Ο Άνθρωπος του Θεού: Η Ψυχή των Εικόνων
Ο «Άνθρωπος του Θεού» ήρθε στις 26 Αυγούστου στις οθόνες των ελληνικών κινηματογράφων , έχοντας αποσπάσει το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας και στο Los Angeles Greek Film Festival. Και βλέποντας την ταινία, γρήγορα καταλαβαίνουμε το γιατί!
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή η ταινία επιδεικνύει έναν σπάνιο συνδυασμό σκηνοθετικής μαεστρίας, υψηλής κινηματογραφικής αισθητικής κι έντονης αίσθησης του μέτρου, φέρνοντας στο νου τη ρήση του Γάλλου σκηνοθέτη Αμπέλ Γκανζ: «Δεν είναι οι σκηνές που κάνουν μια ταινία, αλλά η ψυχή των εικόνων.»
Η δομή της ταινίας υπηρετεί αριστοτεχνικά την πλοκή, κρατώντας έναν ρυθμό ιδανικό: Δεν είναι πολύ γρήγορος, δεν είναι και καθόλου αργός. Η μετάβαση από το ένα μέρος της ταινίας στο άλλο γίνεται ομαλά, με ροή και χωρίς κοιλιές. Η ένταση κλιμακώνεται σταδιακά, και ο θεατής οδηγείται στην κάθαρση του τέλους όπως όταν ανεβαίνουμε ένα βουνό, όπου τη μια σκαρφαλώνουμε σε απότομα βράχια και την άλλη βαδίζουμε σε ομαλά οροπέδια.
Ο θεατής εισάγεται στον κόσμο του πρωταγωνιστή και αντιλαμβάνεται το ποιόν του από τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισής του στην οθόνη, ενώ μέχρι το τέλος της ταινίας έχει σχηματίσει εμπεριστατωμένη άποψη για την προσωπικότητά του. Όλοι οι χαρακτήρες, πρωτεύοντες και δευτερεύοντες, αναπτύσσονται ικανοποιητικά, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας. Μερικοί χαρακτήρες, όπως του Κώστα, βοηθού του Νεκταρίου, και του Χρήστου, προέδρου της Ριζαρείου Σχολής, παρουσιάζονται σε βάθος. Αυτοί οι δύο χαρακτήρες σε σχέση με τον πρωταγωνιστή, αναδεικνύονται σε αρχέτυπα ανθρώπινων συμπεριφορών: Ο Κώστας, που επιζητά συνεχώς την ανάδειξη του Νεκταρίου σε Πατριάρχη Αλεξανδρείας, είναι ο άνθρωπος που αντιδρά δυναμικά στην αδικία και θέλει την αναγνώριση και την επιβράβευση των αρετών σε αυτή τη ζωή. Ο Χρήστος είναι ο οπαδός μιας δυτικοτραφούς, «διαφωτιστικής» ιδέας για την πρόοδο, που τρέφει καχυποψία απέναντι στον ασκητισμό, και αντιπαρατίθεται στον Νεκτάριο όπως ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός στον άγιο Γρηγόριο Παλαμά. Αλλά και η κακοποιητική μητέρα Βούλα, είναι η ναρκισσιστική προσωπικότητα που περιφρονεί τους ανθρώπους και την ελευθερία τους και προσπαθεί να χειραγωγήσει τους πάντες με ψέματα, προκειμένου να πραγματοποιήσει το εγωιστικό της θέλημα. Τα κίνητρα όλων των χαρακτήρων δίνονται με πολύ ευδιάκριτο τρόπο, χωρίς περιστροφές και καθυστερήσεις.
Ο πρωταγωνιστής Άρης Σερβετάλης είναι στην κυριολεξία καθηλωτικός. Έχει κάνει τόσο καλή δουλειά με τις εκφράσεις του προσώπου, τον τόνο της φωνής και τη γλώσσα του σώματος, δείχνει μια τόσο συγκλονιστική αμεσότητα και απλότητα.
Το αποτέλεσμα που βλέπουμε στην οθόνη, ακριβώς επειδή είναι απόλυτα άρτιο από καλλιτεχνική άποψη ενώ εκδραματίζει πιστά την πραγματικότητα ενός αγίου, δεν μας παρέχει μόνο την ψυχική ανάταση που δίνει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά και μια χειροπιαστή ιδέα για την αγιότητα.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της ταινίας «Ο Άνθρωπος του Θεού» από τη Μαρία Δημητριάδη στο Μικρόφωνο.
Υ.Γ.
Μια ακόμα δομημένη κριτική για την ταινία από το Βασίλη Στοϊλόπουλο δημοσιεύτηκε στο Άρδην / Ρήξη:
«Όποιος δεν είδε Άγιο στη ζωή του, ούτε έκανε ποτέ την προσπάθεια να ασχοληθεί, έστω διανοητικά / πνευματικά, με την αγιοσύνη, την πίστη, τον ασκητισμό, την ελπίδα, τα θαύματα, την ορθόδοξη λατρεία, την καρτερία, την υπέρβαση, την ανιδιοτελή προσφορά, ας κάνει τον «κόπο» να δει μόνο τον Άρη Σερβετάλη να ερμηνεύει ανεπανάληπτα τον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου στην θαυμάσια κινηματογραφική ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» της Γελένα Πόποβιτς! Για να δει! Γιατί, έτσι απλά πρέπει να είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας … και της ζωής!» Η συνέχεια εδώ: