Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
‘Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.’
‘Γιατί το λες αυτό;’ ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: ‘Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.’
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
‘Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!‘
‘Πως μπορείς να το λες αυτό;’ ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
‘Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;’
‘Όχι!’ απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: ‘Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.‘
‘Μα… οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.’
‘Ακριβώς!’ απάντησε ο πελάτης. ‘Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.’
Από το athos.edo.gr μέσω της φίλης Κατερίνας. Φωτογραφίες από το flickr.
Αγαπη
εχω γράψει δυο άλλα σημειώματα..δεν τα ανέβασε…
kalaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa…………aDIOS+
@ me…! moi!!!
Τρελιάρικο χαζόπαιδο, αδερφάκι μου στην ανορθογραφία!
Καλησπερούδια και καλώς το!
Για να μπορούμε να σε έχουμε ως ένα πρόσωπο στο μυαλό μας, γιατί δεν κρατάς ένα ψευδώνυμο σταθερό;
Εσύ μπορεί να ξέρεις ότι είσαι εσύ, εγώ όμως δεν μπορώ να ξέρω πως είσαι ο ίδιος-α κάθε φορά πίσω από το κάθε διαφορετικό όνομα.
Έχω άδικο;
Πέτρο…
το …τρελιάρικο ίσως να αντιπαθεί τα μοντέλα και τα στερεότυπα! :-0
Θα μου δώσεις, ευγενικό παλικαράκι την απάντηση που περιμένω;
Το ΒΗΜΑ έγραφε ότι ο εγκέφαλος είναι το τελευταίο όργανο του σώματος που ολοκληρώνει την ανάπτυξή του, γύρω στο 25ο έτος της ηλικίας.
Ξέρεις και γι αυτό κάτι;
@ Σαλόγραια
Καλή μου (επέτρεψέ μου αυτή τη διαχυτικότητα), δεν θα παίξω το παιχνίδι και σας εξήγησα το γιατί!
Ηδη έχετε δείξει την απόλητη εξάρτησή σας από τα κουτάκια και αυτά που συζητάμε δεν το απαιτούν.
Νομίζω μάλιστα ότι σε αυτό έχω μερίδιο ευθύνης γιατί σε ακρετά σημεία έχω υπερεκτεθεί, έχω δώσει πολλές πληροφορίες για τον εαυτό μου, ενώ οι άλλοι δεν το έχουν κάνει.
Και το χιλιομετάνιωσα, γιατί είδα ποια ήταν η χρήση τους.
Εντούτοις θέλω να γνωρίζετε ότι γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δε φοβάται την έκθεση.
Κάτι τέτοιο διακρίνω και σε εσάς.
Όμως ενώ εγώ δεν σας στραπατσάρισα ως προσωπικότητα βγάζοντας πάνω σε εσάς και στη ζωή σας τις φαντασιώσεις μου, εσείς δείξατε κακή διαγωγή και το κάνατε!
Ένιγουεϊ, όπως είπα δεν παρεξηγώ.
Για να το κάνω θα πρέπει να έχω ένα καλό λόγο και μέχρι τώρα έχω καλό λόγο μόνο για να το αποφύγω.
Ούτως ή άλλως τα θέματα τα οποία συζητάμε δεν σχετίζονται με συγκεκριμένους ρόλους, ώστε να έχει νόημα το επιχείρημά σας.
Επιπλέον, δεν είναι αυτός ο τρόπος ο δικός μου.
Ποτέ δε θα σας πω ως επιχείρημα «δεν είστε δασκάλα, οπότε δεν έχετε λόγο επι του θέματος της εκπαίδευσης», ούτε θα πω «δεν ξέρω πολλά, οπότε εσείς φταίτε που υπεραναλύετε», ούτε θα πω «ξέρω πολλά, οπότε κάντε μόκο και κρατάτε σημειώσεις», ούτε θα πω «Είμαι μεγάλος κι έχω περάσει πολλά, γιαυτό να με ακούς εσύ που δεν ξέρεις», ούτε θα πω «Ήμουν άπιστος κι επίστευσα, οπότε ότι σας λέω είναι αλήθεια και πρέπει να το ακούτε».
Όλα αυτά τα έχω ακούσει εδώ μέσα και τα θεωρώ άχρηστους και αμήχανους τρόπους να ξεφύγουμε ή να επιβληθούμε.
Κοινώς τα θεωρώ χειρισμούς.
Εδώ αναγκαστικά στηριζόμαστε στους συλλογισμούς μας και στα παραδείγματα που τους υποστηρίζουν.
Αν θέλουμε κάτι περισσότερο, κάποια πιο συγκεκριμένη επικοινωνία, δε θα τη βρούμε εδώ.
Το παιχνίδι αυτό, θα το παίξω από κοντά, αν βρεθούμε στα σαλόνια που είπα. Μπορεί να είναι και κήποι, βουνά και λαγκάδια, δεν έχω πρόβλημα, ανήγει κι ο καιρός σιγά σιγά.
😀
Να συμπληρώσω επίσης, ότι κι άν το κάνω και προχωρήσω σε αυτοπεριγραφή, σε τίποτα δεν σας προσφέρω εξειδικευμένη πληροφορια.
Θα έπρεπε μετά να προχωρήσουμε σε ολοκληρωμένη εξιστόριση της ζωής και των βιωμάτων μας και πάλι δε θα είχαμε πλήρη εικόνα.
Υπάρχουν πολλών ειδών γονείς, πολλών ειδών δάσκαλοι, πολλών ειδών σαλοί.
Μη βλέπουμε τον άλλο κάτω από το ρόλο του, γιατί ο ρόλος δεν τον περιγράφει.
Αν αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς, τότε να συζητάτε μαζί μου μόνο τα θέματα που νομίζετε.
Το έχω πει εγώ ότι Πετράκος και μάλαμααα!
🙂
Τελικά είσαι πάρα πολύ σπουδαίο παλικάρι , όσο χρονών και να είσαι και τυχερή , βρε, η γυναίκα που θα σε πάρει αρκεί να είναι κωφάλαλη!
(μη μου στενοχωριέσαι…σε πειράζω όπως η Κατερίνι…)
Εντάξει.
Προσωπικά, θεωρώ ΠΟΛΥ σημαντικά, τα στοιχεία που δε μου δίνεις…
Δεν πειράζει…
Καλή καρδιά!
Κάποια άλλη φορά , κάπου αλλού! 🙂
Υ.Γ.
Είμαι παντρεμένη με Πέτρο…γι αυτό αγαπώ τους Πέτρους ιδιαίτερα…:-)
Επίσης!
Αν το τρελιάρικο αντιπαθεί τα στερεότυπα (πράγμα που θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγυση, μιας και τα ονόματα και τα στερεότυπα δεν ταυτίζονται με τη λειτουργία των ψευδωνύμων), δεν χρειάζεται να παραπονιέται!
Το σημερινό Βήμα το γράφει αυτό για τον εγκέφαλο;
Βλέπω ότι σας ενδιαφέρει το θέμα γενικά.
Κι εμένα με ενδιαφέρει πολύ!
Έχω αμελήσει να διαβάσω και κάποια σχετικά που είδα στο ιστολόγιό σας.
Σχετικά με αυτή την πληροφορία, θα ήθελα να πω ότι άλλο πράγμα η ανάπτυξη των διαφόρων κέντρων, αν το πατε κάπου εκεί κι άλλο η ολοκλήρωση της ανάπτυξης (με ότι αυτό συνεπάγεται).
Π.χ. άλλος είναι ο ρυθμός ανάπτυξης διαφορετικών ανθρώπων, σε άλλο επίπεδο θα φτάσει ο καθένας σε διαφορετικό χρόνο.
Υπό κ.σ. και για το μέσο όρο ισχύουν αυτά τα ευρήματα.
Επιπλέον δεν οδηγούν σε γραμμικά συμπεράσματα.
Έχω διαβάσει π.χ. ότι αν κατά την ηλικία των 12, το παιδί δεν αρχίσει να εισάγεται στην αφηρημένη σκέψη, αυτό δε θα μπορέσει να το κάνει ποτέ στη ζωή του.
Επίσης έχω διαβάσει ότι το 1/3 των ανθρώπων δεν θα καταφέρουν ποτέ στη ζωή τους να σκεφτούν με αφηρημένο τρόπο.
Οκ, τα διάβασα, μπορώ να πω ότι μου έδωσαν μια διάσταση στο θέμα.
Όπως διαβάζω και άλλα πράγματα.
Μπορώ όμως να στηρίξω απόλυτα συμπεράσματα και να τα εφαρμόσω σε συγκεκριμένους ανθρώπους αν δεν είμαι ειδικός κι αν δεν έχω στο νου μου και χίλια άλλα δύο ερευνητικά δεδομένα;
Πέτρο
αν μπορείς, διάβασε το ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ, ΝΕΥΡΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ που είναι στο μπλογκ της Σαλογραίας, καθώς και τα Σχόλια…
Τα σχόλια κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν μεγάλο ενδιαφέρον…και ίσως μια άλλη φορά συνεχίσουμε την κουβέντα…
@ Σαλο
Για να μη σας αποτρελάνω, αναγνωρίζω ότι όταν λέω κάτι επικεντρώνομαι κυρίως στα σημεία που υπάρχει η διαφορά απόψεων.
Δεν είναι τόσο σωστό, το παραδέχομαι.
Σε αυτό που λέτε:
«Προσωπικά, θεωρώ ΠΟΛΥ σημαντικά, τα στοιχεία που δε μου δίνεις…»
οφείλω να σας πω ότι συμφωνώ.
Εννοείται πως μπορεί να είναι σημαντικά και αυτά και άλλα στοιχεία.
Εκεί που εξίσταμαι, είναι στο τι είδους χρήση θα τους γίνει.
Π.χ. να σας θυμίσω το πρόβλημα με το ΑΜΚΑ.
Τι ωραία ιδέα, να γνωρίζει το σύστημα ότι χρειάζεται για εμάς, αν το θέμα είναι να μας υπηρετήσει.
Αν όμως τελικά χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία όχι για να εξυπηρετήσουν εμάς, αλλά για να μας χρησιμοποιήσουν;
Τρέχω να το διαβάσω, αν και ήθελα να φτιάξω λουκουμάδες για το καλό μου, που κοιμάται!
😀
Κ. Πέτρο,
Εϊχαμε μείνει στον Πύργο της Βαβέλ και στο σημαντικότατο στοιχείο της αγάπης μεταξύ μας, ακόμη και σε καταστάσεις πνευματικής διαφορετικότητας.
Για να αισθανθεί ο άλλος πως δε μένουμε στα λόγια πείτε μου:
Πιστεύετε πως έχετε αγγίξει το σημείο της επαρκούς αυτογνωσίας για να αναγνωρίζετε εκείνα τα σημεία που κάνουν τους συνομιλητές σας να εξίστανται;
Διότι μπορεί οι συνομιλητές σας να μη διαθέτουν τη δική σας σωστή συμπεριφοριστική ψυχολογική τεχνική, ή τη δική σας ευγένεια αν θέλετε, όμως αυτό δε σημαίνει με τίποτε πως είναι κάτι που σώζει την παρτίδα για σας, ίσως και την ψυχή σας, ως προς την ουσία.
Και σίγουρα κρινόμαστε όλοι και οι «θύτες», αλλά και τα «θύματα» ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης του «θύτου».
αλλά να πρώτα να προσέχουμε την ουσία.
Δεύτερο ερώτημα σχετικό: μπορείτε να μου εξηγήσετε την αξία που έχει για σας η ταινεία με το κουταλάκι, που γύρω στο Νοέμβρη μήνα είχατε προτρέψει να δούμε και κάνατε και πρόσφατη αναφορά λίγο πιο πάνω;
Προσέξτε, εννοώ την ταινεία ως πολιτισμικό προιόν.
Η ποιότητά της είναι δυνατόν να συνάδειν με ανθρώπους που θέλουν να αναπτύξουν λεπτές σχέσεις με τους άλλους;
Έχει αξία μόνο αυτό που θέλουμε να πούμε, ή και ο τρόπος που το λέμε;
Θέλετε να μας ξαναδώσετε το URL της, μια και είναι δύσκολο να το βρώ;
¨Οχι για να το ξαναδώ, αλλά για τους συνομιλητές, να μας πουν, αν έχω δίκηο.
Πέτρο
πολύ ευλογημένο το καλό σου!
Πάρε αν θές και μια ακόμα συνταγή για λουκουμάδες:
1/4 κιλού αλεύρι ολικής άλεσης
1 χούφτα κουάκερ
1 χούφτα ή και λιγότερο λιναρόσπορο τριμμένο
1 με 2 κουταλιές λάδι
1 με 2 κουταλιές ζάχαρη καστανή
λίγο αλάτι
λίγη νωπή μαγιά (από τον κύβο το 1/6)
Εκτέλεση
Σε μπωλ με 1και 1/2 φλ. ΧΛΙΑΡΟ νερό διαλύω τη μαγιά και ρίχνω τα υπόλοιπα υλικά, ανακατεύοντας μέχρι να γίνει ένας χυλός λίγο πηχτός.
Το σκεπάζω με καθαρή πετσέτα και το αφήνω περίπου μισή ώρα να φουσκώσει.
Τηγανίζω ως συνήθως.
Καλή όρεξη!:-)
Και σίγουρα κρινόμαστε όλοι και οι «θύτες», αλλά και τα «θύματα» ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης του «θύτου»,
αλλά πρώτα να προσέχουμε την ουσία.
777
συμφωνώ με την τελευταία φράση
και τη συνταγή για λουκουμάδες δεν την έχω δοκιμάσει, μου την έδωσε συνάδελφος και μου είπε ότι είναι εξαιρετική!
🙂
@ Σαλόγραια
Ειμαι στα μισά του άρθρου και διαβάζω με πολύ ενδιαφερον.
Εντομεταξύ προχωρώ και τους λουκουμάδες 😉
Ευχαριστώ πολύ για την συνταγή!
Αν προκάμετε, γκουγκλάρετε για το θέμα «νοημοσύνη του στομάχου». Είχα διαβάσει ένα άρθρο σε ένα ένθετο εφημερίδας πριν κανα χρόνο και κάπου την έβαλα αλλά μέσα σε όλα αυτά που κρατώ δεν την βρήσκω.
Εκεί κι αν είναι ολόκληρο θέμα που μόλις εδώ και λίγα χρόνια προσεγγίζουμε. Έλεγε, για να σας δώσω μια εικόνα, πολλά γύρω από την ανεξάρτητη λειτουργία των νευρικών δικτύων του στομάχου, την λειτουργία του παρασυμπαθητικού κι ενδοκρινολογικού συστήματος, το πως το ίδιο το στομάχι παίρνει αποφάσεις κι έχει συναισθήματα, το πώς το στομάχι εμπλέκεται στα απωθημένα συναισθήματα και χίλια δύο άλλα που φοβάμαι ότι σας τα κακομεταφέρω.
Είχα εντυπωσιαστεί, ψάξτε το!
Πετρο μου
σε πιστεύω!
Η περιοχή γύρω από το στομάχι μπορεί να είναι ένας δεύτερος μυστικός …εγκέφαλος…
Οταν διαβάσεις όλα τα του εγκεφάλου και τα σχόλια των αναγνωστών, θα ήθελα εκεί και κάποιο δικό σου σχόλιο…
ευχαριστώ! 🙂
@ 777
Αγαπητέ,
αν μου χαρακτηρίζετε το ήθος μου ως «συμπεριφοριστική ψυχολογική τεχνική», όλα τα άλλα περισσεύουν.
Μην συνομιλείτε με ανθρώπους που θεωρείτε ότι δεν έχουν γνήσιο ήθος.
Εγώ δεν χαρακτήρισα το ήθος σας ή εσάς ως πρόσωπο.
Μου κάνει εντύπωση που όντως δεν διακρίνετε μεταξύ αυτών των πραγμάτων.
Για το θέμα που θέσατε, του σεβασμού, της σωτηρίας και των θυτών και θυμάτων, έχουμε να πούμε πολλά.
Θα τα αναφέρω στην απάντησή μου για την εφαρμογή των θρησκευτικών μοντέλων στο προσωπικό επίπεδο. Εκεί αναφέρω πολλά σχετικά.
Αν και έχει παρεκτραπεί πολλές φορές η συζήτηση, γυρίζουμε στο ίδιο θέμα 😀
φιλιά!
¨Οχι δεν έχω κατά νου κανένα ήθος.
Μιλάω για αισθήματα.
Προχωρήστε όμως και βοηθήστε με όσο είναι στις δυνάμεις σας να προσεγγίσετε τον τρόπο του δικού μου σκέπτεσθαι και θα κάνω και εγώ το ίδιο.
Σαλογραία μου, εννοείς τους θύτες και τα θύματα;
Θα τα πούμε Θεού θέλοντος ίσως αύριο, τώρα φτιάξτε λουκουμάδες, εγώ πάω για κάτι πιό υγιεινό, καμιά φυσική πορτοκαλάδα στην πλατεία. Ο κ. Πέτρος δεν έχει ανάγκη είναι νεότατος για να προσέχει από τώρα. Χαίρετε .
Οκ,
Ας δεχτώ ότι η ευγένεια είναι καθαρό συναίσθημα (μην φέρνω άλλες αντιρρήσεις) κι εγώ έκανα λάθος που την ονόμασα ήθος.
Δηλαδή χαρακτηρίσατε τα συναισθήματά μου και αυτό είναι εντάξη;
Να προτείνω να μένουμε επί του θέματος και να είμαστε συγκεκριμένοι;
Είναι εύκολο να τα κάνουμε μπάχαλο με προσωποποιήσεις του διαλόγου και χαρακτηρισμούς του άλλου (του προσώπου του, της ζωής του, των συναισθημάτων του, του ήθους του, άντε να δούμε σε τι άλλο προσωπικό θα επεκτεθείτε, όλα τα έχουμε δει εδώ…).
Στικ του δε πόιντ, πλιζ.
Δηλαδή, πλιιιιζ!
Πετρε
σε ποιον τα γράφεις αυτά;
Τα διάβασες στο μπλογκ μου τα σχετικά με τον εγκέφαλο, και τη σχέση του με τα βιώματα;
Αγαπητη Σαλογραια , πολυ καλο το σχολιο 79 νομιζω, αυτο με τον ελεφαντα και τα κρεμμυδια.Σε ευχαριστω εκ καρδιας, αν και αναφερεσαι στον Πετρο,εχω πεσει και εγω στον πειρασμο να εξηγησω την ζωη συμφωνα με την δικη μου λογικη και νομιζοντας οτι αυτα που εγω εχω διαβασει,εχω καταλαβει αυτη ειναι η Αληθεια.Μαλλον χρειαζεται πιστη και…εν ειδα οτι ουδεν ειδα!Α! Γιατι μαλλωνεις με τους παππαδες?Πιστευεις οτι βγαινει τιποτα?Και γω μαλλωνω, αλλα το μονο που μενει ειναι μια ταραχη στην καρδια μου,λογω της κατακρισης που υποπεφτω.Απλως νομιζω οτι μια συνοδος θα ηταν απαραιτητη, γιατι σημερα πολλοι κανονες συνοδων καταπατουνται κατα κανονα πλεον και εχει γινει η εκκλησια μας οικος εμποριου…
Κατερίνι μου
να είσαι παντα καλά!
Ο,τι μπορεί ο καθένας κάνει.
Δε μαλώνω με όλους τους παπάδες.
Στους καλούς παπάδες είμαι πρόθυμη και να φιλήσω τη σκόνη από τα υποδήματά τους…κακούς παπάδες εννοώ τους φανερά θεομπαίχτες και τους πουλημένους στην αίρεση, όχι αυτούς που σαν άνθρωποι έχουν αδυναμίες και που προσπαθούν ή να τις κρύβουν ή να τις πολεμάνε με ταπείνωση…
Την προσωπική ζωή ΚΑΝΕΝΟΣ δεν έχουμε δικαίωμα να την κρίνουμε.
Την ΟΜΟΛΟΓΙΑ τους, όμως, ΑΝ είναι ΟΡΘΟΔΟΞΗ ή όχι, έχουμε εντολή να την κρίνουμε,από τον ίδιο τον Απόστολο Παύλο, διάβασε τι λέει στους Γαλάτες…και ποιους παραδίνει στο Ανάθεμα…όμως…αυτό πρέπει να γίνεται ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΣΕΙ, ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΝ ΜΙΣΕΙ, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΠΡΩΤΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΩΦΕΛΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ…
Μακάρι να βρεθεί μια άκρη με τα Εκκλησιολογικά, αλλά φοβούμαι ότι μας έχει πάρει μεγάλη κατηφόρα…
Εύχου για ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ…
@ Σαλογραια
Στον 777 τα έγραφα 😀
Το άρθρο το διάβασα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα όλα. Ετοιμάζω και απάντηση (θα χώσω και πολύ μοντέλο μέσα, λύσσα θα το κάνω πάλι!) αλλά πρέπει να ετοιμάσω κι ένα κριτήριο γλώσσας για τα πουλάκια μου. Όπως πάντα τελευταία στηγμή.
Και σας χρωστάω και την απάντηση για την εφαρμογή των μοντέλων στο προσωπικό επίπεδο, μην ξεχνιόμαστε, εε 😉
Λοιπόν, ήταν ωραίοι οι λουκουμάδες; Εγώ, το ζεστό αναψυκτικό που ζήτησα, εννοώντας να μην έχει μπει ψυγείο, εκλήφθηκε στην κυριολεξία από τη σερβιτόρα και απόλαυσα κάτι κυριολεκτικά ζεστό περασμένο από τη φωτιά! Πρωτότυπη αναψυκτική εμπειρία και δεν την βρήκα και άσχημη τελικά….
Κ. Πέτρο κατ αρχήν δε θυμάμαι, ώστε να σας εξηγήσω γιατί είναι διαφορετικό το αίσθημα και άλλο το συναίσθημα. Το συναίσθημα δεν είναι ευλογημένο στο χώρο της Θεολογίας μας.
Μάλιστα ο Σαούλ διαβάζουμε έπεφτε εύκολα σε συναισθηματική υπερδιέγερση και δάκρυζε εύκολα. ήταν κάτι όχι εκ καρδίας, αλλά καθαρά εγκεφαλικό.
Μη μου συνεχίζετε πάλι και πάλι την ίδια αντίδραση . Γιατί το κάνετε; για να απογοητεύομαι και να φεύγω;
Σας ρωτάω πράγματα ξεκάθαρα κ. Πέτρο , δεν είναι έτσι;
Αν ξέρετε γιατί οι άλλοι εξίστανται.
Τι χαρακτηρισμούς μου λέτε και ποιές προσωποποιήσεις του διαλόγου;
Δεν θέλω να μάθω κάτι προσωπικό σας σ αυτή τη φάση, απλά να ξέρετε ότι θελημένα, ή αθέλητα μεταστρέφετε συνέχεια αυτά που λέμε εμείς σε εσάς και στην συνέχεια αναπτύσσετε την θεωρία των νοητικών σχημάτων και πάπαλα.
Κάποιοι το αντέχουν, κάποιοι δεν το αντέχουν.
Και η αντίδρασή σας αυτή τώρα με μένα δείχνει αποπροσανατολισμό του αιτήματός μου ( πράγμα που γινόταν κατά συρροή στις συζητήσεις σας με τον κ. Αββι το φθινόπωρο και για το οποίο παραπονιόταν συνεχώς) και το ωραίο είναι που με καλείτε να εστιάσω εγώ.
Ε όχι, δεν το πιστεύω, που λέει και η νεολαία μας, αν και ήδη πάλιωσε.
Το ίδιο συνέβη και παραπάνω στο #69 που θεώρησα πως καλύτερα να απαντήσω τοιουτοτρόπως, παρά να ξαναπιάσω το θέμα απ την αρχή. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, υπάρχει και ένα όριο ειδικά για μας που εργαζόμαστε κιόλας.
Αγαπητή Σαλογραία,
ναι είναι εκπληκτικό το «εγκέφαλος, Νευρώνες, νοημοσύνη» .
Είχα διαβάσει νέος πάμπολα τέτοια και ήταν στην αρχή της μεταστροφής μου, όντας θετικιστικότατος τότε, ποτέ προκλητικός ωστόσο, δόξα τω Θεώ,
Να σε έχει ο Θεός καλά, εκτός των άλλων να μας αφυπνίζεις με κάτι τέτοια άρθρα και τις επεξηγήσεις σου.
Καλό ξημέρωμα
@ 777
Το μόνο συγκεκριμένο που έχω καταφέρει να βρω στα ερωτήματά σας είναι το «γιατί οι άλλοι εξίστανταί», με κάποια σημεία του σχολιασμού μου .
Όπως σας είπα ήδη πιο πάνω, θα το αναφέρω στην απάντησή μου για την εφαρμογή των θρησκευτικών μοντέλων στο προσωπικό επίπεδο.
Γιατί με αυτό έχει να κάνει.
Όσον αφορά στο ερώτημά σας για την ταινία με το κουταλάκι, έχετε δίκιο, το ξέχασα γιατί ίσως το θεώρησα ως απλά δική σας δήλωση.
Δεν έχω δηλαδή και κάτι να προσθέσω.
Νομίζω ότι με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπορείτε να την βρείτε ανά πάσα στιγμή. Για την κριτική της ποιότητάς της, δεν θα υποκαταστήσω το μυαλό ή τα γούστα κανενός.
Υπάρχουν άλλα δικά σας ξεκάθαρα ερωτήματα;
Και μιας και πιάσαμε τα ξεκάθαρα ερωτήματα να θυμίσω λοιπόν τα δικά μου που δεν έχετε απαντήσει:
1. Αλήθεια, πες μου, ποιος έχει υποσχεθεί ότι θα χωρίσει τους ανθρώπους σε ομάδες και θα τους κρατήσει χωρισμένους για πάντα?
2. Σε ποιο σημείο αναρωτήθηκα εγώ για την ύπαρξη του θεού;
3. Πώς θα αξιολογήσουμε τις άλλες θρησκείες; Με ποια κριτήρια;
4. Πιστεύετε ότι κατείχε ο Δημόκριτος κάποια υπερβατική γνώση;
Απ’ ότι κατάλαβα το αφήνετε ανοιχτό;
5. Ποιο νόημα θέλετε να προσδώσετε στο παράδειγμα με τις ακτινοβολίες τελικά;
6. Τα παράγωγα του μοντέλου «Τα προβλήματα του ανθρώπου οφείλονται στην αμαρτία της μεταπτωτικής κατάστασης.» τελικά να τα πιάσουμε ή όχι;
Και παρέλειψα και κάποια.
Προσθέτω κι ένα ακόμα, από το τελευταίο σχόλιό σας:
Μου γράφετε: «μεταστρέφετε συνέχεια αυτά που λέμε εμείς σε εσάς».
Σε ποιο σημείο πήρα κάτι που είπατε και το άλλαξα;
(Αυτό μόλις τώρα, ήταν συγκεκριμένο ερώτημα, μην ξεχνιόμαστε, το έβδομο.)
Εσείς όταν το κάνατε δύο φορές, σας το επισήμανα συγκεκριμένα, και δεν μου απαντήσατε. Από την άλλη, ενώ δε μου αναφέρετε τι ακριβώς μεταστρέφω, από πάνω παραπονιέστε.
Θεωρώ ότι είναι πολύ ξεκάθαρα διατυπωμένα ως ερωτήματα.
Σεβάστηκα ότι δεν θέλετε να τα απαντήσετε και δε διαμαρτηρήθηκα καθόλου.
Τώρα την ακούω κι από πάνω, ότι μεταστρέφω, αποπροσανατολίζω, αποφεύγω να απαντήσω!
Ας είναι.
Αυτό όμως το οποίο θεωρώ σοβαρό κι επιμένω, είναι το θέμα των χαρακτηρισμών και της προσωποποίησης.
Δεν δείχνετε να καταλαβαίνετε την σπουδαιότητά του, ίσως δεν αντιλαμβάνεστε και πότε το κάνετε. Οπότε θα επανέρχομαι, αναγκαστικά.
Δεν είναι αποπροσανατολισμός, όπως μου λέτε, είναι το πρώτο και βασικότερο στοιχείο για να μπορεί να υπάρχει διάλογος.
Άν το έχω κάνει κι εγώ (που δεν αποκλείεται) να μου το επισημάνετε και να ζητήσω συγνώμη.
