Ο Μοναχός και τα Άγρια Θηρία Ιούλιος 6, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Γέρ. Μωυσής Αγιορείτης: Όσοι πονούν, συμπονούν Ιούλιος 3, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a commentΟ Γέρ. Αρτέμιος Γρηγοριάτης μιλάει σε Εσπερίδα προς τιμήν του μακαριστού γέροντος Μωυσέως του Αγιορείτου που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, επ΄ευκαιρία της συμπληρώσεως τριών ετών από της οσιακής κοιμήσεως του. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017 στις 8:30 μ.μ. στο Πολυδύναμο Εκκλησιαστικό Κέντρο.
Πηγή: Πεμπτουσία
Ο Μοναχός με το Τατουάζ Νοέμβριος 17, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
«Το κασκόλ και τα γάντια»
του Στέφανου Γ. Δορμπαράκη
Μέσα καλοκαιριού και οι ακτίνες του ήλιου έκαναν και πάλι πολύ αισθητή την παρουσία τους μέσα στον ζεστό μαντρότοιχο του μοναστηριού. Οι παλιότεροι μοναχοί όταν πρωτοήρθαν δεν πρόβλεψαν καθόλου την υψηλή θερμοκρασία που αναπτυσσόταν μέσα στο χώρο αυτόν. Έχτισαν το μοναστήρι ψηλά πάνω στον λόφο, κατά κύριο λόγο να είναι απομονωμένοι και απερίσπαστοι στην αφοσίωσή τους στον Θεό, αλλά και να προφυλάσσονται από την άλλη από τις καταστροφικές επιθέσεις και λεηλασίες των πειρατών. Έτσι οι ακραίες θερμοκρασίες έπλητταν ανελέητα το ιστορικό μοναστήρι.
Ο μοναχός Αλύπιος θα συμπλήρωνε σε λίγο καιρό δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια στον ιερό αυτόν τόπο και αφότου ήρθε δεν τον είχε εγκαταλείψει ούτε μία στιγμή. Ακόμα και τότε που έπρεπε να αφήσει για λίγο το μοναστήρι για λόγους υγείας, δεν το έκανε, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει μόνος του την όποια δυσκολία του εμφανιζόταν – σε αντίθεση με κάποιους άλλους βεβαίως που επιζητούσαν συχνά πυκνά μία μικρή δόση «ελευθερίας» στον έξω κόσμο. Όλοι άλλωστε γνώριζαν στο κοινόβιο πως ο Αλύπιος ήταν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μοναχού, καθώς η προηγούμενη ζωή του ήταν άκρως αντίθετη με αυτήν που ζούσε τώρα.
Ήταν ένα όμορφο παλικάρι ο Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα μοναχός Αλύπιος, ο μοναχογιός, αλλά και το παιδί χωρισμένων γονιών. Πρόβλημα οικονομικό δεν αντιμετώπισε ποτέ. Απεναντίας, τα χρήματα τού περίσσευαν από μικρός που ήταν, καθώς φρόντιζαν γι’ αυτό και ο πατέρας του και η μάνα του, οι οποίοι ξόδευαν αφειδώλευτα χρήματα, αφότου μάλιστα χώρισαν, στην προσπάθειά τους, ο καθένας ξεχωριστά, να στρέψει το ενδιαφέρον του παιδιού τους πάνω τους. Στην αρχή ο μικρός Κωνσταντίνος έδειχνε να απολαμβάνει αυτό το «παιχνίδι» των γονιών του, μεγαλώνοντας όμως είδε ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Οι απαιτήσεις του προς αυτούς μεγάλωναν, η συμπεριφορά του απέναντί τους γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ενώ δεν άργησε να διαπιστώσει ότι μέσα του δεν έτρεφε σχεδόν κανένα σεβασμό και καμία στοργή για τους γεννήτορές του. Άρχισε να νιώθει σαν ορφανός, ξεκρέμαστος σ’ έναν κόσμο ακατανόητο, γι’ αυτό κι η μοναξιά, ο φόβος, η θλίψη κι ένα άδειασμα της ψυχής άρχισαν να τον κυριεύουν. (περισσότερα…)
Το Φτωχό Ορφανό που έγινε Πατέρας 400 παιδιών Νοέμβριος 2, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 1 comment so farΕπίσκοπος Λογγίνος-Πατέρας 400 παιδιών! Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!
Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά. Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει, ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων. Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια. Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο. Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ». Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ (Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές. Ξέρω πως άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές πολλών. Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία. Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία. Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη, τα θαύματα καθημερινά.
Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επίσκοπου Λογγίνου,εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.
Γάμος ἤ Ἀγαμία; Φεβρουάριος 21, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Ήμασταν μια συντροφιά, 6-7 φίλοι, όλοι άγαμοι τότε και, καθισμένοι κάτω από ένα πεύκο, ακούγαμε το Γέροντα να μας μιλά σχετικά: «Μη σας βασανίζει το πρόβλημα να διαλέξετε μεταξύ γάμου και αγαμίας. Αλλοτε έρχονται μέρες, που αισθάνεσθε ψυχικές και σαρκικές επιθυμίες για γάμο, κι άλλοτε αυτές οι επιθυμίες υποχωρούν, γιατί αισθάνεσθε θείες επιθυμίες, ανώτερες από το γάμο. Κάποτε η ζυγαριά θα γείρει σε μιά πλευρά».
Ο Γέροντας σταμάτησε να μιλά και φαινόταν πως κάτι σκεφτόταν. Επειτα ξαναμίλησε: Μπορεί κανείς να φθάσει σε προχωρημένη ηλικία και να αμφιταλαντεύεται ακόμα μεταξύ γάμου και αγαμίας και να του κάνει τότε ο σατανάς την πιο σκληρή επίθεση: να του βάλει στην ψυχή του τον πανικό της αγαμίας και τότε με αγωνία ν’αρχίσει να αναζητά σύζυγο, να βάζει ανθρώπους να του βρούν, εκείνοι να γελούν μαζί του κι αυτός να μπαίνει πλέον σε μια κατάσταση ψυχικής αρρώστιας. Γι” αυτό σας λέω, μην κολλάτε σ” αυτό το ερώτημα: γάμος ή αγαμία. Αντί να φθείρεστε, προσπαθώντας μάταια να δώσετε εσείς απάντηση για τον εαυτό σας, δώστε όλη την προσπάθειά σας στο να αγαπήσετε ολόψυχα το Χριστό κι Εκείνος θα σας δώσει, στον κατάλληλο χρόνο, την απάντηση που ταιριάζει στην ψυχή σας και που θα την δεχθείτε χωρίς βία και στενοχώρια, αλλά ήσυχα και με ευχαρίστηση.
Ανθολόγιο συμβουλών Αγίου Πορφυρίου
Ὄπως σὲ ἀναπαύει, παιδί μου Δεκέμβριος 5, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Προσκυνητές: Ευλογείτε, Γέροντα.
Γέροντας: Ο Κύριος, παιδιά μου. Καλωσορίσατε στην καλύβη μας. φαίνεστε πολύ κουρασμένοι από την οδοιπορία. δροσίστε το πρόσωπό σας με το νεράκι αυτής της βρύσης, πάρτε από τον Αρχοντάρη το κέρασμα και ελάτε στην απλωταρία να συζητήσουμε. Έπειτα από λίγη ώρα.
Προσκυνητές: Γέροντα, ήρθαμε, όπως μας είπες. Είναι ωραία εδώ. Από εδώ ψηλά η θέα είναι ανεμπόδιστη. Ο ήλιος δύει μέσα στο πέλαγος. Θεϊκό βράδυ.
Γέροντας: Χαίρομαι, που έχετε μάτια και ψυχή για να βλέπετε τα μεγαλεία του Θεού. Αυτό το μεγαλείο θα υμνήσουμε σε λίγο στον Εσπερινό και στη συνέχεια κατά την Αγρυπνία.
Προσκυνητές: Πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει η Αγρυπνία, Γέροντα;
Γέροντας: Θα αρχίσει σε λίγο και θα τελειώσει το πρωί με την ανατολή του ήλιου, οπότε και θα παρατεθεί Τράπεζα.
Ένας νεαρός προσκυνητής: Εγώ δε θα ‘ρθω στην Αγρυπνία, προτιμώ να κοιμηθώ.
Γέροντας: Όπως σε αναπαύει, παιδί μου.
Προσκυνητές: Αυτός ο νεαρός, Γέροντα, δεν ανήκει στη συντροφιά μας. ερχόταν μόνος και μας ακολούθησε, φαίνεται σαλεμένος.
Γέροντας: Μην κατηγορείς το παιδί. Όλοι μια συντροφιά είμαστε, και ο Ιησούς μαζί μας. Γιατί στο όνομα Του είμαστε συνηγμένοι εδώ πάνω σ’ αυτή τη βίγλα του Θεού. Τώρα εγώ πηγαίνω στην εκκλησία. Χτύπησε το τάλαντο για τρίτη φορά.
Πρωί στην τράπεζα
Γέροντας: Καλή σας όρεξη. Φάτε και δοξολογήστε το Θεό «πάντων ένεκεν». Να ‘χετε την ευχή μου, γιατί ήρθατε όλοι στην εκκλησία. Σας είδα να προσεύχεσθε με πίστη. Αν και κουρασμένοι, ήρθατε όλοι.
Προσκυνητής: Όχι όλοι. Ο νεαρός, ο μουσάτος, δεν ήρθε. Είναι ιδιότροπος. Φαίνεται βαρεμένος.
Γέροντας: Μη μιλάς έτσι. Δεν πειράζει που δεν ήρθε. Μπορεί να προσευχήθηκε με μεγαλύτερη θέρμη στο Θεό και ας μην ήρθε στην εκκλησία. Μπορεί να έχει κάποιο λόγο που δεν ήρθε. Μην τον λες βαρεμένο και ιδιότροπο.
Άλλος προσκυνητής: Γέροντα, ήρθε ο νεαρός. Ήρθε κατά τα μεσάνυκτα. έκατσε σε μια άκρη. Εκεί κοντά καθόμουν κι εγώ. Μέσα στο σκοτάδι δε διακρινόταν. Είχε πέσει στα γόνατα και έκλαιγε με αναφιλητά. Όταν άκουσε από το Ευαγγέλιο τη δυστυχία του Ασώτου, τότε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ποια ώρα έφυγε δεν είδα.
Γέροντας: Τώρα πού είναι;
Προσκυνητές: Έχει καθήσει σε μια πέτρα εκεί ψηλά και αγναντεύει τη θάλασσα… Εμείς θα φύγουμε. Ας μείνει αυτός εδώ.
Γέροντας: Μην τον αφήσετε μόνο. Πάρτε τούτη την ευλογία γι΄ αυτόν. Είναι λίγο ψωμί, δυο ντομάτες και λίγες ελιές. Το καημένο το παιδί δεν έφαγε τίποτα. Πώς θα περπατήσει;
Προσκυνητές: Γέροντα, να ‘τος έρχεται. Καλύτερα να τα δώσεις εσύ.
Γέροντας: Καλώς τον. Παιδί μου, η Τράπεζα σε περιμένει. Αν δεν θέλεις να φας στην Τράπεζα, πάρε μαζί σου αυτή την ευλογία.
Νεαρός: Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
Γέροντας: Ποιά, παιδί μου;
Νεαρός: Γέροντα, αρνήθηκα να ‘ρθω στην αγρυπνία και μίλησα με απρέπεια κι εσύ με καλοσύνη μου απάντησες: «Όπως σε αναπαύει, παιδί μου». Έτσι θα μου απαντούσε ο πατέρας μου. Αλλά εγώ δε γνώρισα πατέρα, έζησα ορφανός. Θα μου επιτρέψεις να λέω εσένα πατέρα;
Γέροντας: Αν αυτό σε αναπαύει, να ‘ναι ευλογημένο. Όμως…
Νεαρός: Τι όμως, Γέροντα;
Γέροντας: Παιδί μου, εγώ σε λίγο φεύγω για τον ουρανό. θα μείνεις πάλι ορφανός. Πάρε για πατέρα σου τον πατέρα όλων μας, «τον εν τοις ουρανοίς».
Νεαρός: Θα κάνω υπακοή, Γέροντα. «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, μη μ’ αφήσεις ποτέ ορφανό…».
Γέροντας: Αμήν… αμήν. Στην ευχή μου να πας. Τώρα δε θα είσαι ποτέ μόνος. Τώρα αν κλάψεις, θα είναι δάκρυα χαράς. Καλό δρόμο. Η Παναγία μαζί σου..
Πηγή: ΟΟΔΕ
Η Πάλη των Λογισμών, η Φροντίδα, η Υπακοή και η Πίστη Φεβρουάριος 20, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Έτυχε κάποιος στις ημέρες μας εδώ στα Κατουνάκια, που εγώ δεν τον πρόφθασα, γιατί πριν από λίγο καιρό είχε πεθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός σε ένα Γέροντα τυφλό. Λοιπόν μία ημέρα ήλθε ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλί του. Και τον ρωτά ο νέος μοναχός :
– Από πού είσαι;
Και αυτός ήταν χωριανός του.
Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμία, μόνον του είπε τί κάμνει ο τάδε – για τον πατέρα του. Του λέει ο ξένος, ότι αυτός πέθανε και άφησε τη γυναίκα του και τρία κορίτσια στους δρόμους ορφανά και πτωχά. Είχαν και έναν υιό, λέει, που έφυγε από χρόνια και δεν γνωρίζουν τι έγινε.
Λοιπόν σαν να τον κτύπησε κεραυνός τον μοναχό. Και αμέσως τον προσέβαλε η πάλη των λογισμών.
– Θα φύγω, λέει στο Γέροντά του. Θα φύγω να πάω να τους προστατεύσω!
Ζητά ευλογία. Δεν του δίνει ο Γέροντας. Αυτός συνεχώς επιμένει. Και συμβουλεύοντάς τον ο Γέροντας κλαίει για τον εαυτό του, κλαίει και για εκείνον. Αλλά στάθηκε αδύνατον να τον μεταπείσει. Τέλος τον άφησε στο θέλημά του, και έφυγε ο υποτακτικός,
Αφού βγήκε έξω από το Όρος κάθισε να συνέλθει κάτω από τη σκιά ενός δένδρου.
Εν τω μεταξύ έφθασε εκεί ιδρωμένος και ένας άλλος μοναχός· κάθισε και αυτός κάτω από την ιδία σκιά. Και άρχισε να του λέει:
– Σε βλέπω, αδελφέ, ταραγμένο. Δεν μου λες τί έχεις;
– Άφησε, Πάτερ, του λέει· έπαθα μεγάλο δυστύχημα. Και του διηγείται με λεπτομέρεια όλη την ιστορία του, Ο δε αγαθός οδοιπόρος του λέει:
– Αν θέλεις, αγαπητέ αδελφέ, άκουσέ με· γύρισε πίσω στο Γέροντά σου και ο Θεός θα προστατεύσει το σπίτι σου. Συ να υπηρετείς το Γέροντά σου, αφού μάλιστα είναι και τυφλός.
Αλλ’ αυτός δεν τον άκουε. Κυριευμένος από τους λογισμούς του φαίνονταν σαν παραλήρημα τα λόγια του άλλου. Και, αφού του έφερε πολλά παραδείγματα, σηκώθηκε ο ανυπάκουος μοναχός να συνεχίσει το δρόμο του προς τον κόσμο. Ο μοναχός εν τέλει του λέει·
– Λοιπόν δεν με ακούς να γυρίσεις πίσω;
– Όχι! αντιλέγει εκείνος.
– Ε, τότε, λέει ο μοναχός· Εγώ είμαι Άγγελος Κυρίου και εμένα πρόσταξε ο Θεός, αμέσως όταν πέθανε ο πατέρας σου να πάω κοντά τους να τους φυλάω και να γίνω προστάτης τους. Αφού λοιπόν τώρα εσύ πηγαίνεις αντί για μένα, εγώ τους αφήνω και φεύγω, εφ’ όσον δεν με ακούς. Και έγινε άφαντος. Τότε λοιπόν συνήλθε ο μοναχός και γύρισε αμέσως στο Γέροντα· και τον βρήκε γονατιστό, να προσεύχεται γι’ αυτόν.
Κατάλαβες, τέκνο μου; Έτσι γίνεται, όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό. Αφού πολύ καλά τα οικονομεί Εκείνος ως αγαθός κυβερνήτης και κανένα σφάλμα δεν υπάρχει στο θέλημά του. Αλλά χρειάζεται να έχει υπομονή εκείνος που ζητά να σωθεί. Αν δε ζητούμε εμείς να τα κάνει ο Θεός, όπως αρέσουν στη δική μας διάκριση, τότε αλλοίμονο στο χάλι μας.
Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, «Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», εκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγ. Όρος, σ. 109-111- απόσπασμα σε νεοελληνική απόδοση.
Αναδημοσίευση από: Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας (Έτσι γίνεται όταν εμείς τα αφήνουμε όλα στο Θεό)
Ευχαριστίες στον Σταύρο Γ.
Ο Αµφοτεροδέξιος Ιανουάριος 28, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
[] Οι τέλειοι είναι εκείνοι που n Αγία Γραφή τους ονομάζει αµφοτεροδέξιους. Έτσι µας περιγράφεται στο βιβλίο των Κριτών πως ήταν ο ξακουστός Αώδ, «ο οποίος μπορούσε να χρησιμοποιεί το αριστερό του χέρι τόσο καλά, όσο και το δεξιό» (Κριτές 3, 15).
Έτσι θα αξιωθούμε κι εμείς να γίνουμε και να λεγόμαστε αµφοτεροδέξιοι — με την πνευματική έννοια του όρου — αν κάνουμε καλή χρήση της ευημερίας, την οποία ονομάζουμε συμβολικά «δεξί χέρι», και της θλίψης, την οποία παριστάνουμε ως «αριστερό χέρι». Αν, με άλλα λόγια, θεωρήσουμε τα πάντα, ό,τι κι αν µας συμβαίνει, πως είναι καλά, θετικά και χρήσιμα. Να µας γίνεται καθετί, όπως λέει ο Απόστολος, «όπλο δικαιοσύνης» (Β’ Κορ. 6, 7). Ο εσωτερικός µας άνθρωπος, πράγματι, το βλέπουμε ξεκάθαρα, αποτελείται από δύο ουσιώδη μέρη. Ο «έσω άνθρωπος» έχει δύο χέρια. Δεν υπάρχει δίκαιος που να μην έχει στη ζωή του θλίψεις, να μην έχει δηλαδή αριστερό χέρι. Αλλά n τέλεια αρετή αναγνωρίζεται από το εξής σημάδι: Και το ένα και το άλλο χέρι, χαρές και θλίψεις, λειτουργούν σαν το δεξιό, με τη θετική τους, δηλαδή, μορφή και ενέργεια. Γιατί, όταν φθάσει καθείς σ’ αυτό το ύψος αρετής, τότε ξέρει πλέον να κάνει ορθή χρήση και των δύο καταστάσεων, και την ευχάριστων και των θλιβερών. []
Πηγή: Αββάς Κασσιανός, τόμος Α’ εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, Καρέας 2004
Αναδημοσίευση από: Αμφοτεροδέξιος
Ο Μπάμπης ο Φλου στο Άγιο Όρος Δεκέμβριος 27, 2014
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Για δύο και πλέον δεκαετίες Έλληνες και ξένοι δημοσιογράφοι αναζητούσαν τον περίφημο «Μπάμπη του Φλου» που τραγούδησε ο δημοφιλής τραγουδοποιός Παύλος Σιδηρόπουλος. Γνωρίζανε όλοι ότι επρόκειτο για υπαρκτό πρόσωπο και ότι οι στίχοι του τραγουδιού ήταν απλά η …ζωή του.
Το ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ανακάλυψε τον «Μπάμπη του Φλου» στο Άγιο Όρος. Πρόκειται για τον μοναχό Προκόπιο-Χαράλαμπος το κόσμικό του όνομα του- που ζει μαζί με 5 ακόμα μοναχούς σε ένα κελί μέσα στα δάση του Αθωνικής Πολιτείας, κοντά στην περιοχή Καψάλα.
Tον συνάντησε στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους και με συγκίνησε μίλησε για την ιστορία αυτού του τραγουδιού ενώ έσπασε σε λιγμούς όταν αναφέραμε τον Παύλο Σιδηρόπουλο που υπήρξε επιστήθιος φίλος του και ζούσαν την έντονη ζωή στα Εξάρχεια.
Πηγή: ΟΟΔΕ
«Γαλατικό χωριό» στο Αγιον Ορος! Δεκέμβριος 12, 2014
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Σε έναν ευλογημένο τόπο που αναβλύζει αγιότητα, μια ομάδα 120 μοναχών ανοίγει την αγκαλιά της σε κάθε ορθόδοξο, Ελληνα ή ξένο, φτωχό ή πλούσιο, ένθεο ή άθεο που αναζητεί απαντήσεις για τη σωτηρία της ψυχής. Δε ζητάει «διαπιστευτήρια» πίστης, δεν απαιτεί αυστηρή τήρηση του μοναχικού τυπικού (για όσους δεν αντέχουν) αλλά διδάσκει με τη συμπεριφορά και την αγάπη της. Πρόκειται για την αδελφότητα της Μονής Βατοπαιδίου στο Αγιο Ορος που υποδέχεται καθημερινά δεκάδες (ή και εκατοντάδες τα Σαββατοκύριακα) επισκέπτες.
Ενα πρόσφατο προσκύνημά μας στο μοναστήρι μάς έδωσε την αφορμή να ζήσουμε από κοντά τη ζωή των Βατοπαιδινών μοναχών και να «γευτούμε» λίγη από τη χαρά που με τόσο ευδιάκριτο τρόπο εμφανίζεται στα πρόσωπά τους.
Από μόνη της η εμπειρία της επίσκεψης στο Αγιον Ορος είναι ένας σταθμός στη ζωή κάθε άνδρα αφού η Αθωνική Πολιτεία ζει και κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς από τον υπόλοιπο κόσμο. Ειδικά, όμως, στο Βατοπαίδι συμβαίνουν ταυτόχρονα πολλά και θαυμαστά που ορισμένες φορές σε αφήνουν άφωνο.
Πρώτα από όλα, η απίστευτη δημιουργικότητα των μοναχών. Νεαροί καλόγεροι λειτουργούν με απόλυτη «επαγγελματική» επάρκεια ως μηχανικοί αυτοκινήτων, προγραμματιστές, μάγειρες, ξενοδόχοι, γραφίστες, ξεναγοί, γεωπόνοι, εκδότες βιβλίων ή φωτογράφοι. Πολλοί έχουν λαμπρές σπουδές και αρκετοί είχαν σημαντική καριέρα στην προηγούμενη ζωή τους (πριν γίνουν μοναχοί), αλλά την εγκατέλειψαν για να ενταχθούν στη μοναχική κοινότητα του Βατοπαιδίου.
Δεύτερο στοιχείο, η κατάνυξη και η εκκλησιαστική τάξη. Τα πάντα στο μοναστήρι λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι με κέντρο τη μυστηριακή ζωή. Οι μοναχοί πρώτα από όλα προσεύχονται και μετέχουν των ιερών ακολουθιών και εν συνεχεία (σε όσο χρόνο τούς απομένει) επιτελούν όλα τα υπόλοιπα καθήκοντα.
Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις οι ιερές ακολουθίες είναι (για τους προσκυνητές) εξοντωτικές με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την επτάωρη (!) αγρυπνία στις 7 Νοεμβρίου, την παραμονή της εορτής του αγίου Δημητρίου (αφού το Αγιο Ορος ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο).
Τρίτο στοιχείο, η έμπνευση και η καθοδήγηση που δίνει ο ηγούμενος της Μονής Εφραίμ. Ενας φωτισμένος γέροντας, ο οποίος παρά τις ταλαιπωρίες που υπέστη το τελευταίο διάστημα από το δήθεν «σκάνδαλο», δεν έχασε την πίστη του και με κάθε τρόπο γίνεται «πομπός» αγάπης και καταλλαγής. Με χαμηλή φωνή, πηγαίο χιούμορ, μειλιχιότητα και απλότητα δίνει το παράδειγμα στους μοναχούς του αγκαλιάζοντας με ιδιαίτερη δεκτικότητα κάθε προσκυνητή. Γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, η πόρτα του γραφείου του είναι πάντα ανοιχτή, ενώ η υπομονή του είναι ανεξάντλητη και οι αντοχές του αξιομνημόνευτες. Δεν χάνει ευκαιρία να διδάξει, αφού εκτός από τις βραδινές ομιλίες που δίνει (για τους πιστούς) κηρύσσει σε όλα τα γεύματα, παίρνοντας αφορμή από τα κείμενα που διαβάζονται στη διάρκεια του φαγητού. Κινείται πάντα με βήμα ταχύ (σχεδόν τρέχοντας), περιμένει στην αυλή τους πιστούς που ζητούν την ευλογία του και σπεύδει πρώτος στις ακολουθίες.
Κυρίως, όμως, ο γέροντας Εφραίμ εκπέμπει χαρά και εσωτερική γαλήνη. Είναι να απορεί κανείς για την τόση ηρεμία ενός ανθρώπου (και μάλιστα Αγιορείτη ηγουμένου) που λίγο καιρό πριν βρέθηκε στη φυλακή! Κι όμως. Ο γέροντας Εφραίμ όχι μόνο δεν διστάζει να μιλήσει για εκείνες τις ημέρες, αλλά δημοσίως (σε ομιλία του) τις χαρακτήρισε «ευλογία», αφού του έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσει φυλακισμένους που για πρώτη φορά (εξαιτίας του) εξομολογήθηκαν! Δείχνει να μην κρατά κακία σε κανέναν και να μην αγωνία για τη δικαστική εξέλιξη των υποθέσεων της μονής.
Η στωικότητά του μόνο για ένα θέμα «ταράζεται». Οταν μιλά για το μέλλον της Ορθοδοξίας και του κόσμου. Η μόνη στιγμή που είδαμε τον γέροντα Εφραίμ ανήσυχο ήταν όταν αναφέρθηκε στον λάθος δρόμο που έχει πάρει η κοινωνία στις μέρες μας, και ειδικά στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι προβάλλεται ως πρότυπο ο τρόπος ζωής που έχει αποκλείσει την πίστη και τον Θεό και υποστηρίζει ότι, αν δεν αλλάξουμε, θα έρθουν ακόμη πιο δύσκολες μέρες. Ο ηγούμενος Εφραίμ θεωρεί (όπως μας είπε) ότι η Ορθοδοξία πρέπει να δώσει ειρηνικές «μάχες» για να επιστρέψει ο κόσμος στον δρόμο της σωτηρίας. Αυτή είναι η μεγάλη (και μόνη) αγωνία του και γι’ αυτό τον λόγο θέλει να δυναμώσει ακόμη περισσότερο το Βατοπαίδι.
Στον ίδιο δρόμο κινούνται και οι παλαιότεροι πατέρες της μονής, με πρώτον απ’ όλους τον (επίσης κατασυκοφαντημένο αδίκως) πατέρα Αρσένιο. Εναν μοναχό αεικίνητο, υπερδραστήριο, οραματιστή και ακούραστο. Με ιδέες, γνώσεις και λύσεις που θα ζήλευε και η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία, διοχετεύσει όλες τις ικανότητές του στην ενδυνάμωση της μονής με στόχο την προσφορά. Ο ίδιος επιβλέπει τις νέες βιολογικές καλλιέργειες αρωματικών φυτών, την παραγωγή κρασιών, τις έρευνες για ναυάγια στη θαλάσσια περιοχή μπροστά από το λιμάνι, την τοπογραφική αποτύπωση του μοναστηριού, την παραγωγή ντοκιμαντέρ και εκδόσεων και πολλά άλλα. Ολα αυτά, όμως, τα κάνει μόνο όταν δεν υπάρχουν ακολουθίες, αφού -όπως λέει- οι μοναχοί πρέπει πάνω από όλα να δοξολογούν τον Θεό. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτούς τους μοναχούς (που ζουν ασκητικά και έξω από τον κόσμο) κατηγόρησαν ορισμένοι για πλουτισμό, παρότι δεν λαμβάνουν μισθό, δεν θα πάρουν σύνταξη και δεν έχουν καμία προσωπική περιουσία. Τι να τα κάνουν, άλλωστε, τα χρήματα, αφού δεν βιώνουν καμία «κοσμική απόλαυση» με τη ζωή που κάνουν;
Στον ίδιο τόνο ακολουθούν και οι υπόλοιποι μοναχοί, στη συντριπτική τους πλειονότητα πολύ νέοι σε ηλικία. Μεταξύ αυτών ο π. Θεολόγος, φωτογράφος της μονής, από τη Ρουμανία, με εξειδίκευση στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ο π. Αδριανός, πρώην ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρίας που επιμελείται τις εκδόσεις, ο π. Νικόλαος που επισκευάζει αυτοκίνητα (ακόμη και φορτηγά!) στο εντυπωσιακό συνεργείο του Βατοπαιδίου και πολλοί άλλοι που προτίμησαν (αντί της ματαιότητας του κόσμου) να γίνουν ταπεινοί καλόγεροι.
Αυτό είναι το πραγματικό Βατοπαίδι. Ενα μικρό (ιερό) γαλατικό χωριό που αντιστέκεται σε καιρούς δύσκολους και πονηρούς. Αντιστέκεται στα εμπόδια των «καλοθελητών» που δεν θέλουν να βλέπουν ένα μοναστήρι να προοδεύει, στις τρικλοποδιές των δημοσιογράφων, στα παχιά λόγια των αρμοδίων, στα πολιτικά παιχνίδια και στην «ουδετερότητα» των κυβερνώντων που εξακολουθούν να έχουν «παγωμένες» τις καταθέσεις της μονής. Κι όμως! Το Βατοπαίδι χωρίς χρήματα είναι ένα απέραντο εργοτάξιο χάρη στη βοήθεια (πρώτα απ’ όλα) του Θεού, των πιστών και των πνευματικών παιδιών του γέροντος Εφραίμ. Ανακατασκευάζεται το λιμάνι του, αναπαλαιώνονται βασικά κτίριά του, οργανώνονται ιχθυοκαλλιέργειες και κυρίως αναπτύσσεται με τεχνολογία αιχμής μια εγκατάσταση που θα εξασφαλίσει ενεργειακά το μοναστήρι για πολλές δεκαετίες. Τελικά, η περιπέτεια του Βατοπαιδίου όχι μόνο δεν έκαμψε την αδελφότητα, αλλά μάλλον την ενδυνάμωσε εσωτερικά και εξωτερικά. Για να αποδειχτεί για ακόμη μία φορά ότι, όταν οι άνθρωποι απεργάζονται ανίερα σχέδια, η πρόνοια του Θεού επεμβαίνει με τρόπο θαυματουργικό. Το μαρτυρούν, άλλωστε, η άγιοι του Βατοπαιδίου που δεν θα πάψουν ποτέ να ευωδιάζουν.
Οι ιερές ακολουθίες (με λίγα κεριά) στον επιβλητικό ναό
Οι πλέον καθοριστικές στιγμές που αγγίζουν την καρδιά του προσκυνητή και είναι αδύνατον να αφήσουν ασυγκίνητο ακόμη και τον πιο «δύσπιστο» φιλοξενούμενο της μονής είναι οι ιερές ακολουθίες. Σε έναν επιβλητικό ναό (καθολικό ονομάζεται στην εκκλησιαστική γλώσσα) σε συνθήκες σκότους με μόνο λίγα κεριά αναμμένα, δημιουργείται μια έντονα κατανυκτική ατμόσφαιρα στις πρωινές λειτουργίες, στον εσπερινό, στο απόδειπνο ή στις αγρυπνίες. Οι μοναχοί βρίσκονται σε συνεχή κίνηση αλλάζοντας ρόλους ανάλογα με τις ανάγκες και μοιάζουν με σκιές που κινούνται αθόρυβα στον χώρο σαν να αποτελούν μέρος ενός μεγάλου «χορευτικού». Παράλληλα, καλλίφωνοι μοναχοί (χωρίς μικρόφωνα φυσικά) ψάλλουν εν χορώ θυμίζοντας στιγμές βυζαντινού μεγαλείου. Στο καθολικό δεσπόζουν οι θαυματουργές ιερές εικόνες, το εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο και οι μεγαλειώδεις τοιχογραφίες που μισοφαίνονται όταν ανατέλλει ο ήλιος το πρωί.
Απέναντι από το καθολικό βρίσκεται η τράπεζα (τραπεζαρία δηλαδή) με τα μαρμάρινα τραπέζια και τα τσίγκινα σκεύη. Το φαγητό πάντα ξεκινά με προσευχή και τελειώνει με πομπή υπό τους ήχους ψαλμών. Οσο για το μενού; Ψάρια (στις γιορτές), ρύζι, λαχανικά, γιαούρτι, παστίτσιο λαχανικών, φρούτα κ.λπ. Πάντως, οι ώρες (όπως και οι ημέρες) κυλούν διαφορετικά στο Αγιο Ορος. Το βραδινό σερβίρεται περίπου στις 4 το απόγευμα, ενώ το μεσημεριανό άλλοτε στις 10 το πρωί και άλλοτε στις 11 (ανάλογα με τη διάρκεια της λειτουργίας που έχει προηγηθεί). Οι Αγιορείτες υπολογίζουν την ώρα με βάση τη δύση του ηλίου. Ετσι, τους χειμερινούς μήνες που ο ήλιος δύει περίπου στις 6 το απόγευμα, γι’ αυτούς θεωρείται ότι είναι 12 τα μεσάνυχτα.
Στη σκήτη του αγίου Δημητρίου
Το προσκύνημά μας είχε μια ιδιαίτερη στιγμή, αφού το πρωί του Σαββάτου 8 Νοεμβρίου λειτούργησε και πάλι έπειτα από 17 χρόνια η σκήτη του αγίου Δημητρίου που ανήκει στο μοναστήρι και βρίσκεται σε ορεινή περιοχή. Στις 6 το πρωί μια πομπή αυτοκινήτων ξεκίνησε εν μέσω έντονης ομίχλης από το Βατοπαίδι με επικεφαλής των ηγούμενο Εφραίμ και περίπου μισή ώρα μετά έφτασε στην παλιά σκήτη με τις ιστορικές τοιχογραφίες που ακόμη ανακαινίζεται. Η πανηγυρική θεία λειτουργία ξεκίνησε το ξημέρωμα σε ένα περιβάλλον βαθιάς κατάνυξης και συγκίνησης, και ολοκληρώθηκε περίπου τρεις ώρες μετά.
Αποζημίωση για τις λεηλασίες των Καταλανών
Πάντως, η Μονή Βατοπαιδίου κατάφερε κάτι σχεδόν αδιανόητο, που είναι το καλύτερο «μάθημα» για την ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους. Ενώ, λοιπόν (ως γνωστόν), η υπόθεση των πολεμικών αποζημιώσεων που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι «βαλτωμένη» και η διεκδίκηση των ποσών καθυστερεί συνεχώς με «περίεργες» δικαιολογίες, το Βατοπαίδι κατόρθωσε να λάβει αποζημίωση για βαρβαρότητες που έγιναν στη μονή πριν από 1.000 και πλέον χρόνια! Συγκεκριμένα, έπειτα από ενέργειες προσκυνητών σε συνεργασία με τους μοναχούς η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας έδωσε μια σημαντική αποζημίωση χιλιάδων ευρώ (πριν από περίπου 10 χρόνια) στο μοναστήρι για λεηλασίες που έκαναν Καταλανοί μισθοφόροι, οι οποίοι είχαν βρεθεί στην περιοχή κατά τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Με επίσημη απόφαση της κυβέρνησης της Καταλονίας δόθηκε το συγκεκριμένο ποσό στο μοναστήρι ως ένδειξη συγγνώμης. Με αυτά χρήματα δημιουργήθηκε ένα σύγχρονο μουσείο που στεγάζει σπάνια ιστορικά ντοκουμέντα, ιερά βιβλία εκατοντάδων ετών, αυτοκρατορικά χρυσόβουλα, άμφια, ακόμη και αρχαία νομίσματα. Την ώρα, λοιπόν, που το Βατοπαίδι βρήκε τρόπο να αναγνωριστεί μια βαρβαρότητα χαμένη στη λήθη της Ιστορίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις ακόμη ψάχνονται για το πώς θα διεκδικήσουν αποζημιώσεις για θηριωδίες που έγιναν πριν από λίγες δεκαετίες!
Δημήτρης Ριζούλης
Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία 16/11/2014