Το πανηγύρι των ανδρειωμένων
Στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουραύλι και το ζουρνά,
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις ανδρειωμένοι.
Ο Νικηφόρoς κι ο Διγενής και ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς και αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Από την Ήπειρο ως το Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν’ ο θεός και δραγουμάνος του ο λαός.
ΣΗΜΕΡΑ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΚΡΥΦΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΒΛΕΠΕΙ+ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΝ. ΤΟ ΝΑ ΛΕΜΕ-ΕΙΜΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ-ΕΥΧΕΣΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ-.ΤΟ ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΕΠΙΜΕΛΩς ΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ-ΤΟΤΕ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΜΑΣ.
ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ+ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ.
ΜΗΝ ΣΒΗΝΕΙΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΗΜΕΝΗ ΨΥΧΗ-ΘΑΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ.-
Απο τον πανηγυρικό που εκφώνησε ο θεολόγος του σχολείου στην εκκλησία σημερα. Μου άρεσε και το μεταφέρω.
Η ιστορία της Ρωμιοσύνης μοιάζει αρκετά με την ιστορία του ισραηλιτικού Λαού. Όταν ο λαός αποστατούσε έχανε το σημαντικότερο όπλο του. «Ούτοι εν άρμασι, και ούτοι εν ίπποις, υμείς δε εν ονόματι Κυρίου επικαλεσόμεθα» (Ψαλ. ιθ΄/19, 8) λέει ο ψαλμωδός. Όταν ο Λαός έχανε την πίστη του και λάτρευε τα είδωλα των εθνών έχανε και την ιστορική του ανεξαρτησία. Και είναι να θαυμάζει κανείς την φιλανθρωπία του Θεού που για να σώσει τις ψυχές των ανθρώπων χρησιμοποιεί ακόμα και αυτά τα κοσμικά θα έλεγε κανείς μέσα. Έτσι και ο Ρωμιός όσο ήταν κοντά στον Θεό δεν είχε να φοβηθεί τίποτε. Οι συνέπειες των αιρέσεων του 4ου και 5ου αιώνος είχαν σαν αποτέλεσμα να χαθούν οι πλούσιες επαρχίες τη Αιγύπτου ενώ στα αποτελέσματα της εικονομαχίας βρίσκουμε και την αποξένωση με τη Δύση. Έτσι λοιπόν και τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου υπήρχε η συνεχής προσπάθεια από τους αυτοκράτορες να υπάρξει ένας συμβιβασμός με την Παπική εκκλησία. Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω ο σύγχρονος Έλληνας δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει την μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού που επέτρεψε η πόλη να τουρκέψει και να σωθεί ακέραια η πίστη. Η για να το πούμε αλλιώς γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου.
Εκεί λοιπόν που κάποιος βλέπει τραγωδία και πόνο, ο ορθόδοξος χριστιανός βλέπει το σχέδιο του Θεού.
ΜΑΡΙΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!
KRYPSOU KALA,MH SE VROYNE,EKEI KATW APTOYS THAMNOYS STO PARKO…………KI O EUAGGELISMOS KLAEI APOPSE SIWPHLA THN NYXTA POY OLA KRYWNOYN……….
KRYPSOY KAI KRYPSE KAI MENA-NA MH ME VLEPEIS…..GIATI DEN ANTEXEIS TA MATIA MOY NA GEMIZOYN DAKRYA……….