Μάθε ν’ ἀγαπάς
- Πώς μποροῦμε νά δείχνουμε τόν Κύριο ήμῶν Ἰησού Χριστό στούς συνανθρώπους μας;
- Ἡ ἀγάπη, τό παρελθόν καί τό μέλλον μας.
- Ἀγάπη στήν πράξη
- Ἀγάπη, συγχώρεση καί Ἀνάσταση
- Τσακωμοί, συμφιλίωση καί συγνώμη
- Πώς θά λειώσουμε τούς πάγους τῆς καρδιᾶς μας;
Ἀπόσπασμά τῆς ἐκπομπής Ἀθέατα Περάσματα μέ τόν π. Ἀνδρέα Κονάνο ἀπό τήν Πειραϊκή Ἐκκλησία 91,2 FM.
Μάθε ν' αγαπάς
Ιωάννη όχι δεν θα βρίσω. Αρκετές αμαρτίες έχω. Είσαι διαχειριστής του ιστολογίου;
@Άνεμος,
Φιλε
Πες μας ποιος σου είπε ότι είσαι αμαρτωλός;
Ο Χριστος δέν θεωρεί απόλυτος κανέναν
από εμάς αμαρτωλό.
Άλλος είναι ο αδικος κριτής!
Δέν είμαι ο διαχειριστής, αλλά είναι δικός μας
άνθρωπος.
Εντάξει….δεν θέλω να κάνω κουβέντα όμως.
Εδώ περισσότερο φθείρεσαι, παρά ωφελήσε.
Καλό απόγευμα.
@ANEMOΣ,
Μας λες..»Εδώ περισσότερο φθείρεσαι, παρά ωφελήσε».
Φίλε, αποκλείεται. Είσαι διαφθαρμένος!
Η διαφθορά αρχίζει από μέσα προς τα έξω.
Άι γαμήσου μαλάκα παλιοαρχίδι
αρκετά ανέχτηκα τις προσβολές σου παλιοπούστη….
Ιωάννη,
δεν έχεις άδικο να επιτίθεσαι και να χαρακτηρίζεις διαρκώς. Αυτό είναι το θρησκευτικό παράδειγμα, ακόμα και του Χριστού (Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου). Η επίθεση, οι απαξιώσεις, οι χαρακτηρισμοί και η δαιμονοποίηση.
Ο πολύς κόσμος δεν το κάνει γιατί είναι επηρεασμένος από τις κοινωνικές επιταγές καλής συμπεριφοράς.
Ούτως ή άλλως το πρώτο ανθρωπολογικό μάθημα που παίρνει κανείς μέσα στη δική μας θεολογία είναι ένα μάθημα απαξίωσης: Ότι είναι μια εκπεσμένη φύση, έχει το προπατορικό αμάρτημα, ότι ο δαίμονας μιλάει στο μυαλό του.
Ήδη δηλαδή με το καλημέρα, έχει δεχτεί χαρακτηρισμό, απαξίωση, δαιμονοποίηση.
Αυτό σήμερα ξέρουμε ότι είναι ηθική κακοποίηση και είναι βασικό δομικό στοιχείο του χριστιανικού πολιτισμού.
Η ηθική κακοποίηση, είναι αυτό που περιγράφουμε ως χριστιανική αγάπη. Γνωρίζουμε πλέον ότι η αγάπη δεν είναι ένα πράγμα και ούτε είναι πάντα θετική.
Μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Με κίνητρο την αγάπη μπορεί κανείς να κάνει τα πιο αντιφατικά πράγματα.
Αν χάνουμε αυτή την αντίληψη, αν προσωποποιούμε την αγάπη σε κάτι αυθύπαρκτο, τότε δεν χρησιμοποιούμε την λογική μας και δεν ελέγχουμε τι κάνουμε. Νομίζουμε ότι μας το ζητάει το υπέρτατο πρόσωπο, που έχει πλέον πάρει τη μορφή της αγάπης.
Η χριστιανική αγάπη είναι ‘θετική’ μόνο προς όποιον θεωρούμε ότι ταυτίζεται με αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας ως απόλυτη αλήθεια.
Σε όσους θεωρούμε για οποιονδήποτε λόγο ‘ξένους’, υπάρχει ‘Φιλανθρωπία’ (άνοστη αγάπη, έως απάνθρωπο χειρισμό) . Αυτή η ‘αγάπη’ δομικά κι αναγκαστικά χωρίζει τους ανθρώπους, τους απομονώνει.
Ο χωρισμός και η διαβίωση σε ξεχωριστές απομονωμένες κοινότητες την εποχή των πρώτων χριστιανών, ήταν κάτι πολιτισμικά πρωτόγνωρο.
Εγκαθιστούσε και νομιμοποιούσε την καχυποψία απέναντι στον ‘άλλο’, ως ανώτερη αρετή (πνευματικός πόλεμος).
Κι αυτό είναι που πλέον συνεχίζεται μέσα στο μυαλό των χριστιανών, από τη στιγμή που εξαλείφθηκαν οι ‘άλλοι’ κι έμειναν μόνο οι ‘δικοί’ μας.
Αυτή η αγάπη λοιπόν που εκφράζεις είναι η πραγματική χριστιανική αγάπη προς τον άλλο. Η αγάπη «Μέχρι να καούν στην κόλαση» που τους αξίζει.
Σε ένα άλλο σχόλιό μου, έκανα περιγραφή κάποιων χαρακτηριστικών του θείου έρωτα. Δεν αναφέρθηκα όμως σε αυτό το κεντρικό:
Ότι ο θείος έρωτας είναι ταυτόχρονα και μίσος-δαιμονοποίηση.
Κρίσιμο σημείο αυτό.
Κρατάμε στις σημειώσεις:
1. Ο χωρισμός και η διαβίωση σε απομονωμένες κοινότητες ή απομονωμένες ζωές νομιμοποιήθηκε ως κοινωνική στάση από τον χριστιανισμό (αντικοινωνική, θα έπρεπε να πούμε).
2. Το φυσικό χαρακτηριστικό της καχυποψίας πήρε πλέον πνευματικές ανώτερες διαστάσεις (πνευματικός πόλεμος).
3. Ο ‘Άλλος’ έγινε από αντικείμενο ενδιαφέροντος (‘φιλότητα’ στους αρχαίους), το υπέρτατο δαιμονοποιημένο πρόσωπο: «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου», όπως διδάσκει ο Χριστός.
Η δυνατότητα να πάρω από τον ‘Άλλο’ απαγορεύτηκε. Πρέπει ο ‘Άλλος’ να γίνει σαν κι εμένα.
4. Η αγάπη πήρε πρόσωπο (ή πρόσωπα). Δηλαδή τα εσωτερικά κίνητρα όπως τα αντιλαμβάνεται ο καθένας, έγιναν μέθοδος προβολής-αίσθησης μιας φανταστικής πραγματικότητας-σχέσης. Απέκτησαν την αναγκαστικότητα του πραγματικού.
Ψιλά γράμματα. Θεόψιλα.
@ ANΕΜΟΣ,
Είδες τώρα ποιός είσαι και τί είσαι; Είναι αδύνατον να αγαπάς κάποιον και άλλον να το βρίζεις με μίσος και κακία.
Στήν ουσία δεν αγαπάς κανέναν ούτε καν τον εαυτό σου. Σού δώσαμε μόνο ένα ερέθισμα γιά να ξεσπασεις, να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου και δείς την εσωτερική σου κατάσταση. Να δείς τις πληγές μέσα σου.
Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν αγάπη και μίσος φίλε.
………………………………………………………………………
Πέτρο, δεν ξέρεις τίποτα και ξέρεις γιατί; Διότι δεν γνωρίζεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε το Θεό.
Ότι έμαθες στα πανεπιστήμια, στα σεμινάρια και δεν ξέρω που αλλού, είναι όλα σαν άχρηστα ρολόγια σταματημένα!
Και κάτι ακόμα Πέτρο, είναι κρίμα και άδικο στόν εαυτό σου αν αγαπάς μόνο τον εαυτό σου γιά τον εαυτό σου.
Με άλλα λόγια, είσαι η καταστροφή σου και ο θάνατός σου!
Ρε μαλάκα ……..χαχαχα…………
ξέρω τι είμαι και δεν το έπαιξα ποτέδ ήθεν όπως εσύ φαρισαίε……υποκριτή….
εσύ ξέρεις τι είσαι;
ηλίθιε….βρες κανα φίλο να μιλήσεις έξω κι όχι από εδώ μέσα που είναι άψυχα σχεδόν όλα……..
Πέτρο, χρεισημοποιείς σύχνα αυτό το λόγο του Χριστού «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου».
Πάμε λοιπόν να πούμε δυό λόγια, για να ξέρουμε τι μας γίνεται στήν διάνοιά μας δια του αντιθέτου.
Ας ρωτήσουμε τον Ίδιο τον Χριστό, δεν νομίζω να μας πεί ψέματα η Αυτοαλήθεια; Ετσι δεν είναι φίλε Πέτρο;
Ρωτάμε λοιπόν τον Κύριο στην καρδιά μας…
Πές μας Κύριε, τί σημαίνουν αυτά τα λόγια Σου; Πιό είναι το αληθινό νόημά τους; Τι θέλεις να μας πείς; Δεν το νοούμε Κύριε διότι είμαστε κουφοί και τυφλοί από την υπερηφάνειά μας.
Καί είπε ο Κύριος…
Όποιος δεν γνωρίζει τον εαυτό του, είναι οπωσδήποτε εναντίον του εαυτού του ίδιου. Εγώ είμαι όμως, ο εαυτός του ανθρώπου. Οταν λοιπόν δεν είναι με το μέρος μου δηλαδή με τον εαυτό του, δεν είναι επόμενο να είναι εναντίον μου;
Εγώ- λέει – αγαπάω τον εαυτό μου τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος όμως δεν αγαπάει τον εαυτό του, δηλαδή εμένα.
Ετσι λοιπόν, «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» …Πέτρο.
Όχι ΑΝΕΜΟΣ, δεν είναι άψυχα. Τα λόγια μας είναι γεμάτα Ζωή, φτάνει να τα δεχθείς και θα ζήσεις.
Τι να τους κάνεις τους φίλους και τί να σε κάνουν εκείνοι, έξω και μέσα δω, όταν εσύ δεν είσαι.
Δεν είσαι ούτε φίλος του εαυτού σου. Αυτοαγαπιέσαι με τον εχθρό σου εαυτό!
@ Ιωάννη
Εννοείται ότι υπάρχει ερμηνεία! Όχι μάλιστα μία. Υπάρχουν πολλές. Έχω σπουδάσει θεολογία και το γνωρίζω.
Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι με τον ίδιο τρόπο ερμηνεύουν, «δικαιολογούν» και προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν οι θρησκείες οτιδήποτε άκυρο δεν έχει πλέον νόημα.
Με αντίστοιχες θεολογικές τούμπες δικαιολογούν και οι πολιτισμένοι ισλαμιστές τη τζιχάντ.
Πρέπει γενικά να διαβάσει κάποιος θεολογία κι άλλων θρησκειών για να κατανοήσει τις αντιστοιχίες που υπάρχουν στην εξέλιξη των ιδεών των ανθρώπων για το θείο και το παιχνίδι που γίνεται στις έννοιες.
Εμένα όμως δε με απασχολεί αυτό.
Με ενδιαφέρει να παρατηρώ ΠΩΣ μια ιδέα πραγματώνεται στη ζωή μας.
Ένα παράδειγμα είναι και αυτό. Πώς επηρεάζει την επικοινωνία αυτή η ρήση?
Στο θεωρητικό επίπεδο εσύ κι ο οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να βγάζει ερμηνείες για το «τι σημαίνει». Δεν με απασχολεί το τι σημαίνει. Με απασχολεί να παρατηρήσω το ΠΩΣ λειτουργεί.
Τι αλλαγές είδους αλλαγές έφερε στην επικοινωνία των ανθρώπων. Πώς συζητάει πλέον ένας άνθρωπος που είναι επηρεασμένος από αυτό το μοντέλο?
Και δεν είναι άκυρη η παρατήρηση ότι την χρησιμοποιώ συχνά όταν αναλύω την περιπέτεια των θρησκευτικών ιδεών.
Είναι κεντρική για το χριστιανικό πνεύμα.
Εξήγησα κι άλλα, ελπίζω να έτυχαν προσοχής.
Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ (ἀπόσπασμα)
Φ. Ντοστογιέφσκι, Ἀδελφοί Καραμάζοβ
(Ὕστερα ἀπὸ μιὰ 10σέλιδη ἀνάλυση τοῦ κατηγορητηρίου ποὺ ἀπευθύνει ὁ ἱεροεξεταστὴς στὸ φυλακισμένο Χριστὸ ἐξηγώντας πόσο συμφέρει τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ ὅλο τὸν κόσμο ἡ ψευδὴς ἐλευθερία καὶ εὐτυχία ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ποὺ προσφέρει ὁ Θεός).
Ὅταν ὁ ἱεροεξεταστὴς σώπασε, περίμενε λίγο, νομίζοντας πώς ὁ Αἰχμάλωτός του θὰ τοῦ ἀπαντήσει. Ἡ σιωπή Του τὸν καταθλίβει. Ἔβλεπε πὼς τὸν ἄκουγε ὁ Φυλακισμένος ὅλη τὴν ὥρα, κοιτάζοντάς τον πράα καὶ στοχαστικὰ ἴσα στὰ μάτια καὶ φανέρωνε νὰ μὴ θέλει νὰ φέρει καμιὰν ἀντίρρηση. Ὁ γέρος θὰ τό ’θελε νὰ τοῦ πεῖ κάτι, ἄς ἦταν καὶ πικρὸ, ἄς ἦταν καὶ τρομερό. Μὰ Ἐκεῖνος ξαφνικὰ πλησιάζει σιωπηλὸς τὸν γέρο καὶ τὸν φιλάει στὰ λιπόσαρκα γεροντικὰ χείλη του. Νὰ ὅλη ἡ ἀπάντησή Του. Ὁ γέρος ἀνατριχιάζει. Κάτι σαλεύει στὶς ἄκρες τῶν χειλιῶν του. Πηγαίνει στὴν πόρτα, τὴν ἀνοίγει καὶ Τοῦ λέει: «Πήγαινε καὶ μὴν ξανάρθεις πιά…καθόλου μὴν ἔρθεις…ποτέ, ποτέ!». Καὶ τὸν ἀφήνει νὰ βγεῖ στοὺς σκοτεινοὺς δρόμους τῆς πολιτείας. Ὁ Αἰχμάλωτος φεύγει.
Μτφ. Ἄρης Ἀλεξάνδρου
Και μετά ακολούθησε η επανάσταση του προλεταριάτου και των εξαθλιωμένων μαζών.
Και νέες περιπέτειες.
Ο Ντασταϊέφσκι μπορεί να περιγράψει εξαιρετικά ό,τι συνέβαινε στο κεφάλι των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Του ρώσικου ορθόδοξου μηδενισμού.
Η δική μου πρόταση:
Αν δεν μάθουμε ξανά να παρατηρούμε, θα συνεχίσουμε να ερμηνεύουμε.
Κι όσο ερμηνεύουμε, μένουμε σε αυτά που συμβαίνουν στη φαντασία μας. Και χάνοντας την επαφή με το πραγματικό, σιγά σιγά εξαθλιωνόμαστε. Κι όταν φτάσει η τραγική ώρα, μας φταίνε οι άλλοι.
Γιατί το θέατρο σκιών στο κεφάλι μας συνεχίζει να παράγει…
Αυτό που ξέρει να περιγράφει πολύ καλά ο συγγραφέας.
Αλλά δεν ξέρει να κάνει επαφή με την πραγματικότητα.
Πέτρο, συχνά εδώ χρεισημοποιώ σκληρή γλώσσα, ακόμα και σ’εσένα. Αυτό, δεν έχει να κάνει καμμία σχέση με κακία ούτε με υπερηφάνεια ή Φαρισαισμό.
Κατανοείς το Πνεύμα μας, δεν χρειάζεται να σου πώ τίποτα εδώ.
Διαβάζω ότι γράφεις. Να είσαι σίγουρος, σέβωμαι τις απόψεις σου και την προσωπικότητά σου.
Δέν σέβωμαι όμως καθόλου την πλάνη σου και αυτό είναι καλό και ωφέλιμο για έσένα και πολλούς άλλους που μας διαβάζουν και καλά κάνουν.
Αν σεβαστώ την πλάνη σου, σε σκοτώνω! Αν μιλήσω σκληρή γλώσσα, φονεύουμε την πλάνη σου και αφήνουμε σε εσένα την αλήθεια του εαυτού σου. Μόνο αυτό μετράει!
Λες σπούδασες Θεολογία. Πού; Στα πανεπιστήμια; Να την βράσω εκείνη και εσένα μαζί!
Τι στόν κόρακα Θεολόγος είσαι ταλαίπωρε Πέτρο, που δεν γνωρίζεις τό Θεό!!
Θα σου απαντήσω με μια παραλλαγή της απάντησης που έδωσε ο Ριβάλντο στον Κόκκαλη όταν είχαν διαμάχη μεταξύ τους. Κάθε δικιά σου ρήση το πολύ να κάνει το γύρω του Ζωντανού Ιστολογίου. Κάθε ρήση του Ντοστογιέφσκι κάνει το γύρω του κόσμου.
Τί σχέση έχει με αυτό η επανάσταση του προλεταριάτου;
Η οποία έγινε για την ακρίβεια 37 χρόνια μετά.
Προσωπικά πιστεύω και ούτε εξαθλιωμένος νιώθω ούτε μου φταίνε οι άλλοι. Όποιος είναι συνειδητά χριστιανός δεν είναι έτσι.
Βασίλη, μας δουλεύεις;
Γράφεις…»Προσωπικά πιστεύω και ούτε εξαθλιωμένος νιώθω ούτε μου φταίνε οι άλλοι.»
Ξεκάθαρα φαίνεται εδώ, ότι σου φταίει ο Πέτρος, διότι αισθάνεσαι εξαθλιωμένος από τον εαυτό σου!
Αυταπάτη και αυταγάπη σε προχωρημένο στάδιο!
ΙΩΑΝΝΗ…………………….
Τελικά είσαι πολύ μεγάλος ΜΑΛΑΚΑΣ…………………….
Ανεμος, μοιάζεις πολύ, δυστυχώς, του Βασίλη και του Πέτρου!
Βασίλη, δεν γράφω εδώ για να κάνει κύκλο έξω, γράφω καθαρά για να παρακολουθήσω τον τρόπο σκέψης του πιστού.
Ούτε με ενδιαφέρει να επηρεάσουν κάποιον αυτά που γράφω. Για προσωπική χρήση τα θέλω
😉
Λοιπόν, αν θέλεις να πάρεις τα κείμενα του Ντασταϊεύσκι ως σημαίνοντα κάτι πέραν των κοινωνικών καταστάσεων της εποχής, αν δηλαδή πραγματικά θεωρείς ότι κουβαλούν κάποιο λυτρωτικό, σωτηριολογικό, μεταφυσικό και διαχρονικό μήνυμα, καλύτερα να πάρεις το ίδιο το πρόσωπο και να το μελετήσεις.
Αλλά κι εκεί δε θα βγάλεις άκρη.
Η αγωνία, το αδιέξοδο κι ο έμπρακτος μηδενισμός απέναντι στις τύχες του ίδιου του λαού, είναι όχι μόνο εμφανής, αλλά κραυγάζει.
Ο γέρος αντιπροσωπεύει το παλιό σύστημα, ένα σύστημα που η λογική του (όπως και σε κάθε σύστημα) έφερνε τους ανθρώπους σύντομα στο όριο.
Η διαπραγμάτευση απέναντι στην αναγκαία μεταρρύθμιση, όμως, μπορούσε να πάρει μόνο το δρόμο του συναισθήματος.
Είσαι και ΜΕΓΑΛΟΣ ψεύτης, Πέτρο!!
Γράφεις, διότι αισθάνεσε την ξεφτίλα του εαυτού σου. Δεν αντέχεις τον εαυτό σου ταλαίπωρε Πέτρο και προσπαθείς γράφωντας εδώ και εκεί να ικανοποιήσεις και να γεμίσεις το απέραντο κενό της ψυχής!
Μάταιο ο κόπος!
;;;;;;;;;;;;;;;
se skeftomai…….tha ithela na eimaste kapou makrya mazi….na sou xaidevw to xeri……na se agkaliasw tryfera…….kai na se filw……..sta xeilh sou ta glyka……….