Γιατί να πονώ τόσο;
- Ο πόνος και ο Σταυρός φέρνει την Ανάσταση στη ζωή μας
- Αυτό που μας ενώνει με τους άλλους είναι ο πόνος
- «Στο υπόγειο απογειώθηκα!»
- Τι θα πει πίστη στην πράξη;
- Η αληθινή πίστη είναι βόμβα στην ψυχή!
- Ζωή χωρίς Χριστό δεν αντέχεται!
- Με τον Χριστό όλα τα ερωτηματικά γίνονται θαυμαστικά!
- Η παραμυθία και η παραμύθα
- Νόημα της ζωής: τι μας θα μας κρατήσει όρθιους την ώρα του μεγάλου πόνου;
- Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη
- Όταν αγαπάς, πονάς αλλιώς και μεταμορφώνεσαι
- Αγαπώ θα πει βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και σκέφτομαι τους άλλους
- Πλούτος ψυχής και πόνος
- Πονάς; Προσευχήσου!
Δε μπορείς να προσευχηθείς;
Κλάψε!
Δε μπορείς να κλάψεις;
Ε, φώναξε! - Το κέντημα του Θεού
- Ο ταπεινός είναι αλλιώς!
- Η ευτυχία δεν είναι δικαίωμα, είναι δωρεά. Γιατί λοιπόν όχι δυσκολίες σε μένα;
- Ταπείνωση θα πει υγεία ψυχής
Εκπομπή Αθέατα Περάσματα με τον π. Ανδρέα Κονάνο στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκή Εκκλησία.
π. Ανδρέας Κονάνος - Γιατί να πονώ τόσο; (2)Πηγή: Ελληνικοί Παλμοί
Φωτογραφία: Josh Sommers
Καταπληκτική η φωτογραφία!
Απίστευτη!
Εκτιμώ ότι η φωτογραφία αποδίδει την πολυδιάστατη και αλληλοσυνδεόμενη εμπειρία του πόνου στην ψυχή, στο πνεύμα και στο σώμα που όμως μπορεί για όλους μας να είναι λυτρωτική και μεταμορφωτική προς το καλύτερο, όταν αξιοποιήσουμε τα «εργαλεία» που έχουμε από τον Χριστό και την Εκκλησία.
Εμένα πάντως με τρομάζει λίγο 🙁
Συμφωνώ με την ερμηνευτική προσέγγιση του Ζωντανού Ιστολόγιου.
Όπως τα λες καλή ψυχή, όπως τα λες:»πολυδιάστατη και αλληλοσυνδεόμενη εμπειρία του πόνου στην ψυχή, στο πνεύμα και στο σώμα» που ΜΟΝΟ η Χάρη του Αγίου Πνεύματος μπορεί να θεραπεύσει και να άρει…
η πλάκα είναι που μια κολλητή μου, δεν είδε στη φωτό υπαρξιακούς πόνους και τέτοια, αλλά ερμήνευσε τη φωτό ως εικόνα ανθρώπου πάσχοντος από πονόδοντο, και τούτο διότι είχε στο νου της την κόρη της που είναι οδοντίατρος, χαχα…ευθύμησα πάλι!
Το κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου:
«Αυτός που αγαπά, πονάει αλλιώς. Γιατί πονάει με παρέα»
Συμπάσχων ο Θεός, λοιπόν, και ο φίλος- Άνθρωπος… Αμήν
Συμφωνώ Παναγιώτα, αυτός που αγαπάει πονάει αλλιώς γιατί ο πόνος τότε είναι μεταμορφωτικός και ευεργετικός, λίβας που καίει τα πνευματικά ξερόκλαδα μέσα μας!
Ναι, έτσι είναι, ανώνυμε. Αν και την ώρα του πόνου είναι δύσκολο να το σκεφτείς έτσι, μετά το πέρας κάποιου χρόνου, καταλαβαίνεις ότι ευλογήθηκες.
Είχα ακούσει κάτι πολύ όμορφο: ο Θεός έχει τρεις τρόπους να μας αγιάσει, τη φλογερή πίστη, το μαρτύριο και τον πόνο. Πλέον φλογερά πιστεύουν ελάχιστοι, μαρτύρια δε γίνονται τώρα, οπότε μόνο τον πόνο έχει ο Κύριος. Ας μη βαρυγκωμούμε.
Μακάρι μόνο και στις δύσκολες εποχές που έρχονται να σπάσει ο πάγος μέσα μας και να έχουμε πάσχουσα καρδιά στα βάσανα του άλλου. Όχι εκείνα τα καθωσπρεπίστικα που συνήθως μας βγαίνουν, αλλά λόγια και πράξεις ουσίας.
Διαβάζω συχνά κι εδώ ότι κανείς δε με καταλαβαίνει, δεν ξέρει τι περνάω κτλ. Δε μου είναι άγνωστο το συναίσθημα. Αλλά καλό είναι να φύγει από τη ναρκισσιστική αυτολύπηση και να «κοινωνήσει» το θέμα του, πρώτα στο Θεό και μετά στους γύρω του. Μάντεις δεν είναι οι άλλοι. Κι επειδή ο πόνος είναι πανανθρώπινος, όλο και κάποιοι θα σκύψουν μ’ ενδιαφέρον πάνω στις πληγές μας.
(Πω πω, πάλι πολλά είπα 🙁 )
Η ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΙΚΟΥ: Όποιοι πονούν ψάχνουν να βρουν και το γιατρικό του πόνου. Άλλοι ξέρουν που θα βρουν το γιατρικό και άλλοι ψάχνουν να το βρουν. Πόσο παντοτινή είναι η στιγμή του γιατρικού!
Το να μιλάμε γιά γιατρικό του πόνου, βαδίζουμε εντελώς λάθος κατεύθυνση, μή γνωρίζωντας ότι ο ίδιος ο πόνος είναι το γιατρικό μας.
Ο Θεός δεν μας απαλλάσει απ’ τον πόνο, αλλά μας δίνει την δύναμη να τον νικήσουμε, δείχνωντάς μας τις αιτίες του.
Ο πόνος είναι το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο γιά να ενώσουμε, σε συνεργασία με τον Θεό, τις διαιρεμένες δυνάμεις της ψυχής μας, που είναι διασκορπισμένες στις ηδονές των αισθήσων και αισθητών, τη δύναμη της θέλησεώς μας, της επιθυμίας και του ηγεμονικού λογικού μας που έχει χάσει την εξουσία του στίς άλογες αισθήσεις και είναι υποχείριο του σατανά, να λειτουργούν αρμονικά μεταξύ τους ώστε να μπορούμε ελεύθεροι να λατρεύσουμε τον Θεό με ψυχή και σώμα εξ όλης της καρδίας μας.
«Βλέπωωω, εγώ βλεεεέπωωω.. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ βλέ-πω!», έλεγε ένας καλός παπούλης πριν από κάποια χρόνια αναπαριστώντας τον τυφλό του Ευαγγελίου και χτυπούσε το στήθος του.
Καλή φώτιση να έχουμε!
Διάβασα το κείμενο-εξαιρετικό- και μελετάω την εικόνα. Fractal. Έξυπνο! Αλλά κόλλησα.
Ο Παράξενος Ελκυστής άραγε είναι ο ίδιος ο πόνος «Αυτό που μας ενώνει με τους άλλους είναι ο πόνος» ή κάτι άλλο;
Αυτό που φαίνεται μάταιο –ο πόνος- εν τέλει δεν είναι τόσο μάταιο, ούτε και τόσο εντροπικό. Όλα υπακούνε σε μια κρυφή, άπιαστη τάξη και νομοτέλεια «Στο υπόγειο απογειώθηκα!» ; Και έτσι είναι και «μαθηματικά» λάθος να απεύχεσαι τον πόνο γιατί θα χαθεί η ΄κρυφή αυτή τάξη;
Καταλαβαίνω καλά τη σύνδεση με την εικόνα, είμαι στο σωστό το δρόμο ή … έχω ξεφύγει;;;
Αγαπητή Διονύσια, είσαι σε σωστη κατεύθυνση. Ο πόνος δεμ είναι τίποτε άλλο παρά ο Θεός «εν μορφή ετερα» προσαρμοσμενη στην κατάσταση του πλάσματος Του!
‘
Και έτσι ξαναακουμπάμε στη διάκριση και τα συμπαρομαρτούντα της!
Ευχαριστώ πολύ!
Ζωντανό ιστολόγιο (κρίνοντας απο την δική μου εμπειρία) δεν μου μένει παρά να συμφωνήσω απολύτως μαζί σου. Να διευκρινήσω όμως πως σαν γιατρικό εννοούσα την προσπάθεια να προσευχηθώ για πρώτη μου φορά.
Δεν ήξερα όταν έγραφα σ’ αυτή την ανάρτηση ότι ο πόνος θα ερχόταν να με βρει πάλι μετά από τόσα χρόνια. Έτσι διαβάζοντας ξανά τα σχόλια δακρύζω και λέω με όλη μου την καρδιά ΑΜΗΝ!
Κύριε, δέξου στις αγκάλες Σου το δούλο Σου, Γιώργο, και ξεκούρασε την ψυχούλα του από τα βάσανα της επίγειας παρουσίας της. Κι εμείς στα αγαπημένα χέρια Σου, όπως πάντα…
Καλό ταξίδι μπαμπά ..!
Καλή ανάπαυση να έχει Παναγιώτα και ας γίνει αυτός ο αναπόφευκτος πόνος μελλοντική ευλογία για σένα και σε όσους θα λείπει! Καλή δύναμη από καρδιάς!
Ευχαριστώ πολύ, Διονυσία! Η ευλογία είναι ήδη αισθητή..:)
Παναγιώτα, να είσαι σίγουρη, αυτό που είπες πάνω στόν πόνο σου «δακρύζω και λέω με όλη μου την καρδιά ΑΜΗΝ!» …
Eίναι το καλύτερο μνημόσυνο για την ψυχή του πατέρα σου!
Όσο θα αναπαύεις τον ουράνιο Πατέρα στη ζωή σου, τόσο θα αναπαύεται και ο επίγειος σου πατέρας μαζί Του!
Παναγιώτα δε σε ξέρω φυσικά, μα εύχομαι ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του πατέρα σου. Καλή δυναμη..
Ιωάννη και Μαρία σας ευχαριστώ πολύ! Να εύχεστε..
Παναγιώτα,…»Καλό ταξίδι μπαμπά ..!»
Και εκείνος ακούγεται, σαν να σου απαντά εδώ…
Καλή αντάμωση παιδί μου!
Ας πούμε τώρα λίγα για τον πόνο, για να μαλακώσει ό πόνος μας.
Όλοι μας πονάμε και πολλά είναι αυτά που μας βασανίζουν. Ο πόνος είναι παγκόσμιο γεγονός.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μή γνωρισε πόνο στη ζωή του, άλλος πολύ άλλος λιγότερο, αυτό δεν έχει και τόσο σημασία.
Τί είναι ο πόνος; Ας προσπαθήσουμε να βρούμε το πραγματικό του πρόσωπο, να το ανακαλύψουμε. Γιατί στήν ουσία βλέπουμε μόνο τις αιτίες του πόνου και νομίζουμε ότι αυτές είναι ο πόνος, κι όμως δεν είναι έτσι.
Ας κάνουμε ένα νοερό ταξίδι στόν χρόνο και ας πάμε μέχρι τον παράδεισο, εκεί στόν Αδάμ και την Εύα, στους προπατόρες μας
Ο πόνος είναι μεταπτωτικό φαινώμενο, οι πρωτόπλαστοι δεν γνώριζαν τον πόνο. Δεν υπήρχε πόνος πρίν την πτώση.
Πώς λοιπόν γεννήθηκε ο πόνος; Πώς εμφανίστηκε στη ζωή τους και στην ζωή μας; Αν βρούμε το πρόσωπό του, εύκολα θα τον αντιμετωπίσουμε και με την ένωσή μας με τον Σωτήρα Κύριο, οπωσδήποτε θα τον νικήσουμε!
Όσο οι προπατόρες μας βρισκόταν σε κοινωνία με τον Πανάγαθο Δημιουργό μας, δεν υπήρχε πόνος. Όταν με την παρακοή, που μοναδικό σκοπό είχε την ωρίμαση του Ανθρώπου από το κατ’ εικονα στό καθ’ ομοίωση, διακόπηκε η κοινωνία με τον Αγαθό Πατέρα, τότε έκανε άμεσα την εμφάνισή της, η φθορά.
Ο Άνθρωπος, εμείς, από άφθαρτος έγινε φθαρτός. Από αθάνατος έγινε θνητός. Από λογικό πλάσμα έγινε σχεδόν άλογο ζώο. Γι΄αυτό τα πρώτα ανθρώπινα ίχνη τα βρίσκούμε σε σπηλιές.
Μέχρι να μολυνθούν εξ ολοκλήρου από την φθορά του εαυτού τους και να πεθάνουν, περάσαν περίπου 900 χρόνια.
Την φθορά του εαυτού τους, που τους έφερε τον πόνο με όλα τα επακόλουθά του που έχουν φτάσει μέχρι και τη δική μας γενεά και θα συνεχίσουν στις επόμενες. Εκτός και αν τον ανακαλύψουμε , τον πόνο, και παραδώσουμε στα παιδιά μας τα όπλα να τον νικήσουν και αυτά!
Είμαστε ίδη πολύ κοντά! Ίδη τον βρήκαμε!
Εμείς είμαστε ο πόνος!
Και ό Κύριος Ιησού Χριστός, ή Άφθαρτη Άθάνατη χαρά του Νέου Εαυτού μας που δεν είναι πόνος αλλά Χαρά ανείπωτη και απερίγραπτη!!
Καληνύχτα σε όλους αυτούς που πονάνε… Υπάρχει διέξοδος, φτάνει να θέλουμε. Εκείνος πάντα θέλει!
Εδώ βλέπετε ένα εξαίρετο παράδειγμα για το πώς έχουμε αντικαταστήσει την παρατήρηση με την ερμηνεία.
Πώς δηλαδή χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητά.
Ξεκινάει με την έκφραση: «Τί είναι ο πόνος; Ας προσπαθήσουμε να βρούμε το πραγματικό του πρόσωπο, να το ανακαλύψουμε.»
Ζητάει δηλαδή το πραγματικό.
Και μετά… για να παρατηρήσει το πραγματικό… (γκλουπ!) μας πάει στον Αδάμ, την Εύα και την πτώση!!!!!!
Πώς πνίγεται γλυκά γλυκά κάθε δυνατότητα επαφής με το πραγματικό…
Αντί να περιγραφεί ο πόνος, μέσα από παραδείγματα συγκεκριμένα, η απώλεια, η αρρώστια, η στέρηση, να μιλήσει ο καθένας για το τι εννοεί πόνο, για τον γλυκό πόνο, για τον πόνο της απελπισίας, τον πόνο του έρωτα, τον πόνο της αδυναμίας, τον σωματικό πόνο κλπ…
Ισοπέδωση!
Αρκεί να μην υπάρχει επαφή με την πραγματικότητα, αρκεί να υπάρχει μια έτοιμη απάντηση, ένα τυπωμένο πακετάκι με έτοιμα αυτοκόλλητα, να το βγάλουμε και να το κολλήσουμε, να πνίξουμε το πραγματικό.
Ξέρετε, αυτό είναι στην ουσία ένα μοντέλο επίλυσης προβλημάτων.
Αυτό που εφαρμόζουμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.
Ποιος έδινε σημασία στην παρατήρηση του πραγματικού στην Ελλάδα? Ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί. Όλοι θεωρούσαν ότι οι ερμηνείες είναι πιο σπουδαίες από την παρατήρηση του πραγματικού.
