Πως νά βρείτε σύντροφο (αγιορείτικη μέθοδος)
Ἐνδιαφέρον ἄρθρο μέ τίτλο «Γιατί όλο και περισσότερες νέες και νέοι δεν παντρεύονται;» ἀπό τό ἀξιόλογο ἰστολόγιο Λημέρι.
Ὅσοι καί ὅσες ἐπιθυμεῖτε νά παντρευτεῖτε, μήν χάσετε στό τέλος τίς …δοκιμασμένες ὁδηγίες ἀνεύρεσης συντρόφου ἀπό ἀγιορείτη μοναχό!
—–
Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, είναι μια φίλη μου …παραπονιάρα, που την αγαπούμε πολύ, τα παιδιά μου, η γυναίκα μου και εγώ και δε θέλουμε να της χαλάμε κανένα χατίρι!
Έτσι σήμερα, μετά τη θαυμάσια εμπειρία της συμμετοχής μας σε έναν ακόμη Επιτάφιο- τη μοναδική αυτή Ορθόδοξη ακολουθία- όπου οι πιστοί συνοδεύουν τον Θεό της Αγάπης στο μνήμα, όπου κείται προσωρινά <<νεκρός>> ,για να μας σώσει εκ της αμαρτίας και με την προσμονή της Αναστάσεως Του, που ολοκληρώνει το μοναδικό συναίσθημα της χαρμολύπης, που βιώνουν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, όχι ως ειδικός, αλλά ανησυχώντας για την υποβάθμιση- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- του ιερού θεσμού του γάμου.
Γι αυτό, αν παρατηρήσετε τη ζυγαριά της αξιολόγησης του κειμένου μου, να γέρνει προς την πλευρά της ανακρίβειας και της απεραντολογίας, παρακαλώ να με συγχωρήσετε και να προσθέσετε στην άλλη πλευρά την καλή μου προαίρεση, μήπως και ισορροπήσει.
Μετά από τον υπερβολικά μεγάλο πρόλογο, που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο φόβο μου, μη σκανδαλίσω ψυχές που θα το διαβάσουν, μπαίνω στην ουσία!
Αν θελήσουμε, να επισημάνουμε τους λόγους, που μένουν πολλοί νέοι και νέες ανύπαντροι(ες) σήμερα, πρέπει πιστεύω να το ψάξουμε πολύπλευρα και να εξετάσουμε τα παρακάτω ενδεχόμενα:
1.Μπορεί να έχει ως βάση τις άσχημες εμπειρίες από ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον, που οφείλεται σε λόγους, που περιέγραψα στο κείμενο που προηγήθηκε, για τους παντρεμένους αδελφούς μας.
2.Πιθανόν αντίθετα να οφείλεται σε μια <<υποδειγματική>> οικογένεια, με γονείς <<άψογους>>, που δε μαλώνουν ποτέ μπροστά στα παιδιά τους και τους δίνουν μια εικόνα υποκριτική και ψεύτικη, ανθρώπων <<άμεμπτων>> και <<αψεγάδιαστων>>, οδηγώντας τους όταν μεγαλώσουν, να ψάχνουν αντίστοιχους συζύγους υποδείγματα, πράγμα φυσικά που είναι παντελώς αδύνατο!
Γιατί δεν υπάρχουν άψογοι άνθρωποι. Είναι υποκριτές, όσοι υποδύονται τους τέλειους. Ούτε η διαρκής ενασχόληση με τον Θεό, ακόμη κι αν συνοδεύεται από συνεχή εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, ακόμη και πράξεις φιλανθρωπίας, εξασφαλίζει -από μόνη της- στον άνθρωπο τελειότητα εν ζωή.
Αυτό που <<διαφοροποιεί>> τον άνθρωπο του Θεού από τους υπολοίπους, είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με την απόλυτη γνώση της ασημαντότητας τους και ως εκ τούτου, με διαρκή προσπάθεια ελέγχου του κακού τους εαυτού και άμεσης αίτησης ειλικρινούς συγγνώμης, από όποιον αδίκησαν και μεταμέλειας προς τον Θεό, μέσω του Ιερού Μυστηρίου( δεν είναι τυχαία η λέξη) της Εξομολογήσεως. Αν συνοδεύονται δε αυτά και με διάθεση ανιδιοτελούς θυσίας προς τον συνάνθρωπο και αγάπης, ακόμη και προς τον εχθρό, τότε υπάρχει σοβαρή ελπίδα, ο Πανάγαθος Κύριος μας να τον ελεήσει για τα υπόλοιπα αμαρτήματα του, επιβραβεύοντας την καλή του πρόθεση.
3. Πιθανότατα να επηρεάζει η κατεστημένη νοοτροπία, πως είναι προτιμότερο ο νέος, να κάνει τις …αλητείες του ελεύθερος, παρά όταν παντρευτεί, άρα χρειάζεται το χρόνο του για να …ωριμάσει. Λες και είναι δεδομένο, πως πρέπει ο άνθρωπος, να τα δοκιμάσει …όλα στη ζωή του! Και φυσικά πολλές φορές, αντί να ωριμάσει, μπορεί τελικά να …σαπίσει με τέτοιες θεωρίες και κυρίως συμπεριφορές!
4. Άλλη αιτία είναι, <<πως πρέπει οι άνθρωποι, όταν παντρεύονται, να είναι αποκατεστημένοι>>, με δουλειές καλές και σπίτια έτοιμα! Πω πω πλάνη! Σε μια εποχή, που οι λογαριασμοί των κινητών κοστίζουν όσο ένα ενοίκιο και υπάρχουν δάνεια, ακόμη και για διακοπές, ποιος νέος έχει σπίτι έτοιμο; Εκτός αν έχει ο πατέρας του. Αν δεν έχει δε, υπάρχει περίπτωση -με τους σημερινούς μισθούς- να το φτιάξει πριν τα 40; (Δεν εννοώ πριν τα 40 του χρόνια, εννοώ τα 40 χρόνια από σήμερα και με μια πιο ελεύθερη μετάφραση καλά …σαράντα!).
5. Η αίσθηση του νεανικού σφρίγους συνδυασμένη με την απολύτως δικαιολογημένη αδυναμία κατανόησης της φθαρτότητας του ανθρωπίνου σώματος από τους νέους, είναι ένας άλλος πιθανός λόγος.
6. Η έλλειψη γνώσεων βασικών αρχών επικοινωνίας ένας άλλος λόγος.
7. Η σύγχρονη προσπάθεια των γυναικών να αποδείξουν, πως είναι όμοιες προς τους άνδρες και μπορούν να πετύχουν παντού τα ίδια μ’ αυτούς, είναι μια παγίδα της παγκοσμιοποίησης (άλλη φορά το γιατί, είναι ολόκληρη συζήτηση), στην οποία δυστυχώς έπεσαν οι γυναίκες μέσα και οδήγησαν και τους περισσότερους άνδρες, σε πλήρη αδυναμία να επικοινωνήσουν μαζί τους (δεν αθωώνω καθόλου τους άνδρες για την δική τους αδυναμία, στον άκρατο εγωισμό τους οφείλεται, δεν αλλάζει πάντως την πραγματικότητα). Έτσι υπάρχει το τραγικό φαινόμενο, ο άντρας να φοβάται να συνυπάρξει και να παντρευτεί με μια γυναίκα νέα, όμορφη, καλλιεργημένη, οικονομικά ανεξάρτητη και επαγγελματικά επιτυχημένη, γιατί δε θα …κρέμεται από πάνω του και δε θα εξαρτάται απ’ αυτόν, άρα θα γίνει <<ρόμπα>> στον περίγυρο. Έναν ανδρικό περίγυρο δε, που βιώνει τα ίδια συναισθήματα, για τους ίδιους λόγους και το κρύβει, όπως η γάτα το ..παλτό της! Η δε γυναίκα να χαίρεται από τη μια, που παίζει τους <<δυνατούς>> άντρες στα δάχτυλα, τους έχει του χεριού της και αποδεικνύει διαρκώς τη δύναμη της και από την άλλη να στενοχωριέται, γιατί χάνει τη ζωή της, που δεν βρίσκει ταίρι αντάξιο της (η παγίδα που λέγαμε).
8. Το κυριότερο όμως απ’ όλα όσα θεωρώ ως αιτίες, που κάποιοι νέοι μένουν ανύπαντροι, το άφησα για το τέλος. Πιστεύω, πως οι άνθρωποι βάζουν στη ζωή τους προτεραιότητες, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις αλληλένδετες εμπειρίες τους (δες αιτίες 1 και 2). Δυο αλληλοσυγκρουόμενες βασικές επιλογές υπάρχουν- κατά τη γνώμη μου- για τους ενήλικες. Μία είναι η όμορφη οικογενειακή ζωή, με τις απολαύσεις και τις στενοχώριες της και δεύτερη η <<καριέρα>>, που στα μάτια ενός νέου ανθρώπου δεν είναι εντελώς ξεκαθαρισμένο, τι ακριβώς σημαίνει και τι θυσίες συνεπάγεται.
Όταν λοιπόν ο …πρώην νέος (χαριτολογώντας το λέω, όχι ειρωνικά), που επέτυχε να αποκτήσει ..πτυχία, πλούτη ή (και) αξιώματα, αντιληφθεί κάποια στιγμή, πως έκανε λάθος επιλογή, είναι συνήθως σε μια ηλικία, όπου οι μέχρι τότε εμπειρίες του τον έχουν οδηγήσει, αφενός μεν σε καχυποψία αφετέρου δε σε διστακτικότητα απέναντι στους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, πώς να παραδεχτεί ένας <<επιτυχημένος>>, στους ανθρώπους που τον θαυμάζουν για ό,τι <<πέτυχε>>, πως είναι δυστυχής, για την λάθος επιλογή που έκανε νεότερος, διαλέγοντας πρώτα την καριέρα και μετά …<<έχουμε όλα τα χρόνια μπροστά μας>>;
Τέλος να επισημάνω, πως υπάρχει η περίπτωση, ειδικά στους αγωνιζόμενους Ορθόδοξους νέους κι επειδή όλα εκ Θεού επιτρέπονται προς <<οικοδομήν και ωφέλειαν>>,να μην ισχύει τίποτε από τα παραπάνω και απλώς ο Πανάγαθος να θέλει, να δοκιμάσει τους νέους σε έναν τιτάνιο αγώνα κοσμικής ερημίας, που μόνο όσοι τον βιώνουν τον αντιλαμβάνονται, άρα ούτε και ο γράφων.
Επειδή όμως υπάρχει η τάση στον κάθε άνθρωπο, να παίρνει την εκδοχή που τον βολεύει, για να νιώσει καλύτερα, θα σας πρότεινα να μην το διαπράξετε, αλλά να πάρετε εκείνη την εκδοχή, που αντιπροσωπεύει τη δική σας περίπτωση καλύτερα και όχι την τελευταία βολική! Γιατί αν ισχύει πραγματικά η τελευταία, δε θα το μάθετε ποτέ εν ζωή. Θα το μάθουν οι επόμενες γενιές, όταν θα προσκυνούν το άγιο σκήνωμά σας!
Επίσης ποτέ δεν είναι αργά για έναν Χριστιανό, να παραδεχτεί ότι έπραξε ένα λάθος, γιατί έτσι ελκύει τη Χάρη του Θεού.
Κι επειδή είπα ήδη πάρα πολλά και σας ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα, θα κλείσω με μια διδακτική ιστορία.
Πριν κάμποσα χρόνια, είχα επισκεφτεί το Άγιον Όρος με δυο ξαδέλφια της γυναίκας μου. Στη μονή Ιβήρων, πριν πέσουμε για ύπνο, ζητήσαμε από έναν προορατικό μοναχό,, να μας πει μια ευχή. Μόλις μας αντίκρυσε, απευθύνεται σε μένα και με ρωτάει πόσα παιδιά έχω! Στον ένα ξάδελφο τι δουλειά κάνει. Και τέλος ρωτάει τον άλλο ξάδελφο, αν είναι παντρεμένος. Όταν αυτός του απάντησε πως δεν είναι, τότε ο μοναχός τον επιτίμησε λέγοντας:
– Στην ηλικία σου θα έπρεπε, ή να είσαι μοναχός η παντρεμένος. Αλλά φαίνεται πως δεν προσεύχεσαι αρκετά τα βράδια!
– Πως δεν προσεύχομαι (του λέει λίγο αμήχανα και ίσως και κάπως ενοχλημένος ο ξάδελφος)!
– Αποκλείεται να προσεύχεσαι! Τι, πέφτεις δηλαδή στα γόνατα, κλαις με λυγμούς και παρακαλάς την Παναγιά λέγοντας: Παναγιά μου σε παρακαλώ, εγώ δεν είμαι άξιος, μόνος μου να βρω γυναίκα, εσύ που γνωρίζεις τις καρδιές όλων των ανθρώπων, στείλε στο δρόμο μου μία, γιατί θέλω να παντρευτώ; Αν το έκανες αυτό αδελφέ, αποκλείεται να μη στο έδινε, αυτό που ζητούσες!
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε, πως σας γράφει όλα τα παραπάνω ένας άνθρωπος, που στα 24 του χρόνια (και σε μια περίοδο της ζωής του που νόμιζε, πως <<όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει>> και απολάμβανε την ικανοποίηση της αμηχανίας των περισσοτέρων ανθρώπων, τη στιγμή που τον άκουγαν να εφευρίσκει …ευρηματικές βλασφημίες), αναγνωρίζοντας πως είναι πολύ κακός άνθρωπος, ενώ έκανε μπάνιο, έκλαψε με λυγμούς και παρακαλούσε τον Θεό (ναι, αυτόν που βλαστημούσε), να του βρει γυναίκα να παντρευτεί, γιατί με τα χάλια που είχε , αν μεγάλωνε και λίγο ακόμη, θα έμενε μόνος, ενώ αυτός ήθελε παιδιά και οικογένεια!
Και ω του θαύματος, την επόμενη εβδομάδα εμφανίστηκε η γυναίκα του εντελώς <<τυχαία>> (αν σας πω πως!) στη ζωή του και την άλλαξε!
Γι αυτό εφαρμόστε αυτό που προτρέπει ο μοναχός στον …ξάδελφο και δε θα χάσετε!
Και μη φοβάστε να παραδεχτείτε τα λάθη, που τυχόν κάνετε. Είσαι ελεύθερος, αν νιώθεις ασήμαντος και γεμάτος κόμπλεξ, αν πρέπει να αποδεικνύεις διαρκώς, πόσο ικανός είσαι! Άλλωστε <<ο μεγαλύτερος μπούφος είναι, όποιος κάνει τον αετό κι ο μεγαλύτερος αετός, αυτός που κάνει το μπούφο>>.
Επειδή δε και ως νυν εκπαιδευτής ενηλίκων και λόγω συγκεκριμένων σπουδών στην Οργάνωση και Διοίκηση των Επιχειρήσεων και το Μάρκετινγκ, πρέπει να ξεκινώ με την εκφώνηση στόχων και να κλείνω με την αποτίμηση της επίτευξης τους, ελπίζω η πολύ καλή μου φίλη, που μου ζήτησε το παρόν κείμενο, να έμεινε ικανοποιημένη, που ανταποκρίθηκα άμεσα!
Καλή Ανάσταση! Και Χριστός Ανέστη, για όσους το διαβάσουν μετά το Πάσχα!
Ξημερώματα Μεγάλου Σαββάτου 26 Απριλίου 2008
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Διηγήθηκε η γιαγιά Λαμπρινή: «Η κόρη μου Σταθούλα είχε περάσει τα δεκαοχτώ της και ήταν καιρός για παντρειά. Άρχισαν τα προξενιά, αλλά δεν με ανέπαυαν οι γαμπροί. Ήταν ευκατάστατοι, καλοί άνθρωποι, αλλά με σεσαλευμένη καθαρότητα. Εκείνα τα χρόνια δεν είχε τόσο λόγο η νύφη για την επιλογή του γαμπρού και επειδή είχα την μέριμνα του γαμπρού ήθελα πρώτα απ’ όλα να είναι καθαρός, αγνός. Η Σταθούλα δεν είχε κλίσει για καλογερική όπως εγώ και έπρεπε να βρεθεί γαμπρός. Μια μέρα το βράδυ που πήγα στο κρεβάτι να κοιμηθώ, πήρα ως συνήθως να διαβάσω ένα βιβλίο και ήμουν στενοχωρημένη γιατί δεν βρισκόταν ο γαμπρός. Ο άνδρας μου κοιμόταν χωριστά για μην τον ενοχλώ. Μόλις είχε πάρει ο ύπνος τον άνδρα μου, άνοιξε το παράθυρο μόνο του και μπήκε ο φύλακας Άγγελός μου. Πήρε το πνεύμα μου. Στο κρεβάτι μου έμεινε το σώμα μου μισοπεθαμένο. Βαδίζαμε-βαδίζαμε χωρίς να ξέρω πού πάμε. Φθάσαμε στην Πρέβεζα. Μου λέει: “Μην σταματάς καθόλου. Θέλουμε να πάμε στη Λευκάδα”. Εγώ δεν ήξερα πού είναι η Λευκάδα. Φθάσαμε στο νησί, πήγαμε σ’ένα σπίτι στην εξώπορτα. Μου λέει ο άγγελος: “Κάθισε εδώ και εγώ θα ανοίξω την πόρτα. Να κοιτάς μέσα”. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και είδα ένα νέο όρθιο, με κουστούμι, με την πλάτη γυρισμένη. Γύρισε τότε να κλείσει την πόρτα, γιατί του φάνηκε ότι άνοιξε μόνη της και τον είδα και από μπροστά. Ο Άγγελος ήταν πνεύμα και εγώ άυλη και δεν μας έβλεπε. –“Σου αρέσει για γαμπρός στην κόρη σου;” –“Καλός είναι, αλλά είμαστε μακριά.” –“Άγγελος είναι και αυτός όπως και εγώ.” –“Άγγελο θα πάρει η κόρη μου; Άνθρωπος είναι, πώς θα πάρει Άγγελο”, ενώ εννοούσε την καθαρότητά του! –“Από τώρα δεν θα κάνεις άλλο συνοικέσιο για την κόρη σου ό,τι και να σου λένε οι άλλοι. Θα περιμένεις λίγα χρόνια, λόγω κάποιων δυσκολιών, αλλά θα σου τον φέρω τον γαμπρό μόνο του και θα βρει την κόρη σου.” Ξεκινήσαμε την επιστροφή με τον ίδιο τρόπο. Πέρασαν τρία χρόνια και πήγε η κόρη μου με το γιο μου σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Εκεί ήταν ο γαμπρός. Μόλις την είδε, ήρθε και την ζήτησε σε γάμο. Κατάλαβα ότι ήταν αυτός που ήθελε ο Θεός. Τον δεχτήκαμε και δόξασα τον Θεό για την μεγαλοσύνη Του.» Από το Κεφάλαιο 19 «Λαμπρινή Βέτσιου» του υπέροχου βιβλίου ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, Τομος Α, Εκδόσεις ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2008, Κεντρική αποκλειστική διάθεση τηλ 2375061592, 2375061103 fax 2375061103. Για την αντιγραφή ΑΠ.
Το διαβασα πολυ προσφατα και το βρηκα πραγματικα »εναλλακτικο» οσον αφορα τους δρομους του αγιασμου μεσα στον κοσμο.Δεν ειχα διαβασει κατι αντιστοιχο και μου εκανε μεγαλη εντυπωση.Ειναι σημαντικο το οτι αναφερεται σε αληθινα προσωπα, κοντινα μας χρονικα και οχι περασμενων αιωνων.
συγκλονιστικο πραγματι το περιστατικο. προσωπικα δεν πιστευω σε τετοιου ειδους προξενια ουτε στην αγιορειτικη μεθοδο που αναφερεται σε αλλο αρθρο(την εχω δοκιμασει και απετυχα-η μαλλον αποτυγχανω ).δεν πιστευω οτι θα συμβει και σε μενα..
Οταν προσευχομαστε σημαντικο ειναι να θυμομαστε οτι θα μας δοθει το καλο που ζηταμε, στον πλεον καταλληλο χρονο που ο Θεος θα επιλεξει.Ετσι η προσευχη μας παραμενει »φουλ» ελπιδας και δεν ξεφουσκωνει απο απογοητευση καθως αναμενουμε το…..ποθητο.
Ετσι πιστευω οτι θα συμβει και σε μενα….
Αυτές οι περιπτώσεις ειναι σπανειες και μεμονωμένες. Δεν γινονται σε όλους και χρειάζονται κάποιες προυποθέσεις. στην περίπτωση που κάποια κοπέλα θέλει να παντρευτεί τι ακριβώς πρέπει να κάνει; και πως πρέπει να φέρεται στην κατάσταση πριν το γάμο;
Η κατάσταση σήμερα είναι πολύ μπερδεμένη…. τι είναι το σωστό;
Πλήρης αποχη σχέσεων πριν το γάμο όπως λέει η Αγία Γραφή ή μια πιο ελαστική κατάσταση όπως επιβάλειή εποχή που ζούμε;
Τελικά τι ισχύει; Κάνω την ερώτηση γιατι δεν πιστεύω σε μέση λύση σ’ αυτή τη περίπτωση…
Ευχαριστώ….
Άννα-Μαρία συμφωνώ ότι δεν υπάρχει μια ‘συνταγή’ για όλους γιατί είμαστε άνθρωποι με διαφορετικά χαρίσματα και ροπές. Είναι από τις περιπτώσεις που η συμβουλή με διάκριση του πνευματικού είναι απαραίτητη. Σε κάθε περίπτωση κοντά στις θεμιτές δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, η προσευχή με πόνο καρδιάς για να γίνει το το θέλημα του Θεού στη ζωή μας είναι πολύ σημαντική. Αργότερα ίσως παρατηρήσεις ότι αυτή η περίοδος αγωνίας και αναζήτησης ήταν και αυτή όφελος και δώρο. Εύχομαι κάθε καλό στη ζωή σου!
πραγματι περιοδος αγωνιας και αγχους….που θα οδηγησει δεν ξερω…αρχιζουν και εμφανιζονται ψυχολογικα προβληματα και η αυτοπεποιθηση πεφτει
Αααα, εγω σκέφτομαι πάντα θετικά: πόσο μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος ? Με τους γιατρούς που βγαίνουν σήμερα ως τα 60 κι αμα… Εγώ είμαι στα 24. Στη χείρότερη περίπτωση θα περάσω 36 άσχημα χρόνια επιπλέον ! Ας είναι ! Έχω αρχίσει ήδη να συνηθίζω. Και ηδού η λύση: πάτε και πάρτε μια έκδοση του MS Visual Studio. Υπάρχει και η Express 2008 έκδοση που είναι δωρεάν για εγκατάσταση από το internet. Μετά ξεκινήστε να προγραμματίζετε (π.χ. με C# – αν δεν ξέρετε προσπαθήστε να μάθετε), και να προγραμματίζετε, και να προγραμματίζετε, και να προγραμματίζετε… Και αν σου αρέσει να φτιάχνεις πράγματα δουλεύει άψογα ! Αν σε ενδιαφέρει το πρόγραμμα που κάνεις όχι μόνο ξεχνάς τα προβλήματα που έχεις, αλλά ξεχνάς και να φας, να κοιμηθείς όταν ερθει η ώρα, να βγείς να ψωνίσεις, να βγεις έξω να παρεις αέρα, να αλλάξεις στάση προτού πάθεις αγκύλωση και πολλά άλλα…
Έχω την επτύπωση ότι τη δοκίμασα αυτή την οδηγία που λέει στο link.
Δεν ξέρω αν θα έχει ποτέ αποτέλεσμα, αλλά σκεφτομαι κάπως πρακτικά: Τώρα νοιώθω άσχημα. Μετά από 10 χρόνια θα νοιώθω το ίδιο άσχημα και (ελπίζω) όχι περισσότερο – αυτό λέει η εμπειρία μου. Αφού μπόρεσα να το αντέξω τόσο καιρό, μάλλον θα μπορέσω να το αντέχω και μέχρι να πεθάνω (αν και κάτι τέτοιο δε θα ήθελα)… Όπως και να ‘χει το πράμα κάποτε θα ησυχάσω από αυτήν την ταλαιπωρία, είτε όταν είμαι πάνω από το χώμα έιτε όταν πάω από κάτω του !
Μέχρι τότε θα επικεντρωθώ στο τι θα αφήσω πίσω μου αφού πεθάνω: μια σακούλα κόκκαλα (γι’ αυτό θα πίνω το γάλα μου!), μια ψυχή (γι’ αυτήν δεν ξέρω τι θα κάνω…), και … μερικές εκατοντάδες MB κώδικα.
Και έχω 2 θεολογικές ερωτήσεις να κάνω:
1. Αφού ο Χριστιανισμός προετοιμάζει τους ανθρώπους για την αιωνιότητα, γιατι ο γάμος είναι μόνο για «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατός» ? Λέει κάτι τέτοιο η Α.Γ. ?
2. Η ορθόδοξη εκκλησία λέει ότι ο ανθρωπος μπορεί να αγιάζει τα πράγματα που έχει και χρησιμοποιεί. Υπάρχει δηλαδή πιθανότητα να πάρω μαζί μου, αφού πεθάνω, αυτά τα κατεβατά κώδικα που έγραψα ή θα πρέπει να τα ξαναγράψω ??? Μάλλον υπάρχει, έτσι δεν είναι ?
απαντησεις στον επωνυμο.Γλυκε μου επωνυμε στο πρωτο ερωτημα εχω να σου πω πως μετα θανατον οι σχεσεις των ανθρωπων αλλαζουν.εκει θα μαστε(πιστευω ολοι στον παραδεισο)σαν αδερφια και θα ευφραινομαστε θωμενοι τον Κυριο.το ανθρωγυνο θα ναι μαζι σ αυτη τη ζωη γιατι ο γαμος ειναι ενα μεσον για να πανε και οι 2 στον παραδεισο.(οποιος σου δωσει καλυτερη απαντηση αυτη και να δεχτεις)
στο δευτερο ερωτημα θα σε στενοχωρησω παρα πολυ!!τσαμπα καθοσουν κι ετρωγες τοσες ωρες να γραφεις τον περιφημο κωδκα σου.αυτον κληροδοτησε τον σε καποιον αλλο πολυ πιο νεο να τον εκμεταλλευτει δεοντως και να σε μνημονευει οσο ζει
Δε γίνεται να τον κληροδοτήσω σε κάναν άγιο εκει πάνω ?
Δε μπορεί… χωρις κομπιούτερ είναι εκει ?
Κάτι πρεπει να κάνουν εκεί πανω. Αφού ο θεος μας είπε να εργαζόμαστε κάτι κάνουν. Δε μπορεί να κάθονται άπραγοι στην αιωνιότητα…
Αλλα ποιος νοιάζεται… μπορω πάντα να τον ξαναγραψω…
Πάντως αν κανεις σας δει κανα CD πάνω σε καμιά εικόνα σε κάποιο ναό, μη το πετάξετε…! 🙂
Αλλα γιατι… αφου ο Χριστός θεάθηκε απο τους μαθητές με τα ρούχα του και το ίδιο συμβαινει και με τις θεάσεις αγίων. Δηλαδή, γιατι εγώ να μην έχω μαζί μου αυτά με τα οποία «πάω πακέτο» ?
Εξάλλου είναι άδικο. Αν μου βρίσκονταν αυτό που ζητούσα (σύντροφος) θα την είχα (πιθανώς) δίπλα μου και μετά τον θάνατο. Αντ’ αυτού μου δώθηκε ένας Η/Υ, ένας τέλειος δάσκαλος προγραμματισμού και ένας φίλος κομπιουτεράκιας… Γιατί δηλαδή να μη μπορώ να έχω και γώ δίπλα μου αυτά που μου δόθηκαν ? ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ?!?!?!
μανια που την εχεις…φανταζομαι πως πλην του κωδικα θα θελησεις να παρεις κι αλλα πραγματα…αν ισχυε αυτο και οι μεγιστανες θα επαιρναν τους ουρανοξυστες και τα μετρητα μαζι τους!!!παρτο χαμπαρι τιποτα δε θα παρεις μαζι σου!!τιποτα τιποτα τιποτα (υλικο).Γι αυτο σηκω απο τον υπολογιστη που κακως σου δοθηκε και πηγαινε βρες μια συντροφο ή πηγαινε καμια βολτα.περιμενω μηνυμα να δω την προοδο σου.πολυ φιλικα ανωνυμη
Τότε έχω πολύ δουλειά μπροστά μου…
Πρέπει να μάθω ότι έγραψα απ’ έξω !!!
«βρες μια συντροφο ή πηγαινε καμια βολτα.»
Το 2ο γίνεται, το 1ο για εμένα μοιάζει ακατόρθωτο.
Δεν ταιριάζω έυκολα.
Πολύ μίλησα για τον εαυτό μου. Βαρέθηκα…
Ότι γίνει έγινε…
σαν εμενα εισαι και συ..μηπως να σκεφτομασταν λιγο πιο θετικα?διαβασα στο ανθολογιο συμβουλων του πατερα πορφυριου οτι στους χριστιανους δεν υπαρχει απογοητευση αφου διπλα μας ειναι ο χριστος.Εκτοτε το εχω στο μυαλο μου και προσπαθω να μην απογοητευομαι με ο,τι συμβαινει.Μ αυτη τη σκεψη απομακρυνω κακες σκεψεις.
συγγνωμη αν σε κουρασα επωνυμε.ευχομαι να ταιριαξεις συντομα
Η πραγματική ταπείνωση φέρνει ελπίδα. Απελπισία φέρνει ο εγωισμός, γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του, ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού.
– Γέροντας Παΐσιος-
το βρήκα στο κέρασμα του ιστολογίου……..!!!!!!!!!
Χι,χι! Καταλαβαινω τον »επωνυμο» στο θεμα του pc.Εχω μεγαλο κολλημα αλλα σε περιοδους εξεταστικης κυριως. Ειναι το τελειο διαλειμμα για μενα ( τηλεοραση την εχω σταματησει απο το καλοκαιρι) .
Οσο για το θεμα του συντροφου….ε, οχι και να απελπιστουμε…νεα παιδια..μπουμπουκια.. (λεμε τωρα)…
Και αυτο που λεει ο πατηρ Παισιος περι εγωισμου και απελπισιας ,το βρισκω σωστο.
Λοιπον,εχουμε και λεμε…ταπεινη καρδια,κεφαλια ψηλα και …αυριο ειναι μια καινουργια μερα. Α! και να κανουμε και λιγη προσευχουλα μπας και το αλλο μας μισο βρει πιο γρηγορα τον δρομο προς την αγκαλια μας (αντε καλε ,ελα επιτελους!!!!!).
Χαιρετε ( παντα).
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει αυτό που λέμε αδελφή ψυχή ή μήπως είναι μάλλον ευσεβής πόθος. Υπάρχει κάποια αγιογραφική τεκμηρίωση για αυτό το θέμα; Παραδείγματος χάρην, στο βιβλίο του Τωβία; Αλλά μπορούμε να πούμε οτι αυτά που ίσχυσαν για κάποιους αγίους (όπως επίσης Ισαάκ και Ρεβέκκα) μπορούν να ισχύσουν για όλους τους ανθρώπους ή πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά που αναφέρονται καθώς συνδέονται με το έργο της Θείας οικονομίας; Ελπίζει κανείς όταν προσεύχεται στον Θεό για την εύρεση συζύγου σύμφωνα με το Κατά Ευδοκία θέλημά Του ή μήπως ονειρεύεται και τελικά επιδιώκει το δικό του θέλημα; Αντικρύζοντας κανείς διαρκώς κλειστές πόρτες μήπως πρέπει να αναγνωρίσει οτι αυτό είναι το θέλημα του Θεού;
Αποτολμώντας ένα γενικότερο σχόλιο στο καίριο ερώτημά σου, αδελφέ Αλέξανδρε, θα έλεγα ότι η Εκκλησία μας διδάσκει ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Ο στόχος μας ένας και κοινός (η σωτηρία, ο αγιασμός), μία και κοινή η «μέθοδος» (εν Χριστώ ζωή), όμως άπειροι οι δρόμοι.
Στα Συναξάρια συναντάμε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τόσο αδελφές ψυχές συζύγων που αγίασαν, όσο και ..στραβόξυλα που ‘ίσιαξαν’. Νομίζω ότι η ποιότητα της σχέσης με το έτερον ήμισυ δεν βρίσκεται, αλλά φτιάχνεται πόντο-πόντο κάθε μέρα.
Τώρα για την εύρεσή του/της… νομίζω ότι κοντά στην θερμή προσευχή μας προς τον πανάγαθο Θεό γι’ αυτό το θέμα που δικαίως μας καίει, καλό είναι να κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως, φροντίζοντας και να ελέγξουμε τους λογισμούς μας με τον πνευματικό μας.
Φιλικά,
ααααααχ!!!!!παρηγορια στον αρρωστο ,εχρι να βγει η ψυχη του λεω γω….
Εγώ εχω περάσει μια ζωή περιμένοντας.
Ισως πλεον ζητάω και πολλά.
Αλήθεια δεν ξέρω τι ειναι χειρότερο:
Να μη πιστεύεις οτι υπάρχει Θεος ή να ξέρεις ότι υπάρχει και να μη πιστεύεις ότι νοιάζεται για τον καθένα μας…
«Αντικρύζοντας κανείς διαρκώς κλειστές πόρτες μήπως πρέπει να αναγνωρίσει οτι αυτό είναι το θέλημα του Θεού;»
Ναι, αυτή την απορία την έχω και εγώ…
Τουλάχιστον θα ήθελα να ξέρω για τι με προορίζει βρε αδερφέ !
Τι θέλει απο μενα ?
Νιώθω σαν να μην ανήκω πια στο ανθρώπινο είδος.
Αν αυριο ήτανε να καταστραφεί ο κόσμος εγώ πιθανώς θα ένιωθα μεγάλη χαρά και λύτρωση που θα γλύτωνα από ολο αυτό το βαρετό και ανούσιο πράμα.
my name ανουμε ακριβως τις ιδιες σκεψεις…
@ανωνυμη
Τώρα που το σκέφτομαι θα μπορούσα να ζητήσω ένα καλό και όμορφο αγόρι για την ανώνυμη! Δεν ξέρω εαν αυτός ο συνδυασμός υπάρχει πλέον σε άνθρωπο, αλλά αξίζει την προσπάθεια. Κάτι μου λεει ότι μόνο αυτό το ένα που εγώ ζητάω δεν μπορώ να έχω. Κρίμα που δε θέλω τίποτα άλλο. 🙁
Θα το ζητήσω λοιπόν και εαν δεν γίνει τίποτα θα είναι επειδή με έχει γραμμένο κάπου που δε θα ‘πρεπε ή δε με έχει γραμμένο κάπου που θα ‘πρεπε!
Ελπίζω να τον βρεις και να μείνετε μαζί για πάντα.:)
myname εμεις οι δυο πρεπει να συναντηθουμε να γελασουμε(?)με τα χαλια μας.ας κανουμε υπομονη. τα πρωτα 50 χρονια ειναι δυσκολα μετα συνηθιζει κανεις.
δεν ειναι για ολους καποιες χαρες.καποιοι πρεπει να μενουν μονοι κι ας μαθουν ν αντεχουν
@ανωνυμη
Ωστε τόση γκρίνια που του ‘ριξα δε έκανε τίποτα ?
Θα μπορούσαμε να συναντηθούμε κάποτε. Είμαι βέβαιος ότι εαν σου περιγράψω τη δική μου άθλια κατάσταση, συγκρίνοντας τη διαφορά μας θα νοιώσεις πολύ πιο τυχερή !
Θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε e-mails μιας και πιθανώς να μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα. Έτσι για να δούμε ποιος έχει το μεγαλύτερο χάλι (θα μπορούσα να βάλω και στοίχημα πάνω σε αυτό το τελευταίο!) !
Να ένα mail που μόλις έκανα:
myname85982095810985gmailcom
Μπορείς να μου γράφεις ότι θες. Και ένα γεια για αρχή φτάνει. Μετά θα περάσουμε στα χάλια μας !
«δεν ειναι για ολους καποιες χαρες»
Απο την άλλη, αν βρείς σύντροφο και μετά σε αφήσει ενώ εσυ δεν το θέλεις είναι ακόμα χειρότερα…
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα αυτό το ζήτημα !
γειά σας,
ήθελα να ρωτήσω το εξής:
Ποιά είναι η αγιορείτικη μέθοδος; διαβάζοντας το άρθρο δεν μπορώ να καταλάβω.
κατω απο τη φωτο με τον πριγκηπα εχει ενα λινκ «γιατι ολο και περισσοτεροι νεοι και νεες δεν παντρευονται» πατα εκει και θα διαβασεις την αγιορειτικη μεθοδο
ΚΑΛΉ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!! ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΗΡΕΜΗΣΤΕ ΛΙΓΟ.ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΙ ΧΑΡΕΣ»?ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΛΑΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ?ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ,ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΜΕ,ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΣΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΔΕΧΤΗΚΑΜΕ?ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΚΟΜΟΙ ΑΠΛΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ «ΞΕΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ» «ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ» ΔΕΝ ΣΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΕ?ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΩΣ Η ΕΥΡΕΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΣΑΝ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ ΘΑ ΛΥΣΕΙ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ,ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΩΣ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΜΑΣ,ΕΠΕΙΤΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ(ΟΧΙ ΕΓΩΙΣΤΙΚΑ)ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ «ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ»ΚΑΙ ΑΝ ΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ Η ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ?ΟΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΕΛΕΓΕ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ «ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ».ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ.ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΓΩΝΑ. ΦΙΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΙΚΑ
Χμ….
Ξέρω μια γυναίκα που ήταν η προσωποποίηση της αγνότητας. Η καθημερινή της ζωή ήταν η εργασία και η προσευχή. Εκκλησία, εξομολόγηση και αγάπη. Ταπεινή και αισιόδοξη σαν παιδάκι. Παντρεύτηκε παρθένα στα 28 της έναν λαμπρό νέο, κι αυτός μέσα από το χώρο της εκκλησίας. Όλοι θαύμαζαν την τύχη της. Της βγήκε ομοφυλόφιλος. Τότε βέβαια οι ομοφυλόφιλοι δεν «υπήρχαν» και έπρεπε όλοι να παντρεύονται. Αφού έκανε τέσσερα παιδιά μαζί του, το κατάλαβε. Κανένας όμως από το χώρο της εκκλησίας δεν της είπε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι απλά έτσι, άνθρωποι διαφορετικοί που δεν αλλάζουν. Της ελεγαν πως αυτό είναι μόνο μια κακή συνήθεια. Αυτή σπατάλησε όλη της τη ζωή περιμένοντάς τον να μετανοήσει. Τώρα είναι στα ευδομήντα. Απλά και μόνο να δεις την έκφραση του προσώπου της καταλαβαίνεις τη ζωή που έχει ζήσει.
Ξέρω μία άλλη κοπέλα, κι αυτή μεγαλωμένη στην εκκλησία, με τον εξομολόγο της, τις προσευχές της, τις σπουδές της, την προσφορά της, όλο το πακέτο όσο το περιγράφετε και ακόμα καλύτερα. Παντρεύτηκε στα 27 της. Της βγήκε παιδεραστής (ετεροφυλόφιλος παιδεραστης, όχι ομοφυλόφυλος, γιατί στο χώρο της εκκλησίας το μπερδεύουν). Αυτή ευτυχώς είναι νέα ακόμα, οπότε άνοιξε τα μάτια της (συγκεκριμένα τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του) και τον χώρησε.
Ξέρω και άλλη μία με παρόμοια ιστορία, αλλά δε θέλω να σας ζαλίζω.
Ξέρω ακόμα και κοπέλες «του σχηνιού και του παλουκιού» όπως θα τις χαρακτήριζαν, που έχουν κάνει πολύ ευτυχισμένους γάμους και δεν φοβούνται να μιλήσουν με όλες τις λεπτομέρειες στους φίλους τους.
Όσες είναι να παντρευτείτε, ζείστε τον έρωτα. Να ξέρετε τι ζείτε. Τι έχετε στην καρδιά σας και τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας. Να μπορείτε να κάνετε συνειδητές επιλογές, με πραγματική γνώση κι όχι με ευχές κι όνειρα. Επίσεις να ξεκαθαρίσετε αν τον παντρεύεστε επειδή τον γνωρίζετε πολύ καλά και τον θέλετε δίπλα σας ως άνθρωπο ή επειδή θέλετε απλά να πραγματοποιήσετε κι εσείς το σενάριο «γάμος». Προσοχή, είναι πολύ επικίνδυνο, ειδικά στο χώρο αυτό. Μπορεί να ακούτε να σχολιάζουν τις προγαμιέες σχέσεις, τους χωρισμούς και την σεξουαλική ελευθερία τις σημερινής κοινωνίας. Να ξέρετε όμως πως στο χώρο της εκκλησίας υπάρχουν άλλες υποκριτικές και άρρωστες καταστάσεις που μένουν για πάντα κρυφές. Κανείς δε μιλάει γι’αυτές.
Τα γράφω ως ανώνυμος, γιατί τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και δεν θέλω να δημιουργήσω προβλήματα.
@28. Ανώνυμος
Από ότι λες λοιπόν θα πρέπει οι κοπέλες να συνεχίσουν αυτό που κάνουν, γιατί -προφανώς- το πρόβλημα σε όλες τις καταστάσεις που ανέφερες ήτανε άνθρωποι που ήτανε απομακρυσμένοι από την Εκκλησία (όσο κι αν εσυ πιστεύεις ότι δεν ήτανε…) και απλά προσπαθούσαν να γιατρευτούν από αυτήν.
Εγώ από την άλλη, δε μπορώ να απαριθμήσω πόσες όμοφες κοπέλες έφτυσα κατάμουτρα επειδή ήταν εμφανές ότι δεν ήταν παρθένες (για να μην πω τι ήτανε…) όταν προσπάθησαν να με πλησιάσουν… Ίσως αν δεν είχαν κάνει τέτοιες επιλογές τώρα να ήμουν παντρεμένος με μια από αυτές. Πιθανώς να ήμουν πολύ σκληρός μαζί τους κτλ, κτλ, αλλά όταν είναι αυτό που είναι και είναι και περήφανες γι’ αυτό θα είμαι και εγώ περήφανος γι’ αυτό που θέλω όταν με πλησιάζουν…
Επίσης, όσο κι αν προσπαθήσω δε μπορώ να βγάλω τον εαυτό μου παιδεραστή ούτε και ομοφυλόφιλο, αλλά τίποτα δε θα άλλαζε ακόμη και εάν ήμουν – απλά ποτέ δε θα παντρευόμουν μια κοπέλα που δε θα ήξερε ποιος πραγματικά είμαι.
Και πρέπει να ξέρεις πολύ καλά αν είσαι αγόρι πόσο εκτιμάμε εμέις τα αγόρια την παρθενία (με κάθε έννοια) στη γυναίκα…
Επομένως δε μπορείς να προτείνεις σε κανεναν να μη κάνει αυτό το δώρο στο μελλοντικό σύντροφό του, όσο προβληματικός κι αν είναι αυτός. Αν εκείνος είναι προβληματικός δε θα γίνουμε και εμείς. Εξάλλου, ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι αν θέλουμε να είμαστε μαζί του θα πρέπει να σηκώσουμε το δικό μας σταυρό (και όχι να το ρίξουμε στο γλέντι) και ότι παιδεύει όσους αγαπά (και δεν τους νταντεύει).
Μπορείς επίσης να σερφάρεις στο web για να δεις τι λένε οι περισσότεροι άντρες. Ότι, δηλαδή, σχεδόν κανένας δε θέλει να σκέφτεται ότι η γυναίκα που θα έχει δίπλα του για μια ζωή έχει πάει με άλλους.
«Κανένας όμως από το χώρο της εκκλησίας δεν της είπε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι απλά έτσι, άνθρωποι διαφορετικοί που δεν αλλάζουν.»
Όλα αλλάζουν. Μόνο αυτοί που δε θέλουν ή δεν έχουν τη δύναμη (την ανθρώπινη και του Θεού) να αλλάξουν δεν αλλάζουν. Με την ίδια λογική θα έπρεπε να βάζουμε τους παιδεραστές στη φυλακή ισόβια – μιας και σύμφωνα με σενα οι προτιμήσεις τους δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Θα πρέπει, νομίζω, να αρχίσουμε να εκτιμάμε περισσότερο το τι είναι άνθρωπος. Γιατί αυτός που δεν εκτιμάει τον εαυτό του καταλήγει να γίνεται ζώο – το βλέπουμε καθημερινά αυτό…
«Όσες είναι να παντρευτείτε, ζείστε τον έρωτα.»
Με το συμπάθιο, αλλά άλλο έρωτας και άλλο φαγούρα.
Θα ζήσουν το άλλο που αναφέρεις ΑΦΟΥ παντρευτούν. Σε χαλάει κάτι σε αυτό ?
Τον έρωτα τον ζούν θέλουν δε θέλουν και εαν είναι καλές χριστιανές γεύονται και τον θείο έρωτα.
«Να ξέρετε τι ζείτε. Τι έχετε στην καρδιά σας και τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας. Να μπορείτε να κάνετε συνειδητές επιλογές, με πραγματική γνώση κι όχι με ευχές κι όνειρα.»
Νομίζω ότι σε λογικούς ανθρώπους αναφέρεσαι και όχι σε βλάκες, καθυστερημένους ή ανισόρροπους, επομένως πρέπει να τα ξέρουν αυτά πολύ καλά ήδη…
Και όσο για τις ευχές και τα όνειρα μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι έχει ανθρώπους που υπάρχουν μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν ευχές, όνειρα και κατάρες άλλων. Αν εσύ υποτιμάς την αξία που έχουν οι ευχές και τα όνειρα μάλλον δεν είσαι ζωντανός αλλά νεκρός.
«…στο χώρο της εκκλησίας υπάρχουν άλλες υποκριτικές και άρρωστες καταστάσεις που μένουν για πάντα κρυφές. Κανείς δε μιλάει γι’αυτές.»
Ο χώρος της Εκκλησίας ειναι φτιαγμένος για τις αρρώστιες και όλοι μιλάνε για αυτές. Προφανώς δεν ανήκες ποτέ σου στην Εκκλησία. Πρώτα μπες στο χορό και μετά τραγούδα.
«Μπορεί να ακούτε να σχολιάζουν τις προγαμιέες σχέσεις, τους χωρισμούς και την σεξουαλική ελευθερία τις σημερινής κοινωνίας.»
Ένας χριστιανός που σχολιάζει, σχολιάζει με βάση τις διδαχές του Χριστού και των Αποστόλων και όχι από δική του έμπνευση. Ο Χριστός λοιπόν, που σε περίπτωση που δεν το ξέρεις είναι ο Θεός και Κύριος των χριστιανών, ζήτησε να μην κάνουμε τέτοιες πράξεις που τις ονόμασε μοιχείες και πορνείες (και πολύ εύστοχα μάλιστα – και όπως ήταν αναμενόμενο…). Δεν μπορείς λοιπόν να πετάγεσαι ανάμεσα σε χριστιανούς και να τους ζητάς να παραβούν τις ρητές εντολές του ίδιου τους του Κυρίου χωρίς να αποδέχεσαι ότι πράττεις τα έργα του δικού σου «κυρίου», του διαβόλου…
Ελπίζω να μη στα «πέταξα» όλα πολύ απότομα, αλλά είμαι πολύ χύμα τύπος και τολμάω να το δείχνω… Άσε που μπορεί να έχω πάθει και θερμοπληξία τέτοιες μέρες και να μη προσέχω τι λέω…
@ keko
Καλά έκανες και μου τα «πέταξες» όπως λες. Πιστεύω πως στη σκέψη μας δεν πρέπει να αυτολογοκρινόμαστε, γιατί το χάσαμε το παιχνίδι τότε…
Μου απάντησες:
«Εγώ από την άλλη, δε μπορώ να απαριθμήσω πόσες όμοφες κοπέλες έφτυσα κατάμουτρα επειδή ήταν εμφανές ότι δεν ήταν παρθένες (για να μην πω τι ήτανε…) όταν προσπάθησαν να με πλησιάσουν…» και παρακάτω έηραψες: «Και πρέπει να ξέρεις πολύ καλά αν είσαι αγόρι πόσο εκτιμάμε εμέις τα αγόρια την παρθενία (με κάθε έννοια) στη γυναίκα…» και παρακάτω συνεχίζεις: «…σχεδόν κανένας δε θέλει να σκέφτεται ότι η γυναίκα που θα έχει δίπλα του για μια ζωή έχει πάει με άλλους.»
Χμ! Δεν έχεις ιδέα τι μπαρούφα πέταξες! Τα άρρωστα ψυχολογικά σου συμπλέγματα μεταμορφωμένα σε χριστιανική στάση!
Δε μου λες, άν έρθει μια παρθένα χριστιανή κοπέλα που έχει δύο αυτοκίνητα και δύο εξοχικά να σε παντρευτεί, θα το θεωρήσεις ευλογία ή θα αισθανθείς και για εκείνη το ίδιο συναίσθημα «σιχασιάς»; Θες να κανουμε κι ένα γκάλοπ, να δούμε τι πιστεύουν οι περισσότεροι «χριστιανοί νέοι»; Όντος σιχαίνονται να σκέφτονται πως η γυναίκα τους έχει πάει και με άλλους. Αυτό όμως πιστεύεις πως είναι χριστιανική αρετή;;;;;; Γιατί, αν ο Χριστός μίλησε για την παρθενία μία φορά, κατέκρινε τον πλουτισμό δέκα φορές. Μας ζήτησε ρητά και κατηγορηματικά να δίνουμε αυτό που μας περισσεύει στον διπλανό μας. Ρητά και κατηγορηματικά έβαλε την πόρνη και τον ληστή στον παράδεισο και διευκρίνισε πόσο δύσκολο είναι να μπει ο πλούσιος. Δεν έκανε σε καμία περίπτωση διάκριση μεταξύ σιχαμερών και μη αμαρτιών.
Στην πράξη και στη ζωή της εκκλησίας όμως, έχουμε άλλη άποψη! Θα έπρεπε να ξέρεις πως το κόλλημα που έχουμε για την παρθενία και την αποχή από το σεξ, σε αντιδιαστολή με την «χριστιανικοποίηση» του πλουτισμού, εξυπηρετεί πονηρούς σκοπούς. Ψάξε να βρεις τα κοινωνικά αίτια και μην το θεολογικοποιείς.
Εγώ με το φτωχό μου μυαλό, απλά θεωρώ πως έχεις κόμπλεξ ανεπάρκειας απέναντι σε μια κοπέλα που έχει γνωρίσει την σεξουαλικότητά της. Ειδικά αν είσαι παρθένος ή ανασφαλής με τη δική σου σεξουαλικότητα. Φίλε μου, δεν ισχύει αυτό που μου περιέγραψες ως αυτονόητο. Είναι δημιούργημα δικών σου θεμάτων ή των ειδικών συνθηκών μέσα στις οποίες μεγάλωσες. Παλιότερα μπορεί να εξέφραζε περισσότερους, γιατί η γυναίκα ήταν ανταλλάξιμο και χρηστικό είδος, οπότε αυτός που την παντρευόταν ήθελε να ξέρει πως είναι «αχρησιμοποίητη» (αρρωσταίνω μόνο που σκέφτομαι τέτοιες καταστάσεις). Καταλαβάινεις όμως πως είναι κάποιο προσωπικό σου θέμα που χρήζει ψυχολογικής συμβουλευτικής κι όχι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να αισθάνεσαι περίφανος που το δηλώνεις δημόσια; Τι σχέσει έχει η έκφραση «έφτυσα κατάμουτρα», που είναι επιβαρυμένη με τόσες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές συνεκδοχές, με την αγάπη μου πας ζητάει ο Ιησούς;
Να λοιπόν μια άρρωστη κατάσταση που βρίσκει καταφύγιο και θεολογικοποιείται στο χώρο της εκκλησίας… Αυτό μας συνδέει άμεσα με το επόμενο που έγραψες!
«Ο χώρος της Εκκλησίας ειναι φτιαγμένος για τις αρρώστιες και όλοι μιλάνε για αυτές.»
Συμφωνώ. Μιλάμε στην εκκλησία γενικά για την ασθένεια. Ζητάμε γενικά ταπείνωση και προσευχή.Στις ειδικές όμως περιπτώσεις δεν έχουμε ειδική γνώση. Όλοι όμως είμαστε «ειδικές» περιπτώσεις. Πριν απο εκατό χρόνια η εκκλησία μας πίστευε ακόμα πως η κωφότητα οφείλεται σε δαιμόνιο κι διάβαζε τια αντίστοιχες ευχές… Αυτή η άγνοια, σε συνδυασμό με αυτό που σου αναλύω παρακάτω, οδηγεί πολλές φορές στο να δημιουργείται στην εκκλησία το κατάλληλο κλίμα όχι για να γιατρεύεται η ασθένεια, αλλά για να αναπαράγεται. Θα έπρεπε να σε προβληματίσει η ιστορία με την παιδεραστία στα ιερατικά κλιμάκια και τα μοναστήρια.
Έγραψες:
«Προφανώς δεν ανήκες ποτέ σου στην Εκκλησία. Πρώτα μπες στο χορό και μετά τραγούδα.»
Βρε μπαγάσα! Σταμάτα να γίνεσαι αυτό που λέμε «υπερορθόδοξος», κι εγώ θα το έλεγα ανεγκεφαλος κι αδιάκριτος! Η ποιοτική και ποσοτική (σε χρονικό διάστημα) σχέση μου με την εκκλησία, είναι κάτι που δεν το γνωρίζεις. Άσε τα «προφανώς»! «Προφανώς» όσοι βιώνουν κάτι διαφορετικό στο χώρο τις εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως μηδέποτε ανήκοντες σε αυτήν, ως πρόσωπα που δεν πίστεψαν αρκετά, που δεν προσευχήθηκαν αρκετα, που ήταν εγωιστές και υπηρμένοι. Εξυπηρετεί πολύ, ε; Επιβεβαιώνουμε έτσι για μια ακόμα φορά πως η αλήθεια της εκκλησίας είναι ΑΠΟΛΥΤΗ. Τι είδους διαδικασία «φυσικής επιλογής» κι ευγονισμού είναι αυτή; Όπως διάβασα και στο κείμενο παραπάνω, αν μια γυναίκα δεν πετύχει στο γάμο της σημαίνει πως δεν προσευχήθηκε κλαίγοντας, ή κι αν έκλαψε δεν έκλαψε με πραγματική πίστη. Γιατί αν είχε κλάψει με πραγματική ταπείνωση και πίστη θα την είχε ακούσει ο Θεός. Όπότε αυτός που πετυχαίνει και ταιριάζει στα πρότυπά μας, είναι ο ευλογημένος από το θεό (κατά τα προτεσταντικά πρότυπα: ο πλούσιος είναι ο ευλογημένος, οπότε η συσσώρευση πλούτου είναι απόδειξη θεϊκής αγάπης. Από εκεί ξεκίνησε και ο καπιταλισμός.)
Πολύ χαρακτηριστικά μου δήλωσες: «το πρόβλημα σε όλες τις καταστάσεις που ανέφερες ήτανε άνθρωποι που ήτανε απομακρυσμένοι από την Εκκλησία (όσο κι αν εσυ πιστεύεις ότι δεν ήτανε…)». Το έκρινες κιόλας με απόλυτη βεβαιότητα, ενώ σου εξιστόρησα το αντίθετο! Θα ήταν πιο σύμφωνο με τα ορθόδοξα πιστεύω να πεις πως κανείς δεν γνωρίζει για το σχέδιο του θεού και να θυμηθείς το «μην κρίνετε για να μην κριθείτε». Η τυφλή πίστη όμως και ο φανατισμός δε σε αφήνουν. Κουλουβάχατα τα έκανες!
Έγραψες:
«Όλα αλλάζουν. Μόνο αυτοί που δε θέλουν ή δεν έχουν τη δύναμη (την ανθρώπινη και του Θεού) να αλλάξουν δεν αλλάζουν. Με την ίδια λογική θα έπρεπε να βάζουμε τους παιδεραστές στη φυλακή ισόβια – μιας και σύμφωνα με σενα οι προτιμήσεις τους δεν πρόκειται να αλλάξουν.»
Σόρρυ, δεν κατάλαβα! Το «σωφρονιστικό» μας σύστημα έχει θεραπευτική διάσταση; WOW!
Σε πολλές χώρες όντος αντιμετωπίζουν τους παιδεραστές με ψυχολογική συμβουλευτική, ως άτομα που θέλουν υποστήριξη για να μπορούν να αντιστέκονται σε αυτή την τάση τους, να αγαπούν τα παιδιά χωρίς να καταχρώνται τα παιδικά σώματα και ψυχές τους. Το εδώ «σωφρονιστικό» σύστημα απλά τους βάζει φυλακή και δεν νοιάζεται για το τι θα κάνουν όταν βγουν. Όσο για την εκκλησία, προσεύχεται. Στην πράξη όμως, αναπαράγει το πρόβλημα (ειδικά σε ενορίες, εκκλησιαστικά γυμνάσια, λύκεια, Αθωνιάδες, μητροπολητικά μέγαρα και μοναστήρια), γιατί το παιδί, ο «αθώος», είναι το εύκολο θύμα στον στερημένο και σε αυτόν που έχει διδαχτεί πως σεξουαλικά πρέπει να επιθυμεί το παρθένο. Αρρώστησα να στο αναλύω, θεωρώ μπορείς να κάνεις κι εσύ πολλές σχετικές σκέψεις αν έχεις στοιχειώδεις γνώσεις εξελικτικής ψυχολογίας. Απλά να ξέρεις πως το παιδί που θα υποστεί τέτοια «χρήση», θα την επαναλάβει ως ενήλικας. Δηλαδή, ο μητροπολήτης που όταν ήταν παπαδάκι βιαζόταν από τον ιερέα, θα το κάνει κι αυτός ο ίδιος όταν γίνει ιερέας στα παπαδάκια του.
Βρε παιδί μου, αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλά κοινωνικά θέματα θέλουν να χρησιμοποιήσουμε την λογική μας, να ανοίξουμε τα μάτια μας και αλλάξουμε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις. Δεν αρκεί η προσευχή. Πρέπει να σκεφτόμαστε ελεύθερα και να πράτουμε κοινωνικά κιόλας. Συν Αθηνά και χείρα κίνει…
Έγραψες:
«Δεν μπορείς λοιπόν να πετάγεσαι ανάμεσα σε χριστιανούς και να τους ζητάς να παραβούν τις ρητές εντολές του ίδιου τους του Κυρίου χωρίς να αποδέχεσαι ότι πράττεις τα έργα του δικού σου “κυρίου”, του διαβόλου…»
Η Εκκλησία δεν είναι κάτι δικό σου, ούτε μπορείς να μου την στερήσεις, επειδή κρίνεις πως είσαι Ο Σούπερ Ντούπερ Χριστιανός και ακολουθείς όλες τις διδασκαλίες και θα παρεις και καλό βαθμό. Αμάν!
Δες σε πόσο μεγάλο βαθμό και για ποιους λόγους η εκκλησία έχει αγνοήσει παντελώς ένα σωρό διδαχές και οι προτροπές που ρητά ο Χριστός μας έδωσε και σταμάτα να το παίζεις υπερασπιστής της «Απόλυτης Αλήθειας».
Είπες πως ο κύριός μου είναι ο διάβολος!!!!!!!!!!
Κρατίσου λίγο πριν με κάψεις βρε ! Αν ο Χριστός κατέβαινε και περπατούσε ανάμεσά μας, είσαι σίγουρος πως εσένα θα προτιμούσε για παρέα; Όταν με το καλό πεθάνουμε πιστεύεις πως εσύ θα είσαι στον παράδεισο κι εγώ στην κόλαση;
«Τα άρρωστα ψυχολογικά σου συμπλέγματα μεταμορφωμένα σε χριστιανική στάση!»
Νομίζω ότι σου έδωσα τα προσωπικά μου αρκετά διαχωρισμένα από τη χριστιανική μου στάση.
Αν δεν το κατάλαβες, είτε δε θέλεις να το καταλάβεις είτε κάτι άλλο συμβαίνει.
Όσο για τα συμπλέγματά μου, επίτηδες μου τα δημιούργησα και είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά!
Ίσως γιατί βλέπω όλους όσους μου τα δείχνουν να είναι μπλεγμένοι σε πολύ χειρότερα από αυτά και γιατί γνωρίζω ότι μια μέρα ίσως κάνουν μια κοπέλα χαρούμενη.
«Δε μου λες, άν έρθει μια παρθένα χριστιανή κοπέλα που έχει δύο αυτοκίνητα και δύο εξοχικά να σε παντρευτεί, θα το θεωρήσεις ευλογία ή θα αισθανθείς και για εκείνη το ίδιο συναίσθημα «σιχασιάς»;»
Ποιός σου είπε ότι τα αγαθά είναι κακά ?
Και δεν υπάρχει κακό σύστημα (καπιταλισμός). Μόνο άνθρωποι που επιλέγουν να κάνουν κακό. Αν υπήρχαν μόνο κακά συστήματα ο Χριστός θα ερχόταν ως επαναστάτης και όχι ως σωτήρας, ιατρός, λυτρωτής και «οδός».
Ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα κακό. Είναι απλά ένα άστοχο σύστημα που μας βολεύει στην αρρώστια μας. Και στην αρρώστια στην οποία βρισκόμαστε ίσως να είναι και το καλύτερο φάρμακο…
Τι σχέση έχει όμως αυτό με την κουβέντα μας ? Ans=Καμιά.
«Γιατί, αν ο Χριστός μίλησε για την παρθενία μία φορά, κατέκρινε τον πλουτισμό δέκα φορές.»
Ο Χριστός δεν κατέκρινε τον πλουτισμό.
Ο Χριστός μας προειδοποίησε για να μην εγκλωβιστούμε από αυτόν. Το ξέρεις ότι η ίδια η Αγία Γραφή υπόσχεται/προλέγει την πλούσια μέλλουσα ζωή των αληθινών χριστιανών ? Πως είναι δυνατόν ο Θεός να κατηγορήσει ποτέ τον πλουτισμό και μετά να μας τον υπόσχεται για την μέλλουσα βασιλεία του ???
Ο πλουτισμός είναι καλό πράγμα (το καλύτερο θα μπορούσα να πω…). Η διαχείριση του πλούτου είναι που δίνει τη χαριστική βολή στον άνθρωπο…
Ο Χριστός ποτέ δε μάλωσε κανέναν επειδή είχε περιουσία. Τους ζήτησε όμως να τη διαχειρίζονται δίκαια (π.χ. να την μοιράζονται) και τους προειδοποίησε ότι μπορεί να είναι μεγάλη παγίδα…
Το γεγονός ότι ένα κομμάτι τυρί μπαίνει στην ποντικοπαγίδα δεν κάνει το τυρί επικίνδυνο για τους ποντικούς…
«Αυτό όμως πιστεύεις πως είναι χριστιανική αρετή;;;;;;»
Αγαπητέ μου ο Θεός μας αφήνει να διαλέξουμε για σύζυγο όποια θέλουμε.
Ποτέ δεν είπε να διαλέγουμε για σύντροφο της ζωής μας μια που κάνει ότι σιχαινόμαστε και με την οποία προφανώς δεν ταιριάζουμε με τίποτα… Το αντίθετο μάλιστα…
Έπειτα ποτέ δεν έκρινα κανέναν. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές.
Όπως έκανε αυτή τις δικές της επιλογές θα ήθελα να με αφήσει να κάνω τις δικές μου με το να μείνει μακρυά μου (και για να γίνει αυτό, θέλοντας και μη, θα πρέπει να τη «φτύσω»… – αλλιώς πως θα καταλάβει ότι δεν τη θέλω ?). Σε χριστιανικό κράτος είμαστε και σίγουρα έχει ακούσει τις χριστιανικές διδασκαλίες. Δε θα είμαι εγώ ο πρώτος που θα της τις μάθω.
Αν θέλει να γίνει ο μπακάλης της γειτονιάς μου, ο κηπουρός μου, ο υδραυλικός μου, κτλ εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα! Αλλά για παντρειά, οικογένεια και αισθήματα δεν είναι και το ξέρει.
«Δεν έκανε σε καμία περίπτωση διάκριση μεταξύ σιχαμερών και μη αμαρτιών.»
Έκανε όμως διάκριση μεταξύ αυτών που αγαπούν την αμαρτία και αυτών που την αποφεύγουν ή προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν…
Το σιχαμερό σίγουρα είναι υποκειμενικό, αλλά η αμαρτία και η διάθεσή μας απέναντί της δεν είναι. Άσε λοιπόν εμένα να βαθμολογώ το πόσο σιχαμερό είναι κάτι με βάση τη δική μου υποκειμενικότητα.
«Παλιότερα μπορεί να εξέφραζε περισσότερους, γιατί η γυναίκα ήταν ανταλλάξιμο και χρηστικό είδος, οπότε αυτός που την παντρευόταν ήθελε να ξέρει πως είναι «αχρησιμοποίητη» (αρρωσταίνω μόνο που σκέφτομαι τέτοιες καταστάσεις).»
Και γω αρρωσταίνω μόνο που σκέφτομαι ότι ένας άνθρωπος έχει τόση ελλειψη αγάπης και αυτοθυσίας ώστε δεν έχει την ελάχιστη υπομονή να περιμένει το συζυγό του για να του κάνει το ομορφότερο δώρο που θα μπορούσε ποτέ…
Όσο για το χρηστικό είδος… έχω την εντύπωση ότι η γυναίκα έγινε χρηστικό είδος περισσότερο τώρα και όχι στο παρελθόν… Γιατί στη χώρα που εγώ ζω, παλιά, όταν πήγαινες με μια κοπέλα ήσουν αναγκασμένος μετά να την παντρευτείς… Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να «πας» με μια κοπέλα και να μην της δώσεις καν λογαριασμό για το εάν θα την παντρευτείς (ή έστω εάν μπορεί να το θελήσεις στο μέλλον) ? Απάντηση:πανεύκολο!
Επομένως όλες αυτές τις αηδίες περί χρηστικότητας κτλ. πες τα αλλού. Σε κανένα τυφλό π.χ. που δε βλέπει γύρω του…
«Θα έπρεπε να σε προβληματίσει η ιστορία με την παιδεραστία στα ιερατικά κλιμάκια και τα μοναστήρια.»
Η αμαρτία με προβληματίζει. Αλλά η κοινωνία είναι η Εκκλησία και η κοινωνία ήταν και είναι άρρωστη. Οπότε για νέο μας το λες αυτό ?
Όσα μου λες απλά δεν έχουν καμια απολύτως σχέση με το θέμα.
«Βρε μπαγάσα! Σταμάτα να γίνεσαι αυτό που λέμε “υπερορθόδοξος”, κι εγώ θα το έλεγα ανεγκεφαλος κι αδιάκριτος! Η ποιοτική και ποσοτική (σε χρονικό διάστημα) σχέση μου με την εκκλησία, είναι κάτι που δεν το γνωρίζεις.»
Εγώ μπορεί να είναι ανεγκεφαλος, αλλά αυτό που είπα το είπε ο Ιωάννης (και αυτός σίγουρα και αποδεδειγμένα δεν ήταν ανεγκέφαλος):
«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ᾿ ἡμῶν· ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν.»
(Α’ επιστολή Ιωάννη 2.18)
– Κλεμμένο από άλλο post σε αυτό το site !!!
Από όσα είπες προφανώς δεν ανήκεις στην Εκκλησία (μήπως γίνεται να πας ενάντια στις διδαχές του Χριστού -παίρνοντας και άλλους μαζί σου- και να είσαι ταυτόχρονα χριστιανός ???).
Εεε λοιπόν, αν έχω δίκιο στο προηγούμενο, σύμφωνα με τον Ιωάννη δεν ήσουν ποτέ χριστιανός. Απλά είναι αδύνατον γιατί τότε θα ήσουν 1002 κομμάτια από τη συμφορά που έπαθες και από χριστιανός έγινες αντίχριστος. Είσαι 1002 κομμάτια ???
«“Προφανώς” όσοι βιώνουν κάτι διαφορετικό στο χώρο τις εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως μηδέποτε ανήκοντες σε αυτήν, ως πρόσωπα που δεν πίστεψαν αρκετά, που δεν προσευχήθηκαν αρκετα, που ήταν εγωιστές και υπηρμένοι.»
Αν αυτό το κάτι δεν είναι χαρά, ανακούφιση, ελπίδα, βοήθεια, φώτιση, καθοδήγηση, κτλ τότε όχι – δεν γνώρισες ακόμα τι είναι Εκκλησία. Απλά είσαι εγκλωβισμένος σε διανοητικές αρλούμπες που συμπεριλαμβάνουν παπάδες και ράσα…
«Επιβεβαιώνουμε έτσι για μια ακόμα φορά πως η αλήθεια της εκκλησίας είναι ΑΠΟΛΥΤΗ. Τι είδους διαδικασία “φυσικής επιλογής” κι ευγονισμού είναι αυτή; Όπως διάβασα και στο κείμενο παραπάνω, αν μια γυναίκα δεν πετύχει στο γάμο της σημαίνει πως δεν προσευχήθηκε κλαίγοντας, ή κι αν έκλαψε δεν έκλαψε με πραγματική πίστη. Γιατί αν είχε κλάψει με πραγματική ταπείνωση και πίστη θα την είχε ακούσει ο Θεός.»
Δεν λέει αυτό το κείμενο. Εξασκήσου στα ελληνικά σου.
Η αλήθεια της Εκκλησίας ΕΙΝΑΙ απόλυτη όσο εκφράζει τις διδαχές του Χριστού – κάθε χριστιανός το δέχεται αυτό.
«Τι είδους διαδικασία “φυσικής επιλογής” κι ευγονισμού είναι αυτή;»
(Χαριτολογώντας): Είναι η ίδια διαδικασία που δημιούργησε την φυσική επιλογή και το σύμπαν ! Για να ξεκινήσεις να κτίζεις κάτι
πρέπει ΠΑΝΤΑ να ξεκινήσεις από κάτι δεδομένο. Το πρόβλημα είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε εμάς οπότε με βάση τη λογική σου θα έπρεπε να μείνουμε όλοι με σταυρωμένα τα χέρια !
Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν ως δεδομένο μόνο τα γραφόμενα στην Αγία Γραφή. Έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό ?
Κάποιοι άλλοι θεωρούν δεδομένα άλλα πράγματα, ότι π.χ. «ότι αφού κάθε μέρα βγαίνει ο ήλιος σημαίνει ότι θα βγει και αύριο», «αφού το ηλεκτρόνιο περιστρέφεται τώρα με τον Χ τρόπο γύρω από τον πυρήνα θα συνεχίσει να το κάνει με τον ίδιο τρόπο για πάντα», «αφού όσοι παπάδες βγαίνουν στην τηλεόραση είναι παιδεραστές, όλοι οι παπάδες είναι παιδεραστές» κτλ…
«Το έκρινες κιόλας με απόλυτη βεβαιότητα, ενώ σου εξιστόρησα το αντίθετο! Θα ήταν πιο σύμφωνο με τα ορθόδοξα πιστεύω να πεις πως κανείς δεν γνωρίζει για το σχέδιο του θεού και να θυμηθείς το «μην κρίνετε για να μην κριθείτε»»
Ακριβώς αυτό που σου είπα μου εξιστόρησες !!! Απλά δεν το κατάλαβες…
Είσαι αρκετά μπλεγμένος φαίνεται…
Ποιόν έκρινα ??? Πότε ???
Τι, πως, που, πότε και γιατί ??? 🙂
«..κανείς δεν γνωρίζει για το σχέδιο του θεού…»
Όσα πρέπει να γνωρίζουμε για τα σχέδια του Θεού τα γνωρίζουμε από την Αγία Γραφή. Τα υπόλοιπα δεν μας απασχολούν – αλλιώς και αυτά θα τα μαθαίναμε.
«Σόρρυ, δεν κατάλαβα! Το «σωφρονιστικό» μας σύστημα έχει θεραπευτική διάσταση; WOW!»
Did I say that ??? What does this have to do with anything ???
«…ο «αθώος», είναι το εύκολο θύμα στον στερημένο και σε αυτόν που έχει διδαχτεί πως σεξουαλικά πρέπει να επιθυμεί το παρθένο.»
Κανένας δε διδάσκεται να επιθυμεί το αθώο/παρθένο στην Εκκλησία, μόνο να το δημιουργεί και να μη το καταστρέφει… !!!
Και οι αρρώστιες που μου περιγράφεις είναι καταστροφή των παραπάνω.
Μιας και εσύ δεν έμαθες κάτι τέτοιο, για άλλη μια φορά (εκατοστή ίσως) θα συμπεράνω ότι δεν ανήκεις στην Εκκλησία.
Το τι θέλω εγώ είναι δική μου απόφαση. Και μιας που δεν είμαι μαζόχας, ούτε ηλίθιος, ούτε θα ήθελα να χωρίσω την επόμενη μέρα θα ήθελα να είχα αυτό που σου είπα γιατί μόνο με αυτήν θα στεριώσω.
Αν ήθελα και εγώ να περάσω καλά μαζί της και μετά να την ξεφορτωθώ (σαν μιας χρήσης αντικείμενο όπως είπες και εσύ παραπάνω) τότε και μένα δε θα με πείραζε καθόλου…
Και εάν ήθελε αυτή να στεριώσει με κάποιον, δε θα παρατούσε όλους όσους έριξε στο κρεβάτι, ούτε θα διάλεγε άτομα που είναι προφανές ότι θα την παρατήσουν, ούτε θα εγκατέλειπε τόσο εύκολα όσους την παράτησαν.
«Δηλαδή, ο μητροπολήτης που όταν ήταν παπαδάκι βιαζόταν από τον ιερέα, θα το κάνει κι αυτός ο ίδιος όταν γίνει ιερέας στα παπαδάκια του.»
Έστω κι αν είναι έτσι, τι σημαίνει αυτό ?
Δηλαδή μας έκανες όλους τους μητροπολίτες βιαστές και παιδεραστές… Σαν πολύ τηλεόραση δε βλέπεις λέω εγώ ?
Ας δοκιμάσουμε πιο απλά:
Όταν κάποιος δεν κάνει αυτό που διδάσκει η Εκκλησία είναι απομακρυσμένος από αυτήν (λογικό δε σου ακούγεται ?).
Τα προβλήματα που περιγράφεις προκαλλούνται από άτομα που είναι απομακρυσμένα (ή ακόμα και εκτός Εκκλησίας) παρά το γεγονός ότι μπορεί να είχαν βάπτισμα ή και να έχουν κάποιο χριστιανικό διακόνημα. Μπορεί η «γη» να έχει «σπαρθεί» από τη χριστιανική διδασκαλία, αλλά δεν υπήρξε «καρπός» και δεν ανήκουν πια στο «κλήμα» (ή δε θα ανήκουν για πολύ εάν συνεχίσουν έτσι). Και αυτός που συντηρεί το «αμπέλι» δεν είναι οι κληρικοί αλλά ο Χριστός. Οι παπάδες δεν αποτελούν την Εκκλησία. Θα πρέπει κάποτε κάποιοι να το καταλάβουν αυτό για να καταλάβουν σε ποιον επιτίθενται…
«Βρε παιδί μου, αυτό που θέλω να πω είναι πως πολλά κοινωνικά θέματα θέλουν να χρησιμοποιήσουμε την λογική μας, να ανοίξουμε τα μάτια μας και αλλάξουμε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις.»
ΟΚ. Γιατί ότι είπες στο προηγούμενο (αλλά και σε αυτό το post) μου φαίνονται να μην έχουν καμιά λογική ?
Τι σχέση έχει, παιδί μου, η Εκκλησία με την ανάπτυξη της ψυχανωμαλίας της σύχρονης εποχής ??? Μιλάς σοβαρά ???
Δηλ. η Εκκλησία και οι κληρικοί φταίνε για αυτά ???
Η Εκκλησία υπήρξε για 2000 χρόνια και ποτέ δεν προκάλεσε τέτοιες καταστάσεις. Αν θες να βρεις τι τις προκαλεί ψάξε βρες τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Απλή λογική φίλε μου.. αυτό που μας λείπει σήμερα.
«Η Εκκλησία δεν είναι κάτι δικό σου, ούτε μπορείς να μου την στερήσεις, επειδή κρίνεις πως είσαι Ο Σούπερ Ντούπερ Χριστιανός και ακολουθείς όλες τις διδασκαλίες και θα παρεις και καλό βαθμό.»
Η Εκκλησία δεν μου ανήκει, αλλά είμαι και εγώ υπεύθυνος για αυτήν.
Δε με ενδιαφέρει καθόλου ο βαθμός που θα πάρω. Αυτό δεν είναι δικιά μου δουλειά, ούτε δικό μου ενδιαφέρον.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι, αυτός που θέλω να είμαι και προσπαθώ να κάνω αυτό για το οποίο φτιάχτηκα.
Αν το κάνω λάθος, πιστεύω ότι ο Θεός θα με συγχωρήσει γιατί τόσο φτάνει το δικό μου το μυαλό… πάντως δε λέω σε άλλους να κάνουν ότι εγώ κάνω…
Αν ο Θεός δεν ενθουσιάζεται από μένα, ας με αλλάξει (π.χ. να μου δώσει περισσότερη φώτιση) ή αλλιώς ας με πετάξει. Εγώ ότι μπορώ κάνω !
«Δες σε πόσο μεγάλο βαθμό και για ποιους λόγους η εκκλησία έχει αγνοήσει παντελώς ένα σωρό διδαχές και οι προτροπές που ρητά ο Χριστός μας έδωσε και σταμάτα να το παίζεις υπερασπιστής της “Απόλυτης Αλήθειας”.»
Η Εκκλησία είναι ο λαός. Αν εννοείς τους κληρικούς, εμένα δε μου πέφτει λόγος. Ελεύθεροι άνθρωποι είναι και κάνουν ότι θέλουν. Τουλάχιστον όμως οι περισσότεροι δεν προτρέπουν και τους υπόλοιπους να τους ακολουθησουν όπως κάνεις εσύ…
Ο ίδιος ο Χριστός έστειλε τον λεπρό που θεράπευσε πίσω στους κληρικούς εκείνης της εποχής και είπε σε όλους τους ανθρώπους να ακολουθούν τις διδαχές τους, παρά το γεγονός ότι τους είχε βροντοφωνάξει για τις αμαρτίες τους…
Εσένα δε σου λέει τίποτα αυτό ???
«Αν ο Χριστός κατέβαινε και περπατούσε ανάμεσά μας, είσαι σίγουρος πως εσένα θα προτιμούσε για παρέα; Όταν με το καλό πεθάνουμε πιστεύεις πως εσύ θα είσαι στον παράδεισο κι εγώ στην κόλαση;»
Είπα κάτι τέτοιο ?
Εγώ απλά σου λέω ότι προφανώς δεν ακολουθείς τις εντολές του Χριστου (ή έστω κάποιες από αυτές).
Επίσης επιτίθεσαι σε ανθρώπους που η ίδια η Αγία Γραφή προειδοποιεί να μην επιτίθεσαι.
Ακόμη, προτρέπεις ανθρώπους να σε ακολουθήσουν στις επικίνδυνες επιλογές σου.
Άραγε, δεν μπορεί να ανήκεις στην Εκκλησία, είτε ανήκεις ασυνείδητα (χωρίς να γνωρίζεις τι αυτό συνεπάγεται – που ισοδυναμεί με το να μην ανήκεις καθόλου).
Αν λοιπόν δεν θέλεις να παίρνεις αυτόματα από άλλους τέτοιες ταμπέλες, μην τις φορτώνεσαι εκουσίως στην πλάτη σου εξ’ αρχής…
«Το μεράκι κάνει τον μερακλή, όπως το αγώγι τον αγωγιάτη»…
Δεν το παίζω Super-χριστιανός, αλλά μπορώ να διαβάζω βιβλία (Αγία Γραφή + λόγοι των Πατέρων) και να ακούω τη διδασκαλία της Εκκλησίας (δεν είμαι κουφός) και με την ελάχιστη κρίση που μου έδωσε ο Θεός μου θα μπορούσα να σου πω τα ίδια (ότι δηλαδή δεν έχεις σχέση με το χριστιανισμό) ακόμα και εάν δεν ήμουν χριστιανός.
Και το νόημα δεν είναι στο τι θα μου πεις και στο πως θα νοιώσεις, αλλά στο τι θα κάνεις γι’ αυτό στην πολύ πιθανή (εάν όχι σίγουρη) περίπτωση που έχω δίκιο.
Με το :
«Επίσης επιτίθεσαι σε ανθρώπους που η ίδια η Αγία Γραφή προειδοποιεί να μην επιτίθεσαι.»
εννοώ τους κληρικούς.
@ keko
Κι εγώ λοιπόν, με υπεύθυνη στάση έναντι της Εκκλησίας σου μιλάω, όσο και αν δογματίζεις και νομίζεις πως μάχεσαι υπέρ ορθοδοξίας. Μπορεί να σου είναι πρωτόγνωρο το να ακούς διαφορετικές φωνές μέσα στην Εκκλησία, οκ, το καταλαβαίνω.
Έχουμε συνηθίσει να εννοούμε την πίστη και την υπακοή σε ένα ηθικιστικό, συμμορφωτικό πλαίσιο.
Νομίζουμε πως η πίστη είναι μία απόφαση, ένα συναίσθημα, κάτι που είναι στο δικό μας έλεγχο, ώστε να μπορούμε όχι μόνο να περιφανευόμαστε γι’ αυτήν, αλλά να σχολιάζουμε κιόλας και να αξιολογούμε την πίστη των άλλων.
Νομίζουμε πως η υπακοή είναι συμμόρφωση σε κανόνες. Αλλά η υπακοή είναι δώρο. Είναι αγάπη που μας δίνεται. Είναι παραμονή στην αγκαλιά της αγάπης.
Ξαναδιαβάζοντας το κείμενό μου, νομίζω πως σου εξήγησα πολύ συνεκτικά το σκεπτικό μου. Ξαναδιάβασε το πρώτο δικό σου κείμενο, για να διακρίνεις το πνεύμα που με ενόχλησε. Δεν τα πιάνω ένα ένα ξανά, γιατί δεν βλέπω να έχει νόημα.
Σε αυτή την απάντησή μου, προσπαθώ με ένα διαφορετικό τρόπο να σου δείξω πως πρέπει να βάλουμε το σεβασμό για το ανθρώπινο προσώπο σε πρώτο πλάνο κι όχι τη συμμόρφωσή μας σε αυτά που νομίζουμε ότι είναι θεϊκές εντολές.
Για να μη νομίσεις πως επιβάλλω καινά δαιμόνια, σου ξεκαθαρίζω πως όσα λέω είναι το πτωχό σκεπτικό μου. Δεν είναι κάποια αλήθεια που πουλάω στα πλαίσια του ηθικισμού, για να λάβω το αντιμίσθιό μου. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε λόγους που εκβιάζουν την ηθική τους υπεραξία.
Στοχάζομαι. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την διάσταση αυτής της λέξης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να μην υποκρίνομαι. Γιατί αν «αλλωτριώσω» τα βιώματά μου, βρίσκω τον ψυχικό μου θάνατο. Αυτά τα βιώματα τα έχω προπληρώσει στη ζωή μου. Είναι αληθινά για εμένα, γιατί τα έχω ζήσει. Δεν θεωρητικολογώ.
Ξέρω πως πολλά από αυτά που σου λέω, σου είναι αχώνευτα. Δεν με απασχολεί σε καμία περίπτωση να συμφωνήσουμε. Ο καθένας αληθεύει στο δικό του μονοπάτι.
Το αν θα θελήσεις να δεις στη ζωή σου πως μερικές από τις βεβαιότητες που έχεις μέχρι τώρα είναι κοινωνικά διαμορφωμένες κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του Ιησού, είναι δικό σου θέμα.
Απλά έχε στο νού σου πως για τον Ιησού έχει την ίδια βαρύτητα η παρθενία με το αν κρατάς έστω και κάτι λίγο περισσότερο για τον εαυτό σου, τη στιγμή που υπάρχει κάποιος δίπλα σου που έχει έστω και κάτι λιγότερο. Προβληματίσου λίγο πάνω σε αυτό το θέμα.
Αυτά που μου είπες περί πλουτισμού είναι ή παλαιοδιαθηκικά, η άλλων επιθυμίες. Όχι του Ιησού, πάντως.
Ενεργοποίησε την προσωπική σου όραση, τα προσωπικά σου χαρίσματα, τη διαφορετικότητά σου. Γι’ αυτό μας τα έδωσε ο Θεός. Μην πατάς το play και παπαγαλίζεις.
«Νομίζουμε πως η πίστη είναι μία απόφαση, ένα συναίσθημα, κάτι που είναι στο δικό μας έλεγχο, ώστε να μπορούμε όχι μόνο να περιφανευόμαστε γι’ αυτήν, αλλά να σχολιάζουμε κιόλας και να αξιολογούμε την πίστη των άλλων.»
Αφού και οι δυο μας είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί θα έπρεπε να συμφωνούμε έστω στις βασικές αρχές (ή καλύτερα στο πνεύμα) του χριστιανισμού. Είναι δυνατόν να μη συμφωνούμε στο τι είπε ο Χριστός και οι Απόστολοι ???
———————-
«Έχουμε συνηθίσει να εννοούμε την πίστη και την υπακοή σε ένα ηθικιστικό, συμμορφωτικό πλαίσιο.»
Αντιγράφω από εδώ:
http://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/agamia&partenia.htm
:
«Κατά τας ημέρας μας πολλάκις η ευσέβεια αποκαλείται «ευσεβισμός», η ηθική χαρακτηρίζεται «η θ ι κ ι σ μ ό ς » και η προσήλωσις εις τους ιερούς Κανόνας επικρίνεται ως « ν ο μ ι κ ι σ μ ό ς »»
Μήπως έχει δίκιο ο άνθρωπος ???
Δε νομίζω ότι είσαι καρδιογνώστης ή ψυχογνώστης για να πεις αν ηθικίζω ή όχι…
Εξάλλου, στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός, γνωρίζοντας την αδυναμία των Εβραίων να τον ακολουθήσουν με άλλο τρόπο, τους αφήνει να ακολουθούν έναν ξερό Νόμο τον οποίον θα ερχόταν να αφαιρέσει στο μέλλον όταν ο Νόμος θα ήταν πλέον γραμμένος στις καρδιές των ανθρώπων. Επομένως, αφού ο ίδιος ο Θεός μου δε θεώρησε κακό το «νομικισμό» και εγώ θα προτιμούσα να βλέπω πιστούς ανθρώπους που κάνουν το θέλημα του Θεού τηρώντας έναν ξερό νόμο, παρά να μην τον τηρούν καθόλου…
———————-
«Ο καθένας αληθεύει στο δικό του μονοπάτι.»
Δεκτόν. Προς τι λοιπόν οι προτροπές σου στο αρχικό post σε άλλους να σε ακολουθήσουν ? Όλοι οι χριστιανοί ακολουθούν τη στάση ζωής του Χριστού και αυτό είναι αρκετό.
———————-
«Το αν θα θελήσεις να δεις στη ζωή σου πως μερικές από τις βεβαιότητες που έχεις μέχρι τώρα είναι κοινωνικά διαμορφωμένες κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και δεν έχουν καμία σχέση με το πνεύμα του Ιησού, είναι δικό σου θέμα.»
Κοινωνικά διαμορφωμένες ?
Σε ποια κοινωνία ζεις εσύ ?
Και εγώ με τις δικές σου ιδέες μεγάλωσα, αλλά τις άλλαξα (ευτυχώς νωρίς) γιατί έκρινα ότι άλλες δεν ταίριαζαν με εμένα, άλλες με το βάπτισμά μου, και άλλες με τίποτα δικό μου.
+
Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις.
Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸν ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.
Ματθ. 5,27
Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν, ἀπέχεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ τῆς πορνείας, εἰδέναι ἕκαστον ὑμῶν τὸ ἑαυτοῦ σκεῦος κτᾶσθαι ἐν ἁγιασμῷ καὶ τιμῇ, …
Α Θεσ. 4,3
Ἐῤῥέθη δέ· ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, δότω αὐτῇ ἀποστάσιον. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχᾶσθαι, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολελυμένην γαμήσει, μοιχᾶται.
Ματθ. 5,31
Κάπου αλλού (δεν μπορώ να το βρω τώρα αλλά το θυμάμαι) λέει ότι αν κάποιος νέος πάει με κάποια νέα θα πρέπει να την παντρευτεί αμέσως.
Θα μου πεις τι είναι πορνεία και μοιχεία. Πάντως όχι ότι πιστεύουμε οι περισσότεροι. Διάβασε:
http://img.pathfinder.gr/clubs/files/34329/12.html
:
» Ο δ’ Κανών του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης. Ομιλεί για τη διάκριση μεταξύ πορνείας και μοιχείας. Και τις δύο θεωρεί ως αμαρτία. Η διαφορά μεταξύ των είναι ότι εις μεν την πορνείαν δεν γίνεται κάποια αδικία σε βάρος τρίτου, ενώ με τη μοιχεία πλήττεται ο απατώμενος νόμιμος σύζυγος. Καμμιά διάκριση δεν γίνεται με κριτήριο την καταβολή χρημάτων ή την ύπαρξη αισθήματος ερωτικού.»
και αν θες και εδώ:
http://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/agamia&partenia.htm
———————-
«Αυτά που μου είπες περί πλουτισμού είναι ή παλαιοδιαθηκικά, η άλλων επιθυμίες. Όχι του Ιησού, πάντως.»
Γιατί η Παλαιά διαθήκη ανήκει σε άλλη θρησκεία παρακαλώ ???
Απλά αναφέρεται σε άλλη εποχή.
Κι όμως της Καινής Διαθήκης είναι.
Βλ. Αποκ. 21,9 <– Εδώ να δεις πλούτη…
+
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 100. Περὶ ἀναστάσεως:
Εἰ οὐκ ἔστιν ἀνάστασις, οὐδὲ Θεός ἐστιν οὐδὲ πρόνοια,
αὐτομάτως δὲ πάντα ἄγονταί τε καὶ φέρονται. ᾿Ιδοὺ γὰρ ὁρῶμεν
πλείστους δικαίους μὲν πενομένους καὶ ἀδικουμένους καὶ μηδεμιᾶς
ἐν τῷ παρόντι βίῳ τυγχάνοντας ἀντιλήψεως, ἁμαρτωλοὺς δὲ
καὶ ἀδίκους ἐν πλούτῳ καὶ πάσῃ τρυφῇ εὐθηνοῦντας.
Καὶ τίς ἂν τοῦτο δικαιοκρισίας ἢ σοφῆς προνοίας ἔργον εὖ φρονῶν
=
Αν δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε Θεός υπάρχει, ούτε η πρόνοιά του, και όλα γίνονται στην τύχη. Βλέπουμε, για παράδειγμα, πάρα πολλούς δίκαιους να είναι φτωχοί, ν’ αδικούνται και να μην έχουν στον παρόντα βίο καμιά βοήθεια· αντίθετα, αμαρτωλοί και άδικοι να ευημερούν μέσα στον πλούτο και κάθε απόλαυση.
Και ποιός λογικός άνθρωπος θα το θεωρούσε αυτό δίκαιη και σοφή πράξη;
Σου φαίνεται να λέει ο Ιωάννης ότι ο πλούτος είναι κακός ???
Επίσης, ο Θεός κατέχει τα πάντα που υπάρχουν. Είναι επομένως…πάμπλουτος. Είναι κακό αυτό ???
Πάντως εάν θέλεις να μην έχεις πλούτο σε αυτή τη ζωή, καλά κάνεις. Δεν αντιλέγω.
———————-
«Ενεργοποίησε την προσωπική σου όραση, τα προσωπικά σου χαρίσματα, τη διαφορετικότητά σου. Γι’ αυτό μας τα έδωσε ο Θεός. Μην πατάς το play και παπαγαλίζεις.»
Τώρα πραγματικά με κούφανες. Ίσως θα πρέπει να με γνωρίσεις για να μάθεις το μέγεθος της διαφορετικότητάς μου. Θα σου μείνει αξέχαστη η εμπειρία…!
———————-
«Σε αυτή την απάντησή μου, προσπαθώ με ένα διαφορετικό τρόπο να σου δείξω πως πρέπει να βάλουμε το σεβασμό για το ανθρώπινο προσώπο σε πρώτο πλάνο κι όχι τη συμμόρφωσή μας σε αυτά που νομίζουμε ότι είναι θεϊκές εντολές.»
Καταλαβαίνω τι σε ενόχλησε στα λεγόμενά μου. Δεν τις έφτυσα και στην κυριολεξία…
Ελπίζω και εσύ να κατάλαβες τι ενόχλησε εμένα.
Τέσπα…
Δεν έδωσα προτροπή σε κανένα να «ΜΕ» ακολουθήσει. Το επαναλαμβάνεις γιατί γνωρίζεις πως έτσι ενεργοποιείς αντανακλαστικά. Άλλωστε πουθενά δεν δήλωσα το τι κάνω εγώ. Δεν χρειάζεται να σου αποδείξω την πίστη μου την ηθική μου. Αυτό που από το πρώτο σχόλιό μου λέω, με διάφορους τρόπους, είναι πως καλούμαστε να είμαστε συνεπείς στην αγαπητική σχέση και όχι στο νόμο, στο βίωμα και όχι στη «θεωρία».
Μου απάντησες ξανά για το θέμα του πλουτισμού. Χρησιμοποίησες ξανά πολλές άλλες πηγές που ανήκουν στην Εκκλησία, παλαιοδιαθηκικές και πατερικές. Εγώ μπορώ να σου πω πως δεν έχεις καταλάβει το πνεύμα τους. Δυστυχώς βλέπω πως εδώ υπάρχει ένα θόλωμα που εκκλησιαστικά μας εξηπηρετεί να το αφήνουμε στην «υποτιθέμενη» αμφισιμότητά του.
Τα λόγια του Ιησού, όμως δεν τα ανάφερες. Είναι μάλιστα από τα λίγα θέματα στα οποία έχει μιλήσει τόσο ξεκάθαρα, που να μην επιδέχονται διαφορετικής ερμηνείας. Έριξε ειδικό βάρος, μίλησε συγκεκριμένα και ξεκάθαρα. Οργίσθηκε. Προέβει σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε «ακτιβιστική πράξη».
Καμία σχέση δηλαδή με τον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα τις παρθενίας. Όσες φορές αναφέρθηκε, το έκανε σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ποτέ δεν εξειδίκευσε. Δεν ήταν γι’αυτόν «το θέμα», όπως ήταν για τους φαρισαίους. Και για εμάς σήμερα.
Στην πόρνη είπε το χαρακτηριστικό «αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ». Δεν έδειξε καμία σιχασιά κι απέχθεια. Απεναντίας, έδειξε ολοφάνερα πως πρέπει αυτή την απέχθεια να την αγνοήσουμε. Διάβασε χαρακτηριστικά πως ενώ ο Φαρισαίος, αντέδρασε λέγοντας «ποταπή η γυνή ήτις άπτεται αυτού», ο Ιησούς τον αγνόησε. Γι’ αυτόν δεν ήταν θέμα σιχασιάς.
Τολμώ να πω πως η δική μου αυτόματη αντίδραση είναι διαφορετική από τη δική σου. Εσύ διατρανώνεις την σιχασιά σου. Ως πράξη είναι ηθικισμός, φαρισαϊσμός και θεολογικοποίηση συμπλεγμάτων. Δεν μπορώ να μείνω ουδέτερος σε αυτό, όταν το βλέπω να κυριαρχεί ως «ηθική» στο χώρο της Εκκλησίας.
Η δική μου αυτόματη αντίδραση σε αυτό, είναι ο πόνος και η οργή. Να μιλάμε ξεκάθαρα και οι δύο, λοιπόν. Μη ζητάς αυτονόητες εξισώσεις, «Αφού και οι δυο μας είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί», όπως λες. Το πως αντιδρώ, απέναντι σε αυτά που βλέπω, είναι πρωτίστως προσωπική, γνήσια αντίραση που έχει να κάνει με τα βιώματά και τις αξίες μου. Σε δεύτερη φάση, θα το θεολογήσω και φιλοσοφήσω το θέμα.
Σε αυτά τα πλαίσια, όντος θα «ξεσπαθώνω», όταν επικρατεί η ηθικιστική προσέγκιση (θεολογικοποίηση συμπλεγμάτων), έναντι της διάκρισης, της αποδοχής και της αγάπης. Αυτό γεύτηκα στο σχόλιό σου.
Ας κάνεις πράξη τις προτροπές του Ιησού, πριν ορθώνεις «ιερό» ανάστημα, απαξιώνοντας σε φαγούρα τον έρωτα που ζει κάποιος άλλος σε άλλα πλαίσια, και εκστομίζοντας αυθόρμητα και αυτονόητα το «πράττεις τα έργα του δικού σου ‘κυρίου’, του διαβόλου». Πόσες καταστροφές κι επιθέσεις έχεις πράξει εναντίον αυτόν που εμπορεύονται τα του Ναου; Αυτό δε θα έπρεπε να είναι μέσα στην πράξη των χριστιανών; Το πνεύμα του Ιησού είναι και πρακτικό και πραγματικό, εκεί που πρέπει.
Και μη μου πεις πως εσύ δεν είσαι θεάνθρωπος, ώστε να έχεις τη δύναμη να ακολουθήσεις το παράδειγμά Του… Αν δεν μπορείς να το ακολουθήσεις, μην περιφανεύεσαι τουλάχιστον για το αντίθετο. Μην το θεολογικοποιείς. Εκφράσου, αλλά προσωπικά, όχι εκκλησιαστικά. Και μην το περνάς σαν κάτι αυτόματο και αυτονόητο. Το πνεύμα του Ιησού είναι που πρέπει να μας κατευθύνει.
Από την απόλυτα νομικίστικη σχέση Θεού – λαού του Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη, περάσαμε στο «μη κρίνετε, ινά μη κριθείτε» και στο μήνυμα της αγάπης.
Αυτό το πνεύμα, μη νομίζεις πως έχει αυτόματη και μονοδιάστατη εκκλησιαστική ερμηνεία, όσον αφορά στο τι κάνουμε στην καθημερηνότητά μας. Οπότε μην συμπεριφέρεσαι σαν να είναι αυτονόητα κάποια πράγματα. Ειδικά αν σχετίζονται με σύγχρονα κοινωνικά θέματα. Εκεί απαιτείται διάκριση.
Εδώ ακόμα και ο απόστολος Πέτρος ήρθε σε «σύγκρουση» με τον απόστολο Παύλο, πχ, στο αν θα πρέπει να τρώμε στο ίδιο τραπέζι με εθνικούς. Ο απόστολος Πέτρος ήταν απόλυτος και θεωρούσε πως είναι αυτονόητο το ότι δεν έπρεπε οι χριστιανοί να τρώνε μαζί με τους εθνικούς, γιατί έτσι λέει ο νόμος. Τελικά, εκκλησιαστικά δικαιώθηκε ο απόστολος Παύλος, δείχνοντάς μας πως πλέον το πνεύμα της Εκκλησίας δεν είναι το γράμμα του νόμου, αλλά η αγαπητική σχέση. Αυτό ήταν το κοινωνικό ζήτημα τότε. Σήμερα έχουμε άλλα κοινωνικά ζητήματα, καλή ώρα το θέμα που συζητάμε. Η Εκκλησία προσπαθεί να αληθεύσει μέσα από το βίωμα, όχι να νομολογήσει (ηθικολογήσει).
Έχουμε φτιάξει ένα εκκλησιαστικό φρόνημα αγκυλωμένο σε φοβική συντήρηση, ηθικίστικα στερεότυπα και κατεστημένα.
Σε αυτά τα πλαίσια προβληματισμού, διακρίνω πως όσοι θέλουν να εκβιάσουν την ηθικότητα των λόγων τους, να επιβάλλουν την υπερορθοδοξία τους, στηρίζονται σε μια διαδικασία που δεν είναι βίωμα, αλλά τσιτάτα. Εγώ ότι λέω, ξεκαθαρίζω πως είναι τα προσωπικά μου βιώματα. Και είμαι περίφανος γι’ αυτό. Δεν ελλείσομαι εκ των υστέρον.
Συνέχισε να συμπεραίνεις πως δεν ανοίκω στην Εκκλησία. Δε μου κάνεις κακό, καλό μου κάνεις.
«Δεν έδωσα προτροπή σε κανένα να «ΜΕ» ακολουθήσει. Άλλωστε πουθενά δεν δήλωσα το τι κάνω εγώ.»
Αν δεν κάνεις αυτό που προτείνεις για τους άλλους, τότε πως το προτείνεις ? Ειδικά όταν δε συμβαδίζει με το πνεύμα του χριστιανισμού ? (και μη μου πεις ότι συμβαδίζει γιατί θα με τρελάνεις!).
«Χρησιμοποίησες ξανά πολλές άλλες πηγές που ανήκουν στην Εκκλησία, παλαιοδιαθηκικές και πατερικές. Εγώ μπορώ να σου πω πως δεν έχεις καταλάβει το πνεύμα τους.»
Που τις είδες τις Παλαιοδιαθηκικές ???
Τα αποσπάσματα που σου έδωσα είναι συμβουλές και βοηθάνε στην ανάπτυξη της διάκρισης των χριστιανών (εκτός άλλων).
Το αν καταλαβαίνω το πνεύμα τους ας το κρίνει ο καθένας χωριστά.
Εσύ πραγματικά κρίνεις ότι η φράση σου:
«Όσες είναι να παντρευτείτε, ζείστε τον έρωτα. Να ξέρετε τι ζείτε. Τι έχετε στην καρδιά σας και τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας. Να μπορείτε να κάνετε συνειδητές επιλογές, με πραγματική γνώση κι όχι με ευχές κι όνειρα.»
συμβαδίζει με το πνεύμα του Χριστού και των Αποστόλων ???
Μπορεί να το λαμβάνω λάθος, αλλά είναι έτσι ???
«Τα λόγια του Ιησού, όμως δεν τα ανάφερες. Είναι μάλιστα από τα λίγα θέματα στα οποία έχει μιλήσει τόσο ξεκάθαρα, που να μην επιδέχονται διαφορετικής ερμηνείας.Έριξε ειδικό βάρος, μίλησε συγκεκριμένα και ξεκάθαρα. Οργίσθηκε. Προέβει σε αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε “ακτιβιστική πράξη”.»
Φίλε μου 2 από τις 4 πηγές ήτανε λόγια του Χριστού (για τις ερωτικές σχέσεις).
Για τον πλούτο ποτέ δε θυμάμαι ο Χριστός να οργίστηκε:
(Χριστός μιλά στον πλούσιο:)
ἔφη αὐτῷ ὁ Ἱησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.
(Ματθ. 19,21)
Πρόσεξε και το «εἰ θέλεις τέλειος εἶναι»… για κάποιο λόγο δεν υπάρχει ???
Βλέπεις μήπως καμιά οργή ???
Όλη η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη με λόγια του Χριστου.
Άμα έχεις κάποιο συγκεκριμένο λόγο υπ’ όψιν σου απλά πες τον μου. Όταν π.χ. ο Χριστός διώχνει τους εμπόρους από το ναό δεν οργίζεται (δεν αναφέρεται τίποτα για οργή – η τελευταία φορά που οργίσθηκε ήταν μάλλον την εποχή του Νώε…). Επίσης δεν αντιδρά έτσι λόγω του πλούτου αλλά λόγω της άρρωστης κατάστασης που δημιουργούσαν οι έμποροι.
Οι «ακτιβιστικές πράξεις» δεν έχουν τίποτα να κάνουν νομίζω με το Χριστό (τουλάχιστον εγώ δεν τον βλέπω ως ακτιβιστή…). Ποτέ δε διαμαρτυρήθηκε για κάτι (παρά μόνο προειδοποίησε και συμβούλεψε), ποτέ δε ζήτησε κάτι άλλο από ανθρώπους παρά μόνον αγάπη και αφοσίωση σ’ αυτόν (σε όποιον θέλει και με ότι αυτό συνεπάγεται…).
«Καμία σχέση δηλαδή με τον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα τις παρθενίας. Όσες φορές αναφέρθηκε, το έκανε σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ποτέ δεν εξειδίκευσε. Δεν ήταν γι’αυτόν «το θέμα», όπως ήταν για τους φαρισαίους. Και για εμάς σήμερα.»
Φυσικά και δεν είναι ΤΟ θέμα, αλλά είναι ένα σοβαρό θέμα.
Τι προτείνεις εσύ δηλαδή ???
Να γίνουμε όλοι πόρνοι και να περιμένουμε μετά τη συγχώρεση ?
Αυτό που σε κρίνει είναι η ΔΙΑΘΕΣΗ προς την αμαρτία.
Άμα η πόρνη δεν ήθελε να αποχωριστεί από την αμαρτία δεν την έσωνε κανένας. Ούτε και ο ίδιος ο Χριστός…
Σίγουρα υπάρχουν πολλά μονοπάτια σωτηρίας που καταλήγουν στον ίδιο δρόμο. Πάντως δεν περνάνε όλα μέσα από την πορνεία και ούτε ο Χριστός θα ήθελε να περάσεις μέσα από ένα τέτοιο εάν γινόταν αλλιώς. Και φυσικά ΓΙΝΕΤΑΙ αλλιώς !
Για το νομικισμό σου τα ξαναείπα.
Ακόμη, άλλο το να δέχεσαι κάποιον παρά το γεγονός ότι είναι προβληματικός και άλλο το να γίνεσαι και εσύ προβληματικός ή να του λες ότι είναι μια χαρά για να μη τον στενοχωρήσεις… Και άλλο το να είναι κάποιος προβληματικός εν γνώση του και με ταπείνωση και άλλο να είναι προβληματικός (και να πιστεύει ότι είναι τέλειος ή να μη τον νοιάζει καθόλου το καλό και ο κακό) και να προσπαθεί να κάνει και τους άλλους σαν κι αυτόν.
«… απαξιώνοντας σε φαγούρα τον έρωτα που ζει κάποιος άλλος σε άλλα πλαίσια…»
Αν δεν είναι απλή φαγούρα πες μου τότε γιατί ποτέ αυτό το «αίσθημα» (ας μην υποβιβάσω τον έρωτα ονομάζοντάς το έτσι…) δεν καταλήγει σε γάμο ? Εσύ ο ίδιος το είπες εμμέσως:
«Όσες είναι να παντρευτείτε, ζείστε τον έρωτα. Να ξέρετε τι ζείτε. Τι έχετε στην καρδιά σας και τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας. Να μπορείτε να κάνετε συνειδητές επιλογές, με πραγματική γνώση κι όχι με ευχές κι όνειρα.»
Τι εννοείς δηλ. με το «ζείστε τον έρωτα» και με το «τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας» (εννοώντας προφανώς πριν το γάμο… – μετά το γάμο δε γίνεται να μη ζεις τον έρωτα…!!!) ??? Ο έρωτας κρατάει για πάντα. Εγώ μια φορά ερωτεύτηκα (πριν από 17 χρόνια περίπου) και ακόμα ερωτευμένος είμαι με αυτήν παρά το γεγονός ότι δε νοιώθω πια μεγάλη σωματική έλξη γι’ αυτήν. Και άμα τα έφερνε αλλιώς ο Θεός δε θα με πείραζε καθόλου τώρα να είμαι παντρεμένος μαζί της.
«Εσύ διατρανώνεις την σιχασιά σου. Ως πράξη είναι ηθικισμός, φαρισαϊσμός και θεολογικοποίηση συμπλεγμάτων.»
Εγώ ο ίδιος είπα ότι εάν αυτές οι κοπέλες δεν έκαναν αυτό που έκαναν θα τις παντρευόμουν. Επομένως είναι νομίζω πολύ ευδιάκριτο ότι δεν είναι οι κοπέλες αυτές καθ’ εαυτές που σιχαίνομαι αλλά οι επιλογές τους, η ζωή τους και οι απόψεις/νοοτροπία τους. Και δε θέλω να παντρευτώ μαζί τους γιατί πολύ απλά θα είναι πολύ πιο εύκολο να με παρασύρουν αυτές στις δικές τους συνήθειες (έκτος του ότι θα με παρατήσουν μετά από 7 μήνες πάνω-κάτω – τόσο κρατάει η δικιά τους αγάπη συνήθως. Μήπως και αυτό δεν το βλέπεις τριγύρω σου ???) παρά να τις αλλάξω εγώ ενάντια στη θέλησή τους…
Τέλος σου είπα ότι δε θα με πείραζε καθόλου να έχουν κάποιο άλλο ρόλο στη ζωή μου, π.χ. να είναι ο γείτονας, ο υδραυλικός ή ο συνέταιρος μου, κ.α.
Τέλος, εάν κάποιες τις αντιμετώπισα λάθος (πράγμα που δε θυμάμαι), συγνώμη, αλλά ξέρεις… δεν έχω φωτοστέφανο ακόμα… Έχω όμως, νομίζω, και το δικαίωμα της επιλογής του ποιας θα παντρευτώ και θα ήθελα να μην κάνω κανένα τραγικό λάθος. Εσύ κάνε ότι θες.
«Πόσες καταστροφές κι επιθέσεις έχεις πράξει εναντίον αυτόν που εμπορεύονται τα του Ναου; Αυτό δε θα έπρεπε να είναι μέσα στην πράξη των χριστιανών;»
Φίλε μου εγώ δεν έδωσα χρηματικό αντάλλαγμα ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ σε ναό ή τελετή. Εξάλλου, είναι όπως το βλέπεις το πράγμα: κάποιος π.χ. θα μπορούσε (ανόητα) να πει ότι μια γυναίκα, επειδή παίρνει λεφτά από τον άντρα της, έχει μια σχέση ανταλλαγής με το σύζυγό της και όχι ότι τα λεφτά είναι δωρεά σε αυτήν από τον άνδρα της… Και φυσικά αυτό ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ αφού δεν ξέρεις τις ψυχικές διαθέσεις των εμπλεκομένων. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, μας βγάζεις εκτός θέματος.
Και δε νομίζω ότι η φράση «καταστροφές κι επιθέσεις» εναντίων ανθρώπων ταιριάζει στο Χριστό, ούτε σε χριστιανό. Ο Χριστός έδιωξε και μάλωσε. ΔΕΝ κατάστρεψε ούτε επιτέθηκε (είναι βέβαια και με ποια διάθεση το βλέπει ο καθένας). Η πραγματικότητα όμως είναι μια και δεν είναι υποκειμενική. Τέλος η Εκκλησία ανήκει στο Χριστό (και επομένως είχε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να της αλλάξει κατεύθυνση) και ο Χριστός είναι Θεός (και όχι ένας απλός ανθρωπάκος που δίνει «εξουσία» μόνος του στον εαυτό του…).
«Συνέχισε να συμπεραίνεις πως δεν ανοίκω στην Εκκλησία. Δε μου κάνεις κακό, καλό μου κάνεις.»
Όπως νομίζεις. Πάντως πολλοί είναι βαπτισμένοι χριστιανοί.
Άμα, όλοι από αυτούς ήταν πραγματικά χριστιανοί τότε δε θα ήταν όλα τριγύρω μας τόσο χάλια… Ακόμα και ακολουθώντας τυφλά τις συμβουλές της Κ.Διαθήκης, χωρίς να τις κατανοείς, τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν πολύ καλύτερα. Δε νομίζεις ??? Νομίζεις ότι οι συμβουλές της Κ.Διαθήκης τηρούνται σήμερα (έστω και τυφλά) ή μήπως ότι δεν είναι αναγκαίο να τηρούνται ???
—
Θα πρέπει όταν ξεκινάμε να κτίσουμε κάτι να ξεκινάμε από τα θεμέλια και όχι από τα κεραμίδια. Γι’ αυτό νομίζω ότι κάθε χριστιανός θα έπρεπε να μην ξεκινάει αρχικά με τα «ψιλά γράμματα» του χριστιανισμού (με τα οποία λίγο-πολύ ασχολείται από το blog) αλλά να διαβάσει την Καινή Διαθήκη προσεκτικά και χωρίς βιασύνες (και να αποτυπώνει ακριβώς αυτό που γράφει και όχι αυτό που θέλει ή φαντάζεται ότι εννοεί). Έπειτα, αν αυτά δεν τον εκφράζουν θα έπρεπε να μην λέει ότι είναι χριστιανός (δεν το λέω για εσένα προσωπικά, αλλά μιλάω γενικά – θυμάσαι τι έγινε στις σταυροφορίες… και ξέρεις ποιος τις χρεώνεται σήμερα…).
Δεν έχω σκοπό να διδάξω κανέναν, απλά να δώσω τη δική μου οπτική γωνία. Άμα αυτή δε σ’ αρέσει καλώς. Μπορεί να αρέσει σε κάποιον άλλο. Δεν έχω κανένα αλάθητο, αλλά η Εκκλησία στο σύνολο και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις το έχει.
Ας μας φωτίσει όλους ο Θεός λοιπόν.
Είπα:
«Εγώ μια φορά ερωτεύτηκα (πριν από 17 χρόνια περίπου) και ακόμα ερωτευμένος είμαι με αυτήν παρά το γεγονός ότι δε νοιώθω πια μεγάλη σωματική έλξη γι’ αυτήν. Και άμα τα έφερνε αλλιώς ο Θεός δε θα με πείραζε καθόλου τώρα να είμαι παντρεμένος μαζί της.»
Να προσθέσω, για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, ότι δεν τη άγγιξα την κοπέλα… αλλιώς θα την παντρευόμουν (ή τουλάχιστον θα έκανα το παν γι’ αυτό – δε θα την παντρευόμουν και με το ζόρι).
Επίσης την παραπομπή:
(Ματθ. 19,21) – (Χριστός μιλά στον πλούσιο:)
ξεκίνα να την διαβάζεις από πιο πάνω (για να καταλάβεις πλήρως σε τι αναφέρεται ) – αν δεν το έκανες ήδη.
@ Keko
Έτσι και υποψιαστώ πως πραγματικά δεν έχεις πιάσει το πνεύμα μου, μετά από τόσες απελπισμένες προσπάθειες που έχω κάνει, η άμοιρη(!), πάει…, ετοιμάζω τα χαρτιά μου για μανταρίστρα στο Μπαγκλαντές…
Ωρέ αγαπητέ, αδερφέ. Αυτό που λέω και ματαξαναλέω, είναι πως ο Χριστός, ουδόλως νοιάζεται για το αν είσαι παρθένος ή όχι. Πόσο μάλλον η μέλουσα γυναίκα σου.
Κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, όντος αυτό μπορεί να αποτελέσει δώρο για εσένα ή για τη σύζηγό σου. Όπως ακριβώς, κάτω από τις ίδιες προϋποθέσεις αποτελεί δώρο το να φορέσεις ένα σάκκο γύρω σου, να μοιράσεις όλα τα υπάρχοντά σου και να το πάιζεις τρελός.
Όταν μας λέει πως «έστω και στο νού σας να μοιχεύσετε, έχετε διαπράξει μοιχεία ενώποιόν μου», για εσένα τι διευκρινίζει ακριβώς;
Διευκρινίζει και ξεκαθαρίζει με αυτόν τον τρόπο σε κάποιους, οι οποίοι έχουν μείνει «σαρκικά» παρθένοι και το διατυμπανίζουν έναντι των «μιαρών» άλλων, πως δεν πρέπει να γελιούνται και να νομίζουν πως είναι αγνότεροι και καθαρότεροι. Γιατί πολύ απλά η ανθρώπινη επιθυμία δεν βρίσκεται στο σώμα, αλλά στο πνεύμα.
Με αυτά που σου λέω δεν προσπαθώ να απαξιώσω των αγώνα που κάνει κάποιος στη ζωή του.
Λέω όμως με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, πως αυτό είναι μια προσωπική πορεία, την οποία δεν πρέπει να χρεώνεις σε κανέναν και για την οποία δεν πρέπει να σε υποχρεώνει κανένας, ούτε ο Χριστός, ούτε η Εκκλησία, ούτε οι οικογένεια. Πόσο μάλλον να σε φορτώνουν με ψυχοσυναισθηματικά μπλοκαρίσματα…
Τα ηθικιστικά κόμπλεξ, που αναπτύσουμε σε φανατικά περιβάλλοντα, εσύ ονόμασέ τα σωτήρια, εγώ όμως τα θεωρώ κοινωνικά νοσογόνα.
Θα μπορούσα να στο υπεραναλύσω αναφέροντάς σου χίλια δύο παραδείγματα ανθρώπων που κατέστρεψαν τη ζωή τους, αλλά θεωρώ πως αν θέλεις μπορείς να τα δεις μόνος σου.
Και μη μου πεις «δηλαδή όσοι ζούνε κοσμικά δεν την καταστρέφουν;» Είναι τελείως διαφορετικό.
Πρόσεξε ποιο είναι το διαφορετικό:
Άλλο πράγμα να θέλεις να ζήσεις την ζωή σου κατά το «ξερό» σου το κεφάλι και να μη σου βγει όπως την περίμενες. Θα σου σπάσουν τα νεύρα, θα κατηγορήσεις τις καταστάσεις και την κοινωνία, ΔΕΝ θα κατηγορήσεις όμως κανένα θεό…. Μάλιστα μπορεί να σου δωθεί η ευκαιρία να ανοίξεις τα μάτια σου και να κάνεις μια πιο ουσιαστική μεταστροφή. Κανείς δε σε εμποδίζει, θα το κάνεις μάλιστα με μεγαλύτερη συνείδηση του τι πράττεις και με χαρά.
Και άλλο, ολότελα τραγικό πράγμα, είναι να διαπιστώσεις στη ζωή σου πως αυτό που ακολουθούσες νομίζοντας πως είναι το θέλημα του θεού, σε οδήγησε σε καταστάσεις που δεν θα ευχόσουν ούτε στον εχθρό σου να του τύχουν. Δεν μιλώ για άσχημες καταστάσεις που σε όλους τυχαίνουν (φυσικές καταστροφές, θανάτους και οινονομικές δυσχέρειες). Καταλαβαίνεις για τι μιλώ. Για πράγματα που σου έτυχαν, ακριβώς γιατί εσύ τα προκάλεσες, βάζοντας στην άκρη το δικό σου θέλημα και νομίζοντας πως πράττεις το θέλημα του θεού.
Το τραγικό τότε, είναι πως κατηγορείς το Θεό.
Είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα.
Θες δε θες….
Έτσι είναι φίλε μου.
Το βλέπω στα βλέματα πάρα πολλών χριστιανών. Παραμένουν χριστιανοί, μπορώ να σου πω με «μεγαλύτερη» φαινομενικά πίστη.
Διακρίνεις όμως στο βλέμα τους τη θλίψη. Το πένθος για τη ζωή που δεν έζησαν. Εναντιώνονται με σθένος στους κοσμικούς που τη ζουν. Προβάλουν πάνω στους άλλους μόνο την άρνηση της χαράς και απαξιώνουν. Αυτοπραγματώνονται μόνο στον πόνο του άλλου. Συνεχίζουν να καταθέτουν στην τράπεζα τις θλίψης, όλο και μεγαλύτερα ποσά, ασθανόμενοι πικρή αναγκαιότητα …
Το μέτρο ανάμεσα σε αυτές τις ακρότητες ορίζεται από το προσωπικό μας βίωμα. Σε αυτό καλούμαστε να αληθεύσουμε.
Όταν μιλάει ο Χριστός για την τελειότητα, είτε μιλάει για την παρθενία είτε για τον πλουτισμό, μιλάει ξεκάθαρα. Έβαλα αυτά τα δύο απέναντι, για να δείξω πως ενώ στο ένα βάζουμε νερό στο κρασί μας, στο άλλο δε δεχόμαστε κουβέντα. Κι όμως θα ταίριαζε, για εμένα να το κάνουμε ανάποδα… γιατί δεν απαξιώνω σε φαγούρα τον έρωτα. Είτε καταλήγει σε γάμο, είτε σε αδιέξοδο, είναι η δύναμη που μας φέρνει κοντά.
Θα μου άρεσε πάρα πολυ, αν μου απαντούσες από καρδιάς, βιωματικά, με ένα δεμένο και όχι αποσπασματικό λόγο. Όχι με ωραία λόγια πνευματικών ή γραφών, αλλά με τα δικά σου.
Δεν γίνεται δίκη εδώ. Να βγει ποιος είναι ο ποιο ορθόδοξος. Εκεί την πατάμε. Μέσα από όλα αυτά που λέω, για πολλοστή φορά, προσπαθώ να ξεκαθαρίσω, ότι μιλάω από το προσωπικό μου βίωμα και με ενδιαφέρει το πνεύμα, κι όχι το γράμμα.
Τώρα για τα «προσωπικά» μας:
«Αφού και οι δυο μας είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί θα έπρεπε να συμφωνούμε έστω στις βασικές αρχές (ή καλύτερα στο πνεύμα) του χριστιανισμού. Είναι δυνατόν να μη συμφωνούμε στο τι είπε ο Χριστός και οι Απόστολοι ???»
Θεωρείς αυτονόητο πως οι χριστιανοί συμφωνούν στην ερμηνεία των γραφών και της παράδοσης; Ανιστόρητο, totally! Βαριέμαι να στο εξηγήσω, ψάξε να το βρεις μόνος σου. Απλά σου λέω πως δόξα το θεό, ποτέ δεν ήταν έτσι.
“Κατά τας ημέρας μας πολλάκις η ευσέβεια αποκαλείται «ευσεβισμός», η ηθική χαρακτηρίζεται «η θ ι κ ι σ μ ό ς » και η προσήλωσις εις τους ιερούς Κανόνας επικρίνεται ως « ν ο μ ι κ ι σ μ ό ς »”
Αυτό, αν κατάλαβα καλά, αποτελεί τεκμήριο πως σήμερα δεν εμφανίζεται ηθικισμός;
Α! Τι καλά! Γλυτώσαμε απο αυτό! Πάμε γι’ άλλα!
Αχ, υπάρχει όμως αυτό το «πολλάκις» που μας τα χαλάει… Δεν έβαζε κανά «παντού και πάντοτε» να τελειώνουμε;
Αυτά τα διφορούμενα ,πες μου, ποιον εξυπηρετούν, πέραν από αυτόν που τα λέει; Το θέμα δηλαδή είναι ποιος θα το πετάξει πρώτος το διφορούμενο;
Βρε παλικάρι’μ. Το χάσαμε το λογικό μας και ας αρχίσουν τα τούμπανα! Κάθε φορά που θα αντιμετωπίζεις, τούδε και στο εξής κάποιον αλλωτριωμένο ηθικισμό, πετάμε το ανωτέρω και καθαρίσαμε; Έχουμε καμιά ελπίδα κοινής λογικής;
Μου δίνεις μεγάλη πάσα να αρχίσω να μιλάω για το τι σχέση έχει η εκκλησιαστική γλώσσα με τους λογικούς συλλογισμούς, πόσο κακό κάνει «πολλάκις» στην εγκεφαλική υγεία και διαστρέφει τις λογικές κατηγορίες και τα νοήματα, αλλά αντιστέκομαι!
Απλά μου υπενθυμίζεις πόσο ευρύτερα είναι τα θέματα που αντιμετωπίζουμε…
«Όταν π.χ. ο Χριστός διώχνει τους εμπόρους από το ναό δεν οργίζεται (δεν αναφέρεται τίποτα για οργή – η τελευταία φορά που οργίσθηκε ήταν μάλλον την εποχή του Νώε…).»
Οκ, δεν οργίσθηκε! Όπως το θέλεις εσύ! Ούτως ή άλλως δεν έχουμε ιδέα για το τι πραγματικά έκανε… Τι πραγματικά ήθελε να μας δείξει, σε τι πραγματικά επιτέθηκε…Ποιος ασχολείται τώρα.. Έχει σχέση με το σεξ; Το σεξ είναι το πρόβλημα! Αυτό θα καταστρέψει την κοινωνία μας! Με άσχετα θα ασχολούμαστε τώρα; Όχι! Άρα λοιπόν εμάς δε μας αφορά. Και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες να μην ανυσηχούν!
«Φίλε μου 2 από τις 4 πηγές ήτανε λόγια του Χριστού (για τις ερωτικές σχέσεις).»
Ναι καλέ μου φίλε, αλλά εγώ σου μιλούσα για τον πλουτισμό, όχι για τις ερωτικές σχέσεις, όταν σου είπα πως δεν ανέφερες τα λόγια του Χριστού. Στο τελευταίο σχόλιό σου τα έφερες, αν θέλεις να το υπεραναλύσουμε. Γενικά να ξέρεις όμως πως είμαι αρκετά εξοικειωμένος με τα λόγια του Χριστού, των πατέρων και σύγχρονων πνευματικών μορφών. Για να μην κουράζεσαι, δηλαδή. Δεν με έπιασε το ενδιαφέρον όψιμα.
Εν πάσι περιπτώσι, βάζω αυτά τα δύο θέματα δίπλα δίπλα, για να σου δείξω πως έχει αλλάξει η εκκλησιαστική τοποθέτηση έναντι του ενός κι όχι έναντι του άλλου. Αυτό είναι το σημείο που ποτέ δε μου απάντησες 😉
«Προς τι λοιπόν οι προτροπές σου στο αρχικό post σε άλλους να σε ακολουθήσουν ? Όλοι οι χριστιανοί ακολουθούν τη στάση ζωής του Χριστού και αυτό είναι αρκετό.»
Εμμονή με το να «με» ακολουθήσουν!
Δεν είναι διδασκαλία, παψε να με αιρετικοποιείς.
Άσε που οι χριστιανοί δεν μπορούν να ακολουθήσουν «τη στάση ζωής» του Χριστού σε αυτό το «θέμα». (Ουπς!)
Στο θέμα του ναού, όμως μπορούν!!!!! Ναιιιιι!!!!! Το κάνουν;;;;;; (έχω κι εγώ τα κολλήματά μου, σόρυ!)
Όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να δώσεις όλα σου τα υπάρχοντα για να γίνεις χριστιανός, όπως δε ζούμε την κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανών, έχουμε ως ευλογία Χριστού το να έχει ο αδερφός μας εξοχικό ενώ ο γείτονας δεν έχει ούτε πρώτη κατοικία, όπως ακριβώς έχουμε εντάξει διακριτικά όλα αυτά στην εκκλησιαστική μας συνείδηση, επιτέλους ας δούμε και με μια ματιά πιο πλατιά, την σεξουαλικότητά μας. Δεν σου είπε κανείς πως η παρθενία θα απαγορευτεί.
Κι επειδή ξέρω πως πάλι το μυαλό σου θα πάει σε ακρότητες, σε ενημερώνω πως πέρα από την παρθενία και την σεξουαλική ασυδοσία, υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσοι δρόμοι, καθόλα αξιοπρεπείς και εκατομύρια άνθρωποι τους περιδιαβαίνουν καθημερινά.
Ανάμεσα στα δύο παραδείγματα, με την καταστροφολογική διάθεση να επικρατεί και την απαξίωση να δίνει το ρυθμό, τι νομίζεις πως καταφέρνουμε; Τα βιώματά μας τα σεβόμαστε;
«Τι εννοείς δηλ. με το “ζείστε τον έρωτα” και με το “τι έχετε ανάμεσα στα πόδια σας” (εννοώντας προφανώς πριν το γάμο… – μετά το γάμο δε γίνεται να μη ζεις τον έρωτα…!!!) ???»
Εννοώ, πολύ απλά πως η ερωτική και η σεξουαλική μας υπόσταση δεν πρέπει να είναι “άγνωστος τόπος”. Ειδικά η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι «ανύπαρκτη» στην καλύτερη περίπτωση και θεωρείται μιαρή στη χειρότερη. Από το ποιο μέρος του γυναικείου σώματος χρησιμοποιούμε για να βρίσουμε κάποιον, μέχρι το γιατί οι γυναίκες δεν χειροτονούνται ιερείς, δεν μπαίνουν στο ιερό και δεν κοινωνούν όταν έχουν περίοδο. Ακόμα και το γνωστό της γεννέσεως, πως η γυναίκα φτιάχτηκε για να κάνει «παρέα» στον άντρα. Δεν θα στο αναλύσω, μπορείς να βρεις άπειρες πηγές που το αναλύουν κοινωνιολογικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά κλπ. Αν θεωρείς πως η εκκλησία και η θεολογία είναι άμοιρες ευθυνών, γούστο σου, καπέλο σου και επιθυμία σου. Όχι όμως πραγματικότητα.
Εγώ ελπίζω σύντομα να κάνουμε το βήμα να τα αντιμετωπίζουμε αυτά τα θέματα στην γνήσια κοινωνική κι εκπαιδευτική τους διάσταση (γιατί είναι πολλά τα κακώς κείμενα) και να πάψουμε να θεωρούμε, ιδιωτεύοντας, πως αποτελούν θέματα ταμπού που πρέπει να τα σκέφτεται κάποιος σε σκοτεινό χώρο, με την συνοδεία του πνευματικού του.
«Να προσθέσω, για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, ότι δεν τη άγγιξα την κοπέλα…»
Εδώ πραγματικά σε αγάπησα!
Αν και δεν ξέρω ούτε την ιστορία της κοπέλας, ούτε τη δική σου και με βάζεις σε περιέργεια. Τρελαίνομαι για ανθρώπινες ιστορίες. Πάντως επειδή κέρδισες κάποιους πόντους με αυτό το τεκμήριο ρομαντισμού (δεν κάνω πλάκα, αν ακούγομαι έτσι) και πας να μου τη βγεις από τα δεξιά, να σε πληροφορίσω πως εγώ είμαι πιο ρομαντικός από εσένα. 😛
Πέτρο συμφωνώ σε αρκετά πράγματα μαζί σου αλλά διαφωνώ και σε παρά πολλά, επειδή ωραία τα λογια,αλλα και ο Γιανναράς λέει ωραία λόγια αλλά τα λόγια του δεν οδήγησαν ποτέ κανένα στην αγιότητα. Σε αντίθεση με το Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη , που μας μιλά για άσκηση…
Και ευτυχώς η δυστυχώς καλούμαστε να γίνουμε Άγιοι και όχι καλοί άνθρωποι……………….
Το δικό μου βίωμα είναι : ότι η παρθενιά = ολοκλήρωση προσωπικότητας
Και όταν λέμε παρθενιά ας μην το απομονώνουμε εκεί που μας συμφέρει
Πρωτηνο και στο Kekko kai στο Πέτρο , να ακούσουν την υπέροχη εκπομπή με φιλοξενούμενο το πάτερ Φιλόθεο. Και με καλή προαίρεση ίσως γεφυρώσου το χάσμα τους
Δεν θελω να απαξίωση τον αγαπητό και αξιόλογο κύριο Γιανναρά, αλλά τα δικά μου βιώματα είναι ότι τα υπέροχα του λόγια δεν μπορούν να πραγματωθούν χορις άσκηση, Και από την άλλη η άσκηση χωρίς αγάπη, ταπείνωση και διάκριση οδηγούν στην καλυτερη περίπτωση στη τρελά(εδώ συμφωνούμε Πέτρο)
Όποιοι ενδιαφέρονται για την εκπομπή με το Πάτερ Φιλόθεο Φαρο
μεγαλη η συζητηση πανω στο θεμα της ανευρεσης συντροφου!τι να σκεφτω πλεον για μενα -που παρα τις προσευχες μου- οχι συντροφο δε μπορω να βρω(πιο ευκολα παω στην αλλη ακρη του συμπαντος ) αλλα ουτε φιλο/η να ανταλλαξουμε μια κουβεντα…σας εξομολογουμαι πως εχει υποστει τετοια πανωλεθρια η αυτοπεποιθηση μου που πλεον η ζωη μου δεν εχει νοημα. θα μου πειτε μα ενας ανθρωπος θα αλλαξει τη ζωη σου?ισως. .. παντως αυτο που ζω(η βυθιση στη μοναξια και τη θλιψη) δεν ξερω κατα ποσο διαφερει απο την κολαση…
ευχαριστω για το χρονο σας παιδια
@ oddi
και να σου συμπληρώσω κι εγώ, πως δε φτάνει η άσκηση. Χρειάζεται και η διάκριση. Γιατί όλα μας δίνονται κατά παραχώρηση. Η άσκηση δεν είναι αυταξία και δεν έχει νόημα από μόνη της.
Ο χρηστός είπε στο νέο που τηρούσε όλες τις εντολές ότι αν θέλει να είναι τέλειος, να πάει να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς.
Συνειδητοποιείς λοιπόν πως θα ήταν αδιάκριτη κοινωνικά κι εκκλησιαστικά μια τέτοια απαίτηση από την εκκλησία, γιαυτό και δεν έχει ενεργοποιηθεί, αλλά παραμένει ως προτροπή. Εδώ και οι μοναχοί δίνουν την περιουσία τους στο μοναστήρι, στον φορέα δηλαδή που εγγυάται την επιβίωσή τους, όχι στους φτωχούς.
Από την άλλη πλευρά, η παρθενία είναι μια έννοια που δεν μπορεί να εγκλειστεί στο καθαρά βιολογικό της σκέλος. Δεν νομίζω δηλαδή πως υπάρχει παρθενόμετρο, να στο πω απλά. Έχει να κάνει με την διάσταση της επιθυμίας και είναι περισσότερο πνευματικό γεγονός.
Για να μη με παρεξηγήσεις, δεν εννοώ πως δεν είναι προτροπή από το Χριστό, ούτε πως δεν είναι μέρος της άσκησής μας. Προσπαθώ όμως να αποφύγω την υποκρισία που εμφιλοχωρεί. Η παρθενία στηρίχτηκε κυρίως από κοινωνικούς θεσμούς που σήμερα έχουν αλλάξει.
Για να σου διατυπώσω και μια άποψη που δεν στερείται κοινωνιολογικής και ψυχολογικής διάστασης, η ενοχοποίηση της libido οδηγεί κατευθείαν σε άτομα που έχουν σύγχιση στην αυτοεικόνα τους, μειωμένη αυτοπεποίθηση και κοινωνικές φοβίες.
Οπότε κατά τη γνώμη μου, ο αγώνας για την παρθενία είναι προσωπικός και πρέπει να γίνεται με πολύ διάκριση και την καθοδήγηση διορατικού πνευματικού.
Ο δημόσιος λόγος περί παρθενίας ως αυταξίας και πνευματικού αγαθού, είναι κατ’ εμέ αδιάκριτος.
@ Ευθαλία
Αγαπητή Ευθαλία, μου κάνουν εντύπωση αυτά που γράφεις, γιατί τα ακούω και από άλλους.
Η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική. Είναι τόσοι πολλοί οι καταπληκτικοί άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μου κι έχω να πω και να ζήσω τόσα πολλά πράγματα μαζί τους που απλά δεν προλαβαίνω.
Πιστεύω πως μπορείς εύκολα να κάνεις το κλικ στο διακόπτη και να το δεις. Εγώ το έκανα χρόνια τώρα. 😉
Πορνη διέταξε ο Θεός τον Προφήτη Ωσηε, να παντευετεί (Ωσηε κεφ.1) . Αν έκανε και σε σένα το ίδιο Κeko τι θα του απαντούσες;
-Συγνώμη, παίρνω μόνο παρθένες! Αν και είναι εικόνες σου εγώ τις συχαίνομαι. ;
Ο Μέγας Βασίλειος λέει, «και γυναίκα δεν γνωρίζω και παρθένος δεν είμαι». Η παρθενεία είναι ψυχική κατάσταση πρώτα και μετά σωματική. Είναι παρθένος κάποιος που δεν έχει πάει με γυναίκα και βλέπει τσόντες ή αυνανίζεται;
Όταν αγαπάς κάποιον του δίνεσαι ολοκληρωτικά και δεν ζητάς δώρα. Στην πραγματικότητα δεν ζητάς τίποτα από αυτόν. Αν μια κοπέλα ή ένα αγόρι έπεσε και μετανόησε δεν μπορούμε εμείς σαν χριστιανοί να την συχωρέσουμε;
Δυστυχώς οι περισσότεροι παρθένοι χριστιανοί και χριστιανές έχουμε κάποιο μικρό κόμπλεξ.Δεν έχουμε σχέσεις για να φαινόμαστε καλοί άνθρωποι,και όχι γιατί αγαπάμε τον Χριστό.
Ιδίως τα αγόρια της εκκλησίας θέλουν μια γυναίκα εσωτερικά σαν την Παναγία και εξωτερικά σαν φωτομοντέλο. Θελούν να τους βλέπουν οι «άλλοι» και να σκέφτονται,
-Κοίτα ρε τον μπαγάσα τι γυναικάρα έριξε!
Ο Θεος να μας χαρίζει μετάνοια και ταπείνωση να μάθουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν εικόνες Του και να μην τους κρίνουμε εξωτερικά.
Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να λέμε ότι επείδη κάποιοι χριστιανοί-παρθένοι έχουν κόμπλεξ, επιτρέπετε η πορνεία, οι προγαμιεες σχέσεις κ.τ.λ. Ο Θεός έδωσε αυτήν την εντολή για να μας θεραπευσει. Να μας μάθει να αγαπάμε πραγματικά.
Πρέπει λοιπόν και εμεις οι φιλήδονοι και πόρνοι να μετανοήσουμε και όχι να προσπαθούμε να πείσουμε την εκκλησία να αλλλάξει την θεραπευτική της.
Ευθαλία μου και όμως έχεις σύντροφο, έχεις φίλο, το Χριστό.
Αυτός Σε δημιούργησε, Σε αγάπησε, Σταυρωθηκε για σένα!
Είναι δυνατόν να μην σου βρει έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα σου;
@ Μαρίνα
Από μία άποψη τίποτα δεν γίνεται τυχαία στον κόσμο. Δηλαδή, όταν βρεθεί σύντροφος το δεχόμαστε ως θεϊκό δώρο. Όταν πάλι αυτός ο σύντροφος αποδειχθεί ακατάλληλος το δεχόμαστε ως θεϊκή δοκιμασία. Όσο μάλλιστα πιο ακατάλληλος είναι, όσα περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίσουμε, τόσο μεγαλύτερη αισθανόμαστε τη δοκιμασία και τη χάρη του Θεού.
Σου φαίνονται όλα αυτά λογικά;
Δεν αρκεί να αναγνωρίσουμε πως ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο από τη θεία Χάρη, όπου το Πνεύμα όπου θέλει πνει, και να πάρουμε την προσωπική ευθύνη των αποφάσεων και των επιθυμιών μας;
Χρειαζόμαστε τόσο έντονα τη μαγική παρέμβαση; Αν δεις τελικά καταλήγουμε η κύρια πνευματική μας πράξη να είναι το δια της προσευχής κάλεσμα στο Θεό να πράξει το μαγικό, το θαυμαστό στη ζωή μας. Το βασικό μας πνευματικό τεκμήριο είναι το ακραίο θαύμα, το αναζητάμε διαρκώς, στριφογυρίζουμε γύρω από την ιδέα του. Σαν να είναι κάτι που ο Θεός δε θέλει να μας δώσει κι εμείς θέλουμε να του το αποσπάσουμε. Δεν μας αρέσει ο κόσμος όπως είναι, θέλουμε να τον θαυματοποιήσουμε. Λες και ο Θεός δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Προβάλουμε το θαυμαστό πάνω σε λείψανα, στο άγιο φως, στις εικόνες, σε μύρα και έλαια, στο τυχαίο, στο ατυχές, τρέχουμε όπου ακούμε κάποιο θαύμα, συζητάμε για τα θαύματα, διαβάζουμε βιβλία, κυριολεκτικά μας έχει γίνει εμμονή. Αλλοιθωρίζουμε από την επικοινωνιακή δύναμη του θαύματος, για να σου μιλήσω με σύγχρονους όρους. Ερμηνεύουμε και παρερμηνεύουμε διαρκώς τη Θεία βούληση. Τη «βιάζουμε».
Έτσι χάνουμε το θαύμα το καθημερινό, όμως. Την χάρη που βρίσκεται μέσα στης μικρές στιγμές. Το ιδιαίτερο που υπάρχει στις περιστάσεις. Τη μοναδικότητα κάθε ανθρώπινης επαφής. Οι ευωδίες είναι πάντα λεπτές, θέλουν μύτη ευαίσθητη. Εμείς όμως αναζητάμε μόνο ότι «ακούγεται» στη μύτη μας «εκκωφαντικά».
Θυμάμαι διαρκώς την γιαγιά μου, μια γυναίκα που πέθανε στα 90, έχοντας ζήσει μια ζωή δύσκολη, πάντα όμως σύμφωνη με το ανθρώπινο μέτρο. Ήξερε ποια ήταν η ώρα της εργασίας, ποια η ώρα της ανάπαυσης, η προσευχή της πάντα περιορισμένη. Ήταν διακριτική απέναντι σε όλους και ποτέ δεν γκρίνιαζε για τον κόσμο. Δεν την θυμάμαι ποτέ να έχει απελπιστεί, όσο μεγάλη κι αν ήταν μια δυσκολία. Ήταν μια γυναίκα που πατούσε τόσο γερά στα πόδια της που νόμιζες πως ότι και να έκανε ήταν προσευχή. Όταν μας άκουγε στο σπίτι να συζητάμε για θαύματα, να μιλάμε για τις εκδρομές μας στα μοναστήρια, τους πνευματικούς πατέρες που γνωρίσαμε, όταν μας έβλεπε να κάνουμε τα απόδειπνα και τις γονυκλισίες, να διαβάζουμε χριστιανικά βιβλία, μας κοίταζε με ένα βλέμμα περίεργο, δύσπιστο. Η αφιέρωσή της στην οικογένεια και η πίστη της στο Θεό, ήταν γι’αυτήν δεδομένα πράγματα, οπότε όλα αυτά που έβλεπε να κάνουμε, της φαίνονταν ακραία. Το είχε συζητήσει και με τη μάνα μου μια φορά, θυμάμαι πως είχα κρυφακούσει. Της έλεγε: «βρε, τι χρειάζονται όλα αυτά τα πράγματα να τα κάνουν τα παιδιά… Άλλη είναι η δουλειά τους.» Η μητέρα μου ως μορφωμένη χριστιανή, θεωρούσε πως μιλά η αμάθεια της γιαγιάς. Την αντιμετώπιζε με συγκατάβαση. Θυμάμαι πως μετά τα 15 μας, όταν αρχίσαμε να έχουμε πιο προσωπική σχέση με την Εκκλησία, και ο καθένας τον πνευματικό του, αντιμετωπίζαμε κι εμείς πλεόν τη δική μας μητέρα με την ίδια συγκατάβαση. Ξέραμε πάρα πολλά, είχαμε από πολύ πιο μικροί τριφτεί πάνω σε πνευματικές έννοιες, μπορούσαμε να διακρίνουμε περισσότερα θέματα, γνωρίζαμε την άποψη της Εκκλησίας για το παραμικρό.
Τώρα που βλέπω αυτά τα πράγματα από μια χρονική απόσταση, που είδα το ευλογημένο τέλος της γιαγιάς μου, που έζησα αρκετές καταστάσεις και είδα την πορεία αρκετών ανθρώπων, ένα πράγμα θα ευχόμουν. Να μπορούσα κι εγώ και όλοι οι άνθρωποι να είχαμε αυτό το πνευματικά γειωμένο ανθρώπινο μέτρο της γιαγιάς.
Πέτρο η εκκλησία μας είχει μια θεραπευτική για τον άνθρωπο που φυσικά είναι προσωπική για τον καθένα. Δεν μπορώ να την αποκλείσω επειδή η γιαγιά σου είχε ευλογημένο τέλος. Και ο γείτονάς μου ο κύριος Στράτος σε όλη του την ζωή δεν είχε πατήσει στην εκκλησία, ήταν όμως τίμιος και καλός άνθρωπος και στο τέλος της ζωής του ευλόγησε ο Θεός και πέθανε με μετάνοια, κοινώνησε και γενικά είχε ευλογημένο τέλος. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν πρέπει να πατάω στην εκκλησία και να είμαι απλώς ένας καλος άνθρωπος. Εξάλλου όλοι καόι άνθρωποι είμαστε. Με τα πάθη μας τι γίνεται; Και που ξέρω εγώ αν στο τέλος της ζωής μου δεν έχει πορωθεί η συνήδησή μου και από καλός άνθρωπος πεθάνω αρνητής του Χριστού.
Νομίζω είναι λάθος η λογική είμαι καλός άνθρωπός, πάω και λίγο στην εκκλησία χωρίς να κάνω υπερβολές κάνω και καμιά ελεημοσύνη για να σωθώ.
Η εκκλησία μας θέλει να αγαπήσουμε τον Χριστό. Να Τον ερωτευτούμε1
Η αγάπη δεν έχει όρια. Όταν αγαπάω κάνω τα πάντα γιάυτόν που αγαπάω. Αν είναι ο Χριστός ο έρωτας μου, κάνω αυτά που θέλει, μελετάω Πατέρες να μάθω περισσότερα γι Άυτόν, προσπαθώ να τειρώ τις εντολές Του, Τον σκέφτομαι συνέχεια (άρα προσεύχομαι) κ.τ.λ. Τώρα αν απλώς θέλω να έχω κάπου ένα αποκούμπι στα βάσανα της ζώής, ανάβω κανά κερί, προσεύχομαι καμιά φορά από καθήκον και στην παραμικρή δυσκολία ζητάω το θαύμα και αν δεν γίνει τα βάζω με το Θεό.
Ο Θεός δεν μας δίνει δοκιμασίες για Χαρη Του. Τι είναι ο Θεός σαδιστής σαν τους αρχαίους Θεούς; Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι δεδομένη.
Οι δοκιμασίες ειναι για χάρη μας. Δεν πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε; Από πού θα αρχίσουμε; από το σπίτι μας. Αν δεν καταφέρω να αγαπήσω τον άντρα μου γιατί να τα καταφέρω με τους άλλους;
Ο Χριστός μας και οι άγιοι μας συχγώρεσαν τους διώκτες και τους δήμιους τους. Δεν λέω πως είναι εύκολο, όμως είναι δρόμος αγιασμού.
Χριστιανικά τα τέλη της ζωής ημων! Η Παναγιά μαζί Σου!
@ Ανώνυμος
Πήγαινε βρε στην Εκκλησία, ποιος σου είπε πως δεν πήγαινε; Και τις νηστίες της έκανε, και την προσευχή της. Το μέτρο στο οποίο αναφέρομαι έχει να κάνει με κάτι που δεν το βλέπω συχνά. Μια πνευματικότητα γνήσια και διακριτική. Μια ηρεμία και βεβαιότητα αυθόρμητη. Και μόνο για αποκούμπι δεν χρησιμοποιούσε την πίστη της. Ακριβώς αυτό είχα αντιληφθεί εγώ. Πως δεν την χρησιμοποιούσε. Την ζούσε. Πιστεύεις πως τα χαρίσματα έχουν διαφορετικές πηγές προέλευσης;
Συγνώμη αν διαφωνούμε σε αυτό, αλλά η δική μου εμπειρία ειναι πως η πίστη χρησιμοποιείται κατά κόρον, ειδικά σήμερα, ειδικότερα από το νέο ρεύμα πνευματικότητας. Μπορεί γενικά να έχω δει σε άλλες περιπτώσεις το πως η «λαϊκή» θρησκευτικότητα χρησιμοποιεί την πίστη, το κάνει όμως σε κοινωνικά και φυσικά πλαίσια μιας παραδοσιακής κοινωνίας.
Η νέα πνευματικότητα που έχει κυριαρχήσει στην ορθοδοξία από τέλη δεκαετίας ’70 και κυρίως από τη δεκαετία του ’80, δεν έχει σύνδεση με την πραγματική κοινωνία, αντίθετα έχει να κάνει με θρησκευτικά events, διανοητικές προσεγγύσεις και μια εναγώνια προσπάθεια για το ποιος είναι ο πνευματικότερος, ποιος είναι ο πιο ορθόδοξος από τους πατεράδες.
Σίγουρα κάνουμε ότι μπορούμε, αλλά για εμένα είναι λογικό σφάλμα να νομίζουμε πως το εσωτερικό σπινάρισμα εντός Εκκλησίας είναι αυτό που διαμορφώνει την γνήσια πνευματικότητα. Μπορείς να μιλάς για έρωτα Χριστού αν δεν αναγνωρίζεις τις ευωδίες του Πνεύματος; Και το Πνεύμα δεν δεσμεύεται σε χώρους, όσο κι αν τους «καθαρίζουμε».
Πάντος αισθάνομαι πως δεν γίνεται να μεταφέρω αυτό που θέλω. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω πως αυτή η ακραία θεολογική και πατερική γλώσσα που πλεόν έχουμε οικειοποιηθεί, δε λειτουργεί γνήσια. Είναι μια παγίδα από την οποία αδυνατούμε να ξεφύγουμε, ακριβώς λόγω της «αυθεντίας» και της βαρύτητας των λόγων της. Ποιος μπορεί να σταθεί και να εκφέρει προσωπικό λόγο, όταν ο πατερικός λόγος κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό; Όμως τον έχουμε ανάγκη και τον προσωπικό λόγο. Ξέρεις, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι τώρα οι χριστιανοί άκουγαν ένα λόγο μια φορά στις τόσες και είχαν και το περιθώριο να χωνέψουν πράγματα στην καθημερινή παράδοσή τους, να βιώσουν δηλαδή ένα μέτρο στη ζωή τους. Το προσεγγίζω και παιδαγωγικά το θέμα, αλλά δε θέλω να σε ζαλίζω. Μια αλήθεια είναι πως λόγω των πολλών αλλαγών στην σύγχρονη πραγματικότητα έχουμε ανάγκη και για περισσότερη στήριξη. Οπότε διατυπώνω τις επιφυλάξεις μου. Το κάθε δέντρο εκ τους καρπούς του κρίνεται τελικά.
Κι εννοείται, υπενθυμίζω πάντα πως μιλώ τελείως προσωπικά, από το δικό μου βίωμα. Αυτό το βίωμα σε εμένα έδειξε πως τα πολλά πατερικά λόγια δεν φέρνουν αναγκαστικά την αγάπη, είδα επίσης πως με τις καλύτερες προθέσεις γίνονται τα μεγαλύτερα λάθη, είδα ακόμα πως η «υψηλή θεολογία» καλύπτει και διαιωνίζει καταστάσεις που με την απλή λογική θα ανιμετωπίζαμε.
Να το πω με απλά λόγια: μου φένεται σα να είμαστε ένας οδηγός που δεν ξέρει να οδηγά ούτε ποδήλατο και νομίζει πως οδηγά φεράρι. Μιμείται μάλλιστα και το θόρυβό της με το στόμα του. Και τελικά δεν ακούει τον ήχο που κάνουν τα λάστιχα του ποδηλάτου του, ούτε δίνει σημασία στην πρόσφυσή τους με το δρόμο. Κι όταν τρώει τα μούτρα του, θυμάται ξαφνικά πως είναι σε ποδήλατο και το κατηγορεί. Και μετά ξαναμεγαλοπιάνεται με την ιδέα της φεράρι.
Μπερδεύουμε την πραγματικότητα με τις ιδέες, γιατί νομίζουμε πως ο αγιασμός στη ζωή μας είναι πραγματικότητα, ενώ έχει παραμείνει μια ιδέα.
Συμφωνώ με αυτά που λες, όμως πως θα μάθω να όδηγάω αν δεν αρχίσω από το ποδήλατο, δεν πάω στο μηχανάκι, και τελικά στο αμάξι; Πριν να οδηγήσω αμάξι δεν πρέπει να περάσω το σήματα, δεν πρέπει να μάθω που είναι το γκάζι, το φρένο κ.τ.λ.
Στην εποχή μας είμαστε σίγουρα πιο θεωρητικοί άνθρωποι αφού τα ζωντανά παραδείγματα είναι ελάχιστά.
Παλιότερα παράδειγμα ήταν σχεδόν αδύνατον για δυο νέους να έχουν σχέσεις πριν το γάμο ή όλοι πήγαιναν εκκλησία, νήστευαν κ.τ.λ. Οι παλιοί είχαν ταπεινες και άδολες ψυχές και δεχόντουσαν χωρίς πολλές αντιρήσεις την παράδοσή τους, αυτό ίσως τους οδηγούσε στον αγιασμό.
Τώρα μπορεί κάποιος αν δεν έχει ζήσει στο περιβάλλον του,ή δεν έχει διαβάσει, δεν έχει διδαχθει, την ορθόδοξη πνευματικότητα να ξέρει τι πρέπει να κάνει;
Το να κυνηγάμε φωτισμένους γέροντες ή θαύματα ή διάφορα άλλα είναι σίγουρα λάθος. Αλλά δεν είναι και αμαρτία , είναι χαρακτηριστικό των αχαρίων. Στο κάτω-κάτω γιατί να προσπαθήσω για κάτι που κανείς δεν πέτυχε; Αν όμως συναντήσω έναν άγιο σκεφτομαι ότι ο αγιασμός είναι εφικτός, δεν είναι μια ουτοπία.
Η Ορθόδοξη θεολογία μιλάει όχι για πίστη μόνο, αλλά για αγάπη. Την αγάπη την δίνει ο Χριστός. Διαβάζουμε Πατέρες, νομίζω, για να συγκηνήσουμε λίγο την ψυχή μας, να την ταρακουνήσουμε μήπως και αποφασίσει να φύγει από την αρρωστια και την ακηδεία.
Πράγματι τα τελευταία χρόνια άνακάλυψε η θεολογία τους Πατέρες, προτιμούσες δηλαδή τα προηγούμενα χρόνια που κυριαρχούσαν οι οργανώσεις και ακούγαμε μόνο ηθικοπλαστικά κηρύγματα;
Το Πνεύμα όπου θέλει πνέει. Τι σημαίνει δεν δεσμέυται σε χώρους; Δεν χωρά στους υπερήφανους και αμετανόητους.
Ο αγιασμός δεν είναι ιδέα είναι΄σκοπός ζωής. Και όποιος θέλει να τον πετύχει πρέπει να καταλάβει ότι είναι άρρωστος και να ζητήσει θεραπεία στην εκκλησία , στον Χριστό.
Ταπείνωση νομίζω χρείζεται, αυτό είχαν και οι παλιοί. Ταπεινός δεν είναι όμως ούτε όποιος πιστεύει ότι είναι άγιος, ούτε όποιος κατηγορεί.
Η σεξουαλικότητα δεν θεωρέιται αμαρτία από την εκκλησία. Αφού ο Θεός έδωσε το σεξ στον άνθρωπο για να το ευχαριστιέται και ο άντρας και η γυναίκα. Υπάρχει όμως η εντολή να γίνεται μέσα στον γάμο. Γιατί; Μάλλον για να μάθουμε να αγαπάμε τον άλλο ολοκληρωτικά και όχι μόνο για τα εξωτερικά του προσόντα.
Ένας «κοσμικός/η » που από τα 15 έχει σχέσεις στα 25 ισως να είναι αυθεντία στα θέματα στου σεξ, όχι όμως και του έρωτα. Ένας «χριστιανός/η» που παντρεύται 25 χωρίς προγαμιέες σχέσεις μπορεί να φτάσει 30 για να μάθει. Και τι έγινε; στον έρωτα, στην αγάπη, στην υπομονή, μπορεί να τα παέι καλύτερα.
Την σεξουαλικότητα μας την χαιρόμαστε όπως χαιρόμαστε και όλα τα δώρα του Θεού, φαγητό, ζωή, υγεία, κ.τλ. χωρίς όμως όλα αυτά να γίνονται εξαρτήσεις και πάθη, που μας απομακρύνουν απο το Θεό ή που μας κάνουν να τον ξεχνάμε.
Η Παρθένος και Μητέρα Μαρία να μας σκέπει!
αγαπητε μου Πετρο, μαλλον ο διακοπτης ο δικος μου ειναι χαλασμενος και δεν κανει κλικ. και γω προσπαθησα να του κανω κλικ αλλα τιποτα. σε ποιο ηλεκτρολογο να παω??? σ ευχαριστω πολυ για το χρονο σου
Χρόνια πολλά!
Διάβασα όλα τα κείμενα ως εδώ και γράφω σκέψεις που προκύπτουν από την όλη εικόνα.
Είμαστε τόσοι πολλοί που ζούμε παρόμοιες καταστάσεις ο καθένας νιώθοντας τελείως μόνος, που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο! Είναι η εποχή των περισσότερων δυνατοτήτων, για σπουδές και για ανεξαρτησία και για αυτο-προσδιορισμό, αλλά και της περισσότερης ‘ζαλούρας’ που όλα αυτά μπορεί να φέρουν. Παλιότερα ίσως τα πράγματα συνέβαιναν κάπως πιο αυτόματα και εξ’ανάγκης, για λόγους επιβίωσης αλλά και παράδοσης: ως προς το γάμο, τακτοποιούνταν το θέμα σε μικρότερες ηλικίες, πολλές φορές απ’τους γονείς, και τελείωνε το θέμα χωρίς πολλά-πολλά. Κι έτσι δεν υπήρχε ίσως και τόσο έντονο θέμα προγαμιαίων σχέσεων μια που δεν προλάβαινε κανείς να νιώσει τη ‘φαγούρα’ πολύ και βρισκόταν έτσι κι αλλιώς παντρεμένος, οπότε, κανένα πρόβλημα. Ήταν πιο απλά και πιο δεδομένα τα πράγματα, όχι βέβαια ότι ήταν οπωσδήποτε και καλύτερα απ’ όλες τις απόψεις, το αντίθετο ίσως: ό,τι τύχαινε, αυτό ήταν. Υπέροχο ή άθλιο ή αδιάφορο, μέχρι το τέλος. Σε θεωρητικό επίπεδο, η ελευθερία που έχουμε σήμερα είναι καταπληκτική, είναι θαυμαστή, είναι ανεπανάληπτη. Σε πρακτικό επίπεδο… πολλές φορές ‘we’re stuck’, δε φαίνεται να συμβαίνει τίποτα, δεν ξέρουμε πού πάει η ζωή μας, και αυτό το κενό είναι πραγματικά βαρύ φορτίο.
Σ’αυτές τις τελευταίες καταστάσεις αλλά και γενικότερα, έχοντας πίστη αδύναμη, βρίσκω θολό το θέμα της ισορροπίας μεταξύ της προσωπικής ευθύνης για τις πράξεις & τις επιλογές από τη μια, και του ‘ακουμπίσματος’ στον Θεό από την άλλη. Ρωτάω, «ελπίζω και περιμένω απ’τον Θεό» σημαίνει ότι δεν παίρνω τις ευθύνες μου; «Ελπίζω και περιμένω απ’τον Θεό» σημαίνει ότι είμαι ένας δειλός που δεν ξέρω να παλαίψω κάτι πρακτικά; Λέω ‘ήταν θέλημα Θεού’ ενώ μπορώ να αλλάξω κάτι με μια κίνηση και να βελτιώσω μια κατάσταση;
Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα μπορούν κάποτε να έιναι πραγματικό μπέρδεμα για τους ανθρώπους που θέλουν να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους μέσα στην Εκκλησία. Και νομίζω ότι πολλές φορές πράγματι παίρνουμε λάθος δρόμο. Δρόμο μικρών παιδιών που εσωτερικά χτυπούν το πόδι τους στο έδαφος λέγοντας ‘θέλω αυτό, αυτό, αυτό!’ και βάζουν την αντίληψη του Θεού – νομίζω όχι τον ίδιο τον Θεό, μόνο την ιδέα Του – μέσα σ’αυτό το παιχνίδι του εγώ τους, και δεν καταφέρνουμε ούτε τον Θεό να γνωρίσουμε έστω λίγο, όσο χωράμε, ούτε ν’απελευθερωθούμε αφήνοντας τον κόσμο μας να ανοίξει.
Νομίζω επίσης ότι η αλήθεια βρίσκεται στην ισορροπία και στη σωστή χρήση και αντιμετώπιση όλων των πραγμάτων, και σε μια όσο γίνεται πιο ώριμη αντιμετώπιση. Αν κανείς όντως νιώθει δειλός, μπορεί να το πει στον Θεό. Αν νιώθει απελπισμένος, αν νιώθει όντως γεμάτος κόμπλεξ και απελπισία, αν νιώθει ότι ο Θεός δεν τον ακούει, μπορεί όλα αυτά να τα βάλει στην προσευχή του. Όλα ανθρώπινα είναι. Να μην το βάλει κάτω όμως – έλεγε ο π. Παΐσιος ότι είναι σα να κάνει κάποιος μια αίτηση για κάτι και καθώς ο Θεός απλώνει το χέρι να του απαντήσει, αποσύρει την αίτηση. Γιατί να λέμε ‘εμένα δε θα μου συμβεί ποτέ’, το να βρω τον σύντροφό μου; Όσο δύσκολη περίπτωση κι αν είναι ο καθένας μας. Ολόκληρο σύμπαν έχει φτιάξει ο Θεός, μας γνωρίζει εκ κοιλίας μητρός, είναι ο Θεός, τί άλλο να πούμε.
Το να χρησιμοποιεί κανείς σαν παράδειγμα προς αποφυγήν τις αρρωστημένες καταστάσεις της Εκκλησίας (βλ. ανέραστη&πικραμένη παρθενία) για να προτείνει τα αντίθετά τους (βλ. δοκιμάστε το προϊόν πριν το πάρετε), νομίζω πως δεν έχει νόημα. Είναι τα δύο άκρα, είναι και τα δύο off. Γιατί να διαμορφώνει κανείς τη ζωή του έχοντας το αρρωστημένο σαν σημείο αναφοράς, έστω και αντιδρώντας απέναντί του; Πάλι σα σημείο αναφοράς λειτουργεί. Νομίζω ότι όλο το νόημα είναι στο ότι μπορεί να φαίνεται τρελό το να πάρεις χωρίς να δοκιμάσεις τί παίρνεις ως προς το σωματικό μέρος τη σήμερον ημέρα, αλλά πρώτον, χωρίς τρέλα, δεν ξέρω, πού είναι η πίστη; Αν τα φέρνουμε όλα στο επίπεδο της λογικής, πού είναι η δύναμη της σχέσης με τον Θεό, της προσπάθειας γι’αυτήν; Μου φαίνεται ότι χάνει το νεύρο της, δεν είναι πια ζωντανή. Και δεύτερον, και εντελώς πρακτικά: Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση, ακόμα κι αν δοκιμάσεις πριν πάρεις. Η ιστορία της κοπέλας που πήρε τον ομοφυλόφιλο πιθανόν να παρέμενε η ίδια και αν είχε ερωτικές σχέσεις μαζί του πριν το γάμο. Πάλι δε θα μπορούσε να προβλέψει αυτό που θα προέκυπτε μερικά χρόνια αργότερα. Και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, αυτό που δοκιμάζεις για να το πάρεις σίγουρο τώρα, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα είναι το ίδιο μετά από 5, 10, 15, 20 κλπ χρόνια. Άρα, η τρέλα στο γάμο υπάρχει ούτως ή άλλως, όχι μόνο στον ερωτικό τομέα, αλλά νομίζω σε όλους τους τομείς. Είναι ένα άλμα πίστης, στον άλλον, στον εαυτό σου, και ελπίδας για το καλύτερο. Αφού βέβαια έχει κανείς εξετάσει τα πράγματα ανθρωπίνως όσο καλύτερα μπορεί, και αφού έχει επιρρίψει επί Κύριον την μέριμνάν του όσο μπορεί. Αλλά αυτή η επίρριψη της μέριμνας έχει νόημα να γίνει χαρούμενα, με πίστη, με επιμονή, με ελπίδα και σιγουριά για την αγάπη του Θεού, και χωρίς να μεταθέτουμε το νόημα της ζωής μας από τον Θεό στο γάμο ή στη σχέση, όσο δύσκολο κι αν είναι να είσαι 30+ κι ακόμα μόνος. Είναι ένας σταυρός. Υπάρχουν παντρεμένοι με πολύ βαρύτερους σταυρούς, εντός κι εκτός Εκκλησίας. Κι υπάρχουν και πολλοί αποτυχημένοι και πολύ δύσκολοι γάμοι κι εκτός Εκκλησίας, όπως και καλοί γάμοι.
Γνωρίζω, όπως σίγουρα όλοι μας, περιπτώσεις όλων των ειδών. Ανάμεσα σ’αυτές πάντως είναι και εκείνες των παιδιών που παντρεύτηκαν και είχαν ερωτικές σχέσεις μόνο μετά και μέσα στον γάμο, και είναι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι μέσα στο γάμο τους. Και είναι πολλές. Και γνωρίζω και κάποιους απλούς ανθρώπους χωρίς ίχνος ηθικισμού που έχουν μια τόσο ζωντανή πίστη και έχουν ζήσει το θαύμα από κοντά, τους οποίους όλη αυτή η συζήτησή μας και η διανοητική προσέγγιση των πραγμάτων θα τους άφηνε ανέγγιχτους. Αμφισβητώντας το θαύμα και την παρουσία του Θεού στη ζωή μας, αλλά ακόμα και την αξία της παρθενίας πριν το γάμο, θα ήταν για εκείνους σα να συζητάμε αν είναι μέρα ή νύχτα ενώ ο ήλιος καίει έξω. Εγώ, απ’αυτούς του ανθρώπους πείστηκα κι εκεί ένιωσα ότι είναι το σπίτι μου, κι όχι απ’τους φιλοσόφους.
Ξεκίνησα για να γράψω δυο γραμμές…
@ Μαρίνα
Τα ίδια λέμε, σε γενικές γραμμές. Έχω όμως αρκετές επιμέρους ενστάσεις. Νομίζω πως εσύ εστιάζεις στο στόχο, εγώ στο βίωμα. Η έκφραση η δική μου είναι καθαρά προσωπική, μιλάω εγώ, ως Πέτρος. Δεν μεταφέρω απόψεις ή λόγια που άκουσα.
Από τις εμπειρίες μου, και το επάγγελμά μου, αν θες, έχω βάλει σε προτεραιότητα τελικά το βίωμα.
Να είμαστε πρώτα άνθρωποι, δηλαδή. Είναι ολόκληρη τέχνη αυτό. Δεν γεννιέσαι άνθρωπος, κατά την γνώμη μου. Γίνεσαι.
Να μάθουμε να χαμογελάμε, να παίζουμε, να εκτιμάμε, να μιλάμε ελεύθερα, να είμαστε περίφανοι για τον εαυτό μας, να επικοινωνούμε, όχι να ιδιωτεύουμε.
Να είμαστε καλλιτέχνες και μερακλίδες στην καθημερινότητά μας, όχι μίζεροι γκρινιάριδες.
Να είμαστε ανοιχτά μυαλά κι ανοιχτές καρδιές, όχι ιδρυματικά πλάσματα, μαριονέτες της κακώς εννοούμενης πίστης.
Τώρα θα με ρωτήσεις: «Και οι υψηλοί στόχοι; Η θέωσή μας;». Δε θα σου απαντήσω εγώ σε αυτό, ούτε και νομίζω πως περιμένεις απάντηση από εμένα. 🙂
Εγώ δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να καθοδηγήσω για θέωση. Εννοείται! Μην τρελαθούμε κιόλας…
Η εμμονή που βλέπεις να έχω, δεν έχει να κάνει με την προσωπική αναζήτηση, την προσωπική πορεία και την προσωπική σχέση με την Εκκλησία. Έχει να κάνει όμως και μάλλιστα πολύ, με την κοινωνική διάσταση του εκκλησιαστικού λόγου.
Όταν βλέπω να κυριαρχεί αυτή η κατάσταση, αυτές οι λοβοτομημένες σκυθρωπές υπάρξεις στην Εκκλησία, δεν μπορώ να πω πως φταίει η ανθρώπινη αδυναμία. Φταίει κάτι άλλο. Γιατί αν πας παραπέρα, συναντάς άλλους τύπους ανθρώπων. Δεν κάνω όμως σύγκριση εδώ. Δε σου λέω πως οι άνθρωποι εκτός Εκκλησίας είναι πιο «πετυχημένοι» άνθρωποι. Διαπιστώνω όμως τις αδυναμίες και τις ελλείψεις που υπάρχουν σε έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει σε εκκλησιαστικό περιβάλλον. Τα αρνητικά κοινά γνωρίσματα που υπάρχουν. Γιατί πρέπει να τα δούμε επιτέλους κι αυτά. Δεν οφείλονται έτσι γενικευμένα στην «αμαρτωλή ανθρώπινη φύση», ωστέ να νήπτουμε τας χείρας μας και να μην ασχολούμαστε. Κάτι άλλο τους στραβώνει. Και να είσαι σίγουρη πως δεν είναι η σατανική επιβουλή που ζήλωσε την χάρη τους και ενεργοποιεί όλη της την φαντασία για να τους πολεμήσει. Είναι τόσο κοινά αυτά τα γνωρίσματα και τόσο επαναλαμβανόμενα…
Εγώ λοιπόν έχω εστιάσει στα παρακάτω:
1. Υψηλές προσδοκίες, πέρα από τις ανθρώπινες δυνάμεις. Είναι το μαγικό ραβδάκι για να παραδώσει κάποιος όλες τις προσωπικές επιλογές και τις αποφάσεις του. Μπορείς να ενημερωθείς για τον κεντρικό ρόλο των προσδοκιών στην παιδαγωγική και στην ψυχολογία.
2. Επιθυμία – θέλημα. Εδώ πέρα από την υψηλή θεολογική ανάλυση, στην οποία μπορείς να βγάλεις κάποιο νόημα διανοητικό αν κάνεις δύο ντοκτορά, στην εκκλησιαστική πράξη γίνεται ο πανικός. Μιλάμε για ελευθερία, αλλά χωρίς προσωπική επιθυμία, μιλάει ο ανθρώπινος λόγος για θεϊκό θέλημα (πραγματικά είναι ολότελα παρανοηκό και δεν το καταλαβαίνουμε!), εμφανίζουμε το θείο θέλημα και το προβάλουμε πάνω σε όλους τους φόβους ή τις αναγκαιότητες, καταπιέζουμε ένα κοινό υποσυνείδητο το οποίο μας εκδικείται διαρκώς. Μπορούν να γραφτούν τόμοι (κι έχουν γραφτεί) πάνω σε αυτά τα επώδυνα «παιχνιδίσματα» που κάνουμε. Και απλά δεν έχουμε κανένα έλεγχο πάνω στο θέμα. Ούτε προσωπικά, ούτε εκκλησιαστικά. Κι ας έχουν περάσει 2.000 χρόνια εκκλησιαστικής εμπειρίας και πατερικών όμορφων διατυπώσεων. Κάποια πράγματα δεν έχουμε δυνατότητα να τα λύσουμε εκκλησιαστικά και τελικά η κοινωνία μας τα λύνει, αν κι όταν. Εμείς προσευχόμαστε κι ελπίζουμε πως ο Θεός είναι αναγκασμένος να συμπληρώνει τις ελλείψεις μας, αλλά στην ουσία δεν βλέπουμε πως κι αυτά που αναγνωρίζουμε ως Θεϊκές παρεμβάσεις ανήκουν στην ίδια διαπλοκή του κοινού υποσυνείδητου. Γενικά παίζεται ένα τρελό ψυχολογικό παιχνίδι με πάρα πολύ θολούς όρους γύρω από το θέμα της επιθυμίας και του θελήματος. Βερμπαλισμός, υψηλή ακατανόητη θεολογία, απίθανα αντικρουόμενες διατυπώσεις, σχιζοφρενική εκκλησιαστική πράξη. Και εμείς γουστάρουμε…
3. Ενοχή. Η δυνατότητα που εκ φύσεως έχουμε, (από τους καθρεφτικούς μας νευρώνες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο στον εγκέφαλό μας), να σκεφτόμαστε το πως σκέφτεται κάποιος άλλος ή το τι σκέφτεται για εμάς, είναι πολύ χρήσιμο πράγμα για την εσωτερίκευση του κοινωνικού ελέγχου και την οργάνωση των κοινωνιών. Από τη στιγμή όμως που στη θέση του συνανθρώπου μας τοποθετούμε τον Θεό, το ψιλοχάνουμε το παιχνίδι. Δεν έχουμε πλέον την δυνατότητα εσωτερικού δισλόγου και ισορροπίας. Άσε που παραδίδουμε ένα απόλυτο δίαυλο ελέγχου της σκέψης μας. Νομίζουμε πως είναι ο Θεός αυτός, γιατί ακούμε για το θέλημά του. Στην ουσία όμως δεν έχουμε διαπροσωπική επαφή μαζί Του. Οπότε πολύ εύκολα κάποιος άλλος εκμεταλλεύεται αυτό το δίαυλο. Το διατύπωσα λάθος, δεν είναι απλά εύκολο, είναι μέρος του ίδιου του μηχανισμού. Πάντα κάποιος άνθρωπος είναι που θα μας μιλάει για το τι θέλει ο Θεός. Όσο πιο απόλυτη και αδιάκριτη είναι η άποψη για το τι θέλει ο Θεός, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ενοχή και τόσο πιο αποτελεσματικός ο έλεγχος των πιστών «δούλων».
Οι μηχανισμοί αυτοί είναι οι ίδιοι σε όλες τις θρησκείες. Παλαιότερα είχα ασχοληθεί και με τον αντιαιρετικό αγώνα, επί π. Αλεβιζόπουλου, και είχα πάρει μια ιδέα. Αργότερα είδα πως αυτά που κατηγορούμε ως ακρότητες των αιρέσεων, εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο και σε εμάς, ευτυχώς συνήθως με διαφορετική τάξη μεγέθους. Ειδικά αν ασχοληθείς με την ψυχολογία, μπορείς να διακρύνεις πολύ πιο εύκολα το πως γίνεται ο έλεγχος πάνω στην συνείδηση, η διαμόρφωση της ταυτότητας και η επιβολή στη σκέψη και την ηθική.
Εμείς έχουμε πολλά να κερδίσουμε πρώτα, αν γίνουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Ανθρωποι με τα όλα μας! Με τη συναισθηματική και κοινωνική μας νοημοσύνη ανεπτυγμένες, με την απλή λογική και τους στοχασμούς μας ελεύθερους.
Από όσο δείχνουν τα πράγματα, η πνευματική πόρωση απαιτεί εγκλωβισμένους συναισθηματικά και λογικά ανθρώπους, όχι ανθρώπους σε κοινωνική εγρήγορση.
Ο στόχος της θέωσης και της τελειότητας είναι ένα δώρο θεσπέσιο, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Ωραίος στόχος στην ώρα του.
Εδώ όμως εμείς οι καρμίριδες είναι άτιμο να τον διατρανώνουμε ως προσωπική μας επιχείρηση για να παίρνουν αξία οι «μικρές» μας επενδύσεις. Ας την έχουμε τη βίδα, αλλά κρυφά. Είναι ντροπή να μιλάμε για τόσο μεγάλα πράγματα όταν είμαστε σε τέτοια εκτρωματική κατάσταση. Εκκλησιαστικά κυρίως…
Ο δικός μου κοινωνικός «αγώνας», είναι να αποθρησκιοποιήσω το εκκλησιαστικό βίωμά μου. Λέμε πως η ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι αποκάλυψη και ζωή του σώματος της Εκκλησίας. Ας αφήσουμε το Θεό να αποκαλύπτεται κι ας μην του χτυπάμε παλαμάκια για να του δίνουμε ρυθμό… Ας αφήσουμε το Πνεύμα να πνέει όπου θέλει, μα όπου θέλει, γιατί ούτως ή άλλος αυτό κάνει.
Εγώ προσωπικά για όσο ακόμα δεν έχω φεράρι, θα χαίρομαι το ποδηλατάκι μου, θα το τιμώ, θα το αγαπώ και θα μαθαίνω χίλια δυο κόλπα με αυτό. 🙂
Υ.Γ. Για την σεξουαλικότητα των χριστιανών έγγαμων, που ήταν παρθένοι πριν το γάμο δεν έχω υπόψιν μου καμία έρευνα. Ιστορίες ανθρώπινες μόνο έχω δει. Μεγάλο και τραγικό θέμα σε πλήστες όσες περιπτώσεις… Υπάρχουν αυτοί που έχουν αντιμετωπίσει απλά ΤΟ πρόβλημα (και το οποίο δυστυχώς δεν λυνόταν, παρά τις δεκαετίες που έδωσαν να το παλεύουν), υπάρχουν και αυτοί που είναι ικανοποιημένοι σε αυτό που ζουν.
Εκεί όμως που κυριολεκτικά επαναστατώ, είναι όταν οι πνευματικοί παίρνουν την ευθύνη και ζητούν το τέλειο, χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα να αποζημιώσουν εκ των υστέρον, όταν δηλαδή το ζευγάρι βγαίνει ασύμβατο σεξουαλικά. Εγώ δεν θα το τολμούσα, το θεωρώ απάνθρωπο. Όπως θα θεωρούσα απάνθρωπο να εξαναγκάσω ηθικά κάποιον άνθρωπο να δώσει όλη του την περιουσία, αν μετά δεν μπορούσα να τον συντηρήσω εγώ.
Μη σου κάνει εντύπωση, κι εγώ ταυτίζομαι προσωπικά με την ιδέα του ζευγαριού που είναι παρθένοι πριν το γάμο και μένουν μαζί ως τα βαθιά τους γεράματα, ερωτευμένοι. Αυτό όμως συμβαίνει σε σπάνιες περιπτώσεις, ειναι καταπληκτικό δώρο, αλλά δε δικαιολογεί την γενικευμένη προσδοκία και απαίτηση.