Ἀντισυστημική Τράπ Κριτική στήν Ὑποκρισία τοῦ Καθωσπρεπισμοῦ (Κολαστήριο)
Τι μπορεί νά σκέφτονται κάποιοι/ες νέοι/ες στήν Ἑλλάδα τοῦ 2024; Γιατί ἀπέχουν ὅλο καί περισσότεροι/ες ἀπό τις ἐκλογές; Τί παράγει τήν ἔξαρση τῆς βίας σε ὅλα τά ἐπίπεδα;
Χωρίς νά συμφωνοῦμε ἢ να τούς υἱοθετοῦμε, οἱ παρακάτω αἰχμηρότατοι καί ἐπιθετικοί στίχοι τοῦ τραπ / hip hop τραγουδιοῦ «Κολαστήριο» περιγράφουν μιά διόλου κολακευτική εἰκόνα τῆς κοινωνίας στήν Ἑλλάδα που τροφοδοτεί τή βία. Εἶναι δίκαιη ἤ ἄδικη ἡ κριτική; Σημείωση: Οἱ ἐπισημάνσεις με ἔντονο εἶναι τοῦ Ζ.Ι. γιά περίσκεψη.
[Verse 1]
Δες που το πάνε, τα χρόνια περνάνε, κι αυτοί την ζωή σού ρουφάνε
Οι νοικοκυραίοι-πληβείοι υποτακτικά τούς χαιρετάνε
Οι μπάτσοι θέλουν να βαράνε
Οι ρουφιάνοι θέλουν να μιλάνε
Και τ’ αφεντικά τους στις βίλες τους να μετράνε όσα κονομάνε
Τα χαμπάρια δεν πήρες ποτέ σου
Ήθελες να σαι κι εσύ σαν εκείνους
Τι κι αν είσαι φτωχός και εργάτης, νοητικά ανήκεις στους κρετίνους
Σου πουλάνε παππά και τον τρως
[…]
Το θέμα μου είναι τα παιδιά σου
Δεν φταίνε σε κάτι εκείνα
Δεν φταίνε που ο πατέρας τους τον νου του είχε πάντα στην κομπίνα
Τον νου του είχε στην πουστιά και πως θα βγαζε τα περισσότερα
Τώρα τα ίδια τα τέκνα σου θα ζήσουν να δουν τα χειρότερα
Συνειδήσεις φιμώνονται
Με ψέματα από κανάλια κι αιθέρα
Το άσπρο σού κάνουνε μαύρο
Την νύχτα σού κάνουνε μέρα
Καθετί επαναστατικό πνίγεται
Ό,τι τούς ενοχλεί το δικάζουν
Και με ψευτοδιλήμματα οι κυβερνώντες την κοινή γνώμη διχάζουν
[…]
(Τι;)περιμένεις ακόμα να γίνει
Ο εχθρός σου δεν έχει άλλο χρώμα
Βιάζει παιδιά, φοράει κοστούμι
Κι εσύ τον ψηφίζεις ακόμα
[Refrain]
Όλη η χώρα πλέον μοιάζει κολαστήριο
Χαρές για ελάχιστους
Για τους πολλούς μαρτύριο
Βρωμάει και ζέχνει σαν αποχωρητήριο
Και βλέπεις τον ρουφιάνο όλοι να τον λένε κύριο. (×2)
[Verse 2]
Θανατική καταδίκη σ’ όλους τους παιδεραστές
Θανατική καταδίκη σε ναζιστές
Θανατική καταδίκη σε βιαστές και παιδόφιλους
Ρίχτε τους μέσα σε λίμνη γεμάτη από πιράνχας κι από κροκόδειλους
Αυτή είναι η κοινωνία
Γραβάτα κι υποκρισία
Την ενοχλεί πολύ
Τον τσιπηρή τον λέει αλητεία
Την ενοχλεί πολύ το ραπ τραγουδιών, η βωμολοχία
Περνούν νομοσχέδια που επικυρώνουν την λογοκρισία
Η βία είναι καλή ενάντια στην κρατική βία
Δεν είναι ποτέ στην καμιά
Κάθε βία η ίδια βία(όχι)
Καλύτερα με την βία
Παρά με μια μόνιμη φοβία
Καλύτερα να σε φοβούνται
Απ’ το να σε ‘χουν για εύκολη λεία
Μας κάνουν φυτά και βγάζουμε νεύρα μέσα σε τέσσερις τοίχους
Μας κόψαν τα πάντα και τώρα θέλουν να μας κόψουν και τους στίχους
[…] έχουμε ο ένας του άλλου την πλάτη (μην φοβάσαι)
Μην τους κάνεις την χάρη κι αρχίζουμε βγάζουμε ο ένας του άλλου το μάτι
Σκέψου μόνο τους οπαδούς ενωμένους
Τι τρόμο θα νιώσουν οι πάνω (φαντάσου)!
Μακάρι, Χριστέ μου, μια μέρα αυτό να το δω και μετά ας πεθάνω
Οργανωμένοι, όλοι ενωμένοι, συνειδητοποιημένοι
Ενάντια σ’ όλους αυτούς που την θέλουν να μένουνε υπνωτισμένοι
Στο κέντρο Αθήνα, ατμόσφαιρα, γήπεδο, χρώματα όλων των ομάδων
[…]
[Refrain]
Όλη η χώρα πλέον μοιάζει κολαστήριο
Χαρές για ελάχιστους
Για τους πολλούς μαρτύριο
Βρωμάει και ζέχνει σαν αποχωρητήριο
Και βλέπεις τον ρουφιάνο όλοι να τον λένε κύριο. (×2)