Πάμε άλλη μια φορά λοιπόν.
Δέχτηκα να ονομάσω την ευγένεια ως ότι θέλετε (συναίσθημα, αίσθημα, φλερτ, όπως σας κάθεται), για να ξεκολλήσουμε από το επουσιώδες και να εστιάσουμε σε αυτό που ήταν το ζήτημα, σε αυτό που σας έλεγα:
Ότι με χαρακτηρίζετε και με κρίνετε ως πρόσωπο.
(Πιθανολογώ ότι η εμμονή όλων εδώ με τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τη ζωή, το ήθος, την προσωπικότητα κ.λπ. του άλλου, είναι προβολλή του νοητικό μοντέλο περί κρίσης, η διαρκής αίσθηση ότι κρινόμαστε, η διαρκής ενοχική αίσθηση ότι πρέπει να αυτομεμφόμαστε.)
Η έκφρασή σας:
«τη δική σας σωστή συμπεριφοριστική ψυχολογική τεχνική, ή τη δική σας ευγένεια αν θέλετε»
από το σχόλιο 112, με χαρακτηρίζει.
Στην ουσία ονομάζετε το ήθος μου τεχνική.
Δεν ξέρω αν ήταν καν πρόθεσή σας να εννοήσετε αυτό που φαίνεται από την πρόταση. Γι’ αυτό και ασχολήθηκα να σας το επισημάνω, ώστε να διευκρινίσετε.
Το θέμα μπορεί για εσάς να φαίνεται επουσιώδες, για εμένα όμως είναι σοβαρό για τον εξής απλό λόγο:
Αν αμφιβάλλω για το ήθος κάποιου, πόσο μάλλον αν είμαι σίγουρος ότι το ήθος του είναι υποκριτικό, τεχνιτό, ψεύτικο, δεν έχω κανένα λόγο να κάθομαι να ανταλάσσω απόψεις μαζί του.
Παρομοίως, μου φαίνεται έλλειψη αυτοσεβασμού να συζητώ με κάποιον ο οποίος έχει κρίνει τη συμπεριφορά μου ως «τεχνική».
Έχετε κάθε δικαίωμα, εννοείται, να διαμορφώνετε αυτή την άποψη ή οποιαδήποτε άλλη θέλετε για εμένα.
Άπαξ όμως και την αποκτήσετε, σημαίνει ότι δεν έχετε εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.
Είναι γνωστό ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θεωρούμε πως ο άλλος παίζει παιχνίδια με εμάς, εφαρμόζει τεχνικές, υποκρίνεται.
Αν έχει χαθεί αυτή η εμπιστοσύνη, δεν είναι δυνατόν αλλά και δε χρειάζεται, να γίνεται διάλογος.
Δηλαδή, εγώ δε θεωρώ ότι υποκρίνεστε απέναντί μου. Μπορεί να λέτε πράγματα στα οποία διαφωνώ, αλλά θεωρώ ότι τα εννοείτε, δεν παίζετε, δεν εφαρμόζετε κάποιου είδους τεχνική πάνω μου.
Αν π.χ. αισθανόμουν ότι με προσεγγίζετε με γλυκόλογα, για να με αποπροσανατολίσετε, τότε αυτό θα το ονόμαζα τεχνική και σιγά μην καθόμουν να συνεχίσω τη συζήτηση.
Ελπίζω αυτή τη φορά να έγινε κατανοητό σε τι αναφέρομαι.
Υ.Γ. Η επιμονή σας με τον κύριο Άββι σε τι εξυπηρετεί;
Θα πρέπει αν θέλετε να μιλήσουμε συγκεκριμένα, να πάμε σε εκείνο το σχόλιο και να δούμε αναλυτικά το τι έγινε.
Έχει νόημα;
Άνθρωποι , άνθρωποι! Αιμοδιψεις και αιμοχαρείς! Προς τι τα μίση και ο αλληλοσπαραγμός;
Ρε παιδιά γιατί τσακώνεστε; Για τον κουρέα; Για τον Θεό; Ή για το κακο στον κόσμο;
Ή μήπως για τους λουκουμάδες; τα κρεμμύδια, τους, ελέφαντες; Τα στερεότυπα, τα νοητικα μοντέλα και τα φωτομοντέλα;
Ευτυχώς έρχεται η άνοιξη! Τι θέλει ο άνθρωπος για να΄ναι χαρούμενος; Χριστό! και λιγο κρασι , λίγο θάλασσα και τ’άγόρι\κορίτσι του (για μας τους αρχάριους).
@ Μαρίνα-Μαρινέλα 😀
Έχει καταντήσει αρκετά «κάπως» το θεματάκι που έχουμε εγώ και ο 777ας!
Ένα βήμα παραπέρα δεν το στρώνουμε.
Αλλά τι να κάνουμε, μερικά ζευγάρια χορεύουν στο επιτόπου.
Όσο δεν ξεσηκώνεστε να χορέψετε εσείς, θα θαυμάζετε, εμάς !
Ελπίζω να μη μας βρει το καλοκαίρι με τα ίδια ερωτήματα.
Δε θα το αντέξωωω
Ο Πέτρος, δηλαδή εγώ, έγραψε τα παραπάνω.
😛
Α! Το είχα ξεχάσει!
Οι λουκουμάδες, 777 μου, μια χαρά πέτυχαν.
Τρωγόσαντε!
Μόνο που μου βγήκαν μεγάλοι.
Σαν τις απαντήσεις μου, ένα πράμα, φτου!
διόρθωση: ‘πράμμμα’ (το ένα ‘μ’ είναι το χρωστούμενο)
Μαρίνα μου
καλημέρα!
Ωραία τα λες!
Η πολλή ανάλυση, τρώει μέχρι και τον ελέφαντα!
Σήμερα σου δίνω μια συνταγή για αλάδωτη ταχινόσουπα που υποσχέθηκα- από τις νοστιμότατες της κυρίας Κοφινά…που εξέδωσε κάποτε ο Ακρίτας.
ΤΑΧΙΝΟΣΟΥΠΑ
1και 1/2 φλυτζάνι τσαγιού κριθαράκι ή πεπονάκι(ζυμαρικό)
6 κουταλιές σούπας ταχίνι(μακεδονικό κατά προτίμηση)
χυμό 1 λεμονιού
αλάτι
8 περίπου φλυτζάνια τσαγιού, νερο.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Βράζουμε το νερό.
Ριχνουμε αλάτι και μετά το κριθαράκι ή πεπονάκι και ανακατεύουμε καλά. Οταν βράσει την αποσύρουμε απο τη φωτιά.
Βάζουμε το ταχίνι σε μπωλ και ρίχνουμε σιγά σιγά το λεμόνι ανακατεύοντας με ένα κουτάλι. Ρίχνουμε κουταλιά κουταλιά λίγο νερό και ανακατεύουμε συνεχώς , ώσπου το ταχίνι να γίνει μια αραιή ομοιόμορφη κρέμα. Παίρνουμε λίγο από το ζεστό ζουμί της σούπας και το ρίχνουμε στο ταχίνι ενώ το ανακατεύουμε συνέχεια. Αφού αραιώσει αρκετά, ενώνουμε το αραιωμένο ταχίνι με τη ζεστή σούπα και την ανακατεύουμε καλά. Η σούπα είναι έτοιμη, Δεν πρέπει να ξαναβράσει γιατί το ταχίνι κόβει.
Αντί για κριθαράκι ή πεπονάκι, πολλοί(και γω σ’αυτούς) φτιάχνουν το ταχίνι με ρύζι.
Γίνεται επίσης πολύ νόστιμο, αν το εμπλουτίσετε και με μανιτάρια κονσέρβας ή νιφάδες αμύγδαλου και μαιντανό.
Καλή όρεξη! 🙂
O PELATHS TOU KOUREA THA EIXE PAEI STHN KINA AN SAS AKOUGE NA KANETE TOSES ANALYSEIS PANTWS!!!!!!!!!!!!!!
FILAKIA BRE AZIORTHWTA PAIZAKIA!!!
Εγώ δε θέλω να πάω στην Κίνα πάντως!
Μη με ρωτήσεις.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν πάω στην Κίνα που να με πληρώνεις!
CALM DOWN MY DEAR SALOOLD!!! DEN EIPA OTI ESY THA PAS KINA!!! OLOI OI PELATES TOU KOUREA EIPA!!!DIOTI KOLLHSATE SE AYTH THN SELIDA!!!PATE SE ALLH!!!CHANGE SUBJECT!!!
MAKIA*******************
κ. Πέτρο
Αγαπημένοι δηλαδή έτσι;
Για μένα κύριε Πέτρο είναι κάτι αυτονόητο αυτό, γιατί δε ζω σε αμιγώς Χριστιανικό περιβάλλον, όπως σας ξαναείπα και με τους διαφορετικά σκεπτόμενους συγγενείς και φίλους, σαν και σας καλή ώρα, κάνω παρέα χωρίς να αντιλαμβάνομαι τη διαφορετικότητα κάθε λεπτό. Άλλο οι ώρες που τρώμε τα μουστάκια μας.
Και μου ήρθε και το εξής έτσι ξάφνου: ‘’Μεγάλο λουκουμά να φας, μεγάλο λόγο μη πεις’’ Αμήν, μπας και σωθώ από σας……
Εντάξει Μαρίνα, έχεις δει τους αθλητές στους αγώνες- μου το θύμισε η Σαλογραία μας- να τρώνε λουκουμάδες στο τάιμ άουτ; Άσε να τελειώνει ο αγώνας και μετά ξανααγκαλιαζόμαστε.
Επί τάπητος τώρα:
Λέτε λοιπόν κ. Πέτρο μας: «Για την κριτική της ποιότητάς της, δεν θα υποκαταστήσω το μυαλό ή τα γούστα κανενός.»
Για μένα είναι κυρίαρχο το θέμα κύριε Πέτρο.
Σας ζητώ αξιολόγηση της ταινείας με το κουταλάκι.
Έχετε κρίση.
Κρίνετε σας παρακαλώ την ταινεία, δε σας ζητώ να υποκαταστήσετε κάτι.
Υπάρχουν, ή δεν υπάρχουν αξιολογικά κριτήρια, που μέσα απ τα βάθη των αιώνων το απαύγασμα της ανθρώπινης εμπειρίας έρχεται κάθε φορά, να τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους ιεράρχηση με γνώμονα αυτήν την εμπειρία;
Εν προκειμένω, γιατί να ακούω Μότσαρτ, ή Σαββόπουλο, ή ποίηση Σεφέρη, ή ψαλμούς και να μην ακούω Σαλαμπάση;
Από που προέρχεται αυτό το αισθητικό κριτήριο που με κάνει να διαλέγω;
Του ίδιου επιπέδου είναι η δημοσιογραφία και το παιγνίδι ερωταποκρίσεων της κυρίας Μαρίας Χούκλη και το ίδιο είναι » η εκδίκηση της Ξανθιάς»;
Που έχει τις πνευματικές πηγές του το καθένα και που απευθύνεται;
Λοιπόν δεν προχωρώ σε περαιτέρω θέματα, γιατί έχω πολύ ευαισθησία αναπτύξει, στο τι αφήνουμε εκτεθειμένο τον εαυτό μας, ως προς τα θεάματα κυρίως, τα ακούσματα κοκ, και που αφορούν και τα καημένα τα παιδιά μας.
Άρα η ταινεία για μένα είναι μείζονος σημασίας, όσο κι αν βλέπω πως μάλλον σας εκνευρίζει αυτό. Συγγνώμη δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
ΥΣ.1) Δεν ξέρω το όνομα της ταινείας για να κουγκλάρω.
Έχετε την καλοσύνη να μου το δώσετε;
ΦΡΡΡΡ….Τάιμ άουτ.
Κ. Πέτρο μου,
Ξανά- μανά τα ίδια με το ήθος;
Πως μπορεί να λέω πως υποκρίνεστε;
Πως τα εκλαμβάνετε κάθε φορά έτσι;
Η συμπεριφοριστική τεχνική μάλιστα επιβάλλεται εκάστοτε και είναι κλάδος της Ψυχολογίας, αλλά υπάρχει έντονα και στην Ορθοδοξία.
Για παράδειγμα: Λαικός ρωτά έναν γλυκύτατο γέροντα, τι να κάνει με το ότι δεν το αισθάνεται να ζητήσει συγγνώμη. Και του απαντά ο γέρων, πως δεν πειράζει παιδί μου ζήτα εσύ συγγνώμη κι ας μην το αισθάνεσαι, σιγά σιγά θα αρχίσεις να το αισθάνεσαι κι αυτό.
Και εδώ ασφαλώς εννοώ, πως συγκρατούμενος δε βρίζετε, αλλά τεχνηέντως- και ευλογημένο να είναι- βρίσκετε εναλλακτική, μη διασπαστική των σχέσεων, προσέγγιση. Και πολύ καλά κάνετε.
Είναι ξεκάθαρο, όταν βάζω στην πρότασή μου τη λέξη «..σωστή..», αλλά και «…τη δική σας ευγένεια…».
Πως η ευγένεια είναι κάτι υποκριτικό.
Είπα εγώ ευσεβοφάνεια, ή κάτι σε -φάνεια;
Για όνομα που λέει και η Σαλογραία μας.
Τι το το θες το κουταλακι
να μου δινεις το φαρμακι¨?…
φιλια!
KOUKOU!!!!!!!STELLA!!! ME 2LL DEN GRAFETE TO ONOMA SOU?
H LATHOS ME TO MATHANE OI GIAGIADES MOU?!
SALO…..WHERE ARE YOU?
MAKIA STA KALA PAIZAKIA
+aDIOS…..
Καλα στο μαθανε οι γιαγιαδες σου αγαπητε μου.Με ενα λ ειναι το καλλιτεχνικο μου!
Εσενα ποιο ειναι το καλλιτεχνικο σου;
Στέλα
κάποιος σου απάντησε ευγενέστατα , στο άλλο μπλογκάκι, το είδες;
@ Αγαπητή αδελφή Στέλα, σας ευχαριστούμε για τις τοποθετήσεις περί μετανοίας. Άντε να δούμε πως θα τις εφαρμόζουμε. Ο Θεός βοηθός.
@ Ωπ !
