Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’
‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: ‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘
‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’
‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: ‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘
‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’
‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης. ‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.’
Από το athos.edo.gr μέσω της φίλης Κατερίνας. Φωτογραφίες από το flickr.
777
γεια χαρά νταν! 🙂
Πέτρο
θα ήθελα να σε παρακαλέσω να πας στο μπλογκ της Σαλογραίας και να διαβάσεις την ανάρτηση με τίτλο:Η ΚΥΜΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ.
Επίσης θα σε παρακαλούσα να διαβάσεις τα σχετικά στη Σαλογραία επίσης με τίτλο:ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ, ΝΕΥΡΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
Εκεί θα ήθελα να δεις και τα σχόλια από μερικούς εκλεκτούς αναγνώστες.
Θα κερδίσουμε λίγο χρόνο στην κουβέντα…αν το κάνεις…
Φιλιά στη μαμάααα!
Προς ΕΠΕΙΓΟΝ+
Μήπως…λέω…μήπως…να μας έστελνες μια φωτό του κυνηγημένου μοναχού να βλέπαμε και μείς ΠΟΣΟ γόης είναι ο έρημος για να τον κυνηγάνε τριάντα ΤΟΣΕΣ γυναίκες;
ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ! 🙁
OLYA-OLYMPIA? EYXOMAI H PANAGIA MAS NA SE BOHTHISEI+
NA PINEIS AGIASMO+NA PHGAINEIS SE IERA EUXELAIA OSO PIO SYXNA MPOREIS..ETSI EGINA KALA.PHGA SE MIA SARAKOSTH 20-30 FORES.KI EGINA PERDIKI.
USE TA OPLA TOU XRISTOU.OLA OMWS+
FILIA ANASTASIMA.’
AGAPH.+.
@ Σαλόγραια
Επειδή η απάντησή μου για τα νοητικά μοντέλα είναι στη μέση και δεν προκάμω για σήμερα, (θέλω να είμαι συγκεκριμένος με παραδείγματα από τη δική μας πραγματικότητα, κι όχι θεωρητικός), θα πω πρώτα δυο θεωρητικούλια, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ:
Τα νοητικά μοντέλα με μια πολύ χοντρή εξήγηση, περιλαμβάνουν τις έννοιες, το περιεχόμενο και τις λειτουργίες που τους δίνονται και τον τρόπο που επιτρέπεται να διασυνδέονται μεταξύ τους οι διαφορετικές έννοιες.
Εννοείται πως μέσα σε όλα αυτά περιγράφονται οι συναισθηματικές στάσεις, οι προσδοκίες και πολλά άλλα.
Δομούνται και καθορίζονται αρχικά, στο πολιτιστικό-θρησκευτικό πλαίσιο.
Από την οικογένεια περνάνε σε εμάς.
Εμείς μπορούμε να τα αναδομήσουμε, συνήθως όμως δεν το κάνουμε γιατί είναι εξαιρετικά ενεργοβόρο και μη πρακτικό, αν δεν ακολουθείται από κοινωνικές αλλαγές.
Τα νοητικά μοντέλα είναι πολύ κοντά σε αυτά που ονομάζουμε στερεότυπα. Ένα νοητικό μοντέλο παράγει στερεότυπα, αλλά όχι το αντίθετο. Τα στερεότυπα επίσης δεν είναι επίσημα διατυπωμένα.
Αν πούμε ότι τα νοητικά μοντέλα είναι η χαρτογραφημένη αντίληψη που μας παρέχεται και περιλαμβάνει τις έννοιες και τις λεωφόρους επικοινωνίας μεταξύ των εννοιών, τα στερεότυπα είναι τα άτυπα μονοπάτια και οι συντομεύσεις που παράγει αυτή η χαρτογράφηση.
Τα νοητικά μοντέλα που έχουμε εσωτερικευμένα, δεν είναι παράγωγα των εμπειριών, των συναισθημάτων ή των βιωμάτων μας ως πρόσωπα.
Το ακριβώς ανάποδο συμβαίνει.
Δεν είναι οι ρόλοι και τα προσωπικά βιώματα που ορίζουν τα πρώτα μας νοητικά μοντέλα, αλλά τα νοητικά μοντέλα που ορίζουν τους ρόλους, το τι και πώς θα αισθανθούμε (δεν αναφέρομαι στα έξι βασικά συναισθήματα που περιγράφονται βιολογικά), τι θα επιλέξουμε, τι θα ελπίσουμε, τι θα επιτρέψουμε, σε τι θα εστιάσουμε, τι θα έχει σημασία και τι δε θα έχει σημασία για εμάς.
Το πώς θα εκλάβεις το ρόλο σου ως μητέρα, τι θα νοιώσεις, πώς θα το αξιολογήσεις και τι στάσεις θα έχεις απέναντι σε αυτό, ορίζεται στις μη βιολογικές λεπτομέρειές του (που είναι η σύνδεση με το εξαρτημένο παιδί, παροχή τροφής, προστασία κ.α.) από τα νοητικά μοντέλα με τα οποία σε έχει εφοδιάσει το κοινωνικό πλαίσιο. Ακόμα και αυτά που θα αναγνωρίσεις ως αντιληπτική αναδόμηση, είναι πολλές φορές αντίληψη εσωτερικευμένου μοντέλου, από διαφορετική γωνία.
Αυτό είναι πολύ δυνατό ως βίωμα.
Είναι όμως αναδόμηση νοητικών μοντέλων ή απλά πέρασμα, μετάβαση, αλλαγή ρόλου;
Εντούτοις θεωρώ πως αν με την αλλαγή του ρόλου, προχωρήσεις σε σύγκρουση με τα νοητικά μοντέλα που έχεις εσωτερικεύσει για το ρόλο αυτό και αν τα αλλάξεις, τότε ναι, υπάρχει αναδόμηση.
Αν δηλαδή αλλάξεις το μοντέλο που είχες για το ποια είναι η σωστή μάνα, τι περιμένεις από τα παιδιά σου, τι μπορείς να δεχτείς ως ταυτότητα γι’ αυτά, τι θεωρείς καλό γι’ αυτά, πως υπολογίζεις την γνώμη του κοινωνικού περίγυρου κ.α. τότε πράγματι έχεις προσωρήσει σε νοητικές αναδομήσεις.
Αν όμως απλά ενεργοποιείς τα μέχρι τώρα ανενεργά εσωτερικευμένα μοντέλα που έχεις πάρει από την κοινωνία, τότε απλά διαδραματίζεις το ρόλο.
Νομίζω όμως πως αυτό το παράδειγμα δεν εξυπηρετεί αν θέλουμε να μελετήσουμε την καθαρή αναδόμηση ενός συγκεκριμένου νοητικού μοντέλου.
Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν το πέρασμα από το μοντέλο της προσωπικής σωτηρίας στο μοντέλο της προσωπικής αυτοπραγμάτωσης.
Μια άλλη θα ήταν το πέρασμα από το νοητικό μοντέλο του πνευματιστικού πολέμου, στο νοητικό μοντέλο της ενότητας του ανθρώπινου πνεύματος.
Δεν τα φέρνω ως προτάσεις αυτά, αλλά ως παραδείγματα. Ούτε και θεωρώ πως μέχρι να τα δούμε ως συγκεκριμένα παραδείγματα έχουν κάποια αυταξία.
Ελπίζω τα υπόλοιπα να είναι πάνω σε μελέτη συγκεκριμένων νοητικών μοντέλων.
Για να δούμε τι γίνεται εκεί.
Υ.Γ.
Διορθώσεις:
Ο όρος γνωστική εξέλιξη που χρησιμοποίησα δεν είναι ο σωστός. Ήθελα να γράψω γνωστική αναδόμηση, εννοώντας την με την ευρύτερη έννοια της αλλαγής τρόπου σκέψης, όχι την εισαγωγή νέας πληροφορίας. Οπότε καλά κάνατε και κολλήσατε στον όρο.
Η πρόσθεση πληροφορίας ή εμπειρίας είναι τις πιο πολλές φορές απαραίτητη για την αναδόμηση των μοντέλων, αλλά δεν οδηγεί γραμμικά και αναγκαστικά σε νέο τρόπο σκέψης. Ειδικά όταν οι πληροφορίες σχετίζονται με έννοιες που είναι πιο βασικές για τις υπόλοιπες. Τότε μπορεί απλά να έχουμε φαινομενική αναδόμηση.
Στον θεολογία τουλάχιστον σε καμία περίπτωση δεν έγινε αυτό.
(Άλλο μεγάλο θέμα είναι να ασχοληθούμε με αλληλοσυγκρουόμενες θεολογικές τοποθετήσεις και τα σημεία που υπάρχει ολική σύγχυση. Η μόνη συνέπεια που είναι απαραίτητη για την παραγωγή θεολογικών συλλογισμών είναι το αν καταλήγουμε στην απάντηση που εκ’ των προτέρων έχει καθοριστεί.)
Πετράν
Μήπως να πάω καλύτερα να φτιάξω, μια…ταραμοσαλάτα;
:-0
Μου στραμπουλήχτηκε το…λογισμικό με τόσα… θεωρητικά..μαθηματικά!
🙂
Πώς αποδεικνύεις ότι τα νοητικά μοντέλα, δεν είναι παράγωγα των εμπειριών και των συναισθημάτων μας, και λες ότι τα νοητικά μοντέλα αυτά επηρεάζουν τα συναισθήματά μας , κυρίως;
ΔΕΝ μπορείς να μου το αποδείξεις, στην πραγματικότητα.
Αν ζούσες στην Αφρική, μεγαλωμένος από ιθαγενείς, τι εύρος νοητικών μοντέλων θα είχες;
Πολύ κοντά σε εκείνα των ζώων, φοβούμαι.
Πιστεύω ότι τόσο τα νοητικά μοντέλα όσο και τα στερεότυπα, από την ε μ π ε ι ρ ί α προκύπτουν.
Μη η ε μ π ε ι ρ ί α, κανένα στερεότυπο και νοητικό μοντέλο δεν θα ήταν σε θέση ο εγκέφαλός μας να κατασκευάσει.
Αν για παράδειγμα ένα παιδί μεγάλωνε σε ένα δωμάτιο , χωρίς ζωντανή ανθρώπινη επαφή, με μηχανικό τάισμα και άλλαγμα και μόνη συντροφιά τις ταινίες μιας τηλεόρασης, δεν θα μάθαινε ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ, λένε οι ειδικοί.
Θα θεωρούσε τις γλώσσες που θα άκουγε στην τηλεοράση σαν απρόσωπους ήχους, όπως είναι το τρίξιμο μιας πόρτας π.χ. και στην καλύτερη περίπτωση θα τους μιμείτο…αλλά…ΔΕΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ.
Το ανθρώπινο πλάσμα ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ Σ Χ Ε Σ Η ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΟΥΝ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΠΟΥ όλο του το νευρικό σύστημα το θέτει σε διέγερση…
Αρκετά όμως γι απόψε…
Αύριο θα ταξιδέψω…
Πρέπει να πάω για ανάπαυση…
Καλό βράδυ σε όλους
Αν δεν θελει τις γυναικες και τον βαζουν σε πειρασμο,γιατι δεν παει ο μοναχος στο Αγιο Ορος που δεν εχει γυναικες? κατι ξερουν εκει και εχουν το αβατο! Α! Υπαρχει και αλλη λυση που την εχω διαβασει σε συναξαρι.Να κοψει λιγο την μυτη του,το ματι του,να παραμορφωσει το προσωπο του για να ασχημινει. Πετρο@ Μετα απο ολη αυτη την αναλυση που εκανες για το αστειο μυνημα μου,θα αρχισω εγω να πινω μπας και καταλαβω σε τι λαβυρυνθους χανεσαι.Ακου να σου εξηγησω τι απλη που ηταν η σκεψη μου για να καταλαβεις ποσο τα μπλεκεις.Εισαι ενας αντρας που μιλαει πολυ,αρα δεν θα μπορουσε και η γυναικα σου να ειναι πολυλογου.Ε, το αντιθετο ειναι η μουγγαμαρα.Σου αρεσει πολυ η αναλυση.Ομως ποσο να αντεξει κανεις την τοση αναλυση σε καθημερινη βαση?Αρα η λυση ειναι λιγη νοητικη χαλαρωση κατι που το κρασι βοηθαει…τοσο απλα! Εβιβα!
KALO TAKSIDI SALOGRAIOULAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
EYXOU+
KALO KSHMERWMA+
SE OLOUS……SAS.
ΚΑΤΕΡΙΝΙ
ΕΊΣΑΙ ΕΝΑ ΣΟΦΟ ΚΟΡΙΤΣΙ…
ΠΡΑΓΜΑΤΙ.
Η ΠΟΛΛΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ…ΛΑΛΑΚΙΑ!
ΑΛΛΑ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ…ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ…ΧΡΙΣΤό!
ΘΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΗΣΩ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ.
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΜΑΣ!
KALO TAXIDION SALOGRAIA!!!!FILAKIA….
AGAPH+
EUXOU
EFYGE APO TO AGION OROS DYSTYXWS GIA NA SPOUDASEI.
TWRA AN MPEI STO PANEPISTHMIO THA GINEI THS TRELLHS….
O THEOS NA EPEMBEI EPEIGONTWS.
EXEIS DIKIO AIKATERINH.
KAI SYMFWNW GIA OSA LES PERI ANALYSEWS/WN KAI POLYLOGIAS.
O THEOS NA MAS FYLAEI .
PREPEI NA EIMASTE APLOI,SAN TA PAIDIA.
Γειά σου Σαλογραία μας και καλό δρόμο. Ελπίζω να μη μας λείψεις και πολύ. Σ αγαπάμε.
Αγαπητή ¨Ολια,
που είσαι;
δύο σου έστειλαν μήνυμα.
Τι σου συμβαίνει;
Αγαπημενοι μου εντιμοτατοι εραστές της Αλήθειας χαιρετε!
Με εχετε εξιταρει φιλοι μου κυριως με το θεμα της γνωστικης εξελιξης και των στερεοτυπων.
Στη ψυχολογικη ορολογια υπαρχει διαφορα αναμεσα στο οργανικο καιψυχολογικο επιπεδο. Στο επιπεδο του ψυχισμου υπαρχει κεντρο διαφορετικο για τον καθενα,δηλ. για τον λογικο τυπο ειναι ηλογικη , για τον πιο συναισθηματικο ο χωρος του συναισθηματος κοκ με απειρες παραλλαγες παντα.Ειναι αυτο που λεμε ΕΓΩ ,οχι το εγωιστικο,αλλα ως κεντρο του ψυχισμου με συνειδητες και ασυνειδητες λειτουργιες και συγκρουσεις.Καταυτη την εννοια η πολη μας ακολουθει>που λεει κιο Καβαφης.Τωρα, οσο μειωνονται οι ασυνειδες συγκρουσεις τοσο αυξανεται ο βαθμος της ελευθεριας μας γιατι αυξανεται η ακεραιοτητα του προσωπου κι ο βαθμος ενοποιησης των ψυχικων του δυναμεων.
Η γνωστικη εξελιξη ειναι μια διαρκης κινηση κι οι ψυχικες συγκρουσεις υπαρχουν και λιγοστευουν με τον καιρο στο βαθμο που καποιος επιτρεπει στο ΦΩς ΤΗς ΧΑΡΗς να εισχωρισει και στο υπογειο.Γιατι οταν ενα δωματιο το εχεις σκοτεινο και ακατοικητο για πολυ καιρο εκει μεσα γινεται ζωολογικος κηπος απο νυχεριδες κι αραχνες. Αλλα οταν μπει το φως του ηλιου,αρχιζουν να ψοφανε τα ζωυφια και ξεμυριζει το δωματιο κα μετα απο λιγο καιρο μπορει να μπει και κανας μουσαφιρης μεσα… Αντε,μεπιασε το νοικοκυριστικο βραδυατικα!
@ 777
Κι εγώ δεν το κρίνω ως κατ’ ανάγκη αρνητικό ότι υπάρχει μια αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ μας (δε σημαίνει πως όλοι πρέπει να αλληλοκαταλαβαινόμαστε καταναγκαστικά), απλά ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε αν έχει νόημα να επιμένουμε στη συζήτηση.
Καλη καρδιά και πάμε παρακάτω, αν δεν τα καταφέρουμε δεν έγινε και τίποτα.
Το λέω αυτό γιατί θεωρώ ότι στον τελευτάιο σχολιασμό σας δεν υπήρξε σε κανένα επίπεδο κατανόηση ή έστω παρακολούθηση των συλλογισμών μου.
Όπως επίσης, παρατήρησα ότι δεν ολοκληρώνατε τους δικούς σας συλλογισμούς και σε πολλές περιπτώσεις έμενα μετέωρος.
Αναφέρω τα σημεία:
Δεν μιλάω για την ύπαρξη ή όχι του θεού, όπως με βάζετε να λέω (για δεύτερη συνεχόμενη φορά με βάζετε να λέω πράγματα που δεν είπα).
Δεν αναπτύσσω συλλογιστικά που να υποστηρίζουν την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του, γιατί και το ένα και το άλλο μου φαίνονται εξίσου αυθαίρετα ως συλλογισμοί.
Να το πω απλά: Μπορεί να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει θεός. Δεν έχω δυνατότητα να δημιουργήσω ασφαλείς συλλογισμούς πάνω στο θέμα της ύπαρξής του.
Αυτό που με προβληματίζει και κάνω, είναι να σχολιάζω τα συλλογιστικά που αναπτύσουν άλλοι.
Αυτό μπορώ να το κάνω με αρκετά συνεπή τρόπο και με αφορά.
Με αφορά, γιατί τα συμπεράσματα που θα βγάλει κάποιος που ισχυρίζεται ότι έχει απεριόριστο χρόνο συνομιλίας με το θεό επηρεάζουν και τη ζωή μου.
Με ενδιαφέρει δηλαδή να αναλύω τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης, όπως έχω δηλώσει τόσες φορές.
Είπα όμως πουθενά αυτό που με βάζετε να λέω;
» τι γίνεται; υπάρχει Θεός; πού είναι; δεν τον βλέπω με τη λογική, τις διανοητικές και επιστημονικά εργαστηριακές μελέτες μου.»
Σε ποιο σημείο αναρωτήθηκα εγώ για την ύπαρξη του θεού;
Για εμένα το ερώτημα αυτό καν δεν στέκει.
Άλλο το να σχολιάζω το πόσο αυθαίρετα είναι τα συλλογιστικά των θρησκειών και άλλο το να μου βάζετε στο στόμα κι εμένα αυθαίρετα συλλογιστικά.
Δέχομαι με σεβασμό την θέση σας, ότι δηλαδή γίνεται να βρούμε κριτήρια για να αξιολογήσουμε τις θρησκείες, να επαληθεύσουμε την αληθινή και να διαψεύσουμε όλες τις υπόλοιπες.
Δεν έχω καμία απαίτηση να είναι κριτήρια παρμένα από τα μαθηματικά, τις φυσικές επιστήμες ή οτιδήποτε άλλο σας χαλάει.
Έχω όμως μια απαίτηση.
Πρέπει να είναι συγκεκριμένα και να εφαρμοστούν σε όλες τις θρησκείες ώστε να μπορούμε να διαλέξουμε με ελευθερία.
Το αναφέρω και το ζητώ, γιατί ενώ είπατε με πολύ οριστικό και συγκεκριμένο τρόπο ότι υπάρχουν, δεν αναφέρατε τίποτα συγκεκριμένο το οποίο θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε.
Ποια είναι αυτά τα κριτήρια;
Δεν μας τα λέτε.
Προτείνετε μια διαδικασία συγκεκριμένη κι εγώ είμαι εδώ για να συμμετέχω όσο μπορώ.
Αναφέρετε ότι «έχει σημασία να μη κάνεις ερμηνεία κατά το δοκούν», αν πρέπει να αποδεχτείς όλη τη θεωρία περι θεού που πρεσβεύει μια συγκεκριμένη θρησκεία.
Εδώ υποθέτω πως θέλετε να πείτε ότι για να κρίνει κάποιος την ορθοδοξία, δεν πρέπει να αρκεστεί μόνο στη δική του διάνοια (στο προσωπικό του «κατά το δοκούν»), αλλά ότι πρέπει να ακολουθήσει την καθοδήγηση κάποιου πνευματικού πατέρα, να βιώσει τα μυστήρια κ.λπ.
Για να αξιολογήσουμε όμως μια άλλη θρησκεία, δε χρειάζετε να ακολουθήσουμε μια αντίστοιχη διαδικασία;
Δεν θα τις αξιολογήσουμε τις άλλες;
Ή μήπως και τις άλλες θρησκείες πρέπει να τις αξιολογήσουμε ρωτώντας τον πνευματικό μας;
Πώς και τυχαίνει όλοι να γεννιόμαστε στη σωστή θρησκεία που μπορεί να αξιολογήσει τις άλλες;
Πιστεύετε ότι κατείχε ο Δημόκριτος κάποια υπερβατική γνώση;
Απ’ ότι κατάλαβα το αφήνετε ανοιχτό;
Ποιο νόημα θέλετε να προσδώσετε στο παράδειγμα με τις ακτινοβολίες τελικά;
Μου λέτε ότι είναι άλλο, όχι αυτό που κατάλαβα (και μάνι μάνι άκυρώνεται ο συλλογισμός μου) δε μου λέτε όμως ποιο είναι αυτό το άλλο (ώστε η ακυρωση που κάνατε να έχει εγκυρώτητα και να έχω κι εγώ πρόσβαση στη διαπραγμάτευση).
Δε μου απαντάτε αν θέλετε να μιλήσουμε για τα παράγωγα του νοητικού μοντέλου: «Τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην αμαρτία της μεταπτωτικής κατάστασης.»
Κοίταξα τα σχόλια 19 και 20, που μου προτείνατε.
Για το ίδιο νοητικό μοντέλο μιλάτε («οι αμαρτίες μας είναι η γενεσιουργός αιτία όλων αυτών»).
Τα παράγωγά του μοντέλου τελικά να τα πιάσουμε ή όχι;
Αυτό ήταν το ερώτημά μου.
Τώρα που έγραψα όλα τα παραπάνω, βλέπω το σχόλιο του κύριου άββι που μου είπατε να κοιτάξω.
Με στέλνετε και ξεστραβώνομαι ο πτωχός να διαβάζω.
Πάλι, όμως, δε διευκρινίζετε ποιο ήταν το «κάτι» που σας εκφράζει, από αυτά που είπε.
Αφήνετε να μαντέψω.
Βρε, είναι ώραία πράγματα αυτά;
Και μου λέτε παράλληλα να το αφήσω καλύτερα.
Παπαπαααα! (Αρχίζω να τα παίρνω στην κράνα! 😛 )
Ούτε αυτό είναι ωραία έκφραση!
Αναμφιβόλως!
Αν όντως ενοείτε ότι πρέπει να το αφήσω, τότε γιατί μου το δίνετε;
Κάτι δεν καταλαβαίνω καλά, μου φαίνεται…
Ενώ ασχολήθηκε να μου γράψει ο αγαπητός άββι ένα κατεβατό, στο τέλος έκλεινε με τρόπο που έκρινα τουλάχιστον χειριστικό.
Ένας διάλογος, όση ένταση επιχειρημάτων και να έχει, δεν είναι καταναγκαστικός, ούτε είναι ωραίο να το παίζει κανείς και «θέλω και δε θέλω» και «κουράστηκα» και «ήδη έχουμε παίξει πολύ» και «Δεν πειράζει όμως θα σε παίξω, έστω κι έτσι».
Αυτά εγώ τα θεωρώ χειρισμούς.
Όταν διακρίνω πως έχει χαθεί η διάθεση διαλόγου, δε βρίσκω να υπάρχει καμιά απολογητική υποχρέωση να το συνεχίζω.
Ή συμμετέχει κάποιος επειδή βρίσκει νόημα, ή αποχωρεί.
Όπως είδατε δεν έδωσα συνέχεια.
Στα δικά μας τώρα!
Θα γινόμουν πολύ παραπονιάρης αν ζητούσα δυο πράγματα;
Παίρνω το θάρρος και τα ζητώ:
1. Όταν λέτε κάτι, να το λέτε ολοκληρωμένα και καθαρά, μην υπονοείτε κάτι και κάθομαι και ψάχνω και τρώω τα νύχια μου.
2. Όταν βάζετε στο στόμα μου λόγια ή σκέψεις που υποθέτετε ότι εκφράζουν τους συλλογισμούς μου, διατυπώστε παράλληλα μια επιφύλαξη στο κατα πόσον είναι πράγματι αυτές οι σκέψεις μου.
(Αυτή καθεαυτή η διαδικασία είναι θετική, γιατί μας φανερώνει τελικά αν υπήρξε ή όχι κατανόηση των λεγομένων. Αρκεί μόνο να μην θεωρείται δεδομένο εκ των προτέρων ότι τα λόγια που θα μου βάλετε στο στόμα, είναι αυτά που είπα.)
Φιλούθκια!
@ Σαλόγραια
τρίτη παράγραφος:
«Δομούνται και καθορίζονται αρχικά, στο πολιτιστικό-θρησκευτικό πλαίσιο.
Από την οικογένεια περνάνε σε εμάς.»
=Έχουν δομηθεί κοινωνικά μέσα στις χιλιετίες, και περνούν από την οικογένεια στα παιδιά.
(Αυτό ως προς το πως προκύπτουν. Άλλη ιστορία η προσωπική αλλαγή – αναδόμησή τους)
Δεν κατάλαβα τι δεν κατάλαβες!
😀
Με πιο καθαρό μυαλό τα ξαναβλέπουμε, κάποια άλλη στιγμή.
Να το δούμε και σε συγκεκριμένα παραδείγματα, γιατί μου φαίνεται ότι σε καθαρά θεωρητικό πλαίσιο δε γίνεται. (Γιατί ακριβώς προσπαθούμε να προσεγγύσουμε ένα εργαλείο με το ίδιο εργαλείο. Αυτό δε γίνεται…)
Εδώ και για τα στερεότυπα, που είναι και απλούστερα, αν θέλεις να κάνεις μια προσέγγυση δεν καταφέρνεις σχεδόν τίποτα θεωρητικά, γιατί ξανά έρχεσαι σε ασυνείδητη κόντρα με τα στερεότυπά σου.
Εγώ το έχω βιώσει μόνο σε πλαίσιο εργαστηρίου και εκεί όντως μπορεί να γίνει καταπληκτική δουλειά.
Καλό ταξίδι και
καληνυχτούδιαααα
Αγαπητέ Πέτρο μας,
Πύργος της Βαβέλ για τα καλά λοιπόν.
Όχι μόνο στις γλώσσες.
Επεκτάθηκε, ή ήδη υπήρχε παντού στην όλη ψυχοδομή μας.
Αλλά όπως λέτε, καλή καρδιά και όλα τα άλλα θα έρθουν και θα συνεννοηθούμε κάποτε, που θα πάει.
Καλή φώτιση λοιπόν σε όλους μας. Αμήν.
@ 777
Να είστε καλά αγαπητέ 😀
Αρκεί να βάζουμε μπροστά την καλή διάθεση και να μην αισθανόμαστε αναγκασμένοι για κάτι!
Αυτό στο οποίο καταφέραμε να δεχθούμα και οι δύο, με την καρδιά και την απλή λογική, δεν είναι νοητικό σχήμα!
Εννοείται πως ο πύργος της Βαβέλ είναι νοητικό σχήμα.
(Για την Σαλόγραια το έγραψα αυτό! 😛 )
Χαίρετε!
@777 αγαπημένο μου δεν θα αργήσω…ένας μικρός περίπατος στα εξοχάς!
……………………..
ΣΤΕΛΛΑ
η εικόνα μου άρεσε με το φως και τα ζουζούνια που φεύγουν με το φως και την καθαριότητα.
Με τη συνεχή Θεία Μετάληψη και την προσευχή και τη νήψη και την τήρηση των Εντολών επιτυγχάνεται η εσωτερική ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.
Ο σημερινός ΑντίΧριστος πολιτισμός μας κολακεύει τους εγωκεντρισμούς και μας οδηγεί σε καταστροφική πολυδιάσπαση, στο όνομα της υπερβολικής ανάλυσης και της ελεύθερης σκέψης…
……………………………………………..
Αρκετά με τη διάσπαση του ατόμου αδελφέ Πέτρε…
Ας ασχοληθούμε και λίγο με το δυσκολότερο έργο της Σύντηξης! 🙂
΄Πέτρε
είμαι εκτός…έδρας…πρέπει να φτιάξω και μια ταχινόσουπα…πλην θα πω…ότι ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι συμβολισμός.
Κατά την ταπεινή μου άποψη , είναι πραγματικότητα.
Συνέβη.
Και έτσι για πολλούς αιώνες, διαφυλάχτηκαν από μεγαλύτερες διαφθορές οι ψυχές των ανθρώπων…
Σήμερα που όλοι σχεδόν πάμε να μιλάμε μια γλώσσα…η διαφθορά κραταιούται…κοντεύουμε να γίνουμε όλοι …μάδα φάκα!…που λέει και ο Μπρους Γουίλις…σε κάποιες ταινίες του…:-(
kalisperaaaaaaaaaaaaaaaa+KALO SABBATOKYRIAKON!
ME YGEIA PSYXHS+SWMATOS,AGAPH+XARA!
FILAKI STA KALA PAIZAKIA!!!
Αγάπη μου
Καλό Σαββατοκύριακο…
Με κάθε ευλογία!
Αγαπητη σαλόγραία επ’ευκαιρίας δεν μας δίνεις τη συνταγή για την ταχινόσουπα; Είναι αλάδωτή;
Καλό Σαββατοκύριακο στους υπόλοιπους, και καλή αναβαση στην κλίμακα των αρετών!
Ειδικά για σένα Πετρο δεν έχεις φόβο, αφου είσαι φιλόξενος και ελεήμων (όσοι ανοίγουν τα σπίτια τους , ανοίγουν και τις καρδίες τους) και από πολυτεκνη οικογένεια, σίγουρα κάποια αδερφή και κάποια καλή μανούλα θα εύχεται για σένα. Αλί σε μας τους σπαγκοραμένους!
EYXARISTW S.-NASAI KALA!!!AMHN+EPISHS…
EYXESTHE,DIOTI EPESA KATW,KAI ESTRAMBOULIKSON TON ASTRAGALON MOU,OUTSIDE OF THE CHURCH+TWRA PONAW+DEN EXW MAMA.MPAMPA+ADELFAKIA NA ME FRONTIKSOUNE!!!
EYXARISTW SAS!
KALHNYXTA!!!
+MAAAAKIA+
Αχ αγαπητή Μαρίνα!
Ας ευχόμαστε σε κάθε άνθρωπο να βρει ότι αισθάνεται πως του λείπει.
Αυτό που αναζητά.
Συνήθως οι ευχές ενός ανθρώπου που έχει αδιαπραγμάτευτα νοητικά μοντέλα δεν είναι τόσο ανοιχτών οριζόντων.
Όποιοι λειτουργούμε έτσι:
Δεν ευχόμαστε στους άλλους να βρουν το θεό, ευχόμαστε να βρουν το θεό μας.
Δεν χαιρόμαστε για τους πιστούς των άλλων θρησκειών που έχουν τον θεό τους.
Δεν χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων.
Περιμένουμε να τους πετύχει η λύπη. Στην αδυναμία τους, να μην τους φοβόμαστε, να ελπίζουμε ότι θα παίξουν στο δράμα μας.
Με κατηγορούν κάποιοι ότι υπεραναλύω.
Δεν λέω κάτι που κι εσείς δεν σκέφτεστε ή δεν έχετε δυνατότητα να σκευτείτε.
Ούτε κι εσείς λέτε κάτι το οποίο να μην έχω ζήσει.
Το παιχνίδι όμως που παίζουμε τόσον καιρό είναι πίσω από τα λόγια μας, έχει να κάνει με την αντίσταση που έχουμε αναπτύξει.
Αντίσταση στον άλλο, αντίσταση στο διαφορετικό, αντίσταση στην αλλαγή, στη ζωή.
Υ.Γ.
Όχι κι ελεήμον που ανοίγω το σπίτι μου!
Τη βρίσκω με τα φιλαράκια μου, δεν το κάνω για ανταποδοτικούς λόγους.
@ Σαλόγραια
Τώρα που διάβασα ξανά και το κείμενο το δικό μου, αλλά και το ερώτημα που μου θέσατε, κατάλαβα τι δημιούργησε την παρεξήγηση και οφείλω μια συγνώμη.
Ενώ εγώ αναφέρομαι σε σύνθετα νοητικά μοντέλα τα οποία διαμορφώνονται σε θρησκευτικά και πολιτιστικά πλαισια, δεν έκανα τη διάκριση από τις προϋπάρχουσες γνωστικές δομές που αναπτύσσονται διαισθητικά κι εμπειρικά και αφορούν στην αντίληψη πιο απλών, απτών και καθημερινών θεμάτων όπως η βαρύτητα, οι δυνάμεις κ.α.
Ένιγουέι.
Και αυτά είναι νοητικά μοντέλα.
Εκεί εννοείται πως ισχύει αυτό που λέτε:
«Πιστεύω ότι τόσο τα νοητικά μοντέλα όσο και τα στερεότυπα, από την ε μ π ε ι ρ ί α προκύπτουν.»
Κι αυτά όμως τα πρωταρχικά μοντέλα δεν προκύπτουν αποκλειστικά από την προσωπική μας εμπειρία, αλλά και από το τι θα ακούσουμε από τους άλλους να λένε για το θέμα.
Εγώ στη συζήτησή μας αναφέρομαι σε πιο σύνθετα νοητικά μοντέλα τα οποία δεν παράγονται από τις αισθήσεις και τις άμεσες εμπειρίες μας, αλλά μέσω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεών και της γλώσσας.
Με αυτά προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Είναι οι αντιλήψεις μας, οι προλήψεις μας, οι μύθοι, τα στερεότυπα.
Είναι οι ιδέες που μας βοηθούν να προβλέψουμε και να ερμηνεύσουμε ό,τι υποπίπτει στην αντίληψή μας.
Αυτά τα νοητικά μοντέλα είναι τόσο καλά εδραιωμένα που αντιστέκονται στην αλλαγή. Αυτή είναι και η βασική τους χρησιμότητα, άλλωστε.
Με αυτά ορίζουμε τους ρόλους,
το τι επιτρέπεται να αισθανθούμε σε κάποιο γεγονός,
το που θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας και ποιο στοιχείο θα θεωρήσουμε αδιάφορο.
Επίσης καθορίζουν το εύρος των επιλογών και των προσδοκιών μας.
Με λίγα λόγια περιγράφουν κι εξυπηρετούν το σύστημα αξιών μας.
Αυτά τα νοητικά μοντέλα επηρεάζουν τελικά τις εμπειρίες μας σε βαθμό τέτοιο που ούτε τον υποψιαζόμαστε.
Αν δεν αναπτύξουμε την ικανότητα να τα αντιλαμβανόμαστε ως κάτι δυναμικό, που αλλάζει, δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε και τα θεωρούμε δεδομένα.
Όσο πιο δογματικά ορίζονται μέσα μας, τόσο πιο περιορισμένη είναι η ελευθερία μας να κάνουμε συνειδητές επιλογές και να τα βρούμε με τον εαυτό μας.
Οι θρησκείες είναι το πρώτο σύστημα οργανωμένων νοητικών μοντέλων. Η δυναμική που έχουν τα οργανωμένα νοητικά μοντέλα είναι αυτή που μας επέτρεψε τελικά να οργανωθούμε σε εξελιγμένες κοινωνίες.
Επειδή ακριβώς είναι καθοριστική η σημασία τους στην επιλογή δράσεων, είναι ακρογωνιαία η επίδρασή τους στην διαμόρφωση και την αναπαραγωγή των κοινωνικών συνθηκών.
Όπως καταλαβαίνετε δεν το ψάχνω το ζήτημα απλά γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω.
Θεωρώ ότι κάποια από τα κοινωνικά προβλήματα που επαναλαμβάνονται έχουν να κάνουν με τα νοητικά μοντέλα που χρησιμοποιούμε.
Τα θρησκευτικά μοντέλα είναι αυτά που ακόμα παραμένουν πιο δυναμικά στις κοινωνίες μας.
Είναι απλά και κατανοητά. Δεν απαιτούν ιδιαίτερη εκπαίδευση ή νοητική ικανότητα, οπότε μπορούν να είναι καθολικά.
Οπότε είναι αυτά στα οποία εστιάζω, όπως βλέπετε.
Φίλτατε Πέτρο… καλημέρα! 🙂
διαθέτεις -με τη δύναμη του Κυρίου που σε έπλασε- και σε καμία περίπτωση από δική σου μαγκιά- ένα καλογυμνασμένο εγκέφαλο και δημιουργείς μαζί του αμέτρητα παιγνίδια αντικατοπτρισμών και ψευδαισθήσεων.
(Θα συμβούλευα πάντα ενδιαφερόμενο για σχετικά θέματα να ρίξει μια ματιά και στα πειράματα -με λειτουργικούς μαγνητικούς τομογράφους του εγκεφάλου- που περιγράφει ο Γκόλμαν στο βιβλίο του ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, έχει εκεί εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες…)
Το μυαλό σου με την υπεραναλυτική ικανότητα, μου θυμίζει μπάμπουσκα μέσα στη μπάμπουσκα, ή όπως έβλεπα στην ταινία με τον Ντάστιν Χόφμαν( τίτλος ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΗΡΩΑΣ)
το μυαλό σου, μου θυμίζει ένα ξερό κρεμμύδι
(δεν το υποτιμώ, νοστιμότατα είναι τα ξερά κρεμμύδια, φτιάχνεις με αυτά υπέροχα εδέσματα)
ένα ξερό κρεμμύδι, ξαναλέω,
που όσο το ξεφλουδίζεις, τόσο δακρύζεις και όσο ψάχνεις να βρεις το ΚΕΝΤΡΟ του
(την Α-λήθειά του δηλαδή)
ΔΕΝ καταφέρνεις να τη βρεις σε κανένα σημείο του.
Στο τέλος του ξεφλουδίσματος, μένεις δακρυσμένος και με άδεια χέρια…
Μου θυμίζεις επίσης, την ιστορία με τον ελέφαντα που αναφέρει ο Καζαντζάκης, ο οποίος, κάποτε , επισκέφτηκε την πόλη των τυφλών.
Και οι τυφλοί, ψηλαφώντας ο καθένας , ένα μέρος του ελέφαντα, μετά, αφότου έφυγε ο ελέφαντας, έπιασαν να τσακώνονται πάνω στο τι λογής, πλάσμα είναι ο ελέφαντας.
Και ο καθένας έδινε διαφορετικό ορισμό του ελέφαντα, ανάλογα με το κομμάτι που μέσα στην τύφλωσή του, είχε αγγίξει…
Λοιπόν, επειδή οι άνθρωποι, μετά την έκπτωσή μας από την Αρχέγονη Χάρη του Παραδείσου, ΑΠΟΛΕΣΑΜΕ τη δυνατότητα Όρασης, και ως ΤΥΦΛΟΙ εν τω Κόσμω της ΠΛΑΝΗΣ των αισθήσεων, επορεύθημε, γι αυτό ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΑΓΚΑΙΟ, να εισέλθει εν Χρόνω, ο Θεάνθρωπος, εξ Αφάτου ΑΓΑΠΗΣ υποκινούμενος, προκειμένου να μας πεί ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣΗ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΩΣ ΤΗΣ…
(Η ταινία ΜΆΤΡΙΞ κάτι σχετικό υπαινίχθηκε…)
Την Αλήθεια, ΟΛΗ, μας την έδωσε Εκείνος και σφράγισε την παράδοση αυτή με τη Φοβερή Σφραγίδα του Αχράντου Του Αίματος.
Η κατάχρηση που έγινε από τυφλούς ρασοφόρους δια μέσου των αιώνων, και από Αιρετικούς κυρίως
(και αιρετικοί είναι οι διαστρεβλωτές της Αληθείας σε θεωρία και πράξη)
αυτή η κατάχρηση, λέω, έδωσε δικαίωμα, σε σημερινούς ευφυείς και μορφωμένους και με ανέσεις δυτικού πολιτισμού μεγαλωμένους αστούς, όπως η εντιμότητά σου -έδωσε ξαναλέω το δικαίωμα- της σφοδράς επίκρισης
(το κατανοώ απολύτως)
και έστρεψε την ελπίδα σας στη θεά Επιστήμη με τα μοντέλα της.
Λυπάμαι, αλλά η Επιστήμη, ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να προσφέρει…διότι, ως εργαλείο, δρα πάντα στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ των πραγμάτων, και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.
Κάνω αυτή τη δήλωση, έχοντας συναναστραφεί εκ του σύνεγγυς αληθινούς επιστήμονες και έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία άλλων φημισμένων επίσης συναδέλφων τους…
Κάνω επίσης τη δήλωση, παρατηρώντας στην πράξη, την ΥΠΕΡΟΧΗ αληθινών Χριστιανών, των οποίων το ΒΙΟ θαυμάζω για την Εστίαση-Ενότητα των ψυχικών τους Δυνάμεων, και για τα φοβερά που μόνο και με τη δύναμη του λόγου τους, ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ, τελεσιουργούνται..
Πολύς ο λόγος για το τίποτα. Καταργήστε τα νοητικά σας μοντέλα, ανακαλύψετε το τίποτα και φτιαξτε μετά το δικό σας. Το μοντέλο του τίποτα. Ζήτω ο σκεπτικισμός!
Κυπριανέ μου…
και τι θά κάνουμε μετά χωρίς τους…βαρβάρους;
Αγάπη μου
περαστικά το ποδαράκι αλλά..πρέπει με κάποιον να …ξεθυμώσεις! 🙂
Μαρίνα τη συνταγή για ταχινόσουπα από…Δευτέρα!
KOUKOU!!!
EUXARISTW!!!!-ME POION KALE EXW THYMWSEI??????/!!!!!
Σαλογραία,
Η καταδίκη των βαρβάρων είναι να παραμένουν πάντα βάρβαροι, φευ, σκεπτόμενοι βάρβαροι! Καλό για μας, κακό για την αφεντιά τους. Δεν τους αρέσουν τα υπάρχοντα και υφιστάμενα νοητικά μοντέλα. Πάνε να τα αναδομήσουν, να φτιάξουν καινούρια, αλλά με τη γλώσσα που ξέρουν, με τα γράμματα που έμαθαν. Μα την αλήθεια, περίεργα δεν είναι όλα τούτα; Θα το δεχόμουν, αν μας έφερναν τη γλώσσα των ούφο και τα γράμματα της συμπαντικής σκόνης. Θα περιμένουμε. Τι άλλο να κάνουμε;
Κυπριανέ
θα περιμένουμε και θα υπομένουμε με τους τρόπους που πρέπει να υπομένουν όσοι έχουν γευτεί ότι…Χρηστός ο Κύριος!
Οι βάρβαροι κόβουν ότι περισσότερο μπορούν από το σεντόνι τους και ετοιμάζονται να στρώσουν. (Αν προκάμουν, γιατί επιθυμούν να βγουν και για ποτάκι μετά)
Τα-τααααν!
Τα-τααααν!
Παρακαλούντε όσοι έχουν θεματάκια με το στρώσιμο, να αγνοήσουν τη διαδικασία.
Δεσμευόμαστε ότι κομμένα κεφάλια, πόδια και χέρια δεν θα εκτινάσσονται σε όσους δεν επιθυμούν να συμμετέχουν.
Αν και βάρβαροι, το μότο μας είναι πάντα η «διακριτικότης»!
Η συζήτηση αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εμένα!
Χαίρομαι που παραμένετε 😀
Μπάμπουσκες, κρεμύδια και ελέφαντες δεν είναι συγκεκριμένα παραδείγματα από την κοινωνική μας εμπειρία, αλλά ερμηνευτικά μοντέλα σκέψης.
Παίρνετε εικόνες και τις χρησιμοποιείτε σα μοντέλα.
Για να μου αποδείξετε τι;
Την ισχύ των μοντέλων;
Μα αυτό συζητάμε τόσο καιρό. Δεν αντιλέγω στο ότι έχουν ισχύ.
Τα μοντέλα είναι εύκολο να τα χρησιμοποιήσουμε, αλλά απαιτεί χρόνο να αναλύσουμε τι κάνουμε, τι παράγουμε με αυτά.
Οπότε κάθε φορά που χρησιμοποιείτε μοντέλα, θα χρειάζεται να διαβάσετε τον μεγάλο σχολιασμό μου. Εγώ καταθέτω τον χρόνο μου γιατί βρίσκω ουσιαστικό νόημα στην ανάλυση.
Εσείς που δε βρίσκετε, πρέπει να διαλέξετε αν θα διαβάσετε τα παρακάτω ή όχι.
Δεν θεωρώ ότι είναι υπόχρεωτικό, ούτε θα σας απαξιώσω αν δεν το γουστάρετε.
Πάμε λοιπόν:
Τα μοντέλα που χρησιμοποιήσατε είναι δύο ειδών.
Αυτά που αναφέρονται στο κοινωνικό και αυτά που αναφέρονται στο προσωπικό επίπεδο.
Ας δούμε πρώτα αυτά που αναφέρονται στο κοινωνικό επίπεδο, με συγκεκριμένες εφαρμογές παραδειγμάτων:
Εφαρμόσατε πάνω μου την εικόνα της ιστορίας με τον ελέφαντα και τους τυφλούς, του Καζαντζάκη, για να εστιάσουμε στους ανθρώπους που αντιμάχονται επί ψύλλου όνου, λέγοντας την αυθαιρεσία του ο καθένας για φαντάσματα ανύπαρκτα, κάνοντας «αμέτρητα παιγνίδια αντικατοπτρισμών και ψευδαισθήσεων».
Το αιτούμενό σας, όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι να διακρίνουμε ότι η πολυδιάσπαση και η μερικότητα της ανθρώπινης αντίληψης δεν μας βοηθά στο να έχουμε εικόνα του Όλου, να προσεγγίσουμε την ουσία των πραγμάτων, να σωθούμε.
Μήπως όμως αυτή η εικόνα, παρά την αγνή της πρόθεση, μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα που αναπαράγει αυτό ακριβώς που έρχεται να λύσει, αυτό που προσπαθεί να ξορκίσει;
Το συμπέρασμά σας είναι ότι με την χρησιμοποίηση της ανθρώπινης αντίληψης, δεν επέρχεται συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων και το μόνο που μας σώζει είναι ο θεός.
Για να δούμε αν το συμπέρασμά σας εφαρμόζεται στην πράξη.
Εγώ θα δω την λειτουργία του μοντέλου σε πρακτικές εφαρμογές.
Αν θεωρείτε ότι ακολουθώ μεροληπτική και ατυχή περιπτωσιολογία, να μου το αναλύσετε και είμαι εδώ να διαβάσω με προσοχή.
Πρώτο ζεύγος εφαρμογής:
1. Συνέδριο θεολόγων και πιστών από διάφορες θρησκείες και δόγματα.
2. Συνέδριο εκπαιδευτικών και παιδοψυχολόγων από διάφορες χώρες του κόσμου.
Σε ποιο από τα δύο ταιριάζει η ιστορία με τον ελέφαντα;
Πού επικρατεί η χάβρα Ιουδαίων, ο πύργος της Βαβέλ;
Πού επικρατεί η αυθαιρεσία και ο παραλογισμός;
Πού εμφανίζεται συνεργασία και αναδόμηση νοητικών μοντέλων;
Σε ποιο συνέδριο από τα δύο ακούμε τον άγνωστο και ξένο ομιλητή με ενδιαφέρον και ανάταση πνεύματος για τα νέα μοντέλα σκέψης και τις αναδομήσεις που μας επιφέρει;
Σε ποιο συνέδριο από τα δύο αρματωνόμαστε τα Απολύτως Αληθινά δικά μας μοντέλα και πολεμούμε για την ολική και οριστική επικράτησή τους επί των άλλων;
Ποιοι «τσακώνονται πάνω στο τι λογής, πλάσμα είναι ο ελέφαντας»;
Θα πηγαίνατε να παραβρεθείτε σε διαθρησκειακό διάλογο; Πιστεύετε έστω πως νομιμοποιείται ένας τέτοιος διάλογος;
Εμένα σε ποιο από τα δύο με εντάσσετε τελικά αν χρησιμοποιήσετε την απλή κοινή λογική;
Αν δε σας αρέσουν τα συνέδρια και θέλετε να δούμε άλλο παράδειγμα, πιο κοντά στην καθημερινότητα:
Ας φανταστούμε δυο τύπων πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Μια σαν αυτή που ελπίζουμε να μας έρθει, με ανθρώπους μορφωμένους και μετριοπαθείς και μια άλλη με ανθρώπους δογματικούς και θρησκευόμενους.
Εφαρμόστε εκεί την εικόνα σας.
