Ατομικά δικαιώματα και Ελληνικός πολιτισμός

Τα ατομικά δικαιώματα είναι μια μεγάλη κατάκτηση και βασικό θεμέλιο του σημερινού (δυτικού) πολιτισμού.

Ανθρώπινα δικαιώματα (human rights) & Ελληνικός πολιτισμός

Γιατί όμως ατομικά δικαιώματα δεν υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα ή το ρωμαϊκό δίκαιο; Ποια η θέση και η σχέση των ατομικών δικαιωμάτων με τον Ελληνικό πολιτισμό;

Αναλύει ο Χρήστος Γιανναράς στην εκπομπή Ασκήσεις Κριτικής Σκέψης (Σκάι 100,3).

ατομικά δικαιώματα και ελληνικός πολιτισμός

2 σκέψεις σχετικά με το “Ατομικά δικαιώματα και Ελληνικός πολιτισμός

  • Οκτώβριος 20, 2009, 4:49 μμ
    Permalink

    Τα δικαιώματά μου ως (αδιαφοροποίητο) άτομο με καραργούν ως (πολιτικό) πρόσωπο;

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 9, 2012, 11:29 μμ
    Permalink

    Κύριε Γιανναρά, μήπως ήρθε η ώρα να μπείτε μπροστά;
    «Ζούμε ιστορικές στιγμές.
    Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της Ιστορίας του ελληνικού λαού. Ο λαός της Ελλάδας οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του. Αν αφεθεί να του καθορίσουν τη μοίρα αυτοί που τον οδήγησαν εδώ, τότε το ημερολόγιο στην Ελλάδα γυρίζει πριν το 1898, όταν ο Ελληνας ήταν συνώνυμο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης, όταν η ύπαρξή του αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο των ντόπιων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων».

    Γιατί δε δημιουργείτε μαζί με καθαρούς ανθρώπους του πνεύματος τις προϋποθέσεις, ώστε να οδηγηθούμε σε ένα νέο Γουδί; Ή συστήστε ένα νέο κόμμα… Ο κόσμος είναι τόσο μπερδεμένος και θολωμένος… Κι έχει τόση ανάγκη από κάτι καθαρό! Ω πόσο το έχει ανάγκη!
    Εσείς σίγουρα μπορείτε να κάνετε περισσότερα πράγματα από εμάς. Δείξτε μας τουλάχιστον το δρόμο!
    Τι φοβάστε; Αν φοβάστε εσείς, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: