Η Ταπείνωση και το Μεγαλείο (πραγματικό περιστατικό) Μάρτιος 29, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Ενέργεια / Περιβάλλον , add a comment
Κάποτε μια ομάδα στρατιωτών, κατά τη διάρκεια της άσκησής τους είχαν επιφορτιστεί με την εργασία να σηκώσουν ένα βαρύ και μεγάλο τμήμα ενός κορμού δέντρου. Ο λοχαγός της ομάδας τους έδωσε εντολή να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια, για να μπορέσουν να σηκώσουν τον τεράστιο κορμό δέντρου.
Εκείνη τη στιγμή, περνούσε από εκείνο το σημείο ένας έφιππος άντρας. Πλησίασε την ομάδα στρατιωτών και βλέποντας πόσο σκληρά αγωνίζονται οι στρατιώτες να σηκώσουν το μεγάλο κορμό, είπε:
– Λοχαγέ, δε νομίζεις πως οι στρατιώτες σου, με τη δύναμη ενός ακόμη άντρα, τη δική σου, θα μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το κομμάτι ξύλο πιο εύκολα;
– Δεν είναι η δουλειά μου αυτή, κύριε. Είμαι λοχαγός κι όχι ένας απλός στρατιώτης.
Τότε, ο άντρας που τους πλησίασε, κατέβηκε από το άλογό του, πήγε κοντά τους, έσκυψε και μαζί με τους στρατιώτες σήκωσε τον κορμό του δέντρου. Έτσι, με τη βοήθειά του, οι στρατιώτες κατάφεραν να διεκπεραιώσουν την εργασία που τους είχε αναθέσει ο λοχαγός τους.
Φεύγοντας, αυτός ο άντρας είπε στον λοχαγό:
– Λοχαγέ, την επόμενη φορά που η ομάδα στρατιωτών σου χρειαστεί βοήθεια, φώναξε τον διοικητή!
Αυτός ο άνθρωπος που μίλησε στο λοχαγό ήταν ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον και τότε διοικητής του Γενικού Επιτελείου Στρατού.
Έτσι κι εσύ λοιπόν.
Αν καμιά φορά αναρρωτηθείς:
– Γιατί η θάλασσα είναι η βασίλισσα των υδάτων;
Να θυμάσαι το λόγο:
Επειδή στέκεται πιο χαμηλά από τα ρυάκια, τους ποταμούς και τις λίμνες.
Δημήτρης Καραβασίλης (FB)
Εικόνα: Getty Images / The Netherlands Institute for Sound and Vision
Φήμες: Αθώα Άποψη ή Κλοπή Αξιοπρέπειας; Μάρτιος 11, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Κοινωνία , add a comment
Μια φορά κάποιος γέρος διέσπειρε φήμες ότι ο νεαρός γείτονας του ήταν κλέφτης, με αποτέλεσμα να έρθει η αστυνομία και να τον συλλάβει. Όμως μιας και δεν υπήρχαν πειστήρια, τον αθώωσαν. Τότε εκείνος έκανε μήνυση στον γέρο, επειδή τον κατηγόρησε άδικα.
Στο δικαστήριο ο γέρος είπε στον δικαστή ότι αυτά που διέδιδε ήταν απλές γνώμες και ότι οι γνώμες δεν βλάπτουν κανέναν.
Ο δικαστής τότε του είπε:
– Προτού βγάλω την απόφαση μου πρέπει να κάνεις αυτό που θα σου πω. Θα γράψεις σε μια σελίδα όλα όσα έχεις πει για κείνον. Ύστερα θα σκίσεις την σελίδα σε πολύ μικρά κομμάτια και καθώς θα γυρίζεις στο σπίτι σου θα τα πετάξεις έξω απο το παράθυρο του αυτοκινήτου σου. Αύριο να επιστρέψεις εδώ για να ακούσεις την απόφαση μου!
Την άλλη μέρα του λέει ο δικαστής:
– Προτού πω την απόφαση μου θέλω από σένα να πας και να μαζέψεις όλα τα χαρτάκια που πέταξες από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου.
– Αυτό δεν γίνεται!, είπε ο γέρος, επειδή τα πήρε ο αέρας και δε ξέρω που τα έχει σκορπίσει.
– Βλέπεις λοιπόν, του λέει ο δικαστής, με τον ίδιο τρόπο, οι γνώμες, οι φήμες, τα σχόλια μπορούν να καταστρέψουν κάποιον άνθρωπο τόσο που να μην μπορεί να διορθωθεί πια. Αν δεν μπορείς να μιλήσεις για κάποιον καλύτερα να σιωπάς. Καλύτερα να είμαστε αφεντικά της γλώσσας μας για να μη γίνουμε δούλοι των λέξεων μας. Οι χειρότεροι κλέφτες είναι τα κουτσομπολιά, επειδή κλέβουν την αξιοπρέπεια των άλλων και μετά αυτή δύσκολα επανορθώνεται. Άμα γλιστρήσεις, εύκολα ανακτάς την ισορροπία σου, αν γλιστρήσει η γλώσσα δύσκολα ανακτάς τα λόγια σου.
Αυτά είπε ο δικαστής, αυτά προσυπογράφω κι εγώ!
Δημήτρης Καραβασίλης
Το Χρυσό Κομμάτι του Εαυτού μας Μάρτιος 8, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά , add a comment
Στην Ιαπωνία αν κάτι σπάσει δεν το πετούν, αλλά το κολλάνε με ένα είδος χρυσής κόλλας, για να σου πουν ότι τα τραύματα, οι ουλές, οι πληγές είναι χρυσό κομμάτι του εαυτού σου. Γι’ αυτό θυμήσου την επόμενη φορά που θα «γίνεις κομμάτια», να μη τα παρατήσεις!
Δημήτρης Καραβασίλης
Περισσότερες πληροφορίες: Kintsugi, η τεχνική της χρυσής ένωσης
Μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά τῶν μικρῶν πραγμάτων Δεκέμβριος 2, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε «έχω αιτία να είμαι χαρούμενος». Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Στις Αρχές του Φθινοπώρου Σεπτέμβριος 19, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Φύση / Ζώα , 1 comment so far
Στις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.
Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.
Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κλειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης.
Μην κοιτας το Παιχνίδι… Παίξε! Σεπτέμβριος 5, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά , add a comment
Χρόνια τώρα μας ετοιμάζουν το μέλλον μας. Και εμείς χαμένοι τηλεθεατές του καναπέ, απολαμβάνουμε την ήττα μας. Μας έχουν κατακλύσει τα πρέπει μα, άκου ένα ακόμα. Πρέπει να πάρεις το μέλλον στα χέρια σου.Όχι μόνος σου, όλοι μαζί. Να μπούμε στο παιχνίδι. Δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς του παιχνιδιού. Δεν πρέπει όμως να είσαι πιόνι. Και ο βασιλιάς και το πιόνι στο τέλος στο ίδιο κουτί μπαίνουν. Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να ορίζεις τις κινήσεις, να είσαι ο παίκτης. Να πιστεύεις στο μέλλον για να πιστέψει αυτό σε σένα και να σε πλησιάσει. Και είναι απλό: Μίλα, Αγάπα, Αντιστάσου. Όχι μόνος σου, όλοι μαζί.
Κώστας Ζουρδός
Πηγή: Ελευθερία
Η Επιλογή της Ευτυχίας… Αύγουστος 4, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Κοινωνία , 2Σχόλια
Ήταν κάποτε μια γριούλα που αφού γέρασε αρκετά αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν για την ίδια, να μπει σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων. Έτσι ετοίμασε μια μικρή βαλίτσα και με ένα ταξί πήγε. Η νοσοκόμα που γνώριζε για την άφιξη της, την πλησίασε και της είπε:
-Ελάτε παρακαλώ να σας δείξω το δωμάτιο σας πριν το ετοιμάσουμε.
-Μα δεν χρειάζεται να το δω. Ετοιμάστε το, απάντησε η γριούλα.
-Μα έχετε επιλογή ανάμεσα σε 3 είδη αν θέλετε να τα δείτε και να διαλέξετε πιο από όλα σας αρέσει πιο πολύ.
-Δεν χρειάζεται καλή μου, επανάλαβε η γριούλα. Δεν χρειάζεται να το δω, μου αρέσει ήδη.
-Μα πως; Ξαναρώτησε η νοσοκόμα. Αφού δεν το είδατε.
-Δεν χρειάζεται να το δω. Έχω ήδη αποφασίσει ότι μου αρέσει, απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο γλυκό αλλά γερασμένο προσωπάκι της.
Τότε η νοσοκόμα της έδειξε το ένα απ τα 3 δωμάτια και την συνόδεψε μέχρι εκεί. Η γριούλα την ευχαρίστησε και η νοσοκόμα την ρώτησε ξανά με κάποιο δισταγμό.
-Είστε σίγουρα εντάξει; Τώρα που το είδατε συνεχίζετε να πιστεύετε ότι αυτό σας αρέσει; Χωρίς να δείτε και τις άλλες δύο επιλογές;
-Μα φυσικά. Πολλά πράγματα στη ζωή κορίτσι μου, της απάντησε η γριούλα, δεν θέλουν πολύ σκέψη. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης. Αποφάσισα ότι θα το αγαπώ χωρίς να μπω στην διαδικασία να διαλέξω ανάμεσα σε άλλα. Σάμπως μια γυναίκα άμα γεννήσει το παιδί της, όσο άσχημο και αν είναι δεν θα το αγαπάει? Άσε που δεν θα το δει ποτέ άσχημο. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης.
Ας μην γελιόμαστε: τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα είναι στο χέρι μας. Μα κυρίως, όλα είναι θέμα νου. Ο νους που αποφασίζει -και πρέπει να αποφασίζει- να ευτυχήσει, αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο του παράπονου και της εγκατάλειψης.
Μην εγκαταλείπετε την ελπίδα, την προσπάθεια, την αισιοδοξία και την απλότητα. Διότι τελικά, αυτή η παραγκωνισμένη απλότητα, στην σκέψη και στις επιλογές, είναι η χαμένη δίδυμη αδελφή της ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
Πηγή: agiameteora.net | Εικονογραφίες
Αυτό είναι Ευτυχία Μάιος 23, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά , add a comment
Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ΕΥΤΥΧΙΑ. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε.
Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σ’ εκείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο… κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα.
Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε.
Άλλη δικαιολογία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε…. και τι ψεύτρα Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντας μετά να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.
Μου έχει απαριθμήσει μία-μία τις στιγμές με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω.
» Βλέπεις; », μου λέει η κουτοπόνηρη, » Αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ’ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ’ ένοιαζε; Άρα ήρθα! »
Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων, είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της ή και να μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα στις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δε φταίει αυτή.
Είδα κι έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της… αυτό είναι ευτυχία! Άπιαστη σου λέω!
«Αντεύχομαι» από το βιβλίο της Κικής Δημουλά «Εκτός σχεδίου»
Αναδημοσίευση από: Αντικλείδι
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Ευτυχισμένη δεν είναι εκείνη που περνάει πάντα καλά… Απρίλιος 3, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Κοινωνία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Καθώς έβλεπαν κάποιο πρόγραμμα στην τηλεόραση η κόρη ρώτησε τη μητέρα της:
«Μαμά λες η ζωή να μου επιτρέψει κάποια στιγμή να χαμογελάσω ξανά;
Εκείνη την αγκάλιασε τρυφερά και της είπε:
«Να σου πω, ευτυχισμένος δεν είναι εκείνος που περνάει πάντα καλά, αλλά εκείνος που περνάει καλά στα πάντα»
Δημήτρης Καραβασίλης (FB)
Εικόνα: Γεώργιος Κόρδης
Παραμύθι γιά τήν ὑπερνίκηση τοῦ φόβου Μάρτιος 29, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Εκείνο το βράδυ έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας με απόγνωση για ένα ψυχικό βάρος που δεν μπορούσε να σηκώσει. Αν και παιδί ακόμα, έβαλε με ακρίβεια σε λόγια τον αβάσταχτο πόνο της και τον φόβο της πως τελικά δεν θα τα καταφέρει… Ένιωσα πως χρειαζόταν πιο πολύ την πρόθυμη αγκαλιά μου και λιγότερο τα παρηγορητικά λόγια μου.
«Πιο παραμύθι θα μου πεις απόψε;» με ρώτησε με ανυπομονησία καθώς ξάπλωνε στο κρεβάτι της, κρατώντας την αγαπημένη της κούκλα στα χέρια της.
Δεν είχα κανένα παραμύθι μαζί μου να της διαβάσω. Ούτε μου ερχόταν κάποιο εκείνη την ώρα στο μυαλό.
Την είχε όμως πολύ ανάγκη εκείνη την στιγμή την παραμυθία κι έπρεπε κάτι να εφεύρω…
Οσμίστηκα τον αέρα στο παιδικό δωμάτιο, όπως τα άγρια ζώα, σε κρίσιμες στιγμές παραφύλαξης, εντείνουν τις αισθήσεις τους προσπαθώντας να ζυγίσουν την ετοιμότητά τους για κυνήγι, και ταυτόχρονα για να συγκεντρώσουν δυνάμεις.
Παρόλα αυτά, δεν είχα σκεφτεί ακόμα τίποτα. Άνοιξα όμως το στόμα μου και άρχισα να μιλάω:
«Εκείνο το βράδυ το κοριτσάκι είχε μια αποστολή να φέρει σε πέρας. Έπρεπε να διασχίσει το άγνωστο μεγάλο δάσος ως την άλλη του άκρη. Φοβόταν όμως πολύ.
Γονάτισε τότε μπρος σε ένα μεγάλο δέντρο και προσευχήθηκε κάμποση ώρα… Ζήτησε πληροφορία, δύναμη, ό,τι χρειαζόταν για να ξεκινήσει το ταξίδι της.
Εκείνη την ώρα ένα φιλικό αρκουδάκι την πλησίασε και της ψιθύρισε με αγάπη και τρυφερότητα κάτι στο αυτί της…
Σε λίγο το κοριτσάκι σηκώθηκε απότομα! Με λάμψη αισιοδοξίας στα μάτια, με απρόσμενο θάρρος και σιγουριά, και απίστευτη αποφασιστικότητα άρχισε να περπατά με γρήγορο και χαρούμενο διασκελισμό προς το κέντρο του δάσους!…
«Μπαμπά, τι της είπε το αρκουδάκι στο αυτί;», με ρώτησε η κόρη μου με ανυπομονησία.
«Δεν ξέρω. Ήταν μάλλον μυστικό!…», της απάντησα με ύφος συνωμοτικό.
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν πρώτα δεν μου πεις!», μου αντέτεινε με αγωνία.
«Κοίταξε, ήμουν κι εγώ τότε μες το παραμύθι και κρυφοκοιτούσα πίσω απ’ τον κορμό ενός δέντρου, για να δω τι θα γίνει. Την στιγμή που είδα το κοριτσάκι να ξεκινάει με ορμή προς το δάσος, της πλησίασα και την ρώτησα: Τι σου είπε κοριτσάκι το αρκουδάκι;
Μου απάντησε: «Α! αυτό δεν μπορείς να το μάθεις! Αυτό είναι το προσωπικό μου μυστικό. Εσύ τι θα κάνεις για να μάθεις το δικό σου μυστικό Γρηγόρη;!…».
«Μα πως ήξερε τ’ όνομά μου!», σκέφτηκα με έκπληξη. Αν και στην αρχή απογοητεύτηκα που δεν μου είπε το δικό της, παρηγορήθηκα με την σκέψη πως, απ’ ό,τι φαίνεται, έχω ένα δικό μου μυστικό να ανακαλύψω…».
Και γυρνώντας προς την κόρη μου: «Ο καθένας μας έχει έναν μεγάλο φόβο, ένα σκοτεινό δάσος να περπατήσει, κι ένα προσωπικό μυστικό να ανακαλύψει… Όλα αυτά, που για σένα τώρα μοιάζουν μυστήρια, θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα σαι πιο πρόθυμη και πιο έτοιμη να κάνεις δικά σου…!».
Κοιμήθηκε με ένα «πονηρό» χαμόγελο στο πρόσωπό της, και ξύπνησε με απορίες…
Κι εγώ, εκείνο το βράδυ, πήγα για ύπνο με νέα ερωτήματα που περίμεναν απαντήσεις, που –ευτυχώς!- δεν τις είχα…
Εὐχαριστίες στήν Ἰωάννα Ι.