Κ. Πέτρο ,
στο μπλογκ της Σαλογραίας έκανα καταχώρηση τις προάλλες, αναφερόμενος έμμεσα σ εσάς, την εξής: «Τώρα, τα κίνητρά του δεν τα ξέρουμε, παρά μόνον ο Θεός, ωστόσο δείχνει άνθρωπος που στα λόγια επιδιώκει την ειρήνη, μεταξύ και των διαφωνούνταν ακόμη»
Είδα, πως στην παραπάνω πρόταση έβαλε ο διάολος το ποδάρι του, που λένε και στην πατρίδα του πατέρα μου και παρέλειψα μια λέξη που θα απέδιδε πιο καλά αυτό που ήθελα να πω για σας.
Μετά λοιπόν τη λέξη «λόγια» δεν έβαλα τη λέξη «τουλάχιστον».
Υπέθεσα λοιπόν πως το διαβάσατε και κάνατε τις υποθέσεις περί υποκρισίας.
Σας διαβεβαιώ, πως απλά την παρέλειψα κατά λάθος.
Συγγνώμη για το συμβάν.
@777
Εγώ πάντως δεν κατάλαβα πού αναφερόσουν φίλτατε, πιστεύω ούτε και ο Πέτρος κατάλαβε, αλλά..ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ και ας μου πει η Μαρίνα αν έφτιασε την ταχινόσουπααααα!
@ 777
Καταπληκτική ευκαιρία σχολιασμού, αγαπητέ μου.
Μου σπάει τα νεύρα, βεβαίως, γιατί αφήνω πάλι στα μισά το σχολιασμό για τα προσωπικά νοητικά μοντέλα, αλλά και το σχολιασμό στο βλογάκιον της Σαλόγραιας.
Το θέμα με ‘τα μας’, είναι πως η ένταση κατατρώει άλλα πιο σημαντικά.
Θετικοί ή αρνητικοί χαρακτηρισμοί, παίζουν με το αυτοσυναίσθημα και αυτό δεν είναι δημιουργικό, κατά τη γνώμη μου.
Επιτρέπετε τουλάχιστον να σας το εντοπίζω όταν το κάνετε; Να βάζω έναν αστερίσκο -> (*) ?
Κατά τα άλλα, εννοείται πως όλο το θέμα δεν έχει να κάνει καθόλου με εχθρότητα.
Ίσα ίσα!
Συνήθως οι διαφορές και οι κόντρες είναι ευκαιρίες για πλησίασμα κι επικοινωνία, αν βεβαίως είναι γνήσια τα κίνητρα και δεν κοροϊδευόμαστε.
Προχωράμε λοιπόν στα υπόλοιπα, αρχίζοντας από το τέλευταίο σχόλιό σας.
Μου εξηγείτε τι πραγματικά εννοούσατε.
Ότι δηλαδή είναι τεχνική, παίζω τελικά παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι κακό αν ο σκοπός μου είναι καλός, όπως λένε και οι γλυκύτατοι γέροντες (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, που λέμε).
Μην σχολιάσουμε αν είναι υποκρισία, γιατί θα πελαγοδρομήσουμε. Όπως το νοιώθει ο καθένας. Υπάρχουν άλλα όμως πιο σημαντικά, θεωρώ.
Γράφετε:
«Η συμπεριφοριστική τεχνική μάλιστα επιβάλλεται εκάστοτε και είναι κλάδος της Ψυχολογίας, αλλά υπάρχει έντονα και στην Ορθοδοξία.»
Η συμπεριφοριστική τεχνική είναι για εμένα ότι χειρότερο.
Ευτυχώς που πλέον δεν επιβάλλεται στην εκπαίδευσή μας. (Αν και εμείς οι ζουπηγμένοι δάσκαλοι, όλο και την χρησιμοποιούμε για να ξεμπερδεύουμε με τα χίλια δυο πρακτικά προβλήματα, να διεκπεραιώσουμε το καθήκον μας… Το παραδέχομαι ότι το κάνω κι εγώ και ντρέπομαι μετά.)
Το ότι χρησιμοποιείται από πατέρες και πνευματικούς, μου φαίνεται απόλυτα φυσικό κι αναμενόμενο.
( Το ρήμα «επιβάλλεται» είναι από μόνο του ενδεικτικό.)
Επίσης, το όλο σύστημά της βασίζεται στις αμοιβές και τις ποινές, πράγμα ταυτόσημο με το χριστιανικό νοητικό μοντέλο.
Αυτό μου θυμίζει έντονα την επανάληψη των θετικών ή αρνητικών χαρακτηρισμών που παρατηρώ.
(Δεν αναπτύσσεται μια εσωτερική πραγματική σχέση αλλά ένα διαδικό σύστημα εξαρτημένων αντανακλαστικών.)
Αν θέλετε μια αρχική ενημέρωση, (για εφαρμογή στον εκπαιδευτικό χώρο όμως) σας βρήκα κάτι ευκολοδιάβαστο:
http://www.ceid.upatras.gr/faculty/kordaki/Chapter2adn.pdf
Εγώ είμαι πολύ κοντά στη γνωστική ψυχολογία (και για την εκπαιδευτική εφαρμογή, στο εποικοδομητικό μοντέλο).
Όπως και όλοι πλέον, τουλάχιστον θεωρητικά.
Σας παραθέτω και μια κριτική του Συμπεριφορισμού:
1. Υπεραπλουστεύει την ανθρώπινη συμπεριφορά.
2. Αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σα ρομπότ.
2. μηχανική επανάληψη ->περιορισμένη διατήρηση της γνώσης αν μείνει χωρίς ενίσχυση (αμοιβές-ποινές).
3. Μηδενική δυνατότητα συνεργασίας.
4. Ανάγκη ύπαρξης ‘γκουρού’. Εξάρτηση.
5. Δεν είναι κοινωνική διαδικασία.
6. Αδυναμία μεταφοράς της κατακτηθείσας «γνώσης» από το ένα αντικείμενο στο άλλο (περισσότερο συμπεριφορά είναι, όχι πραγματική γνώση).
7. Μηδέν στην επίληση ανοιχτών προβλημάτων.
Η προσωπική μου σχέση με τον συμπεριφορισμό:
Άντε στην καλύτερη να την εφαρμόσω για κατάκτηση μιας απλής μετρήσιμης δεξιότητας, που πρέπει να είναι πρακτική και αυτοματοποιημένη.
Ή στο σκύλο μου.
Εμπιστεύεστε τουλάχιστον ότι μπορεί να έχω πράγματι ικανοποιητικούς λόγους να υπεραναλύω και να κολλάω σε αυτό που δε μου άρεσε;
Δεν είναι ότι θέλω να την πω σε εσάς ως πρόσωπο.
Είναι ότι πράγματι έχω τους λόγους μου.
Πάμε και στα προηγούμενα.
Το ταινιάκι αυτό, (που καμία πρόθεση δεν έχει το καημένο να ενταχθεί στο κινηματογραφικό πάνθεο) είναι για εμένα ένα απλό και πετυχημένο ανατρεπτικό σχόλιο πάνω στο θέμα της καταδίωξης, των εμμονών και του παραλογισμού. Το καταπληκτικό, είναι πως μπορείς να το δεις κι από τις δυο πλευρές, να ταυτίσεις δηλαδή τον εαυτό σου και με τους δύο χαρακτήρες, τον θύτη που χτυπά και θα χτυπά για πάντα, με μόνη δύναμη την μέχρι τέλους εμμονή του παραλογισμού του, και του θύματος, που διώκεται μέχρι εξαντλήσεως από κάτι που κανείς άλλος δεν βλέπει.
Εγώ δοκιμάζω τον εαυτό μου κι από’ δω κι από κει κι ελπίζω ότι ‘όταν μεγαλώσω’ δε θα μοιάζω με κανέναν.
Είναι κόλλημα!
Εγώ τουλάχιστον το καταχάρηκα!
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά δεν είναι επί του θέματος. (‘Οπως το ότι αν είσαι στη θέση του θύματος, τουλάχιστον έχεις την ανθρώπινη μορφή, αν είσαι όμως στη θέση του θύτη, μετατρέπεσαι σε καρικατούρα.)
😀
Κατά τα άλλα, σε αυτό που γράφεις:
«Υπάρχουν, ή δεν υπάρχουν αξιολογικά κριτήρια, που μέσα απ τα βάθη των αιώνων το απαύγασμα της ανθρώπινης εμπειρίας έρχεται κάθε φορά, να τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους ιεράρχηση με γνώμονα αυτήν την εμπειρία;»
και
«Από που προέρχεται αυτό το αισθητικό κριτήριο που με κάνει να διαλέγω;»
και
«…έχω πολύ ευαισθησία αναπτύξει, στο τι αφήνουμε εκτεθειμένο τον εαυτό μας, ως προς τα θεάματα κυρίως, τα ακούσματα κοκ…»
έχω να πω τα εξής:
Το κριτήριο για την αξιολόγηση πνευματικών έργων, αξίζει μόνο όταν είναι προσωπικό.
Για εμένα, δεν υπάρχει κανένα απόλυτο κριτήριο σαν αυτό που ψάχνετε.
Όσο καλλιεργήστε μέσα από ποικίλα βιώματα κι εμπειρίες από το χώρο της τέχνης, τόσο μπορείτε με πιο γνήσιο τρόπο κι αυθεντική (όχι ετεροκαθορισμένη) ματιά να κάνετε τις προσωπικές σας επιλογές και να κερδίσετε σε ποιότητα.
Αν σας ενδιαφέρει συγκεκριμένα ο χώρος της τέχνης, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσετε εικαστικά σεμινάρια και να εμβαθύνετε στη γλώσσα της οπτικής κι ακουστικής αντίληψης.
Επίσης, αν έχετε πιο ανεπτυγμένη την κιναισθητική νοημοσύνη, θα σας πρότεινα να γραφτείτε σε μια σχολή για contemporary dancing.
Μοναδικές εμπειρίες, για να αποκτήσετε τη δική σας ματιά στην τέχνη.
Πραγματικά τα παίρνω στο κρανίο όταν βλέπω πόσο ελλάχιστες είναι οι εμπειρίες που προσφέρει το σχολείο στα παιδιά γύρω από αυτά τα, τόσο κεντρικής σημασίας για τη γνωστική εξέλιξή τους, αντικείμενα.
Εννοείται πως τον τελευταίο που θα κατηγορήσω, είναι τον μαθητή που ακούει ότι ακούει…
«Δεν είναι τυχαίο ότι ο συμπεριφορισμός αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ιδιαίτερα την εποχή του μακαρθισμού. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ προκειμένου να ελέγξουν και να περιορίσουν τους αριστερούς εκπαιδευτικούς προχώρησαν σε έναν λεπτομερή προσδιορισμό της σχολικής γνώσης και του τρόπου αξιολόγησής της. Οι παρεκκλίσεις από τη σχολική ύλη, το άνοιγμα θεμάτων για συζήτηση και έρευνα, κοντολογίς όλες οι ερευνητικές και βιωματικές πρακτικές που αποτελούσαν το ρεπερτόριο του κινήματος της Νέας Αγωγής εξοβελίσθηκαν σταδιακά από τα σχολεία.
Οι σύγχρονες προσεγγίσεις στην ψυχολογία αναγνωρίζουν ότι ο μηχανισμός «ερέθισμα- αντίδραση» δεν επαρκεί για να ερμηνεύσει τον ανθρώπινο ψυχισμό και την αλληλεπίδρασή του με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον.»
@ 777
Το κειμενάκι στο τέλος, που αναφέρεται στην μεταπολεμική περίοδο των ΗΠΑ, είναι ενδεικτικό, για τη χρησιμότητα του μπιχεβιοριστικού μοντέλου για τον έλεγχο της σκέψης. Tο είχα αφήσει στο τέλος, να το σβήσω για να μη σας κουράζω.
Τελικά όμως ήθελε να δει τα φώτα της ράμπας και εισπήδησε! 😛
Γιαυτό και δεν ακολουθεί τη συλλογιστική σειρά, αλλά είναι λίγο «τσουπ!».
Για την άλλη σας ανησυχία, θα καταλάβετε ότι δεν έχετε ιδέα με τι τύπο έχετε να κάνετε! 😛
Βεβαίως και το διάβασα, αλλά ποσώς με απασχόλησε, αν και με χαρακτήριζε.
Τον αστερίσκο όμως θα σας τον έδινα άνετα στο:
«Άρα η ταινία για μένα είναι μείζονος σημασίας, όσο κι αν βλέπω πως μάλλον σας εκνευρίζει αυτό. Συγγνώμη δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.»
Να τον βάλω???
Τον βάζω!
Όχι, θα βάλω πολλούς!
(*) (*) (*) (*) (*)
Έτσι να ξεθυμάνω!
Υπάρχει λόγος και μάλλιστα θα μπορούσα να τον αναλύσω σε 40 σελίδες, αλλά δεσμεύτηκα πλέον με το σύστημα του αστερίσκου….
Γκρρρνιανιανιαννννν
Πού, να πάρειιιιιι
Την πάτησα…
Πετράκο
τρελαίνεσαι για κινούμενα σκίτσα ή νομίζω;:-)
@ Σ
Εεεμ, μου έχει μείνει από κακές συναναστροφες του παρελθόντος!
Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς με τελετάμπις και να τρως με πόκεμον;
Αλλά αυτό που με έχει σκλαβώσει, αν και δεν μπόρεσα να το παρακολουθήσω πιστά, είναι η πριγκίπισσα Σίσσυ στη 3D εκδοχή…
Ααααχ!
Υ.Γ.
Στο «μάλιστα» έχω φάει το ορθογραφικό μου κόλλημα…
ΧΑΧΑ!!!ΣΤΕΛΛΛΛΑΑΑΑΑ!!ΠΛΑΚΑ ΕΧΕΙΣ ΝΤΙΑΡ!!!Α ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΑ! ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΟΥ,ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΣ ΜΟΥ,ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΑ «ΠΟΙΗΜΑΤΑ»,ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΑ Ε-ΜΑΙΛΣ-ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΔΩ ΣΧΟΛΙΑ!!!ΕΙΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!ΑΛΛΑ ΛΕΩ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ-ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΦΑΣΚΩ-ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΦΑΣΚΩ.ΟΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚ+ΚΛΕΒΕΡ ΘΑ ΜΕ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ!!!
ΜΑΡΙΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΜΕ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣ!!!
ΜΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΖΑΚΙΑ!!!