Η γυναίκα και η μητέρα

 Παναγία η μητέρα

Η Παναγία μας η στοργική και τρυφερή μητέρα των Χριστιανών και όχι μόνο , αφού προστρέχει και σε βοήθεια ακόμα και αλλοθρήσκων που προστρέχουν με πίστη και συντριβή σε Αυτήν.

Η γυναίκα γερνά, η μητέρα δεν γερνά.
Η γυναίκα σαν γυναίκα αλλάζει και γερνά, η μητέρα σαν μητέρα δεν αλλάζει και δεν γερνά.
Η γυναίκα εκπροσωπεί την πτώση του ανθρώπου στη φύση, η μητέρα εκπροσωπεί την ύψωση του ανθρώπου προς τον ουρανό.
Η μητέρα , η οποία δεν υπήρξε γυναίκα, έλαβε δόξα και τιμή πάνω από τους αγγέλους, ενώ η γυναίκα υπήρξε και παρέμεινε σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Με τον δικό της ρόλο ως γυναίκας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[πηγή] [φωτογραφία]

3 σκέψεις σχετικά με το “Η γυναίκα και η μητέρα

  • Pingback:Στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού… « Κοινοτικόν

  • Φεβρουάριος 15, 2013, 8:24 μμ
    Permalink

    Η μητρότητα είναι όντως ένας ρόλος τιμητικός, αλλά είναι λάθος νομίζω να πιστεύουμε ότι μόνο μέσω αυτής η γυναίκα μπορεί να φτάσει κοντά στο Θεό.Και φυσικά υποτιμητικό πιστεύω είναι για όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που είναι μεν καλές χριστιανές αλλά για κάποιο λόγο έχουν επιλέξει να μη γίνουν μητέρες, το να θεωρείται ότι το φύλο της γυναίκας πληρώνεται και βρίσκει αντίκρυσμα μόνο μέσω της μητρότητας…
    Καλό σας βράδυ

    Σχολιάστε
  • Απρίλιος 14, 2016, 3:05 μμ
    Permalink

    Συμφωνώ απόλυτα με Ν.Μ. Υπάρχουν, επίσης, γυναίκες που δεν τις αξιώνει ο Θεός να γίνουν μητέρες. Σημασία κατά τη γνώμη μου έχει να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον Θεό με όποιο μέσον μας δίνει Εκείνος. Ας μην βιαζόμαστε να ξεχωρίσουμε έναν άνθρωπο και να τον διχάσουμε, μητέρα ή γυναίκα. Πρώτα είμαστε γυναίκες και αν αξιωθούμε και μητέρες, από τη γυναίκα προέρχεται η μητέρα. Αν δεν αξιωθούμε ο Θεός δεν ξεχωρίζει, όλες μάς δέχεται. Ευχαριστώ

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Ν.Μ. Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: