Πως νά βρείτε σύντροφο (αγιορείτικη μέθοδος)
Ἐνδιαφέρον ἄρθρο μέ τίτλο «Γιατί όλο και περισσότερες νέες και νέοι δεν παντρεύονται;» ἀπό τό ἀξιόλογο ἰστολόγιο Λημέρι.
Ὅσοι καί ὅσες ἐπιθυμεῖτε νά παντρευτεῖτε, μήν χάσετε στό τέλος τίς …δοκιμασμένες ὁδηγίες ἀνεύρεσης συντρόφου ἀπό ἀγιορείτη μοναχό!
—–
Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, είναι μια φίλη μου …παραπονιάρα, που την αγαπούμε πολύ, τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και εγώ και δε θέλουμε να της χαλάμε κανένα χατίρι!
Έτσι σήμερα, μετά τη θαυμάσια εμπειρία της συμμετοχής μας σε έναν ακόμη Επιτάφιο- τη μοναδική αυτή Ορθόδοξη ακολουθία- όπου οι πιστοί συνοδεύουν τον Θεό της Αγάπης στο μνήμα, όπου κείται προσωρινά <<νεκρός>> ,για να μας σώσει εκ της αμαρτίας και με την προσμονή της Αναστάσεως Του, που ολοκληρώνει το μοναδικό συναίσθημα της χαρμολύπης, που βιώνουν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, όχι ως ειδικός, αλλά ανησυχώντας για την υποβάθμιση- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- του ιερού θεσμού του γάμου.
Γι αυτό, αν παρατηρήσετε τη ζυγαριά της αξιολόγησης του κειμένου μου, να γέρνει προς την πλευρά της ανακρίβειας και της απεραντολογίας, παρακαλώ να με συγχωρήσετε και να προσθέσετε στην άλλη πλευρά την καλή μου προαίρεση, μήπως και ισορροπήσει.
Μετά από τον υπερβολικά μεγάλο πρόλογο, που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο φόβο μου, μη σκανδαλίσω ψυχές που θα το διαβάσουν, μπαίνω στην ουσία!
Αν θελήσουμε, να επισημάνουμε τους λόγους, που μένουν πολλοί νέοι και νέες ανύπαντροι(ες) σήμερα, πρέπει πιστεύω να το ψάξουμε πολύπλευρα και να εξετάσουμε τα παρακάτω ενδεχόμενα:
1.Μπορεί να έχει ως βάση τις άσχημες εμπειρίες από ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον, που οφείλεται σε λόγους, που περιέγραψα στο κείμενο που προηγήθηκε, για τους παντρεμένους αδελφούς μας.
2.Πιθανόν αντίθετα να οφείλεται σε μια <<υποδειγματική>> οικογένεια, με γονείς <<άψογους>>, που δε μαλώνουν ποτέ μπροστά στα παιδιά τους και τους δίνουν μια εικόνα υποκριτική και ψεύτικη, ανθρώπων <<άμεμπτων>> και <<αψεγάδιαστων>>, οδηγώντας τους όταν μεγαλώσουν, να ψάχνουν αντίστοιχους συζύγους υποδείγματα, πράγμα φυσικά που είναι παντελώς αδύνατο!
Γιατί δεν υπάρχουν άψογοι άνθρωποι. Είναι υποκριτές, όσοι υποδύονται τους τέλειους. Ούτε η διαρκής ενασχόληση με τον Θεό, ακόμη κι αν συνοδεύεται από συνεχή εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, ακόμη και πράξεις φιλανθρωπίας, εξασφαλίζει -από μόνη της- στον άνθρωπο τελειότητα εν ζωή.
Αυτό που <<διαφοροποιεί>> τον άνθρωπο του Θεού από τους υπολοίπους, είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με την απόλυτη γνώση της ασημαντότητας τους και ως εκ τούτου, με διαρκή προσπάθεια ελέγχου του κακού τους εαυτού και άμεσης αίτησης ειλικρινούς συγγνώμης, από όποιον αδίκησαν και μεταμέλειας προς τον Θεό, μέσω του Ιερού Μυστηρίου( δεν είναι τυχαία η λέξη) της Εξομολογήσεως. Αν συνοδεύονται δε αυτά και με διάθεση ανιδιοτελούς θυσίας προς τον συνάνθρωπο και αγάπης, ακόμη και προς τον εχθρό, τότε υπάρχει σοβαρή ελπίδα, ο Πανάγαθος Κύριος μας να τον ελεήσει για τα υπόλοιπα αμαρτήματα του, επιβραβεύοντας την καλή του πρόθεση.
3. Πιθανότατα να επηρεάζει η κατεστημένη νοοτροπία, πως είναι προτιμότερο ο νέος, να κάνει τις …αλητείες του ελεύθερος, παρά όταν παντρευτεί, άρα χρειάζεται το χρόνο του για να …ωριμάσει. Λες και είναι δεδομένο, πως πρέπει ο άνθρωπος, να τα δοκιμάσει …όλα στη ζωή του! Και φυσικά πολλές φορές, αντί να ωριμάσει, μπορεί τελικά να …σαπίσει με τέτοιες θεωρίες και κυρίως συμπεριφορές!
