Αὐτοδικαίωση
Στους ἀντίποδες τῆς ταπεινῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἀμαρτωλότητός μας βρίσκεται ὁ μεγαλύτερος καί πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός τῆς μετανοίας: ἡ αὐτοδικαίωση, πού εἶναι γέννημα τῆς ὑπερηφανίας.
Ἡ διαστροφή στίς μέρες μας εἶναι τέτοια, ὥστε καί ἄνθρωποι βυθισμένοι κυριολεκτικά στήν ἀμαρτία νά μένουν ἀμετανόητοι καί αὐτοδικαιούμενοι. Σέ σύγχρονο ἔργο κοσμικοῦ συγγραφέως ὁ ἥρωας διαπράττει ἑκουσίως ἕνα φόνο γιά νά βρεί διέξοδο στά ἀδιέξοδά του και κλείνεται στήν φυλακή. Καταδικάζεται σέ θάνατο καί λίγο πρό τῆς ἐκτελέσεως ἐπαναλαμβάνει πεισματικά: «Εἶχα δίκαιο, ἔχω δίκαιο, θα ἔχω δίκαιο».
Ὁ αὐτοδικαιούμενος ἄνθρωπος εἶναι ἐκείνος που πάσχει περισσότερο ἀπό ψυχολογικά προβλήματα, ἐπειδή ἀπωθεί τήν ἐνοχή του. Γίνεται ἔτσι νευρικός, διαταραγμένος, ἀνικανοποίητος, ἀπαιτητικός, ἀναρχικός. Ἀκολουθώντας το παράδειγμα τοῦ Ἑωσφόρου, δέν θέλει νά ζητήση συγχώρηση καί νά ὁμολογήση ἁμαρτίες. Ἐπαναλαμβάνει ὡς ἑπωδό τά λόγια: «Εἶχα δίκαιο, ἔχω ὁπωσδήποτε δίκαιο, θα ἔχω πάντα δίκαιο» καί βάζει μόνος του φράγμα στήν ἄβυσσο τοῦ θείου ἐλέους.
Πηγή: Φωτοτυπία ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ἐλεούσης Πατρῶν (31/7/2011)
Ερώτηση:γιατί στο θέμα «αυτοδικαίωση» βάλατε φωτό γυναίκας και όχι άνδρα; είναι τυχαίο; δεν νομίζω!
προς απορία
αγπαητέ μου, ρίξε μια ματιά στη γέννεση και δες τη στάση του άνδρα κι έναντι του Θεού. Μετά, αμερόληπτα, ψάξε στον κοινωνικό σου περίγυρο να δεις ποιος αυτοδικαιώνεται συχνά πυκνά, ποιο φύλο εννοώ. Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί μπορούμε να πούμε πως ο άνθρωπος(άνδρας και γυναίκα) είναι εμπαθής. Είναι η ανθρώπινη φύση που μοιράζεται. Μην το υποβιάζουμε. Καμιά φορά ο υποβιβσμός βολεύει αλλά δε λυτρώνει ποτέ..
φιλικά ιριδα
Πω πω πω καχυποψία αδελφέ μου….
ωρέ, αφήστε την άγονη αντιπαράθεση και κοιτάξτε την ουσία…
που είναι τόσο όμορφα δοσμένη.
Ποιός λίγο πολύ δεν αυτοδικαιώνεται από μας;
Ανακατωμένη μάλιστα με την μνησικακία, η αυταρέσκεια είναι το προσφιλές φαί των δαιμονικών δυνάμεων.
Κάποιες φορές – ευτυχώς όχι όλες- δεν είναι που πιάνω τον εαυτό μου αυτάρεσκα και ηδονικά να έχω προβλέψει, πως θα χωρίσουν οι τάδε, ή οι δείνα;
Ταυτόχρονα βέβαια εκφράζω την λύπη μου γι αυτό με επίπλαστη συμπάθεια.. Βρε τι κρίμα ρε παιδί μου, φτού σου, λέω…
Ωρέ σανίδα που θέλω να πάρει η ευχή.
Γι αυτό οι Πατέρες μου θυμίζουν , έχε παιδί μου τον νού σου στον Άδη , μπας και κρατιέσαι σε εγρήγορση και θυμάσαι να μεταστρέφεις αμέσως την κακία με έναν καλό λογισμό, που θα σε γεμίσει με όμορφα αισθήματα και θα διώξει το αίσθημα αυτοδικαίωσης.
Βέβαια, προσωπικά το θέμα, το βίωσα και το βιώνω με τους δικούς μου ανθρώπους, στον υπερθετικό βαθμό.
Αποτέλεσμα ; Τραγικό .
Τσακωμοί, αντιπαραθέσεις, ανταγωνισμός, »πορνεία», κυκλοθυμισμός, έλλειψη συγγνώμης, συνήθως ο άλλος έφταιγε , εγώ που εγώ εγώ εγώ εγώ κοκ, κόλαση δηλαδή, τελικά χωρισμός.
Αυτά παίδες, άρρενες και θήλυς ( έτσι γράφονται τα πολλά θηλυκά, ή τα κακοποίησα; ) .
ΥΣΤ Μα κοιτάξτε τα περισσότερα λαικά άσματα, ακόμη και σε σοβαρά από πλευράς μουσικής, κομματια.
Είναι αυτολυπητικά , συνήθως φταίει ο άλλος.
Ακόμη και στο χάρτινο το φεγγαράκι λέει: » …αν μ αγάπαγες λιγάκι, θα ταν όλα αληθινά», αντί να λέει »… αν σ αγάπαγα λιγάκι..» . Λάθος ;
Pingback:kantonopou’s blog » Blog Archive » Αυτοδικαίωση
Pingback:Η ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗ | lovotomimenos.wordpress.com