Έχουμε και ζωντανο το παράδειγμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτό που χρειαζόταν σαν καταλυτικός παράγοντας για να προχωρήσουν τα αδέρφια στον αλληλοσπαραγμό, ήταν το να αφυπνιστούν οι θρησκευτικές διαφορές. Οι ενθικιστικές διαφορές υπήρχαν, αλλά δεν αρκούσαν. Έπρεπε να βρεθεί ο νομιμοποιητικός παράγοντας που θα επιτρέψει ηθικά στις πλατιές μάζες να αλληλοσφαχτούν, να χωριστούν οριστικά, να κυριαρχήσει το μίσος μεταξύ τους.
Αυτός ήταν η θρησκεία, για άλλη μια φορά στην ιστορία.
Κι ενοείται ότι αυτοί που εξυπηρετούνται με το διαίρει και βασίλευε, κούνησαν κάποια νήματα. Δε χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο αυτός που κυβερνά, αν γνωρίζει την δυναμική που παράγουν τα θρησκευτικά μοντέλα.
Θέλετε άλλη εικόνα;
Φανταστείτε δύο πολυπολιτισμικά σχολεία.
Το ένα με εκπαιδευτικούς και γονείς που χρησιμοποιούν την απλή λογική τους και την καρδιά τους, σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη γνώση.
Το άλλο με εκπαιδευτικούς και γονείς δογματικούς και κολλημένους στα θρησκευτικά νοητικά μοντέλα τους.
Εδώ έχουμε και εφαρμοσμένο παράδειγμα, το 132ο Δημ. πολυπολιτισμικό Σχολείο Αθηνών με την διευθύντριά του, την κυρία Στέλλα Πρωτονοταρίου.
Η αντίδραση που χρησιμοποιήθηκε για να την διώξει και να καταστρέψει το καταπληκτικό έργο που έχτισε αυτή σε συνεργασία με τους συναδέλφους της και τον σύλλογο γονέων, χρησιμοποίησε πάλι τα θρησκευτικά νοητικά μοντέλα για να μπορέσει να νομιμοποιηθεί ηθικά και να δράσει.
Ενημερωθείτε για όλο το ιστορικό του περιστατικού.
Είναι αρκετά φρέσκο, μόλις πριν κανα δυο μήνες η κυρία Πρωτονοταρίου δικαιώθηκε και οι διώκτες της αμήχανοι ρίχνουν ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Επί του θέματος δεν υπάρχει τίποτα που να τους σώζει.
Τα χριστιανικά ιστολόγια που χτυπιόντουσαν στην αρχή και σταύρωναν την κυρία Πρωτονοταρίου, κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο τώρα.
Κατά το φτωχό μου το μυαλό, το μίσος η έχθρα και ο χωρισμός, ακόμα κι αν είναι εθνικιστικός, πολιτιστικός ή οικονομικός, για να μπορέσει να επικρατήσει και να παράγει αποτελέσματα, πρέπει να πατήσει στο ηθικό νοητικό επικοδόμημα μιας θρησκείας.
Στη θρησκευτική ηθική νομιμοποίηση, τα θρησκευτικά νοητικά μοντέλα.
Αλλιώς, αν στηριχθούμε στα ανθρώπινα χαρίσματά μας (απλή λογική, συναισθηματική νοημοσύνη, πανανθρώπινες αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα) και την σύγχρονη επιστήμη, αρχίζουν όλο και περισσότερα προβλήματα να λύνονται.
Αρχίζουμε επιτέλους να συνεργαζόμαστε.
Σε ποια από τις δύο κατηγορίες περιπτώσεων ταιριάζει τελικά η εικόνα του ελέφαντα που σκιτσάρετε; Σε ποιές από αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε να εμφανίζεται τελικά το μίσος, ο χωρισμός των ανθρώπων, η εφαρμογή του μοντέλου της Βαβέλ;
Μήπως του αλλάξατε τα πέταυρα του καημένου του κου Καζαντζάκη; Να’ ταν από μια μεριά να διάβαζε…
Σόρρυ κιόλας, αλλά αυτό το τελευταίο δεν το διατυπώνω καθόλου εύκολα κι αυθαίρετα.
Επειδή βλέπω ότι διαβάζετε και παρακολουθείτε διάφορα, θέλω να υπενθυμήσω αυτό που είχα πει σε ένα άλλο σχόλιό μου και ισχύει και για εμένα και για όλους, εννοείται.
Ανάλογα με τα νοητικά μας μοντέλα, από το ίδιο γεγονός-βιβλίο-εμπειρία κ.ο.κ., παίρνουμε τελείως διαφορετικά πράγματα.
Δηλαδή, τα νοητικά μοντέλα επηρεάζουν καταλητικά το τι είδους αντίληψη θα έχουμε για κάτι (και τα συναισθήματά μας, άλλα δεν είναι τόσο σχετικό εδώ).
Ποια είναι όμως η διαφορά που μπορούμε να επισημάνουμε και που μας δείχνει ότι δεν είναι όλα ισοπεδωμένα, ότι δεν πρέπει να απελπιζόμαστε;
Κατά τη γνώμη μου, όσο πιο ανεπτυγμένες μεταγνωστικές δεξιότητες έχουμε (να κατανοούμε δηλαδή το πώς αλλάζουν τα νοητικά μας μοντέλα) και όσο πιο εύπλαστα και δουλεμένα είναι τα αυτά, τόσο πιο πολύ μπορούμε να επωφεληθούμε από τις νέες εισερχόμενες εμπειρίες.
Τόσο πιο ανοιχτοί είμαστε σε αλλαγές.
Στην αντίθετη περίπτωση όπου τα μοντέλα μας είναι δογματικά και σωτηριολογικά, τότε προσαρμόζεται η εμπειρία στα μοντέλα, όχι τα μοντέλα στην εμπειρία.
Αλλάζουμε δηλαδή αυτό που είδαμε ώστε να συμφωνεί με τα μοντέλα μας, δεν αλλάζουμε τα μοντέλα.
Μπορούμε κιόλας να φτάσουμε μέχρι και στην παραγωγή ψευδών εμπειριών, να βλέπουμε πράγματα που δεν έγιναν, να ακούμε φωνές, να διακρίνουμε διαστάσεις και σχέσεις που δεν υπάρχουν.
Η ανάγκη του εγκέφαλού μας για τροφή εμπειρική, είναι τόσο δυνατή, που αν λείπει η εμπειρία, τότε ο εγκέφαλος απλά την παράγει. Τα νοητικά μοντέλα πεινούν! 😉
Και παρανοούμε.
Λιγουλάκι, ή περισσοτεράκι…
Δεν είναι καθόλου σπάνιο αυτό. Για κανέναν μας.
Αρκεί να έχουμε το ηθικό ο.κ. και αυτή η παράνοια εμφανίζεται.
Δεν είναι σύμπτωση ότι όταν σε μια μητρόπολη ο μητροπολίτης μετατρέπεται σε μητρο-πωλητή και προωθεί τις δακρύζουσες εικόνες για να ωφεληθεί το παγκάρι, τότε αρχίζουν ξαφνικά στον πιστό κόσμο τα όνειρα με την Παναγία και εκτινάσσεται ο δείκτης εμφάνισης θαυμαστών εμπειριών.
Σας φαίνονται κι αυτοί ο συλλογισμοί μου ως «παιγνίδι αντικατοπτρισμών και ψευδαισθήσεων»;
Αν με χαρακτηρίζετε με τον απόλυτο τρόπο που το κάνατε, χωρίς να μπορείτε να μου πείτε κάτι συγκεκριμένο, τότε απλά με απαξιώνετε και στην ουσία με δαιμονοποιείτε. Θεωρείτε ότι αντιπροσωπεύω αυτόν με τον οποίον δεν γίνεται να συνομιλείτε.
Κάνω λάθος;
Οφείλετε να είστε συγκεκριμένη όταν λέτε κάτι, όταν κολλάτε μια ταμπέλα, όταν πετάτε ένα χαρακτηρισμό. Ακυρώνει κάθε δυνατότητα επικοινωνίας αν το κάνετε με αυθαίρετο τρόπο.
Οφείλετε δηλαδή να δείξετε κι ας μην αποδείξετε, τι από αυτά που είπα είναι ψευδέσθηση ή αντικατοπρισμός.
Αν τουλάχιστον θεωρούμε ότι υπάρχει δυνατότητα να μετακινηθούμε και να έρθουμε πιο κοντά, πρέπει να το είμαστε συνεπείς στη συνομιλία μας.
Αν δεν το θεωρούμε, τότε απλά ταμπουρωνόμαστε και πετάμε πετριές. Πολεμάμε.
Εξυπηρετούμε το θρησκευτικό μοντέλο του «πνευματικού πολέμου».
Γιατί όμως προβαίνετε σε τόσο τραγική, θεωρώ, συλλογιστική αντιστροφή την πραγματικότητας;
Όταν θυμηθήκατε εμένα και με εντάξατε στην ιστορία με τον ελέφαντα, μήπως δεν ήμουν εγώ αυτός που βλέπατε;
(Εφαρμόζοντας μια εικόνα πάνω στον άλλο, κάνουμε στην ουσία μια δική μας υποσυνείδητη προβολλή. Π.χ. βλέπε: ‘Βάρβαροι’, στα παραπάνω σχόλια. Γι’ αυτό κι εγώ σπάνια χρησιμοποιώ εικόνες και παραβολές.)
Αυτό που κάνατε πάνω μου είναι τελείως άσχετη με εμένα λειτουργία, αλλά προβάλλει ένα αδιέξοδο.
Ερμηνεύοντάς το γιατί, κάνω την προσωπική υπόθεση ότι προβάλει το υποσυνείδητο αδιέξοδο των θρησκευτικών μοντέλων. Ψάχνουμε να βρούμε εξιλαστήριο θύμα γι’ αυτό το αδιέξοδο. Τελετουργούμε ασυναίσθητα προσπαθώντας να ξορκίσουμε το υπόγειο χάος μας.
Αυτό που διακρίνω είναι ότι τώρα που δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας απομακρύνει, χρησιμοποιώντας την απλή μας λογική, τώρα που φτάσαμε κοντά στο να δούμε τα συγκεκριμένα θρησκευτικά νοητικά μοντέλα μας, εμφανίζεται η ισχυρή αντίσταση.
Τώρα ακριβώς που είναι η ώρα να απενεργοποιήσουμε την εξουσιαστική ισχύ των μοντέλων και να σκύψουμε πάνω τους, επιλέγετε να βασιστείτε σε αυτά, να τα ενεργοποιήσετε πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά.
Τώρα πλέον η απλή λογική και ο διάλογος πρέπει να μπουν στην άκρη.
Η ανάπτυξη των μεταγνωστικών μας ικανοτήτων, η συλλογιστική μετριοπάθεια, η αποστασιοποίηση καν δεν επιτρέπονται εδώ.
Αναγνωρίζω και σέβομαι ότι φοβάστε την αποκαθήλωση των θρησκευτικών μοντέλων, την απομυθοποίησή τους.
Αν αρχίσουμε να συζητάμε ποια λειτουργία επιτελούν, πώς διασυνδέονται, να τα αντιπαραβάλλουμε με άλλα που υπήρξαν ή υπάρχουν, να δούμε ότι και αυτά είναι ανθρώπινες κατασκευές που αναδομούνται, αν δούμε τι παράγουν στην κοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις, τότε χάνουν τη δογματική τους διάσταση.
Πράγματι, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Τα θρησκευτικά νοητικά μοντέλα όλων των θρησκειών δεν γίνεται να τα διαχειριστούμε. Τουλάχιστον στο συνειδητό επίπεδο, ούτε προσωπικά, ούτε κοινωνικά.
Είναι ταμπού.
Δεν επιτρέπεται η προσωπική αποστασιοποίηση από αυτά, η μελέτη τους ως νοητικά κατασκευάσματα.
Αυτό από μόνο του θα τα ακύρωνε.
Ούτως ή άλλως, όλα τα νοητικά μοντέλα αντιστέκονται σθεναρά στο να τα αντιληφθούμε ως μοντέλα, να τα αναλύσουμε, να τα αναδομήσουμε. Ακόμα και τα επιστημονικά μοντέλα αντιστέκονται στο μυαλό των επιστημόνων.
Τα θρησκευτικά όμως μοντέλα δεν το επιτρέπουν καν. Αυτή είναι άλλωστε και η δυναμική τους.
(Συνεχίζει με την εφαρμογή των μοντέλων στο προσωπικό επίπεδο)
«Συνεχίζει με την εφαρμογή των μοντέλων στο προσωπικό επίπεδο…»
Μάταιος ο κόπος. Φτιάξτε το δικό σας νοητικό μοντέλο χωρίς θρησκεία, εφαρμόστε το, και όταν με το καλό «πιάσει τόπο» – έχει ήδη πιάσει με κάτι θερμοκήπια, τον υπερπληθυσμό, τις πράσινες αναπτύξεις, τις εξωγήινες απειλές και βεβαίως, με την τρομοκρατία – ελάτε μετά να κουβεντιάσουμε. Όχι βέβαια με τη γλώσσα των ούφο, ούτε και με τα νοήματα της πολύλογης και πολύγραφης συμπαντικής σκόνης, που σας παρακινεί να γράφετε όλα αυτά τα κατεβατά.
Δεν αρνούμαι τον διάλογο. Αρνούμαι το επίπεδο ενός διαλόγου ο οποίος είναι εξ ορισμού αυτοακυρωτικός. Γιατί; Διότι κάποιος αρχαίος δικός μας ιστορικός και περιηγητής (τι νοητικά μοντέλα να είχε στο μυαλό;) μας είπε : Όπου κι αν πήγα, όπου κι αν πορεύτηκα, μπορεί να βρήκα πόλεις χωρίς τείχη, που άνθρωποι αγράμματοι τις κατοικούσαν, αλλά ανθρώπους που να μην έχουν θεούς, πουθενά δεν συνάντησα.
Εσείς αυτές τις πόλεις δεν τις θέλετε και πάτε να φτιάξετε την πολιτεία της φαντασίας σας. Όπου ο άνθρωπος θα τιμά τον άνθρωπο, χωρίς να ενδιαφέρετε να μάθει τι πάει να πει τιμή. Τα οικονομικά μεγέθη θα την έχουν αντικαταστήσει και οι υπό έλεγχο άνθρωποι θα την προσκυνούν.
Περισσότερα δεν χρειάζονται.
@ Κυπριανό Χ.
Απαντούσα στη Σαλόγραια, όχι σε εσάς, αλλά δεν πειράζει 😀
Καλή καρδιά!
Μη διαβάζετε κατι που θεωρείτε μάταιο
(Φοβάμαι ότι βλέφαρο δε ρίξατε… Απλά αισθάνεστε κι εσείς την υποχρέωση να απαντήσετε.)
Δεν είπα κάτι από αυτά που λέτε.
Το ότι αναλύω τα μοντέλα της θρησκείας δε σημαίνει ότι προχωρώ σε διώξεις.
Διαβάστε προσεκτικότερα τι γράφω και μη μου βάζετε προθέσεις και λόγια στο στόμα μου.
Δεν είπα πουθενά ότι θέλω πόλεις χωρίς θεό.
Δεν είπα πουθενά ότι δεν «δεν ενδιαφέρετε να μάθω τι πάει να πει τιμή».
Δεν φτιάχνω καμία φανταστική πόλη, απλά αναλύω αυτά που παρατηρώ στην υπαρκτή μας πόλη.
Μην προβάλλετε πάνω μου αυτά που σας φταίνε στη ζωή σας.
Εγώ σχολιάζω καταστάσεις, όχι εσάς ως πρόσωπο.
Μαζέψτε το κουταλάκι σας, πλιζ. Τα δικά σας νεύρα θα τσακίσετε, όχι τα δικά μου.
Δεν έκανα καμιά «προβολή». Έγραψα αυτό που κατάλαβα, από αυτά που διάβασα – και δεν «έριξα βλέφαρο» , τα διάβασα. Αν δεν συμφωνείτε με το συμπέρασμα που έβγαλα, είναι άλλο, και δικό σας, θέμα. Δεν χειραγωγώ τον αναγνώστη, όπως φαντάζομαι κι εσείς.
«απλά αναλύω αυτά που παρατηρώ στην υπαρκτή μας πόλη»
αυτά ανέλυσα κι εγώ, απλά, με αυτά που είδα στο monitor.
«Το ότι αναλύω τα μοντέλα της θρησκείας δε σημαίνει ότι προχωρώ σε διώξεις.»
Αυτό να το αφήσετε για τους άλλους. Είσαστε έξυπνος. Γνωστά τα κόλπα, τα ξέρουμε.
Πέτρο μου
σε διάβασα κατά τα τρία τέταρτα, πρέπει να φύγω θα επανέλθω με σκέψεις, προς το παρόν, σε αφήνω με το εξής συναίσθημα που μου μου γεννήθηκε διαβάζοντάς σε:
-Θεέ μου, Θεέ μου!
Θα αντέξει να μείνει δίπλα του επί μακρόν κάποια γυναίκα;-
Πώς θα υπομείνει έναν άνδρα που είναι …ο αρχηγός των σοφιστών και των στρεψοδίκων- καλοπροαίρετα, δε λέω, πάντοτε!
Να είσαι πάντα καλά, να μου γράφεις!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΙΖΑΚΙΑ,,,ΔΙΑΤΙ ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΓΡΙΦΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ? ΠΛΗΖ ΠΛΗΖ ΠΛΗΖ ΜΙΛΑΤΕ ΑΠΛΑ +ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ,ΘΕΛΟΜΕΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΜΕΝ ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΤΕ!!ΔΙΟΤ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΥΣΤΡΟΦΟΙ,ΟΛΟΙ….
ΖΗΤΟΜΕΝ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗΝ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑΝ!
@ Κυπριανός
Δεν αναφερθήκατε σε τίποτα συγκεκριμένο από ότι γράφω, ότι μου βάλατε στο στόμα είναι άσχετα από αυτά που λέω.
Αν θέλετε να συζητήσουμε και πιστέυετε στο διάλογο (απ΄ότι βλέπετε δεν φείδομαι χρόνου όσον αφορά στο διάλογο), πρέπει να είστε συγκεκριμένος και να μου αναφέρετε το σημείο στο οποίο λέω αυτό που μου βάζετε στο στόμα, ώστε να έχω τη δυνατότητα να απαντήσω τι εννοούσα.
Αν μιλάτε γενικά, βγάζετε συμπεράσματα γενικά και εννοείται ότι κάνετε προβολλές. Κι εγώ τις κάνω, όλοι τις κάνουμε, γι’ αυτό κι εγώ προφυλάσομαι από τέτοια λάθη με τον εξής τρόπο:
Όταν διαβάζω κάτι που θέλω να σχολιάσω, αναφέρω στο συνομιλητή μου το σημείο και τα λόγια του. Του λέω με ποιον τρόπο εγώ τα κατάλαβα. Έτσι του δίνω τη δυνατότητα ή να με διορθώσει στην πιθανή μου παρανόηση, ή να συμπληρώσει το συλλογισμό του, ή ακόμα και να καταλάβει ότι έχει κάνει κάποιο συλλογιστικό σφάλμα.
Να το πω με άλλα λόγια: Δεν έχουμε μάθει να συζητάμε.
Δε μας μάθανε στο σχολείο και δε φταίμε εμείς. Είμαστε όμως μεγάλοι άνθρωποι πια. Ας λειτουργήσουμε το μυαλουδάκι μας με ευθύνη κι ας φτιάχνουμε τη σωστή διαδικασία διαλόγου. Σε όλα τα θέματα, ας ψάχνουμε να βρίσκουμε ποια διαδικασία εξυπηρετεί.
Μην ορμάμε ως μαινόμενοι ταύροι όπου νομίζουμε ότι είδαμε κόκκινο. Μπορεί και να μην είναι κόκκινο, αλλά επιπλέον δεν είμαστε και ταύροι…
Όσον αφορά στα περί διωγμών, είναι καθαρά θέμα του φαντασιακού μας.
Είναι κι αυτό ένα από τα νοητικά μοντέλα.
Παντού βλέπουμε διωγμούς, έτσι μας μάθανε. Ακόμα και η ύπαρξη του διαφορετικού θεωρείται απειλή για εμάς.
Αγαπητέ μου, ας ανοίξουμεε το πνεύμα μας, όχι για να δεχτούμε τις χαζομάρες που μπορεί να λέει ο οποιοσδήποτε, αλλά για να μη φοβόμαστε την ύπαρξη του διαφορετικού.
Όσο διώκτης και απειλή μπορεί να είμαι εγώ για εσάς, άλλο τόσο διώκτης και απειλή μπορεί να είστε εσείς για εμένα.
Ας ξεκολλήσουμε από αυτό το μοντέλο σκέψης.
@ Σαλογραια
Αγαπητή μου φίλη,
Ταπετσαρία με έχετε κάνει!
Το τι χαρακτηρισμός προσωπικός και αυτοκόλλητο έχει πέσει, για εμένα και τη ζωή μου, δε λέγεται!
Παρεκτραπήκαμε ολότελα.
Δε θα με απασχολούσε, αν δεν επαναλαμβανόταν με τόσο εμμονικό κι ανεπίγνωστο τρόπο ως συνήθεια από πολλούς εδώ μέσα.
Προέχει για εσάς;
Είναι άλλος ένας κλασικός τρόπος για να ξεφεύγουμε από το θέμα μας;
Τι είναι;
Θέλω να πιστεύω ότι το επιτρέπετε στον εαυτό σας, γιατί το δικαιολογείτε ως νοιάξιμο, ως πλησίασμα. Είναι όμως θεωρώ το ακριβώς αντίθετο.
Δεν είμαι εγώ αυτό που φαντάζεστε, δε με ξέρετε ως πρόσωπο.
Βλέπετε ότι δεν ασχολούμαι καν να αλλάξω τις εικόνες σας για εμένα, να κάνω αυτοπεριγραφή.
Δεν έχει νόημα, αν εσείς από τη μεριά σας αδυνατείτε να καταλάβετε το πόσο άκυρη είναι αυτή η συνήθεια που έχετε.
Κι εγώ δε σας ξέρω και γι’ αυτό δεν κάθομαι να σκιτσάρω κανέναν ως προσωπικότητα, να ασχοληθώ να περιγράψω τη ζωή του όπως την φαντάζομαι, προβάλλοντας τα βιωματάκια μου.
Μπορώ να το κάνω, πιστέψτε με.
Και για εσάς, και για κάθε έναν από τους συνομιλητές μου, έχω σκιτσάρει μια αδρή καρικατούρα για την προσωπικότητά του ή τη ζωή του, στο μυαλο μου. Αυτό γίνεται αυτόματα.
Δεν προχωρώ όμως στο να επιβάλλω το μπερντέ του Καραγκιόζη που έχω στο κεφάλι μου και να μετατρέψω τον συνομιλητή μου σε περσόνα στο θέατρο σκιών μου.
Αν το κάνω, θα σημαίνει για εμένα ότι έχω χάσει κάθε σεβασμό στο πρόσωπό του άλλου, ή ότι έχω χάσει το δικό μου αυτοσεβασμό.
Όχι μόνο δεν σας πετάω στη μούρη τις περσόνες που σας έκοψα, αλλά επιπλέον ούτε μέσα μου δεν τις ενδυναμώνω, δεν τους επιτρέπω να αποκτήσουν απόλυτη διάσταση.
Δεν σας ταυτίζω, δηλαδή, με ότι εικόνα μου έρχεται στο μυαλό μου για εσάς.
Δεν το κάνω για πολλούς λόγους;
– Θα πέσω έξω, γιατί στην πραγματικότητα δεν σας ξέρω, σας φαντάζομαι.
– Χάνω κι εγώ κι ο άλλος την ελευθερία μας ως πρόσωπα, γιατί εγκλωβιστήκαμε σε ένα σχήμα, γίναμε καρικατούρες.
– Αν είχα σκοπό να σκιτσάρω περσόνες θα το έκανα στο μυαλό μου, για τον εαυτό μου. Είναι ανήθικο από μέρους μου να το μοστράρω στον άλλο.
– Δεν εξυπηρετώ τον σκοπό του σχολιασμού και του διαλόγου.
– Καταστρέφω και εκτροχιάζω το διάλογο.
– Επίσης είναι μια μορφή βίας, καπελώματος του άλλου. Προσπαθώ να τον φέρω με αυτό τον τρόπο σε σύγκρουση με την προσωπικότητά του, όπως την φαντάζομαι.
Έχει τεράστια διαφορά αυτή η διαδικασία από την ανταλλαγή απόψεων.
Φοβάμαι όμως ότι δεν διακρίνετε καν το πότε μεταβαίνετε από τη μία διαδικασία στην άλλη.
Και πάλι θα μου πείτε ότι υπεραναλύω.
Εγώ θα σας πω ότι όλα αυτά που υπεραναλύω υπάρχει λόγος που αναγκάζομαι να τα υπεραναλύσω.
Έχω δει κι έχω ζήσει χώρους και καταστάσεις που λειτουργούν διαφορετικά, που έχουν άλλες ποιότητες.
Το συγκεκριμένο θέμα, που ανήκει στο χώρο της ηθικής βίας, το έχω ζήσει.
Δεν θα χάσω εγώ κάτι με το να συνεχίζετε αυτή τη συνήθεια.
Στην ουσία είναι δικό σας θέμα.
Μην γελιέστε όμως ότι με αυτόν τον τρόπο θέλετε να πλησιάσετε τον άλλο και να τον βοηθήσετε, στα πλαίσια κάποιου ενδιαφέροντος και νοιαξήματος.
Είναι τελείως δικοί σας οι λόγοι που δεν μπορείτε να αντισταθείτε στο να το κάνετε.
Ψάξτε να τους βρείτε.
Υ.Γ.
Εγώ θα έλεγα ότι στην ουσία κάνετε πάνω μου αυτό που σας έχουν κάνει.
Έχετε στο παρελθόν συνηθίσει να σας πατικώνουν και να σας στραπατσαρίζουν την προσωπικότητα βάζοντάς σας μέσα στα κουτάκια τους.
Αν σας βοηθά να το λύσετε το θέμα, εφαρμόζοντας την ίδια τακτική πάνω μου, δεν έχω αντίρρηση.
Απλά να μου το ζητήσετε:
«Πέτρο, μπορώ να ξεράσω πάνω σου όλα τα κουτάκια και τις εικόνες που έχω για εσένα και τη ζωή σου;»
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να το κάνουμε, δεν παρεξηγούμαι.
Μπορώ να το θεωρήσω πολύ χρήσιμο κι ενδιαφέρον παιχνίδι. Μπορούμε να μαζευτούμε κι όλας κανα απόγευμα σε κανα σαλόνι, να το δουλέψουμε σα ψυχολογικό εργαστήριο. Να κάνουμε κύκλο και να βγάλει ο καθένας τις εικόνες που έχει για τον άλλο. Δεν είναι μόνο αποκαλυπτικό, σαν εμπειρία, αλλά είναι και λυτρωτικό.
Φτάνει να έχουμε επίγνωση ότι το κάνουμε.
Πέτρο μου
δεν απάντησες, ωστόσο, σε ένα αρχικό μου ερώτημα, τουλάχιστον περί της ηλικίας σου.
Να υποθέσω ότι είσαι ανάμεσα σε 23-25;
Και άγαμος;
Δεν μπορώ να συζητάω με άνθρωπο, μερικά θέματα, αν δε γνωρίζω κάτι από τις βιολογικές του παραμέτρους και την έγγαμη ή όχι εμπειρία του.
Θεωρώ, ότι η εμπειρία που έχει ή δεν έχει θα καθορίσει το τι θα αντιληφθεί από όσα θα ήθελα να του πώ.
Δε συζητάω με άγαμη νέα γυναίκα περί γάμου και ανατροφής τέκνων.
Ο,τι και να έχει διαβάσει, ό,τι και να έχει σπουδάσει , αν δεν είναι η ίδια μητέρα τέκνων , κάθε μέρα τουλάχιστον επί μια δεκαετία, ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ τίποτα ιδιαίτερο, ούτε θα με καταλάβει π ώ ς της μιλάω.
Πίστεψέ με , δεν αρκεί να είμαστε ικανοί για περίπλοκους αφηρημένους συλλογισμούς προκειμένου να κάνουμε μια καλή κουβέντα, όπως δεν αρκεί να έχεις ένα καλογυμνασμένο σώμα, για να είσαι και καλος ερωτικός σύντροφος…:-)
Πέτρο η απάντησή μου ανέβηκε πριν δω τη δική σου;…έχω μπερδευτεί….
Αλλά…έτσι για να κάνω πλάκα…γιατί βρίσκεις κακή μια ωραία ταπετσαρία;
Θα επαναλάβω…ότι
δεν μπορώ να συζητάω με κάποιον χωρίς να έχω μια ιδέα για την ηλικία και την έγγαμη ή όχι εμπειρία του…
Αν θες, βοήθησέ με λιγάκι…
KALEEEE,HREMHSTE!!!TI EXETE PATHEI?
SAS XAIRETW,LEW KOUKOU,KANEIS DEN APANTAEI….PEITE KATI STO XAZO KAI ORFANO ANORTHOGRAFO PAIZAKI….KAI STIN
APORIA DEN APANTISES SALOOLDD!!!
WHY?
kOYKOY TSA! 😉
AGAPH MOU..PERIMENW MHNYMA STO PRIVE!
FILAKIAAAA!
ΑΓΑΠΗ
ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ!
Q-)
prospathw