εαυτό του «έκτρωμα» και ανάξιον «καλείσθαι απόστολον», «ταλαίπωρον άνθρωπον», «πρώτον των αμαρτωλών» (Α’ Κορ. ιε’ 89, Ρωμ. ζ’ 24, Α’ Τιμ. α’ 15). Αλλά ας μη μηκύνουμε περισσότερο τον λόγο…
[2] εφαρμόζοντας το: «όσω μέγας ει, τοσούτω ταπείνου σεαυτόν» (Σειρ. Γ’ 18)
[3] Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου αυτό ακριβώς τονίζεται: «ο εωρακώς μεμαρτύρηκε» (ιθ’ 35), δηλ. εκείνος ο οποίος τα έγραψε αυτά, ο ίδιος είδε κάποιον στρατιώτη να λογχίζει την πλευρά του Χριστού και να εξέρχεται αίμα και νερό.
[4] «Οι δε εδίστασαν» να Τον προσκυνήσουν (Ματθ. κη’ 17). «Κακείνοι (οι Απόστολοι) ακούσαντες ότι ζη και εθεάθη υπ’ αυτής (της Μαγδαληνής) ηπίστησαν» (Μάρκ. ις’ 11). «Ουδέ εκείνοις (στους δύο προς Εμμαούς) επίστευσαν» (Μάρκ. ις’ 13). «Ωνείδισε την απιστίαν αυτών και σκληροκαρδίαν ότι τοις θεασαμένοις αυτόν εγηγερμένον ουκ επίστευσαν» (Μάρκ. ις’ 14). «Εφάνησαν ενώπιον αυτών (των Αποστόλων) ωσεί λήρος (=ανοησία, παραλήρημα) τα ρήματα αυτών (των μυροφόρων) και ηπίστουν αυταίς» (Λουκ. κδ’ 11). «Ημείς ηλπίζομεν (παρατατικός) ότι αυτός εστιν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ» (λουκ. κδ’ 21). «Εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (: Θωμάς, Ιωάν. κ’ 25) κλπ
Πω πω! Εξαιρετική η ομιλία!!! Πολλά ευχαριστώ στον Κύπριο Έλληνα για την αναδημοσίευση!
Προς Ζωντανό Ιστολόγιο: Μήπως να μπει σε ξεχωριστή ανάρτηση, να τη δει περισσότερος κόσμος;
Στους στημένους σικέ διαλόγους «μια-χαρά» τα πάνε οι πιστοί! 😛
Τους χρησιμοποιούν μάλιστα από τα αρχαία χρόνια ως διαχρονικό εργαλείο κατήχησης. Φαντάζονται έναν να τους κάνει τις ερωτήσεις όπως τους βολεύει, να απαντάει όπως τους βολεύει και «Ω! του θαύματος!», η αλήθεια του θεού τους λάμπει!
(Σε όλες τις θρησκείες αυτό, επιτέλους κάντε μία έρευνα σε αντίστοιχες κατηχητικές ισλαμιστών, χιλιαστών κλπ για να δείτε πόσο όμοιες είναι οι τεχνικές).
Στους πραγματικούς διαλόγους με τους πραγματικούς ανθρώπους, απλά δεν απαντούν. Σύντομα φτάνουν στο σημείο να λένε ότι η λογική και τα επιχειρήματα είναι δαιμονική παγίδα, δαιμονοποιούν τον άλλο και κόβουν το διάλογο.
Η ερώτησή μου:
Θέλετε πραγματική απάντηση σε όλα αυτά?
Θα της δώσετε βάση?
Γιατί χρησιμοποιείτε ένα εργαλείο (διάλογος με λογικά επιχειρήματα) το οποίο εσείς οι ίδιοι φροντίζετε να απαξιώνετε για τον εαυτό σας?
Υ.Γ.
Δείτε και παραπάνω την ασυνάρτητη απάντηση της Ζέβρας (Νο. 163).
Αφού ξεκινάει απαξιώνοντας όλη τη διαδικασία του διαλόγου, στις πρώτες παραγράφους, χρησιμοποιεί μετά το καταπληκτικό (sic) επιχείρημα:
«Το ότι υπάρχει κάποιος/κάτι που μας δημιούργησε είναι σχεδόν βέβαιο σήμερα (εξ επιστημονικής εμπειρίας και χωρίς εμπειρικές ακροβασίες αυτή τη φορά). Οι εξελίξεις πάνω στη μοριακή βιολογία και στην νανοτεχνολογία το επιβεβαιώνουν εμπειρικά και ακόμα και οι μεγαλύτεροι άθεοι το έχουν παραδεχτεί δημοσίως με μεγάλη ταπείνωση.»
Πώς είπατε???? Εκπληκτικό!
Δεν κατανοεί βέβαια, ότι πέρα από το ότι χρησιμοποιεί ένα ξεκάθαρο ψέμα που μόνο στο κατηχητικό θα το άκουγαν χωρίς να γελάσουν, χρησιμοποιεί επί πλέον την αυθεντία της επιστήμης για να στηρίξει την αυθεντία του θεού!
Μετά θεωρεί ότι σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό μπορεί πλέον να υποστηρίζει ανερυθρίαστα ότι «Όταν Αυτός λέει να πηδάμε, εμείς θα πηδάμε χωρίς αντίλογο.»
Και καταλήγει στο γνωστό, οικείο, τρυφερό και χιλιοειπωμένο «Άρα άστε τις αποδείξεις και τις ρητορείες γιατί η γνώση για την ύπαρξη του Θεού αποκτάται εύκολα από όποιον τη θέλει.»
Ταραχή εν κρανίο???
Τι να πει κανείς… Προσκυνά την συλλογιστική του πιστού έμπλεος θαυμασμού!
Για τον σικέ διάλογο του π. Επιφάνιου, πείτε μου πόσο μεγάλη ανάπτυξη θέλετε να κάνω.
Και δεσμευτείτε ότι θα την διαβάσετε και θα απαντήσετε με συλλογιστική συνέπεια.
Προς τον φίλο που θεωρεί το συγκεκριμένο cite «χαζό» και δεν ξέρω και εγώ ποιό άλλο επίθετο το αποκάλεσε.Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου, γιατί πέφτεις νομίζω σε μια παγίδα στην οποία πέφτει πολύς «εκσυγχρονισμένος κόσμος».Νομίζεις ότι ο Θεός είναι τιμωρός και όχι Πατέρας για εμάς τους Χριστιανούς…Έχω την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο cite αυτό προσπαθεί να τονίσει, σε αντίθεση με πολλά άλλα ορθόδοξα cites και blogs που κυκλοφορούν εκεί έξω.Και έτσι πρέπει πιστεύω να προσεγγίζουμε το Θεό…όχι με φόβο και καχυποψία αλλά ειλικρίνεια και διάθεση να μάθουμε.Γι’ αυτό και το θεωρώ από τις καλύτερες ορθόδοξες ιστοσελίδες που υπάρχουν…
Ανώνυμη, όταν ο θεός της Βίβλου διατάζει την σφαγή των Αμαληκιτών δεν είναι τιμωρός; Μήπως τους νουθετεί; Καλά που έχεις ανοίξει τα μάτια σου και προσεγγίζεις με ειλικρίνεια τα πράγματα….
Ανώνυμη φίλη,
δυστυχώς τα πιστοποιητικά (ορθών φρονημάτων, ορθοδοξίας, πατριωτισμού, άμεσης επικοινωνίας με το θεό κλπ) έχουν χάσει πλέον τα ερείσματά τους.
Τι μας μένει?
Το καλύτερο!
Μας μένει επιτέλους να γίνουμε συνεπείς, λογικοί, να συζητάμε με ανοιχτή καρδιά, να χρησιμοποιούμε κριτήρια στη σκέψη μας κλπ κλπ.
Μας μένουν δηλαδή οι βασικές ανθρωπιστικές αξίες.
Όσο για το θεό (τη θεά, τους θεούς, το θείο, όπως θέλεις πες το), του μένει επιτέλους η ελευθερία να μη μιλάνε άλλοι εκ μέρους του (της, των κλπ).
Όταν θέλει ο Κύπριος φίλος ένα σχολιασμό του σικέ διαλόγου που ανάρτησε, θα τον έχει.
Επίσης μπορεί να έχει ένα πραγματικό διάλογο με έναν πραγματικό άθεο, αντί να χάβει ό,τι του προσφέρουν τα κατηχητικά κείμενα.
Αγαπητέ Πέτρο σε χαιρετώ,
Ναι θα ήθελα κάποιο δικό σου σχολιασμό για τον διάλογο που παρατέθηκε… αν και τον έχεις κρίνει ήδη σαν στημένο.
Και κάτι τελευταίο, δεν επιδιώκω κανένα πραγματικό διάλογο με έναν πραγματικό «άθεο» όπως έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου.
Άθεοι είμαστε όλοι εμείς που υποτίθεται πιστεύομε στον Χριστό και δεν τηρούμε την παρακαταθήκη του.
Κατά το ευαγγέλιο ο άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός ονομάζεται ανόητος.
Εσύ Πέτρο δεν νομίζω να είσαι ούτε Άθεος, ούτε Ανόητος.
Αγαπητέ Πέτρο,
Ο λόγος φέρνει αντίλογο και άκρη δεν θα βγάλουμε.
Παιχνίδια θα κάνουμε του μυαλού και της λογικής μας.
Πραγματικό διάλογο μπορείς να κάνεις με κάποιο χαρισματικό πατέρα (υπάρχουν αρκετοί στο Άγιο Όρος και αλλού)
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε πείσω για οτιδήποτε.
Να σε προβληματίσω ήθελα για να μπορέσεις να ψάξεις.
Η ανακάλυψη (ή μάλλον αποκάλυψη) του Θεού προς τον καθένα μας είναι μυστήριο και μοναδική εμπειρία.
Σε καλώ να την ζήσεις. Ναι Πέτρο είναι μοναδική εμπειρία η οποία δεν συγκρίνεται με τίποτα που έχεις βιώσει μέχρι σήμερα.
Αν ψάξεις το Θεό με ελάχιστη δόση ειλικρίνειας ο Θεός θα σου αποκαλυφθεί με τρόπο που θα σε εκπλήξει και σημαδεύσει για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Ταυτόχρονα σημειώνοντας ότι ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία ακόμη και να τον απορρίψουμε.
Και μόνο που μέχρι σήμερα η εκκλησία του Χριστού στέκει περίλαμπρα και μέσο της εμείς οι αχρείοι βιώνουμε τα μυστήρια της.
Με τις κλεψιές, την κακοδιαχείριση, τα ψέματα, τους φόνους, τις αιρέσεις και όλα τα οποία διέπουν την εκκλησία από την σύσταση της, μέχρι σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε στην μακρινή ανάμνηση μας αναφορά για Χριστό και εκκλησία.
Κεφαλή της εκκλησία μας όμως είναι ο αψευδής Υιός και Λόγος του Θεού που την κατευθύνει με το Πνεύμα το Άγιο.
Ο Χριστός μας είπε κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον Πατέρα του αν δεν έρθει πρώτα κοντά Του.
Επίσης μας είπε ότι κανένας δεν μπορεί να έρθει κοντά του αν δεν τον κατευθύνει το Πνεύμα το Άγιο.
Είθε να σε φωτίζει και να σε αγιάζει το Άγιο Πνεύμα!
Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς Χατζηνικολάου Νικόλαος (Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς)
Πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια μὲ πλησίασε κάποιος νεαρὸς φοιτητής. Μὲ πολλὴ διστακτικότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔνταση τοῦ ἀπαιτητικοῦ ἀναζητητῆ, μοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθεος, ποὺ ὅμως θὰ ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε. Χρόνια προσπαθοῦσε καὶ ἀναζητοῦσε, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.
Συνομίλησε μὲ καθηγητὲς καὶ μορφωμένους, ἀλλὰ δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ δίψα του γιὰ κάτι σοβαρό. Ἄκουσε γιὰ μένα καὶ ἀποφάσισε νὰ μοιρασθεῖ μαζὶ μου τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη του. Μοῦ ζήτησε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.»Ξέρεις ὁλοκληρώματα ἤ διαφορικὲς ἐξισώσεις;» τὸν ρώτησα.»Δυστυχῶς ὄχι», μοῦ ἀπαντᾷ, «εἶμαι τῆς Φιλοσοφικῆς».»Κρῖμα, διότι ἤξερα μία τέτοια ἀπόδειξη» εἶπα ἐμφανῶς ἀστειευόμενος.Ἔνιωσε ἀμήχανα καὶ κάπως σιώπησε γιὰ λίγο.
«Κοίταξε», τοῦ λέω, «συγνώμη ποὺ σὲ πείραξα λιγάκι. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐξίσωση οὔτε μαθηματικὴ ἀπόδειξη. Ἂν ἦταν κάτι τέτοιο, τότε ὅλοι οἱ μορφωμένοι θὰ τὸν πίστευαν. Νὰ ξέρεις, ἀλλιῶς προσεγγίζεται ὁ Θεός. Ἔχεις πάει ποτὲ στὸ Ἅγιον Ὄρος; Ἔχεις συναντήσει ποτὲ κανένα ἀσκητή;»»Ὄχι πάτερ, ἀλλὰ σκέπτομαι νὰ πάω, ἔχω ἀκούσει τόσα πολλά! Ἄν μοῦ πεῖτε, μπορῶ νὰ πάω καὶ αὔριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο νὰ πάω νὰ συναντήσω;»»Τί προτιμᾶς; Μορφωμένο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ζαλίσει ἤ ἅγιο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ξυπνήσει;»»Προτιμῶ τὸν μορφωμένο. Τοὺς φοβᾶμαι τοὺς ἁγίους»»Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς. Γιὰ δοκίμασε μὲ κανένα ἅγιο. Πῶς σὲ λένε;» ρωτῶ.»Γαβριήλ», μοῦ ἀπαντᾷ.
Τὸν ἔστειλα σὲ ἕναν ἀσκητή. Τοῦ περιέγραψα τὸν τρόπο πρόσβασης καί τοῦ ἔδωσα τὶς δέουσες ὁδηγίες. Κάναμε καὶ ἕνα σχεδιάγραμμα.
«Θὰ πᾷς», τοῦ εἶπα, «καὶ θὰ ρωτήσεις τὸ ἴδιο πρᾶγμα: Εἶμαι ἄθεος, θὰ τοῦ πεῖς, καὶ θέλω νὰ πιστεύσω. Θέλω μιὰ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ»»Φοβᾶμαι, νρέπομαι», μοῦ ἀπαντᾷ.»Γιατί ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι τὸν ἅγιο καὶ δὲν ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι ἐμένα;», ρωτῶ. «Πήγαινε ἁπλὰ καὶ ζήτα τὸ ἴδιο πρᾶγμα».
Σὲ λίγες μέρες, πῆγε καὶ βρῆκε τὸν ἀσκητὴ νὰ συζητάει μὲ κάποιον νέο στὴν αὐλή του. Στὴν ἀπέναντι μεριὰ περίμεναν ἄλλοι τέσσερις καθισμένοι σὲ κάτι κούτσουρα. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ ὁ Γαβριὴλ βρῆκε δειλὰ τὴ θέση του. Δὲν πέρασαν περισσότερα ἀπὸ δέκα λεπτὰ καὶ ἡ συνομιλία τοῦ γέροντα μὲ τὸν νεαρὸ τελείωσε.
«Τί γίνεστε, παιδιά;» ρωτάει. «Ἔχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Ἔχετε πιεῖ λίγο νεράκι;»»Εὐχαριστοῦμε, γέροντα», ἀπήντησαν μὲ συγκαταβατικὴ κοσμικὴ εὐγένεια.»Ἔλα ἐδῶ», λέγει ἀπευθυνόμενος στὸν Γαβριὴλ καὶ ξεχωρίζοντάς τον ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους. «Θὰ φέρω ἐγὼ νερό, πᾶρε ἐσὺ τὸ κουτὶ αὐτὸ μὲ τὰ λουκούμια. Καὶ ἔλα πιὸ κοντὰ νὰ σοῦ πῶ ἕνα μυστικό: Καλὰ νὰ εἶναι κανεὶς ἄθεος, ἀλλὰ νὰ ἔχει ὄνομα ἀγγέλου καὶ νὰ εἶναι ἄθεος; Αὐτὸ πρώτη φορὰ μᾶς συμβαίνει».Ὁ φίλος μας κόντεψε νὰ πάθει ἔμφραγμα ἀπὸ τὸν ἀποκαλυπτικὸ αἰφνιδιασμό. Ποῦ ἐγνώρισε τὸ ὄνομά του;
Ποιὸς τοῦ ἀποκάλυψε τὸ πρόβλημά του; Τί τελικὰ ἤθελε νὰ τοῦ πεῖ ὁ γέροντας;»Πάτερ, μπορῶ νὰ σᾶς μιλήσω λίγο;», μόλις ποὺ μπόρεσε νὰ ψελλίσει.»Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πᾶρε τὸ λουκούμι, πιὲς καὶ λίγο νεράκι καὶ πήγαινε στὸ πιὸ κοντινὸ μοναστῆρι νὰ διανυκτερεύσεις»»Πάτερ μου, θέλω νὰ μιλήσουμε, δὲν γίνεται;»»Τί νὰ ποῦμε ρὲ παλικάρι; γιὰ ποιὸν λόγο ἦλθες;»
«Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἔνιωσα ἀμέσως νὰ ἀνοίγει ἡ ἀναπνοή μου», ἀφηγεῖται, «ἡ καρδιά μου νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πίστη, ὁ μέσα μου κόσμος νὰ θερμαίνεται, οἱ ἀπορίες μου νὰ λύνονται χωρὶς κανένα λογικὸ ἐπιχείρημα, δίχως καμιὰ συζήτηση, χωρὶς τὴν ὕπαρξη μιᾶς ξεκάθαρης ἀπάντησης.
Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αὐτομάτως ὅλα τὰ ἄν, τὰ γιατί, τὰ μήπως καὶ ἔμεινε μόνο τὸ πῶς καὶ τὸ τί ἀπὸ δῶ καὶ ἐμπρὸς»
Ὅ,τι δὲν τοῦ ἔδωσε ἡ σκέψη τῶν μορφωμένων τοῦ τὸ χάρισε ὁ εὐγενικὸς ὑπαινιγμὸς ἑνὸς ἁγίου, ἀποφοίτου μόλις τῆς τετάρτης τάξης τοῦ δημοτικοῦ. Οἱ ἅγιοι εἶναι πολὺ διακριτικοί. Σοῦ κάνουν τὴν ἐγχείρηση χωρὶς ἀναισθησία καὶ δὲν πονᾷς. Σοῦ κάνουν τὴν μεταμόσχευση χωρὶς νὰ σοῦ ἀνοίξουν τὴν κοιλιά. Σὲ ἀνεβάζουν σὲ δυσπρόσιτες κορυφὲς δίχως τὶς σκάλες τῆς κοσμικῆς λογικῆς. Σοῦ φυτεύουν τὴν πίστη, χωρὶς νὰ σοῦ κουράσουν τὸ μυαλό…
Πηγή:http://www.agiazoni.gr
Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο, γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη. Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: «Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;»
Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: «Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ο,τι μας περιμένει μετά.»
Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: «Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πως θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως η άλλως;»
Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: «Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!»
Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: «Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!»
Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: «Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ο,τι είμαστε εδώ.»
Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: «Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μια μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!»
Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: «Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πως ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση… αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει.»
Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: «Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά… που είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;»
Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: «Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σʼ αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!»
Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: «Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της – είναι αρκετά προφανές – διότι απλά-δεν-υπάρχει!»
Το μικρό, που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: «Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Η να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!»
@ ΚυπριοςΕλληνας
Βρε ματάκια, πάνω που σου έλεγα ότι αυτοί οι «διάλογοι» είναι σικέ, εσύ μου κοτσάρεις κι άλλο?
Είπαμε, από μικρός στο χριστιανισμό, έχω σπουδάσει και θεολογία, έχω διδάξει και σε κατηχητικό, τα ξέρω τα κόλπα.
Έχω να σου φέρω τέτοιους «διαλόγους» όσους θες.
Τι κακό κι αυτό!
Οι πραγματικοί διάλογοι έχουν ονόματα και δημοσιεύονται ως πηγές αντικειμενικές, κι από τα δύο μέρη.
Όπως τα debate, π.χ.
Αν σου φέρω εγώ ένα διάλογο γραμμένο όπως τον φαντάζεται ένας ισλαμιστής, μεταξύ ενός χριστιανού κι ενός μουσουλμάνου, τι βάρος θα του δώσεις?
Αν είναι ο διάλογος γραμμένος από ένα άθεο? Δε θα γελάσεις?
Τουλάχιστον οι αντίστοιχοι διάλογοι που έχω δει από άθεους, είναι γραμμένοι καθαρά για χιούμορ.
Δεν είναι δυνατόν να παίρνεις στα σοβαρά ένα διάλογο που παρουσιάζεται όπως τον φαντάζεται το ένα μέρος.
Απλά και χωρίς πολλές αναλύσεις.
Αυτοί οι «διάλογοι» είναι φτιαγμένοι για να λειτουργούν σε ήδη πιστούς, που απλά χρειάζονται λίγο παραπάνω σφίξιμο στα λουριά.
Δεν είναι να τους κοτσάρεις σε ανθρώπους που στέκονται κριτικά απέναντι σε αυτά τα θέματα.
Είναι αστείο, πώς το λένε!
Άλλωστε μπορείς να κάνεις πραγματικό διάλογο.
Εδώ είμαι!
Υ.Γ.
Αφήνω ασχολίαστο το ότι κι εσύ απαξιώνεις την αξία του διαλόγου, όπως γίνεται συνήθως από τους πιστούς.
Για τον πιστό εκ προοιμίου ο διάλογος δεν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι.
«Ου με πείσεις καν με πείσεις», το λένε ξεκάθαρα κι ανερυθρίαστα.
Τώρα πώς καταδέχονται να απαξιώνουν τον πραγματικό διάλογο και παράλληλα να κάνουν συλλογές σε θεολογικά λευκώματα από «σικέ» διαλόγους, αυτό είναι για το τμήμα της ψυχολογίας.
Τώρα λοιπόν υπάρχουν τρεις σικέ «διάλογοι» αναρτημένοι.
Γεμάτοι με «επιχειρήματα» που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αυτούσια ή ελαφρώς αλλαγμένα για να υποστηρίξουν κάθε αυθαίρετη θρησκευτική αντίληψη από κάθε θρησκεία (το κλασικό πρόβλημα: ο πιστός δεν μπορεί να κάνει αλλαγή ρόλων και να ελέγξει την αντικειμενικότητα αυτού που «αισθάνεται» ή σκέφτεται. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που λέει δεν στηρίζει την δική του πίστη αλλά κάθε αυθαιρεσία εξίσου.),
γεμάτα με κυκλικούς συλλογισμούς (είναι έτσι γιατί το λένε οι ιερές γραφές μου),
γεμάτα με ταυτολογίες, χρήση αυθεντίας και λοιπά συλλογιστικά σφάλματα,
γεμάτα με «προφανείς» διαπιστώσεις, που είναι προφανείς μόνο στους ήδη πιστούς,
γεμάτα με προσπάθειες να παίξουμε με την αντίληψη και τις αδυναμίες της,
γεμάτα με σοφίσματα, τούμπες και στρεβλώσεις.
Λοιπόν, δεν υπάρχει πιο πετυχημένος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τις συλλογιστικές παγίδες και τα λουπαρίσματα που εγκλωβίζουν στην θρησκευτική αυθαιρεσία!
Διαβάζει μερικούς από αυτούς τους διαλόγους και προβάλλονται όλα καθαρά!
Μόνο το αυτονόητο ερώτημα αποφεύγουν:
Αν υπάρχει μία αλήθεια, γιατί υπάρχουν πολλές θρησκείες?
Γιατί αυτές δεν μπορούν να κάνουν διάλογο μεταξύ τους και να τα βρουν?
Γιατί αντί να ενδιαφέρονται η μία για την άλλη (όπως γίνεται στις επιστήμες), αντιθέτως καταριούνται η μία την άλλη?
Αγαπητέ Πέτρο,
Εμείς οι Χριστιανοί δεν είμαστε οπαδοί κάποιας θρησκείας. Είμαστε βαφτισμένοι στον σταυρό του Χριστού που είναι η κεφαλή της εκκλησίας μας.
Δεν μας αφορά το γεγονός των πολλών θρησκειών γιατί οι θρησκείες είναι προϊόν των ανθρώπων (των συμφερόντων τους και της στενής τους λογικής) και η εκκλησία του Χριστού.
Εν’τούτης διαθρησκευτικοί διάλογοι γίνονται για χρόνια… πουθενά δεν θα οδηγήσει.
Η Αλήθεια ΝΑΙ είναι μία – Ο Χριστός ο Υιός και Λογός του Θεού.
Ο λόγος φέρνει αντίλογο και άκρη δεν θα βγάλουμε.
Παιχνίδια θα κάνουμε του μυαλού και της λογικής μας.
Εγώ δεν είμαι σπουδασμένος σε «Θεολογικές» σχολές, ούτε ήμουν παιδί του κατηχητικού για να αναμετρηθώ «ίσος» προς «ίσο» μαζί σου.
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σε πείσω (αλλά ούτε και θέλω) για οτιδήποτε.
Να σε προβληματίσω ήθελα για να μπορέσεις να ψάξεις.
Πραγματικό και ουσιαστικό διάλογο μπορείς να κάνεις με κάποιο χαρισματικό πατέρα (υπάρχουν αρκετοί στο Άγιο Όρος και αλλού).
»»Τί προτιμᾶς; Μορφωμένο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ζαλίσει ἤ ἅγιο ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ξυπνήσει;»»
Η ανακάλυψη (ή μάλλον αποκάλυψη) του Θεού προς τον καθένα μας είναι μυστήριο και μοναδική εμπειρία.
Σε καλώ να την ζήσεις. Ναι Πέτρο είναι μοναδική εμπειρία η οποία δεν συγκρίνεται με τίποτα που έχεις βιώσει μέχρι σήμερα.
Αν ψάξεις το Θεό με ελάχιστη δόση ειλικρίνειας ο Θεός θα σου αποκαλυφθεί με τρόπο που θα σε εκπλήξει και σημαδεύσει για το υπόλοιπο της ζωής σου.
Ταυτόχρονα σημειώνοντας ότι ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία ακόμη και να τον απορρίψουμε.
Και μόνο που μέχρι σήμερα η εκκλησία του Χριστού στέκει περίλαμπρα και μέσο της εμείς οι αχρείοι βιώνουμε τα μυστήρια της.
Με τις κλεψιές, την κακοδιαχείριση, τα ψέματα, τους φόνους, τις αιρέσεις και όλα τα οποία διέπουν την εκκλησία από την σύσταση της, μέχρι σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε στην μακρινή ανάμνηση μας αναφορά για Χριστό και εκκλησία.
Κεφαλή της εκκλησία μας όμως είναι ο αψευδής Υιός και Λόγος του Θεού που την κατευθύνει με το Πνεύμα το Άγιο.
Ο Χριστός μας είπε κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον Πατέρα του αν δεν έρθει πρώτα κοντά Του.
Επίσης μας είπε ότι κανένας δεν μπορεί να έρθει κοντά του αν δεν τον κατευθύνει το Πνεύμα το Άγιο.
Είθε να σε φωτίζει και να σε αγιάζει το Άγιο Πνεύμα!
Μπορεί να μη σε φωτίζει ο ήλιος?
Θέλει πολύ προσπάθεια. |
Διαρκή.
Για να ακριβολογούμε, είναι πρακτικά αδύνατο να βρεις ένα χώρο που να είναι απόλυτα και τέλεια σκοτεινός, και να καταφέρεις να μείνεις σε αυτόν για όλη τη ζωή σου.
Και για να το καταφέρεις, στον ελάχιστο βαθμό που θα το καταφέρεις, πρέπει να το έχεις κάνει στόχο ζωής.
Εννοώ να έχεις κάνει στόχο ζωής την αποφυγή, την ‘αποκάθαρση’, την απομόνωση, την ‘αγνόηση’, την επιλογή, τον διαρκή έλεγχο, κλπ κλπ.
Πρέπει να έχεις δηλαδή κάποιου είδους θρησκευτική εμμονή.
Γιατί αλλιώς ο ήλιος θα σε πετυχαίνει διαρκώς.
Κάθε μέρα. Έστω κι εξ αντανακλάσεως ή διαχύσεως.
Και μάλιστα γνωρίζεις πολύ καλά ότι αυτό που σε φωτίζει και σε σε ζεσταίνει είναι ο ήλιος και δεν είναι κάτι άλλο.
Επίσης γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο ήλιος ζεσταίνει και φωτίζει κάθε μέρα, κάθε έναν άλλο άνθρωπο από τα δισεκατομμύρια που ζουν ή έζησαν.
Αν ευχηθείς λοιπόν σε κάποιον: «Είθε να σε φωτίζει και να σε ζεσταίνει ο ήλιος», τότε η ευχή σου είναι μεν μια ωραία και θετική ευχή, είναι όμως λόγια κουτά, ανούσια κι απόλυτα εγωκεντρικά.
Άλλωστε, «το πνεύμα όπου θέλει πνει» ή αλλιώς «Πλατύνθητε!».
Ή για να το πω αλλιώς, ξεκολλήστε.
Οι ερωτήσεις:
Γιατί οι πιστοί των θρησκειών δεν αναγνωρίζουν ότι όπως ακριβώς αυτοί, έτσι και όλοι οι άλλοι πιστοί των άλλων θρησκειών, θεωρούν (βιώνουν) ότι η θρησκεία τους δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων;
Γιατί νομίζουν ότι μόνο στη δική τους θρησκεία οι πιστοί αισθάνονται ότι έχουν αποκάλυψη από το θεό;
Γιατί δεν ξέρουν ότι και οι πιστοί των άλλων θρησκειών αισθάνονται ακριβώς το ίδιο;
Γιατί νομίζουν ότι οι άλλοι πιστοί δεν ζουν εμπειρίες αντίστοιχες με τις δικές τους;
Γιατί όταν βιώνουν κάτι, νομίζουν ότι μόνο μέσα στη θρησκεία τους μπορεί να βιωθεί και δεν κατανοούν ότι όλα τα φαινόμενα είναι πανανθρώπινα;
Αυτό είναι τραγική άγνοια.
Δείχνει ότι στην εκπαίδευσή μας κάτι κάνουμε λάθος.
Οι πιστοί αν και ασχολούνται με τη θρησκεία τους, δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν το θρησκευτικό φαινόμενο καθεαυτό.
Δεν κατανοούν το πώς χτίζεται και λειτουργεί η πίστη στις θρησκείες. Κοινωνιολογικά, θρησκειολογικά και ψυχολογικά.
Παραμένουν μόνο στο υποκειμενικό τους βίωμα.
Έτσι λειτουργεί και σε έναν ερωτευμένο. Για να βιώνει κάποιος τον έρωτά του στον απόλυτο βαθμό, χρειάζεται, να νομίζει ότι ζει κάτι ξεχωριστό, μοναδικό.
Η απομυθοποίηση (μέσα από τη γνώση) είναι καταστροφική.
Τόσο για τον έρωτα, όσο και για τη θρησκεία.
Ο ερωτευμένος όμως, δεν ισχυρίζεται ότι μόνο αυτός κατέχει την απόλυτη τέχνη του έρωτα.
Οι θρησκείες από την άλλη, χρειάζεται αναγκαστικά να το ισχυρίζονται.
Γιατί αλλιώς χάνουν το παιχνίδι.
Αγ. Πέτρο,
Διαβάζω τους συλλογισμούς σου με ενδιαφέρον.
Σου ξανά-αναφέρω ότι δεν είμαι εδώ για να σε πείσω για κάτι.
Εσύ λέγεις τα δικά σου και εγώ τα δικά μου – δεν είναι αυτός διάλογος καν.
Στους «στημένους» όμως διαλόγους που παρέθεσα παραπάνω, αποφύγετε επιμελώς να αναφερθείτε – επιλέγοντας τον μονόλογο της αυτοδικαίωσης σας.
Μέσα από τα κατηχητικές και τα πανεπιστημιακές σας περιπλανήσεις έχω την εντύπωση ότι σας πότισαν ξινό ή και ανούσιο κρασί. Είναι φανερό ότι δεν έχετε εμπειρία Χριστού στην ζωή σας.
Τώρα περι θρησκειών να ξανασημειώσουμε ότι τίθεται το κριτήριο της αληθείας.
Η Αλήθεια είναι πρόσωπο και όχι έννοια… Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας.
Και μόνο που μέχρι σήμερα η εκκλησία του Χριστού στέκει περίλαμπρα και μέσο της εμείς οι αχρείοι βιώνουμε τα μυστήρια της είναι μοναδικό και περίλαμπρο θαύμα του Δημιουργού Της.
Με τις κλεψιές, τους διωγμούς, την κακοδιαχείριση, τα ψέματα, τους φόνους, τις αιρέσεις και όλα τα οποία διέπουν την εκκλησία από την σύσταση της, μέχρι σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχει ούτε στην μακρινή ανάμνηση μας αναφορά για Χριστό και εκκλησία.
Κεφαλή της εκκλησία μας όμως είναι ο αψευδής Υιός και Λόγος του Θεού που την κατευθύνει με το Πνεύμα το Άγιο.
Ο Χριστός μας είπε κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον Πατέρα του αν δεν έρθει πρώτα κοντά Του.
Επίσης μας είπε ότι κανένας δεν μπορεί να έρθει κοντά του αν δεν τον κατευθύνει το Πνεύμα το Άγιο.
«Χριστέ, το φως το αληθινόν,
το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον,
σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου Σου,
ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον.
Και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των εντολών Σου.
Πρεσβείαις της παναχράντου Σου μητρός και πάντων Σου των Αγίων.
Αμήν.»
Να θυμάσαι Πέτρο, υπάρχουν πολλά φώτα αλλά ένα αληθινό Φως ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλές φαινομενικές αλήθειες αλλά η μόνη Αλήθεια είναι ο Χριστός.
Υπάρχουν πολλοί φαινομενικοί δρόμοι αλλά η μόνη Οδός είναι ο Χριστός.
Και να θυμάσαι ότι αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας.
Είθε να σε φωτίζει και να σε αγιάζει το Άγιο Πνεύμα!
Η μεγαλύτερη ελευθερία που έχει δώσει ο Θεός σε εσένα είναι να αμφιβάλλεις για την ύπαρξή Του.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του σατανά είναι να σε πείσει ότι δεν υπάρχει.
Ο Χριστός είναι εμπειρία και όχι ΙΔΕΑ ή θρησκεία.
Θα ήταν πραγματικά βλάκας και ανόητος κάποιος αν πίστευε σε ιδέες και θρησκείες.
Οι καρποί της Ορθόδοξης πίστεως είναι:
-> Αγάπη,
-> χαρά,
-> μακροθυμία,
-> χρηστότης,
-> αγαθοσύνη,
-> Πίστης,
-> εγκράτεια,
-> ΕΙΡΗΝΗ,
-> ΠΡΑΟΤΗΤΑ.
Γεύσαστε και είδατε!
Αυτοί οι καρποί είναι που κάνουν τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο και ολοκληρωμένο.
Ψάξε βαθιά μέσα σου και αν σου λείπει κάποιος (από τους παραπάνω καρπούς) τότε κόπιασε στο πιο κοντινό σου Ορθόδοξο εξομολογητήριο να αναπαυθείς.
Δεν έχω λογικά επιχειρήματα να αποδείξω κάτι.
Η σχέση του καθενός από εμάς με τον Θεό είναι η ίδια ένα μυστήριο. Όταν όμως αυτή γίνει πραγματικότητα, τσιε με τον νυχοκόπτη να σε κόφκουν δεν της αρνιέσαι. Τα εκατομμύρια των μαρτύρων απόδειξη του αντικειμένου.
Οι Άγιοι και τα θαύματα της πίστεως μας ζωντανή απόδειξη της αγάπης του Θεού.
Καλό παράδεισο!
Kύπριε Έλληνα το «ο Χριστός είναι η μόνη αλήθεια» είναι επιχείρημα; Καταλαβαίνεις ότι αυτά που γράφεις είναι σαν να λες «έτσι είναι γιατί θέλνω να είναι έτσι» ;
Δεν λέω εγώ Αγ. Leviathan (όνομα που βρίκες και εσύ αδελφέ μου… http://en.wikipedia.org/wiki/Leviathan)
Ο Χριστός το είπε…
Ποια είναι αυτή η οδός; Ποια είναι η αλήθεια; Ποια είναι αυτή η ζωή; Ο Χριστός έδωσε την απάντηση, » Eγώ είμαι η Οδός και η Aλήθεια και η Zωή. Kανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από μένα. » (Κατά Ιωάννην 14:6).
Ο Χριστός είπε, » Eγώ είμαι ο Άρτος της Zωής. Όποιος έρθει σε μένα, ποτέ δε θα πεινάσει, και όποιος πιστεύει σε μένα, δε θα διψάσει ποτέ. » (Κατά Ιωάννην 6:35).
Ο Χριστός κήρυσσε : » Eγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δε θα περπατήσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής » (Κατά Ιωάννην 8:12).
Ο Χριστός κήρυσσε, «Eγώ είμαι η Θύρα. Aν κανείς μπει μέσω Εμού, θα σωθεί. Kαι θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρει τροφή. » (Κατά Ιωάννην 10:9).
Ο Χριστός είπε, «Eγώ είμαι ο Ποιμήν ο καλός. O καλός ποιμήν τη ζωή του θυσιάζει για χάρη των προβάτων…. Eγώ όμως είμαι ο Ποιμήν ο καλός και γνωρίζω τα πρόβατα που ανήκουν σε μένα, κι αυτά που ανήκουν σε μένα με αναγνωρίζουν. » (Κατά Ιωάννην 10:11, 14).
Ο Χριστός είπε, » Eγώ είμαι η Aνάσταση και η Zωή. Όποιος πιστεύει σε εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει. Kαι όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, αυτός, δε θα πεθάνει ποτέ. » (Κατά Ιωάννην 11:25-26).
Και να θυμάσαι ότι αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιοτέρα, τη φρικτοτέρα και την απεχθεστέρα ύπαρξη της ανθρωπίνης ιστορίας.
Είθε να σε φωτίζει και να σε αγιάζει το Άγιο Πνεύμα!
ΑΚΟΥΣΑ ΣΤΟ Ρ/Φ ΤΗΣ »Π.Ε.» ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Ή ΣΥΝΑΝ-ΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΩΡΑ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΟΛΟΙ? 1969 ΩΣ Αης ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘεσ/κης ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙ-
ΝΙΚΗΣ ΘΕΣ/ΚΗΣ ΜΑΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΜΥΟΥΜΑΙ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ Ν.ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΗΓΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΗΣ ΕΔΡΑΙΩΣΗΣ ΤΗΣ
ΑΠΟ ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΦΕΛΕΣΤΑΤΑ ΣΥΖΗΤΩ ΜΕ ΕΠΑΊ΄ΟΝΤΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟ ΟΛΟ ΘΕΜΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΜΑΙ ΩΣ ΑΝΟΗΤΟΣ(ΕΠΙΕΙΚΩΣ ΒΕΒΑΙΩΣ) ΠΑΡΟΛΟΝ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΕΛΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ ΤΗΣ Ν Τ. ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΩΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