Γενικά Κοινωνία Οικογένεια / Παιδί 

Στην «καταιγίδα» της ζωής σου, μην ξεχνάς…

Ζωντανό Ιστολόγιο 0 Σχόλια ,,,,,,

Όταν «συννεφιάζει» στη ζωή μας και ξεσπά καταιγίδα, μοιάζουμε με τον παράλυτο της Βηθεσδά. Απελπισμένοι, ανήμποροι, μόνοι. Τότε μας πολιορκούν τα «γιατί», τα «γιατί να υποφέρω εγώ, ενώ οι άλλοι τα καταφέρνουν», «τι αμαρτίες πληρώνω» κλπ. Ωστόσο έχουμε καθηλωθεί, έχουμε παραλύσει από τα αδιέξοδα και δεν βρίσκεται κανείς να μας συμπαρασταθεί. Μας πικραίνει η αδιαφορία και ρίχνουμε το φταίξιμο εδώ κι εκεί. Ελπίζουμε όμως ότι μέσα από τα τα σύννεφα κάποια στιγμή θα βγει ο ήλιος. Μάλιστα προσευχόμαστε θερμά γι αυτό. Έστω και μόνοι. Θυμόμαστε πως ο Χριστός είναι πάντα κοντά μας και υπομονετικά περιμένουμε να περάσει η καταιγίδα φροντίζοντας να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να προστατευτούμε, από λογισμούς, τύψεις, ενοχές. Τον προσμένουμε στον δικό Του χρόνο. Ώσπου μια μέρα, εκεί που αγναντεύουμε τον κατάμαυρο ουρανό μας, βγαίνει ξαφνικά ολόλαμπρος ο ήλιος, ο Χριστός, και φωτίζεται το Είναι μας. Να μπορούσαμε λέει ό, τι και να συμβεί να μη χάσουμε ούτε στιγμή την εμπιστοσύνη μας σε Κείνον!

Δημήτρης Καραβασίλης (FB)

Λέξεις κλειδιά: απελπισία, ασθένεια, δημήτρης καραβασίλης, δοκιμασία, ελπίδα, πνευματική ζωή, προβλήματα

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Βλέπω ένα πλήθος αναρίθμητο ομοίων και ίσων ανθρώπων που περιστρέφονται ακούραστα περί τον εαυτό τους για να προσπορισθούν μικρές και φτηνές απολαύσεις, με τις οποίες γεμίζουν την ψυχή τους.
    Ο καθείς από αυτούς αποτραβηγμένος παράμερα, νιώθει σαν ξένος προς τη μοίρα όλων των άλλων: τα παιδιά του και οι προσωπικοί του φίλοι αποτελούν για αυτόν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
    Οσο για τους γείτονές του, βρίσκεται δίπλα τους αλλά δεν τους βλέπει, τους αγγίζει και δεν τους αισθάνεται, υπάρχει μόνο εν εαυτώ και δι' εαυτόν, και, αν ίσως του μένει μια οικογένεια, δεν έχει, όμως, πλέον πατρίδα.
    Πάνω από αυτούς υψώνεται μια τεράστια κηδεμονική εξουσία, που επιφορτίζεται να διασφαλίζει την απόλαυσή τους και να αγρυπνά για τη τύχη τους.
    Είναι απόλυτη, διεξοδική, έρρυθμη, προνοητική και ήπια. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία εάν, όπως αυτή, είχε ως αντικείμενο την προπαρασκευή ανθρώπων για την ενηλικίωση. Αντιθέτως, εκείνο που επιδιώκει είναι να τους σταθεροποιήσει αμετακλήτως στην παιδική ηλικία. Της αρέσει να ευφραίνονται οι άνθρωποι, αρκεί να σκέπτονται μόνο το πώς θα ευφρανθούν...
    - Τοκβίλ
    • Αρέσει σε %d bloggers: