Μάθε ν’ ἀγαπάς
- Πώς μποροῦμε νά δείχνουμε τόν Κύριο ήμῶν Ἰησού Χριστό στούς συνανθρώπους μας;
- Ἡ ἀγάπη, τό παρελθόν καί τό μέλλον μας.
- Ἀγάπη στήν πράξη
- Ἀγάπη, συγχώρεση καί Ἀνάσταση
- Τσακωμοί, συμφιλίωση καί συγνώμη
- Πώς θά λειώσουμε τούς πάγους τῆς καρδιᾶς μας;
Ἀπόσπασμά τῆς ἐκπομπής Ἀθέατα Περάσματα μέ τόν π. Ἀνδρέα Κονάνο ἀπό τήν Πειραϊκή Ἐκκλησία 91,2 FM.
Μάθε ν' αγαπάς
τώρα διάβασα ολόκληρο το σχόλιο 248 και οφείλω άλλο ένα «ευχαριστώ».
Στείλε μου εδώ georgia.istologio@live.com άμα θέλεις, ώστε μετά να σου πω το κανονικό μου μέηλ. Θέλω να επικοινωνήσω λιγάκι περισσότερο μαζί σου κάποια στιγμή. Επειδή μπορεί να την χάσω αυτή τη σελίδα, κι επειδή είναι δημόσια, προτιμώ να μιλήσω από το μέηλ μου.
Αν θέλεις, στείλε μου, διότι αυτά που λες βγαίνουν κατευθείαν από το σκληρό βιωμα, και δ ε ν είναι απλώς θεωρητικές γνώσεις που τις αποδεχόμαστε διανοητικά. Νομίζω πως ίσως θα οφεληθείς, και θα οφελήσεις, μόνο και μόνο συζητώντας πάνω στο σχόλιο 248. (φαντάζομαι ισχύει το ίδιο και για τα υπόλοιπα σχόλιά σου). Αυτά από εμένα. Σε χαιρετώ.
…………………………………………
Η αγάπη είναι παράδεισος. Όποιος μαθαίνει να αγαπά, ζει στον παράδεισο …… μακάρι να μπορούσα να σε αγαπήσω ξανά ……….
Έχω πετάξει πολλές φορές με το νου μου. Πετούσα με σπασμένα φτερά, με τον αέρα ενάντια στη θέληση μου για ζωή, για ελπίδα.
Άκουσε με. Πίστεψε με. Διψούσα. Πολλές φορές διψούσα. Και τη θέληση μα και την αισιοδοξία, την έβρισκα μέσα από την πίστη μου. Δεν πιστεύω στον Θεό. Δηλαδή δεν τον εμπιστεύομαι πλήρως. Όχι. Αυτό είναι η αλήθεια. Μα το ομολογώ. Δεν κρύβομαι πίσω από σύννεφα, πίσω από λέξεις που μόνο χρώμα σου δίνουν και φλόγα όπως αυτή που βγαίνει από τη φωτιά. Φλόγα αιώνια, επιβλητική, αγέροχη, φλόγα που δεν σβήνει ποτέ.
Δεν έχει σημασία τι υπήρξα. Αν υπήρξα, υπήρξα για μένα. Κανείς δεν νοιάζεται για σένα. Νομίζουν πως το να σε βλέπουν να χαμογελάς, σημαίνει ότι γιατρεύτηκες. Ότι ξέχασες. Θες να ξεχάσεις, μα δεν μπορείς. Θες να ζήσεις, μα δεν μπορείς. Θες να πετάξεις, μα δεν μπορείς. Και πιστεύουν πως οι θλιμμένες βροχές σταμάτησαν να ποτίζουν τη ζωή σου με πόνο, θλίψη, δάκρυα.
Μα τόσο τυφλοί όλοι τους; Δεν βλέπουν ποιος είσαι; Πώς είσαι; Κανείς δεν πιστεύει ότι είσαι άνθρωπος; Με συναισθήματα; Με καρδιά; Με νου; Με ψυχή; Όχι για σένα…..όχι για σένα, γιατί εσένα δεν σε νοιάζεσαι, σε αφήνεις στην ηλίθια και γρήγορη ροή του χρόνου να ανεμοδέρνεσαι στα κύματα του χρόνου που βασανιστικά σου θυμίζει το χθες. Μα για την άλλη. Για εκείνη. Για εκείνη που μόνο ο καλός Θεούλης ήξερε τι είναι για σένα. Που μόνο εσύ ήξερες τι είναι για σένα. Κι εκεί κρύβεις καλά μέσα σου, τις φλογίτσες που ποτέ δεν έσβησαν.
Θυμώνεις με όσους πήγαν αν σου κλέψουν τη ζωή σου και να αραιώσουν το γαλάζιο χρώμα των ονείρων σου με το χρώμα των δικών τους ονείρων, ξεχνώντας πως βιάζουν τις σκέψεις σου, τα όνειρα σου, τα θέλω σου, το πιο ύψιστο αγαθό της ύπαρξης σου. την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αν κατάφερνες να δραπετεύσεις από εκείνους θα συγκινούταν ολόκληρη η πλάση. Αλήθεια, γιατί ξέρεις πως μέσα σου είσαι ένα ατίθασο ερωτικό χάδι για εκείνη! Που στο πόνεσαν. Στο έκλεψαν. Στο φυλάκισαν. Μα κυρίως στο έκριναν λάθος.
Μα εσύ τι έκανες γι΄ αυτό; Λύγισες πίσω από την αύρα της ζωής. Έκρυψες το δάκρυ σου να μην το δει ο αέρας και το ζηλέψει και στολίσει μ’ αυτό τις χαράδρες των βουνών που διψάνε για νερό, για ζωή, για απόλαυση της φύσης. Μακάρι Θεέ μου να ζήσω. Μακάρι Θεέ μου. Αλλά φοβάμαι.
Μυρίζομαι την εποχή που δεν θα κελαηδούν τα σπουργιτάκια, που δεν θα μυρίζουν ευχάριστα τα άνθη, που ο ήλιος θα κρυφτεί και ο ουρανός θα αρχίσει ξανά να «κλαίει». Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι ότι θα χάσω την ψυχή μου.
Μα όσες φορές Τον παρακάλεσα, απέστρεψε το πρόσωπον απ’ εμού αφού δεν γνώρισε μοι οδόν εν η πορεύσομαι. Μέχρι όμως την τελευταία ικμάδα ανάστασης της ψυχής μου, θα χαμογελώ, χωρίς υποκρισία, αλλά αληθινά, με χαρά όπως έζησα να κάνω.
Μακάρι να ζούσα σε μία εποχή όπου θα ερωτευόμουν την ποίηση, μέσω της ποίησης την Μαρία Πολυδούρη όπως ο φίλος μου και αγαπημένος μου ποιητής στη σκιά του οποίου συμμετείχα κι εγώ το μεθυστικό παραλήρημα των σκοτεινών του λέξεων που σκεπάζουν με έρεβος το φως της ψυχής. Η Πολυδούρη μου έφυγε. Ο αναστεναγμός της έγινε το τέλος μου.
Όλα τελειώνουν στη ζωή. Η αρχή έχει τέλος. Το τέλος έχει συνέχεια. Εκεί ψηλά.
Η ζωή δεν τελειώνει για κάποιο πρόσωπο, γεγονός, βίωμα. Τελειώνει όμως εξαιτίας της …… ζωής ………. της ……….
Κλείνω με τους στίχους ενός ποιήματος του αγαπημένου μου απαισιόδοξου φίλου Κ. Καρυωτάκη και φιλώ ό,τι αγάπησα.
Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη•
όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς
μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,
όταν ανέβει από τα εξαίσια τ’ άνθη της ζωής
μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα
την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς
μ’ ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια —
μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;
ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;
Αγαπητέ Άνεμε,
Σ’ ευχαριστούμε για την κατάθεση ψυχής.
Ως μικρό αντίδωρο μια μουσική ανάσα:
http://www.myspace.com/video/m-g/bette-midler-wind-beneath-my-wings/7419789
Σου εύχομαι η θεία χάρις διά των μυστηρίων της Εκκλησίας μας να μεταμορφώσει τον πόνο σου σε ειρήνη, χαρά και γαλήνη. Και τελικά σε δράση με διάκριση!
Όσο για την Πολυδούρη, μείνε συντονισμένος! 😉
Ευχαριστώ για το τραγούδι που είναι πολύ ρομαντικό! Ο τίτλος του είναι πολλά….όλα…τα πάντα….
Χριστός Ανέστη……η ζωή μας υπάρχει χάρη στην Ανάσταση και μόνο. Πονώ … χαίρομαι…θλίβομαι…αγωνιώ…σκέφτομαι….ελπίζω…πεθαίνω…ανασταίνομαι ΜΟΝΟ χάρη στην Ανάσταση Του!!!!!!!!!!!
Πολύ σύγχυση και πόνος στις ψυχές εδώ…
Ισως γιατί δεν γνωρίζουμε ότι η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα, αλλά τρόπος ζωής που περιλαμβάνει ολόκληρη την ψυχοσωματική μας ύπαρξη!
Αλλο είναι να αγαπάς και άλλο να είσαι Αγάπη!
Ιωάννη γεια σου!
Έχεις νιώσει πως είναι να χτίζεις και να γκρεμίζεις; Είναι προνόμιο ανθρώπων παρορμητικών, αδύναμων κάποιες στιγμές, ανθρώπων που από την πολύ αγάπη σφίγγουν τον άλλον, την άλλην, τον πνίγουν, την πνίγουν. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να αγαπάς και να πονάς τον άλλον. Ουπς…….να πονάς τον άλλον; Μα πως γίνεται αυτό; Όταν αγαπάς, δεν πληγώνεις, δεν πονάς. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ερμηνεύσω τι συμβαίνει και γιατί. Μονάχα ξέρω πως όταν αγάπησα, έσφιγξα από την πολύ μου αγάπη και πόνεσα. Πόνεσα τον άλλον. Πόνεσα εμένα με τα λάθη μου. Και τότε ότι έχτισα, το γκρέμισα. Κι ότι έδειξα, έπαψα να είμαι. Κι ότι αγάπησα χάθηκε. Δεν υπάρχουν πολλές κορφές που σε δελεάζουν, που έχεις την ίδια διάθεση να τις ανέβεις. Κι όταν φτάσεις στην κορυφή και αγναντέψεις κάτω τι έχεις αφήσει και πως με προσπάθεια μεγάλη και θέληση, αγάπησες της κορυφής το κάλλος, τότε νιώθεις αήττητος, βασιλιάς, κυρίαρχος. Μα είναι έυκολο να πέσεις.
Πολύς πόνος στις ψυχές. Πολύς πόνος. Είδες Ιωάννη; Όσο περπατάμε πιο πέρα στης ζωής τα μονοπάτια, γλυκά, μεθυστικά, πονετικά, απογοητευτικά, ευχάριστα, τόσο πιο πολύ ο πόνος κυριεύει την ψυχή μας. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα ολοκληρωτικής εν-ύπαρξης στον έσω ψυχισμό μας που ανακαίζει εμάς, τον άνθρωπος ως ολότητα και εκφραστικά αυτό διαφαίνεται στο πρόσωπο μας, στα χείλη μας, στα μάτια μας, στα μάτια μας. Αν θες να δεις τον άλλον κοίταξε τα μάτια του. Τα μάτια δείχνουν όσα οι λέξεις φοβούνται να πούνε.
Σωστά μιλάς. Η αγάπη είναι τρόπος ζωής. Και το οξύμωρο, είναι πως ακόμη κι αν αδικείσαι στη ζωή αυτή την μάταια πράγματι, αν σε έχουν πονέσει κ.τ.λ. αγάπη είναι να αγαπάς αυτόν που σε πλήγωσε. Ου……. έχει περάσει χρόνος όμως για να κατακτηθεί κι αυτό. Και τότε αισθάνεσαι μόνο αν αυτό που ένιωθες για κάποιον/α ήταν αγάπη. Η ωρίμανση αναβλύζει το γνήσιο ή μη γνήσιο συναίσθημα.
Ο χρόνος από μόνος του παρά την εκστατική του ορμή, δεν δείχνει. Ο χρόνος δείχνει όταν θέλεις. Μόνο τότε. Γιατί όταν θέλεις, αγωνιάς, προσπαθείς, δοκιμάζεσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι και πέφτεις περισσότερες φορές, μέχρι να δεις τι ήταν αυτό που ένιωθες κάποτε.
Κι ο χρόνος αναδεικνύει με την πιο σκληρή και απότομη του δύναμη, το αληθινό συναίσθημα. Ναι….ήταν αγάπη. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί έσβησαν όλα. Έχει σημασία όμως εσύ να ξέρεις ότι αγάπησες.
Ιωάννη όταν αγαπάς, έχεις αγάπη.
Όταν έχεις αγάπη, αγαπάς.
Η μοναδική αγάπη είναι ο Θεός. Υπάρχουμε χάριν αυτής, ενυπάροχυμε και ολοκληρωνόμαστε (κατά το ανθρώπινο μέτρο) στην αγάπη του Χριστού.
Και ο σταυρός της ζωής έχει δύο μεριές. Πόνο κι αγάπη.
Πόνο κι αγάπη……..
Γειά σου @Ανεμος
Πολύ ωραία μέ ειλικρίνεια και απλότητα καρδιάς ανάλυση. Είσαι πολύ κοντα στήν Αλήθεια!
Συμφωνώ απόλυτα μέ αυτό που γράφεις, ότι ο σταύρος της ζωής έχει δύο μεριές, πόνο και αγάπη.
Θα σου δώσω ένα μικρό αλλά πολύ αποτελεσματικό ερεθισμα… Ή Ανάσταση έχει μόνο Αγάπη! Και ξέρεις γιατί? Διότι εδώ ισχύει αυτό που είπε ο Αγ. Απόστολος Παύλος » …ζω ουκετι εγώ ζει εν ημι Χριστος «, που δεν πνίγει κανέναν από αγάπη, αλλά ούτε και πνίγεται…από αγάπη διότι ΕΊΝΑΙ ΑΓΆΠΗ!
Δεν πιστεύω πουθενά…
Ανεμος, αν δεν πιστεύεις πουθενά, τότε μάλλον πιστεύεις στον εαυτό σου και γυρίζεις, από αγάπη μόνο για τον εαυτό σου , γύρω από τον αξονα σου…
Ιωάννη μην βιάζεσαι να κρίνεις έτσι εύκολα τους ανθρώπους….η φράση μου έχει πολλές ερμηνείες. Με ενοχλεί και δεν το κρύβω, αυτό που είπες, ότι δηλαδή γυρίζω γύρω από τον άξονα μου. Μην λες εύκολα τέτοιες κουβέντες. Τα παραπάνω πολλά που έγραψα, αναιρούν τόσο εύκολα τις φράσεις σου «Πολύ ωραία με ειλικρίνεια και απλότητα καρδιάς ανάλυση» και «συμφωνώ απόλυτα με αυτό που γράφεις, ότι ο σταυρός της ζωής έχει δύο μεριές, πόνο και αγάπη»; Όχι.
Όταν λέω πως δεν πιστεύω πουθενά, εκφράζω την πίστη μου στην πιο τραγική της μορφή. Πιστεύω στη θεότητα του Χριστού, στο αειπάρθενο της Παναγίας, στα δόγματα της ορθοδοξίας…..
Όμως εσύ θεωρείς ότι πιστεύεις πάντα; Είναι μεγάλη κουβέντα να πεις πιστεύω. Είναι σαν να αφήνεις το καράβι της ζωής σου για πάντα..πάντα…πάντα…στα χέρια του Θεανθρώπου και παρά τις τρικυμίες της ζωής (πόνους, αρρώστιες, θανάτους, απογοητεύσεις, θλίψεις, καταθλίψεις, ναρκωτικά κ.τ.λ.) να συνεχίζεις να Τον εμπιστεύεσαι κι ας δέρνεσαι από τα κύματα του κακού με όλες τις πτυχές του που μόλις ανέφερα.
Δεν έχω αυτή την πίστη πάντα. Η πίστη είναι άκρως απόρρητο και προσωπικό θέμα. Είναι δική μου. Είναι δική σου. Είναι εκείνου. Είναι εκείνης.
Θέλει επίγνωση και ειλικρίνεια για να ομολογήσεις ότι πιστεύεις. Όλοι μας δεν πιστεύουμε πάντα. Και πολλές φορές με τις πράξεις μας δεν πιστεύουμε πουθενά. Τη φρεσκάδα της βιωματικής ενύπαρξης του εαυτού μου την έχω «μεθύσει» όταν έχω ολιγοπιστήσει. Γιατί οι ευεργεσίες του Θεού ου ολίγες εισίν…τότε χαίρομαι και μέσα από τα δάκρυα και τον ψυχικό πόνο βιώνω συναντώ τον Θεό εκεί που δεν φαίνεται (που είναι και τίτλος ενός βιβλίου του άγιου Μεσογαίας κ. Νικολάου).
Έτσι λοιπόν Ιωάννη. Δεν με γνωρίζεις. Και γι’ αυτό μην μου προσάπτεις τόσο εύκολα αυτά που γράφεις: «Ανεμος, αν δεν πιστεύεις πουθενά, τότε μάλλον πιστεύεις στον εαυτό σου και γυρίζεις, από αγάπη μόνο για τον εαυτό σου , γύρω από τον αξονα σου…».
Το να πιστεύεις κάποιος στον εαυτό του, αυτόματα αναδεικνύει αυτό το γεγονός τον εγωκεντρικό του πυρήνα. Κι εδώ έρχομαι και σου λέω; Ποιος δεν είναι εγωιστής; Ποιος δεν έχει αυτό το πάθος; Ποιος πιστεύει πάντα στο Θεό; Με τις ενέργειες μας δεν Τον αμφισβητούμε; Με τα πάθη μας, δεν Τον σταυρώνουμε; Με την απιστία μας, δεν απιστούμε; Δεν αγαπώ τον εαυτό μου και δεν γυρίζω γύρω από μένα.
Θέλω να γυρίζω γύρω από τον κόσμο όλον. Θέλω να γυρίζω γύρω από κάθε έναν που θέλει να μιλά, να ονειρεύεται, να σέβεται, να αγαπά και να ερωτεύεται μαζί μου. Αν αγαπούσα τον εαυτό μου, δεν θα σου έγραφα έτσι. Με αυτές τις λέξεις. Με αυτές τις έννοιες. Με αυτές τις σκέψεις. Με αυτή τη διάθεση.
Ο εγωιστής ζει για τον εαυτό του. Ο εγωιστής ξεφτιλίζει το εγώ του (ες αυτοσεβασμό στον εαυτό του κι έπειτα ως σεβασμό στον έτερο…). Ο εγωιστής θυμώνει. Ο εγωιστής δεν δέχεται κουβέντα. Ο εγωιστής βρίζει. Ο εγωιστής ζει για εκείνον. Ο εγωιστής δεν αναγνωρίζει πόνο και θλίψη. Ο εγωιστής δεν μιλάει για αγάπη. ο εγωιστής δεν αγαπάει.
@Ανεμος, αυτό που αυθόρμητα έγραψες , …»Δεν πιστεύω πουθενά»… δεν το έγραψες τυχαία. Ούτε και αυτά που γράφτηκαν αυθόρμητα εκ μέρους μου, γράφτηκαν τυχαία.
Eίμασταν ο ένας στόν άλλον, απόλυτα ειλικρινείς.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Ό,τι ήθελα να πω το είπα. Κράτα ό,τι θες…..δεν με ενδιαφέρει και το σταματάω εδώ. Εκφράστηκα παραπάνω. Δεν έχει σημασία τι πσιτεύεις για μένα. Αυτά είναι προσωπικά όλα και πολύ φθηνά για να εκπροσωπούνται σε οποιοδήποτε site.
Καλό βράδυ……….!!!!!!!!!!!!!!!!
@Άνεμος, μη θυμώνεις μαζί μου. Στρέψε τη δύναμη του θυμού σου κατά του εαυτό σου… ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ…
Δεν κρατάω τίποτα απ’ ότι μου είπες, παρά μόνο εσένα.
Μόνο εσύ αξίζεις και δεν το ξέρεις!
Ιωάννη δεν θυμώνω μαζί σου…
Ποια να με αγαπάει; Βοήθησε με να μάθω κι εγώ……χαχα…..ρε Ιωάννη απορώ τι μου λες τώρα…….
Και δεν καταλαβαίνω τα λόγια σου:
«Δεν κρατάω τίποτα απ’ ότι μου είπες, παρά μόνο εσένα.
Μόνο εσύ αξίζεις και δεν το ξέρεις!»
Γίνε πιο συγκεκριμένος. Με γνωρίζεις; χαχα…..
βρε Ιωάννη έχεις και πολύ ωραίο όνομα…..(ευτυχώς δεν το έκανες Γιάννης)…αλήθεια δεν σε ειρωνεύομαι.
αν με γνώριζες θα έβλεπες πως δεν έχω καμία ιδέα για τον εαυτό μου Ιωάννη και πως δεν αξίζω τίποτε….αυτό με κάνει απλό άνθρωπο και δεν παίρνω ποτέ αέρα…..
μου λες «μόνο εσύ αξίζεις και δεν το ξέρεις!», όμως εγώ σου λέω πως είμαι ένα τίποτα……και το θέμα είναι πως το εννοώ…..
και δεν θέλω να είμαι………δεν θέλω…και δεν είμαι…..
με αγάπη….άνεμος
@ Άνεμος, με φέρνεις σε δύσκολη θέση, αλλά μια και μου το ζητάς, θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω. Μη θυμώσεις όμως μαζί μου…Είπαμε με ποιόν θα θυμώσεις.
Δεν είναι αυτό που λέμε, ούτε αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
Δηλαδή τα λόγια σου δεν είσαι εσύ και δεν το ξέρεις. Έχεις δημιουργήσει έναν φανταστικό εαυτό όπως θα ήθελες να είναι και αυτόν πιστεύεις, αυτόν προσκυνάς, αυτόν λατρεύεις στη θέση του Θεού.
Γι’ αυτό σου έγραψα ότι κρατάω μονο εσένα, γιατί μόνο εσυ αξίζεις και όχι το ομοίωμά σου.
Ρωτάς αν σε γνωρίζω και σου απαντώ αυτό: ναι, γνωρίζω τον εαυτό μου.
Όταν λες δεν κρατάς τίποτε από εμένα, τι εννοείς; από όσα σου έχω πει στο παρελθόν; αν είσαι εσύ…
ίσως με γνωρίζεις.
αλλά εσύ ξέρεις ποιος είμαι;
Ιωάννη ή όπως αλλιώς σε λένε…
Γιατί σε φέρνω σε δύσκολη θέση και ποια είναι αυτή η δύσκολη θέση που σε φέρνω;
Δεν θυμώνω μαζί σου, να σε καταλάβω προσπαθώ….
Να θυμώσω με μένα; Ναι το έχω κάνει. Και με έχω μισήσει. Για τις αμαρτίες μου και για τα λάθη μου.
Τα λόγια μου δεν είμαι εγώ; Συμφωνώ πως πολλές φορές λέμε λόγια για τα οποία μετανιώνουμε. Ε και…..; Τι αλλάζει; Έχουμε κάνει κακό στον άλλον; Τον έχουμε πληγώσει; Ναι, τον έχουμε πληγώσει. Δεν αλλάζει κάτι. Και τότε νιώθεις την πνευματικά σου γύμνια…
«Έχεις δημιουργήσει έναν φανταστικό εαυτό όπως θα ήθελες να είναι και αυτόν πιστεύεις, αυτόν προσκυνάς, αυτόν λατρεύεις στη θέση του Θεού». Δεν το σχολιάζω. Ειλικρινά άκρως ατυχές σχόλιο αυτό που λες. Δεν με ξέρεις.
Ξέρω κρατάς το χθες μου, αυτό που ήξερες, αυτό…ναι αυτό. Καταλαβαίνω νομίζω τι εννοείς.
Δεν είναι ομοίωμα μου. Είναι η άσχημη πλευρά του εαυτού μου που γκρεμίζω ότι χτίζω με αγάπη.
Γράφεις «ρωτάς αν σε γνωρίζω και σου απαντώ αυτό: ναι, γνωρίζω τον εαυτό μου.». Πες μου…τι θες να πεις;
Σε γνωρίζω; Με γνωρίζεις;
Αν ναι….ίσως δεν ήταν καλό που μου έγραψες.
Πάντως όποιος και να είμαι, δεν είμαι ο ίδιος.
Ανεμός, αυτό που αξίζει σ’ εσένα, σ’ εμένα, στόν κάθε άνθρωπο, δεν είμαστε εμείς αλλά ο Χριστός σ’ εμάς!
Ξέρω ποιός είσαι αλλά εσύ δεν ξέρεις!
Ανεμος, γράφεις… Δεν είναι ομοίωμα μου. Είναι η άσχημη πλευρά του εαυτού μου…
Πίστεψέ με, δεν υπάρχει άσχημη και όμορφη πλευρά. Μόνο άσχημη υπάρχει.
Η νομιζόμενη όμορφη πλευρά είναι φάντασμα και τίποτε άλλο!
Ιωάννη καλημέρα.
Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Έχω νέα ενδιαφέροντα στη ζωή μου, όμορφα……………..και δεν γυρνάω πίσω. Φιλοσόφησε μόνος σου ή μόνη σου.
Λες πως με γνωρίζεις.
Ποιος/ποια είσαι;
@Καλημέρα Ανεμος, το όνομά μου είναι Ιωάννης. Ναι, συμφωνώ μαζί σου. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο, ο χρόνος είναι Ζωή. Ο χρόνος είσαι εσύ. Ο χρόνος είναι ο Θεός…
Μη γυρνάς πισω ούτε γύρο από τον εαυτό σου και χάνεις τον χρόνο σου. Τη Ζωή σου. Τον εαυτό σου. Το Θεό…
Κοίτα να δεις άσε τις φιλοσοφίες σου για κανα άρθρο…
Ποιος είσαι που με ξέρεις.
Γράφεις με ξέρεις. Ποιος είσαι;
Aνεμος, όταν βρείς τον χαμένο εαυτό σου, θα βρείς και ποιός είμαι και ποιός είσαι.
Δεν είναι καθόλου εύκολη η αναζήτηση και ανεύρεση του εαυτού μας. Διότι προυποθέτη πραγματική αυταπάρνηση, άρση σταυρού και λίγοι – λέει – θα τολμήσουν!
Όσο κι αν προσπαθείς να πάρεις τη θέση της συνείδησης μου, όσο κι αν προσπαθείς να μου περάσεις τα μηνύματα που θες, κοίτα τον δικό σου ευατό.
Αλλά απ’ ότι βλέπω Γιαννάκη δεν έχεις τα….κότσια να πεις ποιος είσαι.
Αρκετά ασχολήθηκα.
Έχω πιο σημνατικά να κάνω.
Δεν μπορεί ένας οποισδήποτε που δεν με ξέρει καλά, να μου λέει για χαμένο εαυτό. Είχες σκοπό και μπήκες κι έγραψες. Λοιπόν γεια σου…………δεν μιλάω με αγνώστους.
Ανεμε
ο Ιωάννης το παίζει μέντιουμ.
Μη δίνεις σημασία.
Του χρειάζεται ακόμα λίγος χρόνος και μετά
θα…συνέλθει.
@ Γρεγολεβάντες, που αλλάζεις τα ονόματα όπως τα πουκάμισα.
Να δούμε πότε θα συνέλθεις εσύ από τη μαστούρα της υπερηφάνειάς σου, που σε κάνει παιδί διαβόλου!
Λοιπόν το site το συγκεκριμένο δεν είναι για να γράφουμε επιθετικά ο ένας στον άλλον. Ιωάννη γιατί είσαι τόσο επιθετικός με τον Γρεγολεβάντες;
Είσαι πολύ σκληρός στις εκφράσεις σου….ας αφήσουμε τους εγωισμούς ρε παιδιά κι ας μιλήσουμε όμορφα…..γιατί μιλάτε έτσι;
Ιωάννη εκεί που ξεκινάς και μιλάς ωραία κ.τ.λ. ξαφνικά τα γκρεμίζεις όλα……
Μην αδικείτε το site αυτό που έχει να ακτινοβολήσει υπέροχα μηνύματα……
Ο Ιωάννης ίσως είναι κάποιος που με ξέρει λέει…..πως με ξέρει τώρα αφού δεν γράφω όνομα, αφού είμαστε μία χώρα 10.000.000 και…κατοίκων δεν ξέρω.
Απλά μπήκε για να κάνει κουβέντα…να το παίξει λίγο «συνείδηση», κριτής, να κάνει το μέντιουμ αλλά από την άλλη μιλάει για μαστούρες και παιδιά του διαβόλου…
Σκληρές κουβέντες.
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για όσα γράφει και λέει. Αλλά ξαναλέω, ας το σταματήσουμε, έχουμε με πιο όμορφα πράγματα να ασχοληθούμε ρε σεις παιδιά…..με αγπάες, έρωτες, πίστη, χαρές …πολλά….
ας τα αφήσουμε αυτά…
Άνεμος,
Μας γράφεις… «να ασχοληθούμε ρε σεις παιδιά…..με αγάπες, έρωτες, πίστη, χαρές …πολλά….»
Μα αυτό ακριβώς, είναι και το αντικείμενο που ασχολούμαστε εδώ. Οι «Σκληρές κουβέντες» που διαβαζεις εδώ μέσα, είναι πλήρες Αγάπης!
Αν είσουν με την Αγάπη, θα το διέκρινες αυτό. Οστόσο υπάρχουν εδώ που το διακρίνουν. Πονάνε, μετανοούν και τους κάνει καλό!
Ιωάννη ενώ γράφεις ωραία, κάνεις ορθογραφικά λάθη…τέσπα, περίεργο όμως αυτό.
Τώρα…εσύ που είσαι αγάπη δίδαξε μας, αλλά σου λείπει κάτι απαραίτητο. Διάκριση.
Και κάτι τελευταίο όμως…ποιος είσαι; Και ποιος πιστεύεις ότι είμαι;
Άνεμος, περίεργο μπορεί να σου είναι, αυτό δεν πειράζει. Αλλα πρόσεχε μην κολλήσεις σ’ αυτό, γιατί οπωδήποτε θα….χάσεις πολλά.
Αν πιστεύεις ότι μου λείπει διάκριση, είναι αναιφέρετο δικαίωμά σου, να δώσεις την Αγία Πίστη σου, δηλαδή τον εαυτό σου, όπου αγαπάς!
Σου είπα με λένε Ιωάννη…
Λοιπόν δεν έχω τη διάθεση να μου πετάς υπονοούμενα. Είσαι άντρας; Πες ποιος είσαι.
Κι άσε τα κηρύγματα.
Αν δεν πεις ποιος είσαι….μην ξαναασχοληθείς μαζί μου.
ΤΕΛΟΣ.-
@Άνεμος, δεν είναι υπονοούμενα, είναι νοούμενα.
Το πρόβλημα είναι στό νου σου, που δεν είναι σε θέση να νοήσει τα νοούμενα.
Μη βιαζεσαι με το τέλος…
Που με ξέρεις εμένα και μιλάς για το νου μου;
Δεν μας παρατάς….εσύ το ξεκίνησες, συνέχισε να γράφεις μόνος σου.
Δεν βιάζομαι για το τέλος.
Απλά σε βάζω στο τέλος.
Είδες να ασχολείται άλλος μαζί σου εδώ μέσα; Κουβέντα ήθελες να κάνεις να περνάς την ώρα σου. Δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις μάλλον…..χαχα………
εμείς έχουμε…άντε γειαααααααααααααα
φιλάκιααααααααααα
Ανεμος, προσπαθείς να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Αυταπάτη…
Μάταιο και οδυνηρό, δίχως τέλος!
Άσε μας ρε Γιάννη….
Εσύ θες ο κόσμος να γυρνάει γύρω από σένα και να ασχολούμαστε με ό,τι γράφεις. Στα τελευταία που γράφεις, δεν προσφέρεις τίποτε….μόνο αναλώνεσαι σε χαζά θέματα….αντί να πεςι κάτι χρήσιμο, ωφέλιμο κι επικοδομητικό, τα χεις βάλει μαζί μου, το παζίεςι συνείδηση, κριτής.
Προτείνω το εξής:
Να κοιτάξεις την ψυχή σου. Να ασχοληθώ με την ψυχή μου.
Εξάλλου εσύ ήρθες και με βρήκες εδώ κ μίλησες. Όχι εγώ.
Και ξέρω ότι με ξέρεις. Κακώς ήρθες.
Να σαι καλά όμως.
Γεια σου…!!!!!!!!!!!!!1
Μιλάς και γράφεις για μένα σαν να με ξέρεις, αλλά άπό την άλλη δεν ισχύει τίποτε απ’ όλα αυτά.
Δεν ξέρεις ποιος είμαι. Και να ξέρεις όμως, δεν είμαι αυτός που ήξερες.
Καλή συνέχεια. Και μην ξαναασχοληθείς μαζί μου.
Δεν έχεςι άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή σου;
Να ερωτευτείς; Να αγαπήσεις;
Αυτά είναι τα πιο όμορφα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που λένε ότι αγαπούν, μα στην ουσία δεν αγαπάνε κανέναν, ούτε καν τον εαυτό τους!
Αγαπούν τα πάθη τους, δηλαδή τις παρά φύση διαμορφωμένες ενέργειες της ψυχής τους.
Αγαπούν κυριολεκτικά, δίχως να το γνωρίζουν, τον θάνατο και δεν ένδιαφέρονται για τη ζωή τους που χάνεται στά πάθη τους!
Έλα να μας διδάξεις εσύ ο άγιος!!!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν θέλουμε αγίους. Αμαρτωλούς θέλουμε που μετανοούν ειλικρινά.
Κι επειδή δεν είσαι πνευματικός η συζήτηση σταματάει εδώ.
Απέχεις πολλά διαστημικά έτη φωτός από τη ζωή μου, από την πραγματικότητα της και από την αλήθειεα της.
Συνέχισε να ζεις στον κόσμο σου.
Κι όσο εσύ εξυπνάκια θα μιλάς για αγάπη και θα κουνάς το δάχτυλο ως καρδινάλιος σε κάθε έναν με τον οποίον διαφωνείς και θες να επιπλήξεις, κάποιοι άλλοι κοιμισμένε ερωτίλε θα έχουν κατακτήσει ήδη της κουρυφές της…………………αφού έχεις μείνει στο άρρωστο και βρώμικο χθες ανθρώπων που πουλάνε το σώμα τους σαν πόρνες και σαν πόρνοι.
ΑΝΤΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Aνεμος.
Ηρέμησε.
Δεν διαφωνούμε μαζί σου.
Και εμείς τό ίδιο μ’ εσένα θέλουμε…
«Δεν θέλουμε αγίους. Αμαρτωλούς θέλουμε που μετανοούν ειλικρινά.»
Mόνον ο Θεός είναι Άγιος.
Θέλεις τον Θεό;;
Συγγνώμη που μίλησα έτσι σε κάποιες φάσεις. Διανύω μία αρκετά καλή περίοδο στη ζωή μου την προσωπική και δεν θέλω να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις κ.τ.λ.
Εννοείται ότι θέλω Χριστό μέσα μου. Γιατί τότε καλλιεργούνται, φυτρώνουν κι ωριμάζουν τα πιο ευωδιαστά αισθήματα μέσα μου……….και τότε νιώθω πως έχω Χριστό.
Και στις θλίψεις και δοκιμασίες μου, κι εκεί συναντώ τον Χριστό. Εκεί τον νιώθω……….
Άνεμος,
Είπες την αλήθεια!
Συμφωνώ και επαυξάνω…
Και στίς χαρές σου συναντάς τον Χριστό, αλλά δεν Τον νιώθεις.
Διότι δεν γνωρίζεις ότι Αυτός είναι οι χαρά σου, ωστε να καλλιεργούνται, να φυτρώνουν κι να ωριμάζουν διαρκώς τα πιό ευωδιαστά αισθήματα μέσα σου και να κατακαίγωνται ταυτόχρονα όλα τα αγκάθια και ζιζάνια.
Δεν ερχώμαστε σε αντιπαραθέσεις μαζί σου.
Άνεμε
ΜΗ χάνεις τα λόγια σου με Ιωάννη.
Πάσχει από επιλεκτική κώφωση.
Λυσσάει να μας σώσει όλους, ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ, χαχα, καταντάει πολύ αστείο!
@Γέλιο που δεν είσαι,
Εσύ χάνεις τα λόγια σου, τον λόγο σου και την ψυχή σου!
Και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο, για εσένα.
Για τον πολύξερο ιεροΚΗΡΥκα
ΝΟΥΜΕΡΟ ένα
Ιωάννη
που ΚΑΤΑκρίνει τους πάντες στα σώψυχά τους, και φαντάζεται ότι είναι ΑΛΑΘΗΤΟΣ πάπας, αφιερώνω τον παρακάτω λόγο του γέροντα:
«Μοιάζουμε με τις τσουκνίδες. Από μακριά φαίνονται πράσινες, δροσερές, σαν πεδιάδα, σαν κήπος, μα όταν πλησιάσεις και τις αγγίξεις, τότε βλέπεις την ασχήμια τους και νοιώθεις το κεντρί τους».
Τελικά Ιωάννη είδες;
Μην βιάζεσαι…μην κρίνεις τους άλλους…και εμένα πρώτον γιατί δεν με ξέρεις και από όσα έχω γράψει δεν ξέρεις ποιος είμαι, ποιες χαρές ζω, ποιες λύπες….
Δεν γίνεται να σου την λένε όλοι εδώ μέσα κι εσύ να μας κηρύττεις. Και να σου πω κάτι; Εσύ μπορεί να είσαι και ο χειρότερος. Ο ταπεινός δνε κάνει κήρυγμα. Ο ταπεινός σιωπά. Ο ταπεινός Ιωάννη προσεύχεται.
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΔΩ ΜΕΣΑ.
Δεν ήθελα να μιλήσω ξανά, γιατί ο Ιωάννης έκρινε χωρίς διάκριση. Συμφωνώ με όσα σημειώνουν οι υπόλοιποι και θα θυμάμαι πάντα τον λόγο του γέροντα που αναφέρει ο «@Ιωάννη»……….