Γιατί να πονώ τόσο;
- Ο πόνος και ο Σταυρός φέρνει την Ανάσταση στη ζωή μας
- Αυτό που μας ενώνει με τους άλλους είναι ο πόνος
- «Στο υπόγειο απογειώθηκα!»
- Τι θα πει πίστη στην πράξη;
- Η αληθινή πίστη είναι βόμβα στην ψυχή!
- Ζωή χωρίς Χριστό δεν αντέχεται!
- Με τον Χριστό όλα τα ερωτηματικά γίνονται θαυμαστικά!
- Η παραμυθία και η παραμύθα
- Νόημα της ζωής: τι μας θα μας κρατήσει όρθιους την ώρα του μεγάλου πόνου;
- Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη
- Όταν αγαπάς, πονάς αλλιώς και μεταμορφώνεσαι
- Αγαπώ θα πει βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και σκέφτομαι τους άλλους
- Πλούτος ψυχής και πόνος
- Πονάς; Προσευχήσου!
Δε μπορείς να προσευχηθείς;
Κλάψε!
Δε μπορείς να κλάψεις;
Ε, φώναξε! - Το κέντημα του Θεού
- Ο ταπεινός είναι αλλιώς!
- Η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, είναι δωρεά. Γιατί λοιπόν όχι δυσκολίες σε μένα;
- Ταπείνωση θα πει υγεία ψυχής
Εκπομπή Αθέατα Περάσματα με τον π. Ανδρέα Κονάνο στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία.
π. Ανδρέας Κονάνος - Γιατί να πονώ τόσο; (2)Πηγή: Ελληνικοί Παλμοί
Φωτογραφία: Josh Sommers
Αυτώ Χριστώ τω Βασιλεί και Θεώ ημών, νοητό!
Μόνο ο Χριστός γνωρίζει και αναγνωρίζει τον Εαυτό Του.
Καληνύχτα Πέτρο και όλη η παρέα μας!
«44. Πέτρος – Ιουνίου 1, 2012
Οπότε είναι θέμα υποκειμενικής τοποθέτησης?
45. Ιωάννης – Ιουνίου 1, 2012
Όχι, είναι θέμα Προσωπικής τοποθέτησης»
Ιωάννη, ή δεν ξέρεις το νόημα του όχι, ή το νόημα του «υποκειμενικός» .
@Leviathan
Δεν αναφέρομαι σε καποιο άλλο πρόσωπο, αλλά στο δικό μου, φίλε.
@Leviathan
Μια ερώτηση…
Για πιό λόγο μας το έγραψες αυτό; Μήπως φθονεις ; δηλαδή μήπως πονας ;
Καλό και ωφέλιμο είναι να εκφράζεις τον πόνο σου, για να διαπίστωσης και να κατανοησης ότι ΕΊΣΑΙ ΠΟΝΟΣ !
Ένας ΑΠΡΌΣΩΠΟΣ ΠΟΝΟΣ, που πονάει τον εαυτό του τον ίδιο και συνεπώς και τους άλλους, φίλε!
Εγώ παρατηρώ το εξής:
Ότι πίσω από την παράνοια αυτή, είναι η αίσθηση ότι ο πιστός έχει προσωπική σχέση με το θεό.
Κατανοούμε πόσο επηρεάζει αυτή η αίσθηση την αντίληψη της πραγματικότητας?
Κατανοούμε πόσο διαφορετική είναι η στάση «έχω αναφορά το θεό και σε αυτόν δίνω λόγο» από τη στάση «έχω αναφορά τους συνανθρώπους μου και σε αυτούς δίνω λόγο»?
Έγινε ποτέ ιστορικά μια αναλυτική καταγραφή και αποτίμηση των άμεσων κι έμμεσων (προσωπικών, κοινωνικών και πολιτειακών) επιπτώσεων που έχει μια τέτοια θεοκρατική στάση ?
Πετρο, μπορείς να μας το γράψεις, το σχόλιο σου, με απλά λόγια;
Δεν σε καταλαβαίνουμε, μιλάς σαν μηχανη…
Λοιπόν Πετράν, μέχρι να σκεφτείς πώς θα το γράψεις απλά, κατανοητά και όμορφα, ας πούμε δύο κουβέντες απλές, κατανοητές και όμορφες!
Μας γράφεις …»Εγώ παρατηρώ»… ε λοιπόν, συνέχισε να παρατηρείς και να…μήν βγάζεις άκρη. Εμείς φίλε, βιώνουμε αυτό που πιστεύουμε και πιστεύουμε αυτό που βιώνουμε.
Εσύ συνέχισε να βιώνεις αυτό που… παρατηρείς!
Απλά πράγματα, παρατηρητή Πέτρο.
@Zωντανό Ιστολόγιο
Αναρωτίεμαι, ο διαχειριστής του ιστολογίου αν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Κρατάει τα βλάσφιμα κατά του Χριστού των άθεων και σβήνει αυτά που τους ξεφτιλίζουν και αποδεικνύουν την αθλιότητά τους.
Είναι και ο ευσεβισμός μία αίρεση. Μπορεί κάποιος να ομολογεί ότι είναι Ορθόδοξος, αλλά να είναι ευσεβιστής.
Πως θα βγάλει σωστά συμπεράσματα ο κόσμος που διαβάζει εδώ άθλιε ευσεβιστή;
Τί να το κάνει ο κόσμος ένα Ορθόδοξο ιστολόγιο που το διαχειρίζεται ένας εχθρός του Χριστού;!!!
Αν έχεις άλλη γνώμη και είσαι άνδρας καθώς πρέπει, μη το σβήσεις αυτό που σου έγραψα και δώσε απάντηση !
Αλλιώς σβήστο και μείνε στήν νέκρα του εαυτού σου !
@ Πέτρο
Ίσως το έχεις ακούσει και από τον Sam Harris…Αν ο Ιωάννης πιστεύει πως μιλά στον θεό, κανείς πιστός δεν θα το αμφισβητήσει ή σχεδόν κανείς. Αν όμως πει πως μιλά στον θεό μέσα από το πιστολάκι των μαλλιών του τότε όλοι θα τον περάσουν για παλαβό. Η προσθήκη μίας ηλεκτρικής συσκευής μπορεί να αλλάξει τα πάντα. 🙂
Ιωάννη,
υπάρχει η παρατήρηση της πραγματικότητας, υπάρχει και η ερμηνεία.
Π.χ.
Αυτός που κάνει παρατήρηση λέει: «Συνάντησα κάποιον που ήταν ίδιος με τον Πέτρο και το βλέμμα μας διασταυρώθηκε. Δε μου μίλησε και προχώρησε.»
Αυτός που κάνει ερμηνεία λέει: «Συνάντησα τον Πέτρο και παρότι με είδε, με αγνόησε και με απέφυγε. Ο μπαγάσας έκανε ότι δε με είδε για να μου τη σπάσει. Ακόμα να ξεπεράσει αυτό που του είχα πει.»
Το πρόβλημα με την ερμηνεία είναι ότι εντάσσει στο γεγονός στοιχεία που είναι υποθέσεις και μπορεί να μην στέκουν.
Η ερμηνεία βάζει χαρακτηρισμούς, αναφέρεται στις προθέσεις του άλλου, προκαταλαμβάνεται απέναντι στη σύνδεση αιτίας αποτελέσματος, καθορίζει το τι θα κάνω από εδώ και πέρα κλπ.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα μπορεί πολύ απλά ο Πέτρος να ήταν εξαιρετικά απασχολημένος στις εσωτερικές του σκέψεις, ή να ήταν κάποιος που μοιάζει με τον Πέτρο, ή, ή, ή…
Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην παρατήρηση, αναφερόμαστε πρωτίστως στην ποιότητα και την καθαρότητα της πληροφορίας.
Αυτό δεν είναι ουσιώδες μόνο για την επιστημονική μέθοδο, είναι απαραίτητο και για την εκπαίδευση, και για την επίλυση συγκρούσεων.
Και είναι το μεγάλο πρόβλημα της θρησκευτικότητας, γιατί η θρησκευτικότητα ταυτίζει εξαρχής την παρατήρηση με την εσωτερική υποκειμενική ερμηνεία.
Οπότε το ίδιο γεγονός για πιστούς διαφορετικών θρησκειών είναι τελείως διαφορετικό.
Για τους επιστήμονες όμως είναι το ίδιο.
Όταν γίνεται προσπάθεια να επιλυθεί μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πρόσωπα ή δύο ομάδες, το πρώτο βήμα είναι να ξεκαθαριστεί η πληροφορία που καταθέτει ο καθένας μέσα από την περιγραφή.
Αυτό απαιτεί την αφαίρεση της οποιασδήποτε ερμηνείας.
Πράγμα που ΔΕΝ μπορεί να γίνει όταν κυριαρχούν στο μυαλό κάποιου φανταστικές σχέσεις με αγγελικές οι δαιμονικές δυνάμεις ή ακόμα κι όταν υπάρχουν ακραίες φιλοσοφικές ή πολιτικές πεποιθήσεις.
Δεν βλέπουμε και στη φάση της οικονομικής κρίσης πόσο τραγική είναι η απουσία της περιγραφής και η κυριαρχία της ερμηνείας?
Είχαμε κάνει ποτέ ακριβή περιγραφή των πληγών της οικονομίας μας?
Μήπως μας αρκούσαν οι γενικολογίες, οι γκρίνιες και οι ερμηνείες?
Μήπως μεγάλο μέρος του πληθυσμού καταλήγει στη, γνωστή ιστορικά, παιδική και συναισθηματική προσκόλληση σε προφητείες και καταστροφές?
Αλλά τα στοιχεία που μπορούσαμε να μετρήσουμε ήταν πάντα εδώ. Δεν ήταν μυστικά. Απλά εμάς δεν μας ενδιέφεραν, γιατί σύμφωνα με την ερμηνεία μας, έπρεπε να βασιστούμε σε άλλα στοιχεία, ανεξιχνίαστα, κρυφά. Το ίδιο μοντέλο από την άκρα αριστερά, μέχρι την άκρα δεξιά. Με λίγες εξαιρέσεις…
Σαν παρατήρηση μπορώ να πω τα εξής:
Ως λαός έχουμε πρόβλημα να κάνουμε παρατήρηση. Δεν μαζεύουμε καθαρά στοιχεία, δεν θέλουμε στατιστικά, δεν κατανοούμε τα ποσοστά.
Σαν ερμηνεία μπορώ να πω τα εξής:
Αυτό θεωρώ ότι οφείλεται στην κυριαρχία μιας ανώριμης ταυτότητας που έχουμε υιοθετήσει ως ελληνικότητα, μια ταυτότητα που έχει πάρει το μίσος της ορθοδοξίας απέναντι στον εξορθολογισμό, την ευθύνη και τη συνέπεια.
Όμως ιστορικά, σε κάθε περίπτωση, προχωράμε τελικά (δηλαδή λυτρωνόμαστε) από αυτά που μαθαίνουμε ως καθαρά στοιχεία, με αριθμούς, με ανάλυση, με ποσοστά. Αυτά είναι που μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Και θεωρώ ότι γενικά η επαφή με την πραγματικότητα είναι πάντα λυτρωτική.
Αυτό όλο, που είναι λίγο δυσνόητο για όποιους έχουν υποστεί κακή εκπαίδευση, πρέπει να είναι βασική παιδαγωγική αξία.
@Leviathan
Ο φθόνος είναι μικρόβιο της αποσύνθεσης.
Αυτοδηλητηριάζεσαι!
@ Λεβιάθαν
Ο Sam Harris είναι θεός! Πάει και τελείωσε!
χαχαχα!
Πέτρο,
Είσαι άνθρωπος δίχως πρόσωπο και ταυτότητα.
Εδώ που γράφεις, τι αναζητάς;
Το χαμένο πρόσωπό σου, σε μας τους Ορθοδόξους!
Σε τραβάμε σαν μαγνήτης!
Πονάς Πέτρο, πονάς πολύ όπως και ο @Levithan !
Όλα αυτά που γράφετε είναι αντιδράσεις αποσύνθεσης.
Πόνοι αποσύνθεσης!
Αυτό ήταν παρατήρηση ή ερμηνεία, Ιωάννη?
Να αναφέρω και ένα άλλο συγκεκριμένο θέμα για να περιγράψω πώς λειτουργεί η παρατήρηση και πώς λειτουργεί η ερμηνεία.
Και πώς αυτό φέρνει κι αναπαράγει τον κοινωνικό πόνο.
Στο θέμα των λεσβιών-γκέι-διεμφυλικών η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών εξαρχής αρνείται την παρατήρηση.
Γιατί έχει μπλοκαριστεί από μια απόλυτη θρησκευτική ερμηνεία.
Δηλαδή, το να έρθουν σε επικοινωνία και διάλογο με τα ίδια τα πρόσωπα (τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τα διεμφυλικά πρόσωπα), να κάνουν συστηματική έρευνα και καταγραφή του θέματος, είναι «άουτ οφ δε κουέστιον».
Έχουν το ερμηνευτικό σχήμα που ισοπεδώνει το θέμα και το κατηγοριοποιεί μαζί με δολοφόνους, βιαστές, κλπ και μένουν εκεί.
Ένας πιστός μπορεί να κάθεται και να μιλάει άνετα και να ερμηνεύει με τις ώρες σχετικά με τη ζωή των προσώπων αυτών, αλλά δεν πάει να μιλήσει με τα ίδια τα πρόσωπα, να τα ρωτήσει, να τα ακούσει.
Μπορεί πολλοί πιστοί κάτω από την πίεση της κοινωνικής ευαισθητοποίησης να δηλώνουν τώρα τελευταία ότι υπεραγαπούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά απεχθάνονται το «πάθος».
Δεν προχωρούν όμως ούτε καν σε παρατήρηση αυτών που έχουν να διηγηθούν τα πρόσωπα, ή σε παρατήρηση του τι επιτέλους είναι αυτό το «πάθος».
Δεν χρειάζεται, άλλωστε, γιατί έχουν ήδη έτοιμη, δοσμένη την ερμηνεία.
Οπότε τα κοινωνικά στερεότυπα, ο αποκλεισμός, οι προκαταλήψεις, η περιθωριοποίηση, οι επιθέσεις, οι διακρίσεις κλπ, είναι πράγματα που η θρησκεία βοηθά να αναπαράγονται.
Ο πόνος αναπαράγεται.
Τόση «μεγάλη» μπορεί να είναι η χριστιανική αγάπη, που δεν μπορεί να κάνει το υπεύθυνο βήμα, να βγει από την ερμηνεία της και να παρατηρήσει.
Είναι εύκολο να ερμηνεύει κανείς.
Γιατί άλλωστε όσα προβλήματα κι αν αναπαράγει μια ερμηνεία, τόσο εύκολα μπορεί με τον ίδιο τρόπο να τα ‘ερμηνεύει’ και να νίπτει τας χείρας της.
Η ερμηνεία ποτέ δε σηκώνει το βάρος των πράξεών της…
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι πραγματικότητα, Πέτρο.
Πέτρο, δεν σου κάνω πλάκα. Ζείς μιά φαντασίωση και τίποτε άλλο! Ποτέ η φαντασία δεν μπορεί να ικανοποιήση τον άνθρωπο.
Μόνο η πραγματικότητα!
Εδώ που είσαι, αναζητάς την πραγματικότητα, αλλά δεν σε αφήνει η φαντασία σου να την δείς.
Παρόλο τις αντιθέσεις σας εδώ, Πέτρο κ Leviathan, στήν πραγματικότητα αισθάνεσθε εδώ οικείοι και αυτό είναι εντελώς φυσικό.
Η ψυχή έχει τις δικές της αισθήσεις. Δέν μπορεί ο πλανεμένος νους να την πείσει με το ψέμα. Είναι αδύνατον!
Η ουσία της είναι Αλήθεια!
Και η Αλήθεια Πέτρο, είναι Πρόσωπο. Ο Θεός είναι Πρόσωπο.
Όσο η ψυχή δεν αντικρύζει το πραγματικό πρόσωπό της, υποφέρει και πονά!
Η ψυχή αναπαύεται μόνο στο Πρόσωπο του Θεού!
Ιωάννη, είσαι ότι και η Αγία Γραφή. Βαρετά αντιφατικός και παράλογος.
Πέτρο κ Λεβι, δεν είμαι εδώ γιά να πηγαίνουμε κόντρες, δεν το χρειάζωμαι, αλλά ούτε και εσείς.
Αν πήγαμε κάποιες, καλό και ωφέλιμο ήταν, αλλά μέχρι εδώ, φτάνει.
Αν θέλετε, συνεχίζουμε την παρέα και τον διάλογο εδώ ως άνθρωποι που έχουν τα ίδια ενδιαφέρωντα, αλλιώς μην το κουράζουμε. Υπαρχουν άλλες ιστοσελίδες που θα βρείτε αυτό που επιθυμήτε και θέλετε με όμοιούς σας.
Καληνύχτα
Ιωάννη μου, είναι ανακουφιστικό να φτάνει κανείς στην επίγνωση ότι δεν χρειάζεται την κόντρα στην ζωή του.
Δεν έχουμε ανάγκη την κόντρα.
Την επικοινωνία έχουμε ανάγκη.
Είμαστε η μία σώμα από το σώμα της άλλης.
Μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια?
Αντέχουμε?
Και μια ιστορία για το ‘καληνύχτα’.
Προχθές το πρωί, πέρασε ένας κατηχητής από το σχολείο, να μοιράσει τα κλασικά εικονισματάκια, στιλ χάντρες και καθρέφτες για τους ιθαγενείς.
Ανεβαίνοντας με το τμήμα μου, πέρασα μπροστά από το γραφείο που περίμενε ο άνθρωπος αυτός. Από μακριά είδα το γνωστό βλέμμα που κάνει περίεργα γκελ, το γνωστό αμήχανο χαμόγελο του ανθρώπου που υποχρεώνεται να πουλήσει κάτι αόρατο. Το γνωστό στήσιμο σώματος. Ακόμα δεν ήξερα ποιος ήταν.
Ανεβαίνοντας στα σκαλιά, ένας μικρός μου είπε: «Τον σιχαίνομαι αυτόν.»
Τον ρώτησα αν τον ξέρει, και μου είπε ότι είναι ένας από τους κύριους του κατηχητικού. Μετά ρώτησα τον μικρό γιατί τον σιχαίνεται.
(Είναι πολύ άσχημο αυτό σαν συναίσθημα κι έχουμε δουλέψει το θέμα στην τάξη. Γνωρίζουν τα παιδιά ότι η σιχασιά είναι η μητέρα του ρατσισμού.)
Ο μικρός μου είπε ότι δεν ξέρει γιατί, αλλά νιώθει κάτι περίεργο όταν αυτός ο κύριος τον κοιτάει και του γελάει.
Τι να πω στον μικρό… του είπα ότι δεν πειράζει, δεν μας κάνουν όλοι οι άνθρωποι, ξέρουμε όμως να διαλέγουμε αυτούς που αισθανόμαστε άνετα δίπλα τους.
(Πολύ τους αγαπώ τους κατηχητές! Ξέρω τον εσωτερικό πόλεμο που βιώνουν. Ειδικά αυτή την περίοδο, ποιος ξέρει τι φαντάσματα έχουν στο μυαλό τους.
Ειδικότερα κάποιοι από αυτούς, που δεν τους επέτρεψε η πίστη τους να τα βρουν με τον εαυτό τους. Και κατέληξαν να κοιτούν τα αγοράκια και να χαμογελούν περίεργα.)
Ανεβήκαμε λοιπόν στην τάξη, ξεκινήσαμε το μάθημα και περίμενα με τα νεύρα τσιτωμένα να ανοίξει η πόρτα (κλασικά χωρίς κανείς να χτυπήσει πρώτα) και να μπουκάρει ο κατηχητής (κλασικά χωρίς να ρωτήσει από πριν αν του επιτρέπω να διακόψει το μάθημα).
Τόσες φορές έχει συμβεί, θα το ζούσα μία φορά ακόμα.
Παρένθεση:
Ήμουν και προκατειλημμένος γιατί από την αρχή της χρονιάς είχα τσακωθεί άσχημα πολλές φορές με τον διευθυντή για το ελεύθερο που έχει δώσει σε αυτούς τους δεισιδαίμονες εξωσχολικούς να κυκλοφορούν μέσα στο σχολείο με την άνεση «πάω από το καθιστικό στην τουαλέτα». Κι όχι μόνο αυτό, στην προσευχή έκανε κατηχητικό, μοίραζε σχετικά έντυπα, είχε δώσει τα ονόματα των εκπαιδευτικών στην ενορία να μας στέλνουν επιστολές, είχε δώσει το χώρο του σχολείου στο κατηχητικό, είχε διαρκώς αναρτημένα τα διαφημιστικά του κατηχητικού κλπ κλπ. Μετά από κάθε διαπληκτισμό, πάντα καταλήγαμε να μου λέει ότι έχω δίκιο, αλλά ότι αυτός είναι πιστός οπότε θα κάνει αυτό που νομίζει. Μη σας κουράζω, είχαν γίνει τόσα που ένιωθα ότι το σχολείο μας είναι παράρτημα της εκκλησίας.
Όμως κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, πέρα από τις συγκρούσεις μας πάνω σε τέτοια θέματα, χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Κάναμε μαζί προγράμματα, απογευματινές συμβουλευτικές συναντήσεις για τους μετανάστες γονείς, με υποστήριξε και τον υποστήριξα κι εγώ όσο μπορούσα.
Χωρίς να υπερβάλλω, ήμουν ο δάσκαλος με τον οποίο συζητούσε τα παράπονά του για τα προβλήματα της σχολικής μας μονάδας.
Πέρασε λοιπόν μια ολόκληρη χρονιά, μια χρονιά όπου κάναμε ένα αχτύπητο δίδυμο, εγώ ο άθεος δάσκαλος και ο διευθυντής, ο άνθρωπος της απόλυτης πίστης.
(πίσω στην ιστορία τώρα)
Περίμενα λοιπόν με ένταση να μπουκάρει ο κατηχητής.
Γιατί είναι δύσκολο να δέχεσαι την παραβίαση σε κάτι που θεωρείς ιερό (ιερό = χώρος της εκπαίδευσης, παραβίαση = είσοδος δεισιδαιμόνων με χάντρες και καθρεφτάκια).
Η έκπληξή μου λοιπόν ήταν όταν ήρθε ο διευθυντής και ζήτησε δύο από τα κορίτσια της τάξης μου για να κάνουν μια δουλειά. Δεν ήξερα τι δουλειά ήθελε να κάνει. Τα έστειλα.
Σε λίγο μπήκαν τα κορίτσια, αντί για τον κατηχητή, και μας έφεραν τα εικονισματάκια.
Λοιπόν, ο μπαγάσας ο διευθυντής με συγκίνησε!
Ήταν η πρώτη φορά που έδειξε μία μικρή συμβολική παραχώρηση σε θέμα πίστης!
Όσο κι αν φαίνεται ότι αυτό το λίγο που έκανε ήταν ασήμαντο, εγώ ξέρω ότι ήταν κεφαλαιώδους σημασίας για τον δρόμο που έχει διανύσει στην πίστη του.
Το εκτίμησα!
Και θα έχω να το λέω!
(Κι ας είναι μια δική μου ερμηνεία τελικά! Δεν ξέρω τι έχει γίνει στ’ αλήθεια! 😛 )
Πέτρο,
Η χειρότερη μορφή αθε’ί’ας είναι αυτή του ψευτοχριστιανού.
Δεν είναι ότι δεν τους επέτρεψε η πίστη τους, όπως μας γράφεις, να τα βρούνε με τον εαυτό τους, αλλά ο ίδιος ο άπιστος εαυτός τους. Η πίστη στόν εαυτό τους είναι αυτό που δεν τους επέτρεψε να τα βρούνε με τον εαυτό τους και με τον Χριστό!
Εξέτασε, φίλε, μήπως ανήκεις και εσύ σ’ αυτούς.
Γιά μένα δεν είσαι άθεος Πέτρο, αλλά ένας αποτυχημένος Χριστιανός.
@.Leviathan, Πέτρο έχεις δίκιο, καλό για μας το να μείνουμε σε επικοινωνία.
Λοιπόν , αποφάσισα να μη πηγαίνουμε άλλο κόντρες αλλά να βαδίσουμε μαζί παράλληλους δρόμους.
Αρχίζουμε μέ αυτό πού μας έγραψε χτες ο Λεβί » Ιωαννη είσαι ότι η Αγία Γραφή, βαρετα αντιφατικός και παραλογος »
Συμφωνώ μαζί σου, η Αγια Γραφή είναι μόνο για τούς λογικούς και γιά εκείνους που θέλουν να γίνουν.
Πέτρο, σε ικετευω , λίγα λόγια αδερφέ και απλά. Μας πιάνουν ζαλάδες, αλήθεια σου λέω.
🙂
ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΞΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ
🙁
Πονάς; Προσευχήσου!
Δε μπορείς να προσευχηθείς;
Κλάψε!