Νικ Μαρβελ και Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

Το 2006, κατά το ξεκίνημα του Ζωντανού Ιστολογίου γνωρίσαμε έναν νέο αντιήρωα, το Νικ Μάρβελ. Μια επιτυχημένη, Ορθόδοξη και θετική απάντηση – αντιπρόταση στον Χάρρυ Πόττερ. Χαιρόμαστε που οι συντελεστές ανταποκρίθηκαν στο τότε κάλεσμά μας για συνέχεια και μας χάρισαν το δεύτερο βιβλίο με τον τίτλο: Ο Νικ Μάρβελ και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.

Εντυπώσεις και προτάσεις

Ο Νικ είναι ένας συνηθισμένος νέος που γίνεται ήρωας όχι χάρις σε εκ γενετής ιδιότητες, αλλά σε επίκτητα χαρίσματα. Στο Μαρμαρωμένο Βασιλιά, βλέπουμε την πορεία του Νικ στο μοναστήρι του Έσσεξ και των υπολοίπων μελών της οικογενείας του σε Ελλάδα και Ρωσία, καθώς και τα σχέδια των αντίθετων δυνάμεων. Όπως και το πρώτο βιβλίο, Ο πόλεμος με το θηρίο, έχουμε μια καινοτόμο μείξη δύο συστατικών: περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας και πολιτικού θρίλερ με ρεαλιστικά στοιχεία ορθόδοξης θεολογίας αλλά και ιστορίας.

Και στο Μαρμαρωμένο Βασιλιά, το εγχείρημα στέφεται από επιτυχία. Η πλοκή εξελίσσεται πολυεπίπεδα κλιμακώνοντας το ενδιαφέρον, πράγμα που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον κι ευκολοδιάβαστο. Ταυτόχρονα, τα πληροφοριακά κομμάτια εμβαθύνουν πτυχές της υπόθεσης και ενημερώνουν υπεύθυνα τον αναγνώστη. Προσωπικά, το διάβασα απνευστί.

Εάν δεν έχετε διαβάσει το Νικ Μάρβελ, μπορείτε να πάρετε μια γεύση ακούγοντας το 1ο κεφάλαιο του προηγούμενου, πρώτου βιβλίου της σειράς εδώ:

Νικ Μάρβελ και ο Πόλεμος με το Θηρίο (1ο κεφάλαιο)

Δείτε επίσης:

2 σκέψεις σχετικά με το “Νικ Μαρβελ και Μαρμαρωμένος Βασιλιάς

  • Ιανουάριος 22, 2010, 3:21 μμ
    Permalink

    Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συμπαράσταση στον κοινό αγώνα.

    Σχολιάστε
  • Ιανουάριος 22, 2010, 9:59 μμ
    Permalink

    Σε λίγες ημέρες θα ανοίξουμε διάλογο δημοσιεύοντας σκέψεις και προτάσεις για τον Νικ Μάρβελ.

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βλέπω ένα πλήθος αναρίθμητο ομοίων και ίσων ανθρώπων που περιστρέφονται ακούραστα περί τον εαυτό τους για να προσπορισθούν μικρές και φτηνές απολαύσεις, με τις οποίες γεμίζουν την ψυχή τους.
    Ο καθείς από αυτούς αποτραβηγμένος παράμερα, νιώθει σαν ξένος προς τη μοίρα όλων των άλλων: τα παιδιά του και οι προσωπικοί του φίλοι αποτελούν για αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
    Οσο για τους γείτονές του, βρίσκεται δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει, τους αγγίζει και δεν τους αισθάνεται, υπάρχει μόνο εν εαυτώ και δι' εαυτόν, και, αν ίσως του μένει μια οικογένεια, δεν έχει, όμως, πλέον πατρίδα.
    Πάνω από αυτούς υψώνεται μια τεράστια κηδεμονική εξουσία, που επιφορτίζεται να διασφαλίζει την απόλαυσή τους και να αγρυπνά για τη τύχη τους.
    Είναι απόλυτη, διεξοδική, έρρυθμη, προνοητική και ήπια. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία εάν, όπως αυτή, είχε ως αντικείμενο την προπαρασκευή ανθρώπων για την ενηλικίωση. Αντιθέτως, εκείνο που επιδιώκει είναι να τους σταθεροποιήσει αμετακλήτως στην παιδική ηλικία. Της αρέσει να ευφραίνονται οι άνθρωποι, αρκεί να σκέπτονται μόνο το πώς θα ευφρανθούν...
    - Τοκβίλ
  • Αρέσει σε %d bloggers: