Ο Τεχνοκαιάδας και η Τέχνη της Ζωής
Αφιερωμένο εξαιρετικά χωρίς σχόλια στην σεβαστή μας Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής για την προγεννητική διάγνωση.
Πηγή: Σιμόνα Ατζόρι, ένας άγγελος χωρίς φτερά
Δείτε ακόμα: Έντυπο Αγάζηλου για τη Σιμόνα Ατζόρι
- Καυτές αλήθειες για τη ζωή και τις εκτρώσεις
- Για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την Κωνσταντινούπολη
Αφορμές & Παραπομπές:
http://www.bioethics.gr/document.php?category_id=69&document_id=418
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=802428&lngDtrID=244
http://istologio.org/?p=132
Από τον χώρο του αθλητισμού: Ο «ιπτάμενος» Πιστόριους
http://www.contra.gr/TrackandField/World/154726.html
Ἄνοιξα τὴν σελίδα στὴν πρώτη φωτογραφία· μοῦ ἄρεσε τόσο, ποὺ δὲν πρόσεξα τὰ χέρια παρὰ μετά, ἀφοῦ προχώρησα παρακάτω καὶ διάβασα τὸ κείμενο! Καταπληκτική, καὶ συγκινητική!
Ἐπὶ τοῦ ζητήματος τοῦ προγεννητικοῦ ἐλέγχου, ὅμως, δὲν εἶμαι βέβαιος ὅτι συμφωνῶ μαζί σας… Ὁ ἀντίλογος εἶναι ὅτι δὲν καταστρέφεις κάτι καλὸ ποὺ ὑπάρχει, ματαιώνεις ἁπλῶς τὴν πιθανότητα νὰ ὑπάρξει κάτι καλό, ἂν ὑπάρξει, ποὺ δὲν ὑπάρχει ὅμως ἀκόμη· καὶ ἐπιπλέον δὲν ἀρνεῖσαι ἄλλες, ἐναλλακτικὲς πιθανότητες, γιὰ τὸ μέλλον. Συγκινητικὲς οἱ ἀφίσσες τοῦ Ἀγάζηλου, ἀλλὰ κρίνουν ἐκ τῶν ὑστέρων, δὲν νομίζετε;
Φίλε Καλλίμαχε, τι ακριβώς σημαίνει «που δεν υπάρχει όμως ακόμη»; Ξεχνάς φαίνεται πως πριν υπάρξουμε εσύ κι εγώ που τώρα μιλάμε κάποιοι θεωρούσαν πως δεν υπάρχουμε κι όμως ήμασταν ολοζώντανοι! Αυτό που δεν βλέπεις δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας! Όσο για τις εναλλακτικές που θα μας δώσει στο μέλλον η επιστήμη, καμμία αντίρρηση. Ας μας τις δώσει όμως πρώτα! Προς το παρόν η μόνη «θεραπεία» για τα «προβληματικά» έμβρια είναι η έκτρωση…Κι ο Αγάζηλος δεν κρίνει εκ των υστέρων αλλά εκ των όντων!
Αγαπητέ Καλλίμαχε, θα έλεγα ότι η έκφραση «δεν υπάρχει ακόμα» δεν ευσταθεί. Ασφαλώς και υπάρχει, αλλά δεν έχει αναπτυχθεί αρκετά ώστε να εκφραστεί. Και ασφαλώς αν δεν το αφήσουμε αυτό που υπάρχει να αναπτυχθεί τότε τερματίζουμε την ύπαρξή του και είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό!
Να σου πω ακόμα ότι θεωρώ, ότι δεν έχει σημασία αν αυτό που εμποδίζουμε είναι κάτι «καλό». Σημασία έχει κυρίως ότι είναι ζωή, και δεν έχουμε δικαίωμα να τη διακόπτουμε. Και είναι κρίμα να είναι ο βασικός σκοπός του προγεννητικού ελέγχου το να βγάζουμε απ’ τη μέση τα άρρωστα. Καλό θα ήταν να χρησιμεύει για να κοιτάμε πώς να θεραπεύσουμε. Π.χ. η μεσογειακή αναιμία θεραπεύεται, εσύ το ήξερες αυτό; Όμως λίγοι γιατροί στο λένε. Κοιτάνε πώς να σε βάλουν να προχωρήσεις σε άμβλωση.
http://www.expaganus.com
Πρόεδρος των Special Olympics: Δε θα συμβουλεύσω ποτέ κανένα γονιό να θανατώσει άρρωστο έμβρυο
Τη διαφωνία της με τη θέση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής ότι είναι ηθικά σωστή η θανάτωση ενός εμβρύου στο οποίο διαπιστώνεται μια γενετική ανωμαλία όπως σύνδρομο Down ή μια ασθένεια όπως μεσογειακή αναιμία, εξέφρασε η κα. Γιάννα Δεποστοπούλου, Πρόεδρος των Special Olympics στον ραδιοφωνικό σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος και στην εκπομπή «Καλημέρα» με τον Μάκη Παπαγεωργίου.
Η κα. Δεσποτοπούλου μεταξύ των άλλων επεσήμανε τα εξής: «Δε θα συμβουλεύσω ποτέ κανένα γονιό να θανατώσει άρρωστο έμβρυο. Αγαπάω τα παιδιά, τα έχω ζήσει πάρα πολύ, έχω δει τί μπορούν να καταφέρουν. Δε μπορούμε έτσι εύκολα να λέμε ότι είναι βάρος ένα παιδί που ίσως έχει μεσογειακή αναιμία και πρέπει να θανατώνεται όταν είναι έμβρυο. Βλέπω γονείς που είναι περήφανοι για τα παιδιά τους και το θεωρούν ευλογία να τα έχουν… Δε νομίζω ότι κανένας γονιός από αυτούς που τώρα έχουν ένα τέτοιο παιδί, έχει μετανιώσει που το έφερε στον κόσμο και ότι θα ήθελε να μην υπήρχε.
Έχω μάθει να ζω μ’ αυτά τα παιδιά, έχω πάρει πολλά από αυτά, έχω δει τι μπορούν να καταφέρουν εάν τους δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες και έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση» τόνισε χαρακτηριστικά και δεν παρέλειψε να σημειώσει πως: «Ευχή όλων μας είναι να μπορέσει η επιστήμη, αν κατά τη διάρκεια του προγεννητικού ελέγχου διαπιστωθεί μια τέτοια ανωμαλία, να φτάσει στο σημείο να τη διορθώσει, όχι να οδηγεί έμβρυα στο θάνατο»!
Η κα. Δεσποτοπούλου υπογράμμισε επίσης πως «πολλά περιστατικά συμβαίνουν κατά τη στιγμή της γέννησης και μετά από αυτή. Μπορεί να προκύψουν παιδιά με διανοητική αναπηρία ή σοβαρά σωματικά ή ψυχολογικά προβλήματα τα οποία θα αποκτήσουν κατά τη διάρκεια ή μετά τη γέννα. Με την λογική της Επιτροπής, αν οι παθήσεις αυτές είχαν διαπιστωθεί προγεννητικά, δε θα έπρεπε να γεννηθούν. Στην περίπτωση που προκύψουν κατά τη γέννα τι θα γίνεται; Θα θανατώνονται επιτόπου;
Πηγή: http://www.discussion.gr/895/txt56.html
Pingback:Το ζωντανό ιστολόγιο » Σύζυγος - νοικοκυρά - επιχειρηματίας - μάνα χωρίς χέρια
Σώματα – Συνέντευξη με την Simona Atzori
Του Giuseppe Baretta
Νοέμβριος 2004
Η Simona Atzori ζωγραφίζει και χορεύει με έναν τρόπο απολύτως ξεχωριστό. Όχι γιατί ασχολείται με κάποια ξεχωριστή τέχνη, αλλά επειδή, όπως η ίδια δηλώνει, είναι ξεχωριστός ο τρόπος με τον οποίο η τέχνη λαμβάνει ζωή. Η Simona, λοιπόν, γεννήθηκε χωρίς χέρια κι όμως όποιος παρευρίσκεται στις παραστάσεις της δυσκολεύεται να το θυμηθεί. Η προσοχή του απάγεται πάντα από την ομορφιά και την ποίηση των κινήσεών της, που πολλοί τις ονομάζουν «πέταγμα χωρίς φτερά». Αυτή η νέα ιταλίδα χορεύτρια, γεννημένη το 1974, εκφράζει προς όλο το κόσμο την προσωπική της προσέγγιση στην τέχνη που χαρακτηρίζεται από την υπέρβαση κάθε δυνατού εμποδίου, φυσικού ή νοητικού, στην ελεύθερη έκφραση. Η ίδια μάς εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η γνωριμία με το ιδιαίτερο ταλέντο της και με την αντίληψή της περί τέχνης.
Barretta: Simona, πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια της Επικοινωνίας;
Atzori: Η επικοινωνία είναι εκείνο που σου επιτρέπει να παρουσιάζεις τον εαυτό σου, να έρχεσαι σε επαφή με άλλα άτομα και να επιδράς στον κόσμο. Επικοινωνία για μένα σημαίνει να θέτεις σε κοινή θέα, να μοιράζεσαι με άλλους κάτι δικό σου. Έτσι κι εγώ αισθάνομαι να επικοινωνώ μέσω της έκφρασης της τέχνης του χορού και της ζωγραφικής. Η επικοινωνία γίνεται, έτσι, μια πράξη προσωπικής έκφρασης που γίνεται όχι απλά για την ίδια την επικοινωνία, αλλά με συγκεκριμένο σκοπό να μοιραστεί προς τα έξω, για να μην καταλήξει μια ιδιότητα μόνο ατομική, αλλά να γίνει τμήμα εκείνου που επιθυμεί να συμμετάσχει.
Barretta: Το «Παρατηρητήριο της επικοινωνίας» [ο ιστοχώρος Osservatorio sulla comunicazione που φιλοξενεί την συνέντευξη] δίνει άπλετο χώρο στην έννοια «προσιτότητα», εννοούμενη όχι μόνο από σωματική ή πρακτική πλευρά, αλλά ως δυνατότητα πρόσβασης σε χώρους νοητικούς, συναισθηματικούς και επικοινωνιακούς. Κατά τη γνώμη σας, πόσος δρόμος χρειάζεται να διανυθεί ακόμα για να υποστηρίξουμε το δικαίωμα όλων στην προσωπική έκφραση; Και ποιους δρόμους πιστεύετε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε για να φθάσουμε εκεί;
Atzori: Πιστεύω ακράδαντα στα δικαιώματα προσωπικής έκφρασης όλων, στον ποιο προσιτό δυνατό τρόπο. Δεν είναι όμως απλό, πιστεύω, για κανέναν, είτε από νοητικής και συναισθηματικής άποψης είτε από σωματικής και πρακτικής. Ο δρόμος που χρειάζεται να διανυθεί είναι μακρύς, γιατί είναι μια πορεία που βρίσκεται πάντα υπό συνεχή εξέλιξη και μεταβολή. Το σημαντικότερο είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τον τελικό σκοπό και να μην σταματήσουμε να μαχόμαστε για τα δικαιώματά μας και για την απόκτηση του χώρου μέσα στον οποίο θα μας επιτρέπεται να εκφραζόμαστε και να ζούμε όπως επιθυμούμε. Η ευαισθητοποίηση του κόσμου σχετικά με τα προβλήματα και τις δυνατές τους λύσεις είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε, να τους δείξουμε πόση διαφορά θα υπάρχει στο κόσμο όταν καθένας θα έχει τη δυνατότητα να εκφράζεται και να κινείται ελεύθερα.
Barretta: Πώς συνέβη η προσέγγισή σας στην τέχνη; Πιστεύετε ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους άλλους ή με τον εαυτό μας, με τον εσωτερικό κόσμο;
Atzori: Από μικρή αισθανόμουν την ανάγκη να εκφράζομαι μέσω της τέχνης κι έτσι το ερέθισμα για τη ζωγραφική γεννήθηκε αυθόρμητα, σαν παιχνίδι, μέχρι που με το χρόνο γινόταν ένα όλο και πιο σημαντικό τμήμα της ζωής μου. Το ίδιο συνέβη και με το χορό. Αυτοί οι δυο πόθοι μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί μου με δύναμη και αποφασιστικότητα. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι ένας από τους πιο αληθινούς και αυθόρμητους τρόπους επικοινωνίας, ότι κινείται σε περισσότερες κατευθύνσεις και ξεκινά από μέσα για να βγει και να φθάσει στους άλλους. Αρχικά είναι ένας διάλογος με την ίδια την ψυχή και τις εντυπώσεις μας για να φθάσει κατόπιν στην καρδιά και στην ψυχή του «θεατή» που επιθυμεί να ακούσει.
Barretta: Ήταν δύσκολη η συνειδητοποίηση αυτού του ιδιαίτερου ταλέντου;
Atzori: Ήταν ταυτόχρονα δύσκολο κι εύκολο. Μπορώ να πω ότι το μυστικό μου ήταν να έχω πάντα βαθειά πίστη και να μην σταματώ ποτέ να ονειρεύομαι μέχρις ότου να ξεκινήσουν και οι άλλοι να ονειρεύονται μαζί μου και η πραγματικότητα να έχει πάρει τη θέση των ονείρων μου.
Barretta: Είπατε: «είχα για δώρο τη δυνατότητα ενός ξεχωριστού τρόπου έκφρασης», αλλά η ξεχωριστή σας ύπαρξη, απευθύνεται σ’ εσάς ή σ’ εκείνους που πλησιάζουν την τέχνη σας;
Atzori: Όποιος πλησιάζει στην τέχνη μου βλέπει έναν «ξεχωριστό» τρόπο έκφρασης και μετά την πρώτη εντύπωση βλέπει μόνο Τέχνη ενώ η λέξη «ξεχωριστός» εξυπηρετεί μόνο στο να χαρακτηρίσει τον «τρόπο» με τον οποίο ασκώ την τέχνη, αλλά όχι την τέχνη, την ίδια. Με ενδιαφέρει πολύ να κατανοούνται έτσι τα πράγματα, η τέχνη μου δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, όπως κι εγώ δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, απλώς ο τρόπος που ασκώ την τέχνη είναι που τον κάνει ξεχωριστό και ιδιαίτερο.
Barretta: Εκφράζεστε μέσω του χορού και της ζωγραφικής· ποια είναι η διαφορά από συναισθηματικής πλευράς; Εννοώ, μέσω ποιου μηχανισμού οδηγείστε κυρίως να ζωγραφίζετε παρά να χορεύετε;
Atzori: Είναι δύσκολο να το πω, δεν ξέρω να καταχωρίζω σε κατάλογο τις συγκινήσεις, δεν υπάρχουν συναισθήματα που εκφράζω καλύτερα με τον χορό, ενώ άλλα ανήκουν στην ζωγραφική. Ίσως ο χορός έχει την ικανότητα να μου επιτρέπει να ζω δυνατές συγκινήσεις την συγκεκριμένη στιγμή που χορεύω. Τα πάντα ξεσπούν επί σκηνής κι εκείνα τα λεπτά ξεχύνεται ένας ποταμός από συναισθήματα και εντυπώσεις στο κοινό που σε κοιτάει. Είναι, περίπου, σαν να δράττεις την στιγμή που κυλά και για να το καταφέρεις βάζεις όλο το σώμα και το νου σου. Ενώ στη ζωγραφική χρησιμοποιείς το νου και τις σωματικές σου ικανότητες με διαφορετικό τρόπο, διασταλμένες στο χρόνο, τη στιγμή που δημιουργείς και κατόπιν, όταν ο πίνακάς σου σε κοιτά από μακριά κρεμασμένος σε έναν τοίχο. Οι εντυπώσεις και οι μηχανισμοί είναι διαφορετικοί, αλλά και οι δυο είναι πολύ δυνατοί και σε σαγηνεύουν.
Barretta: Πολλά άτομα με διάφορα προβλήματα αναπηρίας ζουν την κατάστασή τους με μεγάλη ταλαιπωρία. Υπάρχει, γενικά, μια πραγματική και συγκεκριμένη φοβία σχετικά με την έννοια της διαφορετικότητας, δείχνει ότι τα άτομα φοβούνται να είναι διαφορετικά ή «μοναδικά»· πώς ερμηνεύετε αυτή τη φοβία;
Atzori: Ναι, υπάρχει μια περίεργη φοβία απέναντι στην διαφορετικότητα, σαν να ήμασταν όλοι ίδιοι κατά βάθος, ότι να είμαστε «μοναδικοί» θα σήμαινε ότι έχεις κάτι που δεν στέκεται ή ότι σε χαρακτηρίζει με αρνητικό τρόπο. Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, μοναδικοί και ξεχωριστοί και θα ήταν σημαντικό να διδάξουμε αυτό τον τρόπο σκέψης και στα παιδιά που μεγαλώνουν αντί να τους δείχνουμε όμορφες εικόνες, είτε σωματικής είτε εσωτερικής ομορφιάς, μεταλλαγμένες από την πραγματικότητα και απ’ ότι θα τους βοηθούσε να αναπτύξουν θετικά τις προσωπικές τους ιδιαιτερότητες. Για να μπορέσει να δημιουργηθεί μια κοινωνία ανοιχτή στην διαφορετικότητα, όπου ακόμα κι αυτός που ζει μια κατάσταση «διαφορετικής ικανότητας» να μη νοιώθει στο περιθώριο, αλλά να αξιοποιείται για τα δικά του χαρακτηριστικά.
Barretta: Ποια στιγμή της επαγγελματικής σας σταδιοδρομίας θυμάστε με μεγαλύτερη συγκίνηση;
Atzori: Είναι πολλές και καθεμιά είναι σημαντική και ξεχωριστή, από την πρώτη φορά που ανέβηκα σε μια σημαντική σκηνή, στο Ανόβερο της Γερμανίας, μέχρι όταν ονομάστηκα πρέσβειρα χορού, κατά το μέγα ιωβηλαίο το 2000 στη Ρώμη – και χόρεψα σε καθαγιασμένο ναό –, για κάθε φορά που χορεύω. Αλλά η συνάντηση με τον Άγιο Πατέρα [πάπας Ρώμης] ήταν σίγουρα η πιο συγκινητική και δυνατή στιγμή, μάλιστα όταν μετά του έδωσα έναν πίνακά μου που τον παρουσίαζε, ήταν κάτι το απερίγραπτο.
Barretta: Στην καλλιτεχνική σας ζωή κατακτήσατε στόχους πραγματικά αξιοσημείωτους. Σας λείπει κάτι ακόμα για να νοιώσετε ικανοποιημένη ως ζωγράφος ή χορεύτρια;
Atzori: Νοιώθω πολύ ευχαριστημένη και ευτυχισμένη για όλους τους κατεκτημένους στόχους, αλλά αισθάνομαι ότι η πορεία ωρίμανσής μου έχει μόλις ξεκινήσει. Γενικά, επιθυμώ να συνεχίσω να κάνω τα πράγματα που αγαπώ με μεγάλο μεράκι και δύναμη, χωρίς να αφήσω να με εγκαταλείψουν ποτέ ο ενθουσιασμός και η αποφασιστικότητα.
Barretta: Μια τελευταία ερώτηση: έχετε ταξιδέψει πολύ και έχετε ζήσει στο εξωτερικό· από κοινωνική σκοπιά βρίσκετε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ της χώρας μας και των χωρών που ζήσατε, στην καλλιτεχνική προσέγγιση; Επίσης, σε σχέση με τον τρόπο έκφρασής σας του χορού, βρήκατε διαφορές στις συναισθηματικές αντιδράσεις των θεατών σας;
Atzori: Αισθάνθηκα καλά σε όλες τις χώρες που ταξίδεψα και ιδιαίτερα στον Καναδά, όπου σπούδασα στο πανεπιστήμιο και μάλιστα μου άρεσε ιδιαιτέρα, κυρίως από κοινωνική σκοπιά. Βρήκα μια κοινωνία υψηλού επιπέδου, που μου έδωσε την δυνατότητα να κάνω πολύ περισσότερα πράγματα και να αντιληφθώ πόσο πιο απλό είναι να ζεις σε μια χώρα όπου η «προσβασιμότητα» είναι ένας στόχος σχεδόν πλήρως επιτευγμένος. Φέρνοντας στο εξωτερικό την τέχνη μου, είτε την ζωγραφική είτε το χορό, ελάμβανα πάντοτε πολλές ικανοποιήσεις και μια πολύ δυνατή συγκινητική ανταπόδοση, χωρίς ουσιώδεις διαφορές, ίσως απλώς έναν πιο ανοιχτό τρόπο σκέψης απέναντι σ’ αυτό το «κάτι το ξεχωριστό» που με χαρακτηρίζει.
Πηγή: http://www.osservatoriosullacomunicazione.com/modi/atzori.php
Pingback:Το Zωντανό Iστολόγιο » Σύζυγος – νοικοκυρά – επιχειρηματίας – μάνα χωρίς χέρια
@ Ζωντανό Ιστολόγιο
Καταπληκτικό θέμα…
Η Σιμόνε, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για την χαρά της ζωής, την «προσιτότητα» με την οποία οφείλουμε να διαμορφώνουμε την κοινωνία μας, το δικαίωμα όλων στην προσωπική έκφραση, την διαφορετικότητα.
Αν και το θέμα του προγεννητικού ελέγχου και της έκτρωσης είναι ευρύ και έχει μια σύνδεση, δε μου άρεσε το ότι έγινε το κεντρικό θέμα… γιατί δεν είναι. Όχι για την στάση της Σιμόνε.
Αισθάνομαι ότι τη χρησιμοποιούμε, για ένα άλλο σκοπό, την ταυτίζουμε με ένα ολότελα άλλο χώρο προβληματικής και περιθωριοποιούμε το μήνυμά της.
«Πιστεύω ακράδαντα στα δικαιώματα προσωπικής έκφρασης όλων, στον ποιο προσιτό δυνατό τρόπο. Δεν είναι όμως απλό, πιστεύω, για κανέναν, είτε από νοητικής και συναισθηματικής άποψης είτε από σωματικής και πρακτικής. …. Το σημαντικότερο είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τον τελικό σκοπό και να μην σταματήσουμε να μαχόμαστε για τα δικαιώματά μας και για την απόκτηση του χώρου μέσα στον οποίο θα μας επιτρέπεται να εκφραζόμαστε και να ζούμε όπως επιθυμούμε.»
Η Σιμόνε φαντάζομαι πως έχει γνωρίσει πολύ καλά τι σημαίνει να κινδυνεύεις από την κοινωνική «έκτρωση» δηλαδή τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν ήταν αρκετό γι’ αυτήν το ότι ήρθε στη ζωή, άλλο είναι το μήνυμά της.
Θα θυμάμαι τα λόγια της: «Ναι, υπάρχει μια περίεργη φοβία απέναντι στην διαφορετικότητα, σαν να ήμασταν όλοι ίδιοι κατά βάθος, ότι να είμαστε «μοναδικοί» θα σήμαινε ότι έχεις κάτι που δεν στέκεται ή ότι σε χαρακτηρίζει με αρνητικό τρόπο.»
Είχα παρακολουθήσει σε ένα βίντεο την ομιλία μιας κοπέλας που γεννήθηκε με έκτρωση (δηλαδή οι γονείς της πήγαν να κάνουν έκτρωση, αλλά επειδή η εγκυμοσύνη ήταν προχωρημένη το μωρό δόθηκε για υιοθεσία).
Είχε κι αυτή κάποιες ειδικές ανάγκες αλλά η διαφορά της από τη Σιμόνε ήταν πως εξέφραζε την πολεμική κατά των εκτρώσεων, όχι την πολεμική κατά του αποκλεισμού. Με εντυπωσίασε το ότι είχε ενημερωθεί για το ότι οι πραγματικοί γονείς της σκόπευαν να κάνουν έκτρωση και η ένταση που είχε…
Τέλος θα ήθελα να πω μια προσωπική άποψη. Υπάρχουν πολλές διαφορετικότητες. Κάθε μία από αυτές κινδυνεύει από τον αποκλεισμό, με πολλές έννοιες.
Ας αναρωτηθούμε για το αν έχουμε στο νου μας όλα τα είδη των αποκλεισμών κι αν σεβόμαστε πράγματι την διαφορετικότητα. Την οποιαδήποτε διαφορετικότητα.
Καλημέρα Πέτρο,
με το σχόλιό σου μου θύμισες τις μπλούζες με το σύνθημα «όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι» που φτιάχναμε και φορούσαμε τον προηγούμενο αιώνα. 🙂
Σε σχέση με την κοινωνική έκτρωση έχω να παρατηρήσω ότι είναι ένα μετακλητό λάθος που μπορεί να διορθωθεί με το χρόνο. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση της σαρκικής έκτρωσης εξαιτίας (ή μήπως χάρις; ) των προγεννητικών ελέγχων. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ο ισχυρός πειρασμός να προσπαθούμε να ρυθμίσουμε ανθρωπίνως τα πάντα. Μακριά από την παθητική στάση της μοιρολατρίας και της απάθειας, δεν θα ήταν καλό ν’ αφήνουμε παράθυρα για το Θεό να μπει στη στη ζωή μας αγνοώντας πιθανότητες και στατιστικές (που οδηγούν στην αφαίρεση μιας αθώας ζωής);
Δεύτερον, εκτιμώ ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός «διαφορετικών» είναι ευθέως ανάλογος της μη-χριστιανικής, φαρισαϊκής σκληροκαρδίας (ημών) των «συνηθισμένων». Εδώ υπάρχει και μια προέκταση: Τι γίνεται όμως όταν μια οποιαδήποτε διαφορετικότητα είναι προϊόν αμαρτίας; Πως μπορούμε να διαφωνούμε χωρίς να κρίνουμε; Να εκφράσουμε την ειλικρινή εκτίμηση κι αγάπη μας προς το πρόσωπο ταυτόχρονα με την απόρριψη της αμαρτίας;
Φιλικά,
Πολύ εύκολα παραλληλίσατε την προτροπή μου για προβληματισμό και το ερώτημα που έθεσα ως «σύνθημα».
Και δη του περασμένου αιώνα.
Ο προβληματισμός όμως δεν είναι σύνθημα, όσο κι αν μας τρομάζει.
Σύνθημα είναι η αφίσα του Αγάζηλου, πχ.
Χωρίς να σημαίνει αυτό πως παίρνω στάση εναντίον των συνθημάτων (έχουν κι αυτά τον ρόλο τους), ή του συγκεκριμένου συνθήματος κατά των εκτρώσεων. Απλά το σχολιάζω για να είμαστε πιο προσεχτικοί στις διατυπώσεις μας.
Παίρνω όμως στάση κατά της χρησιμοποίησης και της παραποίησης του μηνύματος ζωής ενός ανθρώπου.
Γιατί αν το μήνυμα της Σιμόνε το κάναμε σύνθημα και το βάζαμε σε μπλουζάκια, θα ήταν αυτό που χαρακτηρίζετε ως σύνθημα του περασμένου αιώνα: «όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι».
Ακριβώς αυτό.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, αν έχουμε κατακτήσει αυτό το επίπεδο πολιτισμού για το οποίο αγωνίζεται η Σιμόνε.
Αν η απάντηση είναι πως το κατακτήσαμε, τότε να ενταφιάσουμε το μήνυμά της και να πούμε πως αυτά τα πράγματα είναι πλέον πολύ μακριά από εμάς, είναι συνθήματα του περασμένου αιώνα.
Και να μην ξανασχοληθούμε με τη Σιμόνε. Να ασχοληθούμε με την άλλη κοπέλα που ανέφερα, το μήνυμα και ο αγώνας της οποίας είναι ακριβώς αυτό που εξυπηρετεί για την έκτρωση.
Όσον αφορά στην κοινωνική έκτρωση (ο αποκλεισμός, η περιθωριοποίηση κ.α.), τις περισσότερες φορές είναι το ίδιο αμετάκλητη, θα πρόσθετα και πολύ πιο επίπονη κι επώδυνη διαδικασία από τη φυσική έκτρωση.
Όμως άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Δεν πρέπει να τα φέρνουμε σε αντιπαράθεση, ούτε να έχουμε επιλεκτική τύφλωση ως προς το ένα.
Απλά να τα διακρίνουμε και να μη συγχέουμε.
Εδώ το μήνυμα ξεκάθαρα ήταν η διαφορετικότητα, ο αποκλεισμός και αυτό που ονόμασα «κοινωνική έκτρωση».
Ας δείξουμε σεβασμό.
Κάθε προβληματισμός έχει την ώρα του και τον χώρο του.
Από ότι βλέπω όμως, παρακάμτουμε τον προβληματισμό της Σιμόνε και αποπροσανατολίζουμε το θέμα στη φυσική έκτρωση.
Και όταν έρχεται η ώρα να μιλήσουμε για τις διαφορετικότητες, θεωρούμε πως πρέπει να ξεκινήσουμε θέτοντας διακρίσεις.
Ποιες δηλαδή διαφορετικότητες θα ανεχτούμε, θα προσπαθήσουμε να άρουμε τον κοινωνικό τους αποκλεισμό και σε ποιες σκοπεύουμε να διατηρήσουμε την «κοινωνική τους έκτρωση».
Οκ, δικαίωμά μας.
Άλλωστε αυτά είναι συνθήματα του περασμένου αιώνα.
Εμείς τα έχουμε ξεπεράσει αυτά.
…και μια διόρθωση για το σχόλιο 10 που έκανα.
Χρησιμοποίησα την έκφραση «πραγματικοί γονείς», ενώ το σωστό θα ήταν «βιολογικοί γονείς».
Οι πραγματικοί γονείς της κοπέλας είναι αυτοί που την υιοθέτησαν.
Pingback:fotiadou2010
ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΓΕΝΝΗΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!!! ΠΟΥ Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΕ! ΠΡΟΔΟΤΕΣ!!! church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com