Ατομικά δικαιώματα και Ελληνικός πολιτισμός

Τα ατομικά δικαιώματα είναι μια μεγάλη κατάκτηση και βασικό θεμέλιο του σημερινού (δυτικού) πολιτισμού.

Ανθρώπινα δικαιώματα (human rights) & Ελληνικός πολιτισμός

Γιατί όμως ατομικά δικαιώματα δεν υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα ή το ρωμαϊκό δίκαιο; Ποια η θέση και η σχέση των ατομικών δικαιωμάτων με τον Ελληνικό πολιτισμό;

Αναλύει ο Χρήστος Γιανναράς στην εκπομπή Ασκήσεις Κριτικής Σκέψης (Σκάι 100,3).

ατομικά δικαιώματα και ελληνικός πολιτισμός

2 σκέψεις σχετικά με το “Ατομικά δικαιώματα και Ελληνικός πολιτισμός

  • Οκτώβριος 20, 2009, 4:49 μμ
    Permalink

    Τα δικαιώματά μου ως (αδιαφοροποίητο) άτομο με καραργούν ως (πολιτικό) πρόσωπο;

    Σχολιάστε
  • Φεβρουάριος 9, 2012, 11:29 μμ
    Permalink

    Κύριε Γιανναρά, μήπως ήρθε η ώρα να μπείτε μπροστά;
    «Ζούμε ιστορικές στιγμές.
    Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της Ιστορίας του ελληνικού λαού. Ο λαός της Ελλάδας οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του. Αν αφεθεί να του καθορίσουν τη μοίρα αυτοί που τον οδήγησαν εδώ, τότε το ημερολόγιο στην Ελλάδα γυρίζει πριν το 1898, όταν ο Ελληνας ήταν συνώνυμο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης, όταν η ύπαρξή του αποτελούσε περιουσιακό στοιχείο των ντόπιων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων».

    Γιατί δε δημιουργείτε μαζί με καθαρούς ανθρώπους του πνεύματος τις προϋποθέσεις, ώστε να οδηγηθούμε σε ένα νέο Γουδί; Ή συστήστε ένα νέο κόμμα… Ο κόσμος είναι τόσο μπερδεμένος και θολωμένος… Κι έχει τόση ανάγκη από κάτι καθαρό! Ω πόσο το έχει ανάγκη!
    Εσείς σίγουρα μπορείτε να κάνετε περισσότερα πράγματα από εμάς. Δείξτε μας τουλάχιστον το δρόμο!
    Τι φοβάστε; Αν φοβάστε εσείς, εμείς τι πρέπει να κάνουμε;

    Σχολιάστε

Απάντηση σε Γιώργος Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Τὸ σπουδαῖο εἶναι νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λῦπες ὅλων. Νὰ τοὺς νιώθουμε δικούς μας, νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους, νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν σωτηρία τους, νὰ ξεχνᾶμε τοὺς ἑαυτούς μας. Νὰ κάνομε τὸ πᾶν γι᾿ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστὸς γιὰ μᾶς. Μέσα στὴν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μὲ κάθε δυστυχισμένο καὶ πονεμένο κι ἁμαρτωλό. Κανεὶς δὲν πρέπει νὰ θέλει νὰ σωθεῖ μόνος του, χωρὶς νὰ σωθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος νὰ προσεύχεται κανεὶς γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τοὺς ἄλλους πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ μὴ χαθεῖ κανείς· νὰ μποῦν ὅλοι στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔχει ἀξία. Καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία πρέπει νὰ φύγει κανεὶς ἀπ᾿ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ πάει στὸ μοναστήρι ἢ στὴν ἔρημο.
    - Γέροντας Πορφύριος
  • Αρέσει σε %d bloggers: