jump to navigation

Η Ταπείνωση και το Μεγαλείο (πραγματικό περιστατικό) Μάρτιος 29, 2018

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Ενέργεια / Περιβάλλον , add a comment

Κάποτε μια ομάδα στρατιωτών, κατά τη διάρκεια της άσκησής τους είχαν επιφορτιστεί με την εργασία να σηκώσουν ένα βαρύ και μεγάλο τμήμα ενός κορμού δέντρου. Ο λοχαγός της ομάδας τους έδωσε εντολή να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια, για να μπορέσουν να σηκώσουν τον τεράστιο κορμό δέντρου.
Εκείνη τη στιγμή, περνούσε από εκείνο το σημείο ένας έφιππος άντρας. Πλησίασε την ομάδα στρατιωτών και βλέποντας πόσο σκληρά αγωνίζονται οι στρατιώτες να σηκώσουν το μεγάλο κορμό, είπε:

– Λοχαγέ, δε νομίζεις πως οι στρατιώτες σου, με τη δύναμη ενός ακόμη άντρα, τη δική σου, θα μπορούσαν να σηκώσουν αυτό το κομμάτι ξύλο πιο εύκολα;

– Δεν είναι η δουλειά μου αυτή, κύριε. Είμαι λοχαγός κι όχι ένας απλός στρατιώτης.

Τότε, ο άντρας που τους πλησίασε, κατέβηκε από το άλογό του, πήγε κοντά τους, έσκυψε και μαζί με τους στρατιώτες σήκωσε τον κορμό του δέντρου. Έτσι, με τη βοήθειά του, οι στρατιώτες κατάφεραν να διεκπεραιώσουν την εργασία που τους είχε αναθέσει ο λοχαγός τους.

Φεύγοντας, αυτός ο άντρας είπε στον λοχαγό:

– Λοχαγέ, την επόμενη φορά που η ομάδα στρατιωτών σου χρειαστεί βοήθεια, φώναξε τον διοικητή!

Αυτός ο άνθρωπος που μίλησε στο λοχαγό ήταν ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον και τότε διοικητής του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Έτσι κι εσύ λοιπόν.
Αν καμιά φορά αναρρωτηθείς:

– Γιατί η θάλασσα είναι η βασίλισσα των υδάτων;
Να θυμάσαι το λόγο:

Επειδή στέκεται πιο χαμηλά από τα ρυάκια, τους ποταμούς και τις λίμνες.

Δημήτρης Καραβασίλης (FB)

Εικόνα: Getty Images / The Netherlands Institute for Sound and Vision

Λέξεις κλειδιά: συνεργασία, ταπείνωση, ηπα, ηγεσία

Η Απόφαση Στην Ανάγκη (ποίημα) Μάρτιος 22, 2018

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση, Φύση / Ζώα , add a comment


του Αργύρη Χριστομάγνου

Κάποτε είπαν στον αετό
πως πια κάτω απ’ το χώμα
βρίσκονται οι λείες, γι’ αυτό
θά ‘πρεπε κι αυτός ακόμα
σαν τους άλλους να συρθεί
για να επιβιώσει.
Τους απάντησε «η Γη
είναι των θεών η πτώση.
Τάφος της δε με χωρά
κι ολάκερη αν ανοίξει».
Κι άπλωσε βαριά φτερά,
παίρνοντας πάλι τα ύψη…

Και στο λύκο είχανε πει
«τώρα πού ‘στε πλέον λίγοι,
άσκοπο μα και ντροπή
σού ‘ναι τ’ άγριο το κυνήγι.
Πρέπει να εξημερωθείς
και να γίνεις μέρος του Όλου».
Είπε: «αν κράταγε καθείς
πίστη του δικού του ρόλου,
θά ‘χατε τόσα δεινά
να σπέρνετε στην πλάση;»
Και ξανά για τα βουνά
τράβηξε και τα δάση…

Πιάσαν τον μοναχικό
ωκεάνιο καρχαριά,
λέγοντάς του πως εδώ
και τώρα είν’ η ευκαιρία
να τον δει λιγάκι φως
αρχηγό σ’ ένα κοπάδι.
Τι είτε τέρας είτε θεός
τον σφίγγει ένα στομάχι.
Κι αφού ‘δαν στη ματιά
του την απόφαση που επάρθη,
τίναξε μια την ουρά του
κι επέστρεψε στα βάθη…

Στον βίο πού ‘χουν φτιάξει,
κοιτώντας μπρος τους οι Άξιοι
τα ερχόμενα συμβάντα,
πλήρεις επιγνώσεως πάντα
ότι η Εξάλειψη Του Είδους
θα καλέσει και τους ίδιους,
η Απόφαση βαραίνει
–η αναθεματισμένη–
όσο εκατό βουνά μαζί:

Γίνεται έρμα στο καράβι
της νέας γενιάς που θά’ρθει
κι έτσι ο θάνατός τους,
στον εναντίον του σκότους
πόλεμο πάνω στην Κτίση
πάντα θα συμβολίζει
αυτό που μας διακρίνει
από τα γήινα κτήνη,
το Φως που αιώνια ζει.

Πηγή: ποιητική συλλογή 2ος Νόμος
Φωτογραφία: Gillfoto στο Flickr cc

Ευχαριστίες στον συγγραφέα για την αποστολή του ποιήματος

Λέξεις κλειδιά: ποίημα, συμβιβασμός, Αργύρης Χριστομάγνος, αντίσταση, ελευθερία

Σε αυτόν που έσωσε σκύλο, θα του συγχωρεθούν πολλές αμαρτίες… Νοέμβριος 21, 2017

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Φύση / Ζώα , add a comment

Κάποτε στην έρημο πέθαινε ένας σκύλος από τη δίψα. Πέρασε από το δρόμο αυτόν ένας μοναχός και του έδωσε το νερό που είχε για τον εαυτό του και έτσι τον έσωσε. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε ο ουρανός και ακούστηκε μια φωνή: “Σε αυτόν που έσωσε τον σκύλο, θα του συγχωρεθούν πολλές αμαρτίες”. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο σημαντικότερο είναι αν σώσουμε έναν άνθρωπο».

Όσιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής….

***Αγάπη σε κάθε ύπαρξη!!!!!!!!!!!! Ολα είναι του Θεού!!!!

Πηγή: π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)

Λέξεις κλειδιά: π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, ζώα

Το Τρελό «Γαλατικό Χωριό» της Ισπανίας που πάει κόντρα στην Κερδοσκοπική Οικονομία Οκτώβριος 21, 2017

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Επιχειρηματικότητα, Ενέργεια / Περιβάλλον, Κοινωνία, Πολιτική , 1 comment so far

Η Δύναμη της Συνεργασίας – Ευημερούσα Ουτοπία στον 21ο αιώνα

Αξιοβιώσιμη Αναπτυξη Τοπικών Κοινωνιών: το μοντέλο της Marinaleda (0% ανεργία και μισθοί 1200 ευρώ)

Με σχεδόν καθόλου αστυνομία, έγκλημα ή ανεργία, αυτή η πόλη περιγράφεται ως μια δημοκρατική, σοσιαλιστική ουτοπία.

 Η ανεργία είναι ανύπαρκτη στη Marinaleda, ένα χωριό της Ανδαλουσίας στη νότια Ισπανία, που είναι ευημερούσα, χάρη στον γεωργικό συνεταιρισμό του.Μια πόλη όπου όλοι δουλεύουν, δεν υπάρχει αστυνομία, ενώ οι μισθοί είναι 1200 ευρώ! Εκ πρώτης όψεως, η ισπανική πόλη της Marinaleda δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη στην περιοχή της. Τοποθετημένη στην γραφική κοιλάδα Campiña, η γύρω περιοχή αποτελείται από καταπράσινους λόφους, μίλια από ελαιώνες και χρυσαφένιες εκτάσεις με σιτάρι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να δει.
Η πόλη είναι όμορφη, ήσυχη και χαρακτηριστική αυτών που βρίσκονται στην Ανδαλουσία, την φτωχότερη,νότια επαρχία της Ισπανίας. Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

πολη 2

Στον συνεταιρισµό, λοιπόν του Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται. (περισσότερα…)

Λέξεις κλειδιά: περιβάλλον, ανεργία, εργασία, ισπανία, κρίση, οικονομία

Στις Αρχές του Φθινοπώρου Σεπτέμβριος 19, 2017

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Φύση / Ζώα , 1 comment so far

 

Στις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές
και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές
κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές
και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.

Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω
πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ
και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.

Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κλειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες
στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης.

Λέξεις κλειδιά: φθινόπωρο, μουσική

Οι Αγριόχηνες Νοέμβριος 23, 2016

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Φύση / Ζώα , 1 comment so far

v-shape-flying-geese

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὸ φθι­νό­πω­ρο εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χὴ ποὺ τὰ ἀ­πο­δη­μη­τι­κὰ που­λιὰ πε­τοῦν γιὰ τοὺς τό­πους τῆς χει­με­ρι­νῆς τους δι­α­βί­ω­σης. Οἱ ἀ­γρι­ό­χη­νες δὲν ἑ­ξαι­ροῦν­ται ἀ­πὸ τὸν κα­νό­να αὐ­τόν. Μα­ζεύ­ον­ται λοι­πὸν κι αὐ­τὲς καὶ πε­τοῦν σὲ με­γά­λους σχη­μα­τι­σμοὺς σχή­μα­τος V. Για­τί γί­νε­ται αὐ­τὸ καὶ δὲν πε­τοῦν ἐ­λεύ­θε­ρα, ἡ κα­θε­μιὰ ὅ­πως τύ­χει;

Λέ­νε οἱ ἐ­πι­στή­μο­νες πὼς ὁ συγ­κε­κρι­μέ­νος σχη­μα­τι­σμὸς ἔ­χει ἕ­να με­γά­λο πλε­ο­νέ­κτη­μα. Ὅ­ταν μιὰ χή­να χτυ­πά­ει τὰ φτε­ρά της, δη­μι­ουρ­γεῖ­ται ἀ­νο­δι­κὸ ρεῦ­μα ἀ­έ­ρος, ποὺ δι­ευ­κο­λύ­νει τὴ χή­να ποὺ ἀ­κο­λου­θεῖ.  Ὅ­ταν τὸ σμῆ­νος πε­τά­ει σὲ σχη­μα­τι­σμὸ V, αὐ­ξά­νε­ται κα­τὰ 71% ἡ πτη­τι­κή του ἐμ­βέ­λεια, δι­α­νύ­ει δη­λα­δὴ μὲ τὴν ἴ­δια ἐ­νέρ­γεια 71% πε­ρισ­σό­τε­ρη ἀ­πό­στα­ση, ἀ­πὸ τὸ ἂν πε­τοῦ­σε ἡ κά­θε χή­να μό­νη της. Τὰ που­λιὰ ποὺ θὰ ξε­φύ­γουν ἀ­πὸ τὸν σχη­μα­τι­σμὸ δυ­σκο­λεύ­ον­ται καὶ κα­τα­πο­νοῦν­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στὴν πτή­ση.

Ὅ­ταν κου­ρα­στοῦν οἱ χῆ­νες ποὺ βρί­σκον­ται στὴν αἰχ­μὴ τοῦ δό­ρα­τος, με­τα­το­πί­ζον­ται στὸ πί­σω μέ­ρος τοῦ σχη­μα­τι­σμοῦ, ὅ­που λό­γῳ τοῦ ἀ­νο­δι­κοῦ ρεύ­μα­τος τὸ πέ­ταγ­μα γί­νε­ται πιὸ εὔ­κο­λα. Οἱ πί­σω χῆ­νες τό­τε προ­ω­θοῦν­ται μπρο­στὰ καὶ ἔ­τσι ὅ­λες μὲ τὴ σει­ρά τους περ­νοῦν δι­α­δο­χι­κὰ ἀ­πὸ τὴν κά­θε θέ­ση. Μὲ τὸν τρό­πο αὐ­τὸν μοι­ρά­ζον­ται ὅ­λες ἐ­ξί­σου τὴν κού­ρα­ση. Τέ­λεια αἴ­σθη­ση, ὁ­μα­δι­κή!

Ἡ ἰ­σχὺς λοι­πὸν ἐν τῇ ἐ­νώ­σει! Καὶ δὲν σταματοῦν ἐκεῖ. Ἂν συμ­βεῖ νὰ ἀρ­ρω­στή­σει ἢ νὰ τραυ­μα­τι­στεῖ μί­α χή­να, δύ­ο ἄλ­λες βγαί­νουν ἀ­πὸ τὸν σχη­μα­τι­σμὸ καὶ τὴ συ­νο­δεύ­ουν μέχρι τὸ ἔ­δα­φος, γιὰ νὰ τὴ βο­η­θή­σουν καὶ νὰ τὴν προ­στα­τεύ­σουν. Μέ­νουν μα­ζί της μέ­χρι νὰ μπο­ρέ­σει νὰ ξα­να­πε­τά­ξει ἢ νὰ πε­θά­νει. Καὶ μό­νο τό­τε ξα­να­πε­τᾶ­νε γιὰ νὰ ἐν­τα­χθοῦν σὲ κά­ποι­ο δι­ερ­χό­με­νο σμῆ­νος ἢ νὰ προ­λά­βουν, ἂν γίνεται, τὸ δι­κό τους. Φαν­τα­στι­κὴ αἴσθηση ἀλληλεγγύης! (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἐθελοντὲς καὶ ἐθελόντριες στὴ διακονία τῶν ἀσθενῶν, σ. 33-34).

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ μᾶς παραπέμπει στὸ σχολεῖο τῆς φύσης: «Ρώ­τη­σε τὰ τε­τρά­πο­δα καὶ θὰ σοῦ ποῦ­νε, τὰ που­λιὰ καὶ θὰ σοῦ ἀ­ναγ­γεί­λουν. Μί­λα στὴ γῆ καὶ θὰ σοῦ δι­η­γη­θεῖ, τῆς θά­λασ­σας τὰ ψά­ρια θὰ σοῦ ἐ­ξη­γή­σουν! Ποι­ὸ ἀ­π’ ὅ­λα αὐ­τὰ δὲν ξέ­ρει “ὅ­τι χεὶρ Κυ­ρί­ου ἐ­ποί­η­σε ταῦ­τα;” Ὅτι τὰ ἔπλα­σε τὸ χέ­ρι τοῦ Θε­οῦ;» (Ἰ­ώβ, 12, 7-10). Νά, τὸ σοφό, μοναδικό τους μήνυμα: Τὰ πάντα παίρνουν ζωὴ ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ καὶ κατευθύνονται ἀπὸ τοὺς νόμους ποὺ ὅρισε αὐτός.

Μὲ τὸ ἀλφαβητάρι λοιπὸν τῆς φύσης του ὁ Θε­ὸς μᾶς δι­δά­σκει. Ὅ­λα, ἀ­κό­μα καὶ οἱ ἀ­γρι­ό­χη­νες, μᾶς δι­δά­σκουν. Μᾶς δί­νουν ἀ­νε­πα­νά­λη­πτα μα­θή­μα­τα συ­νερ­γα­σί­ας, συμ­πα­ρά­στα­σης, ἑ­νό­τη­τας, ἀ­γά­πης. Πράγ­μα­τα ἀ­πο­λύ­τως ἀ­ναγ­καῖ­α γιὰ νὰ ζή­σου­με ἀν­θρώ­πι­να. Ποὺ ὅ­μως τὰ ξε­χνᾶ­με τό­σο εὔ­κο­λα, ὑ­πο­κύ­πτον­τας στὸν πει­ρα­σμὸ τῆς ἀ­το­μι­κῆς μας κα­τα­ξί­ω­σης. Προ­έ­χουν δυ­στυ­χῶς σ’ ἐ­μᾶς οἱ ἐ­γω­κεν­τρι­κὲς ἐ­πι­δι­ώ­ξεις γιὰ προ­σω­πι­κή μας ἐ­ξα­σφά­λι­ση. Ἀ­δι­α­φο­ροῦ­με γιὰ τὶς ἀ­νάγ­κες τῶν ἀ­δελ­φῶν μας. Ἀ­ναι­μι­κὴ ἕ­ως ἀ­νύ­παρ­κτη ἡ μέ­ρι­μνά μας γι’ αὐ­τούς.

Καὶ ἀ­δελ­φός μας εἶ­ναι βέ­βαι­α ὁ πᾶς ἄν­θρω­πος. Ὁ οἰ­κεῖ­ος μας, ὁ γεί­το­νάς μας, ὁ συμ­πο­λί­της, ὁ ὁ­μο­ε­θνής, ἀλ­λὰ καὶ ὁ δι­α­φο­ρε­τι­κός, ὁ ξέ­νος, ὁ με­τα­νά­στης, ὁ ἀλ­λό­θρη­σκος, ὁ ἀλ­λο­ε­θνής. Εἶ­ναι ἀ­συγ­χώ­ρη­τη πτώ­ση, συ­νέ­χεια τῆς ἀρ­χέ­γο­νης ἁ­μαρ­τί­ας, τὰ τεί­χη τῶν δι­α­κρί­σε­ων ποὺ ὕψωσε ἡ ἀν­θρώ­πι­νη ἰ­δι­ο­τέ­λεια πα­νύ­ψη­λα ἀ­νά­με­σά μας. Ἀ­πα­ρά­δε­κτο φαι­νό­με­νο στὰ μά­τια τοῦ Θε­οῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ταυ­τί­ζε­ται μὲ τὸν κά­θε ἐ­λά­χι­στο τῆς γῆς καὶ τὸν θεωρεῖ ἀδελφό του : «Ἐ­φ’ ὅ­σον ἐ­ποι­ή­σα­τε ἑ­νὶ τού­των τῶν ἀ­δελ­φῶν μου τῶν ἐ­λα­χί­στων, ἐ­μοὶ ἐ­ποι­ή­σα­τε» (Ματθ. 25, 40).

Ὅ­μως, «οὐκ ἔ­σται ἐν σοὶ ἐν­δε­ής». Δὲν θὰ πρέ­πει νὰ ὑ­πάρ­χει ἀ­νά­με­σά σας φτω­χός, λέγει ὁ Κύ­ριος στοὺς Ἰσ­ρα­η­λί­τες καὶ ὁ­ρί­ζει οἱ δανειστὲς νὰ χα­ρί­ζουν κά­θε ἑ­πτὰ χρό­νια τὰ χρέ­η στοὺς φτω­χοὺς (Δευτ. κεφ. 15). Κάθε πενήντα χρόνια οἱ ἰδιοκτησίες γῆς ποὺ εἶχαν πουληθεῖ, ἔπρεπε νὰ ἐπιστραφοῦν στὸν ἀρχικὸ ἰδιοκτήτη τους. Καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐπίσης ποὺ τυχὸν εἶχαν πουληθεῖ ὡς δοῦλοι, στὸ πεντηκοστὸ ἔτος ἔπρεπε νὰ ἐλευθερωθοῦν (Λευιτ. κεφ. 25). Ἂν τέτοια πράγματα προβλέπει ὁ (ἀ­τε­λὴς) νό­μος τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, τί ἔχουμε νὰ ποῦ­με ἐμεῖς οἱ Χρι­στια­νοί, ποὺ λά­βα­με τὴν πλή­ρω­ση τοῦ νό­μου μὲ τὸ «ἀ­γα­πᾶ­τε», ἀ­κό­μα καὶ «τοὺς ἐ­χθροὺς ὑ­μῶν» (Λουκ. 6, 27); Καὶ πό­σο πιὸ πο­λὺ ἀ­πὸ τοὺς ἀ­πο­δέ­κτες τοῦ πα­λαι­οῦ νό­μου θὰ πρέ­πει ἐμεῖς νὰ φρον­τί­ζου­με νὰ μὴν ὑ­πάρ­χει ἀνάμεσά μας φτω­χός;

Μὲ τὸ βα­θὺ μυ­στή­ριο τῆς Γέν­νη­σής του ὁ Χρι­στὸς θέ­λη­σε νὰ ξυπνήσει μέσα μας μιὰ τέτοια εὐαισθησία. Νὰ μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­ψει πὼς αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ τρό­πος τῆς δι­κῆς του ζω­ῆς. Δὲν ἀρ­κέ­σθη­κε νὰ μᾶς δι­δά­σκει μό­νο μὲ τὶς ἀ­γρι­ό­χη­νες καὶ τὰ λοι­πὰ ὑ­πέ­ρο­χα πλά­σμα­τά του. Με­ρί­μνη­σε νὰ ἔλ­θει καὶ ὁ ἴ­διος κον­τά μας, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μᾶς διδάξει, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς συ­ναν­τή­σει προσωπικά. Νὰ βρεθεῖ δίπλα μας στὴν ἀ­νάγ­κη μας. Στὴ φτώ­χεια, στὸν πό­νο, στὴν τα­λαι­πω­ρί­α τῶν ἀ­δι­ε­ξό­δων μας (Λουκ. 4, 18-19). Νὰ μᾶς κάμει γνωστὸ τὸν ἑαυτό του, νὰ γνωριστοῦμε μαζί του. Νὰ μᾶς καλέσει νὰ γίνουμε φίλοι του, δικοί του.

Γεν­νή­θη­κε στὴν ἔ­σχα­τη φτώ­χεια, ὄ­χι για­τὶ τοῦ ἔ­λει­παν τὰ ἀ­πα­ραί­τη­τα. Δι­κά του εἶ­ναι τὰ σύμ­παν­τα (Ψαλμ. 118, 91). Ἀλ­λὰ γιὰ νὰ ταυ­τι­σθεῖ μὲ τὸν κά­θε φτω­χό καὶ νὰ προ(σ)κα­λέ­σει κι ἐ­μᾶς νὰ κά­νου­με τὸ ἴ­διο. Νὰ γί­νου­με οἰ­κτίρ­μο­νες καὶ ἐ­λε­ή­μο­νες σὰν αὐ­τὸν (Ψαλμ. 102, 8· Λουκ. 6, 36). Νὰ συ­ναν­τή­σου­με μὲ βα­θειὰ ἀ­γά­πη τὸν κά­θε ἀ­δελ­φό μας πά­νω στὸ πρό­βλη­μά του. Ἀλ­λι­ῶς ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριός μας θὰ μᾶς ἀ­πευ­θύ­νει τὸ πα­ρά­πο­νο: Πεί­να­σα, δί­ψα­σα, ἀρ­ρώ­στη­σα, ὑ­πῆρ­ξα ἄ­στε­γος, ξέ­νος, γυ­μνός, ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νος, φυ­λα­κι­σμέ­νος. Ἀλ­λὰ ἐ­σεῖς ἀ­δι­α­φο­ρή­σα­τε (Ματθ. 25, 43). Καὶ θὰ ἀποστρέ­ψει ἀπὸ μᾶς τὸ πρό­σω­πό του. Νὰ μὴν τὸν βλέπουμε. Καὶ αὐ­τὸ θὰ εἶ­ναι ἡ κό­λα­ση. Δὲν θὰ ὑ­πάρ­χει ὀ­δυ­νη­ρό­τε­ρη αἴ­σθη­ση γιὰ μᾶς ἀ­π’ τὸ νὰ στρέψει ἀλλοῦ τὸ πρό­σω­πό του ὁ Κύ­ριος, νὰ παύσει νὰ βλέπει τὸ δικό μας πρόσωπο.

Τὰ Χρι­στού­γεν­να ἔρ­χον­ται, ἂς συ­στρα­τευ­θοῦ­με λοι­πὸν ὅ­λοι μας σὲ ἕ­να μι­κρὸ συ­να­γερ­μὸ ἀ­γά­πης. Ὁ Χρι­στὸς στὸ πρό­σω­πο τῶν ἐ­λα­χί­στων ἀ­δελ­φῶν του πε­ρι­μέ­νει. Μᾶς κα­λεῖ «εἰς πα­ρο­ξυ­σμὸν ἀ­γά­πης καὶ κα­λῶν ἔρ­γων» (Ἑ­βρ. 10, 24). Ντρο­πή μας νὰ ὑ­στε­ρή­σου­με!

Χριστούγεννα 2014

Πηγή: Ἀντιύλη

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/697-280.9268

e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Φωτογραφία: Matt Salas στο Flickr (CC BY 2.0)

Λέξεις κλειδιά: π. Δημήτριος Μπόκος, χριστούγεννα, μεταφορά

Σιωπή Ιούνιος 20, 2016

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Λογοτεχνία - Ποίηση, Φύση / Ζώα , 2Σχόλια

taxidi-skepshs

Αγκαλιαζω την ηρεμια.
Απο το μπαλκονι ο ωκεανος.
Σιγαλια. Εκκωφαντικη.
Το νερο αμυδρα στο βαθος.
Απουσια παρουσια. Καλοκαιρακι, τζιτζικιων εποχη, εδω στον Νοτο.
Ο ουρανος ατελειωτος μετραει φεγγαριων επιστροφες.
Μακρια απο την αμμο περπαταω στα κυματα, αφηνοντας πισω ενα ποτηρι κρασι.

Χρήστος Νιάρος

Πηγή: Τρελογιάννης

Εικόνα: Γεώργιος Κόρδης

Λέξεις κλειδιά: σιωπή, θάλασσα, καλοκαίρι

Αν μπορούσες να επιλέξεις, τι θα ήθελες να ήσουν στη γη; Ιούνιος 6, 2016

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Φύση / Ζώα , 1 comment so far

theros

αν ηταν να διάλεγα την ύπαρξη μου θα επέλεγα να είμαι αγριόχορτο ψιλόλιγνο στις άκρες επαρχιακών δρόμων. Θα είχα ρίζες για να δέσω με το χώμα που αγαπώ, θα έβλεπα αυτοκίνητα και πεζούς να περνούν κουβαλώντας όνειρα, χαρές και λύπες και προσμονές. Άνεμοι θα χαίδευαν το κορμί μου και θα αφενόμουνα ανυπεράσπιστο στο πέρασμά τους. Θα με ταξίδευαν μακρυά και θα έφερναν να με κεράσουν αρώματα και ευωδίες παράξενες και μυστικές. Κανείς δεν θα νοιαζόταν για την ύπαρξή μου. Ασήμαντο ανάμεσα σε άπειρα άλλα ιδια αχριόχορτα δρόμων επαρχιακών. Θα έφευγα χωρις να το καταλάβω και δεν θα ειχα παράπονα πολλά. Ισως μονάχα ενα.. Πώς δεν θα μπορούσα να γευτώ τον έρωτα και το πλάτεμα που δίνει στην καρδιά.. Αλλά πού ξέρεις μπορεί και τα αγριόχορτα στις άκριες δρόμων επαρχιακών να ερωτεύονται και να έχουν πλατιά καρδιά…

Γεώργιος Κόρδης, Αγιογράφος (FB)

Λέξεις κλειδιά: ταπείνωση, φύση, γεώργιος κόρδης

Άνοιξη Μάρτιος 31, 2016

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Λογοτεχνία - Ποίηση, Φύση / Ζώα , 1 comment so far

του Κωνσταντίνου Κομιάνου
Πηγή: βιβλίο ποιημάτων «ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ», Εκδόσεις Γαβριηλίδης (2015)

Mια πρωτόγνωρη καλημέρα
του ευχήθηκε η φύση
Οι ήχοι της ηρεμίας κατώφλι
νέου ξεκινήματος

Ευωδιές ανάστατες
ενσυναίσθητη παραζάλη οι εκπνοές
στον νοτισμένο από αρώματα αιθέρα

Το ξύλο που ακτινοβολεί
ουσία προσωπικότητας
αντίληψη επάρκειας να σε στυλώσει
στην ψυχή του σήμερα•
κι αυτό το μπόλιασμα να γίνει
αγνάντεμα μέλλοντος άγιας αναγέννησης

Ερύθημα παιδικής αθωότητας
που αγνοεί τον ξεπεσμό
Όστρακο βούλησης να σφαλίσει τη χαρά

Ζωή χωρίς συναίσθηση ενοχής
σ’ αυτό το μονοπάτι της ελπίδας
βηματισμός με την ειρήνη στην καρδιά

Στης επικράτειάς του
τη λυτρωμένη άνοιξη
ν’ ανθίζουν πάντα οι μυγδαλιές

Ευχαριστίες στην Ε.Τ.

Λέξεις κλειδιά: ποίηση, άνοιξη

Σπάσε το Καμάρι σου για να Ζήσεις! (Το Δίδαγμα του Αετού) Μάρτιος 12, 2016

Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Παιδεία / Εκπαίδευση, Σχέσεις, Φύση / Ζώα , add a comment

aetos-perhfanos

Συγκλονιστικό αλληγορικό δίδαγμα ζωής από τη στιγμή – ορόσημο στη ζωή του αετού.

Απόσπασμα (αρχείο mp3) από την ομιλία «Η Ευλογία της Αποτυχίας» του θεολόγου Ηλία Λιαμή. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την ομιλία εδώ.

Φωτογραφία: Liberty του Meridith112 στο Flickr

Λέξεις κλειδιά: πόνος, παραβολή, Ηλίας Λιαμής, αποτυχία, αετός, διαπαιδαγώγηση, εγωισμός, μετάνοια