Ἡ θεραπευτική δύναμη τῆς καλοσύνης (Ένα ποτήρι κρύο νερό) Απρίλιος 4, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία , add a comment
Διηγείται ο κ. Σπύρος Κανίνιας, εισαγγελέας του Αρείου Πάγου: Ήταν μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα όταν έφεραν το μεσημέρι στο Πλημμελειοδικείο ένα νεαρό άνδρα κατηγορούμενο για επικίνδυνες σωματικές βλάβες που είχε προξενήσει το προηγούμενο βράδυ σε αρκετούς ανθρώπους που επίσης είχαν έρθει στο δικαστήριο.
Οι παθόντες κατέθεσαν και το δικαστήριο ορθά επέβαλε στον κατηγορούμενο λίγα χρόνια φυλάκισης ,λόγω και της προηγούμενης επιθετικής με πολλά σχετικά κρούσματα συμπεριφοράς. Ξαφνικά και ενώ τακτοποιούσα τα χαρτιά μου ο κατηγορούμενος έπαθε κρίση και όρμησε εναντίον των μαρτύρων, οι δε αστυνομικοί με κόπο τον συγκράτησαν. Εκείνη την στιγμή σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα και εκείνος με κοίταξε σαν να μου ζητούσε κάτι. Αφού παρεκάλεσα τον κλητήρα να του φέρει ένα ποτήρι κρύο νερό και ενώ είμαστε μόνοι στην αίθουσα, μια και είχα παρακαλέσει όλους να το κάνουν του εξήγησα απλά να αγωνιστεί και επιβληθεί στον εαυτό του ώστε αυτή η καταδίκη του να είναι η τελευταία.
Επί χρόνια αργότερα μου έστελνε χαιρετίσματα ευγνωμοσύνης μέσω του δικηγόρου του ο οποίος με βεβαίωνε ότι δεν ξαναεγκλημάτισε και με θεωρούσε ευεργέτη του. Τελικά εκείνο το ποτήρι κρύο νερό αποδείχθηκε τόσο θεραπευτικό, το δε παραπάνω περιστατικό δεν το διδάσκουν ολόκληροι τόμοι Εγκληματολογίας και Δικαστικής Ψυχολογίας.
Πηγή: «Θαυμαστά παραδείγματα μεταστροφής αμαρτωλών για να μην απελπίζεται κανένας, ουδέποτε και για ο,τιδήποτε» σ.61-63
Εὐχαριστίες στόν Σπύρο Γκ.
Γιατί ΟΧΙ; Απρίλιος 22, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία , add a comment
Πηγή: Χριστιανική
Ο συνάνθρωπος: Κόλαση ή Παράδεισος; Φεβρουάριος 15, 2011
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις, Τεκνογονία / Εκτρώσεις , 3ΣχόλιαΟμιλία του Β. Κωστακιώτη, Πρωτοδίκη, στην Χριστιανική Στέγη Πατρών (13/2/2011).
Ο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΚΟΛΑΣΗ Ή ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ;
Σεβαστοί Πατέρες, Κυρίες και Κύριοι
Ο άνθρωπος υπάρχει και σχετίζεται ή υπάρχει σχετιζόμενος; Θέλω να πω, η σχέση είναι κάτι επιπλέον της ύπαρξης ή είναι ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος;
Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, αλλά απολύτως οντολογικό, που σημαίνει εν τέλει πρακτικό, αφού νοηματοδοτεί την ύπαρξη, τη ζωή και το θάνατο. Επομένως, η στάση ζωής που θα εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας εξαρτάται εν πολλοίς από την απάντηση που θα δώσουμε.
Αν μεν η σχέση του ανθρώπου είναι το περιττό της ύπαρξης, αν δηλαδή ο άνθρωπος ζει και επιπλέον έρχεται σε σχέση με τους συνανθρώπους του, όπως ζει και κάνει σκι ή παίζει μπάλα, τότε είναι φανερό ότι το ερώτημα του σημερινού θέματος, είναι άτοπο. Όπως σ’ άλλον αρέσει η μπάλα, σε άλλον η ορειβασία και σε άλλον το διάβασμα και το θέατρο έτσι και σε άλλον μπορεί να αρέσει να έρχεται σε σχέση με τους συνανθρώπους του και σε άλλον όχι. Τότε η σχέση γίνεται καθαρά θέμα ατομικού ενδιαφέροντος ή αλλιώς χόμπι. Ο άνθρωπος μπορεί να ζει μια χαρά είτε μόνος του είτε με τους άλλους, ανάλογα με το ατομικό του ενδιαφέρον. Κατά την άποψη αυτή, ο άνθρωπος είναι μια ατομική οντότητα, που είναι απολύτως αυτάρκης και αυτόνομος και η ζωή του ανθρώπου ταυτίζεται και εξαντλεί το εννοιολογικό της περιεχόμενο στην ατομική βιολογική λειτουργία του που ξεκινά με τη σύλληψη. Επομένως, με την παύση αυτής της βιολογικής λειτουργίας επέρχεται ο θάνατος, ως τέλος. Στην περίπτωση αυτή η σχέση με τον συνάνθρωπο δεν είναι ούτε ζωή ούτε θάνατος. Δεν καθορίζει την ύπαρξή του. Και δεν έχει και καμμιά ιδιαίτερη σημασία αφού με την παύση των βιολογικών λειτουργιών παύει και η σχέση.
Αν όμως η σχέση είναι υπαρκτική προϋπόθεση του ανθρώπου, αν η σχέση είναι ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος, τότε είναι φανερό ότι δεν είναι οι βιολογικές ατομικές λειτουργίες που ορίζουν τις έννοιες θάνατος και ζωή, αλλά η απουσία ή η παρουσία της σχέσης. Και για να είμαι πιο ακριβής, θάνατος είναι η απόρριψη της σχέσης ως τρόπου της ύπαρξης και ζωή η επιθυμία της σχέσης. Επομένως, μπορεί κάποιος να είναι νεκρός ακόμη και αν είναι παρούσες οι ατομικές βιολογικές λειτουργίες του και, αντίστροφα, μπορεί κάποιος να ζει και μετά την παύση των ατομικών βιολογικών λειτουργιών του.
Για να προσεγγίσουμε το θέμα, πρέπει πρώτα να δούμε τι μας λένε τα επιστημονικά και εμπειρικά δεδομένα για την ύπαρξη και τη σχέση. Στη συνέχεια και εφόσον καταλήξουμε ότι η σχέση είναι ο τρόπος που υπάρχει και ζει ο άνθρωπος, πρέπει να ξεδιαλύνουμε τις έννοιες κόλαση και παράδεισος, ώστε να μπορέσουμε να εντάξουμε τη σχέση μας με τους συνανθρώπους σε μια από τις δυο κατηγορίες.
Κάθε φορά κάθε καιρό, όπως λεν κι οι επιστήμες, ένας άντρας και μια γυναίκα έρχονται σε σαρκική επαφή. Η επαφή αυτή μπορεί να γίνει στα πλαίσια μιας σχέσης μπορεί και όχι. Πάντως, όπως και να χει, η επαφή αυτή από μόνη της είναι μια σχέση. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια και εντός αυτής της σχέσης, τα σπερματοζωάρια του άντρα σχετίζονται με τα ωάρια της γυναίκας. Η συντριπτική πλειοψηφία των σχέσεων αυτών είναι πλήρως αποτυχημένη, μας διαβεβαιώνουν οι βιολόγοι. Μα αρκεί η επιτυχής σχέση, ενός έστω σπερματοζωαρίου και ενός ωαρίου, για να υπάρξει ένας νέος άνθρωπος. Και τότε, εντός της μήτρας της μάνας, έχουμε τη σύλληψη, αρχίζει δηλαδή το ταξίδι της ζωής ενός νέου, διαφορετικού από τον άντρα και τη γυναίκα, ανθρώπου. (περισσότερα…)