Να ζεις χάνοντας

Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά,  ανέσεις, ηδονές, απολαύσεις, να κερδίζουμε οπωσδήποτε κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις, και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνωρίμους. Κι ωστόσο δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στροφή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερδίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγεται «ωριμότητα» και είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρετισμό του κόσμου.

Νομίζω πως δεν θα αποτολμούσε κανένας να εισηγηθεί, η παιδεία που προσφέρεται στους ανθρώπους –πλάσματα διαβατικά και κατά κόσμον θνητά- να επικεντρώνεται, από τη μία όψη σε όσα ο άνθρωπος ζώντας κερδίζει και σε όσα ζώντας χάνει. Διότι μια τέτοια διπλή όψη της ζωντανής ύπαρξης στον κόσμο αυτό, θα έθετε πρωτ’ απ’ όλα, το ερώτημα περί της υπαρξιακής ελευθερίας του ανθρώπου: ζει ο άνθρωπος εξανθρωπιζόμενος συνεχώς χάνοντας ή κερδίζοντας; Και κατόπι το άλλο ερώτημα: μήπως η πείρα της ζωής του καθενός συναρθρώνεται σε όσα ζώντας κέρδισε ή σε όσα έχασε;

Η σημερινή κοινωνία, με λυσσαλέα οργανωμένους και αδίσταχτα λειτουργώντας τρόπους, μας βεβαιώνει πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται σε όσα ζώντας κερδίζει, σε όσα συσσωρεύει, υλικά και μη αγαθά, σε όσα απολαμβάνει και σε όσα του εγγυώνται ένα μέλλον άνετο απολαύσεων. Και του αποκρύπτει πως αυτός ο τρόπος του βίου δεν παράγει και δεν εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι, αφού ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα ένας διαβάτης του κόσμου αυτού, είναι απαραίτητο και υπαρκτικά κρίσιμο να μην επιζητεί ούτε ν’ αποδέχεται δεσμά τέτοια που θα τον εμποδίσουν με μια ενδόμυχη, ιερή ωριμότητα να οδηγηθεί όταν έλθει η στιγμή προς την έξοδό του από τον κόσμο αυτό.

Δεν είναι εγκατεστημένος εδώ, είναι περαστικός. Και η ελευθερία του συνίσταται στο να χάνει όλα εκείνα, σταδιακά που τον εμποδίζουν  να την απολαύσει, να τη βιώσει με την ιερή εκείνη χαρά που ευλογεί ο Θεός, την χαρά του ελεύθερου πλάσματος, του αδέσμευτου, του αξιοπρεπούς και υπερήφανου που κατανίκησε την εκφοβιστική τυραννία του χρόνου και πως είδε φως ελευθερίας χάνοντας όλα τα περιττά, τα σκιώδη, όσα τον εμποδίζουν να υψωθεί προς το μυστήριο του υπάρχειν πάνω από τον χρόνο. Προς τον Θεό.

Του Κώστα Τσιρόπουλου

Πηγή: περιοδικό Ευθύνη, Σεπτέμβριος 2009

44 σκέψεις σχετικά με το “Να ζεις χάνοντας

  • Οκτώβριος 4, 2009, 4:47 μμ
    Permalink

    Έχουμε ταυτίσει το «είμαι/γίνομαι» με το «έχω/κατέχω»… Πόσο απλά και σωστά είναι όσα αναφέρετε! Χαίρομαι που βρέθηκα στο ιστολόγιό σας, καλό απόγευμα. Ευγενία

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 4, 2009, 6:32 μμ
    Permalink

    Δεν κατάλαβα καλά τι λέει το κείμενο.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 5, 2009, 12:25 πμ
    Permalink

    Προσπαθεί να σου κατασκευάσει ένα δίλημμα.
    Μη μασάς…

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 5, 2009, 12:04 μμ
    Permalink

    Εκτιμώ ότι το άρθρο υποστηρίζει ότι σε αντίθεση με το κυρίαρχο και προβαλλόμενο πρότυπο, η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στην σταδιακή απεξάρτηση κι ελευθερία μας από τα υλικά πράγματα, χωρίς όμως και να αποκηρύττει μηδενιστικά τη σημασία του αγώνα για προσωπική μας πρόοδο σε κάθε επίπεδο.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 5, 2009, 12:26 μμ
    Permalink

    Αγαπητό Ιστολόγιο,
    νομίζω πως όταν επιδιώκουμε να διατυπώνουμε ουσιαστικά ερωτήματα στη ζωή μας, οφείλουμε να αναλύουμε και να συσχετίζουμε τις αιτίες ψύχραιμα.

    Εγώ διαπίστωσα μια τεχνική που είναι γενικευτική, ισοπεδωτική και πολωτική.

    Θα ήθελα να αναλύσω τη σκέψη μου, ίσως το κάνω αργότερα, αν και θεωρώ πως και μόνο η παραπάνω διαπίστωση, είναι αρκετή για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 6, 2009, 11:46 πμ
    Permalink

    Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια του Ζωντανού Ιστολογίου και του Πέτρου.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 8, 2009, 2:09 μμ
    Permalink

    ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΡΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ. ΟΥΤΕ ΑΦΟΜΟΙΩΤΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΑΠΟΜΟΝΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΙΑΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ, ΟΧΙ ΕΡΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΥΤΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ….

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 9, 2009, 7:40 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Τελικά, οι καθηγητές/δάσκαλοι έχουν ΠΟΛΥ ελεύθερο χρόνο !!!!

    Πραγματικά, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τα ΠΙΟ-ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΗ-ΔΕ-ΓΙΝΕΤΑΙ κείμενά σου. Έλεος, με τις υπερ-αναλύσεις…

    Καλό είναι να έχεις την άποψή σου, αλλά αυτό το πράγμα έχει καταντήσει κουραστικό πια…

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 9, 2009, 10:01 μμ
    Permalink

    Πετρο,προσπαθησε να μην βλεπεις παντου το κακο.Βαλε ενα φρενο στην σκεψη σου για να χαιρεσε για κατι που διαβαζεις και οχι να φανταζεσε οτι πισω αποκαθε κειμενο κρυβετε κατι φασιστικο που θα σου φαει την ελευθερη σκεψη σου.Τι ομορφα αυτο το κειμενο σε βαζει σε μια εσχατολογικη προοπτικη.Αραγε πιος δεν βλεπει πως ολοι μας πορευομαστε προς τον ταφο.ολοι μας ομως συχνα συμπεριφερομαστε σαν η στιγμιαια χαρα η θλιψη να ειναι μονιμη.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 9, 2009, 10:26 μμ
    Permalink

    Παναγιώτη μου,

    συνήθισα τις επιθέσεις εδώ 😉

    Από ότι βλέπω όμως, μας τελειώσαν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί;

    Γιατί πιάνετε το επάγγελμά μου στο στόμα σας;
    Ντροπής πράμματα… τσ τσ τσ…

    Χρησιμοποιείστε τουλάχιστον λίγο χιούμορ…

    Και τι είναι αυτό που σας τρομάζει στα μεγάλα κέιμενα;
    Τι άσχημο έχουν;
    Το μεγαλύτερό μου, άντε να χρειάζεται 10 λεπτά για να αναγνωστεί. Εξαρτάται και από το ρυθμό ανάγνωσης, βέβαια.

    Και πάντα ισχύει το ότι δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να το διαβάσει ή να απαντήσει, έτσι δεν είναι;

    Αισθάνεστε κάποια τέτοια υποχρέωση, κάποια ανεπάρκεια, ή απλά τρομάζετε που το βλέπετε;

    Μήπως σας φτέει η έλλειψη χρόνου; Θα θέλατε να έχετε περισσότερο; Να το συζητήσουμε να βοηθήσω αν μπορώ.

    Μέχρι τώρα έχουν χαρακτηριστεί τα κίνητρά μου, ο χαρκτήρας μου, η συνήθεια να σκέφτομαι, αυτά που λέω, τώρα γίνεται επίθεση και στο επάγγελμά μου!
    Ουάου!

    Έτσι, έτσι!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 9, 2009, 10:38 μμ
    Permalink

    @ Κατερίνα

    Μήπως αντέστρεψες ακριβώς αυτό που λέω;

    Μήπως σε όσα αναλύω ζητώ ψυχραιμία και λογική σκέψη, γιατί βλέπω πως η εμμονή σας με το κακό, έχει διαστρέψει βασικές ικανότητες να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας;

    Που το είδα εγώ το κακό;

    Για σκέψου το.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 8:56 πμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Φίλε Πέτρο,

    Το να έχεις την άποψή σου, είναι θεμιτό και σεβαστό ΑΠΟΛΥΤΑ !!

    Όμως, όλες αυτές οι υπεραναλύσεις χωρίς ουσία, καταντούν κουραστικές. Διότι, όταν «τρέχει» ένα θέμα και μπαίνουν στο τραπέζι λογιών-λογιών απόψεις (πράγμα που σημαίνει -τουλάχιστον- ανάγνωση των απόψεων αυτών), αλοίμονο εάν ο καθένας έγραφε κατεβατά !!!

    Λίγα και καλά… Λίγα και καλά !!!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 1:23 μμ
    Permalink

    @ Παναγιώτη

    Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα Παναγιώτη μου!
    Απόλυτα.
    Ποιο είναι το θέμα όμως και προχωρώ σε αναλύσεις που εσύ ονομάζεις «χωρίς ουσία» και κουραστικές;
    Για εμένα το πολύ σοβαρό θέμα είναι πως δεν υπάρχει κοινή γλώσσα, ειμαστε ανενημέρωτοι και ακαλλιέργητοι σε πολλά θέματα και συνήθως προσωποποιούμε το διάλογο.
    Αυτό είναι έλλειψη παιδείας.

    Με μικρά κείμενα ξεκίνησα. Διαπιστώνω όμως πως στις απαντήσεις που παίρνω φανερώνεται η ανακύκλωση πολλών στερεοτυπικών σκεπτικών. Υπάρχει δηλαδή ένας τοίχος που ορθώνεται στον προβληματισμό.
    Αυτά τα «αυτονόητα» στερεοτυπικά σκεπτικά, σίγουρα ικανοποιούν, γιατί βγαίνουν αυτόματα.
    Δεν προσφέρουν τίποτα όμως. Απλά ανακυκλώνουν.

    Εμένα δε με ικανοποιεί αυτό. Μικρή απάντηση συνήθως σημαίνει πως χρησιμοποιώ ότι βγαίνει εύκολα και ότι κατανοείται εύκολα, ότι δηλαδή είναι πιο στερεοτυπικό.

    Οπότε είναι ανάγκη να προχωρήσω σε ανάλυση. Όχι πως βλέπω να έχει αποτέλεσμα σε αυτούς που χρησιμοποιούν στερεοτυπικό τρόπο σκέψης. Έχει όμως για εμένα. Ελπίζω και για κάποιους άλλους που προς το παρόν επιφυλάσονται.

    Η ορθόδοξη προβληματική (προβληματική δε σημαίνει πρόβλημα, οκ, μην παρεξηγηθώ) και ο θρησκευτικός τρόπος σκέψης, δεν είναι άγνωστα για εμένα.
    Οπότε δικαιούμαι να εκφέρω άποψη.

    Κάποια στιγμή, ίσως σύντομα, θα ολοκληρώσει τον κύκλο της αυτή η διαδικασία, όπως βλέπω. Δεν έχω βάλει σκοπό στη ζωή μου να απαντώ γενικά. Είναι συγκεκριμένος ο σκοπός μου.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 2:01 μμ
    Permalink

    Πετρο εχεις φαει κολημμα με την ελευθερη σκεψη.Τι γνωμη εχεις για τους Αγιους? Ειχαν ελευθερη σκεψη? Γιατι εγω τους εχω για προτυπο και βεβαια τους θαυμαζω.Εσυ?

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 3:28 μμ
    Permalink

    @ Κατερίνα

    Αποφύγετε τις επιθέσεις πλιζ.
    Προσωποποιείτε διαρκώς τα κίνητρά μου, (έχεις φάει κόλλημα, βάλε ένα φρένο στη σκέψη σου κ.λπ.) Δεν απαντάτε σε αυτό που συζητάμε, ούτε στην ουσία σας ενδιαφέρει η απάντησή μου, όπως βλέπω.

    Δεν κάνουμε πόλεμο εδώ.
    Σταματήστε παρακαλώ να επαναλαμβάνετε με διάφορους τρόπους το «εσύ τι θέλεις και ασχολείσαι, ουστ από εδώ αμαρτωλέ», που κρύβεται πίσω από τις επιθέσεις.

    Με ρωτάτε τώρα να σας πω τη γνώμη μου για τους αγίους.
    Θα σας την πω. Και πολύ αναλυτικά. Γιατί καλώς ή κακώς, μπορώ να πω περισσότερα πράγματα από εσάς, από ότι βλέπω.
    Κι ας νομίζεται πως έχετε περισσότερη σχέση μαζί τους. Κι ας διατείνεστε πως τους έχετε για πρότυπα.

    Να δούμε κατά πόσον θα απαντήσετε.

    (θα το φάω το βρισίδι μου ξανά, την βλέπω τη δουλειά).

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 3:35 μμ
    Permalink

    Πέτρο,
    Σκέπτεσαι πολύ, και συνθέτεις πολύ, αναζητώντας ανθρώπους . Ομως ο απλός λόγος είναι αυτός που έχει Δύναμι. Γκρεμίζοντας τον εαυτό μας γκρεμίζουμε και τα οικοδομήματα που μας κρύβουν τον ορίζοντα των ανθρώπων.

    Εαν θέλετε… μας λέει ο Χριστός.
    Δεν μας αναλύει γιατί θα πρέπει η δεν θα πρέπει να θέλουμε.
    Ισως, λέω ίσως,γιατί γνωρίζει το βάθος όλων μας !

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 10, 2009, 9:55 μμ
    Permalink

    @ κάποιος

    Καταγράφω και τη δική σας καχύποψία έναντι της σκέψης.

    Επίσης καταγράφω και τις δικές σας προβολές («αναζητώντας ανθρώπους!» Πως σας ήρθε αυτό; Εδώ θα αναζητούσα ανθρώπους; Έρευνα κάνω ο πτωχός… ).

    Μπορείτε ελεύθερα να γκρεμίσετε τον εαυτό σας, εγώ το ολοκλήρωσα πολλά χρόνια πριν. Τώρα τον οικοδομώ πλέον.

    Επειδή όμως το καλύψαμε το θέμα απανωτά και εκατοντάκις,
    σε κάθε σχόλιο που αναφέρεται στα κίνητρά μου, που προσπαθεί να μου πει να μη σκέφτομαι, που κάνει οποιαδήποτε προσωπική επίθεση ή μου δίνει προσωπικές (!) συμβουλές χωρίς να προωθεί το διάλογο, θα απαντώ πλέον με έτοιμο κείμενο:

    (automatic answer from Πέτρος)
    Αγαπητή/τε,
    Προωθείστε το διάλογο χωρίς προσωπικές αναφορές.
    Αν δεν έχετε πιάσει ποιο είναι το θέμα, ή δεν σας ενδιαφέρει να απαντήσετε επί του θέματος, απλά μην απαντάτε. Δεν κάνουμε πόλεμο εδώ.
    Μη μου λέτε να μη σκέφτομαι. Αρκεί το ότι δεν σκέφτεστε εσείς.
    Μην προβάλετε πάνω μου οτιδήποτε σας έφταιξε στη ζωή σας, προβάλετε αλλού.
    Μην ασχολείστε με τα κίνητρά μου, δε με γνωρίζετε.
    Οι προσωπικές συμβουλές για να είναι πετυχημένες, πρέπει να είναι προσωπικές.
    Θυμηθείτε, λοιπόν, πως δεν με γνωρίζετε ως πρόσωπο.

    Αν δεν μπορείτε τα παραπάνω, δείξτε τουλάχιστον αίσθηση του χιούμορ!
    😀
    End of answer.
    Counder: (=1)

    Αυτό. Το βρίσκω αρκετό.

    Η όλη διαδικασία καταντά εξοντωτική πλέον και καθόλου παραγωγική.
    Σαν το «The Horribly Slow Murderer with the Extremely Inefficient Weapon», ένα πράγμα!
    Σας το αφιερώνω 😉

    http://www.greektube.org/content/view/73718/2/

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 12:43 πμ
    Permalink

    Πετρο τι ηταν αυτη η αφιερωση? Εχω προβλημα με τις τρομακτικες φατσες.Καλα με εκδηκηθηκες..Εχεις παντως δικαιο οτι αφου δεν σε γνωριζω προσωπικα θα επρεπε να σου μιλαω ακομη ποιο ευγενικα.SORRY MAN!Παντως η διαδικασια καταντα εξοντωτικη γιατι και εσυ δεν προσπαθεις να καταλαβεις τι σου λεμε ,αλλα παλι φανταζεσαι οτι πισω απ αυτα που λεω κρυβονται αλλα(ουστ απο δω αμαρτωλε,εσυ τι θελεις και ασχολησε).Πραγματικα ομως, τι θελεις και ασχολησε αμαρτωλε?(χιουμορ κανω).Λοιπον, ποιο ειναι το θεμα μας?

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 9:55 πμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Εάν έγραψα πέντε (5) κουβέντες για αυτό το θέμα, δεν το έκανα για να σου περάσω το μνμ, ότι πρέπει να σταματήσεις να γράφεις. Για όνομα του Θεού !

    Η πολυφωνία είναι, πάντοτε, προϋπόθεση σύνθεσης. Αρκεί να μη γίνεται «ετσιθελικά» και με το ζόρι να πω αυτό που έχω να πω. Δεν λέω ότι το κάνεις αυτό. Απλά, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε, γενικά, λακωνικοί. Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτο.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 12:39 μμ
    Permalink

    @ Κατερίνα

    Με εσάς εκκρεμεί το θέμα των αγίων, που θέσατε.
    Σε άλλο χώρο του ιστολογίου εκκρεμεί η περιγραφή της προβληματικής γύρω από το κοινό θρησκευτικό φαινόμενο (γενικά σε όλες τις θρησκείες αλλά και ειδικά στην περίπτωση της ορθοδοξίας). Και νομίζω πως το τελικό που θα γράψω θα είναι η ολοκλήρωση της προβληματικής πάνω στο θέμα του θρησκευτικού τρόπου σκέψης. Αν εντωμεταξύ δεν ανοίξει και κάποιο άλλο θέμα.

    Για το αν καταλαβαίνω τι μου λέτε ή όχι, σας απαντώ μόνο ότι για πολλά χρόνια ήμουν πιστός (ένθερμότατος), έχω σπουδάσει κι έχω διδάξει το θέμα. Μέχρι τώρα δεν μου έχετε πει κάτι που να μην το ξέρω, να μην το έχω ζήσει ή να μην με έχει προβληματίσει εκείνα τα χρόνια.

    Δεν απαντώ σε θεολογικές ή πνευματικές προτροπές όχι γιατί δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε. Απλά ο στόχος μου δεν είναι να προχωρήσω σε θεολογικές αναλύσεις.
    Εδώ προσπαθώ να διακρίνω το πλαίσιο, τους μηχανισμούς και τις διαδικασίες αυτών των φαινομένων.

    Όσο είσαι μέσα και συμμετέχεις σε μία κατάσταση, δεν μπορείς να έχεις εικόνα όλου του φαινομένου και το πως συσχετίζεται με άλλα θέματα. Για να παρατηρήσεις και να το περιγράψεις, πρέπει να το κάνεις εξωτερικά και χωρίς να χρησιμοποιείς εργαλεία και μέσα του ίδιου του φαινομένου.

    @ Παναγιώτης
    Πως μπορεί η πολυφωνία να γίνεται ετσιθελικά και με το ζόρι;
    Δεν το έχω συναντήσει πουθενά, γιαυτό ρωτάω.

    Όσον αφορά στη λακωνικότητα και τα απλά λόγια, εγώ κρατώ το ότι πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι σε αυτό που λέμε.
    Επειδή όμως ο στερεοτυπικός τρόπος σκέψης κάλλιστα μπερδεύεται με την λακωνικότητα, πολλές φορές για να είναι κάποιος συγκεκριμένος και ξεκάθαρος χρειάζεται να είναι πολύ αναλυτικός. Το οφείλει και στον εαυτό του και στους άλλους.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 3:32 μμ
    Permalink

    Αγαπητε Πέτρο , μερικές σκέψεις πριν περιγράψεις τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης.
    Η ελλάδική ορθόδοξη εκκλησία από την γέννηση της στο νεότερο ελληνικό κρατος είχε κάποιες αρρώστιες (π.χ. ταυτιση της εκκλησίας με εθνικιστικες ιδεολογίες). Αργότερα, στον 20ο αιώνα, η δράση των εξωεκκλησιαστικών οργανώσεων, με προτεσταντικα πρότυπα, μεγάλωσε την αρρώστια. Έτσι φτάσαμε η εκκλησία να υπερασπίζεται συνθήματα, Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, Πατρις Θρησκεία Οικογένεια. Και ενω αυτά τα συνθήματα δεν έχουν καμιά σχέση με το ορθόδοξο ήθος η εκκλησια να τα θεωρεί παραδοσιακά. Ο Ορθόδοξος ταυτίστηκε με τον καθωσπρέπη, αξιοπρεπή, θρησκευόμενο άνθρωπο. Φυσικά ακόμα και σ’αυτά τα χρόνια που η ελληνική εκκλησία ήταν αλώμένη θα λέγαμε από το θρησκευτικό φαινόμενο δεν έλλειψαν οι εξαιρέσεις και ο Θεός ανέδειξε αγίους που είχαν άλλο ήθος και άλλο φρόνημα.
    Κατα την προσωπική μου εμπειρία, δεν υπάρχει τραυματικότερη εκκλησιαστική εμπειριά (εκτός ίσως από το να σε κακοποιήση κληρικός) από το να βρεθείς σε τέτοιο «θρησκευτικο» περιβάλλον. Και αυτό συνήθως συμβαίνει στην «χριστιανικη » εκπαίδευση, σχολεία ή κατηχητικά. Σ΄αυτούς τους χώρους συναντας τους χαρακτηριστικούς θρησκευόμενους τύπους, που οι κυριότεροι θεολογικοί προβληματισμοί τους είναι αν πρέπι να φοράνε παντελόνι τα κορίτσια, και να έχουν μακρια μαλλιά τα αγόρια. Στους δε σπουδαστές συχνά συναντάς τον τύπο του εκκολαπτόμενου αρχιμανδρίτη, που μιλάει την καθαρεύουσα ωσαύτος με την δημοτική, συχνά σιγοψέλνει το πολυχρόνιο του, με ευκολία προτείνει την δεξιά του για να την ασπαστείς κ.τ.λ.
    Αν είσαι ταπεινός απλός ή αδιαφορος, μπορεί να ξεπεράσεις αυτο το φαινόμενο χωρίς πολλές «πληγές». Στην αντίθετη όμως περίπτωση ή γίνεσαι άθεος (μην ξεχνάς ότι η οργανωμένη αθεία, ως σύστημα, ιδεολογία γεννήθηκε ιστορικά μέσα στην χριστιανική Ευρώπη, μάλλον ως αντίδραση στον θρησκεόμενο χριστιανό) ή αν πιστεύεις αναρωτιέσαι «Γιατί Χριστέ μου, για να σωθώ πρέπει να γίνει ξενέρωτος;»
    Ποια όμως είναι η αιτία του Θρησκευτικου φαινομένου; Ένα πάθος, μια αρρώστια της ψυχής που ονομάζεται υπερηφάνεια, εγωισμός, φιλαυτία.
    Ο Θεός ευλόγησε και τα τελευταία χρόνια οι σύγχρονοι γεροντάδες μας έδειξαν ένα διαφορετικό ήθος. Μίλησαν για θεραπευτική και όχι για ηθική.
    Η Θρησκευτικότητα παρολαυτα μπορεί και να είναι ένα σκαλοπάτι προς την πνευματικότητα. Όπως ο συλλαβισμός είναι το πρώτο στάδιο για την ανάγνωση. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν προσωπικά γιατί το βάθος του ανθρώπου το γνωρίζει ο Θεός. Άλλωστε είτε κρίνεις κάποιον γιατί φοράει παντελόνι , είτε κρίνεις γιατί είναι φαρισαίος, το ίδιο και το αυτό.
    Τελός (επιτέλους!) ότι κάποιος βγήκε από ένα μολυσμένο περιβάλλον δεν σημαίνει ότι θεραπεύτηκε κιόλας. Οι περισσότεροι που απαρνηθήκαμε το «οργανωσιακό» μας παρελθόν κουβαλάμε τις «οργανωσιακές » μας ασθένειες. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να ισχυριστει κανείς ότι τα βλέπει καθαρά και ξάστερα τα πράγματα γιατί είναι απέξω, ή από την θρησκεία ή από την εκκλησία. Για να τα δεις καθαρά τα πραγματα πρέπει να είσαι ΤΑΠΕΙΝΟΣ. Ακόμα και ένας άθεος υπερήφανος έχει την ίδια ασθένεια με τον θρησκεύομενο ορθόδοξο.
    Πετρο μου, ο θρησκευτικός τρόπος σκέψης είναι κοινός με τον εγωιστικό τρόπο σκέψης οποιασδήποτε ιδεολογίας, ακόμα και της αθείας.
    Προσωπικά πολύ με βοήθησε η γνωριμία μου με ένα ορθόδοξο μοναστήρι του εξωτερικού, όπου κατάλαβα ότι κάποια πράγματα που υπερασπιζόμαστε με ζήλο έδω ως παραδοσιακά, δεν είναι αληθινά ορθόδοξα αλλά ελλαδικά.
    Παναγιώτη και Κατερινα συγνώμη αν σας κούρασα, το’ χουμε εμεις οι δάσκαλοι φαίνεται.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 3:35 μμ
    Permalink

    Σχολιάζω κάποια από τα παραπάνω σχόλια.

    Σχόλιο 7.
    Συμφωνώ απόλυτα.

    Σχόλιο 3 και σχόλιο 4.
    Τα δύο σχόλια αυτά, μαζί με λίγες ημέρες που πέρασαν, με βοήθησαν να αντιληφθώ με τον δικό μου τρόπο το περιεχόμενο της ανάρτησης.
    Δεν κατάλαβα ποιό είναι το δίλημμα που προσπαθεί να περάσει στον αναγνώστη το κείμενο.
    Αυτό το «δίλημμα» που κατασκευάζει το κείμενο εγώ δεν αντιλήφθηκα ως δίλημμα.
    Τελικά, η δική μου πρόσληψη του τι λέει το κείμενο είναι: η ιδέα: να βρίσκει κανείς ευτυχία στο να αποκτά, όμως να μην είναι δέσμιος αυτού του πράγματος.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 4:04 μμ
    Permalink

    Ουπς, στάλθηκε το σχόλιο της Μαρίνας την ίδια στιγμή που έγραφα το δικό μου. Τώρα που το διάβασα, μπορώ να σχολιάσω

    «Κατα την προσωπική μου εμπειρία, δεν υπάρχει τραυματικότερη εκκλησιαστική εμπειριά (εκτός ίσως από το να σε κακοποιήση κληρικός) από το να βρεθείς σε τέτοιο «θρησκευτικο» περιβάλλον.»

    Αυτό ακριβώς (θεωρώ πως) είπα κι εγώ προς τον Πέτρο αλλά (από ό,τι κατάλαβα) πήρα την απάντηση πως χρησιμοποιώ τον προσδιορισμό «τραυματικός» αυθαίρετα, πως κρίνω χωρίς να γνωρίζω, και πως ίσως κάνω προβολή προσωπικών βιωμάτων πάνω του.

    @Πέτρο: Παρακαλώ πολύ, εάν θέλεις πες μου ποιά είναι η ανάρτηση στα σχόλια της οποίας βρίσκεται η νέα απάντησή σου προς εμένα ώστε να την βρω.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 5:59 μμ
    Permalink

    @ Μαρίνα

    Νομίζω πως τώρα προχωράμε σωστά το διάλογο.
    Συμψωνώ κι εγώ πως αυτά που πρέπει να μας ενδιαφέρουν είναι τα διαχρονικά χαρακτηριστικά του θρησκευτικού φαινομένου.

    Όσα δηλαδή παρατηρούνται σταθερά και ορίζουν τα πλάισια μέσα στα οποία πραρουσιάζονται τα επιμέρους.

    Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά, αλλά εσείς ολοκληρώσατε από τη μεριά σας την ανάλυση με την πρόταση:
    «Ποια όμως είναι η αιτία του Θρησκευτικου φαινομένου; Ένα πάθος, μια αρρώστια της ψυχής που ονομάζεται υπερηφάνεια, εγωισμός, φιλαυτία.»

    Ελπίζω μέχρι αύριο το βράδυ να έχω ολοκληρώσει τη δική μου καταγραφή και περιμένω να μου επισημάνετε αν και ποια από όσα συμπεριλαμβάνω δεν ανήκουν στο θρησκευτικό φαινόμενο.

    (Δεν κουράζουμε κανέναν, αγαπητή Μαρίνα. Όποιος κουράζεται μπορεί απλά να μην παρακολουθήσει. Κι αν επιμένει να παρακολουθεί, κακό δεν του κάνει αυτή η εκγύμναση.
    Επιμένω σε αυτό, γιατί αν ζητάμε συγνώμη για κάτι, πρέπει να έχει μια συναισθηματική και λογική συνέπεια η συγνώμη μας. Αλλιώς δεν αναγνωρίζεται ως συγνώμη, αλλά ως κάτι άλλο, π.χ. ως κάποιου είδους ψυχολογικός χειρισμός.
    Δεν εννοώ ότι αυτό κάνετε, απλά παρατηρώ μια ακαθοριστία η οποία αφήνει ανοιχτές πολλές διαισθητικές ερμηνείες.
    Δική μου άποψη.)

    @ ανώνυμη

    Το δίλημμα ήταν καθαρό:
    «Ανελευθερία ή αναζήτηση του Θεού».
    Τόσο πολωτικά. Δεν υπαινίχθηκε καν κάποια άλλη δυνατότητα, αναζήτηση ή πλαίσιο αναγκών.
    Για να σταθεί ως δίλημμα χρησιμοποίησε γνωστά θεϊστικά στερεότυπα, δεν προχώρησε σε ψύχραιμη κοινωνιολογική μελέτη και καταγραφή.
    Έκανε δηλαδή ανακλύκλωση των θεϊστικών αντιληπτικών δεδομένων.
    Για έναν πιστό ή κάποιον άνθρωπο που ακόμα λειτουργεί (πιθανώς χωρίς να το ξέρει) με τον θρησκευτικό τρόπο σκέψης, είναι ικανοποιητικό γιατί είναι μια από τα ίδια. Ταιριάζει με ότι έχει καταχωρηθεί μέσα του ως έννοιες και ρουτίνες σκέψης.
    Για κάποιον άλλο άνθρωπο, όχι.

    Η δική σας πρόσληψη, κατά τη γνώμη μου, είναι συμπερασματική και θα μπορούσε να είναι ανεξάρτητη από το κείμενο αυτό.
    Θεωρώ πως καλά κάνετε και κρατάτε αυτή την ιδέα.
    Ούτως ή άλλως, ο προβληματισμός που εκφράζει η πρόσληψή σας, δεν είναι θεϊστικός.
    Μπορεί κανείς να τον παρακολουθήσει σε βιβλία ψυχολογίας, σε ανθρωπιστικές συλλογιστικές, ακόμα και σε πολιτικές προτάσεις.
    Συμφωνώ κι εγώ πως μια τέτοια ιδέα είναι πολύ χρήσιμη, ιδιαίτερα σήμερα.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 7:27 μμ
    Permalink

    @ ανώνυμη Γ

    Η συζήτησή μας είχε εξελιχθεί στον σχολιασμό της δημοσίευσης «Η φοβερή ώρα του θανάτου»:
    http://istologio.org/?p=451

    Η τελευτάια απάντησή μου σε εσάς ήταν το σχόλιο 27.
    Με απλά και λίγα λόγια 😉 (χεχε! πλάκα κάνω)

    Ελπίζω όμως πως ο διάλογος πλέον έχει αποκτήσει μια κατευθυνση.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 8:03 μμ
    Permalink

    @Πέτρος (και άλλους).
    Διάβασα τα παραπάνω που απευθύνθηκαν προς εμένα και σε γενικές γραμμές συμφωνώ..
    Επειδή δεν συμφωνώ εντελώς, και από περιέργεια, παρακάτω εξηγώ με ποιά συμφωνώ περισσότερο και ποιά λιγότερο, έτσι ώστε αν θες να μου πεις τη δική σου άποψη.

    Ας τα πάρω τα πράγματα ένα-ένα.

    Το κείμενο λέει (με δικά μου λόγια και έτσι όπως εγώ το κατάλαβα):
    Εκτός από την ισχυρή συνήθειά μας να βρίσκουμε ευτυχία στο υλικό και μη υλικό κέρδος και απόλαυση,
    ας συνηθίσουμε να μπορούμε να αποδεσμευόμαστε από αυτά, να μην δεσμεύουμε-εξαρτάμε την ελευθερία και αξιοπρέπειά μας σε αυτό. Έτσι, γινόμαστε πιο ελεύθεροι, πιο ικανοί να σταθούμε πέρα και έξω από αυτό που υπάρχει και έχουμε, πιο γεμάτοι χάρη και ευλογημένη χαρά.

    Σημείωση 1:
    Αυτή η στάση προς τη ζωή (να ζεις χάνοντας) μπορεί να είναι διατυπωμένη και από άλλες πηγές, που ανήκουν π.χ. στο χώρο της ψυχολογίας ή άλλων θρησκειών.
    Άρα, δεν την αντιλαμβάνομαι ως αποκλειστικά ορθόδοξη χριστιανική.

    Σημείωση 2
    -Ο Θεός γιατί συνδέεται με αυτή την στάση προς τη ζωή; Μπορεί ένας άθεος (ή ένας μη-ορθόδοξος) να εφαρμόζει αυτή την στάση ζωής;
    -Εδώ απαντώ με ένα ηχηρό ναι.
    -Από την άλλη, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις. Εάν ένας άνθρωπος μπορεί να βιώνει ολοκληρωτική αφοσίωση και επιδίωξη στα αγαθά της ζωής (υλικά και μη υλικά) και ταυτόχρονα να μην νιώθει καθόλου απογυμνωμένος εάν μείνει αποκομμένος από όλα αυτά και του έχουν αφαιρεθεί εντελώς,
    τότε δ-ε-ν είναι όλος του ο κόσμος τα αγαθά του κόσμου, αλλά ο κόσμος του περιλαμβάνει και χώρο πέρα από τα αγαθά του κόσμου.. σωστά; Εάν μου απευθύνει ένας πιστός αυτό το ερώτημα τότε δεν θα μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. …..Αλλά, στο κάτω-κάτω, έχει σημασία ποιά θα είναι η απάντηση;.. ; )

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 11, 2009, 8:05 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος, σχόλιο 25
    Ευχαριστώ για την πληροφορία για το ποιά ανάρτηση ήταν διότι δεν την έβρισκα

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 12, 2009, 9:40 μμ
    Permalink

    Mαρινα δεν κουρασε το κειμενο σου,ηταν απολυτα κατανοητο και συμφωνω.Επισης συμφωνω και με την ανωνυμη Γ,στι συμπερασμα που εβγαλε απο το κειμενο.Δεν νομιζω οτι ειναι πολοτικο,γιατι λεει πως πρεπει να απαγκιστρωθεις απο αυτα που σε απομακρυνουν απο το Θεο,οχι οτι ολα ειναι κακα.Ετσι και αλλιως το ιδιο πραγμα μπορει ειτε να σε φερει κοντα στον Θεο , ειτε να σε απομακρυνει.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 13, 2009, 5:56 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Είσαι αδιόρθωτος, χαχαχα !!!

    Δεν γελάω εναντίον σου (μη με παρεξηγήσεις), απλά χαίρομαι που επιμένεις στις θέσεις σου («stick to your guns» που λένε και οι Αμερικανοί).

    Πάντως, πέρα από την πλάκα, να γνωρίζεις ότι το να είσαι πραγματικός Χριστιανός (εννοώντας να ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού) είναι πολύ δύσκολο.

    Και τέλος, θα ήθελα να σου τονίσω ότι ο Χριστιανός ένα πράγμα προσπαθεί να κάνει σε όλη του τη ζωή :

    Να απαρνηθεί την παλιανθρωπιά. (Γ. Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

    Να σε έχει ο Θεός καλά !!!!!!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 13, 2009, 6:01 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Κάτι άσχετο..

    Μιας και είσαι φιλόλογος: «Στις 01:00» ή «στη 01:00» λέμε? Και εάν θέλουμε να πούμε: «στις 01:30» ή «στη 01:30»?

    Επίσης, στον γραπτό λόγο ακολουθούμε τους κανόνες του προφορικού για το συγκεκριμένο θέμα? Δηλαδή γράφουμε «στη 01:00» ? (γιατί γνωρίζω ότι το «στη 01:00» είναι το σωστό).

