Νίκησα καρκίνο και «μισή» μήτρα!

Η 30χρονη Ελληνίδα διηγείται πώς κατάφερε να γίνει μητέρα

Από το «πω, πω, τι έπαθα, γιατί να με βρει εμένα τέτοιο κακό;», στη μάχη και τελικά στο «απολαμβάνω ένα δώρο Θεού, είμαι μια ευτυχισμένη χαζομαμά! Κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου παιδάκι.» Δεν το πίστευα ότι παρά την κατάστασή μου, χωρίς τράχηλο, κυοφορούσα. Έβλεπα την κοιλιά μου να μεγαλώνει και αναρωτιόμουν: «Αυτό συμβαίνει σε μένα;». Αργότερα, όταν πια ένιωθα το μωρό να κλωτσά μέσα μου, πείστηκα. Η χαρά μου τότε έγινε απερίγραπτη! Εδώ και λίγες μέρες απολαμβάνω ένα δώρο του Θεού, είμαι μια ευτυχισμένη χαζομαμά! Κρατώ στα χέρια μου το πρώτο μου παιδάκι.

Στο πρώτο άκουσμα, όταν οι γιατροί σου λένε ότι έχεις προχωρημένη κακοήθεια στον τράχηλο, σου έρχεται κεραμίδα. Λες το αυτονόητο, «πω, πω, τι έπαθα, γιατί να με βρει εμένα τέτοιο κακό;». Από την πρώτη στιγμή ωστόσο, πριν από δύο χρόνια, πίστεψα πως θα καταφέρω να το ξεπεράσω όλο αυτό. Μπόρεσα να το αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα, μόλις σκέφτηκα πως δεν είμαι και η μοναδική σ΄ όλο τον κόσμο που έρχεται αντιμέτωπη με κάτι τόσο άσχημο. Μπορεί στον καθένα, ανεξαρτήτως ηλικίας, να τύχει. Έπρεπε λοιπόν να μεταβώ σε ειδικό κέντρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι γιατροί υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν σε ριζική τραχηλεκτομή, αλλά και αφαίρεση λεμφαδένων. Ευτυχώς δεν επέλεξαν να αφαιρέσουν και τη μήτρα μου στο σύνολό της, ακριβώς για να μη μου στερήσουν τη δυνατότητα να μπορέσω να κάνω ένα παιδί.

Πάλευα με τον φόβο

Έβαζα για καιρό στην άκρη τις κακές σκέψεις για την υγεία μου. Προτιμούσα να παλεύω με το κυρίαρχο μέσα μου συναίσθημα, τον φόβο. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να φέρω αυτό το μωρό στον κόσμο. Στο μυαλό μου όμως δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο αυτή η επιθυμία μου, να γίνω πάση θυσία μητέρα! Πράγματι, τρεις μήνες αφότου επέστρεψα υγιής πια στην Ελλάδα, το πήρα απόφαση να κάνουμε επιτέλους πράξη με τον σύζυγό μου το όνειρό μας. Ανέκαθεν ήταν πιο ψύχραιμος από εμένα και τον είχα πάντα στο πλευρό μου. Το ίδιο και τους γονείς μου. Αλλά και ο γιατρός μου με στήριξε, εξαρχής. «Μην ανησυχείς, ό,τι και να γίνει παιδί θα κάνεις!», με εμψύχωνε, την ώρα που εγώ είχα το δικό μου, εμφανέστατο άγχος, για το αν θα μπορέσω τελικά να μείνω έγκυος με «μισή» μήτρα!

Υψηλού κινδύνου

Μόλις πια, δόξα τω Θεό, με την κατάλληλη ιατρική βοήθεια και την υποβοηθούμενη γονιμοποίηση, τα κατάφερα, τότε ήταν που το στρες και η φόρτισή μου κορυφώθηκαν: γνώριζα εκ των προτέρων ότι η εγκυμοσύνη μου θα ήταν υψηλού κινδύνου, πως θα χρειαζόταν να περάσω από πολλά ενδιάμεσα ψυχοφθόρα στάδια. Στο πρώτο δίμηνο ακόμα δεν είχα καταλάβει καλά καλά τι γινόταν, απλώς πρόσεχα τον εαυτό μου, όπως κάνουν όλες οι εγκυμονούσες. Όσο όμως το παιδί μεγάλωνε και εγώ έπαιρνα κιλά, ο γιατρός μου μού συνιστούσε να προσέχω ακόμα περισσότερο από μια συνηθισμένη έγκυο, ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης κατάστασής μου. Από τότε όλα έγιναν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, αφού έπρεπε πλέον να μην κυκλοφορώ καθόλου. Ουσιαστικά έμεινα κατ΄ οίκον όλο αυτό το διάστημα της εγκυμοσύνης μου, μονίμως ξαπλωμένη από τον έκτο μήνα, τον τελευταίο ενάμιση- ώσπου να γεννήσω με καισαρική- παρέμεινα στο νοσοκομείο. Αυτό ήταν και το λιγότερο που με απασχόλησε, το ίδιο κι ότι χρειάστηκε να αφήσω στην άκρη επί μήνες την κοινωνική μου ζωή και τη δουλειά μου.

Το τάμα

Τώρα πια, που σε λίγες μέρες θα επιστρέψουμε στο σπίτι μας, δεν μένει παρά να πάω να εκπληρώσω κι εγώ το τάμα μου στην Παναγία. Η πίστη με βοήθησε πολύ στη διάρκεια αυτής της μεγάλης περιπέτειας στην υγεία μου. Είναι αλήθεια πως θέλει χαρακτήρα, να το πάρεις απόφαση, να το παλέψεις: εσωτερική δύναμη που στο τέλος σε εκπλήσσει και εσένα, γιατί δεν πίστευες ότι θα την είχες μέσα σου! Αυτό θα ήθελα, αν μου επιτρέπεται, να πω τώρα που είμαι μια χαρά, απολύτως υγιής και δυνατή, και στις άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο: να μη το βάζουν ποτέ κάτω, να μην κλονίζεται με τίποτα το ηθικό τους. Σήμερα η επιστήμη έχει προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό. Κρίσιμο είναι και η ίδια η ασθενής να πιστέψει πως αξίζει πραγματικά να το προσπαθήσει περισσότερο. Η δική μου περίπτωση μαρτυρά αδιάψευστα πως τίποτα τελικά δεν είναι ακατόρθωτο! Προσωπικά, θέλω και το αγοράκι μου να είναι γερό, τυχερό σαν κι εμένα και τον πατέρα του τώρα. Η επιστήμη έχει προοδεύσει. Κρίσιμο είναι και η ίδια η ασθενής να πιστέψει πως αξίζει πραγματικά να το προσπαθήσει περισσότερο.

Από τις ελάχιστες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο

Η περίπτωση της «Μαρίας» μιας γυναίκας 30 ετών, πρώην καρκινοπαθούς, που ζει στην περιφέρεια και για λόγους κοινωνικούς δεν ήθελε να μιλήσει επώνυμα, είναι σπάνια διεθνώς. Κατάφερε, δίχως τράχηλο, να γεννήσει και πιθανότατα είναι η πρώτη στην Ελλάδα. Την παρακολούθησαν σε όλη αυτή την περίοδο ο γυναικολόγος ενδοκρινολόγος κ. Εμμανουήλ Καπετανάκης, ο γιος του Βασίλης και η υπόλοιπη ομάδα τους. «Είναι λίγες, μετρημένες παγκοσμίως μέχρι τώρα οι παρόμοιες εγκυμοσύνες γυναικών, δηλαδή που ξεπέρασαν οριστικά, χωρίς μεταστάσεις, την κακοήθη νόσο που εμφάνισαν και μπόρεσαν να γεννήσουν. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως ακόμα και γυναίκες στις οποίες έχει διαγνωστεί καρκίνος στο γεννητικό σύστημά τους είναι τελικά σε θέση με την κατάλληλη χειρουργική επέμβαση, ιατρική θεραπεία και συνεχή παρακολούθηση να τεκνοποιήσουν, χωρίς να διακινδυνέψουν την υγεία τους. Μπροστά τους, ωστόσο, έχουν να ξεπεράσουν τρία εξίσου δύσκολα στάδια: σε πρώτη φάση να υπερνικήσουν χειρουργικά το εμπόδιο της ίδιας της νόσου.

Κατόπιν, να μείνουν έγκυοι χωρίς τράχηλο παρά μόνο με τη μήτρα τους, με υποβοηθούμενη γονιμοποίηση. Και τρίτον, αυτή η εγκυμοσύνη τους να προχωρήσει ομαλά μέχρι τέλους, πράγμα κρίσιμο και σπάνιο, γιατί συνήθως οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο αποβολών ή άλλων επιπλοκών, παίρνουν φάρμακα ακριβώς για να τις αποφύγουν», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Εμμανουήλ Καπετανάκης. Μετά και την ευτυχή κατάληξη στην προκειμένη πρόσφατη περίπτωση που ανέλαβε, ο ίδιος έχει κάθε λόγο να νιώθει ικανοποίηση: «Σήμερα η γυναίκα αυτή έχει πετύχει κάτι που αρχικά φάνταζε πάρα πολύ δύσκολο. Στον καρκίνο του τραχήλου συνήθως αφαιρείται τελείως και η μήτρα, οπότε αποκλείεται η δυνατότητα για τεκνοποίηση. Προσωπικά, έχω κάνει χιλιάδες περιστατικά, είκοσι χρόνια τώρα, αλλά όχι κάτι αντίστοιχο προηγουμένως. Ήταν, λοιπόν, και για μένα ένα προσωπικό στοίχημα, που ευτυχώς κερδήθηκε!»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ

Πηγή: BeStrong.org.gr – 09.04.12