4. Άλλη αιτία είναι, <<πως πρέπει οι άνθρωποι, όταν παντρεύονται, να είναι αποκατεστημένοι>>, με δουλειές καλές και σπίτια έτοιμα! Πω πω πλάνη! Σε μια εποχή, που οι λογαριασμοί των κινητών κοστίζουν όσο ένα ενοίκιο και υπάρχουν δάνεια, ακόμη και για διακοπές, ποιος νέος έχει σπίτι έτοιμο; Εκτός αν έχει ο πατέρας του. Αν δεν έχει δε, υπάρχει περίπτωση -με τους σημερινούς μισθούς- να το φτιάξει πριν τα 40; (Δεν εννοώ πριν τα 40 του χρόνια, εννοώ τα 40 χρόνια από σήμερα και με μια πιο ελεύθερη μετάφραση καλά …σαράντα!).
5. Η αίσθηση του νεανικού σφρίγους συνδυασμένη με την απολύτως δικαιολογημένη αδυναμία κατανόησης της φθαρτότητας του ανθρωπίνου σώματος από τους νέους, είναι ένας άλλος πιθανός λόγος.
6. Η έλλειψη γνώσεων βασικών αρχών επικοινωνίας ένας άλλος λόγος.
7. Η σύγχρονη προσπάθεια των γυναικών να αποδείξουν, πως είναι όμοιες προς τους άνδρες και μπορούν να πετύχουν παντού τα ίδια μ’ αυτούς, είναι μια παγίδα της παγκοσμιοποίησης (άλλη φορά το γιατί, είναι ολόκληρη συζήτηση), στην οποία δυστυχώς έπεσαν οι γυναίκες μέσα και οδήγησαν και τους περισσότερους άνδρες, σε πλήρη αδυναμία να επικοινωνήσουν μαζί τους (δεν αθωώνω καθόλου τους άνδρες για την δική τους αδυναμία, στον άκρατο εγωισμό τους οφείλεται, δεν αλλάζει πάντως την πραγματικότητα). Έτσι υπάρχει το τραγικό φαινόμενο, ο άντρας να φοβάται να συνυπάρξει και να παντρευτεί με μια γυναίκα νέα, όμορφη, καλλιεργημένη, οικονομικά ανεξάρτητη και επαγγελματικά επιτυχημένη, γιατί δε θα …κρέμεται από πάνω του και δε θα εξαρτάται απ’ αυτόν, άρα θα γίνει <<ρόμπα>> στον περίγυρο. Έναν ανδρικό περίγυρο δε, που βιώνει τα ίδια συναισθήματα, για τους ίδιους λόγους και το κρύβει, όπως η γάτα το ..παλτό της! Η δε γυναίκα να χαίρεται από τη μια, που παίζει τους <<δυνατούς>> άντρες στα δάχτυλα, τους έχει του χεριού της και αποδεικνύει διαρκώς τη δύναμη της και από την άλλη να στενοχωριέται, γιατί χάνει τη ζωή της, που δεν βρίσκει ταίρι αντάξιο της (η παγίδα που λέγαμε).
8. Το κυριότερο όμως απ’ όλα όσα θεωρώ ως αιτίες, που κάποιοι νέοι μένουν ανύπαντροι, το άφησα για το τέλος. Πιστεύω, πως οι άνθρωποι βάζουν στη ζωή τους προτεραιότητες, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις αλληλένδετες εμπειρίες τους (δες αιτίες 1 και 2). Δυο αλληλοσυγκρουόμενες βασικές επιλογές υπάρχουν- κατά τη γνώμη μου- για τους ενήλικες. Μία είναι η όμορφη οικογενειακή ζωή, με τις απολαύσεις και τις στενοχώριες της και δεύτερη η <<καριέρα>>, που στα μάτια ενός νέου ανθρώπου δεν είναι εντελώς ξεκαθαρισμένο, τι ακριβώς σημαίνει και τι θυσίες συνεπάγεται.
Όταν λοιπόν ο …πρώην νέος (χαριτολογώντας το λέω, όχι ειρωνικά), που επέτυχε να αποκτήσει ..πτυχία, πλούτη ή (και) αξιώματα, αντιληφθεί κάποια στιγμή, πως έκανε λάθος επιλογή, είναι συνήθως σε μια ηλικία, όπου οι μέχρι τότε εμπειρίες του τον έχουν οδηγήσει, αφενός μεν σε καχυποψία αφετέρου δε σε διστακτικότητα απέναντι στους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, πώς να παραδεχτεί ένας <<επιτυχημένος>>, στους ανθρώπους που τον θαυμάζουν για ό,τι <<πέτυχε>>, πως είναι δυστυχής, για την λάθος επιλογή που έκανε νεότερος, διαλέγοντας πρώτα την καριέρα και μετά …<<έχουμε όλα τα χρόνια μπροστά μας>>;
Τέλος να επισημάνω, πως υπάρχει η περίπτωση, ειδικά στους αγωνιζόμενους Ορθόδοξους νέους κι επειδή όλα εκ Θεού επιτρέπονται προς <<οικοδομήν και ωφέλειαν>>,να μην ισχύει τίποτε από τα παραπάνω και απλώς ο Πανάγαθος να θέλει, να δοκιμάσει τους νέους σε έναν τιτάνιο αγώνα κοσμικής ερημίας, που μόνο όσοι τον βιώνουν τον αντιλαμβάνονται, άρα ούτε και ο γράφων.
Επειδή όμως υπάρχει η τάση στον κάθε άνθρωπο, να παίρνει την εκδοχή που τον βολεύει, για να νιώσει καλύτερα, θα σας πρότεινα να μην το διαπράξετε, αλλά να πάρετε εκείνη την εκδοχή, που αντιπροσωπεύει τη δική σας περίπτωση καλύτερα και όχι την τελευταία βολική! Γιατί αν ισχύει πραγματικά η τελευταία, δε θα το μάθετε ποτέ εν ζωή. Θα το μάθουν οι επόμενες γενιές, όταν θα προσκυνούν το άγιο σκήνωμά σας!
Επίσης ποτέ δεν είναι αργά για έναν Χριστιανό, να παραδεχτεί ότι έπραξε ένα λάθος, γιατί έτσι ελκύει τη Χάρη του Θεού.
Κι επειδή είπα ήδη πάρα πολλά και σας ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα, θα κλείσω με μια διδακτική ιστορία.
Πριν κάμποσα χρόνια, είχα επισκεφτεί το Άγιον Όρος με δυο ξαδέλφια της γυναίκας μου. Στη μονή Ιβήρων, πριν πέσουμε για ύπνο, ζητήσαμε από έναν προορατικό μοναχό,, να μας πει μια ευχή. Μόλις μας αντίκρυσε, απευθύνεται σε μένα και με ρωτάει πόσα παιδιά έχω! Στον ένα ξάδελφο τι δουλειά κάνει. Και τέλος ρωτάει τον άλλο ξάδελφο, αν είναι παντρεμένος. Όταν αυτός του απάντησε πως δεν είναι, τότε ο μοναχός τον επιτίμησε λέγοντας:
– Στην ηλικία σου θα έπρεπε, ή να είσαι μοναχός η παντρεμένος. Αλλά φαίνεται πως δεν προσεύχεσαι αρκετά τα βράδια!
– Πως δεν προσεύχομαι (του λέει λίγο αμήχανα και ίσως και κάπως ενοχλημένος ο ξάδελφος)!
– Αποκλείεται να προσεύχεσαι! Τι, πέφτεις δηλαδή στα γόνατα, κλαις με λυγμούς και παρακαλάς την Παναγιά λέγοντας: Παναγιά μου σε παρακαλώ, εγώ δεν είμαι άξιος, μόνος μου να βρω γυναίκα, εσύ που γνωρίζεις τις καρδιές όλων των ανθρώπων, στείλε στο δρόμο μου μία, γιατί θέλω να παντρευτώ; Αν το έκανες αυτό αδελφέ, αποκλείεται να μη στο έδινε, αυτό που ζητούσες!
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε, πως σας γράφει όλα τα παραπάνω ένας άνθρωπος, που στα 24 του χρόνια (και σε μια περίοδο της ζωής του που νόμιζε, πως <<όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει>> και απολάμβανε την ικανοποίηση της αμηχανίας των περισσοτέρων ανθρώπων, τη στιγμή που τον άκουγαν να εφευρίσκει …ευρηματικές βλασφημίες), αναγνωρίζοντας πως είναι πολύ κακός άνθρωπος, ενώ έκανε μπάνιο, έκλαψε με λυγμούς και παρακαλούσε τον Θεό (ναι, αυτόν που βλαστημούσε), να του βρει γυναίκα να παντρευτεί, γιατί με τα χάλια που είχε , αν μεγάλωνε και λίγο ακόμη, θα έμενε μόνος, ενώ αυτός ήθελε παιδιά και οικογένεια!
Και ω του θαύματος, την επόμενη εβδομάδα εμφανίστηκε η γυναίκα του εντελώς <<τυχαία>> (αν σας πω πως!) στη ζωή του και την άλλαξε!
Γι αυτό εφαρμόστε αυτό που προτρέπει ο μοναχός στον …ξάδελφο και δε θα χάσετε!
Και μη φοβάστε να παραδεχτείτε τα λάθη, που τυχόν κάνετε. Είσαι ελεύθερος, αν νιώθεις ασήμαντος και γεμάτος κόμπλεξ, αν πρέπει να αποδεικνύεις διαρκώς, πόσο ικανός είσαι! Άλλωστε <<ο μεγαλύτερος μπούφος είναι, όποιος κάνει τον αετό κι ο μεγαλύτερος αετός, αυτός που κάνει το μπούφο>>.
Επειδή δε και ως νυν εκπαιδευτής ενηλίκων και λόγω συγκεκριμένων σπουδών στην Οργάνωση και Διοίκηση των Επιχειρήσεων και το Μάρκετινγκ, πρέπει να ξεκινώ με την εκφώνηση στόχων και να κλείνω με την αποτίμηση της επίτευξης τους, ελπίζω η πολύ καλή μου φίλη, που μου ζήτησε το παρόν κείμενο, να έμεινε ικανοποιημένη, που ανταποκρίθηκα άμεσα!
Καλή Ανάσταση! Και Χριστός Ανέστη, για όσους το διαβάσουν μετά το Πάσχα!
Ξημερώματα Μεγάλου Σαββάτου 26 Απριλίου 2008
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Ο καρπός του έρωτα δεν είναι μόνο τα παιδιά και είναι λάθος να λέμε ότι ο σκοπός του γάμου είναι η τεκνογονία. Το ζευγάρι συνέρχεται σε μια ενότητα προσωπική, για να γεννήσει τη ζωή οχι μόνο τη βιολογική αλλά κυρίως την πνευματική.
Το ζήτημα στο γάμο δεν είναι να περάσουμε ευτυχισμένα, αλλά να κινητοποιηθεί η ύπαρξή μας κι έτσι να ωφεληθεί η ψυχή μας.
Παιδί που δεν έμαθε να στρώνει το κρεβάτι του, να βγαίνει να ψωνίζει και να κατεβάζει τα σκουπίδια του σπιτιού του, δεν θα μπορέσει να κάνει σωστό γάμο, όσο της Εκκλησίας κι αν είναι.
Να αποφασίζουμε και να μη φοβόμαστε την αποτυχία για δύο λόγους: α) γιατί η αποτυχία θα μας διδάξει και β) γιατί πάνω από την αποτυχία ειναι η αγάπη του Θεού.
Εφόσον πρώτα ισορροπήσουμε με τον Θεό, έχουμε τα εφόδια να ισορροπήσουμε και με τον γάμο. Οχι το αντίθετο.
Ο γάμος είναι πορεία πόνου και αγάπης.
Τις πιο ευλογημένες εμπειρίες τις έχει ο άνθρωπος μετά από επώδυνες καταστάσεις και διαδικασίες.
Η αληθινή σχέση δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί θέλει τόλμη, εντιμοτητα, πόνο και αυτογνωσία.
Π. Βαρνάβας
Εμείς επιλέγουμε τη ζωή μας.
Οταν «τα βρούμε» με τον Θεό, τότε μπορούμε να «τα βρούμε» με τον κάθε άνθρωπο.
Ο άνθρωπος μόνο στη μοναξιά καρπίζει. Αντιλαμβάνεται και επικοινωνεί με τους άλλους. Η περιοχή της αυτογνωσίας μας είναι η μοναξιά μας. Ο άνθρωπος που φοβάται τη μοναξιά του, φοβάται τον εαυτό του. Μοναξιά= φωλιά της σχέσης, οχι απομόνωση και ερημία.
Δεν μπορείς να δώσεις, εάν δεν βρεις τον εαυτό σου.
Το πως διαχειριζόμαστε ένα γεγονός αποκαλύπτει την κατάσταση της ψυχής μας.
Οταν την θλίψη μας την καταθέτουμε στο Θεό, Αυτός τη μεταποιεί σε χαρά.
Ολοι οι άνθρωποι είμαστε ατελείς. Οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, κυρίως όταν πρόκειται να επιλέξουμε σύντροφο.
Ο έρωτας δεν είναι δυο άνθρωποι που κοιτούν ο ένας τον άλλον. Ο έρωτας είναι δυο άνθρωποι που κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου και κοιτούν τον Θεό.
Υπάρχει ευτυχία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους όταν και οι δύο έχουν ζήσει πριν την έρημό τους και έχουν γίνει ολοκληρωμένοι από μόνοι τους. Και έτσι μόνο μπορούν να αγαπηθούν.
Η έγγαμη ζωή είναι ευλογία, γιατί είναι κόπος, ευθύνη, περιορισμός και άσκηση.
Κάθε στάδιο ζωής που αξίζει, θέλει το τίμημά του. Αλλά οι άνθρωποι θέλουμε τη γλύκα του τζάμπα!
Πάντα έρχεται και μας βρίσκει αυτό για το οποίο είμαστε έτοιμοι. Υπάρχει μια εξαιρετική νομοτέλεια που δεν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.
Π. Βαρνάβας
Ολα αυτα που αναφερατε Π.Βαρναβα ειναι σωστα!Αλλα τι γινεται οταν χωρισεις,επειδη απατηθηκες..συνεχιζεις την ζωη σου,με ο,τι εχει απομεινει απο τα…κομματια σου!! Κανεις υπομονη να μεγαλωσεις τα παιδια σου,να τα παντρεψεις και λες συμφωνοι,εαν βρεθει ενας καλος ανθρωπος κ.λ.π.Δυστυχως ομως παντοτε!! εχεις επιτυχια?!!..μονο στους παντρεμενους,οι οποιοι σε βλεπουν ως ευκολη λεια!!…και μετα…μετα δεν υπαρχει!! Συμπερασμα,ολοι οι αντρες καποιας ηλικιας χρειαζονται την επιβεβαιωση και δυστυχως…προκειμενου να το πετυχουν απλα…παραπαιουν…
Μην απελπίζεσαι, υπάρχουν πολλών ειδών άντρες, υπάρχουν άντρες που τους αρέσουν οι μεγαλύτερες γυναίκες, υπάρχουν άντρες που θέλουν την γυναίκα μόνο για το κρεβάτι, αλλά υπάρχουν και άντρες που είναι έτοιμοι να παντρευτούν χωρισμένη γυναίκα με παιδιά και αντιμετωπίζουν φοβερά εμπόδια από συγγενείς και φίλους.
Το θέμα είναι που ψάχνεις άντρα(προφανώς μακριά από τα στέκια των παντρεμένων), τι έχεις να του προσφέρεις (όχι υλικά και σωματικά) και τι θέλεις να σου προσφέρει.
Καλησπέρα στο blog και από μέρους μου!
Ύστερα από διάβασμα όλων των παραπάνω σχολίων (μου πήρε 2 μέρες σχεδόν!!!) έρχομαι και εγώ να καταθέσω την άποψή μου στο θέμα το οποίο πολύ με ταλανίζει τον τελευταίο καιρό και όχι μόνο. Είμαι και γω ένας νέος που μεγάλωσα στους κόλπους της εκκλησίας και κατέληξα να έχω φάει πολλές φορές τα μούτρα μου στις σχέσεις… Δεν θέλω να το κρυψω πως οδεύω στα τριάντα και πολλές φορές με πιάνει μια απογοήτευση. Το ξέρω πως όλοι θα σπέυσετε να πέιτε πως η προσευχή και η ταπέινωση γιατρεύει τα πάντα και ο Χριστός είναι ο καλύτερος σύντροφος και άλλα τέτοια, τα οποία με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο, αλλά ρε παιδιά ας γίνουμε όλοι πιο ανθρώπινοι. Νομίζω πως αυτό το πρόβλημα έχουμε όλοι μας στην εκκλησία (ναι και εγώ μαζί) δλδ μένουμε πολύ στην θρησκοληψία και τους τύπους, π.χ. νηστείες, εκκλησιασμοί κ.α. που και αυτά χρειάζονται αλλά πολλές φορές αφήνουμε την ζωή να φεύγει από τα χέρια μας χωρίς ουσιαστικά να κερδίζουμε το παν δλδ την αγάπη. Έχω πολλές γνωστές μου περιπτώσεις που άνθρωποι της εκκλησία που πραγματικά είναι χρυσοί άνθρωποι δεν έχουν καν φίλους. Γιατί??? Έτσι μας θέλει ο Θεός? Να είμαστε στο περιθώριο και να απογοητευόμαστε??? Δεν νομίζω…
Πιο συγκεκριμένα αρχικά έχω να παρατηρήσω στους ανθρώπους της εκκλησίας (και στον εαυτό μου βέβαια) πως έχουμε φοβηθεί κάπως τις σχέσεις με το αντίθετο φύλο κάτι που μας έγινε βίωμα από τα παιδικά μας χρόνια. Γνωρίζω πως για όλα έχει ο Θεός αλλά πρέπει και εμέις να κουνήσουμε λίγο το χέρι για να καταφέρουμε κάτι. Ο Θεός δεν μας θέλει άβουλους και να τα περιμένουμε όλα από Εκείνον. Πιστεύω πως πρέπει να λέμε θα κάνω αυτό και Θεέ μου φώτισέ με αν κάνω λάθος να το καταλάβω σύντομα! Μας θέλει αποφασιστικούς και να δοκιμάζουμε ανθρώπους και καταστάσεις! Δεν είναι κακό να μου αρέσει μια κοπέλα ή σε μια κοπέλα να αρέσει ένα αγόρι!!! Δυστυχώς, έχουμε ποινικοποιήσει την ερωτική επιθυμία! Γιατί πηγαίνουμε κόντρα στη φύση μας??? Είναι κακό να δείξω σε μια κοπέλα πως μου αρέσει ερωτικά? Αν το κάνω αυτό εξυπακούεται πως θα έχω προγαμιαίες σχέσεις??? Προφανώς και όχι!!! Αν βγώ έξω μια βόλτα μια κάποια κοπέλα σημαίνει πως αυτόματα πάμε για γάμο??? Μα που ζούμε? Στο 1912??? Δλδ αν θέλω να ζήσω τον έρωτα είμαι επιφανειακός άνθρωπος? Ο έρωτας δεν είναι για τους χριστιανούς? (σημειωτέον πως έρωτας δεν είναι μόνο σεξ). Και όμως παιδιά αυτές τις αντιλήψεις τις ακούω από πολλούς νέους και νέες της εκκλησίας μας. Δυστυχώς, με τέτοιες αντιλήψεις τα πράγματα περιπλέκονται πάρα πολύ…
Επίσης, έχει περαστεί η αντίληψη πως οι άνθρωποι της εκκλησίας δεν πρέπει να κοιτούν την ομορφιά. Θα μου επιτρέψετε να μην συμφωνήσω… Δλδ αν μια κοπέλα βάψει τα μαλλιά της ή τα νύχια της δεν θα σωθεί??? Ίσα ίσα που θα την κάνει να αισθάνεται καλά, όμορφη και θα της ανεβάσει λίγο την αυτοπεποίθηση, κατί τόσο σημαντικό στην ανθρώπινη ψυχολογία και τόσο υπεκτιμημένο στην εκκλησία καθώς ταυτίζεται με τον άκρατο εγωϊσμό. Δε νομίζω ο πάνσοφος Θεός να περιορίζεται σε τέτοια ασήμαντα ζητήματα. Διάβαζα στην ιερή κλίμακα τις προάλλες πως ό,τι άσκηση κάνουμε αν δεν μας οδηγεί σε κλίμα περισσότερης αγάπης για τον Θεό και ταπέινωσης μάλλον δεν είναι του Θεού. Τώρα το να μην βάφεται καθόλου μια κοπέλα δεν ξέρω αν την οδηγεί σε τέτοιες καταστάσεις μεγαλύτερης αγάπης για τον Θεό. Μάλλον το κάνει επειδή είναι προσκολλημένη στους τύπους και κάπου εκεί είναι που χάνουμε την ουσία όλοι μας… Νομίζω πως η παραλοβή των 10 παρθένων ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μας…
Πιστεύω ακράδαντα πως η εκκλησιαστική ζωή μας δεν πρέπει να στέκεται τροχοπέδη στην κοινωνική ζωή μας! Πρέπει σε συνδυασμό με την καθοδήγηση του πνευματικού να συμμετέχουμε σε πολλά πράγματα και προφανώς και εξωεκκλησιαστικά! Να μην απελπιζόμαστε, καθώς έχουμε τον Θεο βοηθό, αλλά να τολμάμε πράγματα, να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους και που ξέρει μπορεί να μας αξιώσει ο Θεός να φέρουμε και έναν άνθρωπο στο δρόμο το σωστό! Μην ξεχνούμε πόσο μεγάλη ευλογία είναι αυτή.
Επίσης, θέλω να προσθέσω πως δεν είναι ανάγκη όπου πάμε να δείχνουμε πόσο θρήσκοι είμαστε. Προφανώς θα ομολογούμε Χριστό αλλά όπου επιβάλλεται. Πανω από όλα χρειάζεται διάκριση. Δεν είναι ανάγκη σε μια παρέα όχι και τόσο της εκκλησίας να τους πούμε πως δεν κάνουν σωστά και να τους ελέγξουμε. Και εμείς φαινόμαστε περίεργοι και μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα καταφέρουμε. Αν πραγματικά κάποιος αισθάνεται τόσο μεγάλη θέρμη που δεν μπορεί να κρατηθεί τότε ας σκεφτεί σοβαρά το μοναχισμό αλλά πιστεύω πως στις περισσοτέρες των περιπτώσεων που προσπαθούμε να ελέγξουμε κάποιον κινούμαστε από εγωϊσμό πιστεύοντας πως κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Μιλάω καθαρά από προσωπικές εμπειρίες…
Για να μην μακρυγορώ άλλο, σκεφτείτε ξεκίνησα για 10 γραμμές μόνο, πιστεύω αδέρφια πως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στους γύρω μας. Άλλωστε κάτι μου λέει πως μόνο μέσω των συνανθρώπων μας μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό. Και πιθανώς μπορεί να γνωρίσουμε Θεό και σε ανθρώπους εξωεκκλησιαστικούς, ανθρώπους που δεν βάζει ο νους μας. Στεναχωρήθηκα πραγματικά που είδα ανθρώπους και κοπέλες νέες σαν τα κρύα τα νερά να λένε πως απελπίστηκαν και πως δεν τις ακούει ο Θεός και άλλα τέτοια. Κορίτσια μην απελπίζεστε! Ζήστε! Προφανώς δεν θα εγκαταλείψει κανείς τις αρχές του και τον Χριστό αλλά βγείτε έξω και μην αφήνεται να περνούν τα χρόνια. Ο Θεός θα μας ζητήσει λόγο πόσο δημιουργικά ζήσαμε, πόσο βοηθήσαμε τα αδέρφια μας και να ξέρετε ό,τι έτσι και δοξάζοντάς τον κάνουμε το θέλημά του! Πρέπει πρώτα να είμαστε καλοί άνθρωποι και μετά καλοί χριστιανοί, έννοιες που κατ’ εμέ δεν είναι και τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε…
Με συγχωρείτε αν σας κούρασα και ο Θεός ας μας φωτίζει όλους!
Υ.Γ. @sawyer39 με συγκίνησες ρε φίλε γιατί μου θύμησες και δικές μου προσωπικές καταστάσεις. Επίσης, ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι τόσο ανθρώπινος κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε στην εκκλησία. Καταπιανόμαστε με τα δόγματα και τα θέματα πίστης και πολλές φορές ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι…
Υ.Γ. @ Πέτρος είναι πολύ ενδριαφέροντα αυτά που λές αδερφέ. Εύγε, ακόμη και αν είσαι εκτός εκκλησίας γιατί φαίνεται πως κυνηγάς την ουσία στο τι σημαίνει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, να πλησιάζεις το Θεό και να μην προσκολλάσαι στους στείρους τύπους. Εύχομαι σε σένα και σε όλους μας ο Θεός να μας δείξει το δρόμο για να πάμε κοντά του.
Υ.Γ. Προς όλους: Επειδή μου αρέσουν οι πρακτικές λύσεις και όχι να καθόμαστε και να φιλοσοφούμε και να απογοητευόμαστε προτείνω στον κόσμο του blog, που φαίνεται πως έχει πολλά κοινά, να συναντηθεί και να μην μένει στα μηνύματα. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να συναντηθώ με κοπέλες του blog καθώς από τα γραφόμενά τους κατάλαβα πως είναι πολλές οι ευγενικές ψυχές εδώ μέσα…Αν κάποια κοπέλα συμφωνεί σε αυτήν μου την προτροπή και δεν το θεωρεί εξτρεμιστικό αυτό ας μου στείλει ένα μυνηματάκι στο mail papatheios@yahoo.gr ή σε όποιον άλλον του οποίου τα λεγόμενα της άρεσαν και ποιος ξέρει, μπορεί με τη βοήθεια του Θεού να γίνει μια γνωριμία που να αξίζει πραγματικά.
Εύχομαι ο Θεός να μας δίνει δύναμη και να μας φωτίζει όλους σε αυτό το πραγματικά δύσκολο ζήτημα! Μην απογοητευόμαστε παιδιά! Ο Θεός δεν θα μας αφήσει!!!
Εμένα το μέσα μου ησύχασε εδώ και καιρό, το αυτό εύχομαι και για σας. Όλα -κατά κάποιον περίεργο τρόπο- συμβαίνουν για κάποιον λόγο και η «απόσυρση» από τα κοινά μόνο καλό κάνει (ειδικά ΑΥΤΑ τα κοινά και ειδικά για ανθρώπους που ζήσαμε πολύ σαρκικά).
Μια παρατήρηση μόνο στις κοπέλες από κάποια πράγματα που παρατηρώ τελευταία…δεν ξέρω που είστε και τι κάνετε όπως εσείς δεν γνωρίζετε για μένα οπότε δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κάνει ο άλλος…αλλά αν είστε του Χριστού και θέλετε να βρείτε άντρα αρσενικό με φόβο Θεού τότε κορίτσια κάντε τον κόπο και σηκωθείτε Κυριακή πρωί, φορέστε κάτι απλό και όμορφο και πάτε στην εκκλησία.
Βαρέθηκα να βλέπω άσπρα κεφάλια…κουράστηκα (και ζηλεύω) να βλέπω μαμάδες να κοινωνάνε τα παιδιά τους.
Που είναι όλα τα ελεύθερα Ορθόδοξα κορίτσια που λένε κιόλας ότι χάθηκαν οι άντρες;Που θα τους βρούνε τους Ορθόδοξους αρσενικούς; στα μαγαζιά να ψωνίζουν κρέμες νυκτός;
Εάν συμβαίνει στην δικιά μου ενορία (που είναι πολύ μεγάλη) τότε συμβαίνει και στην δικιά σας.
Σας ψάχνουμε.
Ελπίζω να είστε όλοι καλά, η Παναγία να μας φυλάει όλους με όσα συμβαίνουν γύρω μας και καλά Χριστούγεννα να έχετε.
@Sawyer40
Αδερφέ μιλάς πολύ σωστά! Πραγματικά και εγώ βαρέθηκα να βλέπω άσπρα κεφάλια στην εκκλησία και μάλιστα να γυρνούν με διερευνητικό τρόπο προς κάθε νέα (ηλικιακά) παρουσία στον χώρο της εκκλησίας.
Που είναι οι νέοι??? Που είναι όλες αυτές οι κοπέλες που γράφουν κιόλας πως δεν υπάρχουν άντρες ή οτι είμαστε φοβερά εκλεκτικοί.
Εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ο Χριστός που θα γεννηθεί να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας και να μας στείλει αυτό που ψάχνουμε πραγματικά!
alexandergreek ΕΥΓΕ!!!Συμφωνω απολυτα. Ειδικα εμεις οι κοπελες, καποια στιγμη τρελαινομαστε! Κοριτσια διαβαστε το 453. Ειναι κριμα να κανουμε μια επιλογη που δεν θα προσφερει τη ζωη/ανασα που αναζητα η καρδια μας,επειδη ο χρονος περνα!
Ας ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ που ειμαστε ΜΟΝΟΙ, γιατι θα μπορουσαμε να ειμασταν με καποιον που θα μας εκανε τη ζωη μαρτυριο!! Αυτο σκεφτομαι εγω και αντι να στεναχοριεμαι χαμογελαω!Ανασαινω!
Καλτερα μονος/η παρα χωρις γεματη ψυχη απο ερωτα/ενδιαφερον (πες τε το οπως θελετε) για τον συντροφο μας. Κριμα και για εκοινον/η. Οχι συμβιβασμο στη ζωη που ειναι τα συναισθηματα που νοιωθουμε.
Michalis και Sawyer40 το ιδιο αναρωτιουνται και οι κοπελες! Που ειν οι νεοι ανδρες απο τον εκκλησιασμο;! Μαλλον παμε σε διαφορετικες ενοριες!χα,χα! 😁
Κοριτσια και αγορια, καντε πραγματα που σας αρεσουν, χωρις να συμαινει οτι θα κανουμε και ακολασιες! Η ζωη ειναι πολυτιμη! Βρειτε κατι που σας κανει να ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ! Λιγοι ενδιαφερονται να βρουν καταθλυπτικο συντροφο! Καλα μας Χριστουγεννα παιδια!!
Δοξα τω Θεω!! Ειμαστε ΜΟΝΟΙ!!
@Μπέτυ
Μπέτυ συμφωνώ πάρα πολύ μαζί σου στο θέμα ό,τι πρέπει να ζούμε, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και να μην αποξενωνόμαστε περιμένοντας τον σύντροφο ζωής ουρανοκατέβατο. Άλλωστε γι’ αυτό έγραψα και το κατεβατό 459 λέγοντας ουσιαστικά πως πρέπει να κουνήσουμε και εμείς το χέρι μας για να καταφέρουμε κάτι…
Και μόνον έτσι πιστεύω πως θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε λίγο το μέσα μας και τέλος, με την βοήθεια του Θεού, να μπορέσουμε να κάνουμε μια επιλογή χωρίς «συμβιβασμούς» που θα μας γεμίσει. Αν δεν έχουμε εμπειρίες ζωής, όχι ακολασίες όπως πολύ σωστά λες, το πιο πιθανό είναι πως απλά θα κάνουμε έναν συμβιβασμό επειδή ο χρόνος περνά.
Από την άλλη μεριά όμως κάνοντας πράγματα στη ζωή μας δεν πρέπει ξεχνούμε τον «στόχο» μας. Δεν πρέπει να συνηθίζουμε στην βολή και τη ρουτίνα της μοναχικής ζωής μας. Εγώ δεν χαίρομαι καθόλου που είμαι μόνος! Το ότι θα μπορούσε η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη δε σημαίνει πως είναι καλή τώρα. Δυστυχώς εγώ έχω λίγο απογοητευτεί από τον κόσμο της εκκλησίας γιατί πολλές φορές σκεφτόμαστε στενά. Βάζουμε άπειρους περιορισμούς στις ανθρώπινες σχέσεις και πολλές φορές κρίνουμε τους ανθρώπους a priori χωρίς καν να τους γνωρίσουμε…
Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και να επιδιώκουμε να γνωρίσουμε κόσμο και εξωεκκλησιαστικό ακόμα, ειδικά για τους άνδρες καθώς στην εκκλησία σπανίζουν πια οι ελεύθερες γυναίκες… Όχι Μπέτυ δεν έχεις εδώ δίκιο, η μπακουρίαση χτυπά πολύ περισσότερο τους άνδρες εντός εκκλησίας και δεν κρίνω μόνο από την ενορία μου… Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά μάλλον το κεφάλαιο «κοπέλα της εκκλησίας» έχει κλείσει για μένα.
Καλή και ευτυχισμένη πρωτοχρονιά. Εύχομαι ο Χριστός που γεννήθηκε να μας φωτίζει σε κάθε μας βήμα.
@Michalis
(Σε άλλη περίπτωση θα ντρεπόμουν να δείξω ότι τέτοια μέρα είμαι στο internet, αλλά φαντάζομαι είμαστε αρκετοί στην ίδια θέση, οπότε γράφω ανεττερα..!)
Michalis, Φυσικά και έχεις δίκιο όταν λες: «Το ότι θα μπορούσε η κατάσταση να είναι πολύ χειρότερη δε σημαίνει πως είναι καλή τώρα» ! Το «Δόξα τω Θεώ, είμαι μόνη!» (με τον τρόπο που το μετάφρασα στο 463) είναι το δικό μου «τρικ» για να ζω ανθρώπινα τη ζωή! Χωρίς να είμαι υστερική και πικρόχολη, επειδή άλλοι παντρεύτηκαν!
Άλλοι το λένε: » Ο Θεός σου στέλνει αυτό που έχεις ανάγκη. Κάνε λοιπόν την προσευχή σου και μην αγωνιάς». Εμένα αυτό μου ακουγόταν κάπως προκάτ και δεν μπορούσε να με βοηθήσει/παρηγορίσει.. Οπώτε, το «Δοξα τω Θεώ, είμαι μόνη», μιλάει καλύτερα στη γλώσσα που καταλαβαίνω..!
Εύχομαι σε όλους να βρούμε αυτό που ταιριάζει καλύτερα στο χαρακτήρα μας/μιλάει στη γλώσσα μας και θα μας βοηθήσει (ό,τι και αν ζούμε) η καρδιά μας να μη ζει μέσα στη μούχλα και τη μιζέρια! Αν αυτό το κάτι είναι σύντροφος, ας έρθει! Αν δεν είναι, ας μην έρθει! Καλή χρονιά παιδιά, με Ελπίδα και ΟΛΑ θα πάνε καλά!
Θα ήθελα να απαντήσω ανάλογα στον αριθμό 30 που κατακρίνει τις παρθένες με τον χειρότερο τρόπο. Ρε φίλε, αν πεις τέτοιες μπαρούφες σε γυναίκα το έχεις χάσει το παιχνιδάκι που ψάχνεις. Σου εύχομαι ( αν βρεις ποτέ γυναίκα) να σου τύχει μία ΆΚΡΩΣ περπατημένη έτσι για να μην τη σιχαθείς όπως λες.