Σμαραγδής: Έλληνες, ας γίνουμε άτρωτοι επιστρέφοντας στον καλύτερο εαυτό μας
via tovima.gr
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές και την τελευταία του ταινία για τον εθνικό ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη, Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι, μοιράζεται εξαιρετικές σκέψεις και προτάσεις για τη ζωή και την τέχνη:
- Κάθε άνθρωπος κρίνεται από το πως θα σταθεί απέναντι στις δωρεές και τα εμπόδια στη ζωή του.
- Αποκλείεται να σου χαριστεί ένα δώρο χωρίς εμπόδια.
- Ο κόσμος δεν αλλάζει με την τέχνη, αλλάζει με τις πράξεις. Οι πράξεις όμως οδηγούνται από τις συνειδήσεις, τις οποίες μπορεί να αλλάζει η τέχνη.
- Η τέχνη κρατά δροσερή την ψυχή.
- Οι καλλιτέχνες είναι οι ακροβολιστές του Θεού σε εντεταλμένη υπηρεσία (Καζαντζάκης).
- Η τέχνη (κινηματογράφος, θέατρο, λογοτεχνία, μουσική) καταργεί το χρόνο, κάνει μια στιγμιαία κατάργηση του θανάτου.
- Η ευθύνη που έχει ο καθένας από εμάς τους Έλληνες, είναι να γυρίσουμε στον καλύτερό μας εαυτό.
Το πλήρες απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης είναι επίσης διαθέσιμο.
Πηγή: Το Βήμα
Αλήθεια, που πήγαν όλοι αυτοί οι εθνικοί ευεργέτες μας; Του παλιού καιρού;Που έκαναν συναγωνισμό ποιός θα δώσει τα περισσότερα για χάρη της Πατρίδας; Που τόσα δημόσια κτήρια είναι από δωρεές τους; Νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες, Πανεπιστήμια, εργοστάσια, πλοία, εξοπλισμοί, έργα υποδομής κλπ; Που ορισμένοι εξ αυτών έφυγαν φτωχοί δίνοντας όλα τους τα χρήματα στην Ελλάδα; Όπως ο Σέκερης; Που είναι οι Ζάπας, Βαρβάκης, Αρσάκης, Σίνας, Τοσίτσας, Αβέρωφ, Σιβιτανίδης, Ζωσιμάς, Καπλάνης, Χατζηκώστας και τόσοι άλλοι; Που οι περισσότεροι ήταν Ηπειρώτες και το επίσημο κράτος ξέχασε τη Β.Ήπειρο; Μεγάλη διαφορά με σήμερα που πολλοί πλόυσιοι και πολιτικοί κοιτάζουν πως θα κλέψουν..
Ζούμε στην εποχή της αποθέωσης του ατομικισμού, Βασίλη, δεν το βλέπεις;
Στο μοναχικότατο και υπερκαλυμμένο απ’το Εγώ πλανήτη που κατοικεί ο καθένας μας, πού να βρεθεί χώρος για τον Άλλο;
Το βλέπω ρε Παναγιώτα.
Και σε μένα τον ίδιο πρώτα πρώτα.
Ατομικισμός; Εγώ το λέω ανεξαρτησία. Γιατί περιμένετε από «ευεργέτες» κάθε είδους, γηίνους και ουράνιους; Υποθέτω πως είστε ενήλικοι και θέλετε κηδεμόνες; Δεν πιστεύω αυτά που διαβάζω ώρες ώρες. Δεν βλέπετε πως πρέπει να σταθείτε στα πόδια σας; Δεν βλέπετε πως πρέπει να αναθεωρήσετε και να σταματήσετε να πιστεύετε πως θα έρθει βοήθεια από κάπου; Φοβάστε μην φύγετε από το κοπάδι και τότε τι θα γίνει; Είναι υπέροχο μην εξαρτάσαι από αγέλες και ποίμνια. Πραγματικά με εντυπωσιάζει πως εθελοτυφλείτε στην ληστεία των χρημάτων σας από τον κλήρο.Συνεχίστε να τους τροφοδοτείτε, άλλωστε είναι οι πνευματικοί σας κηδεμόνες, αυτοί που δεν σας αφήνουν να μεγαλώσετε και να περάσετε το δρόμο χωρίς να κρατάτε το χέρι κανενός.
Γεια σου ρε Λεβ, Λεύτερε και απελευθερωμένε!
Υπάρχουν κάποιοι από εμάς που δεν θέλουν ένα ουράνιο κηδεμόνα στην ζωή τους, που να τους λέει τι θα φάνε, τι θα σκεφτούν, πότε θα κάνουν σεξ και να θέλει συνέχεια να τον σκέφτονται και να τον υμνούν, και όλα αυτά επειδή γεννηθήκαμε μολυσμένοι, γεννηθήκαμε με ορμές. Όλα αυτά είναι τελείως ασύμβατα με την ιδέα ενός τέλειου δημιουργού, που αγαπά τα δημιουργήματά του αλλά τα κάνει ατελή για να υπάρχει κάτι να ασχολείται. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, που ενώ έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας, την φοβούνται, και πιστεύουν πως δεν νοείται να ζει κανείς τελείως ελεύθερος, χωρίς κάποιο Μεγάλο Αδερφό. Γι’ αυτό έχουν γραφτεί και ολόκληρα βιβλία, βλέπε «Ο Φόβος προς την Ελευθερία» του ΄Εριχ Φρομ. Έτσι οι άνθρωποι δένουν οι ίδιοι μια αλυσίδα στο πόδι τους και γίνονται δούλοι οικειοθελώς. Η έννοια της ελεύθερης σκέψης και της απαλλαγής από τα δόγματα κάθε είδους που φυλακίζουν πρώτα την σκέψη μας και μετά ολόκληρο τον εαυτό μας είναι κάτι που έχει ελληνικές ρίζες. Ο Θαλής, ο Σωκράτης και ο Επίκουρος αν ζούσαν σήμερα δεν θα ήθελαν οι μαθητές τους να λέγονται «δούλοι» ή «ποιμνίο» και να τους φυλάνε το χέρι. Αυτές οι λέξεις από μόνες τους είναι υποτιμητικές για έναν Έλληνα. Το μόνο απαραίτητο για να μοιάσουμε σε αυτά τα μεγάλα μυαλά, έστω και λίγο, είναι η σκέψη.
Αν μου επιτρέπεις, θα σε συγχαρώ γιατί είναι το 1ο μνμ σου που διαβάζω και δε διακρίνω εμπάθεια. 🙂
Πού ξέρεις … ίσως και να υπάρξει διάλογος κάποια στιγμή.
Φιλικά
Π