Ποια στατιστικά, ποια καταγραφή… ποια χρήση κριτηρίων… Τι λέμε τώρα!
Ερμηνείες έχετε???
Αυτά μας ενδιαφέρουν.
Και το άσχετο:
(που πάντα θεωρώ ότι συνδέεται)
Σήμερα είχε συνεδρίαση ο σύλλογός μας.
Και φρίκαρα.
Τόσες δεκαετίες αλλά και τώρα στην κρίση αρνούμαστε τα αυτονόητα. Οτιδήποτε γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αρνούμαστε αξιολόγηση, αρνούμαστε απολύσεις, αρνούμαστε καταγραφή του τι κάνουμε.
Τα πάντα.
Έχουμε ωραίες ερμηνείες όμως. Και είμαστε οι ορθοδοξάρες οι γίγαντες!
[…]
[…]
Εννοείται να υποσημειώσω το κλασικό που συμβαίνει στο θρησκευτικό μοντέλο σκέψης:
– η παρατήρηση (οι αισθήσεις),
– η νόηση και
– η μόρφωση,
είναι ΤΟ πρόβλημα. Τόσο απλά. Γιατί μας φέρνουν σε επαφή με την πραγματικότητα.
Πιά πραγματικότητα Πέτρο;;;;
Αφού λείπει η πραγματικότητα του εαυτού σου!!!
Εδώ είναι το πρόβλημα, […]
Ή για να διορθώσω την έκφρασή μου:
Γιατί με αυτά τα τρία, την παρατήρηση με τις αισθήσεις, τη νόηση και τη μόρφωση, μπορούμε να εφαρμόσουμε ποιοτικά κριτήρια και να έχουμε όλο πιο βελτιωμένη επαφή με την πραγματικότητα.
Έτσι χάνουμε όλο και περισσότερο τη δυνατότητα αυθαιρεσίας.
Και η θρησκευτικότητα, ως βασική μορφή αυθαιρεσίας, τα αντιλαμβάνεται ως εχθρό. Λογικό είναι. Το κατανοώ.
[…]
[…]
Iώαννη με κάθε σου ανάρτηση επιβεβαιώνεις πώς η θρησκεία, όπως και οποιαδήποτε απόλυτη ιδεολογία, μπορεί να σε κάνει να μισείς από υπερβολική αγάπη σε ένα πουκάμισο αδειανό που έλεγε και ο Σεφέρης. Γιατί, στο κάτω κάτω, η υπερβολική αγάπη και αφοσίωση σε έναν σκοπό φέρνουν φανατισμό και μίσος για οτιδήποτε δεν συμφωνεί με αυτόν τον σκοπό. Σε παρακαλώ μην σταματήσεις ποτέ να είσαι χριστιανοταλιμπάν, γίνεσαι λόγος ώστε να βάλεις άλλους χριστιανούς, πιο μετριοπαθείς, που έχουν μπλέξει και το σημαντικότερο να σκεφτούν.
[…]
Λεβιάθαν,
έχω κατανοήσει επιπλέον το εξής.
Ο Ιωάννης, όπως και άλλοι πιστοί που εκφράζονται με ακραίο κι ‘απρεπή’ τρόπο, τόσο που ενοχλούν τους ίδιους τους άλλους πιστούς, ΔΕΝ μεταφέρουν ένα μήνυμα διαφορετικό στην ουσία του.
Δηλαδή, στην ουσία αυτό που λένε, ως ποιότητα και περιεχόμενο, είναι αυτό που σκέφτεται ο μέσος πιστός, αλλά λόγω ευγένειας και κοινωνικών τρόπων, το αποφεύγει.
Προσωπικά προτιμώ να ακούω ‘γυμνή’ τη σκέψη του άλλου. Έτσι όπως πραγματικά είναι.
Αφού στο μυαλό του κάθε πιστού, εμείς είμαστε επηρεασμένοι από το δαίμονα και γκρεμίζουμε το υπέρτατο έργο του ανώτερου όντος, του θεού, αυτή η επιθετικότητα είναι απόλυτα φυσική!
Απόλυτα δικαιολογημένη και αναμενόμενη.
Η πόλωση μεταξύ καλού και κακού, δεν είναι χάιντε χάιντε, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου.
Τα άτομα αυτά βιώνουν μια πολωμένη κατάσταση σε βαθμό που δεν αντιστοιχεί με κανένα άλλο βίωμα.
Εγώ κι εσύ μπορεί να μην το κατανοούμε, να μην νιώθουμε το εσωτερικό δράμα που ζουν, την ένταση που έχει αυτό το σκηνικό μέσα τους.
Οπότε λοιπόν, οι ωραιοποιήσεις και τα αγαπησιάρικα λόγια κάποιων άλλων χριστιανών είναι πολύ χειρότερα στην λειτουργία τους, γιατί είναι ύπουλα.
Κρύβουν την εχθρότητα, κρύβουν ότι αυτό που κάνουν είναι πόλεμος.
Αυτό το είχα ζήσει για χρόνια δίπλα σε πολύ αγαπησιάρικους χριστιανούς.
Και τρως άσχημη φρίκη σου όταν κατανοείς ότι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου και σε ‘αγαπά’, σε υπονομεύει σε κάθε του κίνηση, συνειδητά, «για το καλό σου», όπως νομίζει.
Σημείωμα απαραίτητο:
Σε αυτό το κείμενο όπου χρησιμοποίησα τη λέξη πιστός, δεν εννοώ τον άνθρωπο που παραδοσιακά λέει ότι είναι χριστιανός, αλλά κατά τ’ άλλα έχει μόνο μια λαϊκή και χαλαρή σχέση με το δόγμα.
Αναφέρομαι καθαρά στους ανθρώπους που έχουν καλλιεργήσει εκτενώς και συνειδητά μια σωτηριολογική σχέση με τη θρησκεία.
Και μια ακόμα προσέγγιση.
Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι το θέμα τον «φανατικών» («ζηλωτών», «καθαρών» κλπ) είναι στις πατριαρχικές θρησκείες κάτι ενδημικό, κάτι που πρωτοπαρουσιάστηκε με αυτές, ακολουθεί την ιστορία τους και παρουσιάζεται σε σταθερή βάση.
Δεν υπήρχε στις φυσικές θρησκευτικότητες.
Και δεν μπορεί να λυθεί από καμία πατριαρχική θρησκεία και θεολογία, γιατί πολύ απλά αυτό που εκφράζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι το απόλυτο και καθαρό μήνυμα της πατριαρχικής θρησκείας.
Δηλαδή για να λύσουν το πρόβλημα οι θεολόγοι, θα έπρεπε να καταστρέψουν τις ίδιες τις δομές της θρησκείας τους. Πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν, βέβαια.
Κριτήρια αξιολόγησης δεν μπορούν να εφαρμοστούν στη θρησκευτική αυθαιρεσία. Σε αυτά τα θέματα, όσο πιο ακραία πράγματα λες, τόσο πιο πολλοί σε ακολουθούν.
Δες πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουν οι ορθόδοξοι τους υπερορθόδοξους.
Τραγελαφικό!
Οπότε το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι να κλείνουν το μάτι στους φανατικούς, και να ελπίζουν ότι με την κοινωνική γαλήνη κι ευμάρεια, θα ξεχνιούνται.
Γιατί σε περιόδους εσωτερικών κρίσεων, είναι ΤΟ μη αντιμετωπίσιμο δράμα… Ιστορικά μιλώντας πάντα.
[…]
Μεταφέρεις Ιωάννη μου διαφορετικό μήνυμα από τους ευγενικούς πιστούς ή μεταφέρεις το ίδιο?
Το μήνυμά μας είναι αυτονόητο μόνο από τους πραγματικά πιστούς!!
Εύχωμαι ολόψυχα να είσαι μεσα σ’αυτούς Πέτρο μου καθώς και ο Leviathan.
Καληνύχτα
Το «εύχομαι» με όμικρον.
Επειδή είδα να το επαναλαμβάνεις πολλές φορές.
Κι εγώ έχω δυσορθόγραφια (είμαι και δάσκαλος, να με χαίρομαι…) και θέλω όπου τρώω κόλλημα να με διορθώνουν.
Καληνύχτα σου!
Πέτρο καλημέρα! Ευχαριστώ για την διόρθωση! Έβγαλα μόνο το δημοτικό και αυτό με δύο ώρες μόνο την ημέρα το απόγευμα στη Γερμάνια.
Και πάλι καλή σου ημέρα,καθώς και σε όλη την παρέα μας εδώ
Τότε μια χαρά είσαι σε ορθογραφία, Ιωάννη!
Μια ερώτηση:
Με ποιο κριτήριο ξεχωρίζει ο ‘πραγματικός’ πιστός από τον μη πραγματικό πιστό?
Η Σαλόγρια π.χ. με ποιο κριτήριο κρίνεται ως μη ‘πραγματική’ πιστή?
Σε ρωτάω γιατί νομίζω ότι όταν προχωράμε σε αξιολόγηση, πάντα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια, αντικειμενικά και μετρήσιμα.
Ποια είναι λοιπόν αυτά τα κριτήρια όταν θέλει κάποιος να ξεχωρίσει τους πιστούς σε ‘πραγματικούς’ και ‘μη πραγματικούς’ ?
Ή αν καταλάβεις ότι αυτό δεν γίνεται κατά τη θρησκεία σου, (ισχυρίζεται άλλωστε ότι η κρίση των προσώπων είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει πριν τη δευτέρα παρουσία), ποια είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορούμε να κρίνουμε κάποια θεολογική θέση ως σωστή ή λάθος?
Καλησπέρα Πέτρο και σε όλη την παρέα μας.
Το αλάνθαστο κριτήριό ως το αν είναι κάποιος πραγματικός ή μη πραγματικός πιστός και γιά να κρίνουμε κάποια θεολογική θέση ως σωστή ή λάθος , δεν είναι είναι κάποια συγκεκριμένα κριτήρια, αντικειμενικά και μετρήσιμα, αλλά ένα Πρόσωπο ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός!
[…]
Ωραία, αυτό ακριβώς λέει κι ένας προτεστάντης, ένας καθολικός, ένας κόπτης κλπ κλπ.
Ποιος από αυτούς έχει στο τσεπάκι του τον Χριστό?
Ποιος επικοινωνεί με τον Χριστό και πώς μπορούμε να το ξέρουμε?
Όλοι?
Κανένας?
Ένας? (Ποιος και γιατί?)
Άλλοτε ο ένας, άλλοτε ο άλλος?
Πώς ξέρεις ότι ένας παλαιοημερολογήτης δεν έχει καμία σχέση μαζί του?
Πώς ξέρεις ότι εσύ έχεις σχέση μαζί του?
Πώς μπορούμε εμείς να το ξέρουμε?
Όλα αυτά δεν είναι εντελώς αυθαίρετες και υποκειμενικές αισθήσεις?
Αν με ρωτούσες εμένα γιά εσένα, δηλαδή άν έχει ο Πέτρος Χριστό στήν καρδιά του, θά έλεγα οπωσδήποτε, Ναί!
Μέσα στην απάντησή μας, είναι όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματά σου.
Οπότε είναι θέμα υποκειμενικής τοποθέτησης?
Όχι, είναι θέμα Προσωπικής τοποθέτησης. Γι΄αυτό γράψαμε χθές ότι το μήνυμά μας είναι αυτονόητο και όχι νοούμενο.
[…]
[…]
Πέτρο, θα γράψουμε ακόμα μία φορά την λέξη κλειδί, που υπάρχει στή απάντησή μας, με δύο μικρές αλλαγές, Αυτόνοητο!
Πέτρο, ακόμα μία αλλαγή, Αυτώνοητο!
Πέτρο, Αυτώ νοητό!