Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη είναι μια μετριότητα
Αν πιστεύουμε στο Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, οφείλουμε να οργανώσουμε την κοινωνική, πολιτική, και οικονομική μας ζωή σύμφωνα με αυτή την πίστη. Πίστη στη βαθειά αξιοπρέπεια του μικρού, του αδύνατου, του φτωχού… Ο χριστιανός που θέλει να είναι συνεπής με την πίστη του οφείλει να στρατευθεί στον αγώνα για την απελευθέρωση των αδελφών του Χριστού, για την απελευθέρωσή τους από την πείνα, την αρρώστια, τη δυστυχία, την καταπίεση… Ο χριστιανός πρέπει να είναι, αν είναι πιστός στο Ευαγγέλιο, άνθρωπος ελπίδας. Ο άνθρωπος της ελπίδας δεν οπισθοχωρεί… Γιατί φοβόμαστε μήπως μας ονομάσουν «ανατρεπτικούς»; Ας φοβόμαστε, αυτό μάλιστα, να μην προδώσουμε το Ευαγγέλιο, να μην προδώσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, να μην προδώσουμε την εμπιστοσύνη των αδελφών μας. Ας μη φοβόμαστε όμως μήπως μας αποκαλέσουν «ανατρεπτικούς», αν η συνείδησή μας μας διαβεβαιώνει πως το μόνο που θέλουμε είναι να ανατρέψουμε την ηθική αταξία της οποίας είμαστε μάρτυρες. Ο χριστιανός που δεν αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη είναι μια μετριότητα ,μια καρικατούρα της εικόνας του Θεού Δημιουργού,της καλοσύνης του Πατέρα και της ευσπλαχνίας του Κυρίου.
Αντόνιο Φραγκόζο, Ευαγγέλιο και Κοινωνική Επανάσταση, Αθήνα, σελ.14-19
Πηγή: Χριστιανική | φωτογραφία: Council of Europe
Το κείμενο χτύπησε αγωνιστική φλέβα μέσα μου. Θα ήταν μια τέλεια κοινωνία αυτή της οποία η λειτουργία βασίζεται στο ευαγγέλιο. Και ειδικά στην εποχή μας, που είναι εποχή μιας θέλοντας και μη αφύπνισης, έτσι και γίνουν αλλαγές, θα ήταν υπέροχο αν στρέφονταν προς τα εκεί.
Απλά νομίζω, ταπεινά γιατί δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις, ότι θα περιοριστώ ως χριστιανή αν ο αγώνας μου είναι αγώνας στις κοινωνικές – πολιτικές επάλξεις. Νιώθω ότι ήδη αγωνίζομαι και ήδη έχω αλλάξει κάπως τον κόσμο.
Απ’ τη στιγμή που δεν επιτρέπω η αδικία αυτού του κόσμου να γίνει ο τρόπος ζωής μου,
Απ’ τη στιγμή που δεν απελπίζομαι κι ας έχω λεφτά μόνο για τον επόμενο μήνα,
Απ’ τη στιγμή που αποφάσισα να προσπαθήσω ν’ αγαπήσω κι ας πονάει ο εγωισμός μου συχνά,
Απ’ τη στιγμή που άφησα κάποιες φορές στην άκρη το συμφέρον μου για το καλό κάποιου άλλου,
Απ’ τη στιγμή που ένιωσα να ελευθερώνομαι από πάθη μέσα από νηστείες, προσευχές, μυστήρια,
απ’ τη στιγμή, λοιπόν, που συμβαίνουν αυτά σε μένα (και τόόόόόσους άλλους), το σκοτάδι ήδη νικιέται, γιατί δε με καταπίνει. Το βλέπω, νιώθω τη δύναμή του αλλά δεν είμαι δική του. Και με τη βοήθεια του Θεού, ούτε εγώ ούτε όποιος «αγωνίζεται τον καλό αγώνα» θα γίνει.
Π