    Ευχαριστώ !!!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 13, 2009, 7:22 μμ
    Permalink

    @ Παναγιώτη

    Είμαι αδιόρθωτος, ολότελα καλέ μου φίλε!
    Απελπισία σκέτη!
    😛
    Με χαϊδεύω στο κεφάλι και λέω:
    «Πετράκο!
    Ματάκια!
    Τα!
    Πού είναι ο Πετράκος βρε;
    ε, ε;»

    Συγκατάβασις φίλε μου, τι άλλο να κάνουμε; Αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας τι θα δώσουμε να αγαπήσουν οι άλλοι;

    Ένιγουέι,
    Αν θέλεις να είσαι φόρμαλ, γράψε «στη 01:30» γιατί εννοεί «στη μία η ώρα και τριάντα λεπτά».
    Αν θέλεις να είσαι ζωντανός, χρησιμοποίησε τη γλώσσα όπως σου έρχεται. Κάνε ορθογραφικά λάθη, φτιάξε δικές σου λέξεις, παίξε με τα νοήματα και τη σύνταξη.

    Οι γλωσσολογικές θεωρίες προσεγγίζουν τη γλώσα ως εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνήσουμε πετυχημένα. Ανάλογα την περίσταση, δηλαδή. Αυτό είναι το κριτήριο της ορθής χρήσης του γραπτού ή προφορικού λόγου.
    Αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις τελικά αυτό που ήθελες να επικοινωνήσεις, τι να την κάνεις τη «σωστή» χρήση της γλώσσας;

    Υ.Γ. (1)
    Δασκαλάκος είμαι ο αμοιρούλης! Όχι φιλόλογος.
    Και δέκα φορές να ξαναγεννιόμουν, πάλι δασκαλάκος θα γενόμουν. Για την ενδέκατη επιφυλάσσομαι 😛

    Υ.Γ. (2)
    Κανω μια καταγραφή για το θρησκευτικό φαινόμενο, μούρλια!
    Ωρέ!
    Περισσότερα από όσα περίμενα βγαίνουν.
    Φτου!
    Έπιασα κι ένα βιβλίο σχετικό, αλλά σιγά μην το διαβάσω όλο πριν απαντήσω. Ακόμα στην σελ. 38 είμαι και το έχω φάει το αστραπόβροντό μου.
    Έχω πάρει την απόφαση να καταγράψω όσα μπορούμε να διακρίνουμε πρώτα με βάση τις κοινές μας εμπειρίες.
    Για να δούμε…

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 13, 2009, 9:23 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    Βρε, από Πάτρα είσαι?

    Το λέω αυτό, γιατί χρησιμοποιείς συνέχεια το «ωρέ», το οποίο το λένε συνέχεια (συνέχεια όμως) οι Πατρινοί!

    Σπούδασα στην Πάτρα, γι’αυτό το ξέρω !!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 14, 2009, 9:25 μμ
    Permalink

    Μπα!
    Καμία σχέση Παναγιώτη 😀
    Απλά μου κόλλησε, δεν θυμάμαι από που!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 15, 2009, 9:24 μμ
    Permalink

    Πετρο τα πολλα λογια ειναι φτωχια,ουκ εν τω πολλω το εφ,κ.λ.π.,κοψε σε εκλιπαρουμε,μην γεμισεις σελιδες.Ετσι και αλλιως η πιστη δεν ειναι λογικη .

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 4:22 μμ
    Permalink

    @ Κατερίνι

    «Ετσι και αλλιως η πιστη δεν ειναι λογικη»
    Αυτό το συμπέρασμα είναι από όλους αποδεκτό, καλή μου Κατερίνι.
    Δεν έχει τεθεί ύπο αμφισβήτηση.
    Απλά οι ερμηνείες διαφέρουν.
    Κι εγώ αυτό έχω ως υπόθεση ξεκινώντας την καταγραφή μου, κρατώ όμως επιφυλάξεις γιατί θέλω να προηγηθεί η συζήτηση των παρατηρήσεων.

    Η δική μου άποψη είναι να προσπαθήσουμε ώστε να αποκτήσουμε μια κοινή γλώσσα, όσο γίνεται και για ότι γίνεται.
    Γιατί αυτή η πολυσημία της μη-λογικότητας μας έχει ταλαιπωρήσει αρκετά στην ιστορία (και μας ταλαιπωρεί ακόμα).

    Νομίζω πως αυτή η μη-λογικότητα είναι ακόμα πανταχού παρούσα στις δυτικές κοινωνίες, όσο κι αν θεωρούμε πως έχει περιθωριοποιηθεί και απαντάται στην ακραία μορφή της μόνο σε μέση ανατολή και λίγα ακόμα μέρη.

    Το θρησκευτικό φαινόμενο οφείλουμε να το βάλουμε από κοινού κάτω και να το μελετήσουμε, αν θέλουμε να διευκρινιστεί ακριβώς τι είναι αυτό που πρέπει να σεβαστούμε ως «μη εκ του κόσμου τούτου» και τι είναι και παραείναι εκ του κόσμου τούτου.
    Και να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
    Αν είναι να αποδίδουμε σεβασμό, να ξέρουμε πού και σε τι τον αποδίδουμε.

    Το γενικό ταμπού «δεν ασχολούμαι με την πίστη του άλλου» είναι αρκετό μόνο αν η πίστη εκφράζεται ιδιωτικά.
    Οπότε εκεί κάλλιστα μπορούμε να πούμε «δε με νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο σπίτι του, αρκεί να μη με μπλέκει εμένα και να μην παραβιάζει τους νόμους».

    Είναι πολλές οι διαστάσεις του θέματος που δεν τις έχουμε αντιληφθεί ακόμα, ακριβώς γιατί ποτέ δεν τα βάλαμε κάτω τα πράγματα από κοινού.
    Όχι υπό μορφή πολέμου.
    Νομίζω πως το πνεύμα αυτό μπορείται να το πιάσετε.

    Υ.Γ.
    Στα δικά μας:
    Από πού θέλετε να κόψω; Πείτε μου εσείς και κόβω εγώ.
    Να το τυλήξω για το σπίτι;
    😉
    Αν τα λόγια μου είναι φτώχια, μην ασχολείστε. Δεν είναι μια προσωπική αντιπαράθεση αυτή. Δεν κάνουμε πόλεμο. Δεν υποχρεούστε να απαντήσετε. Ούτως ή άλλως δεν τα γράφω για εσάς (μόνο).

    Εγώ η έκφραση «τα πολλά λόγια είναι φτώχια» θεωρώ πως ισχύει σε συνεργατικές διαδικασίες, όταν έχει πλέον γίνει αποδεκτό το τι ορίζεται ως κοινός στόχος και πρέπει να προχωρήσουν σε έργα.
    Εκεί όντως αξίζει να πει κάποιος «Παιδιά, τα πολλά λόγια είναι φτώχια, το αναλύσαμε πολύ το θέμα, το καταλάβαμε, αμ’ επος αμ’ έργον τώρα! Χάιντεστε!»
    (Ελπίζω κι εμείς να καταφέρουμε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο σημείο.)
    Οι άλλες επικοινωνιακές καταστάσεις που έχω πετύχει την έκφραση είναι του είδους «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Δηλαδή εκεί που τα λένε και τα συζητάνε, πετάγεται ο έχων εξουσία και τους ρίχνει ένα «Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, θα κάνουμε αυτό που λέω εγώ.»

    Αν έχεις άλλο επικοινωνιακό παράδειγμα, θα χαρώ να το ακούσω.

    Το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» από την άλλη δεν έχει διαζευκτική χρήση. Δεν εννοεί: «εν τω λίγω το ευ», ούτε εννοεί «εν τω πολλώ το κακό».
    Απλά λέει, «Παιδιά μην τρελαίνεστε με αυτούς που προσπαθούν να σας ενυπωσιάσουν με μεγάλους λόγους. Δεν κρίνεται ο λόγος από το μέγεθος, αλλά από το περιεχόμενο.»

    Στην ανάπτυξη ενός προβληματισμού θεωρείται γενικά πως χρειάζονται 15 με 20 λεπτά ρέοντος λόγου. Όταν έχει αναπτυχθεί ο προβληματισμός, στις ερωταπαντήσεις πλέον, είναι αρκετά 2 με 3 λεπτά για κάθε διατύπωση.

    Επειδή εδώ όμως δεν είναι συνέδριο, αυτό που ετοιμάζω θέλω να περιοριστεί σε 5 με 10 λεπτουδάκια ανάγνωσης!
    Είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο αργώ να παρουσιάσω την καταγραφή του θρησκευτικού φαινομένου.

    😀

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 5:02 μμ
    Permalink

    @ Πέτρος

    (απόσπασμα από την τρελή ταινία «ΦΑΛΑΚΡΟΣ ΠΡΑΚΤΩΡ 000»)

    – «Εσείς, τι θέλετε;»

    – «Θα ήθελα μια τούρτα για το σπίτι»

    – «Δεν πειράζει, θα τη φας εδώ μαζί μας !!!»

    … Η συνέχεια εδώ : http://www.youtube.com/watch?v=3LBoxJ8qk-8

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 6:09 μμ
    Permalink

    @ Παναγιώτης

    -Πιο ψηλά το κεφάλι! Πιο καμάρι!
    χαχαχχα! μοναδικός ο Βέγγος!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 8:47 μμ
    Permalink

    @ Πέτρο

    Ε, ας κάνουμε και κανα καλαμπούρι…

    Πάντως ο Βέγγος είναι άπαιχτος !!!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 9:47 μμ
    Permalink

    Βέγγος και πάλι Βέγγος.

    Και λίγο από καλή μουσική ?

    Πάλι μεγάλα λόγια κ υπερβολές
    πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές
    όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
    πάει μια δεξιά, μια αριστερά
    ποτέ δε πάει μπροστά.

    Αν μ αγαπάς κι αν θες να σ αγαπώ
    σταμάτα να σκορπάς τo άνθo σου και τον καρπό
    μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
    αλλού να μην κοιτάς, ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

    κ.λ.π

    Νίκος Γκάτσος – μουσική Μάνος Χατζηδάκης

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 10:09 μμ
    Permalink

    Μιας και μιλατε για μουσικη, παιδια δεν ξερω,την λάτρεψα!!!

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 16, 2009, 11:52 μμ
    Permalink

    Ακούστε κι αυτό
    http://www.youtube.com/watch?v=j9DH_zGWJEs&feature=related
    Πάντως προτιμώ έστω το Phil έτσι, απ το τρομακτικό και βίαιο βιντεάκι που πρότεινε ο Πετράκος.
    Τρεις, ναι, 3 μέρες δεν έτρωγα ούτε τα γλυκά κουταλιού που τρελαίνομαι, αλλά και να τρώω τη σούπα με πιρούνι, που το πας αυτό ……… έκανε κρύο δεν πήγαινε να φάω κάτι άλλο.

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 21, 2009, 9:37 πμ
    Permalink

    Φίλος αντέστρεψε τα λόγια, του » ο κόσμος σου να είμαι εγώ» του Νίκου Γκάτσου.
    Έβαλε » ο κόσμος μου να είναι εσύ » και

    Αν σ αγαπώ κι αν θες ας μ αγαπάς
    σταματώ να σκορπώ το άνθος μου και τον καρπό
    μαζί σου θέλω σεμνά να περπατώ
    αλλού να μην κοιτώ, ο κόσμος μου να είναι εσύ.

    Στις αντιρρήσεις μου με »κατσάδιασε», πως οι αρχικοί στίχοι καταργούν την ελευθερία και εγώ του ανταπάντησα πως αυτοί γράφτηκαν »ποιητική ελευθερία» απ τον εξαιρετικό κ. Νίκο Γκάτσο και πως ο καθένας το ερμηνεύει προβάλλοντας τις προσωπικές εμπειρικές του αντιλήψεις. Έχει δίκηο, ή έχω .

    Σχολιάστε
  • Οκτώβριος 21, 2009, 9:53 πμ
    Permalink

    Α, και για τον Phil Collins για το τραγούδι του «mama» και τέλος πάντων κάποια χαιρέκακα «επιφωνήματα» αντέταξε, πως μάλλον πρέπει να πάει κι αυτός σε ψυχολόγο, ή κάτι σχετικό…….¨ Ε, λίγο βαρύ δεν είναι για μια τέτοια ευφυΐα; Έχει ανάγκη αυτός από κάτι τέτοιο;

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Πέτρος Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους! και τότε ο Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκαθιστά αιώνια, Εκείνος την τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει άξια να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια.
    - Γέροντας Αμβρόσιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: