Kananga – ένας ύμνος στην Ιεραποστολή Δεκέμβριος 1, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Αγγλία: Λονδίνο, Ελληνικό φεστιβάλ Λονδίνου 2018:
- 1o βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ.
- Βραβείο προσφοράς στον πολιτισμό, στην επιστήμη και στον κινηματογράφο.
- Βραβείο προσφοράς στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή
- Βραβείο προσφοράς στην Ορθοδοξία
Ο Βιοπαλαιστής (Breadwinner) Ιούνιος 27, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Κοινωνία, Πολιτική , add a commentΑξιόλογη ταινία κινουμένων σχεδίων για μικρούς και μεγάλους, γοητευτική και συναισθηματικά πολύ έντονη, σημαντική για να να κατανοήσουμε διαφορετικούς πολιτισμούς και ειδικότερα στο Αφγανιστάν.
Υπόθεση
Η Παρβανέ είναι ένα εντεκάχρονο κορίτσι το οποίο μεγαλώνει κάτω από το άγρυπνο μάτι των Ταλιμπάν, στο Αφγανιστάν του 2001. Όταν ο πατέρας της θα κατηγορηθεί αδίκως για ένα έγκλημα και θα συλληφθεί, η Παρβανέ θα μεταμφιεστεί σε αγόρι προκειμένου να συντηρήσει οικονομικά την οικογένειά της και να ανακαλύψει εάν αυτός είναι ακόμα ζωντανός.
Προεπισκόπηση / trailer:
Ευχαριστίες στην Ε.Τ.
«Έξοδος 1826»: Μια άξια επική ιστορική ταινία Μάρτιος 25, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a commentΠριν από λίγες μέρες πήγαμε σινεμά και είδαμε την αξιόλογη επική ελληνική ταινία «Έξοδος 1826» του Βασίλη Τσικάρα. Αυτή είναι η πρώτη ταινία με θέμα την Επανάσταση του 1821 που γυρίστηκε 46 χρόνια μετά τη γνωστή ιστορική ταινία «Ο Παπαφλέσσας».
Η υπόθεση
Πρόκειται για ένα άγνωστο περιστατικό της Επανάστασης του 1821, η ιστορία μιας ομάδας 120 άντρων (εκ των οποίων γύρισαν πίσω ζωντανοί μόνο 33), που ξεκίνησαν από το χωριό της Σαμαρίνας Γρεβενών, προκειμένου να συντρέξουν τους κατοίκους του Μεσολογγίου, που πολιορκούνται από το στρατό των Τούρκων. Οι περιπέτειες των Σαμαριναίων (οι οποίες σημειωτέον ενέπνευσαν τη δημιουργία του γνωστού δημοτικού τραγουδιού «Τα παιδιά της Σαμαρίνας») στο 10ημερο ταξίδι τους προς το Μεσολόγγι και οι δυσκολίες που συνάντησαν αναπαρίστανται με δραματικό τρόπο στην ταινία «Έξοδος 1826». Αποφασισμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ελευθερία, οι άντρες προσπαθούν πάση θυσία να μη γίνουν αντιληπτοί από τουρκικές περιπόλους καθώς διασχίζουν τα άγρια βουνά. Αυτό όμως δεν στέκεται εφικτό, με αποτέλεσμα να δώσουν σκληρή μάχη πριν φτάσουν στο Μεσολόγγι…
Πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή, συνολικού προϋπολογισμού …12.000 € που γυρίστηκε χωρίς ουδεμία κρατική αρωγή και με τη βοήθεια και την αγάπη πολιτιστικών Συλλόγων και απλών ανθρώπων που αγαπούν την χώρα τους και την ιστορία της.
Κριτική
Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από την κριτική του Πρόδρομου Νικολαΐδη στη Huffington Post με την οποία συμφωνούμε:
[] Τι κάνει λοιπόν αυτή την ταινία να διαφέρει από τις υπόλοιπες επικές; Ο ρεαλισμός της.
Αν περιμένετε να δείτε ψευτοηρωισμούς τύπου Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα, θα απογοητευτείτε. Αν περιμένετε να δείτε μάχες γεμάτες ειδικά εφέ και χιλιάδες κομπάρσους, θα διαψευστείτε. Ο Τσικάρας αποφάσισε να αποδώσει την ιστορία όπως αυτή έλαβε χώρα. Ταλαιπωρία, άγχος, φόβος, μοναξιά. Ήρωες του ’21 που δεν ήταν δίμετροι παλικαράδες που τρώγανε δέκα Τούρκους στην καθισιά τους, αλλά απλοί άνθρωποι, βοσκοί και ψαράδες, ψηλοί, κοντοί, χοντροί κι αδύνατοι, που βάλανε μια στολή, πήρανε ένα κουμπούρι και πήγανε στον πόλεμο για να σώσουν την πατρίδα τους και τις οικογένειες τους. Η Έξοδος λοιπόν είναι η αποτύπωση της δικής τους ιστορίας, μέσα από τα δικά τους μάτια. Δεν περιέχει μεγαλοστομίες, δεν περιέχει Έλληνες στρατιώτες να σκοτώνουν με 2 μαχαιριές 5 Τούρκους. Δεν περιέχει ρομάντζο και υποσχέσεις αιώνιας αγάπης μεταξύ των πρωταγωνιστών. Δείχνει ανθρώπους που αποφάσισαν συνειδητά να πάνε στον θάνατο για την πατρίδα τους και το συναίσθημα αυτό στο δημιουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στο δρόμο φοβούνται, μουρμουράνε ότι δεν θα γυρίσουν πίσω, θυμούνται τις γυναίκες και τα παιδιά τους, ζητάνε παρηγοριά από τους συντρόφους τους. Όμως προχωράνε. Βλέπουν το τέλος τους να πλησιάζει και πηγαίνουν ολόισια καταπάνω του. Όπως δηλαδή έκαναν οι Έλληνες στο πρώτο μισό της επανάστασης, όταν υστερούσαν σε όλα έναντι των Τούρκων και σφαγιάζονταν επανειλημμένα για να κρατήσουν τη φλόγα της επανάστασης αναμμένη.
[] Η ταινία αυτή δεν προβάλλεται στις μεγάλες αίθουσες.[] Θα πρέπει να ψάξετε στο διαδίκτυο για να βρείτε μεμονωμένους κινηματογράφους που ανέλαβαν την προβολή της σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.
[] Η «Έξοδος 1826» δε θα σε συγκλονίσει με τα εφέ της. Όμως θα σε συγκινήσει. Θα σου δώσει μια γεύση της πραγματικής εμπειρίας του να βρίσκεσαι στην Ελλάδα του 1826 και να φοράς τη στολή του τσολιά.
Οι συντελεστές της ταινίας μιλούν για αυτή:
Η προεπισκόπηση (trailer) της ταινίας:
Το κύριο μουσικό θέμα της ταινίας
Παιδιά της Σαμαρίνας (στίχοι)
Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα
παιδιά της Σαμαρίνας
μωρέ παιδιά καημένα
παιδιά της Σαμαρίνας
κι ας είστε λερωμένα.
Αν πάτε πάνω μωρέ στα βουνά
κατά τη Σαμαρίνα
μωρέ παιδιά καημένα
κατά τη Σαμαρίνα
κι ας είστε λερωμένα.
Τουφέκια μωρέ να μη ρίξετε
τραγούδια να μη πείτε
μωρέ παιδιά καημένα
τραγούδια να μη πείτε
κι ας είστε λερωμένα.
Κι αν σας ρωτήσει μωρ’ η μάνα μου
κι η δόλια η αδερφή μου
μωρέ παιδιά καημένα
κι η δόλια η αδερφή μου
κι ας είστε λερωμένα.
Μη πείτε πως μωρέ εχάθηκα
πως είμαι σκοτωμένος
μωρέ παιδιά καημένα
πως είμαι σκοτωμένος
κι ας είστε λερωμένα.
Πείτε τους μωρέ πως παντρεύτηκα
τη μαύρη γη πως πήρα
μωρέ παιδιά καημένα
τη μαύρη γη πως πήρα
κι ας είστε λερωμένα.
Περισσότερες πληροφορίες: Επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας Έξοδος 1826 |Έξοδος 1826 στο Facebook
Αναδημοσίευση κριτικής από: Huffington Post – Έξοδος 1826: Η Επανάσταση όπως έγινε
ΥΓ
Συγχαρητήρια και ευχαριστίες στην αυτόνομη δημοτική κίνηση «Κοινοτικόν» που οργάνωσε την α’ προβολή της ταινίας στην Πάτρα, η οποία είχε ενθουσιώδη και συγκινητική υποδοχή. Γι’ αυτό το λόγο θα ακολουθήσουν νέες προβολές τον Απρίλιο.
Χριστοκεντρική Εκπαίδευση Κατ’ Οίκον στην Ελλάδα του 21ου αιώνα Φεβρουάριος 23, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 3ΣχόλιαΜια ελληνική οικογένεια αποφάσισε να μη στείλει τα 4 παιδιά της στο σχολείο. Τι έγινε μετά;
Η Δύναμη του Θεάματος και η Εκκλησία Φεβρουάριος 8, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Πολιτική , 1 comment so farΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ
Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος
εναντίον του εκκλησιασμού
Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.
Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).
Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.
Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα. Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι. Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί.»
«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη. Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».
«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».
« […] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».
«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».
«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε – αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».
Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή – ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».
«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό – επειδή είναι το πιο δημοκρατικό – όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία – που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών – ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους. Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Μεταθανάτια Συνέντευξη με έναν Χίτλερ Σεπτέμβριος 22, 2013
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Πολιτική , add a comment
Δείτε την ενδιαφέρουσα και δυστυχώς επίκαιρη τελευταία ταινία από τους Κινηματογραφιστές σε Κρίση. Παλιότερα είχαμε παρουσιάσει τις παραγωγές τους Ικέτες και Το Χρήμα είναι Χρόνος.
Απόδειξη Αγάπης (Fireproof) Σεπτέμβριος 12, 2013
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 3Σχόλια
Ο Kέλεμπ Χολτ είναι ένας πυροσβέστης που αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα. Ενώ σώζει καθημερινά ανθρώπινες ζωές αδυνατεί να σώσει τον γάμο του. Μια έξυπνη ειρωνία από τον σεναριογράφο, που συναντάται όχι σπάνια στην καθημερινή ζωή. Αποφασίζει να χωρίσει, όμως, ο πατέρας του τον προκαλεί να δώσει στο γάμο του μια τελευταία ευκαιρία. Του λέει πως και ο ίδιος είχε αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα. Του δίνει ένα ημερολόγιο και του λέει να κάνει κάθε μέρα, ό,τι γράφεται σ’ αυτό. «Είναι 40 μέρες», του λέει, «κάνε μια προσπάθεια». Ο Κέλεμπ αποφασίζει να το κάνει. Στην πορεία έρχεται σε επαφή με τον λόγο του Θεού, γνωρίζει τον Χριστό. Στη συνέχεια…
Εντυπώσεις
Μια εξαιρετική χριστιανική ταινία για την οικογένεια, την επικοινωνία και τις σχέσεις, το γάμο, το διαζύγιο. Το σενάριο εξαιρετικό, οι ερμηνείες καταπληκτικές, η μουσική, η φωτογραφία, η σκηνοθεσία, τα τεχνικά εφέ όλα θαυμάσια. Η ταινία όχι μόνο είναι ισάξια αλλά σαφώς υπερτερεί σε όλα αυτά τα σημεία πολλών επαγγελματικών, δήθεν καλλιτεχνικών ταινιών, που προτάσσονται για όσκαρ μόνο και μόνο γιατί προωθούν θέματα πολιτικής «ορθότητας» (αποκρυφισμός, ομοφυλοφιλία, παγκοσμιοποίηση κ.τ.ο.).
Η ταινία τα έχει όλα. Συναίσθημα, δραματικές σκηνές, χιούμορ, τα πάντα. Όπως σχολιάζει ένας απ’ τους συντελεστές της ταινίας, «δημιουργήσαμε μια ταινία που βλέποντάς την θα κλάψεις με την καρδιά σου, θα γελάσεις με την καρδιά σου, και θα φύγεις απ’ τον κινηματογράφο έχοντας πάρει “τροφή” για σκέψη». []
Προεπισκόπηση (trailer):
Διαβάστε περισσότερα για την ταινία, τον τρόπο που γυρίστηκε, το σχετικό βιβλίο, καθώς και τον αντίκτυπο που είχε στις ΗΠΑ στο ιστολόγιο Χριστιανικές ταινίες.
Δείτε την ταινία εδώ με ελληνικούς υπότιτλους:
Θερμές ευχαριστίες στον Κωνσταντίνο Κ.
Αναδημοσίευση από: Χριστιανικές Ταινίες
Το Χαβιάρι του Βαρβάκη Φάρμακο στη Λήθη Οκτώβριος 18, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , 2Σχόλια http://www.dailymotion.com/video/xsy1h6Όλοι έχουμε ακούσει την Βαρβάκειο αγορά αλλά πόσοι γνωρίζουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, όπως και για τους υπόλοιπους εθνικούς ευεργέτες; Είδαμε την ταινία «Ο Θεός αγαπά το χαβιάρι». Μας άρεσε για:
- την στρωτή ροή της πλοκής,
- την φωτογραφία που σε γαληνεύει,
- τον (λελογισμένο) λυρισμό στα πλάνα που νοστιμεύει την ταινία αισθητικά χωρίς να κουράζει,
- μερικούς πολύ αξιόλογους διαλόγους,
- την όμορφη μουσική,
- την εκτέλεση των ηθοποιών,
- τον λάκη λαζόπουλο σε ρόλο ..ρώσου στάρετς (!),
- την υπενθύμιση της διαχρονικότητας των ελαττωμάτων του ελληνικού γένους (βλέπε διχόνοια) και κυρίως για
- την την πολύ διδακτική ιστορία – πορεία του Ιωάννη Βαρβάκη
Για τα σημερινά χάλια της πατρίδας μας οι πρώτοι φταίχτες είμαστε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ξεχάσαμε την ουσιαστική ιστορία μας και αγνοήσαμε την πολύτιμη κληρονομιά μας. Το «χαβιάρι» μας θυμίζει ότι έχουμε την ευκαιρία να αντλήσουμε συλλογικά δύναμη και να μιμηθούμε το παράδειγμα άξιων προγόνων μας. Αυτοί υπό ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες πάλεψαν αντρίκια και κατάφεραν όχι να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι, αλλά να βρουν τον προορισμό και την πυξίδα τους στη ζωή. Να νοηματοδοτήσουν έμπρακτα τη ζωή τους και έτσι να γίνουν Μεγάλοι. Θέλουμε άραγε να προσπαθήσουμε να γίνουμε αντάξιοί τους;
Το καλύτερο αντίδοτο στην κατάθλιψη είναι η έμπνευση, η ορμή, η πίστη, η αισιοδοξία και η δράση. Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη προσφορά της ταινίας του Γιάννη Σμαραγδή.
Η Ελλάδα που Αντιστέκεται: Κινηματογραφιστές σε Κρίση Οκτώβριος 1, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Επιχειρηματικότητα, Πολιτισμός , 1 comment so far
Είστε μια παρέα άνεργων νέων στην Ελλάδα της κρίσης. Τι θα κάνετε; Κλαίτε τη μοίρα σας, θα μεταναστεύσετε ή θα μείνετε και θα παλέψετε;
Οι Κινηματογραφιστές σε Κρίση αποφάσισαν να παλέψουν, σχεδίασαν, γύρισαν και παρουσίασαν στο κοινό τις δύο πρώτες ταινίες τους μικρού μήκους.
– Οι «Ικέτες» είναι μια αλληγορική ματιά στην μεταπολιτευτική πολιτική πορεία της Ελλάδας με ..λοξοκοιτάγματα και φυσικά πολύ ..φαγοπότι!
– Η 2η ταινία, «Το Χρήμα είναι Χρόνος» καταγράφει πως η ροή του χρήματος επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων που συναντά…
Κατά την άποψή μας πρόκειται για ποιοτικές δημιουργίες με κέφι και ευρηματικότητα. Οι φίλοι του κινηματογράφου θα απολαύσουν μερακλίδικες αναφορές στην αρχαία τραγωδία, τον Artist, την Κάλπική λύρα, τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μαρσέλ Μαρσό κλπ.
Όπως αναφέρει και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας στην πρόσφατη εγκύκλιό του προς τους μαθητές των σχολείων,
Είναι πολύ καλύτερο να διεκδικείς τη ζωή σου παρά να την κληρονομείς. Έχετε (οι νέοι) αυτή την ευκαιρία να κτίσετε από την αρχή το μέλλον σας.
Οι ‘Κινηματογραφιστές σε Κρίση’ δεν κάθονται με χέρια σταυρωμένα, αλλά ενεργοποιούνται και διεκδικούν δημιουργώντας. Με αυτό τον τρόπο «ποιούν ήθος» εκτός από τις ταινίες τους και στην πραγματική ζωή.
Η επόμενη, πιο φιλόδοξη παραγωγή των ‘Κινηματογραφιστών’ αφορά τα Ελγίνεια μάρμαρα. Εάν οι ταινίες τους σας άρεσαν, μπορείτε να επιβραβεύσετε κι ενισχύσετε την προσπάθειά τους στέλνοντας μια δωρεά.
ΥΓ
«Το Χρήμα είναι Χρόνος» επιλέχθηκε να είναι η ταινία με την οποία θα κλείσει το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτρας το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012.
Η Ελληνική φύση και οι γυάλινοι άνθρωποι Ιούλιος 26, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Μαζεύουνται κοπάδια-κοπάδια στὰ σταυροδρόμια, καὶ περιμένουνε ν᾿ ἀνάψῃ τὸ πράσινο φανάρι γιὰ νὰ περάσουνε ἀντίκρυ. Στριμώχνουμαι κ᾿ ἐγὼ ἀνάμεσά τους, σὰν κανένα γίδι μέσα στὰ γίδια. Σὰν νὰ βρισκόμαστε στὴ δευτέρα Παρουσία!
Ἄλλα κοπάδια σπρώχνουνται μπροστὰ στὶς ἐκκλησιὲς τῆς νέας θρησκείας, στοὺς κινηματογράφους. Οἱ πόρτες, τὰ τζάμια κ᾿ οἱ τοῖχοι εἶνε γεμᾶτοι ἀπὸ γυμνὲς γυναῖκες ζωγραφισμένες. Ἕνα κορμὶ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, καὶ μ᾿ αὐτὸ τρώγεται μέρα-νύχτα. Τὸ γυρίζει ἀπὸ δῶ, τὸ γυρίζει ἀπὸ κεῖ, τὸ μισογυμνώνει, τὸ ξεγυμνώνει ὁλότελα, ξανὰ τὸ μισοντύνει, κ᾿ ἔτσι βασανίζεται, δὲν ξέρει τί νὰ τὸ κάνῃ. Ἔ, κακορρίζικε ἄνθρωπε, τὸ ξεγύμνωσες, τὸ γύρισες ἀπὸ δῶ κι᾿ ἀπὸ κεῖ. Κ᾿ ἔπειτα, τί ἔκανες τάχα; Τὸ βρώμισες, τὸ μόλεψες, τὸ κουρέλιασες, τὸ ρεζίλεψες, κι᾿ ἀκόμα δὲν ἡσύχασες! Θεάματα, πυροτεχνήματα, ταινίες, σαρκολατρεία, ἐξαχρείωση, ζωὴ δίχως καμμιὰ οὐσία. Δὲν πᾶς ν᾿ ἀπογευτῆς λίγη ἀληθινὴ ζωή. Παρὰ κλείνεσαι μέσα στὰ σκοτεινὰ μπουντρούμια καὶ πασκίζεις νὰ ψευτοζήσῃς μὲ τοὺς ἴσκιους, μὲ τὶς φωτογραφίες! Τί καταδίκη ἔπαθες! Τί κατάντημα, καὶ δὲν τὸ κατάλαβες! «Ἄνθρωπος, ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκεν. Κατελογίσθη [τὸ ὀρθό: «παρεσυνεβλήθη»] τοῖς κτήνεσιν τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς». «Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῷ πλάστηκε τιμημένος δὲν τὸ κατάλαβε. Λογαριάσθηκε [ὀρθότερο: ἀνακατεύτηκε] μαζὶ μὲ τὰ ζῷα τὰ ἄλογα, κ᾿ ἔγινε ἕνα μ᾿ αὐτά».
Ἡ Ἀθήνα δὲν εἶνε πιὰ μιὰ πολιτεία ἑλληνική, κι᾿ ἂς λέμε ὅ,τι θέλουμε. Μήτε οἱ ἄνθρωποι, μήτε τὰ χτίρια. Ὁ ἥλιος ἔλειψε. Ὁ ἀγέρας βρώμισε. Ἀπορεῖς πῶς ἀλλάξανε ὅλα μέσα σὲ λίγα χρόνια, καὶ δὲν ἔμεινε τίποτα ποὺ νὰ θυμίζη πὼς βρίσκεσαι στὴν Ἑλλάδα. Μὰ δὲν μοιάζει μήτε μὲ ἀνατολίτικη πολιτεία, ὅπως ἤτανε τὸν καιρὸ ποὺ τὴν εἴχανε οἱ Τοῦρκοι. Εἶνε ἕνα μάζεμα ἀπὸ χτίρια ξενόφερτα, ποὺ καὶ στὸν τόπο τους εἶνε ὁλότελα ἄψυχα, παγωμένα, ἀνέκφραστα, ὅπως ἀνέκφραστοι γινήκανε κ᾿ οἱ ἄνθρωποι. Ἔτσι εἶνε οἱ «διεθνεῖς πόλεις καὶ οἱ διεθνεῖς ἄνθρωποι», ποὺ εἶνε τὸ καύχημα τῆς «διεθνοῦς κοσμογονίας», π᾿ ἀνάθεμά την, ποὺ ἔχει κάνει τὴ ζωὴ ἕνα πρᾶγμα ἄνοστο, ἀμύριστο, ἀνέκφραστο, κρύο κι᾿ ἀσυμπάθιστο. Εἶνε ἡ ζωὴ ἀποστειρωμένη ἀπὸ κάθε αἴσθημα, ἀπὸ κάθε πνευματικὸ σκίρτημα, ἀπὸ κάθε ζέστα τῆς καρδιᾶς.
Κυττάζω τὰ διάφορα χτίρια ποὺ στέκουνται σὰν τοὺς κρατῆρες τοῦ φεγγαριοῦ, ἀσυγκίνητα, ἄπονα στὸν ἄνθρωπο ποὺ τἄφτιαξε, ἀδιάφορα, χωρὶς νὰ τὰ γλυκαίνῃ ἡ ἀγάπη. Ἔχουνε ὅλες τὶς εὐκολίες καὶ τὶς ἀναπαύσεις, εἶνε γεμᾶτα κουμπιά, μὰ εἶνε σὰν ἀρχοντικοὶ τάφοι. Μέσα τους δὲν ὑπάρχει κανενὸς εἴδους ποίηση, νὰ ζεστάνῃ τὴν καρδιὰ τ᾿ ἀνθρώπου. Εἶνε κάτι ἀδιάφορες κι᾿ ἀνέκφραστες μηχανές, ἔρημες ἀπὸ ἀγάπη. Εἶνε οἱ κατοικίες τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ξεπλύθηκε καὶ ξεγυμνώθηκε ἀπὸ κάθε αἴσθημα. Εἶνε οἱ κατοικίες τοῦ γυάλινου ἀνθρώπου. Τέρατα κανωμένα μὲ σίδερα καὶ μὲ τζάμια. Ψυγεῖα γιὰ νὰ συντηροῦνται μέσα σ᾿ αὐτὰ τὰ ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ πτώματα. Κι᾿ αὐτὴ τὴ δουλειὰ τὴν κάνουνε οἱ μεγάλοι ἀρχιτέκτονες, καὶ τὴ λένε ἀρχιτεκτονική: Σίδερα, τζάμια και πάγος! Ἀπὸ αὐτὰ τὰ βουβὰ κουτιὰ λείπει κάθε ἀνθρώπινη πνοή. Μηχανὲς νεκρὲς καὶ παγωμένες. Τί συγκέντρωση μπορεῖ νἄχῃ ἕνας ἄνθρωπος στὸν ἑαυτό του, ἀφοῦ κάθεται μέσα στὰ γυαλιά, καὶ βλέπουνε ἀπ᾿ ἔξω ἀκόμα καὶ τὴν τρίχα ποὺ θὰ πέσῃ ἀπὸ τὰ μαλλιά του; Γυάλινοι ἄνθρωποι, γυάλινα σπίτια. Μὲ τὸν καιρό, θὰ γίνουνε κι᾿ οἱ ἄνθρωποι διαφανεῖς σὰν τὰ τζάμια, καὶ θὰ βλέπῃ ὁ ἕνας τί γίνεται μέσα στὸν ἄλλον, τί συλλογίζεται, τί ἔφαγε, τί ἤπιε, πῶς δουλεύουνε τὰ πνευμόνια καὶ τὸ στομάχι του, πῶς χτυπᾶ ἡ καρδιά του… Ἀλλὰ ξέχασα, πὼς δὲν θἄχῃ πιὰ καρδιά, κι οὔτε αἷμα, μήτε αἰσθήματα. Αὐτὰ θὰ εἶνε πράγματα ποὺ τὰ εἶχε ἡ παλιὰ μάρκα τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ποὺ πάλιωσε πιὰ σήμερα.
(…)
Σήμερα, ὅπως φαίνεται, τελείωσε ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, κ᾿ ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ τὸν ἀποχωριστοῦμε αὐτὸν τὸν ἀγαπημένον ἄνθρωπο. Θέλουμε νὰ σώσουμε αὐτὸ τὸ εἶδος ποὺ πάγει νὰ χαθῇ, ὅπως σβήσανε τὰ μαμούθ, οἱ πλειστόσαυροι κ᾿ οἱ πτεροδάκτυλοι. Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, ποὺ εἶνε ἄνθρωπος λίγο-πολὺ μοναχὰ στὸ ἐξωτερικό του, ἂς δώσῃ στὸν ἑαυτό του ὅποιο ὄνομα θέλει, ἀφοῦ δὲν καταδέχεται νὰ λέγεται ἄνθρωπος. Γιατὶ ὅπως λέγει, τὸν ξεπέρασε τὸν ἄνθρωπο.
[ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ὁ Φώτης Κόντογλου στὴν τρίτη διάστασή του, σελ. 134. Πρωτοδημοσιεύθηκε στὴν καθημερινὴ πολιτικοκοινωνικὴ ἐφημερίδα τῆς Ἀθήνας «Ἐλευθερία», τὴν Κυριακὴ 10 Μαΐου 1964, στὴ στήλη «Κυριακάτικα Θέματα»].